ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ
Κάθε μαθητής/τρια και καθένας που έχει περάσει από τα σχολικά κελιά είναι αυτόματα εκτεθειμένος στην σχολική πανούκλα. Για την ακρίβεια, η σχολική πανούκλα δεν είναι διαχωρισμένη από την βασική ασθένεια του πολιτισμού, την οικονομία. Κάτι τέτοιο δεν θα ‘πρεπε να εκπλήσσει, μιας και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ο προθάλαμος της ζωής στον καπιταλισμό, άρα στις μίζερες σχολικές αίθουσες αναπαράγονται οι ίδιες εξουσιαστικές σχέσεις που χαρακτηρίζουν κάθε άλλον εγκλεισμό από τον οποίο περνάει ο άνθρωπος: του στρατώνα, της φυλακής, του χώρου εργασίας…
Το σχολείο λοιπόν, δρα σαν θερμοκοιτίδα του καπιταλισμού, και αντικειμενικά δεν μπορεί να δράσει ως οτιδήποτε άλλο. Αρκεί να υπενθυμίσουμε τον ρόλο του σε κάθε κοινωνία, αυτόν της αναπαραγωγής της. Μέσω της μετάδοσης των κυρίαρχων αξιών, που δεν είναι άλλες από τις αξίες των κυριάρχων (Κ. Μαρξ), σκοπός του είναι η αποδοχή και εσωτερίκευση από τους μαθητές των αξιών του συστήματος ως δικές τους, ώστε να υποτάσσονται αυτόματα σ αυτές! Το σχολείο λοιπόν γίνεται ο βασικότερος θεσμός υποταγής της νεολαίας, και προετοιμασίας της για την κρεατομηχανή του καπιταλισμού. Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η νοσηρή λειτουργία του, που φυσικά είναι αλληλένδετη με την ύπαρξη ολόκληρου του κοινωνικού συστήματος, είναι να φωτιστούν οι μέθοδοι και οι λειτουργίες του, και να γίνουν αντικείμενο έμπρακτης κριτικής πρώτα απ’ όλα από τους ίδιους τους μαθητές και τις μαθήτριες!
Καταπίεση της επιθυμίας:
Είναι αυταπόδεικτο ότι το σχολείο, ως ένας απ’ τους στυλοβάτες του κεφαλαίου, αποζητά τον ακρωτηριασμό της ανθρώπινης συνείδησης, την φυτοποίηση της νεολαίας και την μετατροπή της σε μια παραγωγική – αποδοτική μηχανή. Στη θέληση του μαθητή για δημιουργικό παιχνίδι και για γνώση, το σχολείο αντιτάσσει ένα ωρολόγιο πρόγραμμα, προκαθορισμένο ως την παραμικρή του λεπτομέρεια παραγεμισμένο με ανιαρές, αποξενωμένες διαδικασίες. Εγκαταλείποντας σταδιακά τη φαντασία και τις επιθυμίες του, και βουλιάζοντας στο έλος των καταναγκασμών, της αξιολόγησης και της ψευτοδιανόησης, ο μαθητής καθίσταται κατάλληλος για την κατ’ εξοχήν αποξενωμένη κι αποξενωτική διαδικασία: την εργασία!
Αναπαραγωγή της ιεραρχίας:
Όλες οι εκσυγχρονιστικές πούδρες του ανθρωπιστικού προσωπείου του σχολείου δεν μπορούν να κρύψουν την εκτρωματικότητα αυτού του απάνθρωπου θεσμού. Δεν είναι τυχαία η σημασία που αποδίδουν οι καθηγητές, όλοι αυτοί οι μπάτσοι της συνείδησης, στη βαθμολογία και την αξιολόγηση των μαθητών/τριων. Έχοντας αποδεχτεί οι μαθητές/τριες την ανικανότητα και κατωτερότητά τους απέναντι στον καθηγητή που επιτρέπει στους δυο αυτούς ρόλους να συνεχίσουν να υφίστανται, αναπαράγουν πλέον τις σχέσεις ιεραρχίας ανάμεσά τους. Δημιουργείται έτσι μια κλίμακα καλών-κακών μαθητών, που προσδιορίζει την θέση που θα αντιστοιχεί στον καθένα στην πυραμίδα της μισθωτής σκλαβιάς. Οι μαθητές/τριες φορούν έτσι έναν ρόλο – ζουρλομανδύα, με τη βία των σχολικών καταναγκασμών αλλά και της αγωνίας, των ενοχών και του άγχους των ίδιων, που τους φέρνει στα μέτρα της λογικής του πολιτισμού: ότι δηλαδή η δημιουργία, η διανοητική ανάπτυξη κι ακόμα η ίδια η ζωή, είναι πράγματα μετρήσιμα, που ταξινομούνται και αξιολογούνται, αναλύονται και καταγράφονται από κάποιους ειδικούς. Το πάθος για ζωή διαστρέφεται σ’ αυτό το κρεββάτι του Προκρούστη σε πάθος για ολοένα και υψηλότερους βαθμούς.
Εισαγωγή στην αλλοτρίωση:
Παρόλο που ο μαθητής δεν είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης με την παραδοσιακή έννοια (δεν παράγει υπεραξία), είναι όπως κάθε καταπιεζόμενος, αλλοτριωμένος, αποξενωμένος από τον εαυτό του. Κι εδώ δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε καλούς και κακούς μαθητές. Μοιράζονται την ίδια ανυπαρξία ελέγχου πάνω στην μορφή, το περιεχόμενο και τη φύση της διδασκαλίας, γεγονός που συχνά αντιλαμβάνονται, από κει προκύπτει και η κατά καιρούς απαξίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Κι όπως σε κάθε αλλοτριωμένη λειτουργία, οι μαθητές/τριες νιώθουν τόσο πιο ικανοποιημένοι όσο πιο επιτυχημένοι είναι στο ρόλο τους ως μαθητές/τριες. Διδάσκονται έτσι να είναι ανταγωνιστικοί απέναντι στους συμμαθητές/τριες τους με αντάλλαγμα την εύνοια των γονιών ή του καθηγητή.
Διαχωρισμένη ύπαρξη:
Ο θρυμματισμός της καθημερινής ζωής, εκτός σχολείου, είναι κοινό μυστικό. Όσο για τους μαθητές/τριες, ξεκινά με την πρώτη μέρα τους στο σχολείο, όπου και καθορίζεται τι ανήκει στο σχολείο και τι είναι εξωσχολικό. Έτσι, η κάθε γνωστική εμπειρία, οριοθετείται σε έναν προσδιορισμένο χώρο και χρόνο, και εκτιμάται ανάλογα. Ο μαθητής καθίσταται πλέον ανίκανος να δημιουργήσει τη δική του ζωή, κι εξαρτημένος από τις προσταγές των κάθε είδους ειδικών (πολιτικών, παπάδων, τηλε-παρουσιαστών κλπ).
Το σχολείο, τελικά παράγει – είναι προορισμένο να παράγει – αρρωστημένες υπάρξεις, υπηκόους του κράτους και της οικονομίας, που στο διαστροφικό τους κυνήγι του χρήματος και της κοινωνικής θέσης, γδέρνουν ο ένας τον άλλον, στον μακάβριο μύλο της εξουσίας. Στα τσακίδια λοιπόν, όλες οι μεταρρυθμίσεις και οι εξυγιάνσεις – βελτιώσεις του νοσηρού εκπαιδευτικού συστήματος…
Τα παραπάνω ήταν μόνο μια ελάχιστη αναφορά στην σχολική τερατωδία, βασισμένα στο κείμενο “Οvercoming school psychology”, από “Wild Youth”. Το ζήτημα είναι πλέον να οξυνθεί η κριτική στο θεσμό της εκπαίδευσης και όχι μόνο στην κρατική της εκδοχή, αλλά και στην επιβίωσή της με το μανδύα του εναλλακτισμού και τις ψευδαισθήσεις που αυτός συνεπάγεται. Οπωσδήποτε οι εξεγερμένοι των γαλλικών γκέττο, δεν έκαιγαν τα σχολικά κελιά άδικα – ούτε τυχαία.
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΩΤΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ.-
Εξωσχολικά Στοιχεία Σαμποτάζ+Διαίρεσης