Categories
Uncategorized

Για τους 4 του Ααχεν

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΑΑΧΕΝ

Στις 28 Ιούνη 2004, τέσσερις άνθρωποι συνελήφθησαν στο Aachen της Γερμανίας μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία και ομηρία κάποιων άλλων, καθώς προσπαθούσαν να αποφύγουν ένα μπλόκο της αστυνομίας. Τα ονόματά τους ήταν Bart De Geeter, José Fernandez Delgado, Gabriel Pombo da Silva και Begoña Pombo da Silva.

Ο Bart είναι βέλγος αναρχικός 26 ετών, ενεργός για πολλά χρόνια ιδιαίτερα μέσα από την αλληλεγγύη στους κρατουμένους (ήταν μέλος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού της Γάνδης) και στους χωρίς-χαρτιά (μετανάστες).

Ο Gabriel είναι γνωστός ισπανός αναρχικός, 36 ετών που έχει περάσει 20 χρόνια στη φυλακή από τα οποία τα 14 στις διαβόητες φυλακές FIES (ισπανικά “λευκά κελιά” – απομόνωση), κι έχει αγωνιστεί για χρόνια ενάντια στη βαρβαρότητα των φυλακών.

Ο 44χρονος José Fernandez Delgado είναι επίσης ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τις φυλακές μετά από 24 χρόνια.

Η Begoña είναι 34 ετών και αδερφή του Gabriel. Ζεί στη Γερμανία κι έχει μια 7χρονη κόρη. Δεν έχει κάποια σχέση με το αναρχικό κίνημα.

Οι 4 τους, σταματήθηκαν από τη γερμανική αστυνομία λίγο πριν τα σύνορα, σε ένα βενζινάδικο στο δρόμο προς το Aachen, σε μπλόκο για ναρκωτικά. Όταν οι μπάτσοι προσπάθησαν να ψάξουν το αμάξι ο ένας τους πυροβόλησε στον αέρα. Τις επόμενες στιγμές πήραν ένα ζευγάρι για ομήρους, ενώ η μπάτσοι συνέλαβαν την Begoña και καταδίωξαν τους 3 άνδρες. Μετά από καταδίωξη και ανταλλαγή πυροβολισμών, άφησαν τους ομήρους να φύγουν και κατέφυγαν σε ένα γκαράζ, περικυκλωμένοι από την αστυνομία. Μετά από λίγες ώρες, τελικά παραδόθηκαν.

Οι 3 κατηγορούνται για 9 απόπειρες φόνου, 2 απαγωγές ομήρων, ένοπλη ληστεία, σχεδιασμό ληστείας, και σοβαρές παραβάσεις του κοκ.

Απ ότι έχει γίνει γνωστό, οι κατηγορούμενοι δεν αντιμετωπίζουν τον γερμανικό “αντιτρομοκρατικό” νόμο (άρθρο 129α/Β του ποινικού κώδικα) ωστόσο η υπόθεσή τους σηματοδότησε μια ευρεία επίθεση ενάντια στους αναρχικούς στην Ισπανία, το Βέλγιο και τη Γερμανία, ως υποτιθέμενο “διεθνές δίκτυο”.

Σαν συνέπεια αυτού, στις 4 Αυγούστου 2004 στη Δρέσδη, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι δυο συντροφισσών, από το κίνημα αλληλεγγύης στους κρατουμένους και συγκεκριμένα την οργάνωση Rote Hilfe (Κόκκινη Βοήθεια) στη Γερμανία. Η οργάνωση αυτή συνεργαζόταν με τον αναρχικό μαύρο σταυρό της Γάνδης για την υπεράσπιση των 4 του Αachen. Οι δυο γυναίκες κατηγορούνταν από την αστυνομία ότι συνεργάστηκαν στη ληστεία με τους 4 συλληφθέντες, βάση ενός χάρτη που βρέθηκε στο αμάξι τους, και της αίτησης που είχε κάνει η μια να δει τους συλληφθέντες… Τελικά, αφέθηκαν ελεύθερες. Οι 3 όμως παραμένουν φυλακισμένοι σε 13, 14 και 3μισι χρόνια.

Πηγή: http://www.escapeintorebellion.info/

Γράμμα στους συντρόφους της ’τυπης Αναρχικής Ομοσπoνδίας (FAI-informale) από τον Gabriel Pombo da Silva

Το γράμμα αυτό γράφτηκε με αφορμή τη συνέλευση των ομάδων της FAI τον Δεκέμβρη του 2006.

Αγαπητοί σύντροφοι της «Λιμνούπολης» που ξαναβρεθήκατε στο σπίτι του «Ντόναλντ»: Τα γράμματά σας φτάνουν ως εμένα (από τη συνέλευση της Grabada) και τα διαβάζω με εξαιρετική προσοχή, καθώς με ενδιαφέρει τόσο το περιεχόμενο των σκέψεών σας, κι επιπλέον συμφωνώ και ταυτίζομαι τόσο πολύ με το σχέδιο της FAI (προφανώς εννοώ την άτυπη) όπως και με όλες και κάθε μία χωριστά των δράσεων που έχετε αναλάβει. Ο λόγος για τη συγγραφή του γράμματος αυτού, δεν έχει να κάνει φυσικά με κάθε είδους «συμβουλές», μιας κι ο κόσμος αυτός είναι τόσο μεστός συμβουλατόρων, θεωρητικών και επωνύμων κάθε απόχρωσης και κάθε χώρου� Όχι, το μόνο που θέλω είναι να στείλω από αυτό το εξοντωτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγια ανατρεπτικά, επαναστατικής συνείδησης και εξεγερτικής πολυπλοκότητας. Λόγια τόσο από το σύντροφό μου, τον Jose, όσο και δικά μου. Ας περάσω λοιπόν στο σχολιασμό, κάποιων από τα πράγματα που αναφέρατε και συζητήσατε στη συνέλευση�

Πραγματικά, οι επιθέσεις πετυχαίνουν στο να καταδείξουν την τρωτότητα όχι μόνο του Κράτους αλλά επίσης της ιδέας του Κράτους που συντίθεται από σύμβολα, αντικείμενα κι ανθρώπους, καθώς αυτοί είναι οι διαμεσολαβητές και οι μεταρρυθμιστές του, κι αυτό ο δικός τους.

Όσον αφορά το κριτικισμό που μερικοί σύντροφοι εκτοξεύσαν προς το μέρος σας, σε σχέση με την πιθανότητα «να ζημιωθεί» ή ακόμα και «να σκοτωθεί» κάποιος «αθώος» (για παράδειγμα ένας ταχυδρόμος ή γραμματέας). Θεωρώ πως αυτό αποτελεί ένα ζήτημα τεχνικών μέσων, σε σχέση με τα εκρηκτικά δέματα, παρά μεθοδολογίας (της ένοπλης επίθεσης γενικά). Υποθέτω, αυτός ο οποίος οφείλει να αποφασίσει, πρέπει να είναι η κάθε ομάδα, βάσει του τι έχει αποφασίσει να πραγματοποιήσει�

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αν έχει αποφασιστεί να χτυπηθεί ένας υπηρέτης του κράτους, πρέπει κανείς να μελετήσει τις κινήσεις, τις συνήθειες και τους τόπους που συχνάζει ο στόχος, ώστε να διασφαλίσει το αποτέλεσμα από κάθε δυσάρεστη έκπληξη.

Όταν συγκεντρωθούν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες, τότε και μόνο, μπορεί να εκτιμηθεί η επίθεση. Κάθε εκτίμηση (αντικειμενική-υποκειμενική-ηθική-κλπ) είναι μοναδική και αποκλειστικά έργο εκείνων που θα πραγματοποιήσουν την ενέργεια (κι όχι τυχαία, καθώς αν κάποιος πέσει στα χέρια των καταπιεστών, θα είναι αυτοί και μόνον αυτοί που θα επωμιστούν το βάρος του νόμου και τις συνέπειες των πράξεών τους). Προσωπικά, από τη δική μου εμπειρία, είμαι πεπεισμένος ότι το να συμφωνεί κανείς (ή όχι) με τις ένοπλες ενέργειες είναι ζήτημα «επιπέδου προσωπικής συνείδησης», συν το βαθμό στον οποίο οι καταπιεστές δρουν με τον ίδιο τρόπο. Μ αυτό θέλω να πω, πως όσοι δεν υφίστανται κάποια καταπίεση, δε θα συμφωνήσουν με τη λογική μου της απάντησης στη βία με βία. Αυτός ήταν πάντα ο τρόπος, και δεν υπάρχει ούτε μια ιδέα, ούτε ένα κίνημα που να μπορεί να φέρει μια αλλαγή χωρίς κατανόηση αυτού του πράγματος.

Δεν είμαι κάποιος θεωρητικός σύντροφοι, αλλά ένας από τους καταπιεσμένους, ερωτευμένος με την ελευθερία που μπολιάζει τους καταπιεσμένους με πάθος για μια ζωή που να αξίζει να ζει κανείς�

Και στα 22 χρόνια κι έξι μήνες που είμαι φυλακισμένος (και για το λόγο αυτό βασανισμένος σε ανείπωτο βαθμό από «άλλους καταπιεσμένους»), σας λέω αυτό: το να είσαι καταπιεσμένος δεν σημαίνει ταυτόχρονα κι ότι φέρεις μέσα σου μια ριζοσπαστική θέληση για τερματισμό κάθε καταπίεσης�

Θέλει να χει κανείς «περηφάνια», αξιοπρέπεια, συνείδηση, μίσος κι εξυπνάδα για να θελήσει να αντιπαρατεθεί με τον εχθρό με όλες τις συνέπειες�

Αγνοώ αυτό το πράγμα που ονομάζεται «κοινωνικό», κι αμφιβάλλω πως οι απόψεις αυτών των «καταπιεσμένων» «απλών ανθρώπων», των «κινημάτων», των «υποκειμένων» θα επηρεάσουν τις δικές μου ιδέες και δράσεις. Θα ρωτούσα μήπως θα κατηγορηθώ και ότι «δρω ως πρωτοπορία» μιας και το δικό μου ταξικό μίσος δεν «γίνεται οικειοποιήσιμο» από τους «άλλους καταπιεσμένους»�

Συνοψίζοντας, θέλω να δηλώσω ότι το σχέδιό σας, για μια άτυπη κι εξεγερσιακή οργάνωση έδειξε σαφέστατα:

Α) Ότι μπορεί να αυξάνεται σε ποσότητα κι όχι μόνο στην ιταλική χερσόνησο (αναφορικά με την ένταξη νέων ομάδων στην F.A.Informale), και γίνεται φανερό μέσα από τη δράση άλλων ομάδων ότι τα βασικά προτάγματα (η διάχυση της επίθεσης, η άτυπη οργάνωση κλπ) έχουν επεκταθεί και οικειοποιηθεί από άλλους συντρόφους ως μέρη του δικού τους σχεδίου, ακόμα κι αν δεν τοποθετούνται κάτω από το ακρωνύμιο της F.A.I.

B) Επέδειξε ότι η επίθεση είναι εφικτή και οικειοποιήσιμη από όλους εκείνους που νιώθουν ότι τα πράγματα έχουν γίνει ιδιαίτερα δυσμενή, και έχουν βαρεθεί να ελπίζουν, κι αποφάσισαν να περάσουν σήμερα στην επίθεση, χωρίς να αφήνουν τη διαχείρισή της σε πρωτοπορίες και ειδικούς.

Τελικά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε σχέδιο με τα χαρακτηριστικά αυτά απαιτεί χρόνο για την ανάπτυξη και την εξέλιξή του (για να μην αναφέρω την κοινωνική εμπέδωσή του�).

Και φυσικά είμαι υπέρ της αντικειμενικής αξίας (κι όχι για λόγους φετιχισμού) της χρήσης γι αυτό το σχέδιο του ακρωνυμίου της F.A.I. Θα ήθελα να βάλω τέλος σε κάθε σκεπτικισμό (που θεωρώ σχεδόν περιττό) με τα σοφά λόγια του συντρόφου Errico Malatesta.

«Ανάμεσα στους αναρχικούς υπάρχουν οι επαναστάτες που θεωρούν ότι η χρήση βίας είναι απαραίτητη, για να τσακίσουν τη βία που συντηρεί την κυρίαρχη τάξη, να δημιουργήσουν το κλίμα στο οποίο η ελεύθερη εξέλιξη των ατόμων και της συλλογικότητας είναι δυνατή. Και υπάρχουν και οι «εκπαιδευτιστές» που θεωρούν ότι το να φτάσουμε στον κοινωνικό μετασχηματισμό, γίνεται μόνο μέσα από την επιμόρφωση του κόσμου με προπαγανδιστικά μέσα. Θα τεθούν υπέρ της μη-βίας, ή της παθητικής αντίστασης, που αποφεύγει τη βία χωρίς να την απορρίπτει. Και φυσικά, η διαίρεση συνεχίζεται, αναφορικά με τη φύση ή το βαθμό της βίας. Επιπροσθέτως, υπάρχει διαμάχη σχετικά με τη στάση των αναρχικών απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και στις οργανώσεις τους, με μόνιμες ή παροδικές διαφορές ανάμεσα στους ανατρεπτικούς αναρχικούς και τους υπόλοιπους. Ακριβώς αυτό κι άλλα παρόμοια ζητήματα δείχνουν ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε κατανοητοί. Κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, είναι απαραίτητο να μάθουμε την ανοχή, να συνεργαζόμαστε όταν συμφωνούμε, κι όταν όχι, να αφήνουμε τον άλλο χωρίς να εμποδίζουμε κάτι. Γιατί, στην πραγματικότητα, αν όλοι οι παράγοντες συνυπολογιστούν, κανείς δεν έχει πάντοτε δίκιο�»

Errico Malatesta

Μια θερμή αγγαλιά για σας σύντροφοι!

Για την επέκταση της εξέγερσης!

Για την Αναρχία!

Ζήτω η F.A.I.!�

Aachen, Γερμανία, 28.01.07.
Gabriel Pombo da Silva
Krefelder Str. 251
52070 Aachen
Germany

Ο Gabriel είναι ένας ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τη φυλακή αλλά συνελήφθη στα βελγο-γερμανικά σύνορα, μαζί με τον επίσης δραπέτη φίλο του αναρχικό Jose Fernandez Delgado, τον βέλγο αναρχικό Bart de Geeter και την αδερφή του Begona.

Περισσότερες πληροφορίες:

http://www.escapeintorebellion.info

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *