Gentrification – Ανοικοδόμηση στην Νέα Υόρκη και την Νέα Ορλεάνη
Τί σχέση έχει η ανοικοδόμηση με την πάλη των τάξεων; Το χτίσιμο από την αρχή του κάτω Μανχάταν και της Νέας Ορλεάνης παρείχαν τις δυνατότητες (δηλαδή τις ευκαιρίες) για να “ελαφρύνουν” μέσω της διαδικασίας της gentrification τα εσωτερικά των πόλεων που προορίζονταν να στεγάζουν την εργατική τάξη, τις μειονότητες και γενικά τους φτωχούς. Και στις δυο περιπτώσεις, φαίνεται πως η “ανοικοδόμηση” έχει γίνει η νέα, βελτιωμένη έκδοση της “εξάλειψης των παραγκουπόλεων”, στις οποίες εξωθούνταν οι φτωχού και σκουρόχρωμοι, προκειμένου να μετοικήσουν στις αναβαθμισμένες πλέον γειτονιές λευκοί με υψηλά εισοδήματα.
Είναι το εξ ορισμού μαύρο και φτωχό Ninth Ward στην Νέα Ορλεάνη που ο δήμαρχος Nagin κήρυξε ακατοίκητο. Επιπροσθέτως, αυτός και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρείχαν τα χρήματα και τις άδειες που θα καθιστούσαν ικανούς τους πρώην κατοίκους να ξαναγυρίσουν σε ελαφρώς κατεστραμένα δημόσια κτήρια. Άλλοι παρατήρησαν ότι η “νέα” Νέα Ορλεάνη θα ήταν μικρότερη και πιο “ανάλαφρη”. Θα ήταν επίσης πιο Ρεπουμπλικάνικη. 42% των μαύρων κατοίκων της μέχρι τώρα αδυνατούν να επιστρέψουν, ενώ σύμφωνα με αναφορές, ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό λευκών κατοίκων έχει επανεγκατασταθεί στην πόλη.
Αναλόγως, ο δήμαρχος Bloomberg και ο κυβερνήτης Pataki εξουσιοδότησαν την πρόσβαση σε συνοικείες της Νέας Υόρκης, και κάτοικοι του κάτω Μανχάταν διαμαρτύρονται ότι τα έργα ανοικοδόμησης οφέλησαν εύρωστες επιχειρήσεις όπως οι Goldman Sachs και σπόνσορες πολιτικών όπως οι Litvin’s Glenwood Management Corp. Further, με επιχορηγήσεις για συνοικιακές ανοικοδομήσεις σε γειτονιές πλουσίων όπως η Tribeca και η Financial District, όπου το μέσο οικογενειακό εισόδημα ξεπερνά τα 110.000 δολλάρια, αντί να χτίσουν φθηνές κατοικίες στην Chinatown και την Lower East Side, όπου το μέσο εισόδημα ενός νοικοκυριού φτάνει τα 28.500 δολλάρια.
Όπως παρατήρησε ένας δημοσιογράφος “οι πυροσβέστες και οι αστυνομικοί, οι πρώτοι που είδαμε στην TV να ανταποκρίνονται, όλοι αυτοί που θα πάνε να ζήσουν;” Την ίδια ερώτηση θα μπορούσαμε να κάνουμε στην Νέα Ορλεάνη για τους ανθρώπους που καθαρίζουν τα ξενοδοχεία και σερβίρουν στα εστιατόρια και τα μπαρ.
Υπάρχει ένα μοντέλο εδώ. Δεν πρόκειται για κάποια συνωμοσία, όπως η φωτιά του Νέρωνα στη Ρώμη, που έδιωξε τους φτωχούς ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει ένα σχέδιο ανοικοδόμησης ώστε να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο παλάτι και οικιστικά συγκροτήματα για τους συγκλητικούς. Είναι πολύ γενικότερο από μια συνωμοσία. Είναι μέρος της συντηρητικής κοσμοθεωρίας: οι φτωχοί πρέπει απλώς να κατηγορούνται για την ατυχία τους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να “βοηθούν αυτούς που μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους”. Οι πλούσιοι είναι η “κοινωνική βάση” τους, μια συμπεριφορά που μοιάζει εν πολλοίς με αυτή των συγκλητικών στη Ρώμη του πέμπτου αιώνα.
Το αν αυτό σημαίνει ότι οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης ή της Νέας Ορλεάνης θα γίνονται πιο Ρεπουμπλικάνοι, ή έστω πιο συντηρητικοί, τόσο το καλύτερο. Όσο για το τί συμβαίνει με τους ανθρώπους που εκτοπίζονται; Δεν σκάει κανείς.
Αν αυτό δεν είναι πάλη των τάξεων, τότε δε μπορώ να φανταστώ πως είναι καν η πάλη των τάξεων.
Βρεθηκε στο διαδίκτυο και μεταφράστηκε το καλοκαίρι του 2008 “για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας”