Να σαμποτάρουμε το πανεπιστήμιο
Η αφίσσα που κυκλοφόρησε στη Σαλονίκη, τον Σεπτέμβρη του 2007 . Η χρονική στιγμή που βγήκε η αφίσσα έχει σημασία, όσον αφορά το περιεχόμενό της, μιας και βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου:
Από την μία με την αναθεώρηση του νόμου-πλαισίου, το άσυλο, βασικό συστατικό της συντεχνιακής κουλτούρας καθηγητών-φοιτητών, αφορά πλέον απλά και μόνο την προστασία της ομαλής λειτουργίας του πανεπιστημίου από π.χ. καταληψίες(;), διαδηλωτές, ή και μικρο-παραβατικούς, ξεκαθαρίζοντας έτσι τις όποιες ψευδαισθήσεις υπήρχαν περί του θεσμού αυτού με τη χρήση που του έγινε την νύχτα της 8-9/9 οπότε και συνελήφθη σε συμπλοκές μεταξύ ασφαλητών-ΜΑΤ και αναρχικών η Χριστίνα Τονίδου μέσα στο χώρο των πανεπιστημίων, τον οποίο κατέλαβαν “προλητικά” οι μπάτσοι την προηγούμενη μέρα…
Από την άλλη το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα (υπερβολικά φοιτητικό και ελάχιστα κίνημα), που ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στον πυρήνα της σύγκρουσής του με τα μέτρα της αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποσύρθηκε καταγελασμένο μαζί με τους καθηγητές του, τους μιντιακούς εκπροσώπους του, τους παραταξιακούς-οργανωμένους “συναγωνιστές” του, κι όσους γενικά συνήθισαν να μιλούν εκ μέρους του, αφήνοντας πίσω του αιχμαλώτισμένους συντρόφους, ελπίδες αλλά και αρκετή αηδία.
Πίσω στις σχολές λοιπόν, κι όλοι κάνουν σαν να μή συνέβη τίποτα. Και πραγματικά δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να θυμούνται. Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έσκισε στις εκλογές (πέρασε -σε σύνολο- ακόμα και το ποσοστό του Λεβέντη…), κκε και συριζα θα παίζουν πλέον με άλλον αέρα στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι απέναντι σε έναν αντίπαλο του βεληνεκούς τους (καρατζαφέρη). Οι “ανίκανοι” υπουργοί (γιαννάκου, πολύδωρας) “μαυρίστηκαν” στις κάλπες, όποτε μάλλον αποδόθηκε δικαιοσύνη, η δημοκρατία νίκησε και πάλι, ο λαός απεφάνθη κλπ οπότε πάμε όλοι μαζί πίσω στις δουλειές μας/σχολές μας.
Τη στιγμή αυτή λοιπόν, που φαίνεται πως όλα τέλειωσαν για το κίνημα αυτό, η αφίσσα αυτή ξαναθέτει το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, που δε θα μπορούσε παρά να είναι “εμφυλιοπολεμική”: όχι πια μαζί με τους υπερασπιστές του “άλλου”, του “σωστού” πανεπιστημίου και τους καθυστερημένους της “δημόσιας δωρεάν παιδείας” αλλά εναντίον τους. Όχι πια (μιας και εκτός των άλλων προβλημάτων, θα ήταν τουλάχιστον αστείο να προταθεί τη στιγμή αυτή κάτι τέτοιο) κινηματικά, αλλά υπόγεια, με προσωπική πρωτουβουλία και ευθύνη, κρυμμένοι μέσα στον κόσμο, μέσα στην νύχτα κι όχι πίσω από “μαζικά κινήματα”, σε επίπεδο ατόμου, παρέας… Ακόμα κι έτσι. Οι εχθροπραξίες συνεχίζονται.