Μια χοντροκομμένη μεθόδευση εναντίον ιταλών αναρχικών – Jean Weir

Γράμματα της Jean Weir – Αύγουστος 1996

Μια χονδροκομμένη παγίδα ενάντια στης αναρχικούς

Ένα μικρό κορίτσι, δυο δικαστές κι ένας ακόμη άγνωστος, βρέθηκαν και στήσαν μια φάρσα με πρωταγωνιστές αναρχικούς. Βέβαια, μιας και κανείς τους δεν έχει ιδέα πως σκέφτονται ή δρουν οι αναρχικοί, το αποτέλεσμα είναι αξιοθρήνητο. Ή μάλλον θα ήταν, αν ένας ακόμη δικαστής δεν αποφάσιζε να αξιοποιήσει το πεδίο για την εκτόνωση των δημιουργικών ορμών του, επιστρατεύοντας ολόκληρο το νομικό οπλοστάσιο του κράτους.

Έτσι, την αυγή της Τρίτης 17 Σεπτέμβρη 1996, τέθηκε σε κίνηση μια τεράστια επιχείρηση περιλαμβάνοντας ένας υπέρογκο αριθμό καραμπινιέρων (ROS-ειδικό σώμα στρατιωτικής αστυνομίας) με 29 συλλήψεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας, με συλληφθέντες αναρχικούς που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε μια συνωμοτική παράνομη ένοπλη οργάνωση, για την οποία επινόησαν ένα όνομα και κάποια αρχικά. (Σ.τ.μ. πρόκειται για την υποτιθέμενη O.R.A.I.- «εξεγερσιακή αναρχική επαναστατική οργάνωση», το όνομα της οποίας είναι και μια απόδειξη της φαντασίας, ή καλύτερα της απόλυτης έλλειψής της, των διωκτικών αρχών).

Ένας από τους συντρόφους που συνελήφθησαν, είναι ο Alfredo M. Bonanno, υπεύθυνος των εκδόσεων Αnarchismo, γνωστός για πάνω από τριάντα χρόνια στον αναρχικό αγώνα, σε εκδοτικά εγχειρήματα κλπ, βρίσκεται τώρα στη φυλακή, κατηγορούμενος ως «ηγέτης» της ανύπαρκτης «παράνομης ένοπλης οργάνωσης». Στην πραγματικότητα το σενάριο αυτό έχει γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό. Το νεό είναι η ανάμειξη των εφιαλτών ενός κοριτσιού και του ντελίριου ενός δικαστή που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εγκληματικής του καριέρας ρίχνοντας στη φυλακή αγωνιστές των ένοπλων κομμουνιστικών οργανώσεων, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Φάνηκε αρχικά πως η μετριοπάθεια θα υπερνικούσε, όταν ήρθε η έκδοση ενός φακέλου αρχικά σε 10.000 και στη συνέχεια σε 25.000 αντίτυπα που κυκλοφόρησε σε όλη την Ιταλία, με θέμα τη φίμωση ενός από τα πιο ενοχλητικά (γι αυτούς) κομμάτια του αναρχικού κινήματος. Μετά τη σύλληψη 60 συντρόφων τον Νοέμβρη του 1995 με κατηγορίες που κυμαίνονταν από απόπειρα φόνου και επιθέσεις σε δημόσια κτίρια, μέχρι συμμετοχή σε ανατρεπτική ένωση. Μετά τη χαρτογράφηση και τη συσσώρευση τόνων χαρτούρας, επέστρεψαν στη σιωπή.

Όμως οι αντικειμενικές συνθήκες αλλάζουν. Οι καιροί είναι δύσκολοι για τους δικαστικούς της Ρώμης. Νέα σκάνδαλα έρχονται στη δημοσιότητα. Δικηγόροι συλλαμβάνονται. ’νθρωποι από την ίδια την τάξη τους αποκαλύπτουν κομπίνες, παραδικαστικά κυκλώματα, μυστικές υπηρεσίες. Ακόμη και οι πιο σεβαστοί μεταξύ τους πέφτουν στην ανυποληψία, ενώ η υπόθεση εκτυλίσσεται σε χιονοστιβάδα αποκαλύψεων με την αξιοπιστία τους να καταρρέει, απειλώντας τη συνέχιση της ύπαρξης ενός τόσο αγαπητού στους δικαστές προσώπου σαν τον Marini. Οι σοσιαλιστές ζητούν να πέσουν κεφάλια, αποδιοπομπαίων τράγων, τα συνδικάτα απειλούν με μια γενική απεργία. Ωστόσο, κι αυτοί δεν υστερούν σε ανυποληψία, και εκατοντάδες ενέργειες σαμποτάζ λαμβάνουν χώρα σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης. Αυτές οι τελευταίες, πάντοτε αντικρίζονται θετικά από τους κατηγορούμενους αναρχικούς, και αυτό το έχουν δηλώσει ξεκάθαρα, τόσο σε έντυπα όσο και σε δημόσιες συζητήσεις. Τώρα κατηγορούνται όχι μόνο για τις ενέργειες κοινωνικής εξέγερσης που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια αλλά επίσης για πράξεις όπως φόνους και απαγωγές.

Η στρατηγική τους είναι σαφής. Ο διαχωρισμός μέσω του φόβου, από όσους θα μπορούσαν να θεωρήσουν τη δράση αυτή ένα σημείο αναφοράς για τη δική τους εξέγερση.

Και φυσικά, η επερχόμενη δίκη, της 7ης Νοεμβρίου 1996 των τεσσάρων αναρχικών που συνελήφθηκαν μετά από μια ληστεία το 1994, κατηγορούμενοι και καταδικασμένοι για διάφορες ανεξιχνίαστες ληστείες της περιοχής σύμφωνα με τα εξόφθαλμα ψεύδη της προαναφερθείσας κοπέλας. Αντίτυπο της απολογίας της έχει μοιραστεί στα πέρατα του κόσμου ώστε να καταδειχτεί η ξεφτίλα της. Έτσι, αναγκάστηκε να παραλλάξει κάπως τη θέση της, σε αυτή τη χονδροκομμένη δημόσια φάρσα.

Αυτή η δημόσια παράσταση, σε συνάφεια με τις θεαματικές απαιτήσεις του καιρού μας, έχει προμελετηθεί στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ο Alfredo M. Bonnano παρουσιάζεται σε μια φωτογραφία του προ εικοσαετίας στην κορυφή μιας πυραμίδας, με γραμμές που τον συνδέουν με τους «δευτερεύοντες» αγωνιστές, από κάτω του. Καραμπινιέροι και δικαστές διακηρύσσουν σε κάθε τόνο ότι δεν πρόκειται για μια «δίκη των ιδεών» αλλά ενός «πυρήνα παρανοϊκών» που είναι ούτως ή άλλως απομονωμένοι από το κατά τα άλλα αξιοσέβαστο αναρχικό κίνημα (Σ.τ.μ. Σε αυτό το προπαγανδιστικό παιχνίδι των αρχών βασικό ρόλο έπαιξε η στάση της νομιμόφρονος F.A.I. που αποκήρυσσε με βδελυγμία σε ανακοινώσεις της κάθε επιθετική ενέργεια αλλά και τους διωκόμενους συντρόφους προσωπικά, και κάθε συσχέτιση, ως επίδοξου εκπροσώπου των «σοβαρών αναρχικών» και του αναρχικού κινήματος γενικότερα, με ενέργειες εκτός των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων που στήριζε η ίδια. Μια σκωπτική απάντηση ενός μέρους των εξεγερσιακών αναρχικών σε αυτή τη στάση της FAI ήταν και η δημιουργία της «άτυπης αναρχικής οργάνωσης», που χρησιμοποιήθηκε συχνά ως υπογραφή σε αναλήψεις ευθύνης, και φυσικά τα αρχικά της ήταν επίσης FAI) Όλες οι πληροφορίες οι σχετικές με την «οργάνωση» αυτή, προέρχονται από τις καταθέσεις της Namsatchi Mojdah, που αποδείχτηκαν εξαιρετικά χρήσιμες, «η συνεργασία της με το δικαστήριο του Τρεντο, αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε καμία παρεκτροπή του φαινομένου των δικαστικών θεωρημάτων».

Ευτυχώς, δεν συνελήφθησαν όλοι οι αναρχικοί. Οι υπεύθυνοι του τύπου δεν έχουν πρόσβαση στα ονόματα εκτός από αυτό του Alfredo Bonnano, και όσων βρίσκονται στη φυλακή για συγκεκριμένες κατηγορίες που τους απευθύνθηκαν στο παρελθόν.

Απ’ όσο ξέρουμε, όλοι όσοι συνελήφθησαν στις 17 Σεπτέμβρη κρατούνται στη φυλακή Rebibbina της Ρώμης.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να συμβουλευτείτε την Αναρχική Επιτροπή Υπεράσπισης, c/o El Paso, via Paso Buole 47, I-10127 Torino, Italia.

Πρόκειται για μια από τις πιο χονδροειδείς μεθοδεύσεις εναντίον αναρχικών, των ιδεών και των μεθόδων αγώνα τους, όλων των εποχών. Στοχεύει όχι μόνον στους συλληφθέντες ή τους διωκόμενους, αλλά κάθε αναρχικό, οπουδήποτε βρίσκεται.

J. Weir – Αύγουστος 1996

Παντού. Θα είμαστε παντού.

Τέσσερις αναρχικοί, οι Antonio, Χρήστος, Carlos, Jean – συνελήφθησαν μετά από μια ληστεία τράπεζας. Το Κράτος αποφάσισε η ληστεία αυτή να πολλαπλασιαστεί επί τρία. Δυο υποθέσεις που δεν είχαν διαλευκανθεί, έρχονται για να υποστηρίξουν το απαραίτητο υλικό. Ένα μικρό κορίτσι που αδυνατεί να θυμηθεί κι αυτές τις οδηγίες που τις έδωσαν οι δικαστές, επινοεί ότι συμμετείχε η ίδια στις 2 ληστείες. Δε θυμάται φυσικά τίποτα από αυτές, παρά μόνο ότι εμπλέκονται και άλλοι τρεις αναρχικοί.

Οι δικαστές Vigna και Marini ονειρεύονται να χρησιμοποιήσουν το ίδιο κορίτσι για να μετατρέψουν αναρχικές εκδόσεις και πρωτοβουλίες, καθώς και εκατοντάδες επιθέσεις που πραγματοποίησαν ανώνυμα χέρια παντού όπου εξαπλώνονται οι δηλητηριώδεις δομές της κυριαρχίας, σε μια ένοπλη συμμορία με επιτελεία και χαρτογραφήματα δράσης… Το κράτος βλέπει την αντανάκλασή του στον καθρέπτη. Ήδη σύντροφοι έχουν καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό. Στις Νοέμβρη στο Τρέντο, θα λάβει χώρα η έφεση.

Ο πένθιμος χορός επαναλαμβάνεται.

Μπρος σ αυτό το θέαμα εξουσίας και θανάτου, το μόνο ζωντανό στοιχείο είναι οι σύντροφοί μας και η αλληλεγγύη που τους συνδέει. Οι αίθουσες των δικαστηρίων δεν μπορούν να χωρέσουν αυτή την αλληλεγγύη. Πηγαίνει πέρα από αυτές. Προς την ελευθερία, την εξέγερση, την ευτυχία.

Τώρα οι σύντροφοί μας θα περιφερθούν σ αυτό το θέαμα ξανά, σαν τα ζώα σε κλουβιά, τελετουργικές φιγούρες σε ένα ικρίωμα που τους μετατρέπει σε παθητικούς θεατές, καταναλωτές της άθλιας μασκαράτας. Το σενάριο θα περιλάβει και τους υπόλοιπούς μας στη θέση τους, στη συνέχεια.

Δικαστές, το παιχνίδι είναι σαφές: Όλοι μέσα στην αίθουσα, όλοι φορώντας μια μάσκα.

Το διακύβευμα είναι απλό: ονομάζεται ζωή.

Θέλετε άμυνα; Θα επιτεθούμε.

Ζητάτε γη και ύδωρ; Θα σας δώσουμε φωτιά.

Εμείς θα είμαστε που θα κάνουμε την επόμενη κίνηση. Παντού.

Jean Weir – Αύγουστος 1996

Σ.τ.μ. Η Jean Weir είναι αναρχική αγωνίστρια, εκδότρια και μεταφράστρια ανατρεπτικών εντύπων, καθώς επίσης και η σύντροφος του A. Bonanno. Το θεώρημα Marini αποτελεί μια χοντροκομμένη μεθόδευση ενάντια στους εξεγερσιακούς αναρχικούς της Ιταλίας. Σύμφωνα με αυτό, κάθε έντυπο, κατάληψη, πρωτοβουλία κλπ αναρχικών είναι επιτελικά μέρη μιας υπόγειας «συνομωσίας με σκοπό την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» (σύμφωνα με τον ιταλικό «αντιτρομοκρατικό» νόμο), μπλεγμένης σε διάφορα ανεξακρίβωτα εγκλήματα και οργανωμένης στρατιωτικά, με «ηγέτη» τον A. Bonanno. Ας σημειωθεί εδώ ότι η τοποθέτηση από τις διωκτικές αρχές του Bonanno σε αυτή τη θέση, δεν είναι τυχαία, μιας και ο σύντροφος διώκεται από το ιταλικό κράτος για πάνω από 30 χρόνια. Οι διώξεις αυτές ήρθαν σε ένα χρονικό διάστημα που η κεντρο-αριστερή κυβέρνηση κήρυσσε πολλαπλές επιθέσεις στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, ενώ αντιδράσεις εκδηλώνονταν σε τομείς όπως η εκπαίδευση, το σύστημα υγείας, οι μεταφορές, και παράλληλα σημειωνόταν μια αύξηση των επεκτατικών επεμβάσεων με ανθρωπιστικό πρόσχημα (Αλβανία, Σομαλία, κ.α.). Έτσι, η εμφάνιση από του πουθενά μιας αναρχικής σχεδόν στρατιωτικής τρομοκρατικής οργάνωσης, που προβαίνει σε απαγωγές, ληστείες, φόνους κλπ ήρθε σε μεγάλο βαθμό να αποπροσανατολίσει το δημόσιο ενδιαφέρον και ταυτόχρονα να ξεμπερδεύει με ένα δυναμικό κομμάτι του αναρχικού κινήματος. Φυσικά ουδέποτε κατατέθηκε κάποιο στοιχείο που να αποδείκνυε την ύπαρξη της οργάνωσης, ούτε βρέθηκε κάποιο έγγραφο, αναφορά των αρχών, ανάληψη ευθύνης κλπ με το όνομα αυτό. Η μόνη κατηγορία ήταν εναντίον τεσσάρων από τους συλληφθέντες, για ληστεία μιας τράπεζας. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι τρεις από τους τέσσερις είναι αναρχικοί, ενώ ο τέταρτος δεν είχε κάποια σχέση μαζί τους, ενώ η κατηγορία προέρχεται από την κατάθεση μιας 21χρονης κοπέλας, της οποίας ο τέταρτος κατηγορούμενος είναι πρώην σύντροφος! Φυσικά η 21χρονη που δηλώνει πως συμμετείχε επίσης, αναφέρει πως δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα σχετικό με την ληστεία αυτή, παρά μόνο τα ονόματα των τριών αναρχικών…

Σε μια εκστρατεία δημιουργίας ενός κλίματος μαζικής υστερίας, ο Alfredo Bonanno κατονομάζεται ως «ο αναρχικός Νονός», που οργάνωσε την υποτιθέμενη συμμορία στην Ελλάδα το 1993. Τουλάχιστον 29 συλλήψεις έγιναν άμεσα, ενώ 39 άνθρωποι ανακρίθηκαν. Από αυτούς, μερικοί βρίσκονταν ήδη στη φυλακή! Οι Antonio Budini, Carlo Tesseri, jean Weir και Χρήστος Στρατηγόπουλος από το Σεπτέμβρη του 1994 για μια ληστεία τράπεζας στο Τρέντο. Οι Orlando Campo, Gregorian Gargarin, Francesco Porcu για την απαγωγή του Silocchi. Ο Horst Fantazzini (εδώ και 25 χρόνια) για μια σειρά ληστειών και αποδράσεων, και ο Marco Camenisch για εμπρησμούς (σημ. για περισσότερες πληροφορίες για τους Fantazzini και Camenish δείτε και στις αντίστοιχες σελίδες του www.geocities.com/anarcores). Συνολικά διώκονταν τουλάχιστον 68 άτομα για συμμετοχή σε αυτή την ανύπαρκτη «τρομοκρατική» οργάνωση. Στις 18 Δεκέμβρη, δύο καταδικάστηκαν σε 22 χρόνια φυλάκισης. Στο Μιλάνο επίσης συνελήφθη η Patrizia Cadeddu, μια από τους καταληψίες του Laboratorio Anarchico di Milano, ως μέλος της Azione Rivoluzionaria Anarchica και μεταφέρθηκε στη Ρώμη, για να καταθέσει στον Marini.

Στις 1 Ιουλίου 1997, η δικαστής που προέδρευε της προκαταρκτικής έρευνας Claudia D’Angelo, διάβασε την ακόλουθη πρόταση: «υπενθυμίζεται ότι οι παρακάτω αναφερόμενοι κατηγορούνται για: ανατρεπτική ένωση (άρθρο 270 του ποινικού κώδικα), ανατρεπτική ένωση με σκοπό την τρομοκρατία και την καταστροφή της δημοκρατικής τάξης (άρθρο 270), σχηματισμό και συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση (άρθρο 360). Επιπλέον, κατηγορούνται για φύλαξη κλεμμένων αγαθών (άρθρο 648):… Anna Beniamino, Mario Frisetty, Maria Ludovica Maschietto, Alfredo Cospito, Nadia DePascal, Raffaele Scapuzzo, Carmela Antonia Scopetta, Giuseppe Scarso, Bruno Palamara, Roberto Sforza, Pierleone Porcu, Constantino Cavelleri, Anna Maria Sgarmella, Mario Anzoino, Maria Arenale, θα δικαστούν για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό τη βίαια ανατροπή της οικονομικής και κοινωνικής τάξης του Κράτους (άρθρο 270). Οι δικαστές τους εξαίρεσαν από τις κατηγορίες για ένοπλη οργάνωση και κλεπταποδοχή. Loris Fantazzini, Pasquale Lorenti, Flavia Cannoletta, Roberto Gemignani, Marco Brizzolari, Maracino Domenico, Corrado Viola, Edoardo Massari, Giovanni Mario Sann και Bachisio Goddi εξαιρούνται από όλες τις κατηγορίες.Alfredo Maria Bonanno, Tiziano Andreozzi, Francesco Berlemmi, Antonio Budini, Marco Camenisch, Orlando Camp, Maria Apollonaria Cortimiglia, Luciano DiFazio, Liborio Falco, Horst Fantazzini, Antonio Gizzo, Franco Fonte, Gagarin Gregorian, Salvatore Gugliara, Christina La Forte, Angela Maria Lo Vecchio ‘ Guido Mantelli, Maria Marotta, Giuseppe Martino, Stefano Moreale, Mojdeh Namsetchi, Roberta Nano, Bruno Palamara, Fabrizio Pio, Francesco Porcu, Lorenzo Ricca, Giuseppina Roccobobo, Paolo Ruberto, Emma Sassosi, Rose Ann Scrocco, Antonio Sforza, Fabio Sforza, Massimo Sforza, Giuseppi Stasi, Christos Stratigopulos, Carlo Tesseri, Ευαγγελία Τσούτζια, και η Jean Helen Weir θα δικαστούν για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό τη βίαια ανατροπή της οικονομικής και κοινωνικής τάξης του Κράτους (άρθρο 270), ανατρεπτική ένωση με σκοπό την τρομοκρατία και τη καταστροφή της δημοκρατικής τάξης (άρθρο 270), σχηματισμό και συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση (άρθρο 360) και κλεπταποδοχή (άρθρο 648) (τα παραπάνω προέρχονται από μετάφραση και στοιχεία του Mike Hargis). Οι ποινές που αποδόθηκαν κυμαίνονταν, από κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι πολυετείς φυλακίσεις. Οι διώξεις των εξεγερσιακών αναρχικών στην Ιταλία συνεχίζονται αμείωτα μέχρι τις μέρες μας, το ίδιο όμως μπορούμε να πούμε και για τη δράση τους.

Μετάφραση-επιμέλεια: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας (Φλεβάρης 2007)