Κοινωνικός πόλεμος στη Γαλλία – Ναδίρ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

[Πηγή: Τετράδια Αντιπληροφόρησης του Αναρχικού Στεκιού Ναδίρ #2]

[Σημείωση για την ιστορία: Τα Τετράδια Αντιπληροφόρησης εκδίδονταν στα 2005-6 στη Θεσσαλονίκη σε μερικές εκατοντάδες φωτοτυπημένα αντίτυπα, που μοιράζονταν χέρι με χέρι, χωρίς αντίτιμο. Διευκρινιστικά, οι τότε υπεύθυνοι της έκδοσης δεν έχουν από τις αρχές του 2006 καμία σχέση με το εγχείρημα του στεκιού.]

…Θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει από το οτιδήποτε. Όταν είσαι μετανάστης εδώ, είσαι παγιδευμένος στα σκατά. Μα πραγματικά σας εκπλήσσει το ότι γίνονται όλα ανάλωμα του πυρός;
(Momo, 26 χρόνων, Aulnay-sous-Bois)

Την Πέμπτη 27 Οκτώβρη, μια παρέα μαθητών έπαιζαν ποδόσφαιρο στο Clichy-sous-Bois (υποβαθμισμένο προάστιο 30.000 κατοίκων, οι περισσότεροι απ τους οποίους είναι μετανάστες ΄β και ΄γ γενιάς). Ξαφνικά εμφανίστηκαν αστυνομικοί για να κάνουν έλεγχο χαρτιών, όχι τυχαία μιας και απ τον Οκτώβρη έχουν ενταθεί τα μέτρα αστυνομοκρατίας στα προάστια του Παρισιού με μόνιμη παρουσία ένοπλων μονάδων μπάτσων, κάμερες, ελέγχους κλπ. Τα παιδιά έφυγαν τρέχοντας καθώς μερικά δεν είχαν χαρτιά. Τρία απ αυτά κρύφτηκαν σ έναν υποσταθμό υψηλής τάσης και μετά από καταδίωξη, έπαθαν ηλεκτροπληξία. Οι Ziad Benn (17 ετών) και Banou Traore (15) πέθαναν ενώ ο Metin (21) τραυματίστηκε σοβαρά. Από το βράδυ εκείνο το Clichy-sous-Bois φλέγεται. Νεολαίοι επιτίθενται σε αστυνομικούς, πυρπολούν αυτοκίνητα, αστυνομικά τμήματα και εμπορικά καταστήματα. Οι μπάτσοι προσπαθούν να τους καταστείλουν πραγματοποιώντας εκατοντάδες συλλήψεις. Η εξέγερση εξαπλώνεται από γειτονιά σε γειτονιά, και σύντομα αγκαλιάζει τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας.

Μάθε πως η μέρα καταστρέφει την νύχτα, η νύχτα χωρίζει την μέρα στα δυο…
(The Doors)

Ενώ οι συγκρούσεις έχουν επεκταθεί στο Seine St. Dennis όπου και πυρπολούνται 315 οχήματα, δεκάδες καταστήματα – εμπορικά κέντρα, σχολεία, τηλεοπτικά συνεργεία, 2 αστυνομικά τμήματα, τρένα του μετρό (με αποτέλεσμα τη διακοπή της κυκλοφορίας του), ο πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν δηλώνει: «η γαλλική δημοκρατική πολιτεία δεν θα υποχωρήσει απέναντι στη βία. Την τελευταία λέξη θα την έχει η δικαιοσύνη και η έννομη τάξη», για να λάβει τις ανάλογες απαντήσεις απ τους εξεγερμένους που πυροβολούν με αληθινά πυρά και τραυματίζουν 4 μπάτσους. Παράλληλα φημολογείται ότι θα χρησιμοποιηθούν μονάδες του γαλλικού στρατού στην κατάπνιξη της εξέγερσης. Στις 7/11 οι εξεγερμένοι επιτίθενται με μολότοφ σε πυροσβέστες και αστυνομικούς, πολλοί από τους οποίους τραυματίζονται, ενώ κάθε νύχτα καίγονται εκατοντάδες οχήματα και εμπορικά καταστήματα (πριν αρχίσουν τα επεισόδια καίγονταν κατά μέσο όρο 90 αυτοκίνητα κάθε βράδυ στη Γαλλία). Οι ταραχές την όγδοη νύχτα επεκτείνονται και στο Ντιζόν, πρώτη περιφέρεια εκτός Παρισιού. Στις 6/11 έρχεται στο φως έρευνα που θέλει την αστυνομική βία αυξημένη κατά 18,5% για έβδομη συνεχή χρονιά. Την επόμενη νύχτα πυρπολούνται 1408 οχήματα σε 274 περιοχές, ενώ σημειώνονται 400 συλλήψεις. Επίθεση με μολότοφ δέχονται επίσης δυο εκκλησίες. Στις 8/11 η κυβέρνηση κηρύττει τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στις 13:09 ενεργοποιείται νόμος του 1955 που επιτρέπει την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας και τη διεξαγωγή αστυνομικών ερευνών στις λαϊκές συνοικίες, που ίσχυε κατά τον πόλεμο της Αλγερίας. Σημειώνεται ότι ο νόμος δεν είχε εφαρμοστεί τον Μάη του 1968. Ο υπουργός εσωτερικών Σαρκοζύ δηλώνει πως η αστυνομία θα διεξάγει έρευνες με την υποψία και μόνο κατοχής όπλου. Την επομένη πυρπολούνται 11 οχήματα στο Βερολίνο και την Κολωνία, ενώ οι ταραχές έχουν εξαπλωθεί στις γαλλικές πόλεις Rouen, Lille, Toulouse, Nice, και πιο δειλά στην Marseilles, όπου ο δήμαρχος δηλώνει πως θα αποφευχθούν χάρη στην ιδιότυπη πολεοδομία που εσωκλείει τις φτωχογειτονιές στο κέντρο της πόλης, όπου και ελέγχονται ευκολότερα.
4,5 εκατομμύρια άνθρωποι, πάντως ζουν στα γκετοποιημένα προάστια των γαλλικών μητροπόλεων. Στις 10/11 καίγονται πάνω από 380 οχήματα. Στην Carpentras επίθεση με μολότοφ έγινε σε τζαμί. Στη Rambuillet (Παρίσι), καταστράφηκαν ολοσχερώς δυο καταστήματα. Οι μπάτσοι ανέφεραν 162 συλλήψεις. Μέσα σ ένα κλίμα ξενοφοβίας που καλλιεργούν τα ΜΜΕ αβαντάρεται η ακροδεξιά, κι ο λαϊκιστής Λεπέν κατηγορεί τους εξεγερμένους ως πιόνια του Σιράκ και καλεί τον στρατό να επέμβει, ενώ φασιστοειδή καλούν συγκέντρωση στον πύργο του ’ιφελ, «ενάντια στη βία των εξεγερμένων», που δεν μαζεύει ωστόσο πάνω από 200 άτομα… Τις επόμενες μέρες (και νύχτες) διάφορες πράξεις αλληλεγγύης εκδηλώνονται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, Η Γερμανία, η Ελλάδα. Στις 12 Νοεμβρίου, παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας, οι συγκρούσεις μεταφέρονται από την περιφέρεια στο κέντρο της Λυόν, δεύτερης σε πληθυσμό γαλλικής πόλης. Ταραχές σημειώνονται και στα περίχωρα των περισσότερων γαλλικών μητροπόλεων. 2 μέρες μετά το υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει σχέδιο νόμου για τρίμηνη παράταση των εκτάκτων μέτρων ασφαλείας.

ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ

Στο Παρίσι κλονιζόμενος ο πύργος του αγίου Ιακώβου
Όμοιος με ηλιοτρόπιον
Χτυπά καμμιά φορά με το μέτωπό τον Σηκουάνα και η σκιά του γλιστρά
Ανεπαίσθητα ανάμεσα στα ρυμουλκά
Την στιγμήν εκείνην ακροποδητί μέσα στον ύπνο μου
Κατευθύνομαι προς την κάμαρα όπου είμαι ξαπλωμένος και βάζω φωτιά
Δια να μη μείνει τίποτα από την συγκατάθεση που μου απέσπασαν…
(Αντρέ Μπρετόν – Μετάφραση: Ανδρέας Εμπειρίκος)

Παρά τις εκατοντάδες συλλήψεις, οι νεολαίοι δεν το βάζουν κάτω. Αντίθετα, οργανώνονται σε ομάδες συνοικίας, με γουώκι-τώκι και διαδικτυακή επικοινωνία, είναι εφευρετικοί, αλλάζουν θέσεις συνεχώς αφού γνωρίζουν τέλεια τα στενά και τις εγκαταλελειμμένες πολυκατοικίες των προαστίων. Ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένας ιδιόμορφος ανταγωνισμός ανάμεσα στις διάφορες συσπειρώσεις, που διαγωνίζονται πλέον ποιος θα κάψει τα περισσότερα αυτοκίνητα. Το πάθος τους είναι ανάλογο της αθλιότητας της καθημερινής τους ζωής, και παρά τις υποσχέσεις για βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, για διάλογο κλπ δεν το βάζουν κάτω (Στη Γαλλία, αρκεί να είναι κανείς κάτι για να θέλει να είναι το παν.(Κ. Μαρξ, Συμβολή στην Κριτική της Φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγκελ)) ή με τα λόγια ενός εξεγερμένου: «Οι μεγαλύτεροι προσπάθησαν να μας ηρεμήσουν, αλλά εμάς δεν μας νοιάζει. Είναι η αρχή του πολέμου, αυτό να το θυμάστε!». Την ίδια στιγμή ο Ντε Βιλπέν βεβαιώνει πως «τα επεισόδια τα υποκινούν οργανωμένα δίκτυα του εγκλήματος», Ο Σαρκοζύ κάνει λόγο για «αποβράσματα και καθάρματα, και καλεί σε υπεράσπιση της τάξης και της δημοκρατίας έναντι των συμμοριών» ενώ ο Λεπέν μιλά ανοιχτά για εμφύλιο πόλεμο. Η γαλλική εκκλησία πάλι, προθυμοποιείται να «δώσει στους απεγνωσμένους νέους ελπίδα στη ζωή και μάθημα σεβασμού», ενώ η ένωση ισλαμιστικών οργανώσεων εξέδωσε φετφά που «καταδικάζει έντονα τη βία, και απαγορεύει στους μουσουλμάνους που ζητούν τη θεία χάρι να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πράξη που στρέφεται τυφλά ενάντια σε δημόσια ή ιδιωτικά αγαθά ή που μπορεί να βλάψει τη ζωή άλλων».
Τα ΜΜΕ, ενορχηστρωμένα από το κράτος, προβάλλουν την εξέγερση αρχικά σαν ελάσσονα ισλαμική τρομοκρατία κι έπειτα ακροβατούν σε γλυκανάλατες όσο κι ανέξοδες διαπιστώσεις περί νέων χωρίς όνειρα, ενώ πρόθυμα πάντα φιλοξενούν τις εκκλήσεις για «παύση της τυφλής βίας» κάθε τυχάρπαστου «θρησκευτικού ηγέτη», «προέδρου κοινότητας» και γενικά όποιου θεωρεί – και μπορεί να πείσει το κοινό τους – ότι εκπροσωπεί τους εξεγερμένους. Οι πλέον ευαισθητοποιημένοι – με κρατική βούλα – δημοσιογράφοι απορούν «γιατί οι νεολαίοι δεν τα βάζουν με το σύστημα διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και καταστρέφουν τις ίδιες τις συνοικίες τους, μαγαζιά και αυτοκίνητα». Τέλος, ο γλοιώδης κοινωνιολόγος Αμάρ Ενί προειδοποιεί (ποιόν;) ότι η εξέγερση κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένοπλο αντάρτικο… Γενικότερα, η αντίδραση προσπαθώντας άραγε να μετρήσει την βλακεία των οπαδών της, αναλώνεται σε μια πασ-παρτού ρητορική περί συμμοριών – σκοτεινών συνομωσιών και λοιπών αποβρασμάτων που πρέπει να παταχθούν στο όνομα της τάξης, της δημοκρατίας, ή των κρουασάν, το ίδιο κάνει όταν πρόκειται για ένα κοινό αρκετά πωρωμένο. Από την άλλη το παραδοσιακό δεκανίκι του συστήματος που χαϊδευτικά αποκαλείται Αριστερά, μόνιμα ντοπαρισμένο από τις καπιταλιστικές αξίες, έχοντας έτοιμο το εμβόλιο, βρήκε στην εξέγερση της νεολαίας (και όχι μόνο) των γκέττο, τη σύφιλη. Εξεγείρονται οι νέοι, λοιπόν; Τι θέλουν; ΔΟΥΛΕΙΑ θέλουνε! Να στρώσουν!… Καλύτερα σχολεία λοιπόν στα προάστια, αντιμετώπιση της ανεργίας, προγράμματα απασχόλησης, μέτρα και θεσμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης (στον καπιταλισμό)- Αρκετά όμως μ αυτά τα άθλια αντισώματα του κράτους. Το κείμενο που ακολουθεί είναι πιο κοντινό στην πραγματικότητα της γαλλικής εξέγερσης, γι αυτό και στο ξεπέρασμά της:

«Η εξέγερση λυσσομανά, το αντάρτικο πόλεων εξαπλώθηκε σε όλες τις συνοικίες. Οι αιτίες βρίσκονται στην κοινωνική αδικία και στην καθημερινή βία: διακρίσεις, περιθωριοποίηση ανυπόφορες συνθήκες ζωής. Σήμερα είναι πια πολύ αργά για τους “μεγάλους μας δούκες” να πάρουν νέα μέτρα, για να κάνουν πιο υποφερτές τις συνθήκες ζωής στις συνοικίες μας, που ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ ανθρώπινες ούτε ποτέ θα γίνουν. Δεν θέλουμε πια τον διάλογο, αρκετά κοροϊδέψατε με τα λόγια τους πατεράδες και τις οικογένειές μας. Ο διάλογος έχει πάψει μια για πάντα, μην προσπαθείτε να μας αποκοιμίσετε. ΜΗΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΕ, επειδή βάζετε τους ιμάμηδες και τα φερέφωνα που έχετε μετατρέψει σε όργανά σας να εκδίδουν εκκλήσεις για ηρεμία. Δεν έχουμε όπλα μαζικής καταστροφής, μόνο μερικά αυτοσχέδια εκρηκτικά, δεν έχουμε βομβαρδιστικά, έχουμε μόνο τις τσέπες μας… Τρέμετε όμως μικροί βαρόνοι του Νεϊγί1! Σήμερα είμαστε στις συνοικίες μας, σε λίγες μέρες θα είμαστε στην πόρτα του σπιτιού σας!
Η μάχη που ξεκινάει είναι μακρά και δίκαιη. Είμαστε δημιούργημα της κοινωνίας, κι αυτό δείχνει ότι ο πολιτισμός σας βαδίζει στο χαμό. Δεν έχουμε τίποτε πια να χάσουμε, θα προτιμήσουμε να πνιγούμε μέσα στο αίμα, παρά μέσα στα σκατά…
Μαχητές-ταραξίες του 932»

1. Νειγί: σικ προάστιο στα δυτικά του Παρισιού, παραδοσιακός τόπος κατοικίας πολλών αξιωματικών του στρατού και μεγαλοαστών. 2. 93-Seine-St Denis. Διοικητικό διαμέρισμα αποτελούμενο από λαϊκά προάστια ΒΑ του Παρισιού. (Οι σημειώσεις 1 και 2 είναι του μεταφραστή του κειμένου, από το IMC)

…Ήταν μια γιορτή χωρίς αρχή και τέλος. Έβλεπα όλον τον κόσμο και δεν έβλεπα κανέναν, γιατί κάθε άτομο χανόταν μέσα σ αυτό το αναρίθμητο και αεικίνητο πλήθος. Μιλούσα σ όλους χωρίς να θυμάμαι ούτε τα λόγια μου ούτε τα λόγια των άλλων, γιατί η προσοχή στρεφόταν κάθε στιγμή σε νέα γεγονότα, απρόσμενα συμβάντα.
(Μπακούνιν, «Εξομολόγηση»)

Μετά από σχεδόν ένα μήνα, 4 νεκρούς, 2.500 συλληφθέντες και πάνω από 9.000 καμμένα οχήματα (από 28/10 έως 16/11), η εξέγερση των αποκλεισμένων της Γαλλίας θάφτηκε στην καταστολή, την σιωπή και την παραπληροφόρηση. Δεν συμμεριζόμαστε την χλιαρή αποδοκιμασία της αξιοθρήνητης συνδικαλιστικής CNT, που θεωρεί ότι οι εξεγερμένοι έχουνε τα ίδια βίτσια με αυτήν, δηλαδή καλύτερες δουλειές, εξυγίανση της αστυνομίας κλπ ούτε την απογοήτευση όσων θα θέλαν έναν δεύτερο «Μάη». Και μαζί με τις παρακαταθήκες της Εξέγερσης, στις οποίες θα επανέλθουμε γραπτά στο μέλλον, τους αφιερώνουμε και το παρακάτω απόσπασμα:

Αποχαιρετίστε τους ηρωικούς πρωτεργάτες της Κομμούνας, μπορεί να πει στους συντηρητικούς ο ιστορικός που είναι πάντα λίγο προφήτης, δεν θα τους ξαναδείτε πια!… Αυτοί που θα ‘ρθουν θα είναι πιο αιμοβόροι, κακοί και εκδικητικοί μ’ έναν ολοκληρωτικά νέο τρόπο, από τους ανθρώπους του 1871. Ένα καινούριο αίσθημα καταλαμβάνει έκτοτε το (γαλλικό) προλεταριάτο: ΤΟ ΜΙΣΟΣ. (Ντρουμόντ, Το τέλος ενός κόσμου)