η υπόθεση των αναρχικών του Usak
Πηγή: Αναρχικός Μαύρος Σταυρός Άγκυρας (abcankara@yahoo.com)
Στην 1/12/2001 στη συνέλευση που οργάνωση η Εργατική Πλατφόρμα του Usak ενάντια στην οικονομική κρίση, οι M. Ozgur Kucuktekin, S. Serkan Kazak και Onur Ayaz συνελήφθησαν από την αστυνομία, κατηγορούμενοι για τη διανομή ενός φυλλαδίου με τίτλο «Όχι στον Πόλεμο και τον Καπιταλισμό!» και με υπογραφή «Αναρχικοί Αυτόνοι του Usak». Αργότερα προσάχθηκαν στην Ασφάλεια του Usak οι Rahmi Tiril και A. Serkan Tomar και μετά από δυο μέρες ψυχολογικών και σωματικών βασανιστηρίων, οι πέντε αναρχικοί υποχρεώθηκαν να υπογράψουν τις καταθέσεις των μπάτσων που τους επιβάρυναν με σύσταση «παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης». Οι αναρχικοί στάλθηκαν στο DGM-SSC (Δικαστήριο της Κρατικής Ασφάλειας) κατηγορούμενοι για «παράνομη τρομοκρατική οργάνωση» από τον (δημο)κρατικό εισαγγελέα του Usak. Από το δικαστήριο αποφασίστηκε στις 3 Δεκέμβρη η προφυλάκισή τους στις φυλακές τύπου Ε. Τις πρώτες 25 μέρες έμειναν σε ξεχωριστά κελιά. Μετά από 2 μήνες μεταφέρθηκαν στις φυλακές τύπου F (λευκά κελιά) του Izmir Kiriklar. Κατά την πρώτη δίκη τους, στις 13 Φλεβάρη 2002, ο εισαγγελέας τους κατηγόρησε για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης σύμφωνα με την παράγραφο 3713 του άρθρου 7/1. Ωστόσο, ο δικαστής αποφάσισε την αποφυλάκιση του A. Serkan Tomar και την παράταση της φυλάκισης των υπόλοιπων, με την κατηγορία ότι στήριζαν την υποτιθέμενη παράνομη οργάνωση «Anarsist Genclik Federasyonu-Αναρχική Ομοσπονδία Νεολαίας», βάσει της ίδιας παραγράφου, άρθ. 7/2.
Αυτή ήταν η πρώτη περίπτωση κατά την οποία δικάστηκαν αναρχικοί ως μέλη οργάνωσης, στη χώρα. Στη δίκη της 3ης Απρίλη 2002, αποφυλακίστηκαν τελικά, μετά από μια καμπάνια που ξεκίνησε πριν τη δίκη, μετά την προσοχή των μίντια που ξεκίνησε από ένα άρθρο του Yildirim Turker στην “Radikal 2” (αριστερή/φιλελεύθερη εβδομαδιαία εφημερίδα) και την υποστήριξη τούρκων αναρχικών, αντιεξουσιαστών, ελευθεριακών δικηγόρων, και κάποιων ΜΚΟ και εντύπων.
Η περίπτωση των αναρχικών του Usak, στην οποία οι αναρχικοί δικάστηκαν ως οργάνωση για πρώτη φορά στη χώρα τελείωσε με την επιβεβαίωση μιας ειλημένης απόφασης από το ανώτατο δικαστήριο. Για να κρατήσουμε αυτή τη δίκη στην μνήμη μας στο μέλλον, παραθέτουμε εδώ μια μικρή περίληψη.
5 αναρχικοί συλλαμβάνονται ενώ μοιράζουν φυλλάδια, στα οποία προβλέπεται το ενδεχόμενο αμερικανικής επίθεσης στο Ιράκ, την 1η Δεκέμβρη 2001, με τίτλο “Όχι στον Καπιταλισμό και στον Πόλεμο!” και υπογραφή “Αναρχικοί Αυτόμονοι του Usak”. Αρχικά στέλνονται στα κελιά τύπου Ε, μετά από δυο μέρες βασανιστηρίων στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, κατηγορούμενοι γιατί έγραψαν με σπρέυ “Ο καπιταλισμός σκοτώνει”, “όχι στον πόλεμο!”, “ζήτω η αναρχία, η ελευθερία είναι στους δρόμους” σε αρκετούς τοίχους της πόλης. Εκεί κρατήθηκαν για 25 μέρες σε ξεχωριστά κελιά, ανθυγειινά, όπου η ψυχολογική πίεση ήταν το παν. Βρισκόμενοι συνεχώς κάτω από μια αναμμένη λάμπα, όπου η αντίληψη της “ημέρας” χάνεται, και προκαλούνται ψυχολογικές διαταραχές, ενώ λόγω των ανθυγειινών συνθηκών, ένας από τους αναρχικούς απέκτησε ένα πρόβλημα στο πόδι του που τον βασανίζει μέχρι και σήμερα. Μετά την 25η μέρα, οι αναρχικοί μεταφέρθηκαν από τα κελιά τους σε έναν κοιτώνα, όπου παρέμειναν για έναν μήνα, οπότε και μεταφέρθηκαν στις φυλακές τύπου F (λευκά κελιά) της Σμύρνης. Εκεί, έμειναν σε δυο κελιά απομονωμένοι από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Στο δικαστήριο της 3 Απρίλη 2002, αποφυλακίστηκαν χάρη στην καμπάνια που ξεκίνησε πριν τη δίκη, και την προσοχή των ΜΜΕ που στράφηκαν στην υπόθεση μετά το άρθρο του Yildirim Turker στο περιοδικό “Radikal 2” (αριστερό/φιλελεύθερο κυριακάτικο ένθετο εφημερίδας) και την υποστήριξη και το ενδιαφέρον που επέδειξαν οι τούρκοι αναρχικοί, ελευθεριακοί, ελευθεριακοί δικηγόροι, κάποιες ΜΚΟ και ακόμη ορισμένα ΜΜΕ. Μέχρι να αποφυλακιστούν, υπήρξε μια έντονη συνεργασία μεταξύ τούρκων αναρχικών και ευρύτερων αναρχικών εγχειρημάτων -όπως ο αναρχικός μαύρος σταυρός-, και αρκετά δημοσιεύματα σε διεθνή εναλλακτικά μίντια. Υπήρξε ισχυρή υποστήριξη και ενδιαφέρον από αναρχικούς του εξωτερικού. Ένας αναρχικός αγωνιστής της Ισπανικής Επανάστασης που επισκέφτηκε την Άγκυρα, ο Abel Paz ήρθε σε επαφή με τους δικηγόρους και έδειξε ενδιαφέρον για τη δίκη. Στο δικαστήριο της 23 Μάη 2002 ο εισαγγελέας άλλαξε την κατηγορία από “παράνομη τρομοκρατική οργάνωση” σε “υποστήριξη τρομοκρατικής οργάνωσης”, της AGF (“Ομοσπονδία Αναρχικής Νεολαίας”, πρόκειται για μια ομάδα απομονωμένη από τους άλλους αναρχικούς λόγω της εξουσιαστικής πρακτικής της και της σχεδόν μοιραίας βίαιης επίθεσης εναντίον ενός αναρχικού συντρόφου και του ξυλοδαρμού άλλων) και ζήτησε 1 έως 3 χρόνια φυλάκισης. Η δίκη αναβλήθηκε για τις 25 Ιούλη 2002. Εντωμεταξύ, οι “εγκληματικές”(!) υποθέσεις της διανομής φυλλαδίων και της αναγραφής συνθημάτων σε τοίχους του Usak, συνεχίζονταν να εξετάζονται. Υπήρξε ενεργή υποστήριξη από αναρχικούς της Ιστάμπουλ και της Άγκυρας και μια “Δήλωση Αλληλεγγύης” συντάχθηκε και μεταφράστηκε σε διάφορες γλώσσες και στάλθηκε ανά τον κόσμο. Ο Noam Chomsky ήρθε σε επαφή μέσω της δήλωσης αυτής, κι έγραψε μια επιστολή διαμαρτυρίας στον τούρκο υπουργό δικαιοσύνης Hikmet Sami Turk. Για την επιστολή του έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον τα ΜΜΕ και εμφανίστηκε στις ειδήσεις του NTV.
Στη δίκη της 25 Ιούλη 2002 ήταν παρόντες αναρχικοί από διάφορες πόλεις της χώρας και από τη Γερμανία (Μόναχο και Κολονία). Ο εισαγγελέας επανέλαβε τις κατηγορίες περί υποστήριξης στην AGF ωστόσο ο δικαστής αποφάσισε να τους αθωώσει. Ο ρόλος της αλληλεγγύης ήταν εκτεταμένος στην υπόθεση αυτή. Ωστόσο ο εισαγγελέας άσκησε έφεση με το σκεπτικό ότι “έπρεπε να καταδικαστούν”. Το αποτέλεσμα της έφεσης ήταν να κλείσει τελικά η υπόθεση όσον αφορά την “υποστήριξη παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης”, κατά συνέπεια ο αναρχισμός δεν λήφθηκε υπόψη ως τρομοκρατική οργάνωση, πράγμα που είναι ίσως το σημαντικότερο σημείο της υπόθεσης.
Η δίκη των τεσσάρων αναρχικών του Usak κατηγορούμενων για διανομή φυλλαδίων και αναγραφή συνθημάτων σε τοίχους του δικαστηρίου του Usak παρατάθηκε με δίκες στις 25 Μαρτίου και τις 10 Απρίλη, χωρίς πάντως να ανατραπεί η τελική αθωωτική απόφαση. (Από κείμενο αυτόνομου αναρχικού από το Usak)
Κάποιες σημειώσεις:
Η δίκη των αναρχικών του Usak ήταν η πρώτη φορά που το τουρκικό κράτος κινήθηκε δικαστικά ενάντια σε αναρχικές δραστηριότητες.
Ως γνωστόν, την περίοδο αυτή, του 2000-αρχές 2001, στις τουρκικές φυλακές ξέσπασαν οι συλλογικές απεργίες πείνας επαναστατών αριστερών κρατουμένων ενάντια στα κελιά τύπου F και την τρομοκρατία του τουρκικού κράτους εναντίον τους. Μερικές αναρχικές ομάδες και άτομα υποστήριξαν τις κινητοποιήσεις των πολιτικών κρατουμένων, χωρίς να γίνουν υποχείρια της πολιτικής των αριστερών οργανώσεων. Ωστόσο, ανάμεσα στους κρατουμένους βρίσκονταν μόνο πέντε άνθρωποι που είχαν συλληφθεί για αναρχικές δράσεις. Υπήρχαν ωστόσο αρκετοί κρατούμενοι που αυτοπροσδιορίζονταν ως αναρχικοί και ήταν πρώην μέλη αριστερών οργανώσεων. Κάποιοι απ’ αυτούς τους ανθρώπους υφίστανται την καταπίεση όχι μόνο του κράτους και των φυλακών αλλά και των αριστερών. Αυτή η καταπίεση έχει οδηγήσει ορισμένες φορές μέχρι και στο θάνατο, όπως τρία χρόνια πριν στις φυλακές της Προύσσας (Bursa) με τον “ύποπτο” θάνατο ενός αντιεξουσιαστή/αντιμιλιταριστή κρατουμένου, του Mehmet Cakar από τους πρωην συντρόφους του της οργάνωσης TIKKO (Τουρκικός Απελευθερωτικός Στρατός Αγροτών και Εργατών). Έτσι, οι αναρχικοί κρατούμενοι δεν υποστήριξαν “πλήρως” τις απεργίες πείνας καθώς κινητοποιούνταν από τους αριστερούς -κυρίως του DHKP-C (Μέτωπο του Επαναστατικού Λαϊκού Στρατού), αν και μερικοί έκαναν συμβολικές απεργίες πείνας για μερικές μέρες. Μόνο ένας από τους αναρχικούς της φυλακής, ο Dervish Orhan προσωπικά, παρότι η προηγούμενη οργάνωση όπου συμμετείχε, το PKK (Κουρδικό Εργατικό Κόμμα) δεν υποστήριζε τις απεργίες πείνας, έκανε απεργία για πάνω από 150 μέρες συνολικά, με κάποιες εβδομάδες διαλλείματος. Τα αιτήματά του ήταν κυρίως προσωπικά, ενάντια στη διεύθυνση των φυλακών που του είχε αφαιρέσει τα προσωπικά του αντικείμενα, βιβλία, σημειώσεις, ρούχα…