Ένα κείμενο καταληψιών μαθητών από Πτολεμαΐδα
Δημοσιεύτηκε στο http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=785685 στις 28 Οκτώβρη 2007. Οι καταλήψεις κράτησαν από τις 23 για το 1ο και το 2ο, και από τις 24 για το 3ο Ενιαίο Λύκειο στην Πτολεμαΐδα. Το 2ο ΕΠΑΛ κράτησε μέχρι την 1η Νοέμβρη, ενώ πραγματοποιήθηκαν επίσης πορείες στο κέντρο της πόλης και αποχή από τα μαθήματα.
Όλοι μας βιώσαμε τις περσινές καταλήψεις που τάραξαν για μια ακόμη φορά το «ήρεμο» κλίμα που επικρατούσε στην παιδεία . Αν και το άρθρο 16 ψηφίστηκε , πολλοί από εμάς δεν επιλέξαμε να επιστρέψουμε σπίτια μας νιώθοντας ηττημένοι , αλλά αντίθετα επιλέξαμε την συνέχιση των καταλήψεων , όπως και πολλοί άλλοι μαθητές από την υπόλοιπη Ελλάδα , θέλοντας να εμποδίσουμε και να σαμποτάρουμε την εκπαιδευτική διαδικασία για μία ακόμη χρονιά . Δεν τρέφουμε αυταπάτες, η παιδεία στα χέρια του κράτους ή των ιδιωτών δεν θα φέρει ουσιαστικά καμία αλλαγή , αλλά ακριβώς το αντίθετο , θα συνεχίζονται να αναπαράγονται εξουσιαστικές σχέσεις (όπως αυτή του μαθητή με τον καθηγητή) θα καλλιεργείται και θα επιβραβεύεται η ρουφιανιά (άραγε γιατί κανείς μας δεν γουστάρει τον απουσιολόγο) και στο τέλος θα κληθούμε να επιλέξουμε αν θα είμαστε τα αυριανά αφεντικά μέσω του πανεπιστημίου ή οι αυριανοί εργάτες (για όσους βέβαια δεν κατέληξαν ακόμη για το τι θέλουν να κάνουν υπάρχει άλλωστε και δεύτερη και τρίτη προσπάθεια στις εξετάσεις)
Σήμερα 27-10-2007 ανήμερα εθνικής επετείου οι λυκειάρχες μας προέβησαν σε μια πράξη υψηλού εθνικού φρονήματος.Mε την βοήθεια της πυροσβεστικής , των μπάτσων και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων ήρθαν και σπάσανε την κατάληψη του σχολείου . Και σαν να μην έφτανε αυτό κλείδωσαν ανοιχτές τις πόρτες ώστε να μη μπορούμε να το ανακαταλάβουμε ! Βέβαια σʼ αυτή τους την πράξη είχαν και τους συμπαραστάτες τους. Αγανακτισμένοι γονείς και πολίτες της πόλης , που γουστάρουν να μας κράζουν από το πρωί ως το βράδυ και πρωτοστατούν σε τέτοιου είδους πράξεις . Φυσικά στην όλη μιζέρια τους και στο ξεκατίνιασμα τους αγνοούν πιο σημαντικά προβλήματα της περιοχής , όπως για το συμπολίτη μας που καιγόταν στα κρατητήρια του μπατσομέγαρου δεμένος πισθάγκωνα. Αδιαφορούν για τον αριθμό των νεκρών εργατών που στα κάτεργα της ΔΕΗ τσακίζονται καθημερινά (δεν βαριέσαι τα παιδιά μας δουλειά να βρίσκουν!) και παραμένουν στην κοσμάρα τους μπροστά στην οικολογική καταστροφή που έχει επιφέρει η ΔΕΗ σʼ αυτή την πόλη (εμείς μωρέ θα αλλάξουμε τον κόσμο;)
ΔΕΝ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΕ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΘΑ ΞΑΝΑΚΛΕΙΣΕΙ
Στέλνουμε τους «αγωνιστικούς» μας χαιρετισμούς στους διευθυντές του 1ου και 2ου Γενικού ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ Γ. Πουγαρίδη κ Χ. Παπαδόπουλο
Με αγάπη οι «μαθητές» σας ..
Υ.Γ1 Όσοι τολμήσουν να μιλήσουν και να πουν τι ξέρουμε εμείς περί εργατών και αφεντικών ας λάβουν υπόψη την ζωή που κάνει ένας μαθητής 7 ώρες σχολείο , 4 ώρες φροντιστήριο , 4 ώρες διάβασμα ……………οι υπόλοιπες που πήγανε;
Y.Γ2 Χαιρετίζουμε όλα τα αλάνια από τις υπόλοιπες καταλήψεις στην Ελλάδα
Κατάληψη στο 2ο Ενιαίο Λύκειο Έδεσσας
Στη φωτογραφία των κείμενο των καταληψιών μαθητών.
Το ‘Β Ε.Λ. αντέχει ακόμα (4/11) από την περασμένη Πέμπτη. Τα υπόλοιπα λύκεια κράτησαν μόνο για μια μονοήμερη (για την τιμή των όπλων) κάτι που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη θέση των παιδιών στο ‘Β. Την ίδια στιγμή όμως, στην υπόλοιπη χώρα ανθίζουν πάνω από 400 καταλήψεις σχολείων, ενώ ήδη έκαναν την (επαν)εμφάνισή τους και απελευθερωτικές χειρονομίες μιας ομορφιάς που δεν χωρά δικαιολογίες, όπως οι βανδαλισμοί και οι καταστροφές σχολικού εξοπλισμού
(Στην Κυπαρισσία: http://directactiongr.blogspot.com/2007/10/23102007.html – στα Γιάννενα: http://directactiongr.blogspot.com/2007/10/22102007.html).
Κάποιες πρόχειρες σημειώσεις με αφορμή τις μαθητικές καταλήψεις:
Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η ολοένα και εντονότερη μετάθεση του “εκπαιδευτικού έργου” σε εξω-σχολικούς παράγοντες (π.χ. φροντιστήρια) αφήνει στο δημόσιο σχολείο το μόνο ουσιαστικό του έργο: την εμπέδωση της υποταγής, της ιεραρχίας, του ανταγωνισμού. Το δε “εκπαιδευτικό έργο” αυτό, είναι μια εύηχη απόδοση της μετατροπής του ανθρώπου σε εργαζόμενο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο η διαδικασία αυτή αποδυναμώνει το “όπλο” των καταλήψεων, μιας και το ουσιαστικό “εκπαιδευτικό έργο” συνεχίζει ακάθεκτο στα φροντιστήρια, για τους πιο “προνομιούχους” τουλάχιστον, ενώ η κατάληψη αυξάνει την οικογενειακή/κοινωνική πίεση σε όσους δεν πάνε σε φροντιστήρια και “χάνουν ώρες διδασκαλίας” και κατ’ επέκταση υστερούν περισσότερο σε σχέση με τους συμμαθητές του, δεδομένου του ανταγωνιστικού συστήματος σε μια πιθανή πρόσβαση αρχικά στην πολυπόθητη σχολή κι αργότερα σε μια θέση εργασίας.
Έχει ειπωθεί ότι συχνά, ο εχθρός μας “διαβάζει” καλύτερα απ’ ότι οι σύμμαχοί μας. Αυτό αποκτά κάποιο ενδιαφέρον, όταν για την παραδοσιακή δεξιά, οι καταλήψεις δεν είναι παρά “μια αφορμή για να χαθεί μάθημα”, ενώ από την άλλη, η κινηματική αριστερά, σπεύδει να υπερασπιστεί μέχρι κεραίας τις μαθητικές διεκδικήσεις. Η εμφυλιοπολεμική ιδεολογία (προοδευτικοί πατριώτες Vs αρτηριοσκληρωτικών πατριωτών) αναπαράγεται ξανά, ως φάρσα, στα τηλεοπτικά πάνελς των 8:00. Για την μεν αριστερά, αυτό που ισχύει είναι το αντίθετο από αυτό που φαίνεται. Δηλαδή, δεν είναι το αυτοοργανωμένο μαθητικό κίνημα που έχει ανάγκη την όποια στήριξη της αριστεράς και των δομών της, αλλά οι οργανώσεις της αριστεράς που προσβλέπουν σε μια αναζωογόννησή τους από το μαθητικό κίνημα, ή έστω τα πιο βαριεστημένα “αγωνιστικά” στοιχεία του. Η απόδοση -με την μορφή δήθεν έγκλησης- σε κομματικούς μηχανισμούς (ΚΚΕ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), δυνατοτήτων που εκ των πραγμάτων δεν έχουν (να στήνουν ολόκληρα κινήματα καταλήψεων) εκτός από κομματικές διαμάχες για μια ενδεχόμενη αναδιανομή των συσχετισμών εξουσίας μέσα στη βουλή, εξυπηρετεί κυρίως την προσπάθεια επαναφομοίωσης και καθυπόταξης των κινημάτων, μέσα από τη σύνδεσή τους με μια κομματική πολιτική, η οποία τα αποξενώνει από όλους όσους δεν βρίσκονται στο εκάστοτε κομματικό μαντρί. Από την άλλη, το να θες καταρχήν να χάσεις μάθημα, είτε ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθινός είτε όχι, είναι η πιο υγιής αντίδραση στην εκπαιδευτική διαδικασία, και οι μαθητές δε θα πρεπε σε καμία περίπτωση να απολογούνται ή να αισθάνονται άσχημα για κάτι τέτοιο.
Η κατάληψη του χώρου εκπαίδευσης/εργασίας παραμένει ένα σημαντικό πρώτο βήμα, εκτρέπει την καθιερωμένη λειτουργεία των ιδρυμάτων αυτών αποφέροντας έτσι άμεσα αποτελέσματα, επιτρέπει στους ανθρώπους να βρεθούν, να συζητήσουν, να αντιπαρατεθούν με συλλογικούς όρους στην διαδικασία υποβάθμισης των ζωών τους. Έχει όμως ένα “αδύνατο” σημείο. Έχει απόλυτη ανάγκη την άμεση και γενική διάδοσή των πρακτικών της, διαφορετικά παραμένει έρμαιο της καταστολής.