Categories
Uncategorized

Ταραχές για τον εορτασμό του Ναυρόζ από Κούρδους της Τουρκίας, 18/3/2012

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=WHDnjC9RZo8&w=420&h=315]

Σε γενικευμένες συγκρούσεις με δεκάδες τραυματίες και τουλάχιστον έναν νεκρό κατέληξαν οι προσπάθειες του τουρκικού κράτους να απαγορεύσει και αφού αυτό κατέστη αδύνατο λόγω μαζικής προσέλευσης, να καταστείλει τους εορτασμούς του Ναυρόζ. Για τους Κούρδους η γιορτή αυτή έχει κι ένα ειδικό περιεχόμενο που συμβολίζει την αντίσταση και τους αγώνες κατά της τυραννίας. Πριν έναν χρόνο καταγράψαμε τις απόπειρες της περσικής νεολαίας να γιορτάσει το Ναυρόζ ενάντια στη θεοκρατία και τους παρακρατικούς, αμέσως μετά την καταστολή του “πράσινου κινήματος” στο Ιράν: https://rioters.espivblogs.net/2011/03/17/chaharshanbehsur/

Σε πόλεις της Τουρκίας με μεγάλο κουρδικό πληθυσμό η συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων στον εορτασμό παίρνει ένα νόημα συλλογικής αντίστασης στην καταστολή του τουρκικού κράτους, μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση εδώ μιας κουρδικής πολιτιστικής ταυτότητας, και συμβόλων αγώνα όπως το PKK και το πρόσωπο του Οτσαλάν, που κρατείται ακόμα υπό εξευτελιστικές συνθήκες στο Ιμραλί. Αυτή η διαμεσολάβηση έχει να κάνει με την ειδική καταπίεση που υφίστανται οι Κούρδοι ως τέτοιοι, μέσα στο τουρκικό κράτος που τους απειλεί με πολιτιστική και πολιτική απαγόρευση, καθώς τα “ατομικά δικαιώματα” στα οποία αναγκάστηκε να υποχωρήσει η κυβέρνηση Ερντογάν δεν αναιρούν τη γενικότερη πολιτική εθνοκάθαρσης, ίσα-ίσα της δίνουν ένα δημοκρατικό άλλοθι. Η πολιτική του Ερντογάν που εκπροσωπεί ακέραια την τουρκική αστική τάξη και το -αλληλένδετο ιστορικά μ’ αυτήν- στρατιωτικό κατεστημένο, είναι αφενός να τσακίσει κάθε είδους διακριτή κοινότητα στο εσωτερικό της χώρας, κατηγορώντας ως τρομοκράτη κάθε κουρδική και αριστερή οργάνωση, κι αφετέρου να παραχωρήσει μια γενναιόδωρη αναγνώριση στα μέλη αυτής ως άτομα, που κουρασμένα απ’ τις μακροχρόνιες συγκρούσεις θα ζητήσουν απ’ το μεγαλόθυμο κράτος να τους εξασφαλίσει τα μόνα δικαιώματα που μπορεί να έχει κανείς στον καπιταλισμό: να τον εκμεταλλεύονται και να τον καταπιέζουν μέχρι θανάτου αγόγγυστα, στα πλαίσια του νόμου.

Ακόμα και αυτή τη στιγμή, ένας χαμηλής έντασης πόλεμος εξελίσσεται στα κουρδικά χωριά, με το Ρομπόσκι να είναι το τελευταίο θύμα των αεροπορικών επιδρομών του τουρκικού στρατού στις 28/12/2011 που κατέληξαν σε 34 θανάτους αμάχων κατοίκων. Η “διεθνής κοινότητα”, δηλαδή οι χώρες του ΝΑΤΟ παρέχουν πλήρη διπλωματική και στρατιωτική (σε τεχνογνωσία, σχεδιασμό κλπ) στήριξη, ενώ εκτός του φόνου το τουρκικό κράτος χρησιμοποιεί και τη ρουφιανιά, ενθαρρύνοντας την κατάδοση “τρομοκρατών” συμπαθούντων του PKK (που παρεπιμπτόντως περιλαμβάνεται στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ) έναντι αδρών αμοιβών.

Στην ίδια πολιτική ενάντια στον κουρδικό πληθυσμό περιλαμβάνεται και η απαγόρευση της γλώσσας και των πολιτιστικών εκδηλώσεών, όπως το Ναυρόζ, που γιορτάζεται όπως είδαμε επίσης στο Ιράν και σε πολλούς ακόμα λαούς με κοινά πολιτιστικά στοιχεία (Περισσότερες πληροφορίες για τη γιορτή αυτή παρατίθενται σ’ αυτή τη σελίδα: http://www.cemilturan.gr/?page_id=190). Έτσι, αφού το τουρκικό κράτος απαγόρευσε κάθε συνάθροιση μέχρι τις 21 Μαρτίου, ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα η αστυνομία συνέλαβε εκατοντάδες πολιτικοποιημένους Κούρδους “για συμπάθεια προς το PKK”, για την κατάσταση των οποίων δεν έχει γίνει γνωστό ακόμη τίποτε. Ας σημειωθεί πως τα τέσσερα τελευταία χρόνια πάνω από 4.000 ανήλικοι Κούρδοι έχουν δικαστεί και καταδικαστεί σε “αντιτρομοκρατικές” δίκες-εξπρές (προϊόν της τουρκικής στρατηγικής της έντασης του ’70-’80 και της “τρομοκρατικοποίησης” της οξυμμένης ταξικής πάλης σ’ αυτήν τη χώρα) για “φιλοκουρδικά αισθήματα”, πολύ απλά επειδή συμμετείχαν σε κάποια διαδήλωση ή ακόμα επειδή είναι Κούρδοι και μιλάνε κουρδικά. Όσοι έχουν αποφυλακιστεί περιγράφουν ζοφερές κακοποιήσεις, βιασμούς και βασανιστήρια στις τουρκικές φυλακές. Συνολικά, υπάρχουν πάνω από 8.000 Κούρδοι κρατούμενοι (6.200 μέλη του κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας μεταξύ των οποίων και 6 βουλευτές), κάθε ηλικίας και επαγγελματικής απασχόλησης (περιλαμβάνονται ακόμη δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί, δάσκαλοι, ακτιβιστές).

Τους τελευταίους 7 μήνες, 4.547 άνθρωποι συνελήφθησαν και 1.838 προφυλακίστηκαν σε επιχειρήσεις της τουρκικής αστυνομίας εναντίον Κούρδων, ενώ πλέον συλλαμβάνονται και δικηγόροι που υπερασπίζονται νομικά Κούρδους συλληφθέντες, όπως ολόκληρη η νομική ομάδα του Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και ακόμα 51 δικηγόροι.

Δυνάμεις της αστυνομίας σχημάτισαν μπλόκα γύρω από πλατείες και χώρους όπου αναμένονταν πλήθη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν οι πρώτες συμπλοκές. Η αστυνομία επιτέθηκε με κανόνια νερού, δακρυγόνα, γκλομπ και πέτρες. Ένας βουλευτής του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας που στήριζε τους εορτασμούς, ο Haci Zengin, έπεσε νεκρός όταν δακρυγόνο της αστυνομίας έσκασε στο κεφάλι του στο Kazlıçeşme της Κωνσταντινούπολης.

Απ’ την πλευρά του επίσημου κράτους, ο Δήμαρχος του Ντιαρμπακίρ δήλωσε σχετικά ότι “οι νέοι πρέπει να βρίσκονται στα σχολεία τους κι όχι στους δρόμουε να πετάνε πέτρες σε αστυνομικούς”.

Η καταστολή αυτή κάνει ορατή κι υπό ένα άλλο πρίσμα την παρέμβαση της Τουρκίας στη Συρία. Το ενδιαφέρον του τουρκικού κράτους φυσικά και δεν είναι η υπερβολικά βίαια για τα γούστα του καταστολή της εξέγερσης ή η καταπίεση των μειονοτήτων στη χώρα αυτή μιας και το ίδιο ασκεί ανάλογη πολιτική στο εσωτερικό του, αλλά πολύ περισσότερο οι ενδεχόμενες επιπλοκές μιας ανεξέλεγκτης προλεταριακής εξέγερσης στα νότια σύνορα της Τουρκίας, με τον κουρδικό πληθυσμό να μπορεί να παίξει έναν ρόλο καλού αγωγού της αναταραχής στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς και στο βόρειο Ιράκ.

Όπως στην Τουρκία και πέρυσι στο Ιράν, έτσι και παγκόσμια, με την πρακτική απαγόρευση των διαδηλώσεων με την οποία πειραματίζονται ένα σωρό κράτη, φαινομενικά άσχετα ή μόλις συμβολικά σχετιζόμενα κοινωνικά γεγονότα φορτίζονται πολιτικά και γίνονται εστίες αντίστασης.

Αν ρίξουμε μια ματιά στη διεθνή ειδησεογραφία για τις 18/ θα δούμε ότι γεγονότα όπως οι συγκρούσεις με την αστυνομία στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, οι συμπλοκές με την αστυνομία και πυρπολήσεις οχημάτων στο London του Οντάριο στον Καναδά με αφορμή τον εορτασμό της μέρας του Saint-Patrick (http://photogallery.thestar.com/1148201) ξεσπούν παράλληλα με περιφερειακές εξεγέρσεις που αναζωπυρώνονται όπως στην Τυνησία και στο Μαρόκο (με συγκρούσεις μετά από την κηδεία νεαρού διαδηλωτή), ή συνεχίζονται όπως στο Μπαχρέιν (επίσης με συγκρούσεις στις 18/3 μετά από κηδεία νεαρού διαδηλωτή) και τη Συρία, τις φοιτητικές συγκρούσεις στην Νουακότ της Μαυριτανίας αλλά και την επιμονή του κινήματος NO TAV στην Ιταλία και του Occupy στις ΗΠΑ, που την ίδια αυτή μέρα χτυπήθηκε ξανά στους δρόμους της Νέας Υόρκης από την αστυνομία, γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται για προϊόντα τοπικών ιδιαιτεροτήτων που περιορίζονται σε ορισμένες “καθυστερημένες” χώρες και θα λυθούν μόλις αυτές φτάσουν στην πραγματική ελευθερία και δημοκρατία που εγγυάται ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός (με ή χωρίς μια ώθηση απ’ τα παραδοσιακά κέντρα συσσώρευσης που βρίσκονται ήδη εκεί, μόνο που τί κρίμα! πια κι αυτά είναι αναγκασμένα να βασίζονται ολοένα και περισσότερο στην κατασταλτική βία καθώς αποχαιρετούν τη φορντική-κευνσιανή ανάπτυξη “για όλους” που ενσωμάτωνε το προλεταριάτο μέσω μιας νόμιμης εκπροσώπησης που μεσολαβούσε μια σειρά από αιτήματα), και η διάλυση αυτής της φενάκης θα έχει καταλυτικές συνέπειες στις εξεγέρσεις που έρχονται.

Πηγές (ενδεικτικά): http://kurdistantribune.com/2012/newroz-festival-of-freedom/
http://berthoalain.wordpress.com/

Φωτογραφίες: http://www.worldpolicy.org/blog/2011/04/01/photo-essay-kurdish-rite-spring

Categories
Uncategorized

Εορτασμοί της παραμονής πρωτοχρονιάς 2012

Vive le van, Vive le van, Vive le vandalisme!

Tις περσινές εορταστικές εκδηλώσεις παρακολουθήσαμε εδώ.

Πάνω από 60.000 μπάτσοι ξαμολύθηκαν στους δρόμους της Γαλλίας για να διασφαλίσουν ότι φέτος την αλλαγή του χρόνου θα τη γιορτάσει μόνο η αστική τάξη κατά τα γούστα της, και δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πιο ταιριαστό συμβολισμό απ’ τις φιέστες πυροτεχνημάτων για να γιορτάσει την άνεσή της να καταστρέφει κατά βούληση μέρος του συσσωρευμένου πλούτου για λόγους επίδειξης και γοήτρου επί των υποτελών. Μόλις 20 απ’ τους μπάτσους αυτούς στάλθηκαν στο νοσοκομείο φέτος, ενώ μια φημολογούμενη πτώση του αριθμού των καμμένων αυτοκινήτων, των “πυροτεχνημάτων των φτωχών” δηλαδή, επέτρεψε στον γάλλο υπουργό εσωτερικών Claude Guéant να φουσκώνει σαν παγώνι, λέγοντας πως “η Γαλλία πέρασε αυτήν την πρωτοχρονιά απόλυτα ήσυχη και χωρίς κανένα έκτροπο”. Ας σημειωθεί ότι τις προηγούμενες μέρες έλαβαν χώρα διάφορες αστυνομικές επιχειρήσεις που με πρόσχημα την αναζήτηση πυροτεχνημάτων, περιορισμός της πώλησης βενζίνης, εύφλεκτων αλλά και αλκοολούχων. Η περιοχές που αναμενόταν να συγκεντρώσουν πλήθη επιτηρούνταν από ελικόπτερα και πεζές περιπολίες που πραγματοποιούσαν επιτόπιους ελέγχους για αλκοόλ και πυροτεχνήματα.

Για μια ακόμα χρονιά, δεν θα ανακοινωθεί ο αριθμός των πυρπολημένων αμαξιών, ώστε να αποθαρρυνθεί ο παράγοντας της ευγενούς άμιλας μεταξύ των εμπρηστών που αγωνίζονται κάθε χρόνο για να τοποθετήσουν τη γειτονιά ή την πόλη τους μεταξύ των πιο έτοιμων να λαμπαδιάσουν. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής σ’ αυτήν την άμιλα που παράγει τις αλυσιδωτές ταραχές, την πιο θερμή ένδειξη προλεταριακής αλληλεγγύης της εποχής μας, και ως ελάχιστο σπάσιμο στις υστερικές εκκλήσεις των ευσυνείδητων Γάλλων “να μη μιλάει κανείς γι’ αυτό το θέμα γιατί του κάνει διαφήμιση”, δημοσιεύουμε εδώ ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία για τη φετινή νύχτα του Αγίου Συλβέστρου:

Στην Αλσατία, πυρπολήθηκαν τουλάχιστον 12 αυτοκίνητα στο Στρασβούργο, με τις πιο εύφλεκτες περιοχές να περιλαμβάνουν την Place Kleber, το Neuhof και το Koenigshoffen στα νότια και δυτικά της πόλης. Στην οδό Schach σημειώθηκαν συγκρούσεις αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου μεταξύ νέων και αστυνομικών που δέχθηκαν δεκάδες κροτίδες και πυροτεχνήματα. Έγιναν συνολικά 30 προσαγωγές, κυρίως ανηλίκων. Στο Στρασβούργο επίσης κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές 250 κιλά πυροτεχνημάτων. Στην Mulhouse “θρασύδειλοι αλήτες” σύμφωνα με τον εισαγγελέα Herve Robin κατάφεραν να κάψουν πάνω από 40 αυτοκίνητα, ενώ ταραχές εκδηλώθηκαν στο κέντρο της πόλης. Σπάστηκαν βιτρίνες καταστημάτων, στάσεις λεωφορείων, πυρπολήθηκαν κάδοι κοκ. 350 κιλά πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν στην Mulhouse.

Στις συνοικίες του Bourtzwiller και του Drouot, ομάδες νεαρών, συχνά ανηλίκων έριχναν πυροτεχνήματα εναντίον της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.

Στο Wittelsheim, ο δήμαρχος Denis Riesemann προπηλακίστηκε συνοδευόμενος από έταιρους τοπικούς άρχοντες “στο έδαφος” των ταραχών.

Στο Μπορντώ νεαροί στήσαν ενέδρες με μολότωφ σε αστυνομικούς ενώ σημειώθηκαν διάφοροι βανδαλισμοί.

Στην Νίκαια 17 αμάξια κάηκαν στις “ευαίσθητες γειτονιές” (δηλαδή στα μετααποικιακά γκέττο) της πόλης, σύμφωνα με την τοπική νομαρχία. Σύμφωνα με τον έπαρχο Hugues Malecki, στις αστυνομικές επιχειρήσεις έλαβαν μέρος επίσης 650 στρατιώτες, εκ των οποίων 200 άνδρες της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.

Στο δέλτα του ποταμού Ροδανού, η πυροσβεστική κλήθηκε να κατασβέσει δεκάδες φωτιές σε δημόσιους χώρους, κυρίως σκουπιδιών αλλά και 30 καμμένων αυτοκινήτων.

Για την Μασσαλία, κανένα στοιχείο δεν μπορεί να εξακριβωθεί. Το ίδιο και για το Παρίσι, όπου οι αρχές ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν “σοβαρά περιστατικά”.

Στην Yvelines 80αριά νέοι επιτέθηκαν σε αστυνομικούς.

Στην Νανσύ 15 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν.

Στο Colmar ένας έφηβος συνελήφθη για ρίψη πυροτεχνήματος εναντίον αστυνομικών.

Τουλάχιστον 3 εμπρησμοί οχημάτων σημειώθηκαν και στην Βουργουμδία, 9 στο Angers, 1 στη Ρεμς, 1 στη Λίλ, 3 στη Λιμόζ, 2 αυτοκίνητα και αρκετοί κάδοι στην Καέν, τουλάχιστον 14 ακόμα στο Μονπελιέ, 7 στο Beauvais. Πάνω από 150 βανδαλισμένα (σκασμένα λάστιχα, σπασμένα τζάμια κοκ) στο Royan.

Μόλις 251 συλλήψεις ήταν αναγκαίες για να επιβληθεί η αστυνομία στους δρόμους φέτος, σε αντίθεση με 501 το 2011 και 288 το 2009.

Απ’ την άλλη, κάπου 300.000 φτωχοί συγκεντρώθηκαν να χαζέψουν την κρατική φιέστα στα Ηλύσια Πεδία, την παλιά κυριλέ παρισινή λεωφόρο, που αντλεί το όνομά της απ’ τον παράδεισο της αρχαίας μυθολογίας όπου το νέκταρ που ανάβλυζε η πηγή της Λήθης έκανε τους πεθαμένους να ξεχνούν τη θλίψη και τους στεναγμούς τους.

Αλλού στον κόσμο, ταραχές ξέσπασαν στο Neuquen της Αργεντινής που κατέληξαν σε επιθέσεις στο 19ο αστυνομικό τμήμα της Confluencia με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 2 μπάτσων από πέτρες και αιχμηρά αντικείμενα. Μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στην Ελβετία και στο Βέλγιο, ενώ εκατοντάδες άνθρωποι συνελήφθησαν στην Ολλανδία, κατά κύριο λόγο για βανδαλισμούς και δημόσια μέθη. Στο Zoetermeer μια ομάδα νέων επιτέθηκε με μολότωφ εναντίον αστυνομικών. Στη Χάγη πυρπολήθηκαν πάνω από 80 αυτοκίνητα σύμφωνα με την Telegraaf, ενώ στην Ουτρέχτη και το Άμστερνταμ μερικές δεκάδες ακόμη. Στην Αυστραλία, νεαροί επιτέθηκαν με μπουκάλια και πέτρες σε μονάδες της αστυνομίας οπλισμένες με τάζερς και αστυνομικούς σκύλους που είχαν έρθει στην γειτονιά τους για να μαζέψουν τους πιο φασαριόζηδες απ’ το πλήθος, καταφέρνοντας να τραυματίσουν 2 μπάτσους. Στην Νάπολη της Ιταλίας τέλος, πάνω από 650.000 πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές, παρόλαυτά δεν έλειψαν οι στοχευμένες φωτοβολίδες εναντίον δυνάμεων της αστυνομίας…

Categories
Uncategorized

Μπαχρέιν: νέα δολοφονία διαδηλωτή και αναζωπύρωση των κινητοποιήσεων, 1/9/2011

από τις χθεσινοβραδυνές συγκρούσεις

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=2dw-C87xp6c]

ثورة الؤلؤ

‎Το Μπαχρέιν είναι μια μικρή νησιωτική χώρα στον Περσικό κόλπο, συνδεδεμένη οδικώς με τη Σαουδική Αραβία.

Μπήκε από τις 14 Φλεβάρη 2011 στον χορό των αραβικών εξεγέρσεων. Μόλις τρεις μέρες μετά, ακολούθησε ένα συντριπτικό κύμα κατασταλτικής βίας, με βασανισμούς και δολοφονίες ακτιβιστών, αλλά και φιλικών ή συνεργάσιμων με αυτούς προσώπων (γιατρών, δημοσιογράφων, συγγενών κα, μεταξύ άλλων είχαμε και την πρεμιέρα των συλλήψεων για φιλικό προς την εξέγερση status στο facebook, μόλις λίγες βδομάδες πριν τη φιλελεύθερη Αγγλία), νυχτερινές εισβολές σε σπίτια και περιοχές φιλικές προς τους διαδηλωτές, κάλεσμα στρατευμάτων απ’ τη Σ. Αραβία, μέχρι και κατεδάφιση του τσιμεντένιου μαργαριταριού, μνημείου στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μανάμα, όπου συγκεντρώνονταν οι διαδηλωτές.

Οι περισσότεροι διαδηλωτές προέρχονται απ’ τη Σιιτική πλειοψηφία των κατοίκων (1,2 εκ.), ενώ η μοναρχία και η περί αυτήν άρχουσα τάξη από τη Σουνιτική μειονότητα, οπότε η σύγκρουση παίρνει -τουλάχιστον για την μοναρχία και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ- και θρησκευτικό-διχαστικό χαρακτήρα. Στις γειτονικές ισλαμικές χώρες οι Σουνίτες αποτελούν το 80-90%. Εκτός αυτών, το μοναρχικό καθεστώς -καθώς ο απολυταρχικός τρόπος κυριαρχίας του στερεί ικανά εσωτερικά ερείσματα- επαφίεται σημαντικά στη στήριξη των ΗΠΑ, που χρησιμοποιούν το Μπαχρέιν ως ναύσταθμο για τον πέμπτο στόλο τους, σε απόσταση αναπνοής από τις υπόλοιπες πετρελαιοπαραγωγές χώρες και το Ιράν.

Έτσι, αν και οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν με εμμονικά ειρηνικό τρόπο, αντιμετωπίστηκαν απ’ την πρώτη στιγμή ως απειλή δημοσίας τάξης. Στις 14 Μάρτη, το Συμβούλιο Συνεργασίας των Κρατών του Κόλπου ανέπτυξε μηχανοκίνητη στρατιωτική δύναμη 1.000 ανδρών υπό τη Σ. Αραβία στους δρόμους του Μπαχρέιν. Την επόμενη μέρα, ο μονάρχης Χαμάντ κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και υποσχέθηκε την αντιμετώπιση των διαδηλωτών ως “δύναμη κατοχής” εφαρμόζοντας τον στρατιωτικό νόμο. Την ίδια ώρα, δυο διαδηλωτές έχαναν τη ζωή τους από πραγματικά πυρά.

Το κίνημα αποδεκατίστηκε τους επόμενους μήνες, αν και το καλοκαίρι έγιναν ορισμένες απόπειρες κινητοποίησης ενάντια στην επιβολή στρατιωτικού νόμου. Μέχρι σήμερα, πάνω από 2.000 έχουν απολυθεί απ’ τις δουλειές τους, ενώ 1.400 άνδρες και 100 γυναίκες έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. 180 πολίτες έχουν καταδικαστεί με στρατιωτικό νόμο. 31 δολοφονήθηκαν. 22 αγνοούνται.*

Στις χθεσινές διαδηλώσεις στη Σίτρα, εργατικό προάστιο της Μανάμα, ακόμα ένα παιδί 14 ετών έχασε τη ζωή του από ευθεία βολή δακρυγόνου από αστυνομικούς. Οι ταραχές εξαπλώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες στο μεγαλύτερο μέρος της Μανάμα και στα περισσότερα Σιίτικα χωριά. Χιλιάδες άνθρωποι ακόμα μετέτρεψαν σήμερα την κηδεία του σε διαδήλωση, βγαίνοντας ξανά στους δρόμους μετά από μήνες κατασταλτικού κρεσέντου.

* στοιχεία από το http://bahrainrights.hopto.org/

σχετικό βίντεο από Αλ Τζαζίρα: http://youtu.be/UkpHgYfKik4

Categories
Uncategorized

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο, 6-8/8/2011

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο

Απ’ τις δηλώσεις μιας συγγενούς του 29χρονου Mark Duggan, δολοφονημένου από την αστυνομία, στo Τόττεναμ: “Το παιδί δεν ήταν βίαιο. Εντάξει, ήταν ανακατεμένος με διάφορα πράγματα, αλλά δεν ήταν επιθετικός άνθρωπος. Δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν…” και “Όσοι θυμούνται τις καταστροφικές συγκρούσεις του παρελθόντος θα είναι αποφασισμένοι να μη ξαναγυρίσουμε εκεί.”

Το Τόττεναμ ήταν το επίκεντρο των προλεταριακών ταραχών του 1985, με πρωταγωνιστή την “μαύρη κοινότητα” που ήταν και η πλέον καταπιεσμένη, έχοντας απέναντί της μια καθημερινότητα όχι μόνο ανεργίας και διακρίσεων αλλά και καθημερινών ελέγχων και παρενοχλήσεων από την αστυνομία. Έκτοτε έχει μεσολαβήσει μια εικοσαετία κατά την οποία μεγάλο κομμάτι της μαύρης νεολαίας έχει ενσωματωθεί στην εγκληματική οικονομία, με συνέπεια τη διάλυση των προηγούμενων σχέσεων εντός της “μαύρης κοινότητας”, και ένας εκσυγχρονισμός των αστυνομικών τακτικών στη λογική του “διαίρει και βασίλευε” (έλεγχοι για τους αυθάδεις νεαρούς, τυπικότητα και ασφάλεια για τους νοικοκυραίους ιδιοκτήτες -ακόμα και στη διάρκεια των ταραχών δεν παρέκκλιναν απ’ αυτό το μοτίβο). Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα ρήγμα στο εσωτερικό της κοινότητας που καθιστά εκ των πρωτέρων δύσκολη την συνύπαρξη διαφορετικών ομάδων απέναντι στην καταστολή. Για παράδειγμα, μέλη συμμοριών (για τα οποία οι λεηλασίες είναι μια εν δυνάμει κερδοφόρα επιχειρηματικότητα) με μη-μέλη (που ενδεχομένως δίνουν προτεραιότητα στη “διαμαρτυρία”), μέλη συμμοριών με μαγαζάτορες-νοικοκυραίους κλπ, μέλη διαφορετικών συμμοριών μεταξύ τους (ήδη έχουν αναφερθεί δύο τέτοια μαχαιρώματα κατά τις ταραχές) κοκ.

Η υπέρμετρη καταστολή και συκοφάντηση κάθε πρακτικής αμφισβήτησης της αστυνομίας -δηλαδή της κύριας κοινωνικής παροχής του σύγχρονου κράτους- αφήνει μια τραυματική διάσταση στη θύμηση των περασμένων ταραχών που ανακαλούνται στην μνήμη ως πηγή μπελάδων και συμφορών αντί για καύχημα προσωπικής υπερηφάνειας και ταξικής δύναμης.

Αυτήν τη φορά η καταστολή είναι ασφαλώς καλύτερα προετοιμασμένη, μιας και τα think tanks της εδώ και καιρό προειδοποιούσαν πως οι περικοπές σε κοινωνικές παροχές, κέντρα νεότητας κλπ θα ανοίξουν τον δρόμο για ταραχές, ενώ το Λονδίνο προετοιμάζεται και για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2012.

Σάββατο 6/8: Αυθόρμητη “ειρηνική” πορεία, 200 περίπου ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και συγγενών και γνωστών του Mark Duggan, 29χρονου πατέρα 4 παιδιών που έπεσε νεκρός από αστυνομικά πυρά την περασμένη Πέμπτη. Η αστυνομία κάνει λόγο για ανταλλαγή πυρών, ωστόσο ο κόσμος υποψιάζεται ότι η αστυνομία απλώς εκτέλεσε έναν ακόμη φτωχό μαύρο, όπως παρατηρεί ένας ειδικός της αστυνομίας “σ’ αυτές τις ώρες έχει πιο πολύ σημασία η διαίσθηση του πλήθους, κι αυτό είναι κάτι που η αστυνομία δεν μπορεί να το ελέγξει αποτελεσματικά“. Η κινητοποίηση συνεχίζεται μέχρι το βράδυ, όπου αρχίζει να κατεβαίνει ένα πιο νεολαιϊστικο και οργισμένο πλήθος. Μετά από μια φημολογία ακόμα ανεπιβεβαίωτη, για σπρώξιμο από αστυνομικούς μιας 16χρονης κοπέλας που όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στις γραμμές τους, οι διαδηλωτές αγριεύουν και αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα μπουκάλια και μπιτόνια με βενζίνη. Η ταχύτητα που διαδόθηκε αυτό το αμφιλεγόμενο περιστατικό και οι εμπρηστικές παρενέργειές είναι ενδεικτικά μιας γερά θεμελιωμένης αντίληψης για τον ρόλο της αστυνομίας: “Οι άνθρωποι νιώθουν την αδικία του φόνου του Mark. Όλοι γνωρίζουμε τί εστί αστυνομία και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, και δεν πιστεύουμε τις ιστορίες τους για τις συνθήκες του θανάτου του“, θα δηλώσει μια κάτοικος στη Guardian (http://www.guardian.co.uk/uk/2011/aug/07/tottenham-riots-peaceful-protest). Επιπλέον, όταν έφτασαν έφιππες και εξοπλισμένες με σκύλους και ειδική ανάρτηση αστυνομικές δυνάμεις, έγιναν υποδεκτές με βρισιές και γιουχαϊσματα, ακόμα και από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς εβραίους κατοίκους της περιοχής.

Μόλις σκοτεινιάζει, γύρω στις 8:20μμ δυο παρκαρισμένα περιπολικά πυρπολούνται με κοκτέιλ μολότωφ, από κόσμο μέσα απ’ τη διαδήλωση. Ακολουθούν συμπλοκές όπου κυρίως μαύροι νεολαίοι παίρνουν στο κυνήγι τους αστυνομικούς. Εμπρησμοί περιπολικών, λεωφορείων και καταστημάτων γύρω από το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, επιθέσεις με μολότωφ, πυροτεχνήματα, πέτρες και τούβλα. Περιορισμένες λεηλασίες (κυρίως στο Tottenham Hale Retail Park). Πιτσιρικάδες εμφανίζονται με σακούλες και καροτσάκια τα γεμίζουν πράγματα και τρέχουν πίσω στα δρομάκια προς τις γειτονιές. Αναπτύσσονται αστυνομικές δυνάμεις της Territorial Support Group γύρω απ’ το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, που δέχονται επιθέσεις με μπουκάλια και μικροαντικείμενα.

Γύρω στην 1:30 την νύχτα, ειδησεογραφικά συνεργεία του BBC και του Sky News δέχονται επίθεση. Οι λεηλασίες συνεχίζονται, με στόχο αλυσίδες καταστημάτων με κινητά τηλέφωνα, είδη υπολογιστών, αθλητικά, υποδήματα κοκ. Στα H&M διαδραματίζονται οι πιο απίθανες σκηνές, με “πελάτες” κάθε ηλικίας να δοκιμάζουν ρούχα και να γεμίζουν τσάντες με αυτά της προτίμησής τους, κάποιοι καλύπτοντας πρόχειρα το πρόσωπό τους μ’ ένα φουλάρι, οι πιο πολλοί χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη διαλέγουν αυτά που τους αρέσουν περισσότερο. Αναφορές σε εφημερίδες για εφήβους που καυχιόνταν στους δρόμους για τα “καινούρια ακριβά τζην” που σήκωσαν. Αφιλόξενοι οι δρόμοι για τα τζιπάκια της αστυνομίας που κάνουν παράπονα για κατοίκους που φωνάζουν “δολοφόνοι” καθώς περνούν τρέχοντας από δίπλα τους για να κατευθυνθούν προς κάποιο σημείο ταραχών. Προλεταριακές εκπτώσεις 100% και στο Currys και σε αρκετά πολυκαταστήματα του κεντρικού δρόμου του Brixton. Δυνατή μουσική ακούγεται από ανοιχτά παράθυρα ενώ οι λεηλασίες συνεχίζονται.

26 μπάτσοι τραυματίες. 55 συλλήψεις.

Κυριακή 7/8: Νωρίς το πρωί, ομάδες νέων προχωρούν σε λεηλασίες καταστημάτων στο Τόττεναμ και στο γειτονικό Haringey, ενώ η αστυνομία ασχολείται με το να αποκαταστήσει την πρόσβαση και να καθαρίσει την Tottenham High Road, επίκεντρο των ταραχών, ώστε να σβηστούν τα σημάδια που άφησε πίσω της η προηγούμενη νύχτα. Στη θέα των πυροσβεστικών οχημάτων και των σειρηνών, οι εξεγερμένοι δεν καθηλώνονται σε μια σύγκρουση με τις υπέρμετρες αστυνομικές δυνάμεις αλλά αποσύρονται βορειοδυτικά όπου λεηλατούν ένα σούπερ μάρκετ (Aldi) και στη συνέχεια το παραδίδουν στις φόλες, μαζί με παρακείμενο κατάστημα χαλιών που αναφλέγεται θεαματικά. Ανάλογα σκηνικά και στο Wood Green. Φέρνουν καρότσια απ’ το σούπερ μάρκετ και ακόμα και αμάξια για να μεταφέρουν τα “λάφυρά” τους. Στα διπλανά στενά, κάποιοι κατεβάζουν βιτρίνες με βαριοπούλες και κλωτσιές, ενώ στήνονται πρόχειρα φλεγόμενα οδοφράγματα από κάδους και σκουπίδια και παραπέμπουν τους αυτοκινητιστές σε άλλους δρόμους. “Copycat riots”: αλυσιδωτές ταραχές αναπαράγονται στο Enfield, στο βόρειο Λονδίνο, όπου 200αριά εξεγερμένοι κατεβάζουν βιτρίνες στη High Street, πρόχειρα οδοφράγματα και περιορισμένες λεηλασίες. Η αστυνομία έφτασε στο κέντρο της πόλης γύρω στις 6:30μμ μετά την επίθεση κουκουλοφόρων νεαρών -κατά κύριο λόγο κοριτσιών- σε παρκαρισμένα περιπολικά, ενώ έγιναν δεκτοί με τούβλα και μπουκάλια από άλλους εξεγερμένους (μια τακτική που θυμίζει τις ενέδρες στα γαλλικά προάστια και στην Αλγερία). Κυνηγητό και συγκρούσεις κράτησαν στα στενά για ώρες. Ενέδρα σε αστυνομικούς και περιορισμένες συγκρούσεις και λεηλασίες και στο Brixton, στα νότια.

Τα ΜΜΕ ανακοινώνουν πάνω από 100 συλλήψεις, ενώ τουλάχιστον 34 μπάτσοι έχουν σταλεί στο νοσοκομείο.

Δευτέρα 8/8: Η υπ. εσωτερικών (Home Secretary) Theresa May επέστρεψε στο Λονδίνο απ’ τις διακοπές της για να καλέσει “τους κατοίκους του Λονδίνου που κατέστησαν σαφές ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία για τη βία, και όλα τα μέλη των τοπικών κοινοτήτων να συνεργαστούν εποικοδομητικά (newspeak: βλ. καταδώσουν) με την αστυνομία για να φέρει αυτούς τους εγκληματίες ενώπιον της δικαιοσύνης”. Η Scotland Yard (που μετράει ήδη τραυματίες) κάνει λόγο για “μικρές και ευκίνητες ομάδες” που “ψάχνουν να κλέψουν πράγματα”, ενώ κατηγορεί το twitter και τις “ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούνται για να οργανωθούν τόσο υψηλού επιπέδου πράξεις απληστίας και εγκληματικότητας”. Ωστόσο, πολλές απ’ τις αναρτήσεις που αναπαράχθηκαν αφειδώς στο twitter και στο facebook αποδείχθηκε ότι ήταν αναληθείς ή παραπληροφορητικές, καθώς αρκετοί χρήστες είτε “φαντάζονταν” ότι είδαν ή έκαναν διάφορα, είτε αυτά όντως έγιναν αλλά σε εντελώς διαφορετικά μέρη. Η αστυνομία τριγυρνάει στο Brixton συμβουλεύοντας τους μαγαζάτορες να παραμείνουν κλειστά για την ημέρα. Η Daily mail κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “200 αναρχικοί λεηλατούν”, ενώ ήδη απ’ την 1η Αυγούστου ο αναρχισμός έχει συμπεριληφθεί σε φυλλάδιο της μητροπολιτικής αστυνομίας ως τρομοκρατική απειλή πλάι στην Αλ Κάιντα, για την δε ύπαρξη αναρχικών στη γειτονιά τους, οι κάτοικοι καλούνται να ενημερώσουν την αστυνομία… Φυσικά αυτό το μέτρο δεν αντανακλά τόσο τον φόβο του καθεστώτος για τη δημοφιλία των “αναρχικών ιδεών” όπως δήλωσε ένα μέλος του βρετανικού αναρχικού κινήματος στα ΜΜΕ, όσο ένα εργαλείο διαχείρισης της εξεγερσιακής δραστηριότητας, η οποία αποδιδόμενη στους “αναρχικούς” αφενός θα επιβαρύνει περισσότερο τυχόν αναρχικούς συμμετέχοντες ή συλληφθέντες που θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως αναρχικοί (και να χρεωθούν κατά συνέπεια ολόκληρο τον αντιτρομοκρατικό και ποινικό κώδικα), κι αφετέρου επιδιώκει τη σύγχυση και την καθήλωση γύρω από μια συζήτηση για τις πολιτικές ταυτότητες και τα δημοκρατικά δικαιώματα, όταν η “συζήτηση” και οι όροι αυτής, αυτή τη στιγμή τίθενται απ’ τους εξεγερμένους.

*^*^*

Χάρτης των ταραχών: http://maps.google.co.uk/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&oe=UTF8&msa=0&msid=213340815563635727642.0004a9f9e2c9bbcd71034&ll=51.541638,-0.076904&spn=0.170823,0.315857&z=11&source=embed

Φωτογραφίες: http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/07/tottenham-hit-by-riots-pictures?CMP=twt_gu

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2023254/Tottenham-riot-Mark-Duggan-shooting-sparked-police-beating-girl.html

http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/08/violence-looting-london-in-pictures#/?picture=377670973&index=10

Βίντεο:
http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/07/emeutes-de-tottenham-6-aout-2011-videos/

http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/08/emeutes-a-brixton-enfield-islington-and-oxford-circus-londres-7-aout-2011-videos/

Χρονολόγιο (στα αγγλικά): http://thewestlondoner.wordpress.com/2011/08/07/breaking-riots-in-enfield-edmonton-walthamsto-brixton/

Πηγές: Act for Freedom & twitter, εφημερίδες κλπ.

Βλ. ακόμη: classwar [1,2,3]

Categories
Uncategorized

Τώρα και στο Hollywood – 27/07/2011

Αναβολή, ματαίωση της γιορτής, και βία. Όπως και στην περίπτωση του  Βανκούβερ, συνθέτουν τις κοινοτοπίες για το ξέσπασμα μιας εξέγερσης στην εποχή της ακύρωσης της καταναλωτικής-θεαματικής υπόσχεσης.


Πηγή: Guardian

Όταν ο καλιφορνέζος DJ Kaskade καλούσε μέσω twitter το κοινό να στήσει ένα αυτοσχέδιο πάρτυ στον δρόμο έξω απ’ την πρεμιέρα μιας νέας ταινίας για την κουλτούρα της χορευτικής μουσικής, μάλλον δεν υπολόγιζε ότι θα ξεκινούσαν επεισόδια. [σημ. απ’ το “Let’s see if the magic of social networking will work today” ο τυπάκος αφού κατάφερε να μαζέψει δωρεάν κομπάρσους για το event του, όταν είδε την αντίδρασή τους μόλις έμαθαν ότι δεν θα μπορούσαν να εισέλθουν παρά μόνο να “μοιραστούν την χαρά” έξω απ’ το θέατρο, έφτασε στα πολύ λιγότερο cool: “EVERYONE NEEDS TO GO HOME NOW! I DON’T WANT THIS TO REFLECT BADLY ON EDM OR WHAT WE ARE ABOUT. BE RESPECTFUL AND CHILL OUT!!!”]. Κι όμως αυτό συνέβη έξω απ’ το περίφημο κινέζικο θέατρο Grauman στη Hollywood Boulevard χθες βράδυ, αφότου χιλιάδες νέων συγκεντρώθηκαν για να πανηγυρίσουν την πρεμιέρα του ντοκυμαντέρ Electric Daisy Carnival Experience.

Η αστυνομία τους Λος Άντζελες παρενέβη με πλήρη ανάρτηση και ελαστικά πυρά (“beanbags”), καθώς οι εκκλήσεις της για διάλυση του πλήθους δεν έγιναν σεβαστές. Η αστυνομία τελικά έκλεισε τη Hollywood Boulevard μεταξύ των οδών Ηighland και Οrange, προκαλώντας μαζική συμφόρηση στις λεωφόρους Ηighland, Hollywood και 101 freeway.

Σύμφωνα με τον τηλεοπτικό σταθμό KTLA του Λος Άντζελες, νεολαίοι συγκρούστηκαν, πέταξαν μπουκάλια στους αστυνομικούς και πυρπόλησαν ένα περιπολικό. Ένα βίντεο στο YouTube δείχνει σκηνές απ’ τα επεισόδια, μετά από πυροβολισμό της αστυνομίας.

Η Erika Raney, διευθύντρια επικοινωνιών της Insomniac, διοργανώτριας του Εlectric Daisy Carnival, δήλωσε: “Είμαστε απογοητευμένοι που μια μικρή ομάδα ανθρώπων προσπάθησε να αμαυρώσει μια ιδιωτική προβολή ντοκυμαντέρ όπως του Electric Daisy Carnival Experience, και ευγνώμονες προς την αστυνομία (LAPD) για την γρήγορη αποκατάσταση της τάξης”.

Το ντοκυμαντέρ Electric Daisy Carnival Experience καταγράφει το ετήσιο Electric Daisy Carnival, που διεξάγεται το τελευταίο σαββατοκύριακο κάθε Ιούνη. Οι φετινές εκδηλώσεις δέχθηκαν πάνω από 215.000 επισκέπτες στο Λας Βέγκας, καθιστώντας το, το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ εκτός Ευρώπης.

Ένα βίντεο: http://yfrog.com/ncmovz

Απολογισμός της βραδιάς: 2 συλλήψεις, τρία περιπολικά σπασμένα.

Categories
Uncategorized

Αντιδράσεις χίπστερς μετά τα μπάχαλα στο Βανκούβερ, Καναδάς – 15/6/2011

μια νέα νομιμοφροσύνη

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=E01PbOVZzXE]

Μετά την ήττα της τοπικής ομάδας Canucks στο πρωτάθλημα χόκευ (θεωρείται “εθνικό άθλημα” στον Καναδά), πάνω από 100.000 άνθρωποι που είχαν συγκεντρωθεί να παρακολουθήσουν τον αγώνα σε γιγαντοοθόνες που τοποθετήθηκαν απ΄ τον δήμο σε κεντρικά σημεία της πόλης, ξεχύθηκαν στους δρόμους, αναπληρώνοντας οι ίδιοι την ματαιωμένη γιορτή. Ανάλογα συμβάντα είχαν εκτυλιχθεί το 1994, αλλά πήραν μικρότερη έκταση. Οχήματα πυρπολήθηκαν (τουλάχιστον δύο περιπολικά και ένα του δήμου μεταξύ αυτών) και άλλα αναποδογυρίστηκαν και έγιναν τραμπολίνο κοσμώντας πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες που ανέβηκαν με την μία σε ιστοσελίδες δικτύωσης όπως το facebook, κάνοντας βέβαια το αστυνομικό έργο εντοπισμού πολύ πιο εύκολο. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι “ταραχοποιοί” δεν έκαναν το παραμικρό για να κρύψουν τα χαρακτηριστικά τους, ποζάροντας και ανεβάζοντας στο facebook ή σε blogs το σχετικό ενοχοποιητικό υλικό. Μηδενική ενοχή ή μέγιστη αφέλεια;

Σε κάθε περίπτωση, μετά από κάλεσμα της δημάρχου του Βανκούβερ, χρήστες του facebook δημιούργησαν σελίδα ανεβάζοντας τα πρόσωπα των συμμετεχόντων στις ταραχές (https://www.facebook.com/pages/Vancouver-Riot-Pics-Post-Your-Photos/121837081234162, ενώ υπάρχουν και ιδιωτικής πρωτοβουλίας πχ http://vancityriotcriminals.tumblr.com). Η σελίδα αυτή έχει ήδη 20.000 “φίλους”, οι οποίοι από μια ματιά είναι προφανές ότι δε θα μπορούσαν να ενταχθούν στον παραδοσιακό συρφετό των καθυστερημένων νομιμοφρόνων νοικοκυραίων που λίγο-πολύ αναπολούν ένα παρωχημένο φασιστικό καθεστώς. Οι περισσότεροι είναι νέοι, “εναλλακτικοί”, πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, θεωρούν εαυτούς αντισυμβατικούς, με τεχνολογική άνεση… Η αστυνομία πάντως ήδη μαζεύει το δικό της αρχείο μέσω twitter (https://twitter.com/#!/VancouverPD). Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της, χρησιμοποιήθηκε η στρατηγική των ολυμπιακών αγώνων του 2010, με τους αστυνομικούς να διεισδύουν στο πλήθος, “με high-fives και φιλική κουβεντούλα με τους οπαδούς”, προσπαθώντας να απομονώσουν τους “πρωτεργάτες” των ταραχών και να στρέψουν το πλήθος εναντίον τους, πετυχαίνοντας μια εύκολη σύλληψη και στη συνέχεια παροτρύνοντας μια ειρηνική αποχώρηση των παρισταμένων.

Η απόδοση των ταραχοποιών στον δρόμο ήταν μάλλον εντυπωσιακή. Τα περιστατικά φυσικής βίας κρατήθηκαν σ’ ένα ελάχιστο (παρά τις έντονες φημολογίες που αναζωπυρώνονταν κάθε λίγο από ιστοσελίδες εφημερίδων για ύπαρξη νεκρών), οι “δεκάδες τραυματίες εξαιτίας των ταραχών” που σύμφωνα με την αστυνομία προσήλθαν στο νοσοκομείο, συνίστανται σε -σύμφωνα με τον διευθυντή του νοσοκομείου St. Paul- 56 άτομα που υπέφεραν από ψεκασμούς με δακρυγόνα και σπρέι πιπεριού, με άλλα λόγια εξαιτίας της ίδιας της αστυνομίας.

Βιτρίνες πολυτελών καταστημάτων σπάστηκαν και λεηλατήθηκαν, εκτεταμένες ζημιές προκλήθηκαν σε κτίριο της τράπεζας του Μόντρεαλ και σε γραφεία της Hudson’s Bay Company αλλά και της Αrt Gallery, ενώ επιθέσεις δέχθηκαν οι δυνάμης καταστολής με πέτρες, μπουκάλια και σώμα-με-σώμα μάχες (φωτό) ολόκληρο το βράδυ. Μεγάλο μέρος του κέντρου “κάπνιζε” ακόμα μέχρι το πρωί (φωτό). Η αστυνομία αναγκάστηκε να αναγγείλει “απαγόρευση συνάθροισης” σ’ ένα ολόκληρο κομμάτι του κέντρου του Βανκούβερ, ενώ η διεύθυνση ενός κινηματογράφου κλείδωσε τους θεατές του “wicked” μέσα “για την ασφάλειά τους” μέχρι να ηρεμήσουν οι ταραχές (στο ίδιο πνεύμα ευθύνης, οι κινέζοι εργάτες κλειδώνονται στα εργοστάσια σε αντίστοιχες περιπτώσεις).

Γενικά, η πόλη θεωρείται “κυριλέ”, ίσως η πιο ακριβή για διαβίωση στον Καναδά (ο μέσος όρος κόστους κατοικίας προσεγγίζει το 1 εκ. δολλάρια! σε σύγκριση με τα 365.000 κατά μ.ο. για ολόκληρη τη χώρα), αλλά και σημαντικός τουριστικός προορισμός για εκατομμύρια τουρίστες, κυρίως Αμερικανούς, σ’ έναν βαθμό συνδεδεμένος με την ανεκτική στάση των αρχών απέναντι στην κατανάλωση χασίς και το ανάλογο “χαλαρό” προφίλ αναψυχής. Δεδομένης και της αγγλοσαξονικής κουλτούρας (εξατομίκευση, κατάρρευση των όποιων μη-εμπορευματικών κοινωνικών σχέσεων, αυτοενοχοποίηση για κάθε παρέκκλιση απ’ την τάξη του κράτους κοκ) έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αντίδραση του συγκεκριμένου κομματιού της νεολαίας με αρκετά ενεργό ρόλο στους κοινωνικούς συσχετισμούς στην εκστρατεία πειθάρχησης που ξεκίνησε από τα καναδικά κι αμερικανικά μήντια ταυτόχρονα με τα επεισόδια.

Τα πρωτότυπα κείμενα είναι από ιστοσελίδες μικροblogging, κυρίως το tumblr, ενώ οι υπογραμμίσεις δικές μας.

“kristenboxx:
So…Tonight was absolutely crazy. I’ve never experienced anything like I did tonight. There was tear gas, i saw some dudes junk, people were breaking into stores, cars were set on fire and flipped. I’m really disappointed in the way this city acted. And i never thought i would be embarrassed of where I’m from. Sad times. On a lighter note; a man on the street threw a dress he looted from H&M at me and it just happened to be my size.”

thesongisyou:

I am so embarrassed right now. Fucking idiots in Vancouver. How can you destroy your own city!?”

monochromaticlights:

Honestly, I’m usually anti-establishment, but watching the police smack down idiots causing millions of dollars worth of damage in Vancouver tonight makes me satisfied. They had it coming to them.”
nightfallsfromthesky:
to all the people rioting

i don’t care why you were downtown or how intoxicated you were. there is no excuse to mar an amazing city with your idiocy. the vast majority is beyond embarrassed. i could have cried tonight. not because of losing the cup, but because of what the world was going to think of the city i have loved my entire life.

to the people who are too busy filming videos for youtube and snapping a new profile picture of themselves on a flaming police car to respect the police: you are a disgrace. not only is that a very sad statement on the state of today’s society and my generation especially, but it’s so completely stupid. i hope that your current employers, future employers, schools, i hope that they all see you and everyone else down there rioting. i hope you get fired. i hope you can’t get new jobs for a very long time. your behaviour was disgraceful, irresponsible, and extremely pathetic. you are not functioning members of society. you are an embarrassment.

you took away from a team who has worked their asses off to get here, and you took away from a city who could once pride itself on having a large population of polite, respectful people who could conceive of something greater than themselves.

congratulations.”

aikobear:

Just sayin
Under Sections 67-68 of the Criminal Code of Canada, a public official may read what’s colloquially called the “Riot Act” in order to disperse an unruly crowd:”Her Majesty the Queen charges and commands all persons being assembled immediately to disperse and peaceably to depart to their habitations or to their lawful business on the pain of being guilty of an offence for which, on conviction, they may be sentenced to imprisonment for life.”People who do not “peaceably disperse” within 30 minutes are “guilty of an indictable offence and liable to imprisonment for life.””

angesaurus:

Shame to all the bystanders cheering the rioters on. Let’s see if you’re still going to cheer when the taxes skyrocket to pay for all the damage that was done!

“This is so disgusting. People are such idiots. Grow the eff up. Hello world, this is beautiful Vancouver.

It’s so disheartening how the united cheers and random high-fives have turned into taunts, violence, and fires. :(“
“conquer-the-world:
All these stupid hippies, anarchist’, and people in general… who are so concerned about the environment, and yet they don’t mind lighting garbage, cars, gas and storefronts on fire while black smoke pollutes the Vancouver sky.”

abandonthyhopes:

Just send these Vancouver rioters to a country where people have to riot for real problems. Like perhaps political freedom? embarrassed of my city right now”
Και ούτω καθεξής… Στο μεταξύ, πάνω από 10.000 άτομα έχουν γραφτεί σε μια σελίδα στο facebook ως εθελοντές για τις εργασίες αποκατάστασης των ζημιών, που ήδη παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως “anti-riot facebook group“. Χωρίς περισσότερα σχόλια προς το παρόν.

Categories
Uncategorized

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, 15/03/2011

Η φωτιά για τους αρχαίους Πέρσες και για τη ζωροαστρική θρησκεία, είναι που χαρίζει στους ανθρώπους τη ζωντάνια και τη θέρμη, ενώ κρατάει μακρυά την αρρώστια και τα προβλήματα. “Δως μου την κόκκινή σου φλόγα και πάρε τη χειμωνιάτικη χλωμάδα μου” λέει το τραγούδι της “Τσαχαρσαμπί Σουρί“, ή Κόκκινη Τετάρτη στα ελληνικά: μια αρχαία περσική γιορτή της φωτιάς που υμνεί την αναζωογόνηση της φύσης, εδώ και τρεις δεκαετίες απαγορευμένη απ’ το ισλαμιστικό καθεστώς, ως αντι-ισλαμική (βασικά προϋπάρχουσα της ισλαμικής θρησκείας και -άρα- διεφθαρμένη, καταστροφική για τα ήθη και τον δημόσιο βίο). Η συμπάθεια που δείχνει η ισλαμική ιεραρχία για το Νωρούζ (ή Ναυρόζ), την παραδοσιακή περσική αλλαγή του χρόνου (21 Μαρτίου) που όμως γιορτάζεται σε κλειστό οικογενειακό κύκλο με επισκέψεις σε συγγενείς, δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο στην προέλευση της γιορτής όσο στο περιεχόμενό που παίρνει.

Είδαμε προηγουμένως την μεταστροφή παραδοσιακών εκδηλώσεων της κοινωνικής ζωής σε δυνάμει εξεγερτικά παιχνίδια προς καταστολή όπως του χιονοπολέμου, της παραμονής πρωτοχρονιάς και της αποκριάς στην Ευρώπη. Η άνευ προηγουμένου εργασιακή και κοινωνική υποτίμηση του προλεταριάτου είναι πολύ πιθανό να αναβιώσει και ανάλογους αντι-θεσμούς κριτικής στη διαχωρισμένη εξουσία από το μαινόμενο πλήθος που θα ξαναβρίσκει στις ταραχές τον δικό του πλούτο των σχέσεών του και της δύναμής του.

2010

Η παλιά ζωροαστρική τελετουργία του περάσματος απ’ τη φωτιά, μετατρέπεται σταθερά τα τελευταία χρόνια σε μια συλλογική έκφραση περιφρόνησης για το καθεστώς, καθώς χιλιάδες άνθρωποι μαζεύονται στις φωτιές παρά τους φετφάδες του Αγιατολλά Χαμενεϊ, που προειδοποίησε φέτος όσους σκοπεύουν να συμμετάσχουν σε τέτοιες “ανήθικες και διεφθαρμένες αντι-ισλαμικές εκδηλώσεις” για να χορέψουν άνδρες και γυναίκες μαζί δημόσια στους δρόμους, πράγμα απαγορευμένο στο Ιράν όπου άν μια γυναίκα συνοδεύεται από άνδρα που δεν είναι ο σύζυγός της ή πρώτου βαθμού συγγενής της κινδυνεύει με σύλληψη και βασανιστήρια (από γυναικεία χέρια πάντα), ενώ οι νέοι (που αποτελούν ένα εντυπωσιακό 70% του πληθυσμού του Ιράν) βρίσκουν στη γιορτή εκτός από μια μια ευκαιρία για γνωριμία και κοινωνικοποίηση, και μια αφορμή να δοκιμάσουν στις φωτιές αυτοσχέδια πυροτεχνήματα και κοκτέιλ μολότωφ. Το Τσαχαρσαμπί Σουρί δηλαδή είναι μια γιορτή οικειοποίησης του δημόσιου χώρου, καθώς άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανάβουν φωτιές και κάθονται γύρω τους χορεύοντας όλοι μαζί, τραγουδώντας, μοιραζόμενοι φαγητά και κουβεντιάζοντας μέχρι το πρωί.

Τις δυο πρώτες δεκαετίες της “Ισλαμικής Επανάστασης”, ο εορτασμός της Κόκκινης Τετάρτης ήταν σχεδόν αδιανόητος, καθώς το καθεστώς έθεσε σε διωγμό κάθε ανοιχτή εκδήλωση που δεν ήλεγχε το ίδιο, πόσο μάλλον μια μη-ισλαμικής προέλευσης που ενθάρρυνε τη γνωριμία αγοριών και κοριτσιών έξω απ’ τον απόλυτο οικογενειακό και κρατικό-θρησκευτικό έλεγχο. Τα τελευταία χρόνια η αυξανόμενη συμμετοχή, όσο και η ανάγκη του καθεστώτος για κάποια αποσυμπίεση της δημόσιας ζωής έχουν μετατρέψει τις εκδηλώσεις αυτές σε έκφραση της κοινωνικής οργής καθώς είναι η μόνη φορά τον χρόνο που ο κόσμος βρίσκει την ευκαιρία να βγεί μαζικά στους δρόμους, επιβάλλοντας την παρουσία του εκεί.

Φέτος, οι αρχές πήραν από νωρίς τα μέτρα τους, απαγορεύοντας κάθε δημόσια εκδήλωση και αυξάνοντας τα μέτρα ασφαλείας, ενώ αναβλήθηκαν κι όλες οι άδειες και αποφυλακίσεις για τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατουμένους. Ο υπουργός δικαιοσύνης Αλιρεζά Αβαϊ, προειδοποίησε ανοιχτά τους νέους ότι αν συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις “γινόμενοι δόλωμα για τους αντεπαναστάτες, θα υποστούν ζημιές, καθώς δε θα ναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τους μεν απ’ τους δε“. Στο ίδιο μοτίβο ο γενικός εισαγγελέας Αμπάς Τζαφαρί Ντολαταμπαντί απείλησε πως “όσοι σπέρνουν το μίσος θα αντιμετωπιστούν αποφασιστικά απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας ώστε να υπερασπιστούμε την εθνική μας ασφάλεια“. Αστυνομία, στρατιωτικές μονάδες και εκατοντάδες Μπασιτζί (μηχανοκίνητοι παρακρατικοί “φρουροί της ισλαμικής επανάστασης”, τα “παιδιά” που υπηρετούν το εθνόσημο στο Ιράν δηλαδή) κατέλαβαν από νωρίς (16:00) τους χώρους που θεωρούνταν πως θα συγκεντρωθεί ο κόσμος, ενώ η τροχαία απαγόρεψε εκτάκτως την κυκλοφορία μοτοσυκλετών στην πόλη, ώστε να ελέγχεται καλύτερα η κίνηση και οι μεταφορές υλικών απ’ τους αστυνομικούς. Απαγορεύθηκε επίσης στα βενζινάδικα το γέμισμα μπιτονιών με βενζίνη.

Λίγο αργότερα όμως, αμέτρητα πυροτεχνήματα εκτοξεύθηκαν στους ουρανούς της Τεχεράνης. Η πυροσβεστική αναφέρει την κατάσβεση 166 φωτιών στους δρόμους της πόλης, ενώ αναφορές απο ανεξάρτητα μήντια και χρήστες στο twitter καθώς και βίντεο στο youtube μεταδίδουν σκηνές οδομαχιών.

Η αγανάκτιση ήταν έκδηλη, μετά τη βίαια καταστολή που αντιμετώπισε κάθε απόπειρα αντικυβερνητικής διαδήλωσης τους τελευταίους μήνες. Μόλις μια μέρα πριν, οι αρχές ανακοίνωσαν ότι έξη απ’ τους συλληφθέντες για τις διαδηλώσεις αυτές θα εκτελεσθούν, προκειμένου να αποθαρρύνουν τον κόσμο απ’ το να βγει στον δρόμο. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης στην οποία αποδίδονται παραδοσιακά κάθε είδους αναταραχές, Καρρουμπί και Μουσαβί, δεν κάλεσαν καν σε συμμετοχή στη γιορτή.

Συλλήψεις και τραυματισμοί δεκάδων ανθρώπων, καθώς οι κατασταλτικές δυνάμεις καταλαμβάνουν πλατείες και ολόκληρες γειτονιές. Για μπλακ-άουτ στις πληροφορίες που μεταδίδονται από ηλεκτρονικά μέσα κάνει λόγο η αγγλική εφημερίδα guardian, από κείνη τη στιγμή κι έπειτα. Παράσιτα και μπλοκάρισμα και στα κινητά τηλέφωνα σε μεγάλες περιοχές της πρωτεύουσας.

Οι επικοινωνίες αποκαθίστανται στις 18:00, ενώ από τότε και μετά η αστυνομία και οι Μπασιτζί περικυκλώνουν τις εστίες σε μια μαζική επίδειξη ισχύος δείχνοντας όμως ανοχή στους συγκεντρωμένους, φαίνεται πως ο έδωσε διαταγές να αφήσουν να διεξαχθεί τυπικά η γιορτή, σπάζοντας όμως τον “τσαμπουκά” των συγκεντρωμένων και αποθαρρύνοντας περισσότερο κόσμο απ’ το να συμμετέχει.

Αναφορές για οδομαχίες με την αστυνομία και στο Καράι, 40 χμ δυτικά της Τεχεράνης.

Στο Ισπαχάν, χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους χορεύοντας και τραγουδώντας. Δεν μεταχειρίστηκαν πολιτικά συνθήματα, ωστόσο η ίδια η πράξη τους γίνεται αντιληπτή ως συνειδητή ανυπακοή στο καθεστώς.

Πλήθη αγροτών στο Αρμπεντίλ με αντικαθεστωτικά συνθήματα, ανάλογα σκηνικά σε δεκάδες πόλεις.

Απόπειρα συλλογικής απόδρασης και αναταραχή στις φυλακές του Γκεζέλ-Χεσσάρ, οι φρουροί ανοίγουν πυρ σκοτώνοντας δεκατέσσερεις κρατουμένους και τραυματίζοντας πάνω από τριάντα. Μέρος της φυλακής καταστρέφεται από πυρκαγιά που αποδίδεται απ’ το καθεστώς σε σαμποτάζ.

Απ’ τις 20:00 κι έπειτα, χιλιάδες κόσμου πλημμύρισαν τους δρόμους της Τεχεράνης. Στα δυτικά της πόλης, επίδειξη ισχύος απ’ τους διαδηλωτές με αυτοσχέδιες βόμβες και βεγγαλικά. Στο κέντρο, αφίσσες του Χαμενεϊ που μπορούν να βρεθούν σε κάθε γωνιά σκίζονται και παραδίδονται στις φλόγες. Συνθήματα όπως “Μουμπάρακ, Μπεν Αλί, ήρθε η σειρά του Χαμενεϊ”, “κάτω ο δικτάτορας”, “έρχεται η ώρα του” κλπ πληθαίνουν. Επιθέσεις σε ομάδες Μπασιτζί και εμπρησμοί μηχανών τους από πλήθη νέων στις οδούς Αζερμπαϊτζάν, Καρούν, Σαταρχάν και Μπεμπουντί. Συμπλοκές με ασφαλίτες στη συνοικεία Σαλσαλμπίλ, και ευρεία χρήση δακρυγόνων. Συγκρούσεις με Μπασιτζί στο Μεχραμπάντ και στο Σαμπαλάν, μετά απο επιδρομές τους στο πλήθος. Ψέκασμα με χημικά διαδηλωτών που φώναζαν αντικαθεστωτικά συνθήματα στα Εκβάτανα. Στο Τσαχράκ-ε-Γκαλμπ, οι συγκεντρωμένοι στις φωτιές σχηματίζουν αλυσίδες και δεν αφήνουν τους Μπασιτζί να επιδράμουν με τις μηχανές τους εναντίον διαδηλωτών που φώναζαν συνθήματα. Συνθήματα και μικροεπεισόδια σε διάφορες ακόμα γειτονιές και πλατείες, αλλά και βίαια καταστολή από τους Μπασιτζί κυρίως. Τα μεσάνυχτα η αστυνομία επιβάλλει απαγόρευση συναθροίσεων, και προειδοποιεί τους συγκεντρωμένους ότι όποιος παραμείνει στον δρόμο θα συλληφθεί. 10 τόνοι πυρομαχικών κατάσχονται απ’ την αστυνομία όλο το βράδυ.

Μετά από χρόνια που το καθεστώς και τα ΜΜΕ του αγνοούσαν επιδεικτικά την Κόκκινη Τετάρτη, τώρα είναι αναγκασμένα να μιλήσουν γι’ αυτό, διακόπτοντας έκτακτα τις χολυγουντιανές υπερπαραγωγές που προέβαλαν ειδικά γι αυτό το βράδυ προκειμένου να κρατήσουν τον κόσμο στα σπίτια του, ξερνώντας όλη τη συκοφαντία τους. Δεν καταφέρνουν να κρύψουν το γεγονός ότι το περιεχόμενό της γιορτής έχει αλλάξει ριζικά: η φωτιά συμβολίζει την οργή.

2011

Πηγές (ενδεικτικά):
http://www.guardian.co.uk/world/2010/mar/16/iran-protest
http://www.iranfocus.com/fr/index.php?option=com_content&view=article&id=8829:iran-mise-en-garde-des-autorites-a-la-veille-de-la-qfete-du-feuq-&catid=2:iran-gral&Itemid=27
http://www.iranfocus.com/fr/index.php?option=com_content&view=article&id=8833:iran-revolte-sanglante-a-la-prison-de-ghezel-hessar&catid=3:droits-de-lhomme&Itemid=28
http://www.iranfocus.com/fr/index.php?option=com_content&view=article&id=8831:iran–la-fete-du-feu-declenche-la-colere-populaire&catid=2:iran-gral&Itemid=27

Βίντεο:
http://observers.france24.com/content/20100317-protesters-defy-government-crackdown-fire-festival-khamenei-firecrackers
http://laregledujeu.org/iranlibre/2011/03/15/813/ce-soir-les-iraniens-jouent-avec-le-feu/

Categories
Filippo Argenti

Νύχτες της Οργής: ταραχές στα γαλλικά προάστεια του 2005 – Filippo Argenti

Ν ύ χ τ ε ς   τ η ς   Ο ρ γ ή ς

για τις ταραχές στα γαλλικά προάστεια του 2005


Πρωτότυπος τίτλος: Le notti della collera: Sulle recenti sommosse di Francia ~ Filippo Argenti

Για την μετάφραση χρησιμοποιήθηκε κυρίως η αγγλική της Barbara Stefanelli: Nights of Rage: On the recent revolts in France (link)

Είναι κάτι που χτυπά και ξαναχτυπά αδημονώντας την πόρτα μας. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει ν’ ανοίξουμε… Πολλοί κρύβονται σιωπηλοί, κι όχι μόνο οι δειλοί, αλλά κι εκείνοι που είναι πολύ ήσυχοι ή πολύ απασχολημένοι. Δεν επιθυμούν μπλεξίματα. Κι όμως εμπλέκονται καθώς η βοή τους συνεπαίρνει όλο και περισσότερο, κι οι ωτασπίδες τους είναι άχρηστες. Ακόμα κι αν ο λόγος αποτυγχάνει παταγωδώς, ο λόγος που κληρονομήθηκε απ’ τον παλιό κόσμο, με τις παλιές θυσίες του, τις παλιές απεικονίσεις και τον εξωραϊσμό μιας εποχής που πέρασε. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν. Οι παλιές λέξεις γκρεμίζονται η μια πάνω στην άλλη γιατί δεν έχουν πουθενά να κρατηθούν, προβάλουν ύψη που κανένα αστείο, καμμιά ειρωνία και καμμιά σοφία δεν μπορούν να αγγίξουν. Η εποχή της μπουρζουαζίας φτάνει στο τέλος της και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί θα ‘ρθει. Πολλοί έχουν ένα σκοτεινό προαίσθημα και περιθωριοποιούνται. Όμως κι οι μάζες έχουν επίσης μια σκοτεινή διαίσθηση αλλλά είναι ανίκανες να εκφραστούν και καταπιέζονται. Το Παλιό και το Νέο, η αδιάλυτη αντίθεση μεταξύ αυτού που ήταν κι αυτού που θα είναι, δεν μονομαχούν μ’ ευγένεια, αλλά ρίχνονται στην μεταξύ τους μάχη οπλισμένα ως τα δόντια. Μια παλίρροια τραντάζει τη γη. Δεν είναι απλά οικονομικά: δεν είναι απλά το θέμα του να βρούμε να φάμε, να πιούμε και να κάνουμε λεφτά. Δεν είναι απλά ένα θέμα του πως θα κατανέμεται ο πλούτος, ποιοί θα εργάζονται και πώς θα τους εκμεταλλεύονται. Όχι, αυτό που παίζεται εδώ είναι κάτι άλλο: είναι τα πάντα. – Kurt Tucholsky, Weltbόhne, March 11 1920.

Πρόλογος του συγγραφέα

Αυτό το βιβλιαράκι είναι μια μικρή συνεισφορά στην κατανόηση των πρόσφατων (2005) ταραχών στη Γαλλία. Περιττό να το πούμε, δεν αποτελεί μια κοινωνιολογική ή, με μια πιο εξειδικευμένη έννοια, θεωρητική ματιά. Οι εξεγέρσεις μπορούν να κατανοηθούν μόνον απ’ αυτούς που μοιράζονται τις ίδιες ανάγκες με τους εξεγερμένους, δηλαδή μ’ αυτούς που νιώθουν ότι αποτελούν μέρος της εξέγερσης. Μετά από ένα σύντομο χρονολόγιο, στις σελίδες που ακολουθούν τίθεται το ερώτημα του πώς τα γεγονότα του Νοέμβρη στη Γαλλία μας αφορούν όλους, κι επιχειρείται να δωθεί μια πιθανή απάντηση.

Θα θέλαμε να τονίσουμε ορισμένα σημεία σ’ αυτή τη σύντομη εισαγωγή.

Αν ρίξουμε μια ματιά στις διάφορες επαναστατικές θεωρίες που κυκλοφορούν στη Γαλλία, την Ιταλία και τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, θα δούμε ότι αυτού του είδους οι εξεγέρσεις δεν ήταν καθόλου απρόβλεπτες ούτε απρόσμενες. Κάποιοι σύντροφοι μίλησαν για εμφύλιο πόλεμο, για εκρήξεις που δύσκολα θα συμπίπτουν με τους χώρους όπου το κεφάλαιο συγκεντρώνει κι ελέγχει τους εκμεταλλευόμενους, για την ολοκληρωτική έκθεσή τους στο εμπόρευμα. Όχι τυχαία, οι θέσεις των τελών του 19ου αιώνα για τους βαρβάρους, την κατάρρευση κάθε κοινού λόγου μεταξύ των εκμεταλλευομένων, την αμφισημία της έννοιας του μηδενισμού κλπ, αναθεωρήθηκαν. Ορισμένες έννοιες εκφράζουν, ακόμα και με εμβρυακό και συγκεχυμένο τρόπο, ανάγκες που ξεπερνούν το άτομο. Μ’ αυτήν την έννοια, υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ των εξεγέρσεων αυτών και της επαναστατικής θεωρίας. Είναι ένα είδος διαλόγου εξ αποστάσεως. Σύμφωνα με γάλλους συντρόφους, κάθε απόπειρα άμεσης συνάντησης ως τα τώρα έχει αποτύχει, ενώ η κοινή εχθρότητα προς την αστυνομία ή μια πρακτική αλληλεγγύη προς τους συλληφθέντες δεν είναι αρκετή. Προφανώς, αυτές οι ταραχές αποτελούν καθ΄ εαυτόν θεωρητικές προτάσεις, ένα είδος κριτικής στον κόσμο. Όμως, τί μας λένε; Ασφαλώς όχι ότι οι εξεγερμένοι θέλουν να διαχειριστούν αυτόν τον κόσμο, να πάρουν υπό τον έλεγχό τους την παραγωγή και την τεχνολογία, από τα κάτω. Δεν πρόκειται για το συλλογικό εργατικό (και με τις δυο έννοιες) υποκείμενο, ούτε για τους διανοητικούς εργάτες των φιλοζαπατιστικών διαδηλώσεων για μια δημοκρατική Ευρώπη. Οι φλόγες στη Γαλλία έχουν καταστρέψει κάθε δημοκρατική ψευδαίσθηση ενσωμάτωσης των φτωχών στην κοινωνία του κεφαλαίου.

Ο Walter Benjamin έθετε το ερώτημα πώς στα 1830 οι εξεγερμένοι του Παρισιού πυροβολούσαν αυθόρμητα στα ρολόγια της πόλης, ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη και χωρίς κάποιον συντονισμό γι’ αυτήν τους τη δράση. Από μεριάς μας, δεν μπορούμε παρά να διερωτηθούμε γιατί η άγρια νεολαία του σήμερα βάζει φωτιά στ’ αμάξια. Στην πραγματικότητα, τί αντιπροσωπεύει το αυτοκίνητο στη σύγχρονη κοινωνία; Ας αφήσουμε το ερώτημα ανοιχτό.

Καθώς η επιδίωξη παραγωγής μιας σπουδαίας επαναστατικής ανάλυσης που θα εξηγεί τα πάντα και την οποία οι προλετάριοι δε θα μένει παρά να την εφαρμόσουν έχει πια εξαφανιστεί, είναι καιρός η επαναστατική δραστηριότητα η ίδια να ειδωθεί μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αντί να φέρνουμε τα πανώ και τις σημαίες στο σημείο που ξεσπά η πρώτη φωτιά και στήνεται το πρώτο οδόφραγμα, μπορούμε πλέον να στήσουμε οδοφράγματα ή να ξεκινήσουμε φωτιές αλλού, με σκοπό να επεκτείνουμε την εξέγερση, κι όχι να την κατευθύνουμε πολιτικά. Στην πραγματικότητα, ο καημός όσων απ’ την μεριά των εξεγερμένων παραπονιούνται για την έλλειψη κάποιου πολιτικού προγράμματος καταντά αξιοθρήνητος.

Να επεκτείνουμε την εξέγερση ωστόσο, δε σημαίνει να θέτουμε τον εαυτό μας στο επίπεδο των υπαρχουσών πρακτικών ώστε απλά να τις πολλαπλασιάσουμε (καίγονται αμάξια; ας πάμε να κάψουμε κι εμείς περισσότερα τότε!), αλλά στην ανίχνευση του τί πρέπει να χτυπηθεί και πώς, προκειμένου να ξεδιπλωθεί στην ολότητά του ο χαρακτήρας της εξέγερσης.

Την ίδια στιγμή, κάθε σκέψη για ανάδειξη των οργισμένων νεολαίων των προαστείων στο νέο επαναστατικό υποκείμενο θα ήταν εξίσου αξιοκαταφρόνητη. Θα ήταν υπέροχο αν οι φοιτητές στον αγώνα τους ενάντια στην επισφάλεια είχαν πάρει τη σκυτάλη απ’ τους εξεγερμένους του Νοέμβρη. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Ακόμη κι αν υπήρχαν αρκετά συνθήματα για απελευθέρωση των (κυρίως ανήλικων) προφυλακισμένων του Νοέμβρη στις διαδηλώσεις και τις συνελεύσεις του Μάρτη και του Απρίλη, οι πραγματικές συναντήσεις των δυο μερών υπήρξαν ελάχιστες. Κι εκεί εμφανίστηκαν αρκετά προβλήματα. Στη διαδήλωση της 23ης Μαρτίου στο Παρίσι, για παράδειγμα, μερικές εκατοντάδες νέοι απ’ τα προάστεια επιτέθηκαν σε φοιτητές, και τους ψείρισαν τα πορτοφόλια και τα κινητά τους τηλέφωνα, χτυπώντας και βρίζοντάς τους. Επιπλέον, χτύπησαν και κόσμο που έτρεχε να διαφύγει τη σύλληψη απ’ την αστυνομία, εν τω μέσω συγκρούσεων και αστυνομικών επιθέσεων. Αυτά τα γεγονότα δεν μπορούν να αποσιωπούνται. Εδαφικές ταυτότητες, προσκόλληση σε εμπορεύματα, περιφρόνηση για τους “προνομιούχους” φοιτητές κλπ, είναι όψεις των προβλημάτων που οι νέες κοινωνικές συγκρούσεις θα φέρουν εντός τους ως κληρονομιά μιας σάπιας κοινωνίας. Καμμιά εξεγερσιακή ιδεολογία δεν μπορεί να τις σβήσει ως δια μαγείας.

Προκειμένου να εξετάσουμε τη σχέση μεταξύ των ταραχών του Νοέμβρη και του κινήματος που κατέκλυσε τη Γαλλία ενάντια στο CPE (συμβόλαιο πρώτης εργασίας, για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντονότερη εκμετάλλευση της φοιτητικής και νεανικής εργασίας), είναι ανάγκη να μελετήσουμε τις μνήμες, τις μαρτυρίες, τα κείμενα. Γι’ αυτόν τον λόγο αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε δυο ξεχωριστές εκδόσεις. Αν επιθυμούμε ν’ αποφύγουμε τις δημοσιογραφικές απλουστεύσεις και την αμφίσημη ρητορική, πρέπει να συλλάβουμε το ζωντανό στοιχείο των εμπειριών του αγώνα.

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μια κοινοτυπία: η έκφραση “νέοι των προαστείων” δεν σημαίνει ένα πράγμα. Πρώτον, γιατό τα Παρισινά προάστεια έχουν μόνα τους πάνω από 9 εκατομμύρια κατοίκους (και την μέρα που θα εξεγερθούν όλοι αυτοί, θα ναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία), κι έπειτα γιατί τα cités (πολύ αδρά: τεράστια οικιστικά συγκροτήματα που προορίζονταν για φθηνές εργατικές κατοικίες, και πλέον σχηματίζουν ολόκληρες πόλεις, με τις πλατείες και τις αυλές τους), που βρίσκονται εντός των ορίων των μεγαλουπόλεων συμμετείχαν επίσης στις ταραχές.

Πολλοί “νέοι των προαστείων” φοιτούν στις πόλεις (είτε στα Lycées, τα γαλλικά γυμνάσια-λύκεια, είτε στα πανεπιστήμια, στα οποία φοιτούν περισσότεροι οι Γάλλοι, απ’ ό,τι οι Ιταλοί). Με την έννοια αυτή, ένας μεγάλος αριθμός νέων και όχι και τόσο νέων, που συμμετέιχαν στις διαδηλώσεις, τα μπλόκα και τις συγκορύσεις τον Μάρτη και τον Απρίλη ήταν οι ίδιοι άνθρωποι μ’ αυτούς που πυρπολούσαν τις γαλλικές νύχτες το προηγούμενο Φθινόπωρο. Σύμφωνα με αξιόπιστους υπολογισμούς, οι εξεγερμένοι του Νοέμβρη έφταναν τους 50.000, ενώ το “κίνημα ενάντια στο CPE” μετρούσε πάνω από ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες. Πολλοί “προαστειακοί νεολαίοι” είχαν στην πραγματικότητα μια φιλήσυχη στάση, ενώ αρκετοί “πιο προνομιούχοι” έδρασαν καταλυτικά στο ανέβασμα του πήχη της σύγκρουσης. Οι στατιστικές που εξηγούν τις εξεγέρσεις βάσει του εισοδήματος γίνονται πλέον πιστευτές μόνο από κοινωνιολόγους. Σε ορισμένες επαρχιακές πόλεις (την Rennes για παράδειγμα) η συνάντηση μεταξύ φοιτητών και των λεγόμενων casseurs (κυριολεκτικά “σπάστες”) ήταν πολύ αποτελεσματική από στρατηγικής άποψης, κάτι που προκάλεσε ιδιαίτερη ανησυχία στον Σαρκοζύ και στα επιτελεία του. Στο Παρίσι πάλι, αρκετά λιγότερο. Προφανώς υπάρχουν ακριβείς λόγοι γι΄ αυτό. Για πολλούς “προαστειακούς νέους” είναι καταρχήν δύσκολο να προσεγγίσουν τις διαδηλώσεις στο κέντρο: αν δεν τους σταματήσουν ήδη πριν επιβιβαστούν στα τραίνα, ενώ ακόμα κι αν τα καταφέρουν, τα γαλλικά ΜΑΤ θα τους την πέσουν μόλις βγουν απ’ τον σταθμό. Αν παρολαυτά μπορέσουν να προσεγγίσουν, η περιφρούρηση των συνδικάτων θα τους κρατήσει έξω απ’ το κυρίως σώμα της πορείας, κάτι που μερικοί φοιτητές ακόμα επικροτούν. Είναι λάδι στη φωτιά. Επιπλέον, οι νεότεροι απ’ αυτούς, που δεν είναι τόσο έμπειροι σε ζητήματα άμεσης μάχης με την αστυνομία, εύκολα απομονώνονται απ’ την πορεία μεταξύ λεηλασιών και φωτιών, και κατά συνέπεια συλλαμβάνονται. Φυσικά, αυτό δε δικαιολογεί ένα αδιάκριτο μίσος προς τους άλλους διαδηλωτές, αλλά είναι ενδεικτικό των διαφορετικών κοινωνικών συνθηκών και τρόπων ζωής. Αυτοί που έχουν γευτεί τους ασφυκτικούς ελέγχους των ειδικών αστυνομικών μονάδων, που συχνά οδηγούν σε άγριους ξυλοδαρμούς στους δρόμους ή στα αστυνομικά τμήματα, το βρίσκουν ακατανόητο να βλέπουν πορείες να προχωρούν με αστυνομική συνοδεία σ’ όλο το μήκος τους.

Μ’ άλλα λόγια, χωρίς να πέφτουμε σε υπεραπλουστεύσεις και κρατώντας στο μυαλό ορισμένες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, μπορούμε να πούμε ότι προς το παρόν στη Γαλλία, ορισμένοι άγριοι νεολαίοι είναι στην πράξη ολομόναχοι σ’ έναν πρωτοφανή αγώνα (απ’ τον Νοέμβρη, παράλληλα με τις ταραχές, εκτυλίχθηκαν μια σειρά από βίαιες ληστείες, όπου παρέες νεολαίων επιτίθενται σε φορτηγάκια σεκιουριτάδων με μπαστούνια του μπέιζμπολ κλπ). Για τους επαναστάτες που ανοιχτά στέκονται με την μεριά της εξέγερσης, ενάντια στην μεριά του Κράτους, δεν είναι τόσο εύκολο να συμβαδίζουν πάντοτε με την κατάσταση, ακόμα κι όταν αφορά ένα αγωνιστικό κίνημα που αποδεικνύεται τόσο ριζοσπαστικό.

Ένα παράδειγμα θα το ξεκαθαρίσει αυτό. Στην αρχή, ο αγώνας είχε επικεντρωθεί στο CPE, αλλά σύντομα απέκτησε συνείδηση του ότι η επισφάλεια δεν εξαρτάται από ένα συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αλλά αντίθετα, αυτό είναι μάλλον το προϊόν ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος, που δεν μπορεί απλά να δεχτεί μερικές μεταρρυθμίσεις. Ακόμα κι αν το κίνημα κέρδιζε ως προς τον συγκεκριμένο στόχο του (όπως ξέρουμε η κυβέρνηση τελικά απέσυρε το αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο), γνώριζε ότι ακόμη βρισκόταν καθηλωμένο στην άμυνα. Το να κάνει ένα βήμα παραπέρα δεν ήταν τόσο εύκολο. Το κύριο σύνθημα του κινήματος, που προτάθηκε στην αρχή δειλά, κι έπειτα σχεδόν επίσημα (δηλαδή με ψηφίσματα φοιτητικών συνελεύσεων) ήτανε: να μπλοκάρουμε τα πάντα. Κι αυτό ήταν. Σταθμοί, δρόμοι, πανεπιστήμια, συγκοινωνίες κι αυτοκινητόδρομοι: η κυκλοφορία ανθρώπων κι εμπορευμάτων διακόπηκε σε μγάλο βαθμό, μέσα σε μια ατμόσφαιρα λαϊκής συναίνεσης. Ακόμα κι όσοι δεν ήταν έτοιμοι να συγκρουστούν με την αστυνομία, βρήκαν έναν οικείο τρόπο δράσης στα οδοφράγματα, χάρη στην ευχάριστη πολυμορφία των δράσεων που χαρακτηρίζει όλα τα πραγματικά κινήματα. Οι πιο άγριοι, ωστόσο, αυτοί των οποίων η καθημερινή ύπαρξη είναι μια ισόβια ποινή μεταξύ αστυνομικών κυνηγιών και κελλιών κρατητηρίων, μεταξύ τσιμεντένιων κτιρίων κι εμπορικού κέντρου, γι’ αυτούς το θέμα δεν ήταν απλώς να τα μπλοκάρουν όλα, αλλά να τα γαμήσουν όλα! (tout niquer). Η επαναστατική ρητορεία, λειψή από θάρρος και οργανωτικές ικανότητες, στην πράξη τους άφησε μόνους τους. Έπρεπε να είχαμε πολύ περισσότερες εμπειρίες, πολύ περισσότερες φωτιές και λεηλασίες. Όμως ο δρόμος είναι ανοιχτός.

Το βιβλιαράκι αυτό, καθώς και το επόμενο (“Ημέρες της Άρνησης”) είναι μια μικρή συνεισφορά στη διάδοση, τη συζήτηση και την εμπέδωση αυτών των εμπειριών στην Ιταλία. Αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία είναι ένα είδος αμονιού πάνω στο οποίο θα πρέπει να σφυρηλατήσουμε τις ιδέες και τις πρακτικές μας, νυχτερινές ή ημερίσιες.

Μάιος 2006


Νύχτες της Οργής

Πρώτη Νύχτα: 27-28 Οκτώβρη: Δυο έφηβοι, ο Ziad, 17 ετών κι ο Bouna, 15, πεθαίνουν από ηλεκτροπληξία προσπαθώντας να κρυφτούν σ’ έναν σταθμό ηλεκτρικής ενέργειας από την αστυνομία, στο Clichy-sous-Bois του Seine-Saint-Denise. Ένας άλλος νέος, ο Metin, τραυματίζεται σοβαρά. Στην αρχή, η αστυνομία, ο έπαρχος και το υπουργείο εσωτερικών αρνήθηκαν το ενδεχόμενο αστυνομικής καταδίωξης. Μια επόμενη επίσημη ανακοίνωση, δημοσιευμένη λίγο αργότερα αναφέρει πως οι νεαροί έγιναν αντιληπτοί από αστυνομικούς ενώ -πιθανότατα- προσπαθούσαν να κλέψουν κάτι, και τρομαγμένοι τράπηκαν σε φυγή. Η εκδοχή δεν επιβεβαιώνεται απ’ το τρίτο αγόρι που επιβίωσε, το οποίο σύμφωνα με τους ανακριτές “δε θυμάται τίποτα”. Ο τοπικός εισαγγελέας ισχυρίζεται ότι οι νεαροί “δεν ήταν εγκληματίες”, καθώς τα αστυνομικά μητρώα τους ήταν καθαρά. Αργότερα θα επιβεβαιώσει ότι έτρεχαν να ξεφύγουν από μια τυπική εξακρίβωση στοιχείων, και κατά συνέπεια δε διέπρατταν κάποια ληστεία. Η φυγή τους, που συμπεριλάμβανε κι άλλα παιδιά, οφειλόταν στο γεγονός ότι κάποιοι απ’ αυτούς δεν είχαν ταυτότητες, περιλαμβανομένου του Metin (ο οποίος περίμενε να αποκτήσει νόμιμα έγγραφα). Καθώς τα νέα διαδίδονταν, “ανεξέλεγκτες συμμορίες δεκάδων νέων” (σύμφωνα με τη διατύπωση των επικεφαλής της πυροσβεστικής υπηρεσίας) βγάλαν στον δρόμο την οργή τους. Κυνήγησαν πυροσβέστες που είχαν έρθει να περισυλλέξουν τα σώματα των παιδιών, με πέτρες. Κατέστρεψαν μερικές στάσεις λεωφορείων, πυρπολήσαν 23 αμάξια (κυρίως αστυνομικά και δημοτικά οχήματα), κάδους, επιτέθηκαν σ’ ένα πολυκατάστημα, σ’ ένα σχολείο, ένα ταχυδρομείο και στο δημαρχείο της πόλης. 300 αστυνομικοί θα προσπαθήσουν να καταστείλουν την οργή των νέων για αρκετές ώρες.

Δεύτερη Νύχτα: 28-29 Οκτώβρη: Γύρω στους 400 νέους επιτίθενται σε αστυνομικούς με μολότωφ και πέτρες στο Chêne Pointu (τη γειτονιά όπου ζούσαν οι Ziad και Bouna). Ρίχνονται μερικές σφαίρες εναντίον κλούβας των CRS (γαλλικά ΜΑΤ). Στη διάρκεια της νύχτας, πάνω από δέκα αστυνομικοί και δημοσιογράφοι τραυματίζονται και γύρω στα τριάντα οχήματα και αρκετοί κάδοι καίγονται.. 19 άνθρωποι προσήχθησαν, 14 απ’ τους οποίους προφυλακίστηκαν. Η ένωση αστυνομικών ζήτησε περισσότερες εξουσίες, με το πρόσχημα των ριπών κατά αστυνομικών.

Ο Σαρκοζύ ανήγγειλε ότι όλα τα αστυνομικά οχήματα θα εξοπλιστούν με κάμερες.

Τρίτη Νύχτα: 29-30 Οκτώβρη: Το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 29.500 κάτοικοι του Clichy-sous-Bois οργάνωσαν σιωπηλή πορεία διαμαρτυρίας εις μνήμην των δυο εφήβων, Μερικοί διαδηλωτές φορούν λευκά φανελάκια με γραμμένα τα ονόματα των δυο νεκρών και τις λέξεις “νεκροί για το τίποτα”. Την νύχτα, κάδοι και οχήματα πυρπολούνται αλλά δε σημειώνονται οδομαχίες με την αστυνομία. Προσαγάγονται μια δωδεκάδα νεαροί με σφυριά και μπιτόνια με βενζίνη πάνω τους.

Τέταρτη Νύχτα: 30-31 Οκτώβρη: Επίθεση με πέτρες και μικροαντικείμενα εναντίον αστυνομικών στην περιοχή Forestière. Τα CRS ρίχνουν δακρυγόνο μέσα σε τζαμί ενώ μια ομάδα γυναικών προσεύχονται. Καθώς βγαίνουν απ’ το τζαμί, κακοποιούνται απ’ τους αστυνομικούς: “Πηγαίνετε σπίτια σας πουτάνες να μαζέψετε τα παιδιά σας”. Ένας μουσουλμάνος κάτοικος του Clichy λέει: “αν αυτό είχε συμβεί σε συναγωγή, θα είχε γίνει σκάνδαλο”. Ως αποτέλεσμα των οδομαχιών, 6 αστυνομικοί τραυματίζονται και 11 άνθρωποι προσάγονται.

Πέμπτη Νύχτα: 1-2 Νοέμβρη: Στις 31 Οκτώβρη οι γονείς των δυο νεκρών παιδιών αρνήθηκαν να δουν τον υπουργό εσωτερικών Σαρκοζύ, ο οποίος είχε προηγουμένως χαρακτηρίσει τους νέους των προαστείων “απόβλητα” (racaille). Την ίδια μέρα τρεις νέοι (ένας Γάλλος, ένας Μαροκκινός χωρίς χαρτιά κι ένας πρόσφυγας απ’ την Ακτή Ελεφαντοστού), που είχαν προσαχθεί τις προηγούμενες μέρες στο Clichy-sous-Bois, καταδικάζονται σε 2 μήνες φυλάκισης και 8 αναστολής, με κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής. Ακόμη 5 νέοι περιμένουν να δικαστούν. “Μας ρίχνετε στα κελλιά χωρίς καν αποδείξεις”, φωνάζουν μόλις ακούν τις ποινές τους. Ομάδες ενηλίκων οργανώνουν συγκεντρώσεις έντονα ισλαμικού χαρακτήρα (σύμφωνα με τη Le Monde) για δημιουργία κοινωνικών ομάδων στήριξης, προκειμένου να “αποφευχθούν μελλοντικά βίαια έκτροπα”. Οι εξεγερμένοι δεν έχουν καμμιά πρόθεση να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους, και τους κοροιδεύουν επιτιθέμενοι μέσα απ’ τις γραμμές τους στην αστυνομία με πέτρες και μολότωφ. Πολύ περισσότερα αμάξια και κάδοι πυρπολούνται, ενώ μόλις καταφτάνουν η πυροσβεστική και οι αστυνομικές δυνάμεις, καλωσορίζονται από ενέδρες από τους διπλανούς παράδρομους και κοινόχρηστους χώρους. Οι αστυνομικοί απαντούν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Το αμαξοστάσιο της μητροπολιτικής αστυνομίας στο Montfermeil, κοντά στο Clichy-sous-Bois, πυρπολείται ενώ φωτιές ανάβουν σε διάφορα σημεία της περιοχής τυλίγοντας πάνω από 100 οχήματα.

Έκτη Νύχτα: 2-3 Νοέμβρη: Η εξέγερση εξαπλώνεται σ’ ολη τη Γαλλία. 228 αμάξια πυρπολούνται σ’ όλη τη χώρα, τα περισσότερα απ’ τα οποία στο Seine-Saint-Denis όπου καίγονται και τα περισσότερα περιπολικά και πυροσβεστικά οχήματα. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, κάτι τέτοιο δεν είναι παρά αποτέλεσμα μιας “τυπικής μέρας μητροπολιτικής βίας”. Σε άλλους νομούς που αγκαλιάζονται απ’ την εξέγερση, οι άμεσες αντιπαραθέσεις με την αστυνομία είναι εξαιρετικά σπάνιες. Η στρατηγική των εξεγερμένων, στην πραγματικότητα, συνίσταται στον σχηματισμό μικρών ομάδων που κινούνται γρήγορα κι ανάβουν φωτιές σε διαφορετικά σημεία, αποφεύγοντας την πρόσωπο με πρόσωπο μάχη με την αστυνομία.

Ο υπουργός εσωτερικών Σαρκοζύ δηλώνει: “Δε θα είμαστε ελαστικοί μ’ αυτούς που δε σέβονται τον νόμο, προκειμένου να στηρίξουμε όλους τους υπόλοιπους” (εφ. Le Parisien)

Έβδομη Νύχτα: 2-3 Νοέμβρη: Σχεδόν 400 οχήματα πυρπολούνται σ’ ολη τη Γαλλία. Στα προάστεια του Παρισιού εκτός απ’ τους εμπρησμούς οχημάτων διαδραματίζονται και συγκρούσεις με την αστυνομία καθώς και επιθέσεις σε ένα αστυνομικό τμήμα, ένα πολυκατάστημα κι ένα εμπορικό κέντρο. Μερικά οχήματα πυρπολούνται έξω απ’ το μέγαρο της περιφέρειας στο Bobigny. Σε άλλους νομούς (Hauts-de-Seine και Aulnay-sous-Bois, και οι δυο στα βόρεια) γίνονται επιθέσεις με μολότωφ σε αστυνομικά τμήματα. Τρεις δημοσιογράφεις του France 2, καναλιού της κρατικής τηλεόρασης, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το φλεγόμενο βανάκι τους μπροστά σε δεκάδες εξεγερμένους: σύντομα μένει μόνο ο αποτεφρωμένος σκελετός του. Μερικοί αστυνομικοί τραυματίζονται, ενώ ένας πυροσβέστης υποφέρει εγκαύματα δευτέρου βαθμού, καθώς τον βρίσκει στο πρόσωπο ένα μπουκάλι μολότωφ. Ένα εκθετήριο της Renault, μερικά σχολεία και μια τράπεζα (στο Sevran) πυρπολούνται επίσης. Πυροβολισμοί εναντίον των CRS και αστυνομικών στην La Courneuve και στο Seine-Saint-Denis. Επιπλέον, στη La Courneuve ρίχνονται μολότωφ εναντίον των γραφείων της Eurocopter, ενώ στο Clichy-sous-Bois γίνεται επίθεση σ’ έναν πυροσβεστικό σταθμό. Μια τοπική σιδηροδρομική γραμμή (Rer) διακόπτεται λόγω των συνεχών επιθέσεων με πέτρες εναντίον των σειρμών.

Ο Σαρκοζύ δηλώνει πως “αυτή η βία δεν είναι καθόλου αυθόρμητη”, αλλά αντίθετα “ειναι τέλεια σχεδιασμένη. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε ποιός κρύβεται από πίσω”.

Όγδοη Νύχτα: 4-5 Νοέμβρη: Περίπου 900 οχήματα πυρπολούνται σ’ ολη τη Γαλλία, 519 εκ των οποίων στο Ile-de-France (τον νομό του Παρισιού) και 250 μόνο στο δημοτικό διαμέρισμα του Seine-Saint-Denis. Πέντε αστυνομικοί τραυματίζονται από πέτρες και μικροαντικείμενα. Επτά οχήματα καίγονται στο κέντρο του Παρισιού. Παρολαυτά, άμεσες αντιπαραθέσεις με την αστυνομία απουσιάζουν εξ ολοκλήρου. Η εφ. Nouvel Observateur γράφει ότι εξαιτίας των αστυνομικών επιθέσεων και συλλήψεων των προηγουμένων ημερών, τα “αποβράσματα” επέλεξαν να δράσουν έξω απ’ το παραδοσιακό έδαφός τους. Η ίδια εφημερίδα επιβεβαιώνει πως οι στόχοι αντιπροσωπεύουν κυρίως σύμβολα της εξουσίας, μαζί με ορισμένους ιδιωτικών συμφερόντων. Στην πραγματικότητα πολλά δημόσια κτίρια πλήττονται, ειδικά σχολεία, δημοτικά γραφεία και αστυνομικά τμήματα (σε ορισμένες περιοχές με μολότωφ). Στην Val d’Oise, όπου 105 αμάξια πυρπολούνται, λεηλατείται επίσης ένα σουπερμάρκετ. Στο Seine-Saint-Denis λεηλατείται ένα μεγάλο κατάστημα αθλητικών ρούχων. Μια πυρκαγιά ξεσπά σε αποθήκη χαλιών στο Aulnay-sous-Bois. Αποθήκες εμπορευμάτων πυρπολούνται σε διάφορες περιοχές. Μερικές μολότωφ ρίχνονται στο δικαστήριο του Bobigny. Πυροβολισμοί εναντίον οχημάτων των CRS ρίχνονται στο Neuilly-sur-Marne. Ο κομμουνιστής δήμαρχος του Stains βλέπει το αυτοκίνητό του να πυρπολείται ενώ προσπαθεί να μιλήσει με μια ομάδα νέων. Επίσης, πολλά λεωφορεία καίγονται: στην Trappes (Yvelines) 27 λεωφορεία καταστρέφονται από μια φωτιά στο αμαξοστάσιο. Την ίδια νύχτα γύρω στα 250 άτομα προσάγονται απ’ την αστυνομία σ’ όλη τη χώρα. Στο Sevran μια γυναίκα με αναπηρία θα τραυματιστεί καθώς το λεωφορείο που επέβαινε δέχεται επίθεση.

Ο έπαρχος Cordet δηλώνει: “οι μεγάλες συμμορίες τώρα εξαφανίζονται καθώς η βία γίνεται το παιχνίδι ενός απίστευτου αριθμού μικρών ομάδων που κινούνται ταχύτατα”. Ο υπ. Εσωτερικών Σαρκοζύ δηλώνει ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να υιοθετήσει μια σκληρή στάση. Η Marine Le Pen, κόρη του Jean Marie Le Pen και αντιπρόεδρος του νεοφασιστικού κόμματός του, του Front National (Eθνικό Μέτωπο), ζητά απ’ την κυβέρνηση να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο Philippe De Villiers ζητά απ’ τον πρωθυπουργό να “ενισχύσει την αντίδραση της κυβέρνησης προς ό,τι φαίνεται να συνιστά εθνοτικό εμφύλιο πόλεμο”.

Ένατη Νύχτα: 5-6 Νοέμβρη: 754 οχήματα πυρπολούνται στη διάρκεια της νύχτας και 203 άνθρωποι προσάγονται, σ’ ολη τη Γαλλία. Κατά το απόγευμα, ένας μεγάλος αριθμός οχημάτων πυρπολούνται σε υπόγειο χώρο στάθμευσης στο Bobigny: πολλά απ’ αυτά ανήκουν στο δικαστήριο που βρίσκεται δίπλα. Ένα αμαξοστάσιο λεωφορίων παίρνει φωτιά στην Aisne: δυο οχήματα καταστρέφονται εντελώς και δυο ακόμα υφίστανται εκτεταμένες ζημιές. Διάφορες επιθέσεις εναντίον αντιπροσωπειών της Renault. Μολότωφ εναντίον αστυνομικού τμήματος στο Παρίσι (Place des fêtes, XIXe arrondissement). Λεηλατείται κι έπειτα πυρπολείται ένα δικαστήριο του Ile-de-France, ενώ ζημιές και φωτιές καταγράφονται σε πολλά σχολεία. Πυρκαγιά σε αποθήκη υφαντών στο Aubervilliers. Φωτιά σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων και σε σουπερμάρκετ στο Montreuil. Φωτιά σ’ ένα νηπιαγωγείο στην La Courneuve. Άγνωστοι σταματούν λεωφορείο και το πυρπολούν αφού πρώτα αφήσουν όλους τους επιβάτες να κατεβούν, στο Seine-Maritime. Μερικές εκατοντάδες κάτοικοι οργανώνουν διαδηλώσεις “ενάντια στη βία”.

Στη διάρκεια της νύχτας, η περιοχή του Παρισιού ελέγχεται από ελικόπτερο με κάμερα νυχτερινής λήψης, ενώ 2.300 αστυνομικοί επιπλέον κινητοποιούνται. Ο εισαγγελέας του Παρισιού Ives Bot δηλώνει στο Europe 1 ότι “υπάρχει οργανωμένο σχέδιο βίας”. Ο Romano Prodi ισχυρίζεται ότι παρεμφερείς εκρήξεις βίας θα συμβούν σύντομα και στην Ιταλία.

Δέκατη Νύχτα: 6-7 Νοέμβρη: 1.2995 οχήματα πυρπολούνται, 741 εκ των οποίων στο Ile-de-France, ενώ η αστυνομία πραγματοποιεί 312 προσαγωγές. Αντικείμενα (πέτρες, τροχοί ποδηλάτων, συρτάρια κλπ) πετάγονται προς την αστυνομία από πολυκατοικίες στην Yvelines. Γίνεται μια προσπάθεια να πυρποληθούν οι δημοτικές πετρελαιαποθήκες. Η πρόσοψη ενός McDonalds σπάζεται από αυτοκίνητο που χρησιμοποιήθηκε ως πολιορκητικός κριός στο Corbeil-Essone, ενώ στη συνέχεια το κατάστημα πυρπολείται. Στο Grigny, νότια του Παρισιού, γύρω στους 200 ταραχοποιούς αντιπαρατίθενται με την αστυνομία ενώ γίνεται χρήση αεροβόλων πιστολιών εναντίον των αστυνομικών, τραυματίζοντας δεκάδες απ’ αυτούς, 2 εκ των οποίων σοβαρά. Στο Evreux της Νορμανδίας, γύρω στα 60 οχήματα πυρπολούνται την νύχτα, καθώς κι ένα εμπορικό, ένα ταχυδρομείο, το δημαρχείο και δυο σχολεία. Αρκετοί αστυνομικοί τραυματίζονται σε ενέδρες. Στο Noisy-le-Grand (Seine-Saint-Denis) ένα σχολικό συγκρότημα και πολλά αυτοκίνητα γίνονται στόχος εμπρηστών. Σαμποτάζ και πυκαγιές καταγράφονται σε μονάδες παραγωγής ενέργειας της EDF στο Grand Vallauris (στην περιφέρεια των Alpes Maritimes). Στο Aubervilliers επίθεση δέχεται ένας Κορεάτης δημοσιογράφος της TV KBS. 13 οχήματα πυρπολούνται στο τρίτο, όγδο, ένατο και εικοστό διαμέρισμα του Παρισιού. 30 άνθρωποι προσάγονται, 11 απ’ τους οποίους πιάνονται “επ’ αυτοφόρω κατά την κατασκευή εμπρηστικών μηχανισμών”. Φωτιές εμφανίζονται και σε περιοχές της Γαλλίας που ως τώρα θεωρούνταν σχετικά ήσυχες (Βρετάνη, Αλσατία, Λορραίνη, Ωβέρνη, Λιμουζίν και Κυανή Ακτή): πρόκειται κυρίως για εμπρησμούς οχημάτος από μολότωφ, με δράστες μικρές παρέες που δρουν την νύχτα παρά την παρουσία πολυάριθμων ελικοπτέρων. Σε διάφορες περιοχές στόχος γίνονται τα αμαξοστάσια των λεωφορείων. Ακόμα κι αν μια άμεση αντιπαράθεση με την αστυνομία αποφεύγεται, αστυνομικές δυνάμεις γίνονται συχνά στόχος ενέδρας καθώς διέρχονται προς τους τόπους των συμβάντων. Στην περιοχή του Λίγηρα, καταγράφονται επίσης επιθέσεις με μολότωφ σε αστυνομικούς και πυροσβέστες. Δυο αστυνομικοί τραυματίζονται μετά από έκρηξη σε κάδο σκουπιδιών μέσα στον οποίο είχαν τοποθετηθεί γκαζάκια, στην Γκρενομπλ. Γύρω στις 150 μολότωφ ανακαλύπτονται σε μια άδεια αποθήκη στο Evry.

Ενδέκατη Νύχτα: 7-8 Νοέμβρη: Η εξέγερση φτάνει στο αποκορύφωμά της: 1.408 οχήματα πυρπολούνται, ενώ 395 άνθρωποι προσάγονται απ’ την αστυνομία (83 συνολικά έχουν συλληφθεί απ’ το ξεκίνημα των ταραχών), κι ένας μεγάλος αριθμός από αστυνομικούς τραυματίζονται. “Πρόκειται για ένα καινοφανές είδος αντάρτικου πόλης, που κινείται ταχύτατα και στο διάβα του πυρπολεί, καταστρέφει, επιτίθεται, αποφεύγει την κατά πρόσωπο αντιπαράθεση με την αστυνομία και επιστρατεύει κάθε σύγχρονο μέσο επικοινωνίας” (εφ. Libération). Οι πρώτες μάχες εκτυλίσσονται στην “καυτή ζώνη” της Τουλούζ, όπου οι ταραχοποιοί έρχονται αντιμέτωποι με την αστυνομία. Μια μολότωφ ρίχνεται στο εκλογικό γραφείο του βουλευτή Pierre Lellouche στο Παρίσι. Μεγάλος αριθμός οχημάτων πυρπολούνται στη Rouen όπου ένα αμάξι σπάζεται και χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός απέναντι σ’ ένα αστυνομικό τμήμα. Η ίδια τακτική επαναλαμβάνεται εναντίον αστυνομικού τμήματος του Περπινιάν. Ένα νηπιαγωγείο στο Saint-Etienne τυλίγεται στις φλόγες, ενώ οι δημόσιες συγκοινωνίες διακόπτονται εξ αιτίας των συνεχών επιθέσεων. Καθώς πέφτει η νύχτα, οι φωτιές τυλίγουν κι έναν τηλεοπτικό σταθμό στην Asnièressur-Seine (Haute-de-Seine) αφήνοντας πίσω μόνο στάχτες. Φωτιές και στη Λυόν (όπου πριν την εξέγερση είχαν προηγηθεί τρεις νύχτες ταραχών μετά τον ξυλοδαρμό ενός νεαρού Άραβα απ’ την αστυνομία), στη Λιλ, την Ορλεάνη, την Νίκαια, το Μπορντώ, το Στρασβούργο κ.α. Ένα παιδί 13 μηνών τραυματίζεται στο κεφάλι στην Colombes μετά από μια επίθεση σε λεωφορείο. Στο Rosny-sous-Bois ένα κέντρο νεότητας δέχεται επίθεση. Στo Aubervilliers, επίθεση δέχεται μια αντιπροσωπεία μοτοσυκλετών. Στο Saint-Maurice ένα νηπιαγωγείο, ένα υποθηκοφυλακείο στην Trappes, μια φαρμακαποθήκη στο Sur. Μολότωφ ρίχνονται σε μια εκκλησία στη Sète, χωρίς να προκληθούν σοβαρές ζημιές. Ένας 61χρονος πεθαίνει μετά από χτυπήματα που δέχτηκε στην προσπάθειά του να διασφαλίσει το αυτοκίνητό του.

Η Γαλλική Επιτροπή Ισλαμικών Οργανώσεων εκδίδει “Φετφά” που καταδικάζει όσους δρουν βίαια. Ο δήμαρχος του Raincy (Seine-Saint-Denis) οργανώνει πολιτοφυλακές (…“αγανακτισμένων”) κατοίκων προκειμένου να περιπολούν την πόλη. Ο υπουργός δικαιοσύνης Pascal Clement δηλώνει: “Επρόκειτο για μητροπολιτική βία μέχρι το περασμένο σαββατοκύριακο. Πλέον, έχουμε να κάνουμε με έναν πραγματικό ξεσηκωμό”. Το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνει ότι οι δήμαρχοι σε συνεργασία με τους κατά τόπους εισαγγελείς θα μπορούν να επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας, κι ότι ένας νόμος έκτακτης ανάγκης που είχε εφαρμοστεί στην Αλγερία στις 3 Απρίλη 1955 (όταν η χώρα αυτή ήταν γαλλική αποικία) θα ξανατίθετο σε ισχύ. Ο Σαρκοζύ αναγγέλει τη χρήση μαζικών επιτόπιων ερευνών που θα διεξαχθούν οπουδήποτε υπάρχειι υποψία ότι θα μπορούσαν να βρεθούν όπλα. Ο De Villiers δηλώνει πως θα ‘πρεπε να παρέμβει ο στρατός, κι ότι όλοι οι μετανάστες θα ήταν καλό να συλληφθούν. Εντωμεταξύ, τρεις bloggers συλλαμβάνονται (δυο απ’ το Παρίσι, κι ένας ανήλικος απ’ το Aix-en-Provence), κατηγορούμενοι για προτροπή σε επιθέσεις κατά της αστυνομίας, μέσω του διαδικτύου.

Δωδέκατη Νύχτα: 8-9 Νοέμβρη: 1.173 αμάξια πυρπολούνται, 12 αστυνομικοί τραυματίες και 330 προσαγωγές, σε 226 γαλλικές πόλεις που αγκαλιάζει η αναταραχή. Και πάλι είναι τα δημόσια κτίρια, τα σχολεία και τα λεωφορεία οι πρώτοι στόχοι της φωτιάς. Δυο ιταλοί δημοσιογράφοι δέχονται επίθεση στο Clichy-sous-Bois. Ταραξίες σταματούν ένα λεωφορείο στην Τουλούζη, αφήνουν όλους τους επιβάτες να κατεβούν και το πυρπολούν. Από δημοσίευμα εφημερίδας διαδίδεται ότι ένα αγόρι έχει τραυματιστεί σοβαρά στο χέρι προσπαθώντας να πετάξει πίσω ένα δακρυγόνο. Οι ταραχές ελαχιστοποιήθηκαν στο Παρίσι, αν και συνεχίστηκαν στην επαρχία. Ισλαμικές οργανώσεις διακηρύσσουν ξανά την απέχθειά τους για τη βία. Σε ορισμένες περιοχές απαγορεύεται η πώληση πετρελαίου και γκαζακιών σε ανήλικους. Ένα λεωφορείο εκρήγνυεται στο Μπορντώ μετά από επίθεση με μολότωφ. Στη Λυόν, οι νυχτερινές συγκοινωνίες διακόπτονται μετά από επανειλημμένες επιθέσεις με μολότωφ, ενώ εννέα λεωφορία καταστρέφονται ενώ ήταν σταθμευμένα. Ένας 53χρονος τραυματίζεται από αντικείμενο που του ρίχνουν από κτίριο. Ο Michel Gaudin, γενικός διευθυντής της εθνικής αστυνομίας δηλώνει πως “οι ταραχοποιοί εμφορούνται από μια πραγματική λύσσα ενάντια σε κάθε θεσμό”.

Μικρά επεισόδια αντάρτικου πόλεως συμβαίνουν στις Βρυξέλλες (όπου πυρπολούνται αρκετά οχήματα) και στο Λουξεμβούργο. Την ίδια νύχτα τρία οχήματα πυρπολούνται και μια αντιπροσωπεία καταστρέφεται στο Κάλιαρι της Σαρδηνίας (Ιταλία), όπου μερικά αυτοκίνητα είχαν ήδη πυρποληθεί τις προηγούμενες μέρες.

Δέκατη τρίτη Νύχτα: 9-10 Νοέμβρη: Απαντώντας σε κοινοβουλευτική ερώτηση, ο Σαρκοζύ ζητά απ’ όλους τους εισαγγελείς της χώρας “κάθε ξένος, αδιάφορο αν είναι νόμιμα ή παράνομα στη χώρα, που καταδικάστηκε για τις ταραχές να απελαθεί, συμπεριλαμβανομένων όσων έχουν νόμιμη άδεια παραμονής. Όταν κάποιος απολαμβάνει την τιμή μιας άδειας παραμονής, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει είναι να μη συλληφθεί για πρόκληση μητροπολιτικής βίας”. Την ίδια μέρα ανακοινώνεται ένα νομοσχέδιο που επιβάλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία απ’ τις 9 Νοέμβρη 2005, σύμφωνα με το οποίο:

  1. Απαγορεύεται η κυκλοφορία ανθρώπων κι οχημάτων σε συγκεκριμένους χώρους και ώρες.
  2. Ορίζονται ζώνες ασφαλείας εντός των οποίων επιβάλλονται συγκεκριμένοι κανόνες.
  3. Απαγορεύεται η διαμονή σε συγκεκριμένα κτίρια
  4. Κατ’ οίκον περιορισμός για συγκεκριμένα άτομα
  5. Εξουσιοδότηση των αρχών για έρευνες μέρα ή νύχτα.
  6. Έλεγχος του τύπου, των ραδιοσταθμών, θεατρικών/κινηματογραφικών έργων κλπ.
  7. Παράδοση στα αστ. τμήματα κάθε είδους οπλισμού

Το ίδιο απόγευμα, ο υπ. εσωτερικών Σαρκοζύ στέλνει ένα τηλεγράφημα στους εισαγγελείς ζητώντας τους την απέλαση κάθε ξένου υπηκόου που έχει συλληφθεί στη διάρκεια των επεισοδίων, συμπεριλαμβανομένων όσων έχουν άδειες διαμονής. 120 νέοι υπάγονται στο μέτρο αυτό, σχεδόν όλοι τους με νόμιμα χαρτιά. Ορισμένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι Πράσινοι, καταδικάζουν ομόφωνα αυτό το είδος διπλής καταδίκης (απέλασης των ξένων υπηκόων εξ αιτίας άσχετων ποινών). Το υπουργείο εσωτερικών απαντά ότι δεν πρόκειται για διπλή καταδίκη, αλλά για απλή απέλαση, που δεν περιλαμβάνει την καταδίκη των συλληφθέντων σε όποια ποινή (!). Το 1994 που είχε τεθεί για πρώτη φορά το θέμα, το ανώτατο δικαστήριο, κι έπειτα το κυβερνητικό συμβούλιο αρνήθηκαν τη λήψη του μέτρου αυτού, που είχε προτείνει ο προηγούμενος υπουργός εσωτερικών Pasqua εναντίον δυο Αλγερινών που συμμετείχαν σε ταραχές στη Λυόν. Παράλληλα, το υπ. Εσωτερικών κινητοποιεί 11.500 αστυνομικούς (1.000 περισσότερους απ’ την προηγούμενη νύχτα).

Ως αποτέλεσμα, οι επιθέσεις μειώνονται σημαντικά: μόνο 617 αμάξια πυρπολούνται και 280 άνθρωποι προσάγονται (1,830 έχουν συνολικά συλληφθεί απ’ το ξεκίνημα των ταραχών, ενώ περίπου 100 έχουν δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες). Φωτιές σε σχολεία στη La Courneuve και στη Villeneuve-d’Ascq (στα βόρεια). Δυο μαγαζιά λεηλατούνται κι έπειτα πυρπολούνται στην Arras, όπου φωτιά μπαίνει επίσης σ’ ένα εμπορικό κέντρο κι ένα κέντρο αναψυχής. Στην Grasse, επίθεση δέχονται τα γραφεία της τοπικής εφημερίδας, ενώ στη Λυόν ομάδα Ρώσσων δημοσιογράφων θα προπηλακιστούν, ενώ η νυχτερινές συγκοινωνίες είναι ακόμα σταματημένες, εξ αιτίας μιας εμπρηστικής επίθεσης το περασμένο βράδυ. Το ίδιο ισχύει και γι αρκετές άλλες πόλεις, όπως η Γκρενόμπλ. Στα προάστεια της Τουλούζης, γίνεται επίθεση σε αστυνομική περίπολο με μολότωφ και πέτρες. Στη Λιλ, το δημαρχείο δέχεται επίθεση. Στην Μασσαλία, μια απόπειρα λεηλασίας εμπορικού κέντρου αποτυγχάνει.

Ο Ράππερ Magyd Cherfi κατακρίνει τους εξεγερμένους ως “απελπισμένους νέους που δεν πιστεύουν σε τίποτα”

17 αμάξια πυρπολούνται σε διάφορες πόλεις του Βελγίου. 11 ακόμη στη Γερμανία, κυρίως στο Βερολίνο και την Κολονία, ενώ μολότωφ ρίχνονται σ’ ένα σχολείο στο Altenbourg. Εμπρησμοί οχημάτων και στη Λισσαβώνα.

Στο Μόντρεαλ του Καναδά, δεκάδες αναρχικών διαδηλώνουν έξω απ’ το γαλλικό προξενείο σε αλληλεγγύη με τους Γάλλους εμπρηστές.

Δέκατη τέταρτη Νύχτα: 10-11 Νοέμβρη: εισαγγελική έρευνα για “απόπειρα φόνου” για το περιστατικό με τις ριπές από αεροβόλα κατά αστυνομικών στο Grigny. Αρχίζουν οι μαζικές δικαστικές διαδικασίες για τους συλληφθέντες. 9.482 αμάξια έχουν πυρποληθεί σε 152 διαφορετικές πόλεις, ενώ με τους 203 της τελευταίας βραδιάς, οι συλληφθέντες ανάγονται σε 2.033, απ’ το ξεκίνημα των ταραχών. Στη Sens, ένας αστυνομικός κι ένας πυροσβέστης τραυματίζονται μετά από ενέδρα με πέτρες. Ένα αστυνομικό τμήμα, τρία σχολεία κι ένα δημοτικό κτίριο γίνονται στόχος εμπρηστικών επιθέσεων. Μόλις 6 περιφέρειες εφαρμόζουν στην πράξη την απαγόρευση κυκλοφορίας. Λιγοστά συμβάντα στο Παρίσι. Η διακοπή των νυχτερινών συγκοινωνιών ανανεώνεται στη Λυόν μέχρι την Κυριακή. Η εισαγγελεία απαγορεύει την πώληση και την μεταφορά δοχείων με βενζίνη στο Μπορντώ. Ανάλογα μέτρα λαμβάνονται στο Loiret (Ορλεάνη) και στην Μασσαλία. Η Μασσαλία μαζί με την Τουλούζη, τη Λιλ και το Στρασβούργο πρωταγωνιστούν σε συμβάντα. Η γαλλική εθνική αστυνομία απαγορεύει κάθε δημόσια συνάθροιση στο Παρίσι απ’ τις 10:00 του Σαββάτου 10 Νοέμβρη, μέχρι τις 22:00 της Κυριακής, από φόβο για πρόκληση επεισοδίων στο κέντρο της πόλης, το σαββατοκύριακο.

Ταραχές ξεσπούν στα προάστεια των Βρυξελλών και άλλων βελγικών πόλεων, όπου επαναλαμβάνεται η τακτική της αποφυγής άμεσης αντιπαράθεσης με την αστυνομία.

Περίπου 400 αναρχικοί διαδηλώνουν προς το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας (Ελλάδα) σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους των γαλλικών προαστείων: τα τζάμια του κτιρίου σπάζονται και γράφονται συνθήματα στο εξωτερικό του κτιρίου, όπως «σπέρνεις στρατούς, θερίζεις εμφυλίους». Το ίδιο σκηνικό και στη Θεσσαλονίκη, όπου μοιράστηκαν φυλλάδια που υπερασπίζονταν ότι “το δίκαιο το έχουν οι εξεγερμένοι”.

Δέκατη πέμπτη Νύχτα: 12-13 Νοέμβρη:

Ποσοτική μείωση των επεισοδίων, με 463 πυρπολυμένα οχήματα (111 εκ των οποίων στο Ile-de-France) και 201 προσαγωγές απ’ την αστυνομία. Εμπρησμοί αστυνομικών οχημάτων σταθμευμένων στα δικαστήρια του Μπορντώ. Σύλληψη ενός αστυνομικού κι έρευνα εναντίον τεσσάρων άλλων για κατάχρηση εξουσίας και ξυλοδαρμό εναντίον ενός κατοίκου της La Courneuve. 8 αστυνομικοί συνολικά ερευνώνται μετά από βίντεο του καναλιού France 2. Εντωμεταξύ, στις 10 Νοέμβρη ένας ακόμη άνθρωπος (ο τέταρτος) συλλαμβάνεται για “πρόκληση σε βία” μέσω διαδικτύου: αντιμετωπίζει ποινή κάθειρξης από ένα ως επτά έτη. Απαγορεύεται η μεταφορά ή πώληση βενζίνης σε δοχεία και στο Παρίσι.

Την Πέμπτη, ο Jean-Marie Le Pen, πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου, ευχαριστεί ειρωνικά τον πρωθυπουργό Villepin και τον υπουργό εσωτερικών Σαρκοζύ για την υιοθέτηση των ίδιων προταγμάτων και μέτρων που πρότεινε ο ίδιος. Σε συνέντευξή του σε μια τηλεοπτική εκπομπή του καναλιού France 2, ο Σαρκοζύ δηλώνει ότι πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ των δεινοπαθούντων νέων των προαστείων και των “αποβρασμάτων” που ευθύνονται για τα επεισόδια. Επίσης, δήλωσε πως “τα παιδιά των Αφρικανών μεταναστών προκαλούν πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ ότι αυτά των Σουηδών, Δανών ή Ούγγρων μεταναστών, επειδή η κουλτούρα, οι κοινωνικές καταβολές και η πολυγαμία δημιουργούν περισσότερες δυσκολίες”.

6 οχήματα πυρπολούνται στο Βέλγιο, μαζί με απόπειρες πυρπόλησεις σχολείων κι άλλες πράξεις που πέρασαν ως “απομονωμένα περιστατικά”.

Δέκατη έκτη Νύχτα: 12-13 Νοέμβρη: 502 εμπρησμοί οχημάτων (86 εκ των οποίων στο Ile-de-France) και 206 προσαγωγές (2.440 συνολικά, απ’ το ξεκίνημα των ταραχών). Ο αριθμός των εμπρηστικών επιθέσεων μειώνεται ραγδαία καθώς όλο και λιγότερες πόλεις φιλοξενούν πια περισσότερα από πέντε ή έξι χτυπήματα. Οι τελευταίες αναζωπυρώσεις είναι στη Λιλ, τη Λυόν, το Στρασβούργο και την Τουλούζη. Στο Saint-Quentin (Aisne) ένας αστυνομικός τραυματίζεται σοβαρά (εγκαύματα δευτέρου βαθμού) μετά από την έκρηξη εμπρηστικού μηχανισμού που είχε τοποθετηθεί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του. Το αυτοκίνητο θα καταστραφεί. Έξι μολότωφ ρίχνονται στο αστυνομικό τμήμα του Maison-Alfort (Val-de-Marne). Δυο εμπρηστικά κοκτέιλ ρίχνονται σ’ ένα τζαμί στο Carpentras (Vaucluse). Δυο μαγαζιά πυρπολούνται στην Yvelines κι ένα νηπιαγωγείο στο Seine-et-Marne. Μια απόπειρα εμπρησμού ενός σχολείου στο Servan αποτυγχάνει την τελευταία στιγμή από ελικόπτερο της αστυνομίας, κι εννέα άνθρωποι συλλαμβάνονται. Στην Amiens (Somme), όπου έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας, ορισμένοι σταθμοί ηλ. ενέργειας της EDF σαμποτάρονται και τελικά περιορισμένες οδομαχίες με την αστυνομία λαμβάνουν χώρα. Η πυροσβεστική γίνεται δεκτή με εκατοντάδες πέτρες στην Αλσατία, όπου οι νεαροί ταραξίες εξαφανίζονται μέχρι να καταφτάσει η αστυνομία. Το απόγευμα δεκάδες νέων συγκρούονται με την αστυνομία στο κέντρο της Λυόν (Πλατεία Bellecour): σπάζονται μερικά καταστήματα, ενώ συλλαμβάνονται 11 άνθρωποι. Στο Ousse-des-Bois (Pau) ένα πολυτελές εστιατόρειο γίνεται στόχος επίθεσης, λεηλατείται και πυρπολείται. Τυπικά, μόλις πλησιάζει η πυροσβεστική καλωσορίζεται με πλήθος πετρών. Στην Angoulême τρεις άνθρωποι αποπειρώνται να βάλουν φωτιά στον σταθμό της EDF. Οι αστυνομικοί που τους καταδιώκουν δέχονται πέτρες από ταράτσες γειτονικών κτιρίων. Στη Λυόν, ένα μηχανάκι ανατινάσσεται δίπλα σε ΑΤΜ προκαλώντας ζημιές στο μηχάνημα.

Έκτη νύχτα ταραχών στο Βέλγιο: 15 οχήματα πυρπολούνται, 8 απ’ τα οποία στις Βρυξέλλες, ενώ στο σύνολο φτάνουν τα 60 απ’ το ξεκίνημα των ταραχών. Η αστυνομία επαναλαμβάνει ότι πρόκειται για μεμονωμένα γεγονότα. Το απόγευμα και στη διάρκεια της νύχτας, δεκαριά κάδοι καίγονται στην Μπολόνια (Ιταλία) ενώ συνθήματα γράφονται στους τοίχους όπως “Μετά το Παρίσι, η Μπολόνια” και “Η εξέγερση είναι αναγκαιότητα, αλληλεγγύη στους σπάστες του Παρισιού”. Δράσεις αλληλεγγύης στους γάλλους εξεγερμένους συμβαίνουν επίσης στην Κωνταντινούπολη όπου μια διαδήλωση υποστήριξης του “νόμιμου αγώνα” των κατοίκων των γαλλικών προαστείων οργανώνεται απ’ την Ομοσπονδία για τα βασικά δικαιώματα έξω απ’ το γαλλικό προξενείο. Έξω απ’ το γαλλικό προξενείο της Βαρκελώνης, 5 άνθρωποι θα συλληφθούν μετά την πορεία προς αυτό, χωρίς να έχει συμβεί κάποιο επεισόδιο. Κατηγορούνται για “διατάραξη της κοινής ησυχίας” και “αντίσταση κατά της αρχής”. Σύμφωνα με σχόλιο ενός απ’ τους διαδηλωτές στο Indymedia: “όλα αυτά επειδή εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας με ειρηνικό τρόπο. Φαίνεται πως η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ισχύει και για το πεζοδρόμιο έξω απ’ το γαλλικό προξενείο”.

Δέκατη έβδομη Νύχτα: 13-14 Νοέμβρη: Η “ομαλότητα” αποκαθίσταται αργά αλλά σταθερά: μόλις 374 οχήματα καμμένα (76 στο Ile-de-France) και 212 προσαγωγές. Το απόγευμα ο Σαρκοζύ, που επιβεβαίωσε ότι για όλους τους ξένους (με νόμιμα χαρτιά ή άνευ) που συμμετέχουν στις ταραχές υπάρχει η απέλαση, κατευθύνεται προς τα Ηλύσια Πεδία: γίνεται δεκτός από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Θα καυχηθεί: “υπήρχαν μεταξύ τους πολλοί που χειροκροτούσαν”. 12.000 αστυνομικοί αναπτύσσονται την νύχτα σ’ ολη τη Γαλλία. Στη La Courneuve ένας αστυνομικός τραυματίζεται από πιάτο που του έριξαν μπαλκόνι κτιρίου. Ένα σχολείο πυρπολείται κι ένα αμάξι χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός εναντίον ενός κέντρου αναψυχής για ηλικιωμένους στο Carpentras (Vaucluse). Πολλαπλές φωτιές στα προάστεια της Τουλούζης, καθώς και μια λεηλασία μαγαζιού με ηλεκτρονικά και της αποθήκης του. Απαγόρευση συναθροίσεων και στη Λυόν. Ένα τζαμί γίνεται στόχος επίθεσης με μολότωφ, που όμως δεν εκρήγνυται. Περιορισμένες αλλά βίαιες συγκρούσεις στην Τουλούζη και στο Στρασβούργο. Κανένα επεισόδιο στο Παρίσι, όπου έχουν αναπτυχθεί 3.000 αστυνομικοί. Απαγόρευση συνάθροισης σε τριάντα ακόμη πόλεις.

Έβδομη νύχτα ταραχών στο Βέλγιο: δεκάδες αυτοκίνητα πυρπολούνται. Στις Βρυξέλλες, αρκετοί δρόμοι γύρω από το κέντρο έχουν αποκλειστεί μετά το ξέσπασμα συγκρούσεων με την αστυνομία, ενώ σχηματίζονται πρόχειρα οδοφράγματα με φλεγόμενους κάδους και σκουπίδια. Δεκάδες άνθρωποι προσάγονται, ενώ σπάζονται ορισμένα περιπολικά. 90 οχήματα είχαν συνολικά πυρποληθεί στο Βέλγιο τις προηγούμενες επτά μέρες. Οι βελγικές αρχές εξακολουθούν να δηλώνουν ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Μερικά αυτοκίνητα πυρπολούνται στο Ρόττερνταμ (Ολλανδία). Γύρω στους 100 αναρχικούς διαδηλώνουν έξω απ’ τη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα, σε αλληλεγγύη με τους γάλλους ταραχοποιούς, ενώ στόχος γίνονται αντιπροσωπείες οχημάτων (Mercedes και Citroen) το ίδιο βράδυ.

Δέκατη όγδοη Νύχτα: 14-15 Νοέμβρη: ο αριθμός των επιθέσεων συνεχίζει να μειώνεται: 271 πυρπολυμένα οχήματα, 62 απ’ τα οποία στο Ile-de-France, και 112 προσαγωγές. 5 αστυνομικοί τραυματίες, δυο απ’ τους οποίους χάρη στην ίδια, διαδεδομένη πρακτική: ρίψη μολότωφ σε κάδους, -καθώς προελαύνει η αστυνομία- μέσα στους οποίους έχουν νωρίτερα αφεθεί γκαζάκια, τα οποία εκρήγνυνται. Ένα φλεγόμενο όχημα οδηγήθηκε προς νηπιαγωγείο στην Τουλούζη, προκαλώντας ζημιές σε μέρος του κτιρίου. Στη Λυόν, γύρω στα 15 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν, καθώς κι ένα σχολείο, ενώ ένα άλλο δέχθηκε επίθεση από αυτοκίνητο, χρησιμοποιημένο ως πολιορκητικό κριό. Ανάλογα περιστατικά συνέβησαν και στο Στρασβούργο.

Η Γαλλική κυβέρνηση αποφασίζει να παρατείνει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης γι ακόμα τρεις μήνες. Στις 12:39 στα δελτία ειδήσεων ανακοινώνονται 8 ταυτόχρονες αστυνομικές επιχειρήσεις σε διάφορα προάστεια, με σκοπό να βρεθούν και να δικαστούν “οι πρωταίτιοι της βίας”. Ως αποτέλεσμα 503 άνθρωποι συλλαμβάνονται (107 ανήλικοι και 486 ενήλικες). Απ’ το ξεκίνημα των ταραχών, 2.652 άνθρωποι έχουν συλληφθεί, 375 έχουν δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και 213 κρατούνται προφυλακισμένοι περιμένοντας να δικαστούν. 622 ακόμα άνθρωποι καλούνται την ίδια μέρα στα δικαστήρια, 112 απ’ τους οποίους κρατούνται. 120 ξένοι υπήκοοι, κάποιοι με νόμιμα χαρτιά, άλλοι χωρίς, κινδυνεύουν να απελαθούν. Ξεκινούν νέες εισαγγελικές έρευνες που οδηγούν σε ακόμα περισσότερες συλλήψεις. Σε μερικές περιπτώσεις, ιμάμηδες συνεισφέρουν στην ταυτοποίηση ατόμων που θεωρούνται υπεύθυνοι για τα βίαια επεισόδια.

Ακολουθούν ορισμένα μόνο παραδείγματα πεινών που επεβλήθηκαν: Στην Τουλούζη: 5 μήνες φυλάκισης για πυρπόληση κάδου, 3 μήνες για επίδειξη των οπισθίων στην αστυνομία, 2 μήνες για “προσβολή της τιμής κρατικού λειτουργού” επεβλήθηκε στον άνθρωπο που συνελήφθη μαζί μ’ αυτόν που επέδειξε τα οπίσθιά του προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Στη Λυόν: 2 μήνες σε άνθρωπο που καθόταν στο μπαρ όπου κρύφτηκαν δυο ανήλικα ψάχνοντας καταφύγιο μετά από συγκρούσεις με την αστυνομία, 2 μήνες σε έναν νέο που καθόταν σ’ ένα παγκάκι ενώ κοντά υπήρχαν συγκρούσεις με την αστυνομία, 3 μήνες για φωτιά σ’ έναν κάδο σκουπιδιών, 2 μήνες για ρίψη πέτρας, 4 μήνες για τηλεφώνημα-φάρσα για βόμβα στο αεροδρόμιο.

Δέκατη ένατη Νύχτα: 15-16 Νοέμβρη: 215 πυρπολημένα οχήματα (60 στο Ile-de-France) και 42 προσαγωγές. Ένας αστυνομικός τραυματίας. 3 μολότωφ ρίχνονται σε τζαμί του Saint-Chamond (Λίγηρας). Κέντρο αναψυχής στο Bruges, και λίγα αμάξια στο Παρίσι παραδίδονται στις φλόγες.

Εικοστή Νύχτα: 16-17 Νοέμβρη: 163 οχήματα πυρπολούνται (27 στο Ile-de-France) ενώ 50 άνθρωποι προσάγονται απ’ την αστυνομία. Μια “σχεδόν ομαλή κατάσταση” σύμφωνα με τον Σαρκοζύ. Ένας αστυνομικός τραυματίζεται προσπαθώντας να σταματήσει μια παρέα νεών που έριξαν μπουκάλια με οξύ στο δημαρχείο του Pont-Évêque (Isère). Στην Γκρενόμπλ, πυρπολείται ένα σχολείο, και στο Chalons-en-Champagne (Marne) ένα εκπαιδευτικό κέντρο. Στην Drome ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός εναντίον αστυνομικού τμήματος και μερικές μολότωφ ρίχνονται σε μια εκκλησία. Εκθέσεις αυτοκινήτων πυρπολούνται στις περιοχές του Μάρνη και του Ροδανού. Στο Point-a-Pitre (νησί της υπερατλαντικής αποικίας της Reunion) στήνεται μια ενέδρα στην αστυνομία: αφού πυρπολούνται μερικά αυτοκίνητα, πίσω απ’ τα οποία έχει στηθεί ένα οδόφραγμα, άγνωστοι ρίχνουν πυροβολισμούς προς τους αστυνομικούς, οι οποίοι απαντούν επίσης με πυροβολισμούς (δεν υπάρχουν αναφορές για τραυματίες). Συνολικά, 126 αστυνομικοί έχουν τραυματιστεί και 2.888 άνθρωποι έχουν προσαχθεί απ’ την αστυνομία, 593 απ’ τιις προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις (107 ανήλικοι), ενώ αρκετοί απ’ αυτούς που προσάχθηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι έλαβαν αργότερα κλήσεις να παρουσιαστούν στο δικαστήριο. 8.973 οχήματα έχουν πυρποληθεί.

Εικοστή πρώτη Νύχτα: 17-18 Νοέμβρη: 98 πυρπολήσεις οχημάτων και 33 προσαγωγές από την άλλη μεριά, κυρίως με αφορμή παράβαση της απαγόρευσης συνάθροισης, κάποιοι απ’ τους οποίους κουβαλούσαν πάνω τους μπουκάλια. Λιγότερες από 100 επιθέσεις θεωρούνται κανονικές για τα δεδομένα της Γαλλίας (κατά μέσο όρο 90 αυτοκίνητα καίγονται κάθε βράδυ). Ο πρωθυπουργός Villepin ισχυρίζεται ότι “υπάρχει μια υπαρκτή τρομοκρατική απειλή εναντίον της Γαλλίας” και κατά συνέπεια “ο έλεγχος πρέπει να είναι μόνιμος”. Κι αυτό δεν ήταν παραμύθι.

Το ακόλουθο χρονολόγιο δε στοχεύει στο να δώσει μια αντικειμενική περιγραφή των γεγονότων που συνέβησαν στη Γαλλία στην εξέγερση των “αποβρασμάτων”, μεταξύ του τέλους του Οκτώβρη και των πρώτων εβδομάδων του Νοέμβρη 2005. Όχι μόνον επειδή οι πηγές του διαδικτύου που χρησιμοποιήθηκαν (εφημερίδες, πρακτορεία τύπου, αστυνομικές αναφορές, ιστοσελίδες και προσωπικά blogs τα οποία μερικές φορές είναι πραγματικά ανθολόγια συλλογικής μνήμης), αλλά κυρίως επειδή η έννοια ενός χρονολογίου δεν έχει να κάνει τόσο με την παρουσίαση των περασμένων γεγονότων όσο με την ανίχνευση των γραμμών που συνδέουν τα γεγονότα αυτά στο παρόν.

Ορισμένες παρόμοιες εκρήξεις οργής στα 90es:

Από τότε που καταργήθηκε η θανατική ποινή στη Γαλλία, το 1981, υπήρξαν μέχρι το 2001, 175 περιπτώσεις θανάτων άμεσα ή έμμεσα επιβεβλημένων απ’ την κρατική αστυνομία. Για μερικές απ’ αυτές τις περιπτώσεις, μια τέτοια ωμή δολοφονία πυροδότησε εκρήξεις οργής ενάντια στην καθημερινή αστυνομική κακοποίηση. Οι εκρήξεις αυτές απαγγέλονται σαν κατηγορίες ενάντια σ’ ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα.

6-9 Οκτώβρη 1990: Ο Thomas Claudio πεθαίνει όταν περιπολικό που τον καταδιώκει χτυπάει την μηχανή του. Η αστυνομία παρουσιάζει το έγκλημα ως “ατύχημα”. Βίαιες συγκρούσεις ξεσπούν εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων, καταστήματα λεηλατούνται και πυρπολούνται.

31 Αυγούστου-3 Σεπτέμβρη 1995: Συγκρούσεις νεολαίων με αστυνομικούς ξεσπούν στην Nanterre, μετά τον θάνατο ενός 25χρονου βορειοαφρικανού, όταν χτυπήθηκε καταλάθος από οικοδομικό μηχάνημα ενώ έτρεχε προς το σημείο όπου αστυνομικοί συνελάμβαναν τον αδερφό του.

25-26 Μάη 1996: Δεκάδες νέων λεηλατούν καταστήματα και πυρπολούν οχήματα στη Saint-Jean του Château-Rouge, μετά τον θάνατο ενός νέου σε τροχαίο στη διάρκεια αστυνομικής καταδίωξης.

Νοέμβρης 1996: Στη Rabaterie (St Pierre des Corps, Tours), ένας 23χρονος, ο Mohamed Boucetta πεθαίνει με μια σφαίρα στο κεφάλι (23 Οκτώβρη). Μετά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, ο δολοφόνος του αφήνεται ελεύθερος χάρη στην προσωπική παρέμβαση του Le Pen. Ξεσπάει εξέγερση που θα διαρκέσει 15 μέρες, με συγκρούσεις και πυρπολήσεις αυτοκινήτων, μαγαζιών και δημοσίων κτιρίων.

12-21 Δεκέμβρη 1997: Συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και νεολαίας στη Dammarie-les-Lys (προάστειο του Melun, Seine-et-Marne) όπου ένα δεκαεξάχρονο αγόρι βορειοαφρικανικής καταγωγής σκοτώνεται από αστυνομικούς σε μπλόκο. Κανένας αστυνομικός δε συλλαμβάνεται μετά τον φόνο, ούτε απαγγέλονται κατηγορίες.

13-16 Δεκέμβρη 1998: Μετά τον φόνο του 17χρονου Habib από έναν μπάτσο καθώς προσπαθούσε να κλέψει ένα αμάξι, βίαιες συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ νεολαίων και αστυνομικών στην περιοχή Mirail της Τουλούζης. Περισσότερα από εκατό οχήματα πυρπολούνται. Τρία χρόνια αργότερα, ο δολοφόνος μπάτσος, που ως τότε κυκλοφορούσε ελεύθερος, θα καταδικαστεί σε 3 χρόνια φυλάκισης, με αναστολή.

12-22 Σεπτέμβρη 2000: Συγκρούσεις ξεσπούν ταυτόχρονα σε δυο περιοχές της Essone, στο Grande Borne του Grigny και στο Tarterets του Corbeil-Essones εναντίον της αστυνομίας, μετά τον θάνατο ενός 19χρονου αγοριού προσπαθώντας να περάσει μέσα από αστυνομικό μπλόκο, οδηγώντας κλεμμένη μοτοσυκλέτα.

4-6 Ιούλη 2001: Διάφορα επεισόδια στο Borny του Metz, μετά τον θάνατο δυο νεαρών σε τροχαίο.

13-14 Οκτώβρη 2001: Ξέσπασμα της βίας στο Thonon-les-Baines (Haute Savoie) μετά τον θάνατο από “ατύχημα” τεσσάρων ανδρών που προσπαθούσαν να αποφύγουν μια εξακρίβωση στοιχείων.

26-31 Δεκέμβρη 2001: Συγκρούσεις με την αστυνομία στο Vitry-de-Seine (Val-de-Marne) μετά τον θανάσιμο πυροβολισμό ενός νέου που αποπειράθηκε να ληστέψει μια τράπεζα στο Neuilly-sur-Marne (Seine-Saint-Denis).

3-7 Γενάρη 2002: Δεκάδες αμάξια πυρπολούνται στο Mureaux (Yvelines), μετά τον θάνατο του 17χρονου Moussa, που πυροβολήθηκε στο κεφάλι από αστυνομικούς, όταν προσπάθησε να αποφύγει ένα αστυνομικό μπλόκο στον δρόμο.

25-26 Φλεβάρη 2002: Μετά τον θάνατο από overdose ενός κρατούμενου στο αστυνομικό τμήμα του Evreux, ομάδες κουκουλοφόρων επιτίθενται στο αστυνομικό τμήμα, πυρπολούν οχήματα και κατεβάζουν βιτρίνες καταστημάτων.

18-19 Οκτώβρη 2001: Μετά τον θάνατο από πνιγμό ενός 17χρονου αγοριού σε ποτάμι όπου βούτηξε οδηγώντας στην προσπάθειά του να διαφύγει τους αστυνομικούς που του την είχαν στημένη σε μια απόπειρα ληστείας, δεκάδες νέων με μπαστούνια του μπέιζμπολ επιτίθενται σε αστυνομικούς στο Hautepierre (Στρασβούργο) και πυρπολούν αμάξια. 25 οχήματα μετατρέπονται σε στάχτες, 3 πυροσβέστες τραυματίζονται, ένα σχολείο υφίσταται ζημιές από εκρηκτικό μηχανισμό, και εκτεταμένες ζημιές από πυρκαγιά σημειώθηκαν σε γραφεία του δήμου.

3 Μάρτη 2003: Διασκορπισμένες ταραχές μετά τον θάνατο ενός κλέφτη σε αστυνομική καταδίωξη.

12-14 Γενάρη 2004: Ένα 17χρονο αγόρι πεθαίνει πέφτοντας απ’ το μηχανάκι που είχε μόλις κλέψει, ενώ τον καταδίωκε η αστυνομία. Ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ νεολαίων και αστυνομίας, δεκάδες οχήματα πυρπολούνται. Ενώ ένα οδηγείται σαν πολιορκητικός κριός με ταχύτητα στην είσοδο του αστυνομικού τμήματος.

Στοιχεία για τις ταραχές του 2005

  1. 9.190 οχήματα καμμένα (αριθμός του γαλλικού υπ. εσωτερικών).
  2. Δεκάδες δημοσίων κτιρίων και μαγαζιών λεηλατήθηκαν ή καταστράφηκαν. Άγνωστος αριθμών αστυνομικών τμημάτων δέχθηκαν επίθεση, επίσης μια εκκλησία, ένα τζαμί και μια συναγωγή.
  3. Πάνω από 300 πόλεις συμμετέχουν στην αναταραχή.
  4. Απαγόρευση κυκλοφορίας-συνάθροισης σε 25 νομούς.
  5. 3 νεκροί, οι Ziad και Bouna στις 27 Οκτώβρη, κι ένας 61χρονος από επίθεση κάτω απ’ το σπίτι του στις 7 Νοέμβρη.
  6. Άγνωστος αριθμός τραυματιών πολιτών.
  7. Γύρω στους 12.000 αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν, 126 απ’ τους οποίους τραυματίστηκαν. 8 κατηγορούνται για “αποτρόπαια” κι αδικαιολόγητη βία στη διάρκεια των ταραχών.
  8. Οι ζημιές υπολογίζονται από ασφαλιστικές εταιρίες στα 200 εκατομμύρια ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προσφέρει 50 εκ. ευρώ για ανακούφιση.
  9. 2.921 άνθρωποι προσήχθησαν απ’ την αστυνομία (το ένα τρίτο περίπου αυτών ανήλικοι, με τον νεαρότερο να είναι 10 ετών). 375 απ’ αυτούς καταδικάζονται χωρίς αναστολή. Οι αυτόφωρες συλλήψεις είναι εξαιρετικά σπάνιες, καθώς οι περισσότερες συλλήψεις έγιναν σε αστυνομικές “σκούπες”.
  10. Εξίσου σπάνιες είναι οι αθωώσεις όσων τελικά βαρύνονται με κατηγορίες, καθώς οι δικηγόροι υπεράσπισης ορίζονται απ’ το δικαστήριο.
  11. Άλλοι 1.540 ύποπτοι προσάγονται, ανακρίνονται και πολλοί συλλαμβάνονται τις μέρες αμέσως μετά το τέλος των ταραχών: συνολικά, περίπου 4.500 άνθρωποι εμπλέκονται στις έρευνες, περισσότεροι από το ένα τέταρτο αυτών, μετά την κατάπαυση των ταραχών.
  12. Ως τον Δεκέμβρη, 786 άνθρωποι βρίσκονται ακόμα προφυλακισμένοι, 83 απ’ τους οποίους ξένοι. Στις 4 Δεκέμβρη, ο Σαρκοζύ ανακοινώνει την απέλαση των πρώτων επτά ξένων.

Τα αποβράσματα

Δεν είναι όλες οι εξεγέρσεις απρόβλεπτες. Φυσικά δεν υπάρχει κάποια μέθοδος για να προβλέψουμε σαν Νοστράδαμοι την ακριβή στιγμή κάθε έκρηξης, αλλά το γεγονός ότι μια εξέγερση συμβαίνει δεν εκπλήσει παρά μόνο όσους έχουν ελάχιστη ιδέα για τον αφόρητο κόσμο στον οποίο είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε. Κι όμως, μόνο έκπληξη δεν είναι, καθώς γνωρίζουμε πως τέτοιες εξεγέρσεις συμβαίνουν συχνά στη Γαλλία, ξαναπιάνοντας κάθε φορά τις ίδιες πρακτικές και τελετουργίες -εκατοντάδες αμάξια καίγονται κάθε χρόνο την παραμονή της πρωτοχρονιάς.

[σημείωση του συγγραφέα: Ακολουθώντας ένα διαδεδομένο παιχνίδι, μοναδικό στην Ευρώπη, την πρωτοχρονιά του 2005, 425 οχήματα πυρπολήθηκαν στη Γαλλία, το 2004 330, το 2003 324, το 2002 379. Το Clichy-sous-Bois, το Aulnay και η La Courneuve είναι οι πόλεις που συμμετέχουν πιο πολύ σ’ αυτό το φαινόμενο. Επίσης, την πρωτοχρονιά του 2004, το μπλακ-άουτ στο Sevran επέτρεψε στους ταραχοποιούς να στήσουν μια ενέδρα στην αστυνομία, που έφαγε αμέτρητες πέτρες από ταράτσες κτιρίων. Μπορούμε να πούμε ότι η πρωτοχρονιά έχει έναν πραγματικά εορταστικό χαρακτήρα στη Γαλλία…]

Οι εξεγέρσεις είναι ένα αναπόφευκτο προϊόν του παρόντος κοινωνικού συστήματος. Κι όταν μια εξέγερση ξεσπά, δεν έχει νόημα ν’ αναρωτιέται κανείς “γιατί γίνεται αυτό”, αλλά “γιατί δε γίνεται παντού, πάντοτε;”. Όμως, κάθε φορά που ξεσπά μια εξέγερση, ο πρώτος μηχανισμός που κινητοποιείται είναι μια προσπάθεια να εγκλειστεί σε μια κατηγορία. Ποιοί είναι οι εξεγερμένοι, από που έρχονται, τί θέλουν; Ξεκινά η έρευνα για ονόματα, ταυτότητες, για τις κατάλληλες κατηγορίες: ξένοι, μετανάστες… όχι, γάλλοι, ναι γάλλοι, αλλά γάλλοι δεύτερης γενιάς, δεύτερης κατηγορίας, γιοί ή εγγονοί μεταναστών, αποκλεισμένων, απόβλητων… Απογοήτευση, μάλλον η θεωρία του ισλαμικού φονταμενταλισμού δε δουλεύει: προφανώς οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι από κείνους που πάνε στο τζαμί -στην πράξη τόσο οι εκκλήσεις όσο και οι κατάρες των ιμάμηδων αποδείχθηκαν άχρηστες. Οι δεξιές εφημερίδες (πχ η Le Figaro) επιχειρούν να στιγματίσουν τους εξεγερμένους ως “μέλη μιας παλαιστηνιακού τύπου Ιντιφάντα”, “ισλαμικά φονταμενταλιστικά στοιχεία”, “τρομοκράτες” κλπ. Αυτές οι διαστρεβλώσεις, ωστόσο, δε φαίνεται να εμπεδώνονται, καθώς ο αγώνας καταφέρνει να επιδείξει τη δική του ασίγαστη ιδιαιτερότητα.

Οι κοινωνιολογικές κατηγορίες χρησιμοποιούνται για να οριστεί, να ταυτοποιηθεί και να εγκλειστεί η εξέγερση, με λίγα λόγια, εντός σαφών εννοιολογικών ορίων. Απ’ τη στιγμή που μια ταυτότητα έχει αποδωθεί στους εξεγερμένους -με πιο συχνή τέτοια, στην περίπτωσή μας, αυτή των κοινωνικών αποβλήτων, μια νέα λέξη για το “περιθώριο” (underclass). Το φάσμα των θεωριών για την διαχείρισή της κυμαίνεται κλασσικά από την αστυνομική καταστολή και τα μέτρα έκτακτης ανάγκης, στην κοινωνική πρόνοια και την παρέμβαση της πολιτείας, να προτάξει, με άλλα λόγια, χείρα τιμωρίας ή οίκτου, η καταστολή και η ενσωμάτωση, το μαστίγιο και το καρότο. Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα το γεγονός ότι άν η αναταραχή κι η εξέγερση είναι άμεσες συνέπειες του συστήματος της κυριαρχίας, το μόνο τέλος που μπορεί να έχουν είναι το τέλος της κυριαρχίας, η ανατροπή της.

Ωστόσο, το να ταυτοποιηθούν τα “αποβράσματα”, να τους δωθεί ενδεχομένως ένα πιο πολιτικά ορθός ορισμός, ενέχει ορισμένες προϋποθέσεις. Για να κατηγοριοποιηθεί ένα τέτοιο φαινόμενο με σχετική συνοχή, πρέπει πρώτα απ’ όλα να οριστεί, και για να οριστεί πρέπει να απομονωθεί. Απ’ την μια, τα όρια της εξέγερσης ορθώνονται για να αναπαραστήσουν τη δράση και τις αιτίες της σαν τυχαία έκτροπα, που παρήγαγε ένα σύστημα το οποίο (παρόλη τη φτώχεια, τον πόλεμο, την μόλυνση, την ολοκληρωτική υπαγωγή στο εμπόρευμα και την καταστροφή ολόκληρου του -έμβιου και μη- κόσμου, και των ζωών όλων) πρέπει να διατηρηθεί, ίσως ακόμα και με ορισμένες κοινωνικές παροχές ταυτόχρονα με την κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Όμως, όπως είναι γενικά γνωστό, αυτό που ήταν εξαίρεση γίνεται ο κανόνας, κατάσταση που συμπεριλαμβάνει τον αποκλεισμό, τη φτώχεια, την κοινωνική αποξένωση, τη γενικότερη υποτίμηση της ζωής.

Δεν πρόκειται ποτέ για μεμονωμένο φαινόμενο, είτε τοπικά ή παγκόσμια. Η φτώχεια, η ανασφάλεια της ζωής στη δυτική κοινωνία, η αστική πολεοδομία στις μητροπόλεις ολόκληρου του κόσμου (απ’ το Λος Άντζελες στην Μπογκοτά, κι απ’ το Αλγέρι στο Παρίσι), η περίφραξη των συνόρων της Ευρώπης-φρούριο, είναι μόνο ορισμένες εκδηλώσεις αυτής της δομικής περίφραξης. Το κόλπο του καρότου και του μαστιγίου, ο συνδυασμός αστυνομικής και δικονομικής καταστολής με την εξαγγελία κοινωνικών παροχών στα προάστεια, μπορεί να ξεγελάσουν μερικούς, αλλά σίγουρα όχι τους -όχι λίγους- που γεύονται την κοινωνική περιθωριοποίηση στο πετσί τους, που νιώθουν ότι νέες και μεγαλύτερες εκρήξεις συναρμολογούνται σε κάθε γωνία, και κυρίως, νιώθουν μια ακατάπαυστη θέληση για εξέγερση να πάλλεται μέσα τους. Και είναι ακριβώς αυτή η ελκυστική γοητεία της εξέγερσης που αποτελεί τον κύριο στόχο της διαδικασίας της κατηγοριοποίησής της.

Στην πραγματικότητα, η διαδικασία της κατηγοριοποίησης, πέραν του να αναπαριστά τη φαινομενικότητα της παρούσας κοινωνικής τάξης σαν να ήταν ουδέτερη, στοχεύει στον διαχωρισμό και την απομόνωση των “αποβλήτων” από όλους τους υπόλοιπους -διαχωρίζοντας ταυτόχρονα όλους αυτούς απ’ τον ίδιο τον εαυτό τους, απ’ την επιθετική δυναμική τους. Μ’ άλλα λόγια, τα απόβλητα έχουν κάποιου είδους κληρονομικού δικαιώματος στην οργή, καθώς η απόγνωση και η αίσθηση της αδικίας είναι αποκλειστικά δικά τους προβλήματα. Όμως εμείς, οι προνομιούχοι αυτής της κοινωνίας, τί θέλουμε; Εντάξει στα γκέττο των σύγχρονων πόλεων, στα banlieues (προάστεια) του Παρισιού, η ζωή είναι διαλυμένη, κενή, κυνηγημένη από κάθε μπάντα της κοινωνικής, υλικής και υπαρξιακής αλλοτρίωσης, πνιγμένη στην απόγνωση και την μεταφυσική ανία. Αλλά η δική μας ζωή; είναι πλουσιοπάροχη και γεμάτη διασκεδάσεις, προοπτικές, πάθος… Η δική μας ζωή; Με συγχωρείτε, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς.

Εκ των πραγμάτων, το επίπεδο της καταπίεσης, και ταυτόχρονα τα ρήγματα που προκαλεί η εξέγερση, αφορούν τους πάντες. Η δυιστική λογική της συμπονετικής αντιπολίτευσης, μεταφράζει την πραγματικότητα με τόσο χονδροειδή τρόπο που αδυνατεί να αντιληφθεί τη δυναμική της εξέγερσης κι αυτών που θα ΄ρθουν. Η διάκριση των νέων απ’ τα προάστεια απ’ τους υπόλοιπους, έπειτα ο διαχωρισμός των βίαιων κι αδιόρθωτων που είναι αδύνατον να πειθαρχηθούν απ’ αυτούς που πρέπει να προστατευθούν απ’ την μόλυνσή τους, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να ξεριζωθεί η δυνατότητα εξέγερσης από τα μέσα και το περιβάλλον που χρειάζεται για να εκραγεί. Αυτή είναι η κοινή λογική πίσω από κάθε έκτακτη διαχείριση. Επιπλέον, η εμπέδωση μιας τέτοιας ιδεολογικής διαίρεσης συνθλίβει κάθε πρακτική δυνατότητα. Όπως κάθε εξέγερση, ομοίως και της Γαλλίας απευθύνεται στον καθέναν. Το ξεδίπλωμά της αναπόφευκτα επιρρεάζει τις κινήσεις μας. Τελικά, το ποιο σημαντικό δεν είναι ποιοί είναι αυτοί, αλλά μάλλον ποιοί είμαστε εμείς, και τί θέλουμε να κάνουμε. Καθώς μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης υφίσταται είτε διακυρήσσεται επίσημα είτε όχι, το πρώτο πρακτικό μάθημα αφορά την εφαρμογή μιας αποτελεσματικής κατάστασης εξαίρεσης απέναντι στην έκρηξη καταστροφικών πράξεων, τη γρήγορη διάδοσή τους και την άρνηση κάθε εκπροσώπησης.

Ορισμένοι γκρινιάζουν για την υποτιθέμενη έλλειψη σαφών ταξικών στόχων κι επαναστατικής συνείδησης, απενοχοποιώντας έτσι την αποστασιοποίησή τους, αδυνατώντας να βρουν κάποια πολιτική προοπτική ή αποτέλεσμα. Ακόμα, μιλούν για φαινόμενα “βαρβάρων” χωρίς κανένα σχέδιο, ως αποτέλεσμα της “παθητικής διάλυσης της παλιάς εργατικής τάξης”. Κάποιοι άλλοι ποζάρουν ως συνειδητοποιημένοι οργανωτές της εξέγερσης (της επερχόμενης, φυσικά). Ωστόσο, αντί να ασχολούμαστε με το να δείξουμε στους ταραχοποιούς της Γαλλίας τί να κάνουν, θα ήταν προτιμότερο να δούμε τί μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτούς. Υπάρχει μια πρακτική εγρήγορση στις τακτικές της εξέγερσης των “αποβρασμάτων” που λείπει επαίσχυντα ακόμα κι απ’ τους πιο εκλεπτυσμένους “συνειδητοποιημένους” των επαναστατικών χώρων, συχνά τόσο συνειδητοποιημένων που αδυνατούν να πράξουν. Εάν οι Γάλλοι ταραχοποιοί δεν κατάφεραν να “κάνουν ένα ακόμη βήμα για να γίνουν επαναστάτες” (πιθανόν, όμως ποιοί είναι τελικά επαναστάτες σήμερα;), τουλάχιστον με τον τρόπο τους εξέθεσαν τις ενεργητικές δυνατότητές τους στην πιο σκληρή δοκιμασία. Χωρίς να περιμένουν από κανέναν να τους διδάξει “τί να κάνουμε”, κατέθεσαν έμπρακτα τη δική τους εκδοχή για το πώς να το κάνουμε. Πραγματοποίησαν την εκρηκτική οργή τους ως μια εντυπωσιακή σειρά εμπρησμών, χωρίς να τους ενεχειρίζουν σε κανέναν εκπρόσωπο. Η ζωτική δύναμη που απελευθερώθηκε μετά από μακροχρόνια καταπίεση ήταν ταυτόχρονα μια άγρια πυρομανία που αγνοούσε κάθε μορφή αντιπροσώπευσης και απολογίας.

Φαινομενολογία του οργισμένου μηδενισμού

Η οργή είναι η έκφραση της δύναμης που έχει καταπιεστεί για πολύ καιρό, δέσμια και υποδουλωμένη, οργή που εμφανίζεται ως διαπίστωση πως “είμαστε πολύ νέοι για να πεθάνουμε”. Η πρώτη εκδήλωσή της ανοίγεται στον ορίζοντα που χαρακτηρίζεται από μια ολοκληρωτική καταστροφή. Η τυφλή οργή της αιχμαλωσίας δε διακρίνει γύρω της τί θα χτυπήσει, αν θα χτυπήσει στον τοίχο ή θα σπάσει τα χέρια της, το σώμα της μετασχηματίζεται σε πολιορκητικός κριός. Τα πάντα μπορεί να καταστραφούν! Η οργή, εκδηλώνεται στον ορίζοντα του μηδενισμού. Καθώς δε δικαιούνται να επιθυμούν τίποτα για δικό τους, αυτοί οι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας επιθυμούν αυτό το τίποτα να γίνει πραγματικά τίποτα, να εκμηδενιστεί.

Όμως ο μηδενισμός, αυτός ο ενοχλητικός καλεσμένος, εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές. Οι λιγότερο προφανείς είναι και οι πιο διαδεδομένες, κι επίσης οι πιο δημοφιλείς: είναι ο αυτονόητος μηδενισμός της εξουσιαστικής διαχείρισης της ύπαρξης, που διαβρώνει τα πάντα. Εκμηδενίζει τη ζωή και την αποξενώνει απ’ την ίδια τη δυναμική της, προκειμένου να την αναπαράγει εντός των κατεστημένων θεσμών της τάξης και της πειθαρχίας, της παραγωγής και κατανάλωσης, της παραίτησης και της κυνικής αδιαφορίας.

Το παρόν κοινωνικό σύστημα είναι τόσο μηδενιστικό όσο και οι υπήκοοί του που υποτάσσονται σ’ αυτό, αποδεχόμενοι τις διάφορες μορφές σκλαβιάς, σέρνοντας με απάθεια τα πόδια τους μέρα με την μέρα. Καθώς έχουν ενσωματώσει τα αυτονόητα της οικονομίας και τη φαντασιακή αξία των εμπορευμάτων, η ζωή τους βασίζεται στους υπολογισμούς μεταξύ κόστους και οφέλους, στον διαχωρισμό μεταξύ σκοπού και μέσων, στην εγκατάλειψη στην αθλιότητα του σήμερα και την παθητική προσμονή ενός καλύτερου αύριο. Η μηδενιστική παραγωγή της κυριαρχίας συνίσταται σε δυο συμπληρωματικές κινήσεις: απ’ την μια αποξενώνει, λεηλατεί και ξεγυμνώνει, απ’ την άλλη θαμπώνει, ξαναντύνει, και μασκαρεύει. Όμως η κενότητα στην οποία βασίζεται αυτή η διττή κίνηση και την οποία μετουσιώνει, γίνεται προφανής όταν το δεύτερο σκέλος της (η ψευδής ικανοποίηση των αυταπατών) υπολειτουργεί: όταν το σχολείο, η εργασία κι όλοι οι θεσμοί της πολιτισμένης κοινωνίας του θεάματος απαξιώνονται ως διαμορφωτές-διαχειριστές της ύπαρξης, που κατά συνέπεια, εξωθείται στην παρατεταμένη μετάσταση της αλλοτρίωσής της.

Όταν μια τέτοια μετάσταση εκδηλώνεται τυφλά, όταν έρχεται αντιμέτωπη μ’ έναν απάνθρωπο θάνατο, μπορεί να εκραγεί ως οργισμένος μηδενισμός: καθώς υποβάλλονται βίαια σε μια διάγνωση της κενότητας που περιβάλλει και διαβρώνει τις ζωές τους, αποφασίζουν ανώνυμα, σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων, να παραδόσουν την κενότητα αυτή στο τίποτα. Ο οργισμένος μηδενισμός δε ζητά τίποτα, και διαθέτει μια διαυγή αντίληψη του ότι το μόνο που μπορεί να κάνει με όσα τον περιβάλλουν είναι να καταβροχθισθούν απ’ την κενότητά του. Η έκρηξη του οργισμένου μηδενισμού, απελευθερωτική για τα πιο άγρια πάθη, μπορεί να είναι επίσης μια άδολη χαρά γεννημένη από μια αφόρητη ναυτία για το σύνολο του υπάρχοντος κόσμου. Κι όμως είναι έτσι ακριβώς που εξελίσσεται σε μια αυθεντική καταστροφική ευφορία.

Μετά την εποχή της κυνικής αδιαφορίας, του καιροσκοπισμού και του φόβου, στην παρούσα φάση γενικευμένης προλεταριοποίησης της ζωής, τί είδους αγώνας θα μπορούσε να γίνει; Λυπούμαστε που θα απογοητεύσουμε τους ακούραστους θεματοφύλακες της προόδου, αλλά οι τρέχοντες αγώνες περιλαμβάνουν επίσης μια ολοκληρωτικά καταστροφική πλευρά. Είχε γραφτεί κάποτε: “Μηδενιστές… ακόμα ένα βήμα αν θέλετε να είστε επαναστάτες”. Το να θέλεις τα πάντα, είναι μόλις ένα βήμα απ’ το να μη θες τίποτα. Μπορούμε όμως ακόμα να πούμε: “Επαναστάτες… ακόμα ένα βήμα για να γίνεται μηδενιστές”: απαιτεί μεγάλο θάρρος να συμβαδίζει κανείς με την οργή του. Και πού θα μας πάει; Μα δεν ξέρετε; Δε θα μας πάει πουθενά, αλλά… πού νομίζετε ότι πηγαίνετε όλοι σας;

‘S’ io fossi foco arderei lo mondo’

(“Αν ήμουν φωτιά, θα έκαιγα τον κόσμο”, από σονέττο του Cecco Angiolieri, σύγχρονου του Δάντη)

Η καταστροφική ευφορία του οργισμένου μηδενισμού βρίσκει την κύρια μορφή έκφρασής της στο στοιχείο που αναπαριστά περισσότερο την οργή: τη φωτιά. Οι μολότωφ και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί είναι σαν βέλη, με τα οποία σύμβολα και δομές της εξουσίας και του συστήματος στοχοποιούνται: αστυνομικά τμήματα, δημαρχεία, δικαστήρια, τράπεζες, εμπορικά κέντρα και καταστήματα, σχολεία και αυτοκίνητα.

Ορισμένοι απ’ τους στόχους αυτούς πληγώνουν την κοινωνική συνείδηση πολλών ανθρώπων. Γιατί να καίνε τα σχολεία, όταν αυτά θα φέρουν στους κοινωνικά αποκλεισμένους την μόρφωση και την ένταξη στην κοινωνία; Μήπως δεν ήταν η δημόσια εκπαίδευση μια σημαντική κατάκτηση για την ανθρωπότητα και την πρόοδο; Ίσως, αλλά την ίδια στιγμή, ποιός μπορεί να αρνηθεί πως τα σχολεία μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με φυλακές, όντας και τα δύο στοιχεία μιας γενικότερης κοινωνίας-φυλακής, ποιός δεν μπορεί παρά να σιωπήσει μπρος στη φαινομενική ομορφιά ενός σχολείου που καίγεται; Το εκπαιδευτικό σύστημα βασίζεται σε μια αφαίρεση του νοήματος. Με άλλα λόγια, τα σχολεία, όντως μέσα για εισαγωγή στη ζωή, ή μάλλον στην εργασία, που παρέχει τα μέσα για τη ζωή, δεν έχουν άλλο νόημα καθ’ εαυτόν, παρά το νόημα αυτού για το οποίο προετοιμάζουν. Μ’ αυτήν την έννοια, καθώς κάθε μελλοντική προοπτική καταργείται, και το μέλλον συνίσταται σ’ έναν μακρόσυρτο σκοπό μεταξύ ανίας και απόγνωσης, τα σχολεία αδειάζουν απ’ το όποιο παιδαγωγικό τους περιεχόμενο. Όταν ένα μέσο χάνει τη χρησιμότητά του, η διατήρησή του σημαίνει τη φετιχοποίησή του, και τα φετίχ παραδίδονται στην πυρά, πιθανώς, όπως στην περίπτωσή, μας από παιδιά που φωνάζουν “αυτή η νύχτα είναι δική μας”.

Οι συνειδητοποιημένοι απορούν για τα καμμένα αυτοκίνητα: “γιατί να κάψεις το αυτοκίνητο του γείτονα”, λες και ο “γείτονας” αυτόματα αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τους ταραξίες. Πρώτον, τα περισσότερα απ’ τα πυρπολημένα αυτοκίνητα ανήκαν άμεσα ή έμμεσα σε θεσμούς. Δεύτερον, τα “αποβράσματα” δεν έρχονται απ’ το πουθενά, αλλά ζουν σ’ ένα συγκεκριμένο πεδίο, το οποίο σε καμμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει μια ομοιογενή ανθρώπινη πραγματικότητα. Απ’ την μία, οι ταραχοποιοί απ’ τα προάστεια ήξεραν ότι μπορούν να βασίζονται στην υποστήριξη και την πρακτική αλληλεγγύη πολλών κατοίκων των γειτονιών τους (χωρίς την οποία δε θα ήταν εφικτό να κρατήσουν είκοσι νύχτες οι ταραχές), απ’ την άλλη φαίνεται να γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τίνος το αμάξι πυρπολούν, και σίγουρα δεν ανήκουν σε άμεσους ή έμμεσους συνεργούς των εξεγερμένων. Στα προάστεια, όπως κι οπουδήποτε αλλού, υπάρχουν ζηλωτές της τάξης και του διαλόγου, ρουφιάνοι και κερδοσκόποι, συνεργάτες της αστυνομίας και κάθε είδους καθήκι, όπως επίσης κι αυτοί που δε συμμερίζονται στην πράξη την αταλάντευτη και σαφή στάση των ταραχοποιών. Οι νέοι των προαστείων δεν ανέχονται κανενός είδους ουδετερότητας, διαλόγους ή συμβιβασμού με τους θεσμούς -κάτι το οποίο εκδηλώθηκε με ιδιαίτερα προβληματικό τρόπο στο κίνημα ενάντια στο CPE τον Μάρτη και τον Απρίλη του 2006, ειδικά στο Παρίσι.

Οι γείτονες δηλαδή, δεν είναι πάντοτε φίλοι ή “συνένοχοι”. Επίσης, οι εξεγέρσεις δε διεξάγονται σ’ ένα συμβολικό επίπεδο, αλλά στο πραγματικό πεδίο της μάχης. Έτσι, οχήματα παραδίδονται στις φλόγες όχι μόνο επειδή είναι προφανώς μια ευχαρίστηση να βλέπει κανείς τις φωτιές να τα καταπίνουν, αλλά κυρίως ακολουθώντας μια στρατηγική αντίληψη επί του εδάφους, δηλαδή λόγω της θέσης τους στο πεδίο που εκτυλίσσεται ο αγώνας. Είναι μόνο σε μια τέτοια προοπτική πραγματική σύγκρουσης (κι όχι στην κοινωνιολογική μετάφραση ή την πολιτική αναπαράστασή της) που η αξία αυτής της πρακτικής μπορεί να εκτιμηθεί. Η πυρπόληση αυτοκινήτων μπορεί να γίνει ένα ιδιαίτερα παοτελεσματικό μέσο ταχύτατης δημιουργίας οδοφραγμάτων, και ταυτόχρονα είναι ένας εύχρηστος τρόπος να τραβηχθεί η αστυνομία σε μια συγκεκριμένη περιοχή, όπου στη συνέχεια συνήθως δέχεται επίθεση με πέτρες ή μολότωφ, ενώ οι ταραχοποιοί μπορούν να σπάσουν και να διαφύγουν εύκολα για να ξαναβρεθούν σε κάποιο προσυνεννοημένο μέρος και να ξαναπιάσουν το παιχνίδι απ’ την αρχή. Αυτή η τακτική εφαρμόστηκε και στο σαμποτάζ σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας με το οποίο ξεκίνησαν μερικές απ’ τις νύχτες της οργής.

Το γεγονός ότι αυτές οι απλές παρατηρήσεις έχουν περάσει απαρατήρητες από τόσο πολλούς “ειδικούς” είναι εντυπωσιακό. Το πιο σημαντικό σημείο πάντως, είναι η σημασία που παίρνει το μητροπολιτικό πεδίο ως πεδίο μάχης για τους τρέχοντες αγώνες κι αυτούς που θα ‘ρθουν. Σε μια κοινωνία που βασίζεται στην κυκλοφορία του χρήματος, της πληροφορίας, των ανθρώπων και των εμπορευμάτων, ο έλεγχος επί του εδάφους είναι μια απ’ τις σημαντικότερες λειτουργίες της εξουσίας. Για παράδειγμα, στις αστικές συγκοινωνίες που μας δολοφονούν αργά, καθημερινά, με το δηλητήριό τους στις μητροπολιτικές ζώνες, οι ελεύθεροι χώροι περιορίζονται στους αποξενωτικούς χώρους μεταβίβασης και εξυπηρέτησης. Πρόκειται για μια ασύμμετρη, απάνθρωπη και δολοφονική πραγματικότητα που εξορίσει τη ζωή, όπου το έδαφος γίνεται ολοένα και πιο άγονο και απαράβατο γι’ αυτούς που, είτε από συστηματικό αποκλεισμό, είτε από προσωπικές τους επιλογές, αδυνατούν να αναπαραχθούν ως εμπορεύματα, και κατ’ επέκταση περιθωριοποιούνται, φυλακίζονται, απελαύνονται.

Την ίδια στιγμή, το έδαφος και η μετακίνηση σ’ αυτό γίνονται στρατηγικοί παράγοντες των αγώνων, με τηην εξάπλωση πρακτικών όπως τα μπλόκα και το σαμποτάζ, η εύρεση νέων τρόπων ζωής και χρήσης του χώρου, και η καταστροφή του κάθε τί που δεν μπορεί να οικειοποιηθεί. Δε γνωρίζουμε ασφαλώς αν αυτό είχαν στο μυαλό τους οι εμπρηστές αυτοκινήτων. Δε γνωρίζουμε αν υπερεκτιμούμε την οργή τους. Αυτό που είναι βέβαιο όμως είναι ότι πίσω απ’ την αρνητική, καταστροφική τους στάση ορθώνεται μια θετική στάση, που αφορά τον τρόπο ζωής τους, τον τρόπο σύναψης ανθρώπινων σχέσεων, που πέρα απ’ την συνεχή εφευρετικότητα λέξεων και χειρονομιών, οικοδομεί μια συνενοχή κι αλληλεγγύη στις ταραχές.

Μια θετική στάση που δε χωράει στην αναπαράσταση που προβάλλουν οι δυνάμεις του εχθρού, για τις οποίες δεν πρόκειται παρά για βάνδαλους, ανόητους και παράλογους μανιακούς. Δεν μας ενδιαφέρει να πλέξουμε ένα νεο-ρεαλιστικό εγκώμιο του περιθωρίου. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να αναρωτηθούμε ξανά, αν είναι εφικτό να ζήσουμε σε χώρους μ’ έναν διαφορετικό τρόπο ούτως ώστε να συναντήσουμε νέους “συνενόχους” και νέες πιθανότητες αγώνα που θα ξεσπά ριζοσπαστικά, χαρμόσυνα κι εφευρετικά.

Μάρτης 2006

Υποθέσεις προς διερεύνηση

Ο Philippe de Villiers ζήτησε απ’ τον πρωθυπουργό Dominique de Villepin να αυξήσει τον πήχη της αντίδρασης του κράτους προς αυτό που φαίνεται να αποτελεί έναν εθνοτικό εμφύλιο πόλεμο” -Reuter, October 29 2005

Ένας δηλωμένος κι ανοιχτός εμφύλιος πόλεμος είναι καλύτερος από μια σάπια ειρήνη -M. Bakunin

Εμφύλιος Πόλεμος

Σύμφωνα με τα σύγχρονα σενάρια γενικευμένου πολέμου, τα όρια μεταξύ εσωτερικού κι εξωτερικού έχουν αρθεί, έχοντας -κατά κάποιον τρόπο- φέρει τον πόλεμο σπίτι, ένας εμφύλιος πόλεμος διεξάγεται στην πράξη.

Ο εμφύλιος πόλεμος, δεν είναι λοιπόν ούτε ένας αξιολογικός χαρακτηρισμός, ούτε ένας παλιός μύθος για να δίνει κουράγιο. Αντιθέτως, είναι ένα πασιφανές γεγονός, ένα σημείο αφετηρίας. Είναι κάτι που συνήθως αποσιωπάται, στο όνομα μιας ψεύτικης ενότητας κοινών στόχων, ένα σύνθημα που χρησιμεύει σαν τονωτικό για τη δημόσια τάξη, ή, όταν εκρήγνυεται, μυστικοποιείται σαν ένα εθνικό-φυλετικό ζήτημα (“σύγκρουση πολιτισμών” όπως ονομάστηκε πρόσφατα). Όμως αυτός ο εμφύλιος πόλεμος δεν είναι απλά μια εσωτερική διαμάχη εντός ενός ομογενούς κοινωνικού συνόλου, ούτε μια διαμάχη μεταξύ απλά διαφορετικών ταυτοτήτων, αντίθετα, είναι η πραγματική απόδειξη του φαντασιακού χαρακτήρα κάθε ενότητας: μια μυθοπλασία πίσω απ’ την οποία η διαρκής και μονόπλευρη επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εκμεταλλευομένων, αποξενωμένων κι αποκλεισμένων, των κολασμένων της Γης, προσπαθεί να κρυφθεί. Το ξέσπασμα της εξέγερσης και της αναταραχής, μας γεμίζει με τη χαρά του ξεπεράσματος όχι μόνο κάθε επίπλαστης ενότητας, αλλά κι επίσης της ενότητας της επίθεσης.

Αυτοί τους οποίους η εξουσία χτυπά και κακοποιεί κάθε μέρα, και οι οποίοι μπορούν να αντιστρέψουν τους συσχετισμούς ισχύος ανά πάσα στιγμή και με κάθε μέσο, δεν μπορούν να ενταχθούν σε κάποια εθνική κατηγορία. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ορισμένοι άνθρωποι υφίστανται αγριότερη καταπίεση, αποκλείονται από το παραμύθι του δυτικού Κράτους Πρόνοιας και εγκλείονται σε κάποιο απ’ τα αναρίθμητα γκέττο του πλανήτη. Όμως, μέχρι τώρα, καθώς η κυριαρχία επιρρεάζει τους πάντες, κάτι τέτοιο ήταν κυρίως μια διαφορά στην ένταση της γενικευμένης καταπίεσης. Τα του καίσαρος, τω καίσαρι. Η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και η ανασφάλεια της ζωής δεν είναι μεμονωμένα φαινόμενα που επιρρεάζουν μόνον όσους έχουν αποκλειστεί απ’ τον οικονομικό κύκλο και την πολιτική εκπροσώπηση. Είναι αντίθετα μια οικουμενική συνθήκη που επιρρεάζει τους πάντες: η υποταγή στην οικονομική και πολιτική δικτατορία: Κατά συνέπεια, κάθε εξέγερση απελευθερώνει μια οικουμενική δυνατότητα εξέγερσης που μόνο μέσω της κολλητικής αλληλεπίδρασης μπορεί να πραγματοποιηθεί, ούτως ώστε αυτός ο εμφύλιος πόλεμος να μεταμορφωθεί σε κοινωνικό πόλεμο ενάντια στο Κεφάλαιο.

Η ουδετερότητα είναι αδύνατη μέσα στα πλαίσια του εμφυλίου πολέμου. Ο ισχυρισμός της ουδετερότητας δεν είναι παρά η συστοίχιση με την κατεστημένη μεριά, η συνεργασία μ’ αυτήν υπό το πρόσχημα της ανυπαρξίας άλλων επιλογών. Η ουδετερότητα δεν είναι παρά η πιο κοινότυπη δικαιολογία των “ενδιάμεσων” και η μητέρα κάθε εθελοδουλείας. Στα πλαίσια του εμφυλίου πολέμου κάθε ουδετερότητα είναι δυνητικά εχθρική προς τους εξεγερμένους.

~

Μια μηδενιστική φωτιά δε χαρίζεται στους εμπρηστές της. Είναι οι γειτονιές τους που καίγονται, τα αυτοκίνητα των γειτόνων και των γονιών τους, τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία των αδερφιών του που λεηλατούν. Κάνουν στάχτη οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τη ζωή τους καλύτερη κι ευκολότερη, οτιδήποτε θα τους επέτρεπε να διασκεδάσουν λίγο, να επικοινωνήσουν, να βρουν δουλειά. –A. Glucksman, φιλόσοφος, στη Le Monde, 21 Νοέμβρη 2005

Οι πολεοδόμοι πάντα το ‘χαν λάθος: θεωρούν τα αυτοκίνητα (και τα υποπροϊόντα τους, όπως τα παπάκια) ουσιαστικά σαν μέσα μεταφοράς. Είναι η υλοποίηση μιας άποψης για την ευτυχία, αυτή που ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός προσπαθεί να επεκτείνει στο σύνολο της κοινωνίας. Τα αυτοκίνητα είναι το αποκορύφωμα της ευτυχίας της αλλοτριωμένης ύπαρξης, και ως ουσιώδη προϊόντα της καπιταλιστικής αγοράς, βρίσκονται στο επίκεντρο της ίδιας παγκόσμιας διαφήμισης. –G. Debord.

Διάχυτη εξουσία, διάχυτη επίθεση

Η εξουσία δε διαμένει σε κάποια Χειμερινά Ανάκτορα που μπορούν να καταληφθούν απ’ τους επαναστάτες, ούτε βασίζεται στα διάφορα κέντρα παραγωγής που μπορούν να καταλάβουν οι εργάτες. Δε συμπεριλαμβάνει απλώς τις πολιτικές, αστυνομικές και νομικές λειτουργίες, αλλά διαθέτει ένα τριχοειδές σύστημα σχέσεων που, μιας και επεκτείνεται στο σύνολο της κοινωνίας, διαμορφώνοντας τις ατομικές και συλλογικές πράξεις. Η εξουσία παράγει και ευνοεί την αναπαραγωγή μορφών ζωής που η διατροφή, η επικοινωνία, η κίνηση, η σκέψη κλπ προσαρμόζονται ευκολότερα στις απαιτήσεις της. Η εξουσία μοιάζει να έχει κυριαρχήσει παντού, μα για τον ίδιο είναι επίσης εκτεθειμένη παντού -προφανώς σε διαφορετικό βάθος στρατηγικής επίθεσης. Όλο αυτό δεν είναι παρά κοινοτοπίες που θα διδάσκονταν ακόμα και σε κάποιο γαλλικό κολλέγιο, όμως αν είναι έτσι, τότε δε θα ‘πρεπε να παραπονιέται κανείς στα σοβαρά για τη ζημιά που προκαλούν οι ταραχοποιοί προς “άσχετους ανθρώπους”. Είτε πρόκειται για ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που πυρπολήθηκαν απ’ τους γάλλους αυτοκινητομάχους, είτε για τους απογοητευμένους πελάτες κάποιας κατεστραμμένης τράπεζας, ή για τους αργοπορημένους οδηγούς λόγω ενός οδοφράγματς, κάθε ισχυρισμός ότι αποτελούν έναν τρίτο, άσχετο μ’ όλο αυτό, ισοδυναμεί μ’ έναν ισχυρισμό ουδετερότητας: μια υπόθεση προς κατάρριψη.

Ασφαλώς, κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι η καταστροφή μιας τράπεζας, μιας φυλακής ή ενός δικαστηρίου είναι κάτι διαφορετικό ποιοτικά απ’ την πυρπόληση ενός αυτοκινήτου στα προάστεια, κάτι που ισχύει αλλά μέχρι ενός σημείου. Για να το αντιληφθούμε καλύτερα, θα μπορούσε κάποιος να διεξάγει το ακόλουθο υποθετικό πείραμα. Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι κριτήριο για την ευκρίνεια μιας πρακτικής στην εξέγερση είναι η πιθανότητα γενίκευσής της, οπότε ας υποθέσουμε ότι μια πρακτική θα ακολουθούταν παντού: για παράδειγμα, αν όλες οι τράπεζες καταστρέφονταν, σίγουρα, θα προκαλούνταν ένα χάος αλλά βέβαια θα απείχε ακόμα απ’ το να επιφέρει μια επανάσταση. Ας επαναλάβουμε το πείραμα, με όλα τα αυτοκίνητα αυτή τη φορά να καταστρέφονται. Δε θα ήταν οι συνέπειες το ίδιο, αν όχι και περισσότερο επαναστατικές; Δε θα επέφερε μια ριζική μεταμόρφωση ολόκληρης της κοινωνικής ζωής; Μια υπόθεση που δεν μπορούμε να αρνηθούμε.

~

Θέλω να πω σ’ όλα τα παιδιά που ζουν σε δύσκολες περιοχές ότι δεν έχει σημασία από που κατάγονται, όλα είναι παιδιά της (Γαλλικής) Δημοκρατίας” -J. Chirac, 14 Νοέμβρη 2005.

“Δημοκρατία είναι μια μορφή διακυβέρνησης που τίθεται πάνω απ’ το λαό, τον χειραγωγεί, τον εκπαιδεύει και τον κάνει ό,τι θέλει. Με τον στρατό της υποχρεώνει τους πιο απείθαρχους να υποταχθούν στους νόμους της. Κι όπως κάθε άλλη διακυβέρνηση, τα μόνα εμπόδια που βρίσκει είναι η αντίσταση των υπηκόων της κι ο φόβος για μια πιθανή εξέγερση” -E. Malatesta

Η ιδεολογία του νομοταγούς πολίτη

Παιδιά της Δημοκρατίας”: έτσι απευθύνθηκε ο Chirac στους κατοίκους των προαστείων προκειμένου να τους εξευμενίσει -σε μια προσπάθεια να αντισταθμιστούν οι υβριστικές προσβολές του Σαρκοζύ. Όσοι απ’ αυτούς γνωρίζουν πώς λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, σαν χρυσοποίκιλτες πόρνες, έχουν αρκετούς λόγους να θίγονται: όπως το Κράτος ονομάζεται Πατρίδα όταν είναι έτοιμο να σκοτώσει, αποκαλεί τους υπηκόους του “πολίτες” όταν επιθυμεί τη συνενοχή τους στο νόμιμο έγκλημα.

Η ιδεολογία του πολίτη, βέβαια, έχει δεχθεί κριτική εδώ και πολύ καιρό ως ιδεολογική αντανάκλαση μιας ψευδούς ισότητας που συγκαλύπτει την κοινωνική ιεραρχία, έχει ειπωθεί ότι ο πολίτης δεν είναι παρά η αστική εκδοχή της κοινωνικής ιεραρχίας. Στην υποχώρησή της, η κατάσταση του πολίτη έχει αποκαλύψει τη γυμνή ζωή που ισχυριζόταν ότι έκρυβε. Αυτή ήταν η φρικτή διαπίστωση των δυο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα: πίσω απ’ τους πολίτες δεν υπήρχε παρά η αστική αντίληψη κοινωνικής ζωής, όμως βαθύτερα, κρυβόταν η γυμνή ζωή που μόλις απαλλάχθηκε απ’ το περιτύλιγμά της, έχασε κάθε αξία, κάθε δικαίωμα, κάθε σεβασμό.

Σήμερα δεν είναι καλύτερα, καθώς οικουμενικά οι πολίτες δεν είναι παρά οι καθημερινοί εκείνοι άνθρωποι που οι συμπεριφορές και τα συναισθήματά τους έχουν ενσωματώσει κάθε κυρίαρχο πρότυπο. Ένας άχρωμος, θλιβερός συμβιβασμός, βασισμένος στην αναισθησία, συγκολλημένος απ’ τον φόβο. Τα τρία συστατικά του σύγχρονου πολίτη είναι η ανικανότητα άρνησης, η αδυναμία αποτελεσματικής δράσης και η ενσωμάτωση της αδυναμίας, ενισχυμένα απ’ την ιλιγγιώδη μείξη τεχνολογικής ανάπτυξης και θεάματος που παράγουν σε πληθώρα κάθε υποκατάστατο ώστε να αποφεύγεται το πανταχού παρόν ενδεχόμενο ψυχολογικής κατάρρευσης, παραίτησης κι απόσυρσης απ’ τον κόσμο. Προκειμένου να εξακολουθεί να ισχυρίζεται κανείς ότι διάγει μια ζωή ήσυχη και “κανονική” στις παρούσες συνθήκες, οφείλει πρώτα να απολέσει την όραση και την ακοή του, κι έπειτα, καθώς τα ανησυχητικά γεγονότα εμφανίζονται παντού και δεν μπορούν πια να αγνοούνται, να εγκαταλείψει τη δυνατότητά του να αντιδρά: εξ ου και η γενικευμένη παραίτηση που αν δεν μετατρέπεται ανοιχτά σε γενική κατάθλιψη είναι γιατί υποστηρίζεται από μια εκτεταμένη χρήση του φόβου, όχι μόνο των άλλων αλλά και του φόβου για το παρόν και το μέλλον του καθενός, και απ’ τις αμέτρητες τεχνοκρατικές μεθόδους του “να ξεφεύγεις”.

Πέρα απ’ την κατάσταση του πολίτη ωστόσο, αναπτύσσονται και διαδίδονται διαφορετικές μορφές ζωής. Όσοι απ’ αυτούς διατηρούν την αίσθηση του ανικανοποίητου απ’ αυτόν τον κόσμο, και επιστρατεύουν τη δύναμη και τη φαντασία τους για να επινοήσουν μορφές αντίδρασης κι επίθεσης ενάντια στην απάνθρωπη κοινοτοπία του, αλλά και το αναγκαίο θάρρος για να τις κάνουν πράξη, τίθενται εκ των πραγμάτων εκτός της ιδιότητας του πολίτη. Διατηρούν τη ζωή τους, τη ζωτικότητα που δεν μπορεί να περιοριστεί απλά στην μια ή την άλλη μορφή επιβίωσης. Απ’ την μια, ανεπιθύμητα προϊόντα αυτής της κοινωνίας, κατακάθια, που διαρκώς επιστρέφουν για να ταράξουν τον ήσυχο ύπνο της, και την ίδια στιγμή λογικά και παθιασμένα όντα της εξέγερσης, παράνομες και βαρβαρικές μορφές ζωής που ακατάπαυστα εμποδίζουν, επιτίθενται και πυρπολούν μέχρι κάθε ίχνος της αδικίας να εκλείψει. Όχι κύριε πρόεδρε, οι εξεγερμένοι της Γαλλίας δεν είναι παιδιά της αιματοβαμμένης δημοκρατίας σας, είναι παιδιά της ίδιας λύσσας που σας περιμένει σε κάθε γωνιά του δρόμου να σας αποδώσει τον λογαριασμό.

~

Είναι ένα μέτρο ασφάλειας που πάρθηκε για να αποδώσει στην αστυνομία όποια δυνατότητα χρειαστεί προκειμένου να αποκαταστήσει οριστικά την ειρήνη” -J. Chirac

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός μπορεί να περιγραφεί ως η διαδικασία ενός νόμιμου εμφυλίου πολέμου μέσω καταστάσεων εξαίρεσης. Αυτό επιτρέπει όχι μόνο τη φυσική εξόντωση πολιτικών αντιπάλων αλλά κι ολόκληρων κατηγοριών πολιτών, οι οποίες για τον οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να ενσωματωθούν στο πολιτικό σύστημα. Η συνειδητή δημιουργία μόνιμων καταστάσεων εξαίρεσης (ακόμα κι αν δε γίνεται δεδηλωμένα) έχει γίνει μια ουσιώδης πολιτική πρακτική που υιοθετούν όλα τα σύγχρονα Κράτη, ακόμη κι όσα αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά. -G. Agamben

Κατάσταση εξαίρεσης

Η κατάσταση εξαίρεσης είναι ο κανόνας: είναι δύσκολο να βρούμε μια πιο κοινή έκφραση στη σύγχρονη θεωρητική-κριτική παραγωγή λόγου. Είναι εξίσου δύσκολο να βρούμε μια κριτική και πρακτική ανάλυση που να μπορεί να στηρίξει μια τέτοια δήλωση. Η ίδια η έννοια είναι εξαρχής αμφίσημη, καθώς φαίνεται να υπονοεί ότι, ιστορικά ή λόγικά, πίσω απ’ την κατάσταση εξαίρεσης υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρξει κάποιου είδους αγνής εξουσίας που θα μπορούσε να λειτουργήσει κανονικά, χωρίς καταπίεση, βία κι αδικία. Είναι βέβαια γεγονός ότι είναι η εξουσία καθ’ εαυτόν που είναι καταπιεστική, βίαια κι άδικη. Έχοντας αποσαφηνίσει αυτό, είναι η δύναμη των γεγονότων που μας τραβά να αναζητήσουμε τί υπάρχει πίσω απ’ την κήρυξη έκτακτης ανάγκης.

Επισήμως, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι η συρρίκνωση της νομιμότητας (κι επομένως όλων των δικαιωμάτων κι ελευθεριών που υποτίθεται ότι εγγυάται) προκειμένου να υπερασπιστεί η ίδια η νομιμότητα. Αυτή η διαδικασία, που είναι φαινομενικά παράδοξη, δικαιολογείται τυπικά βάσει μιας οποιασδήποτε απειλής. Το γέγονος ότι γίνεται ο κανόνας, σημαίνει ότι η κατάσταση εξαίρεσης εφαρμόζεται τόσο συχνά, ανεξάρτητα απ’ τις επίσημες διακηρύξεις: απ’ την διαχείριση της μετανάστευσης (που όχι απλά εμπεριέχει εξοντωτικούς περιορισμούς στο “δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης”, αλλά βασίζεται στην ίδια την αρχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης, με τα “κέντρα κράτησης”), στην επετειακή ανακήρυξη κόκκινων ζωνών (όπου οι όποιες πολιτικές ελευθερίες πρακτικά καταργούνται), στην διόγκωση του κατασταλτικού μηχανισμού (που πλέον εισβάλει σε κάθε όψη της προσωπικής ζωής των ατόμων, παρά τις δημοκρατικές διακηρύξεις για την “προστασία της ιδιωτικής ζωής”), στην καθημερινότητα της αστυνομικής βίας (η “κακοποίηση” τείνει να είναι ευφημισμός για ό,τι συμβαίνει στους δρόμους ή σε τμήματα), και η λίστα των κανονικών καταστάσεων εξαίρεσης θα μπορούσε να συνεχίζεται για ολόκληρες σελίδες. Είναι προφανές ότι οι νεολαίοι των προαστείων γνωρίζουν πολύ καλά ότι όλα αυτά αποτελούν την “ομαλότητα” καθώς όχι μόνο ζουν οι ίδιοι σε μια χωροταξική κατάσταση εξαίρεσης αλλά και δέχονται την αστυνομική καταστολή σε καθημερινή βάση, σ’ όλο το φάσμα των εξευτελισμών, της κακοποίησης και της ανοιχτής βίας που συνοδεύει μια τυπική εξακρίβωση στοιχείων ή έναν έλεγχο.

Η κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία δε θα ήταν τόσο σκανδαλώδης στην πραγματικότητα, αν δε στιγματιζόταν από έναν συμβολικό χαρακτήρα: η επαναφορά ενός νόμου του 1955 που εισήχθηκε στη διάρκεια της πολεμικής επέμβασης στην Αλγερία, αποκαλύπτει την οσμή της αποικιακής διαχείρισης στην εσωτερική πολιτική: με άλλα λόγια, ήταν μια επιβεβαίωση απ’ την μεριά της κυβέρνησης ότι στο εσωτερικό της χώρας διεξάγεται ένας εμφύλιος πόλεμος.

Η ομαλότητα της κατάστασης εξαίρεσης, λοιπόν, αναπόφευκτα αποκαλύπτει τη βία που το Κράτος και η νομιμότητά του βασίζονται: βία που σκοπεύει στην πάσει θυσία διασφάλιση του Κράτους (κυρίως με την μορφή του κρατικού μονοπωλίου της βίας: αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές), και βία που σκοπεύει στην εξάπλωση του Κράτους (πόλεμοι, εμπάργκο, φυλακές υψίστης ασφαλείας κλπ). Όμως αυτή η ομαλότητα δείχνει επίσης το πώς η εξουσία είναι διαρκώς σε επιφυλακή για κάποια άμεση απειλή, για τη διάδοση μιας εξεγερτικής δυναμικής που θα ήταν δύσκολο να διαχειριστεί και να καταστείλει, εάν εξαπλωνόταν αποτελεσματικά. Εξ ου και η λήψη αναρίθμητων αποτρεπτικών μέτρων, όπως η ασταμάτητη προπαγάνδα περί τρομοκρατίας, μια διαρκώς επανερχόμενη κρίση και η διάδοση της ανασφάλειας, που μεταμορφώνει τους φόβους μιας σαθρής εξουσίας σε κοινές φοβίες των υπηκόων της.

Η κατάσταση εξαίρεσης, ωστόσο, έχει μια άλλη δυναμική που σπάνια τονίζεται από τη θεωρητική κριτική. Ο Benjamin μίλησε για μια ρήξη του ιστορικού συνεχούς: ένα επαναστατικό ξέσπασμα συμπίπτει με τη διάρρηξη της ομαλότητας, και -με μια διαπίστωση ότι είναι αδύνατον να συνεχιστεί έτσι- θέτει σε κίνηση την καταστροφική του ικανότητα. Οπότε, δεν έχει νόημα να αναζητάμε το πολιτικό πρόγραμμα, τις προοπτικές ή τους στόχους της εξέγερσης. Κάτι τέτοιο δε θα ήταν παρά μια αξιοθρήνητη οπισθοδρόμηση στο γνωστό “Τί να κάνουμε;”, ένα ζήτημα που μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα χαθεί τελικά στους σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας. Μπορούμε απλούστερα να αναρωτηθούμε τί μπορεί ο καθένας μας να κάνει γι αυτό, κάθε τί άλλο δε θα ήταν παρά ένα placebo.

~

Θέλω να ‘μαι αποδεκτή γι’ αυτό που είμαι”-μια 26χρονη αλγερινής καταγωγής

Εργάτες προσέξτε! Μη στιγματίζετε τους αδερφούς σας, αυτούς που αποκαλούνε κλέφτες, δολοφόνους, πόρνες, επαναστάτες, φυλακισμένους, με το στίγμα της υποτίμησης. Μην τους βρίζετε, μην τους συκοφαντείτε, προστατεύστε τους από ένα τελειωτικό χτύπημα. Δε βλέπετε πώς σας αποδέχονται οι στρατιωτικοί, πώς σας καλούν για μάρτυρες οι δικαστές, πώς σας χαμογελούν οι τοκογλύφοι, πώς σας νουθετούν οι παπάδες και πως σας απειλούν οι μπάτσοι; –E. Coerderoy

Περί Ενσωμάτωσης

Δεν είναι εύκολο να παραμελεί κανείς την αιτία των ταραχών των γαλλικών banlieues: το γεγονός ότι ολόκληρη η ύπαρξή τους εξαρτάται απ’ την κοινωνική αλλοτρίωση είναι τόσο εκκωφαντικό που δεν μπορεί να λησμονηθεί. Όμως ελάχιστοι δείχνουν να κατανοούν τους λόγους αυτής της κατάστασης. Εξ ου και το αίτημα για κοινωνική ενσωμάτωση, για επαναφομοίωση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μια αιτιολογική διαύγεια διαδέχεται το πολιτικό ψέμμα. Όλοι όσοι ζητούν κοινωνική ενσωμάτωση καλή τη πίστει, είναι απλά έρμαια της ψευδαίσθησης ότι η κοινωνία μπορεί να υποστεί μερικές αλλαγές, προκειμένου να μη χρειαστεί ν’ αλλάξουμε κοινωνία. Τουλάχιστον όσοι δεν είναι και τόσο καλόπιστοι, είναι συνήθως πιο ειλικρινείς: έχουν συνείδηση της κοινωνικής πειθάρχησης που υπονοείται σε τέτοια αιτήματα πρόνοιας.

Ενσωμάτωση σημαίνει πρώτα απ’ όλα ένταξη στην εργασία. Όμως η εργασία, στοιχείο του Κεφαλαίου και κατά συνέπεια συνώνυμη της υποταγής και της εκμετάλλευσης, διακρίνεται ολοένα και περισσότερο σε υπερειδικευμένη τεχνοκρατική εργασία και ολοένα και πιο απαξιωμένο μηχανικό-χειρωνακτικό έργο. Αυτά είναι τα δυο πρόσωπα της σύγχρονης επισφαλούς εργασίας: ο αγχώδης μάνατζερ κι ο εξαντλημένος προλετάριος. Περιττό να πούμε ποιό ποιό από τα δύο προορίζεται για τους νέους των προαστείων, άλλωστε αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι η ελάχιστη ηλικία για να πάει κάποιος βοηθός σε τεχνικές εργασίες είναι σύμφωνα με έναν νέο νόμο του πρωθυπουργού De Villepin τα 14 έτη, όταν η υποχρεωτική εκπαίδευση απ’ το 1959 κρατάει ως τα 16. Την ίδια στιγμή, το σύμφωνο πρώτης εργασίας (CPE), νομιμοποιεί την άμισθη εργασία για τα δυο πρώτα χρόνια απ’ την πρόσληψη.

Τελικά, λίγοι αντιλαμβάνονται ότι είναι το Κεφάλαιο (κι άρα η εργασία η ίδια) που έχει δημιουργήσει την κατάσταση απ’ την οποία τώρα πρέπει να ξεφύγει: κατά την ιμπεριαλιστική επέκτασή του πρωτοεφάρμοσε τις σκληρές συνθήκες που ανάγκασαν εκατομμύρια ανθρώπων να μεταναστεύσουν, καθώς τότε ήταν σε θέση να διαχειριστεί την εισαγωγή και την εκμετάλλευση της υποτιμημένης εργασίας τους στις βιομηχανικές ζώνες (μεταξύ άλλων -την ίδια περίοδο- δημιουργώντας, μέσω των τοπικών δημοτικών συμβουλίων, τις τεράστιες εργατουπόλεις στη θέση των παλιών γειτονιών που υπήρξαν δίκτυα εργατικής αλληλεγγύης). Μετά το δεύτερο μισό των ’70es, οπότε κι έλαβε χώρα η λεγόμενη βιομηχανική αναδιάρθρωση, δηλαδή η μετανάστευση των επενδύσεων προς μέρη του πλανήτη όπου η εργασία ήταν ακόμα φθηνότερη, ο πλεονασματικός πληθυσμός των προαστείων εγκαταλήφθηκε στις συνθήκες ζωής που υφίστανται και σήμερα, δημιουργώντας τις κοινωνικές συνθήκες που ευνοούν μια έκρηξη του οργισμένου μηδενισμού. Θα δώσει το Κεφάλαιο τη δική του λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει το ίδιο; Θα γίνουμε ξανά μάρτυρες της πιο ανισόρροπης διαλεκτικής μεταξύ Κεφαλαίου κι εργασίας;

Όσον αφορά την εκπαίδευση, τη συμπληρωματική μορφή της ενσωμάτωσης, τα σημαντικά έχουν ειπωθεί ήδη: καθήκον της δεν είναι παρά η προετοιμασία για την εργασία. Αφαιρουμένης -εκ των πραγμάτων- αυτής της λειτουργίας, δεν είναι παρά μια άχρηστη εξάσκηση -στην καλύτερη- και ένας μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου -στη χειρότερη, κάτι που έγινε φανερό απ’ την θεσμοθέτηση των ZEP (Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας) το 1981, που σήμερα περιλαμβάνουν 20% των μαθητών όλης της χώρας. Εν συντομία, κάθε αίτημα για ενσωμάτωση δεν είναι παρά μια απεγνωσμένη απόπειρα αναβίωσης του κοινωνικού πτώματος με περισσότερη φορμόλη.

Οι αντιφάσεις που περιέχει η λογική της ενσωμάτωσης αφορούν επίσης τους ταραχοποιούς, τουλάχιστον ένα μέρος τους, αυτούς που διεκδικούν το να μιλούν οι ίδιοι για λογαριασμό τους. Απ’ τη στιγμή που η εξέγερση έχει γίνει δεκτή με μεγάλη χαρά, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε αν το ξέσπασμά της αντιπροσωπεύει μια θέληση καταστροφής του συστήματος (όπως, σύμφωνα με την ανάλυση των καταστασιακών, συνέβη στην εξέγερση του Watts), ή απλά των ανισοτήτων του, των οποίων ο δομικός χαρακτήρας δεν γίνεται αντιληπτός. Ένα αξιοσημείωτο στοιχείο, πάντως, καθιστά την πρώτη υπόθεση εξαιρετικά πιθανή: το γεγονός ότι η νεολαία των banlieues θα μπορούσε κάλλιστα να επιβιώνει με άλλα μέσα, π.χ. μέσω του εμπορίου ναρκωτικών και της παράνομης οικονομίας. Ένα απ’ τα καθήκοντα της θεωρητικής κριτικής, ωστόσο, είναι ακριβώς να δείξει ότι μια γενική “ενσωμάτωση” είναι αδύνατη, κι ως εκ τούτου κάθε αίτημα πολιτικών προοπτικών που προέκυψε απ’ το ρήγμα που άνοιξε η εξέγερση, είναι μη-ρεαλιστικό. Με δυο λέξεις, να αρνηθεί τον μονόδρομο της κοινωνικής ενσωμάτωσης ως πανάκεια για την αναπόφευκτη αποσύνθεση του κοινωνικού συστήματος. Όπως είναι αρκετά γνωστό, η δημιουργία του νέου, μπορεί να έρθει μόνο απ’ τον θάνατο του παλιού.

Απρίλης 2006


~

Σχετικές δημοσιεύσεις:

Κοινωνικός πόλεμος στη Γαλλία, 2005-6 – Ναδίρ

Από ένα δείπνο στάχτης στη χόβολη του σατέν – Les amis de Nemesis

Μετά τις ταραχές στα παρισινά προάστεια – Mouvement Communiste

Μια κριτική στα μπάχαλα των γαλλικών προαστείων, 2005 – Troploin

“Mise en point: Η Ελλάδα, η Γαλλία και ο Κομμουνισμός” – Comité invisible

Villiers-le-Bel: Η δίκη μιας εξέγερσης 21/6/2010 – Alessi Dell’ Umbria

Στις εξεγέρσεις των γαλλικών προαστίων θα επιστρέψουμε ξανά στο μέλλον.

Categories
Uncategorized

Ενός λεπτού οργή στο γήπεδο Χαριλάου

αναδημοσιεύουμε την παρακάτω αναφορά απ’ το indymedia, για το εξαιρετικά ενδιαφέρον γεγονός ότι η νεκροφιλική-αστυνομική εθνική ομοψυχία έσπασε ανοιχτά και στην πράξη όχι από κάποιον πολιτικό χώρο αλλά από έναν οπαδικό χώρο.

Συνθηματα εναντια στην Αστυνομια φωναχτηκαν απο οπαδους του ΑΡΗ κατα την διαρκεια ενος λεπτου σιγης που φωναχτηκε απο τα μεγαφωνα του γηπεδου στο παιχνιδι με Ηρακλη,για τους ΔΙΑΣ που εκτελεστηκαν στην συμπλοκη του ρεντη απο ενοπλους,κατα την διαρκεια διαφυγης τους.Με το που ακουστηκε το μυνημα απο τα μεγαφωνα μεριδες οπαδων,που μετα κατεληξαν να φωναζει ολη η ΘΥΡΑ 3 σχεδον,και καποιοι απο αλλες θυρες.Η ενος λεπτου σιγη χαθηκε μεσα στα συνθηματα των οπαδων,και για ακομα μια φορα τους χαλασε η σουπα.Ας διαμαρτυρηθουν στις τηλεορασεις παλι για ”Αναρμοστη συμπεριφορα οπαδων”.

Οι χαρτογιακαδες μπατσοι συνδικαλιστες και οι διαφοροι πολιτικοι που τριγυρνανε στα ΜΜΕ και μυξοκλαιγονται για τους ”ΗΡΩΕΣ” της ομαδας ΔΙΑΣ,που εχασαν την ζωη τους για το καθηκον,με ολα τα κομματα να συμπασχουν.Αφου ορισμενοι διαλεγουν συγκεκριμενες δουλειες να κανουν,να ξερουν οτι συμβαινουν αυτα.Κανενας Αστυνομικος δεν ειναι ηρωας και αγωνιστης,ολοι θελουν να αυξανεται ο μισθουλακος τους και οι βαθμοι τους.

Περηφανοι για την δουλεια που κανουν,και το εργο που επιτελουν.Το οποιο ειναι αντιαθρωπινο,αντικοινωνικο και τρομοκρατικο.Δεν ξεχναμε το 7χρονο κοριτσακι που παρασυρθηκε απο μοτοσυκλετιστη της ομαδας ΔΙΑΣ στο μενιδι,οπου επεσε πανω της και συνεχισε σαν κυριος για να αναλαβει την υπηρεσια του,μετα το κοριτσακι ξεψυχησε.

Οι αλλεπαληλες επιθεσεις σε διαδηλωτες,οπου αντρες της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ,και προσφατως στης 23 φεβρουαριου,επεφταν πανω τους με τις μηχνες.Αλλα και η τρομοκρατηση νεολαιων με σταματηματα,ελεγχους και προσαγωγες.

Αλλα και οι επιθεσεις γενικοτερα σε αρκετα κομματια της κοινωνιας,σε συνεργασια με τα ΜΑΤ-ΥΜΕΤ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ-ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ.Φυσικα και οι ΕΙΔΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ειναι Αστυνομικοι,και σαν τετοιοι πρεπει να αντιμετωπιζονται.

Οπως ολη η ΕΛ.ΑΣ.Ειδικος Φρουρος ειναι ο Επαμεινωνδας Κορκονεας, και ο Σαραλιωτης.Και ολοι αυτοι οι συνοριοφυλακες που διωχνουν και χτυπανε τους μεταναστες,αυτοι θα φυλανε το μελλοντικο τειχος του εβρου,μαζι με τους συναδελφους τους απο βουλγαρια απο το προσεχες καλοκαιρι.Και αν δεν ισχυει απο τωρα. Κακως δηλαδη λενε για τους ειδικους φρουρους. Και αρμοδιοτητες εχουν και τα παντα εχουν. Το χουν αποδειξει παντου.Στο ευρυτερο φασμα της κοινωνιας γενικοτερα.Και δεν ειναι καθολου καημενοι και παραπεταμενοι.Τα οπλα των μπατσων δεν εκπρυσοκροτουν,παρα μονο οταν τραυματισουν συναδελφους τους.Μονο τοτε.Γενικοτερα μια χαρα πυροβολανε.Ολα νομιμα,κατω απο την ομπρελα της κρατικης-αστικης νομοθεσιας.Σαν σκεπτομενοι οπαδοι,και πολιτικα συνηδητοποιημενοι καλουμε τους οπαδους των ομαδων αυριο,να μην τηρησουν το ενος λεπτου σιγης στα γηπεδα.Και να φωναξουν συνθηματα εναντια στην Αστυνομια.Χαιρετιζουμε επισης ολες τις πολιτικες κινησεις οπαδων ομαδων στην Ελλαδα.Απο συνθηματα και πανο μεχρι ανακοινωσεις και πορειες.

Χαιρετισματα στους FENTAGIN (Aτρομητος), στους ΝΑVAHO  (Παναχα’ι’κη) στα παιδια του ΑΣΤΕΡΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ,και στο ST.PAULI CLUB.

TO KΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΛΗΤΕΣ ΑΛΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΤΕΣ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΧΩΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΗΔΕΙΣΗΣ

*Μετα το τελος του αγωνα,οπαδοι του ΑΡΗ εισεβαλλαν στον αγωνιστικο χωρο προσπαθωντας να προσεγγισουν την φυσουνα. Και η μπλε διμοιρια των ΥΜΕΤ,η οποια ητανε παραταγμενη στα επισημα στο κατω μερος,Με πλατη στο γηπεδο, με υποστηριξη επιτεθηκε στους οπαδους του ΑΡΗ ριχνωντας δακρυγωνα στον αγωνιστικο χωρο,οι οπαδοι απαντησαν με διαφορα αντικειμενα,σπασμενες καρεκλες,πετρες,σκουπες,μπογιες και πινακιδες.Αλλα και σωμα με σωμα με κλωτσιες και μπουνιες.Αλλα και πυρσο που εκτοξευτηκε απο μικρη αποσταση και επεσε πανω στην διμοιρια. Ενω αλλοι οπαδοι κρατουσαν την καγκελοπορτα της θυρας και ηταν συγκεντρωμενοι με μαζεμενα υλικα σε περιπτωσης επιθεσης των μπατσων οπως και εγινε,με την βοηθεια χημικων και δακρυγωνων. Μετα απο λιγη ωρα αρκετοι συγκεντρωμενοι οπαδοι του ΑΡΗ παρεμειναν εξω απο το γηπεδο, οπου και επιχειρηθηκε εισβολη στη θυρα 2,οπου και προξενηθηκαν μεσα στο γηπεδο φθορες.Μετα απο λιγο βγηκαν και αλλες διμοιριες οπου και ξεκινησαν οι οδομαχιες(το τι εδειξε και το τι δεν εδειξε η TV δε μας νοιαζει),με οπαδους του ΑΡΗ να βαζουν φωτια σε καδο απορριματων και καγκελα για οδοφραγματα μπροστα στην παπαναστασιου για να κρατησουν τις διμοιριες οι οποιες επνιξαν την περιοχη στα δακρυγωνα εξαπολυωντας επιθεσεις επι ”δικαιων” και ”αδικων”,τα δακρυγωνα εφτασαν μεχρι τα μπαλκονια,οπου καποιοι βγηκαν και εκραζαν τα ΜΑΤ,λογω αναπνευστικων προβληματων που δημιουργηθηκαν.

Οι οδομαχιες συνεχιστηκαν εξω απο την θυρα 1 οπου και μεταφερθηκαν σε διαφορα στενα.Απο παρακειμενα μαγαζια εκτοξευτηκαν καρεκλες στα ΜΑΤ απο οπαδους και διαφορα αλλα αντικειμενα. Επιτηδες οι μπατσοι χρησιμοποιησαν πολλες χειροβομβιδες κροτου λαμψης για να τρομοκρατησουνε τον κοσμο και την περιοχη. Ενω πολλα παρακειμενα στενα και δρομοι αποκλειστηκαν απο τις διμοιριες με αποτελεσμα πολλοι να εγκλωβιστουν και να μην μπορουν να φυγουν.Λιγο μετα,και πριν ληξουν οι συγκρουσεις αντρες της ομαδας ΔΙΑΣ εμφανιστηκαν σε στενα πανω απο το χαριλαου προσπαθωντας να συλλαβουν κοσμο,κινουμενοι περιμετρικα σε δρομους και παραδρομους,για να ανακοψουν κοσμο και να προβουν σε ελεγχους.Στο σημειο των συγκρουσεων εφτασε ασθενοφορο οπου και παρελαβε τραυματισμενους οπαδους.2 η 3 τον αριθμο.Οι οδομαχιες συνεχιστηκαν μεχρι της 22:15 περιπου.Προς το παρων δεν υπαρχουν επισημα στοιχεια για συλληψεις.Καλο ηταν στις εφοδους οπου κοσμος ξαναγυριζε για να συγκρουστει.Ενω φωναχτηκε αρκετες φορε το συνθημα ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.Καγκελα για οδοφραγματα τοποθετηθηκαν και στο πισω μερος της παπαναστασιου για να εμποδισουν εστω στο ελαχιστο του μπατσους σε περιπτωση που ορμουσαν μεσα στο πληθος.Πολλα δακρυγωνα και χημικα.Και δεν ημασταν και ολοι.Γιατι αρκετοι ειχαν αποχωρησει.Αλλα αρκετοι εμειναν.

Η Σχεδιασμενη επιθεση μεσα στο γηπεδο ηταν προφανες. Αφου η διμοιρια των ΥΜΕΤ (16 ΜΠΑΤΣΟΙ),με την βοηθεια υποστηριξης των ΜΑΤ, και βαθμοφορων καπελακηδων ηταν φανερη. Συγκεκριμενα η διμοιρια κατεβηκε απο τα σκαλια της θυρας των επισημων και μπηκε στο χορταρι οπου συντονισμενα επιτεθηκαν στους οπαδους. Αυτο φυσικα δεν ειναι μια θυματοποιηση,απλα αναδυκνυεται ενα γεγονος οπου εχει προεκταση και στην κοινωνια γενικοτερα. Να αντισταθουμε οπως και οταν μπορουμε εναντια στο συστημα και τα τσιρακια του. Εντος και εκτος γηπεδων.

 

από GEGEN NATIONALISTS-ACAB

Categories
Uncategorized

Γαλλία: Τελικά πόσα αμάξια κάηκαν αυτήν την πρωτοχρονιά;

Γαλλία: Τελικά πόσα αμάξια κάηκαν αυτήν την πρωτοχρονιά;


από τις εορταστικές εκδηλώσεις στο Στρασβούργο

45 με 60 οχήματα πυρπολούνται κάθε νύχτα στη Γαλλία, ενώ τα νούμερα κορυφώνονται δυο συγκεκριμένες νύχτες του χρόνου: την 14η Ιούλη, επέτειο της Άλωσης της Βαστίλης, και την παραμονή της πρωτοχρονιάς: την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου.

O υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux είχε προαναγγείλει ότι δε θα ανακοινωθεί φέτος ο αριθμός των οχημάτων που θα πυρποληθούν, κατά τα ειωθότα, την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου, προκειμένου να “μπει τέλος σ’ έναν ανόητο διαγωνισμό που συνίσταται σε εμπρησμούς οχημάτων νομοταγών πολιτών”.

Σύμφωνα με το περιοδικό Time: “Αν και τα νούμερα αυξομειώνονται, έχουν γενικά πέσει από τα τέλη του ’70, οπότε και η γαλλική προαστιακή νεολαία πρωτοάρχισε να πυρπολεί αυτοκίνητα ως έναν τρόπο να τραβήξει την προσοχή της κοινωνίας, των μήντια και των πολιτικών. Αργότερα η πρακτική μετατράπηκε σε μια τακτική ενέδρας ώστε να τραβηχτούν αστυνομικές και πυροσβεστικές δυνάμεις στο σκηνικό -όπου θα τους επετίθονταν οι συμμορίες. Σήμερα η πράξη έχει περισσότερο το νόημα μιας καθημερινής διαμαρτυρίας ενάντια στην αλλοτρίωση, τις διακρίσεις και την αδιαφορία της πιο προνομιούχας γαλλικής κοινωνίας”.

Σύμφωνα με την πυροσβεστική, ο αριθμός των αυτοκινήτων που κάηκαν την φετινή νύχτα μειώθηκε σχετικά με πέρυσι στο Seine-Saint-Dennis και στο Παρίσι (117 αυτοκίνητα και 500 προσαγωγές στο Île-de-France), αν και στα βόρεια της χώρας φαίνεται αυξημένος. 53.820 αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν το βράδυ σ’ όλη τη Γαλλία, 8.060 στο Παρίσι. 2.000 πυροσβέστες ήταν σε επιφυλακή. 8.500 στρατιώτες, κυρίως στην Μασσαλία και αλλού. Το Παρίσι ως συμβολικό κέντρο της κρατικής εξουσίας πρωταγωνίστησε στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς. Αν και ο υπ. εσωτερικών σχολίασε σχετικά ότι “κανένα αξιοσημείωτο επεισόδιο δεν έλαβε χώρα σ’ όλην την επικράτεια”, δεν κατάφερε να εξηγήσει πειστικά την ύπαρξη 16 τραυματιών μεταξύ των δυνάμεων της τάξης. “Το βράδυ της παραμονής φέτος ήταν ανησυχητικά ήσυχο”, σύμφωνα πάλι με τα μμε. Δημοσιογράφοι επικαλούμενοι αστυνομικές πηγές ισχυρίζονται πως το υπερβολικό ψύχος “κατάφερε να ηρεμήσει τα πάθη”.

Την παραμονή πρωτοχρονιάς του 2009, πυρπολήθηκαν 1.137 οχήματα “ελαφρά μείωση” σε σχέση με τα 1.147 του 2008, αλλά και πάλι περισσότερα απ’ τα 879 του 2007, ή τα μόλις 450 της παραμονής του 2002.

Ολόκληρο το 2008, πυρπολήθηκαν 36.700 οχήματα (52.000 κατ’ άλλες πηγές, τα νούμερα αυξομειώνονται ανάλογα με το αν συνυπολογίσουμε τον αριθμό διπλανών αυτοκινήτων που υφίστανται ζημιές, τους εμπρησμούς για τους οποίους υπάρχουν υποψίες ασφαλιστικών απατών κλπ). Το 2007 κάηκαν 42.700 οχήματα, το 2006 44.000, το 2005 45.000, ενώ το 1999 16.088 οχήματα.

501 προσαγωγές πραγματοποιήθηκαν την νύχτα αυτή για το 2011, 481 το 2010, 288 το 2009, 259 το 2008. Απ’ την άλλη μεριά της πόλης, 350.000 άτομα παρακολούθησαν τη φιέστα των δημοτικών αρχών στο Παρίσι, σε σχέση με 270.000 το 2010 και 550.000 το 2009.

“Δεν έχουν προγραμματιστεί πυροτεχνήματα για τo πεδίο του Άρεος” ανακοίνωσε για πρώτη φορά η δημοτική αρχή, προκειμένου να αποτρέψει τους κατοίκους από “άσκοπες βόλτες” στο κέντρο, ενώ παράλληλα “18 έφιπποι της δημοκρατικής φρουράς θα περιπολούν την νύχτα στους δρόμους”. Στην Αλσατία, όπου ο λαός προσπαθεί να προμηθευτεί (παράνομες) κροτίδες και πυροτεχνήματα απ’ τη γειτονική Γερμανία συνεχίζοντας την τοπική παράδοση, θα πολλαπλασιαστούν οι έλεγχοι στα σύνορα όσο και στις πόλεις, ενώ στο Μονπελιέ, εκτός απ’ τα πυροτεχνήματα απαγορεύτηκε προσωρινά(;) και η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους (Πηγή: AFP-γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων). Τέσσερεις μπάτσοι τραυματίστηκαν από κροτίδες στο Στρασβούργο όπου κάηκαν σύμφωνα με την πυροσβεστική πάνω από 65 οχήματα.

Categories
Uncategorized

O χιονοπόλεμος ως εξεγερτικό παιχνίδι: Λειψία, Γκρενόμπλ, Κεμπέκ

μικρές ειδήσεις για μια άλλη χρήση της πόλης

Λειψία, 30/11/2010:

Στη Γερμανία, πρακτικά ανέπαφη από φοιτητικές ή άλλες κινητοποιήσεις, το χιόνι καλύπτει ήσυχα πόλεις όπως η Λειψία. Στο Connewitzer Kreuz, στα νότια της πόλης, μια παρέα άρχισε τον χιονοπόλεμο με γείτονές της, όπως είναι σχεδόν παραδοσιακό στη συνοικία αυτή τα τελευταία χρόνια. Ένα άτυπο ραντεβού, με τα πρώτα χιόνια, σπάει την αμηχανία και μπλέκει ανθρώπους που αμίλητοι και μοναχικοί κατευθύνονται σ’ ένα απ’ τα γειτονικά εμπορικά κέντρα για τη χριστουγεννιάτικη κατανάλωση. Το αρχικό πλήθος, γύρω στα 40 άτομα, γρήγορα μεγαλώνει, ώσπου σύντομα πάνω από 500 άτομα επιδίδονται σ’ αυτό το παιχνίδι για τη χαρά του, σπάζοντας την μονοτονία της αγοράς. Μερικές βιτρίνες καταστημάτων και τζάμια πολυτελών αμαξιών επίσης. Είναι 7 το απόγευμα.

Μέσα σε 45 λεπτά, αστυνομικές διμοιρίες κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ αποκόπτουν την κυκλοφορία οχημάτων. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας Uwe Voigt, οι συμμετέχοντες δεν μπορεί παρά να υποκινούνται από ακροαριστερούς ακτιβιστές, που κρύβοντας πέτρες μέσα στις χιονόμπαλες, εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να επιτεθούν κατά της αστυνομίας, στην τελική δεν υπάρχει λόγος για τέτοια παιδιαρίσματα, και οι πολίτες θέλουν την ησυχία τους… Στη θέα των δυνάμεων της τάξης, ο χιονοπόλεμος μετατράπηκε σε οδομαχίες με πέτρες, μπουκάλια και πυροτεχνήματα, χωρίς ωστόσο να χάσει κάτι απ’ τη γιορταστική ατμόσφαιρά του, ενώ 2 μπάτσοι τραυματίστηκαν κι ένα περιπολικό σπάστηκε. Η αστυνομία τελικά καταφέρνει να αδειάσει τον δρόμο και να επαναφέρει την κυκλοφορία. Δεν υπάρχουν αναφορές για συλλήψεις.

Πηγή (ενδεικτικά): http://www.l-iz.de/Leben/Gesellschaft/2010/11/Im-Sueden-brennt-noch-Licht-Schneeballschlacht-am-Kreuz.html

~

Το αρχέτυπο στοιχείο του παιχνιδιού βρίσκεται λοιπόν παντελώς σχεδόν κρυμμένο πίσω από πολιτισμικά φαινόμενα. Αλλά σε κάθε στιγμή, ακόμη και σ’ ένα πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό, το «ένστικτο» του παιχνιδιού μπορεί να ανακτήσει όλη την ισχύ του, βυθίζοντας το άτομο και τη μάζα στη μέθη ενός απέραντου παιχνιδιού. – Γιόχαν Χουιζίνγκα (Homo Ludens – Ο άνθρωπος και το παιχνίδι).

Γκρενόμπλ, 1/12/2010:

Μερικές δεκάδες παιδιά παίζουν χιονοπόλεμο στην πλατεία Victor Hugo, μπροστά στην αγορά των χριστουγεννιάτικων. Οι σεκιουριτάδες της αγοράς τα διώχνουν, ενώ τα παιδιά απαντούν με χιονόμπαλες. Μετά από λίγο, τα παιδιά βαριούνται και τα παρατούν. Μια ομάδα δημοτόμπατσων καταφτάνει ως ενισχύσεις των σεκιουριτάδων. “Εδώ δεν είναι παιδική χαρά”. Κυνηγητό στα στενά. Άλλοι 25 μπάτσοι εμφανίζονται. Η αστυνομία θα συλλάβει 6 άτομα και τα οδηγεί μπροστά στους σεκιουριτάδες για να τα “αναγνωρίσουν”. Χωρίς πολλή σκέψη, όλοι τους υποδεικνύονται ως ένοχοι. Ούτως ή άλλως, ενημερώνονται πως τα πρόσωπά τους έχουν καταγραφεί στις “έξυπνες” κάμερες ασφαλείας που έχει εγκαταστήσει ο δήμος, χωρίς τη συναίνεση των κατοίκων βέβαια, καθώς κάθε τέτοια περιττεύει, όταν πρόκειται για την εξασφάλιση της μέγιστης κερδοφορίας της αγοράς. Κάτι που προοιωνίζει ότι εκτός απ’ τις χιονόμπαλες θα είναι και άλλες πολλές χειρονομίες που θα γεμίσουν μ’ ένα εξεγερτικό περιεχόμενο, όσο οι περασμένες εξεγέρσεις, οι κατακτήσεις και οι συμβιβασμοί τους, αδειάζουν από κάθε δικό τους.

Πηγή: http://juralibertaire.over-blog.com/

Κεμπέκ, 6/12/2010:

Στα περιθώρια διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων, νεαροί άρχισαν να πετούν χιονόμπαλες στις αστυνομικές δυνάμεις που ακολουθούσαν τη φοιτητική πορεία, ενώ οι μπάτσοι τους σημάδευαν με όπλα. Δεν πυροβόλησαν. Ανάλογο σκηνικό έγινε και στο Sheffield της Αγγλίας.

Πηγή: http://cupwire.hotink.net/articles/39269

Categories
Alessi Dell' Umbria

Villiers-le-Bel: Η δίκη μιας εξέγερσης – Alessi Dell’ Umbria

Villiers-le-Bel: Η δίκη μιας εξέγερσης

Στις 21 του Ιούνη, τέσσερεις νέοι απ’ το Villiers-le-Bel (Val-d’Oise) είναι αναγκασμένοι να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη, για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις γειτονιές τους στις 25 και 26 Νοέμβρη 2007. Ο θάνατος δυο εφήβων, όταν ανατράπηκε το μηχανάκι τους από περιπολικό της αστυνομίας, είχε πυροδοτήσει την εξέγερση των νέων του Villiers, οι οποίοι αντιμετώπισαν νικηφόρα τα CRS (γαλλικά ματ) για δέκα ολόκληρες νύχτες. Πολλοί μπάτσοι τραυματίστηκαν από πυρά αεροβόλων.

«Η εκδίκηση του βασιλιά λέγεται δικαιοσύνη»

Philippe Le Bel

Καί οι τέσσερεις συνελήφθησαν στις 18 Φλεβάρη του 2008. Την ίδια μέρα, στις 6 το πρωί, χίλιοι πεντακόσιοι μπάτσοι εισέβαλλαν στους δήμους Villiers-le-Bel, Gonesse και Sarcelles, με μια λίστα υπόπτων στο χέρι, σπάζοντας πόρτες και κάνοντας άνω-κάτω σπίτια, τραμπουκίζοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους, ακόμα και γέρους ή παιδιά, για να πάρουν μαζί τους τριάντα τρεις υπόπτους. Δεκαπέντε απ’ αυτούς προφυλακίστηκαν.

Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν ηταν συνέπεια μιας έκκλησης του υπουργείου εσωτερικών, που εγγυήθηκε σε κάθε πιθανό μάρτυρα ότι θα παραμείνει ανώνυμος και θα ανταμοιφθεί με αρκετές χιλιάδες ευρώ. Για πρώτη φορά υπό την πέμπτη δημοκρατία, άνθρωποι συλλαμβάνονται, δικάζονται και προφυλακίζονται στη βάση πληρωμένης ρουφιανιάς.

Τον Ιούλη του 2009, δέκα απ’ τους νεαρούς που συνελήφθησαν στη διάρκεια εκείνου του πογκρόμ, καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ένα εώς τρία χρόνια φυλάκισης – ποινή που παρέμεινε ίδια μετά την έφεση που είχαν ασκήσει τρεις απ’ αυτούς. Για το μόνο που κατηγορούνται είναι ότι πέταγαν πέτρες. Στις 21 Ιούνη, αντιμετωπίζουν ορκωτό δικαστήριο, οι τέσσερεις τελευταίοι, που κατηγορούνται για “απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, εις βάρος των οργάνων της τάξης”.

Τα όργανα της τάξης έλαβαν στο Villiers-le-Bel ένα υποδειγματικό κυνηγητό, μια τιμωρία για την πολύχρονη βαρβαρότητα και ατιμωρησία. Οι τέσσερεις κατηγορούμενοι δε θα δικαστούν για όσα κάνανε, αλλά προκειμένου το Κράτος να ξεπλύνει αυτή τη δημόσια προσβολή.

Η «αποκατάσταση του κράτους δικαίου στα προάστια», αυτή η τάρτα με κρέμα που μας ταϊζουν σε κάθε δελτίο ειδήσεων, δεν είναι παρά η εμπέδωση του νόμου του Κράτους με οποιοδήποτε μέσο. Ο Sarkozy το αναγνώριζε, δηλώνοντας στους υπεύθυνους της αστυνομίας στις 29 Νοέμβρη 2007: “Χρησιμοποιείστε όποιον τρόπο θέλετε, αυτό δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο, είναι μια απόλυτη προτεραιότητά μας”. Τον νόμο μπροστά στον οποίο πρέπει η πλέμπα των υποβαθμισμένων, ιδίως αν προέρχονται απ’ τις πρώην αποικίες της αυτοκρατορίας, δεν μπορεί παρά να σκύβει το κεφάλι.

Οι διαδικασίες αυτής της υπόθεσης μιλούν από μόνες τους. Βρωμάν όπως εκείνη η παλιά έφεση στην κατάδοση, που ενθαρρύνεται τώρα με το δέλεαρ του εύκολου κέρδους – ένα τηλεφωνηματάκι στους μπάτσους και ιδού, χιλιάδες ευρώ στο χέρι! Μπορούμε να φανταστούμε όλη την μικρή χαιρέκακη εκδίκηση που τροφοδοτεί μια τέτοια έκκληση στο Villiers-le-Bel… Τα κοράκια που κατέδιδαν κυνηγημένους Εβραίους κι αντιστασιακούς θα ανταγωνίζονται τώρα για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες ορέξεις τους, μ’ αυτούς που έστειλαν δεκαπέντε νέους του Villiers-le-Bel στη φυλακή για να πιάσουν το τζακπότ. Η ναζιστική Γαλλία του Vichy και το Las Vegas, ιδού τα πρότυπα του καθεστώτος Sarkozy.

Την ίδια μέρα που μαθαίναμε για την παραπομπή των νέων αυτών στο κακουργοδικείο, η εισαγγελία ανακοίνωνε την άρση των διώξεων εναντίον των αστυνομικών που εμπλέκονταν στον θάνατο των Mushin και Lakamy, των δυο εφήβων που σκοτώθηκαν στις 25 Νοέμβρη 2007.

Οι μπάτσοι όσο κι αν έχουν επωφεληθεί απ’ τα όλο και πιο εξελιγμένα τεχνικά μέσα, ορισμένες αστυνομικές τακτικές διατηρούνται ακόμα στην πιο πρωτόγονη εκδοχή τους. Όπως αυτή του shooting, που έγινε γνωστή μετά τον θάνατο ενός νέου στο Vaulx-en-Velin προ εικοσαετίας. Οι ταραχές που ακολούθησαν τότε, κατάφεραν να κάνουν γνωστό το πώς χρησιμοποιούν οι μπάτσοι τα αμάξια τους για να σταματήσουν ένα δίκυκλο που προσπαθεί να τους ξεφύγει. Πιο πρόσφατα, στο Woippy, στο προάστειο του Metz, στις 20 Γενάρη 2010, ένας νέος σκοτώθηκε και δυο άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά, ως αποτέλεσμα μιας ακόμη κούρσας καταδίωξης. Ο ένας απ’ τους επιζήσαντες, μόλις συνήλθε απ’ το κόμα, διηγήθηκε: “Μας καταδίωξαν, μας έριξαν κάτω” – αναφερόμενος στους δημοτόμπατσους – “ενώ ήμασταν πεσμένοι κάτω, μας χτύπησαν”.

Μια υπέρμετρη εξουσία δεν ανέχεται να την αντικρούουν. Έτσι, ο υπεύθυνος ενός συνδικάτου μπάτσων (Alliance Police), δήλωσε στις στήλες της Figaro (15 Μάρτη 2009): “Έχουμε να κάνουμε με ένα κρεσέντο (sic) βίας, από τα γεγονότα του Villiers-le-Bel, μέχρι τις υπερπόντιες επαρχίες. Δε διστάζουν να πυροβολήσουν αστυνομικούς. Αν δεν τιμωρήσουμε με την μεγαλύτερη αυστηρότητα αυτούς που επιτίθενται στους συναδέλφους μας, θα οδηγηθούμε στην καταστροφή και δε θα μπορούμε να βγούμε ποτέ από κει”. Κάνει λοιπόν μια απόλυτα ξεκάθαρη έκκληση στους αρμόδιους δικαστές να εκδίδουν τέτοιες ποινές. Σε μια τέτοια υπόθεση υπό το βάρος του λόγου των μπάτσων -αυτοίι είναι που αμοίβουν τους μάρτυρες κι αυτοί είναι που μιλούν στα μήντια-, θα ήταν εντελώς απερίσκεπτο (και μάταιο) να επικαλούμαστε την “ανεξαρτησία της δικαιοσύνης”.

Βλέπουμε όμως, κι εμείς, τη βία να κάνει κρεσέντο. Αντίθετα με τον μπατσοσυνδικαλιστή, εμείς δεν μπορούμε να εντοπίσουμε το σημείο εκκίνησής της. Μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε τις όλο και πιο προκλητικές και αλαζονικές συμπεριφορές μιας αστυνομίας μόνιμα οπλισμένης κι έτοιμης να βλάψει, και της οποίας η πανταχού παρουσίας στιγματίζει το έδαφος. Αυτή η εμπειρία δεν καταχωρήθηκε σε καμμία στατιστική, είμαστε όμως αμέτρητοι εμείς πάνω στους οποίους την εξασκεί -και ακόμα περισσότεροι για τους οποίους υπάρχει ως απειλή. Αμολώντας σκυλιά πάνω σε μεθυσμένους ξενύχτηδες έξω από κάποια γιορτή στη γειτονιά, ψεκάζοντας με χημικά θαμώνες ενός μπαρ επειδή διαμαρτυρήθηκαν για έναν έλεγχο, πλαστικές σφαίρες στο πρόσωπο μετά από μια ήρεμη διαδήλωση, εκκενώσεις καταλήψεων, χειροπέδες σε 14χρονα κορίτσια επειδή ανέβηκανν στο λεωφορείο χωρίς εισητήριο, ψάξιμο στις τσάντες για ναρκωτικά με σκυλιά μέσα στα λύκεια, ρίξιμο στο έδαφος με λαβή στο μπράτσο για μια λέξη πιο έντονη απ’ τις άλλες, ξυλοδαρμοί και προσαγωγές οδηγών επειδή κόρναραν σε ασφαλίτικο που έκλεινε το δρόμο, εκφοβισμοί και βιαιοπραγίες κάθε είδους, απ’ τις οποίες οι μπάτσοι βγαίνουν πάντα κερδισμένοι – με αποκορύφωμα τις αποζημιώσεις ατυχημάτων που εισπράτουν μετά από ξυλοδαρμούς πολιτών.

Για μια φορά όμως στο Villiers-le-Bel, οι μπάτσοι ηττήθηκαν στο ίδιο το πεδίο της βίας. Ήταν αυτοί που έγιναν στόχος, από αεροβόλα βέβαια – καμία σχέση με πραγματικές σφαίρες. Εισέπραξαν την πληβειακή οργή και τώρα πια την φοβούνται.

Η δίκη αυτή λοιπόν θα είναι μια δίκη πολιτική. Αυτό που θα δικαστεί δεν είναι η ενδεχόμενη συμμετοχή των τεσσάρων στα γεγονότα, αλλά η ίδια η ύπαρξη αυτών των γεγονότων. Αυτό που έχει σημασία για τους δικαστικούς μηχανισμούς είναι να πληρώσουν κάποιοι άνθρωποι ψυχή τε και σώματι γι’αυτό που έγινε τα δυο βράδια του Νοέμβρη στο Villiers-le-Bel. Αυτή η προσωποποίηση είναι προσχηματική: διότι αυτοί που επιλέχθηκαν να απολογηθούν θα ήταν αφιάδορο αν αντικαθίσταντο στην τύχη από τέσσερεις οποιουσδήποτε άλλους με ανάλογο προφίλ.

Όπως κάθε πολιτική δίκη, έτσι κι αυτή θα είναι μονομερής. Οποιαδήποτε ένσταση ή αντίρρηση εκ των προτέρων έχει απαξιωθεί – γιατί τί είδους νομιμότητα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει σε μια διαδικασία χωρίς δυνατότητα αντίφασης, αφού οι μάρτυρες, στις καταθέσεις των οποίων βασίζεται, δεν θα χρειαστεί να παρευρεθούν;

Η προσωποποίηση, απαραίτητη για κάθε δικαστική διαδικασία, δεν εξυπηρετεί εδώ παρά τις ανάγκες της σκηνοθεσίας. Με αυτήν την έννοια η μαζική παρουσία δημοσιογράφων στο πογκρόμ της 18ης Φεβρουαρίου 2008 δεν είναι μια βαβούρα: «Χρησιμοποιούν μια αστυνομική επιχείρηση για πολιτικές σκοπιμότητες» παραπονέθηκε ο γραμματέας του συνδικάτου unsa της αστυνομίας. Όμως αυτή η αστυνομική επιχείρηση ήταν ακριβώς μια πολιτική επιχείρηση, και ήταν επιτακτική ανάγκη οι τηλεθεατές-ψηφοφόροι να λάβουν το μήνυμα: να ‘ναι σίγουροι ότι το κράτος έχει πάντα το μονοπώλιο της βίας. Η δίκη που έρχεται θα είναι η τελευταία πράξη αυτού του θεάματος.

Δύο ανήλικοι έπεσαν νεκροί στο Villiers-le-Bel, στις 25 Νοέμβρη 2007, μετά από ένα shooting, μια τακτική υπεύθυνη για πολλούς άλλους τέτοιους θανάτους που καταχωρήθηκαν ως ατυχήματα. Τέσσερα άτομα θα περάσουν από δίκη, στις 21 Ιούνη 2010, στη βάση πληρωμένης μαρτυρίας κάποιου αγνώστου Χ. Διαδικασίες εξαίρεσης, δικαστικής κι αστυνομικής φύσης.

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επισημάνουμε το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της δίκης. Κάτι που σημαίνει να εκφράσουμε όλη μας την αλληλεγγύη στους τέσσερεις κατηγορούμενους. Αυτή η δίκη δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.

Alessi Dell’ Umbria

12 Μάρτη 2010

*

*

Σημ. μια άλλη μετάφραση που συμβουλευτήκαμε από Contr@ στο athens.indymedia.org. O Alessi Dell’ Umbria έχει δημοσιεύσει ακόμα τα βιβλία: Histoire universelle de Marseille : De l’an mil à l’an deux mille (Agone, 2006), La Rage et la révolte (Agone, 2010), Échos du Mexique indien et rebelle (Rue des cascades, 2010), ενώ στα ελληνικά έχει εκδοθεί το “Racaille: Αν αυτοί είναι αποβράσματα… τότε είμαι κι εγώ (εξεγέρσεις στα γκέτο των γαλλικών μητροπόλεων)” από την “λέσχη κατασκόπων του 21ου αιώνα” (εδώ από το scribd), (κι εδώ σε torrent απ’ τον black-tracker). Κλικ στην εικόνα για την ιστοσελίδα υποστήριξης των διωκώμενων του Villiers-le-Bel (γαλλικά).

Καταδικάστηκαν τελικά οι τέσσερεις! Διαβάστε περισσότερα στη σελίδα της Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ, Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Categories
Gilles Dauve Troploin Uncategorized

Μια κριτική στα μπάχαλα των γαλλικών προαστείων, 2005 – Troploin

Απόσπασμα απ’ την μπροσούρα “What’s it all about” της ομάδας Troploin (Gilles Dauve, Karl Nesic), απ’ το libcom.org

[…]

-Τί πιστεύετε για τα μπάχαλα των banlieues (προαστείων) τον Οκτώβρη και τον Νοεμβρη του 2005; ανάλογες ταραχές εμφανίζονται στα γαλλικά προάστεια όλα αυτά τα χρόνια. Οι συγκεκριμένες έφτασαν σε ένα ανώτερο επίπεδο;

-Είναι αμφίβολο κατά πόσο τα μπάχαλα του 2005 πήγαν παραπέρα απ’ όσα συνέβαιναν στη Γαλλία εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Για παράδειγμα, η δυνατότητά τους να πηγαίνουν παραπέρα απ’ την αφορμή της έκρηξής τους, να προσβάλουν στόχους πέραν της αστυνομίας και του άμεσου περιβάλλοντός τους, να εξαπλώνονται πέρα απ’ τις γειτονιές τους, να συνδυάζονται με άλλες κοινωνικές ομάδες, να βρίσκουν “συμμάχους”, αυτή η ικανότητα δεν αναπτύχθηκε το 2005 περισσότερο απ’ ότι στις περασμένες ταραχές, ενώ αντίθετα πιθανόν να ήταν ακόμα πιο περιορισμένη. Για παράδειγμα, σε αντίθεση με ορισμένες προηγούμενες εξεγέρσεις, αυτή παρέμεινε περιορισμένη σε νέους άρρενες, και δεν αναπτύχθηκε με μορφή πιο “λαϊκών” λεηλασιών. Εννοείται πως δεν ακυρώνουμε τα γεγονότα αυτά. Ωστόσο, δεν βρήκαν πιο οικουμενική απεύθυνση απ’ ότι ας πούμε μερικές απεργίες. Ας το παραδεχθούμε, πολλοί σύντροφοι κρατούν μια πολύ πιο κριτική στάση (και συχνά, καλώς κάνουν) όταν αναλύουν αγώνες σε χώρους εργασίας, παρά όταν αναλύουν μητροπολιτικές εξεγέρσεις. Οι συμπλοκές με την αστυνομία, δεν έχουν καθ’ εαυτόν ένα συγκεκριμένο ανατρεπτικό περιεχόμενο. Τα γεγονότα δεν μιλούν -έτσι απλά- από μόνα τους. Τίποτα δεν είναι ντε και καλά ριζοσπαστικό, ούτε η αντιμπατσική βία, ούτε το γεγονός ότι κάτι εγείρει τη συκοφαντία των μίντια και το μίσος των αστών,  ούτε μια περιθωριακή ζωή στην περιφέρεια της μισθωτής εργασίας, ούτε το δωρεάν, ούτε μια ακυβέρνητη χώρα, ούτε η αυτονομία, ούτε καν η κοινότητα, όταν αυτή είναι περιορισμένη σε μιά ομάδα. Δεν είναι κάθε χάος δημιουργικό. Η βία των καταπιεσμένων δεν είναι αυτόματα και ανατρεπτική.

Οι τρέχοντες εργατικοί αγώνες είναι συχνά μαχητικοί, παρόλ’ αυτά γενικά αμυντικοί, “ρεφορμιστικοί” και …συχνά χαμένοι. Ωστόσο, μακράν του να ξεπερνούν τα όριά τους, τα προαστειακά μπάχαλα του 2005 τους συμπληρώνουν, συνεισφέροντας τη δική τους τεθλασμένη διαχωρισμένη στιγμή. Όλα αυτά τα κομμάτια, δεν αλληλεπιδρούν, ούτε αναμειγνύονται, δεν δρέπει το ένα τους σπόρους του άλλου, δεν βοηθά το ένα το άλλο να ξεπεράσουν τα πλαίσιά τους και να παράγουν κάποιο κοινό έδαφος. Την Άνοιξη του 2006, όταν μεγάλα κομμάτια της νεολαίας των λυκείων και των πανεπιστημίων κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στο Συμβόλαιο Πρώτης Εργασίας (Contrat Première Embauche ή CPE) που αποτελούσε ένα βήμα παραπάνω στην αναλωσιμότητά τους, και τελικά υποχρέωσαν την κυβέρνηση να αποσύρει το σχετικό νομοσχέδιο, η δράση τους ήταν εντελώς αδιόρατα συνδεδεμένη με τα “απόβλητα” του σχολικού συστήματος που τα ‘χαν σπάσει λίγους μήνες πριν, και οι δράσεις αυτών επίσης είχαν ελάχιστους δεσμούς με τους ανθρώπους της εργασίας. Όλες αυτές οι στιγμές είναι όμως αποτελέσματα μιας ενιαίας αιτίας: της αναλωσιμότητας, υποτίμησης και εντατικοποίησης της εργασίας. Όμως, η αντίσταση σ’ αυτήν, παίρνει την μορφή πολλών παράλληλων αντιθέσεων που επιδεικνύουν ελάχιστη δυνατότητα ή και θέληση να συναντηθούν, τουλάχιστον προς το παρόν.

Ο κόσμος της εργασίας, ακόμα ζητά κάτι θετικό: μια δουλειά, ασφάλιση, έναν καλύτερο (ή έστω χωρίς πολλές περικοπές) μισθό (κανένα απ’ τα παραπάνω δε θα πρεπε να υποτιμάται, και η ικανότητα των εργαζομένων να τα διεκδικούν είναι ένα σημάδι υγειούς μαχητικότητας). Οι εκτός της εργασίας δρουν αρνητικά. Ουδέν μεμπτόν σ’ αυτό. Η επανάσταση εμπεριέχει την αρνητικότητα. Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά επαναστατική διαδικασία, όσο η αρνητική και η θετική δραστηριότητα μένουν διαχωρισμένες. Η κοινωνική παθητικότητα που συχνά εφαρμόζουν αυτοί οι μισθωτοί που έχουν βρει μια δουλειά και φοβούνται μην τη χάσουν, αντηχεί στη βία που γνωρίζει μόνο τους εχθρούς της, κι όχι τους φίλους τους.

-Φαίνεται πως μεγάλο μέρος της Αριστεράς έχει χάσει κάθε επαφή με την νεολαία και τον κόσμο των προαστείων. Αυτήν τη φορά, δεν υπήρξαν ούτε αιτήματα απέναντι στο Κράτος, όπως παλιότερα. Είναι επειδή η νεολαία δεν θρέφει πιά αυταπάτες για το γαλλικό κράτος πρόνοιας ή και τον ίδιο τον καπιταλισμό; Ήταν τα μπάχαλα πιο καταστροφικά απ’ όσο είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός; Υπήρξαν τάσεις όπως στη Βρετανία των 80es πχ στο Toxteth όπου πολλοί νέοι αποδοκίμαζαν φωνάζονταν “Μακρύτερες αλυσίδες και μεγαλύτερα κλουβιά” στις ομιλίες αριστερών πολιτικών που ζητούσαν δουλειά και περισσότερη πρόνοια για τους νέους;

-Οι διαχωρισμοί που συνοψίσαμε στην προηγούμενη ερώτηση, αντανακλώνται στις κοινωνιολογικές διαιρέσεις εντός της αριστεράς και των αριστεριστών. Παρόλο που το Κομμουνιστικό Κόμμα βρίσκεται σε παρακμή, διατηρεί ακόμα ορισμένα οχυρά, κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην παραδοσιακή (αν και μειούμενη) βάση της δυναμικής του, μεταξύ των ειδικευμένων/υψηλόμισθων εργατών, ιδιαίτερα εκεί όπου το συνδικάτο του, CGT, έχει ισχυρή οργάνωση. Στους τομείς αυτούς, δοκιμάζεται απ’ τον ανταγωνισμό της τροτσκιστικής ομάδας Lutte Ouvrière, που προσπαθεί να κλέψει απ’ το ΚΚ την μερίδα του λέοντος της ειρηνικής αντίστασης των αξιοπρεπών μέσων ανθρώπων, και καταδικάζει τους μπάχαλους του 2005 ως εξωτερικό στοιχείο απ’ την “πραγματική” εργατική τάξη, η οποία δε θα κάψει αμάξια. Αυτό που δεν θέλει να κάνει η LO, δεν μπορεί να το κάνει ο χώρος της “αντιπαγκοσμιοποίησης”. Η επιρροή τους έγκειται κυρίως σε μεσοταξικά στοιχεία, και έχουν αποδειχθεί εξίσου ανίκανοι όσο κι όλοι οι άλλοι, στο να πουν κάτι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που (είτε “Λευκοί”, Άραβες, ή Μαύροι) δε ζητούν τίποτε, ούτε δουλειά, ούτε συνδικάτα, ούτε πολιτικές οργανώσεις, ούτε ψήφο, και -προς το παρόν- το μόνο που επιδεικνύουν είναι μια ικανότητα άρνησης.

Κριτική στα γεγονότα του 2005, δε σημαίνει να τα ακυρώνουμε, αλλά να αντιλαμβανόμαστε ότι, στην παρούσα κατάσταση, μια τέτοια έκρηξη δεν μπορεί να παράγει παρά τον εαυτό της. Όχι ότι αυτό είναι λίγο, αλλά δεν βγαίνει κάτι απ’ αυτό. Είναι περισσότερο ένα σύμπτωμα, παρά μια “ανασύνθεση” του προλεταριάτου, για να χρησιμοποιήσουμε την αυτόνομη ορολογία. Δεν είμαστε νοσταλγικοί, αλλά τριάντα ή σαράντα χρόνια νωρίτερα, οι γονείς αυτών των νέων (βόρειας ή μαύρης) αφρικανικής καταγωγής, κατάφερναν να στήσουν μια απεργία από κοινού με τους “Γάλλους” συναδέλφους τους, στη γραμμή παραγωγής.

Οι αγγλικές ταραχές, το 1981 και τα χρόνια που ακολούθησαν, συνέτειναν σε μια σύγκλιση μεταξύ μιας κριτικής της εργασίας απ’ αυτούς που η εργασία απορρίπτει, και μιας σκληρής διεκδίκησης αιτημάτων από μισθωτούς εργαζόμενους. (Βλ. το εξαιρετικό Like a Summer with a Thousand Julys). Δεν εκδίδουμε πιστοποιητικά ποιοτικού ελέγχου ταξικών αγώνων, ωστόσο τα μπάχαλα του 2005 παρέμειναν μέσα στα κοινωνιολογικά και γεωγραφικά όρια των αρχικών εστιών τους. Αυτό δε σημαίνει ότι πάντοτε θα είναι έτσι.

Αν δουμε τη συνολικότερη εικόνα αυτου του απαλλοτριωμένου πληθυσμού των προαστείων, είναι αμφίβολο ότι οι αυταπάτες έχουν εξαφανιστεί. Ορισμένες απ’ αυτές έχουν όντως μειωθεί, σχετικά με το κράτος πρόνοιας, και τις ρεφορμιστικές ικανότητες της αριστεράς. Άλλες έχουν αυξηθεί, όπως για παράδειγμα σχετικά με τις δυνατότητες μιας πολιτικής λύσης και πολιτικών δικαιωμάτων, με περισσότερους ανθρώπους αποφασισμένους να κάνουν χρήση του δικαιώματός τους στη ψήφο. Αν υπήρξαν λιγότερα αντικρατικά συνθήματα απ’ ότι στο παρελθόν, αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι ντόπιοι προλετάριοι δεν έχουν πια και πολλές απαιτήσεις απ’ το Κράτος. Έχει να κάνει με το ότι το κίνημα (Νοέμβρης 2005-Άνοιξη 2006) δεν έφτασε το στάδιο όπου μια απόρριψη του Κράτους θα μπορούσε να εμφανιστεί στο πρόγραμμά του. Οι άνθρωποι ακόμα περιμένουν πολλά απ’ τους πολιτικούς, όχι τόσο απ’ το Κράτος ώς έχει τώρα, αλλά από ένα Κράτος που θα πρεπε να ανακαινισθεί κατά κάποιον τρόπο, που κανείς δεν ξέρει ακριβώς.

-Ακούμε ότι μια ισλαμική οργάνωση εξέδωσε φετφά (θρησκ. καταδίκη) ενάντια στους ταραχοποιούς. Ποιός ήταν ο ρόλος των μουλλάδων και των ισλαμικών ομάδων στα μπάχαλα; Αποτελεί η θρησκεία μεγάλο πρόβλημα στα προάστεια και τί αντιστάσεις μπορεί να βρει στα προάστεια;

-Υπήρξε όντως φετφάς κατά των ταραχοποιών, ο οποίος βέβαια είχε ελάχιστο ή και καθόλου αντίκρυσμα: Το ισλάμ ούτε ενέπνευσε τους εξεγερμένους ούτε ήταν ικανό να τους σταματήσει. Είναι κι αυτό μια ικανοποίηση. Κι ας παραλληρούν τα μίντια για τον αύξοντα ισλαμικό πολιτικό φανατισμό μεταξύ των νεολαίων των προαστείων. Δυστυχώς, στις περιοχές όπου κατοικούν πολλοί άνθρωποι απ’ τη Βόρεια ή την Μαύρη Αφρική, την Ασία και την Τουρκία, το ισλάμ παίζει όντως έναν συντηρητικό ρόλο, όχι άμεσα πολιτικό, αλλά με ευρύτερη επιρροή απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια. Τον άνεργο γιο ενός πρώην ανειδίκευτου αλγερινού ή μαροκκινού εργάτη αυτοβιομηχανίας, τον απασχολεί περισσότερο το κοράνι, απ’ ότι τον πατέρα του όταν εργαζόταν σε κάποια φάμπρικα της Citroën. Αυτό ας γίνει αφορμή για να παρατηρήσουμε ότι η απο-κοινωνικοποίηση που προκλήθηκε απ’ την παρακμή των μεγάλων εργοστασίων δεν είναι αρκετή για να παράγει ένα κινούμενο, απεδαφικοποιημένο και δυνητικά οικουμενικό “νέο” προλεταριάτο, έτοιμο για μια κοινωνική κριτική την οποία οι προηγούμενοι βολεμένοι εργάτες παγιδευμένοι στα ζόρια και τους μύθους της εργασίας, υποτίθεται ότι ήταν ανίκανοι να παράγουν.

Όσο μεταφυσική και να είναι η θρησκευτική κριτικής της κοινωνίας γενικά και του καπιταλισμού συγκεκριμένα, βασίζεται σε μια μορφή κοινότητας που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο από μια ανώτερη μορφή κοινότητας, μια προλεταριακή και κατόπιν μια ανθρώπινη κοινότητα, που οφείλει ακόμα να αποδείξει την ιστορική εγκυρότητά της. Μέχρι τότε, η θρησκεία ήρθε και θα μείνει, ή ακόμα και θα αναπτυχθεί, όπως υποστηρίξαμε στο The Continuing Appeal of Religion.

[…]

-Υπάρχει κάποια θέση σας που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, ή άλλες ιστορικές υποθέσεις που αποδείχθηκαν έγκυρες;

-Ένα σημαντικό σημείο που επιβεβαιώθηκε τα τελευταία 20-30 χρόνια ήταν αυτό: Η “κρίση” και η φτώχεια δεν είναι ικανές από μόνες τους να προκαλέσουν επαναστατικές απόπειρες. Ένα άλλο που διαψεύσθηκε: Αντίθετα με τα όσα περιμέναμε, η παγκόσμια ανάπτυξη του συστήματος της μισθωτής εργασίας, δεν επιφέρει αναγκαία και μεγαλύτερη προλεταριοποίηση. Χάρη στην αύξουσα βιομηχανοποίηση πρώην υποανάπτυκτων χωρών, από τις μεξικανικές maquiladoras (κέντρα όπου στέλνονται βορειοαμερικανικά υλικά για κατεργασία, λόγω πενιχρών μισθών, κι έπειτα επιστρέφονται στις χώρες απ’ όπου εισήχθησαν, για πώληση) μέχρι τα κινέζικα sweatshops (επίσης εργοστάσια κακοπληρωμένης, πολύωρης, συχνά και παιδικής, εργασίας άνευ όποιας εργατικής νομοθεσίας), υπάρχουν αφενός ολοένα και περισσότεροι προλετάριοι, αλλά απ’ την άλλη χωρίς να εμφανίζεται κάποιο προλεταριακό κίνημα. Η θεωρία μπορεί να αντιληφθεί μόνο την αλλαγή. Το να είναι κανείς μέρος μιας “πρωτοπορείας” σημαίνει να προσπαθεί να μένει όσο το δυνατόν λιγότερο πίσω.

Categories
Uncategorized

To καρναβάλι, μια αναρχική γιορτή – Ex Negativo

[κείμενο δημοσιευμένο στο δεύτερο τεύχος της “ασύμμετρης απειλής”]

κάπου στην Ελλάδα

«Το γέλιο είναι μια αντίδραση ενάντια στην αυστηρότητα. Γελούσαμε και κοροϊδεύαμε τα πάντα. Κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας, όπως κοροϊδεύαμε τους καλοχορτασμένους και τους ψευτοειρηνοποιούς. Παίρναμε το γέλιο μας στα σοβαρά. Το γέλιο ήταν η μόνη εγγύηση της σοβαρότητας με την οποία, στο ταξίδι μας προς την ανακάλυψη του εαυτού μας, εξασκούσαμε την αντιτέχνη» – Hans Richter

1

Το καρναβάλι την εποχή της φεουδαρχικής Δύσης, είχε ανατρεπτικό χαρακτήρα. Η μεγάλη του ακμή συμπέφτει με την ανάπτυξη των πόλεων, της αυτονομίας τους και της νεοσχηματισμένης αστικής τάξης, η οποία το χρησιμοποιεί στον πολιτιστικό της αγώνα εναντίον της φεουδαρχικής και εκκλησιαστικής ιδεολογίας. Το καρναβάλι είναι για την αστική τάξη ότι η επιστήμη, το θέατρο, ο τύπος: όπλα ενάντια στη φεουδαρχία. Με την εγκαθίδρυσή της, τα τρία τελευταία γίνονται εργαλεία για την διατήρηση της θέσης της και της αύξησης της δύναμής της, ενώ το καρναβάλι, απλά απονευρώνεται και χάνει την επαναστατικότητα και τη λαϊκότητά του. Ο κόσμος που συμμετέχει σ’ αυτό, πλέον είναι διαχωρισμένος από την οργάνωσή του, την οποία αναλαμβάνουν κρατικοί φορείς. Το μόνο που μένει ίδιο είναι η μεταμφίεση και η μέθη. Η επαναστατικότητα του καρναβαλιού, όμως, τελικά δεν εξαφανίστηκε. Δραπέτευσε και μεταμορφώθηκε! Αποκομμένη πια απ’ το καρναβάλι, η καρναβαλική επαναστατικότητα, μπόλιασε στις οδομαχίες και βρήκε έδαφος να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

2

Η ανανέωση της ζωής που γιορτάζεται στα καρναβάλια της υπαίθρου, δίνει τη θέση της στη γιορτή της επανοικειοποίησης της στις οδομαχίες. Το ανάμα της φωτιάς και το κάψιμο του ανδρείκελου, αντικαθίσταται από τον εμπρησμό εχθρικών προς τη ζωή στόχων. Οι αναπαραστάσεις της γενετήσιας πράξης, τα σκατολογικά τραγούδια και η αθυροστομία, αντικαθίστανται απ’ τις φαλλοκεντρικές χειρονομίες (την επίδειξη των γενετικών οργάνων προς τα όργανα της τάξης), τα σκατολογικά συνθήματα και την αθυροστομία. Η μεταμφίεση αντικαθίσταται με το «κουκούλωμα». Το κράτημα της μαγκούρας για ξυλοφόρτωμα, από το κράτημα του ροπάλου ή του λοστού για ξυλοφόρτωμα, σπάσιμο κλπ Η εκτόξευση αντικειμένων, απ’ την εκτόξευση πετρών. Ο θόρυβος των κουδουνιών από το θόρυβο της σπασμένης μολότοφ. Η κριτική και η αμφισβήτηση της εξουσίας στο καρναβάλι, αντικαθίσταται από την ευθεία επίθεση σ’ αυτήν.

Για τη λογική του καρναβαλιού, όπως και για τη λογική των οδομαχιών, καμιά αξία δεν είναι ιερή και ακλόνητη. Κανένα γεγονός δε θεωρείται αρκετά τραγικό, ιερό ή επίσημο για να μην μπορεί να γίνει αντικείμενο γελοιοποίησης και χλεύης. Και στις δύο περιπτώσεις ισχύει το «τίποτα δεν είναι ιερό, τα πάντα επιτρέπονται».
Το καρναβάλι, όπως και οι οδομαχίες, είναι πρόσκαιρη διακοπή του επίσημου συστήματος των απαγορεύσεων και των ιεραρχικών φραγμών. Είναι ένας ανάποδος κόσμος που κρατάει κάποιες μέρες, στην περίπτωση του καρναβαλιού, και κάποιες ώρες ή λεπτά, στην περίπτωση των οδομαχιών.

3

Το καρναβάλι, εκτός από «ανάποδος κόσμος», είναι κι ένας κόσμος που τα αντίθετα ενώνονται, όπως η ζωή κι ο θάνατος, τα γηρατειά κι η νιότη, το “πάνω” και το “κάτω”, η γυναίκα και ο άνδρας. Γεγονός που αποκρυσταλλώνεται σε διάφορες φιγούρες του καρναβαλιού, όπως οι αρλεκίνοι, που είναι μισοί άντρες και μισοί γυναίκες ή ο μασκαράς του σλοβένικου καρναβαλιού, που είναι γριά και νέος ταυτόχρονα. Οι οδομαχίες, επίσης, χαρακτηρίζονται από την ένωση των αντιθέτων: της κατάφασης και της άρνησης, της θέσης και της αντίθεσης, της άμυνας και της επίθεσης, της αγάπης για την ελευθερία και του κινδύνου για ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό της.

Ex Negativo
Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2007

[http://exnegativo.blogspot.com]


Categories
Uncategorized

Ταραχές του Oldham, 2001

Φλας μπακ (Ταραχές του Oldham, 2001)

“Η Βρετανία μπορεί να βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο εξάπλωσης των ταραχών αν συνεχίσει να διώκει την ισλαμική μαντίλα” (από σχετική συνέντευξη ενός υπεύθυνου δια-φυλετικών σχέσεων στην The sun)

“Κορυφαίος ειδικός για το Ισλάμ αποκαλύπτει ότι μουσουλμάνοι ιερείς στο Oldham προωθούν Ταλιμπάν και αντάρτες του Κασμίρ” (από άρθρο στην christianvoice.org)

“Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλη αυτή η αγριότητα των ταραχοποιών” πρόσθεσε ο Eric Hewitt, αρχηγός της αστυνομίας του Oldham. “Γιατί οι νεαροί ασιάτες μας επιτέθηκαν με κοκτέιλ μολότοφ;”.
“Για όλα φταίνε εξωτερικοί προβοκάτορες. Μέλη του NF (Εθνικό Μέτωπο) και του BNP (το εθνικιστικό κόμμα) έρχονται στην πόλη για να αναμοχλεύσουν τα πάθη. Δε θα συνέβαινε τίποτε διαφορετικά” δηλώνουν οι δημοτικοί σύμβουλοι. “Το Oldham είναι μια ήσυχη πολυπολιτισμική κοινότητα”. Αρχίδια. Οι ταραχές ήταν αναμενόμενες από καιρό και η αγριότητά τους δε θα πρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Το Oldham είναι μια βαθιά διασπασμένη πόλη όπου οι διαφορετικές εθνικές κοινότητες συνυπάρχουν αλλά δυσκολεύονται να βρουν οποιοδήποτε σημείο επαφής έξω απ’ τη δουλειά, το σχολείο, τα μέσα μεταφοράς ή τα φαστφουντάδικα. Το άμεσο αίτιο των ταραχών ήταν η εκδίκηση. Εκδίκηση για μια ρατσιστική αστυνομία που χτυπούσε τα παιδιά των ασιατών όταν την καλούσαν να τα προστατεύσει από επιθέσεις ρατσιστών. Εκδίκηση ενάντια σε μια αστυνομία που παρακολουθούσε επί δύο μέρες τους ίδιους ρατσιστές να χτυπούν ασιατόπαιδα και να επιτίθενται σε σπίτια και στους κατοίκους τους. Εκδίκηση ενάντια στην αστυνομία που ρουτινιάρικα σταματούσε νεαρούς ασιάτες και τους υπέβαλλε στην πιο ρατσιστική κακομεταχείριση.
Η ένταση αυξήθηκε με τις συνεχόμενες εισβολές στην πόλη φασιστών με σκοπό να προκαλέσουν μπελάδες. Η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και η υστερία κατέβαλλε κάθε πλευρά της κοινότητας του Oldham. Υστερία που ενορχηστρώθηκε από τον τοπικό τύπο, με επαναλαμβανόμενες ιστορίες για την έλευση του NF. Οι άνθρωποι τρομοκρατούνταν να κατέβουν στο κέντρο της πόλης.
Η τοπική φυλλάδα, η Evening Chronicle είχε ήδη κλείσει αρκετά χρόνια αναφέροντας εκτενώς πώς τόσοι λευκοί είχαν πέσει θύματα ασιατών πορτοφολάδων ως ρατσιστικές επιθέσεις, παρά ως αντικοινωνικά προβλήματα. Μια τέτοια εξιστόρηση συμβάδιζε και με την εκδοχή της αστυνομίας που ισχυριζόταν ότι ένα 60% των ρατσιστικών επιθέσεων στο Oldham προέρχονται από ασιάτες, εις βάρος λευκών!
Το ρατσιστικό συμβούλιο στέγασης του Oldham διασφάλιζε πως οι τόποι κατοικίας θα έμεναν εθνοτικά “καθαροί”. Αυτή η πολιτική δημιουργούσε εκτεταμένες απομονωμένες ζώνες κατοικίας για την λευκή εργατική τάξη, μακριά από το κέντρο της πόλης, με λιγοστές υπηρεσίες. Μεγαλώνοντας ξεχωριστά, οι άνθρωποι έφταναν να μην έχουν τίποτα κοινό ο ένας με τον άλλον. Η ανεργία και οι μισθοί πείνας είναι κοινός τόπος στο Oldham. Πολύ χειρότερα στις περιοχές των ασιατών απ’ ότι στων λευκών, αλλά κατατρύχουν την πόλη διασχίζοντάς την, αναβλύζοντας μια αίσθηση θλίψης. Η μιζέρια αυτή οδηγεί την μια ομάδα ανθρώπων να ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη για τα προβλήματά της, παρά να εντοπίσει τον κοινό εχθρό στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά. Οι άνθρωποι καθοδηγούνται σε μια ταύτιση με τη φυλή τους, παρά με την τάξη τους. (απόσπασμα από κείμενο της Anarchist Federation)

Το Oldham είναι μια περιοχή του Manchester με μεγάλο αριθμό μεταναστών (πρώτης και δεύτερης γενιάς), κυρίως από ασιατικές χώρες και την Αφρική. Οι μετανάστες κάτοικοι απολαμβάνουν την καθημερινή παρενόχληση της αστυνομίας καθώς και τις “διαμαρτυρίες” και προσβολές των εθνικιστών. Τα περισσότερα σχολεία είναι είτε 99% λευκών ή 99% ασιατών-αφρικανών, η ανεργεία σε άνοδο, φτώχεια, μια οικονομία που παρακμάζει με την πτώση της παραδοσιακής βιομηχανίας, θλιβερά κτίρια και δρόμοι του 1940, ενώ το τοπικό συμβούλιο (και μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής) απασχολεί κατά κύριο λόγο λευκούς, σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον καχυποψίας και μιζέριας, δεν είναι περίεργη η ανάδυση διαφόρων μύθων, όπως “τα λεφτά των φόρων των λευκών -εργαζομένων- τα σκορπάει το κράτος στους -άνεργους/τεμπέληδες- ασιάτες, πχ για να τους χτίσει τζαμί”. (Σύμφωνα πάντως με τη σχετική αναφορά Ritchie που έγινε για λογαριασμό των αρχών μετά τις ταραχές, 53 εκ. λίρες δαπανήθηκαν στις συνοικείες που κατοικούσαν κατά κύριο λόγο λευκοί στα 1995/6, σε αντίθεση με 16 εκ. στις αντίστοιχες συνοικείες μεταναστών).

Αν και δεν είναι ξεκάθαρο πως ακριβώς ξεκίνησαν όλα, κάποια προσβολή σε έναν νεαρό ασιάτη από αστυνομικό ή εθνικιστή πιθανότατα, οι ταραχές επεκτάθηκαν σε όλο το Oldham και μέρος του γειτονικού Chadderton, με κορύφωση το Σάββατο 26 Μάη 2001 (πυρπόληση της -κατειλημένης εντωμεταξύ- παμπ λευκών Live and Let Live και αρκετών ΙΧ κι ενός αστυνομικού βαν, άλλα 32 περιπολικά σπάστηκαν αργότερα), και συνεχίστηκαν την Κυριακή 27, και τη Δευτέρα 28 (επίθεση στα γραφεία της Evening Chronicle), κυρίως γύρω από το Glodwick όπου εκατοντάδες ασιάτες (κυρίως από το Πακιστάν, Μπαγκλαντές κ.α.) με μολότοφ, τούβλα, μπουκάλια κλπ αντιμετώπισαν δεκάδες διμοιρίες καταστολής ταραχών, τραυματίζοντας τουλάχιστον 15 μπάτσους.
Η πρώτη αντίδραση των ΜΜΕ και του κράτους ήταν να αποδώσουν τις ταραχές σ’ έναν αδιανόητο φανατισμό των μεταναστών, να τις μετατρέψουν σε κάτι ξένο, αν όχι άμεσα εχθρικό προς την λευκή εργατική τάξη…

Categories
Les Amis de Nemesis

Από ένα δείπνο στάχτης στη χόβολη του σατέν – Les amis de Nemesis

Από ένα δείπνο στάχτης[1] στη χόβολη του σατέν – Les amis de Nemesis

(Σχετικά με τις ταραχές του Νοέμβρη 2005 στη Γαλλία)

Όχι πια αύριο
χόβολη του σατέν,
Η έντονη θέρμη
Είναι το (μόνο) καθήκον[2]

Αρθούρος Ρεμπώ. Μια εποχή στην Κόλαση

Πολλές από τις παρατηρήσεις που έγιναν από κατοίκους των προαστείων, ταραξιών ή μη, και εμφανίστηκαν στον τύπο, πετυχαίνουν διάνα, όσον αφορά την κρίση που μόλις τώρα αρχίζει να εκδηλώνεται στις πόλεις τους και σε αναγκάζουν να αντιληφθείς ότι στις παρατηρήσεις αυτές υπάρχει μια ασυνήθιστα καλο-ανεπτυγμένη ικανότητα διάυγειας. Το φαινόμενο της “σκουπιδούπολης” είναι τόσο σαφές και μαζικό που κανείς δεν μπορεί να εξαπατηθεί – χωρίς να το επιδιώξει, για λιγότερο ή περισσότερο επαίσχυντους λόγους. Όμως εδώ, ψηλαφίζει κανείς μια τάξη πραγμάτων που η καπιταλιστική κοινωνία, ακόμη κι αν μπορεί να εμποδίσει κάποιον να τα κατανοήσει, δεν μπορεί να τα τροποποιήσει επ ουδενί. Κάθε “βελτίωση” θα σήμαινε θεμελιακούς μετασχηματισμούς οι οποίοι είναι ασύμβατοι με την ίδια τη φύση αυτής της κοινωνίας. Αυτός είναι ο λόγος που είναι αφελές να μιλάς για τη “δημιουργία νέων αγορών εργασίας” τη στιγμή που οι παλιές εξαφανίζονται τάχιστα σε όλες τις εκβιομηχανισμένες χώρες. Ή για “ανύψωση του επιπέδου ατομικής ανάπτυξης”, καθώς περισσότερο ανεπτυγμένα υποκείμενα θα είχαν περισσότερες ανάγκες κι επιθυμίες, κάτι που θα έκανε ακόμα πιο απίθανη την ικανοποίησή τους, και τέτοιοι άνθρωποι θα ήταν ικανοί να εκφράζουν την οργή τους με πολύ πιο ποικιλόμορφους και μεταδοτικούς τρόπους. Ή πάλι για “καλυτέρευση της επαγγελματικής επιμόρφωσης”, μιας και η μόρφωση δεν παρέχει εργασία κι έτσι το μόνο που θα έβγαινε θα ήταν άνεργοι εργάτες αλλά πιο εξειδικευμένοι απ’ ότι πριν, κλπ κλπ. Δεν μπορεί κανείς να “βελτιώσει το επίπεδο” ενός πληθυσμού καταδικασμένου από την κίνηση της αξίας (με άλλα λόγια, από την μείωση της απαιτούμενης οικονομικά εργατικής δύναμης και την μόνη αναγκαιότητα για πιο φθηνό και απομακρυσμένο εργατικό δυναμικό) αλλά και από τις “πολιτικές ιδέες” που βλέπουν στην διαιώνιση αυτής της αναγκαιότητας (οι “ιδέες” που δεν είναι πια ιδέες και οι “πολιτικοί άνδρες” που δεν έχουν πια κανένα δικαίωμα πάνω στις ιδέες, από τη στιγμή που οι πραγματικές ιδέες θα έτειναν αναγκαστικά να ξεμπερδεύουν με το buseness plan[3] αυτής της “κοινωνίας”, δηλαδή, του κεφαλαίου). Αν αυτά τα ανθεκτικά και άυλα αδιέξοδα δείχνουν κάτι, αυτό είναι ότι η ερώτηση δεν αλλάζει πια κάποια πράγματα μέσα στην κοινωνία αλλά αλλάζει την ίδια την κοινωνία.

Η ανόητη Segolene Royal[4], που δεν έφυγε ποτέ από τον αστικό-μποέμ ορίζοντα της 6ης περιφέρειας, πρόσφατα πρότεινε την επανίδρυση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας ώστε “να συμμαζέψει και να διαπαιδαγωγήσει την νεολαία”, και ήταν ο Chirac που θα έκανε το σκουπάκι αυτής της τουαλέτας[5]: ορίστε λοιπόν οι συνεδρίες της στρατηγικής και κοινωνικής σκέψης στις οποίες ανέρχονται οι υπάλληλοι πολιτικής. Αν κανείς προσθέσει σ’ αυτα, την γενικευμένη εκδίωξη όλων όσων δεν είναι τόσο άριοι, ψηλοί και δολιχοκέφαλοι[6] όσο ο Nicolas Sarkozy[7], έχει πάρει μια γεύση από όλες τις “λυσεις του αύριο”, οι οποίες τυγχάνει να είναι ακριβώς αυτές που, μετά από δεκαετίες ψευτο-ανθρωπισμού, ήταν κάποτε γνωστές ως οι λύσεις του προχθές.

Η εσπευσμένη διαύγεια του πληθυσμού και η αναγκαιότητα εκτείνονται πέρα από τους “πολιτικούς” υπαλλήλους, γίνονται οι αντίποδες μιας γραμμής που γίνεται ολοένα και μακρύτερη, ολοένα και πιο τεταμένη, ολοένα και πιο εύθραυστη: μια αντίφαση του συστήματος που οξύνεται. Δυο παράμετροι αποδυναμώνουν αυτήν την ελπιδοφόρα απόπειρα, που έχουν να κάνουν με τον μερικό χαρακτήρα της εξεγερμένης σφαίρας (μαύροι και άραβες), από την μία, και στα αντικειμενικά όρια που αυτή η σφαίρα στοχεύει (είναι άραγε ένα ζήτημα μιας θέλησης για ρήξη με το σύστημα της αγοράς ή μόνο θέλησης για ρήξη με τις ανισότητές του, τις οποίες δεν έχει κατανοήσει ότι εμπεριέχονται στο ίδιο σύστημα;) από την άλλη.

Αυτοί είναι και οι δυό παράγοντες που για χρόνια παρεμπόδιζαν το εξεγερμένο κίνημα απ’ το να ξεκινήσει μια επανάσταση, οι παράγοντες που στην πραγματικότητα στοχεύουν στην εκτροπή αυτής της εξέλιξης προς το αντίθετό της: προς το απραγματοποίητο κυνήγι της ενσωμάτωσης, ή ακόμα χειρότερα, προς μια εμφύλια σύρραξη μεταξύ τμημάτων του πληθυσμού. Οι τακτικές που προτάσσουν οι διάφοροι “πολιτικοί άνδρες” πάντοτε στοχεύουν στην πραγματοποίηση της μιας ή της άλλης από αυτές τις προοπτικές επιβίωσης του κυρίαρχου συστήματος.

Αν η θεωρητική κριτική έχει να παίξει έναν ρόλο σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα όφειλε τότε -ως πρώτη πρωτεραιότητά της- να επιτεθεί σε αυτά τα δυο εμπόδια στον μεγαλύτερο πιθανό βαθμό: να μειώσει την αντίθεση μεταξύ “εθνικών” ομάδων (αλλά με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν του επιφανειακού και καταγέλαστου αντιρατσισμού) και να καταδείξει την αδυναμία μιας γενικευμένης “ενσωμάτησης” (η παραγωγή “αποβλήτων”-ανθρώπων[8] είναι αδιαχώριστη από το σύστημα της αγοράς και ιδιαίτερα τώρα, κατά την οπισθοδρομική φάση του). Έτσι, η θεωρητική κριτική μπορεί να συνεισφέρει στο να υποδείξει τον περιορισμένο χαρακτήρα[9] των συγκρούσεων που θα διαδέχονται η μια την άλλη.

Τα ΜΜΕ και οι λοιποί κάτοχοι του δημόσιου λόγου έχουν προφανώς τείνουν να καθησυχάζουν, προκαλώντας ναυτία, τις ανεπιθύμητες επιδράσεις της “τυφλής” βίας στο σύνολο του πληθυσμού, που θα στερηθεί τα λεωφορεία του και τους χώρους εργασίας του, θα βρει τα αυτοκίνητά του να χουν γίνει στάχτες ή θα τον ξυπνήσουν μέσα στην νύχτα τα CRS (γαλλικά ΜΑΤ) ή η πυροσβεστική. Τι θα μπορούσε να πει κανείς γι αυτό, χωρίς να πέσει σε έναν στείρο ηθικισμό που θα αποτελούσε ανάχωμα στο πνεύμα;[10]

Ότι, από την μια, το κυρίαρχο σύστημα δεν είναι πλέον -όπως στα παλιά καθεστώτα, ή στο ισχυρό, εθνικό Κράτος- ένα συγκεντρωτικό σύστημα με ένα “κέντρο εξουσίας” ενάντια στο οποίο πρέπει να κινηθούν οι πληβείοι[11], με αξίνες και δόρια στα χέρια. Δεν υπάρχει πλέον ούτε καν ένα δίκτυο εργοστασίων που οι εργάτες μπορούν να μπλοκάρουν ή να οικειοποιηθούν, αλλά μια διάχυτη τάξη οι εκδηλώσεις της οποίας εντοπίζονται παντού, όπως οι αξίες της αγοράς που συνιστούν εαυτούς σε κάθε στιγμή του οικονομικού κύκλου (μέσα από την παραγωγή, την κυκλοφορία και την κατανάλωση εμπορευμάτων), μέσα στον οποίο τα ανθρώπινα όντα φυτοζωούν χωρίς εργασία και ειδικά χωρίς εισόδημα. Ότι η επίθεση ενάντια στο σύστημα, κατά συνέπεια, αναγνωρίζει ότι το σύστημα υπάρχει παντού, στα σούπερ-μάρκετ όπως και στα σχολεία, στο κτίριο του Εθνικού Νομισματοκοπείου καθώς και στις αίθουσες συνδιασκέψεων, στα αυτοκίνητα και τα μέσα μεταφοράς. Κι ότι μοιάζει εύκολο να αντιληφθεί κανείς, τουλάχιστον μετά τα γεγονότα, ότι το να γίνει στόχος το ένα ή το άλλο από αυτά τα αντικείμενα αναπόφευκτα περιλαμβάνει μια ενόχληση για τα τρίτα μέρη: Δεν μπορεί να βρεθεί σχεδόν πουθενά ένα μέρος όπου να μπορεί να στοχευτεί ή να δεχτεί επίθεση η Εξουσία και μόνον αυτή.[12]

Ότι, ακόμα, στις πόλεις όπου το σύστημα της αγοράς απορρίπτει τους ανέργους άραβες και μαύρους απογόνους αυτών που έφερε αρκετές δεκαετίες πριν, κατά την εποχή της βιομηχανικής του ανάπτυξης και της ανάγκης για κακοπληρωμένη εργατική δύναμη, η νεολαία δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να ενσωματωθεί μια μέρα στην κανονικότητα που προωθείται τόσο ως μια επιβίωση που μπορεί να αγοράσει κανείς. Κι αυτό, με εκείνες ακριβώς τις συνθήκες, που οι πανκς[13] συνόψισαν τέλεια καιρό πριν (No Future[14]), είναι μια αυταπάτη να περιμένει κανείς από αυτήν την μάζα απελπισμένων ανθρώπων μια “εποικοδομητική” στρατηγική.

Ότι, τέλος, το σύστημα, που βασίζεται στη βία σε κάθε επίπεδο της εθνικής και διεθνούς λειτουργίας του, έχει προπαγανδίσει -όσο ποτέ πριν, στις δεκαετίες που η αγορά οργίαζε- την εικόνα της βίας ως το μοναδικό μέσο έκφρασης για τον καθένα και έχει, το ίδιο το σύστημα, τόσο κακούς συμβουλάτορες που εκπλήσσεται που το κοινό έχει πάρει το μάθημά του (από το ίδιο), ότι, έχοντας προγραμματίσει ανεξέλεγκτα την υποβάθμιση των ατόμων, κάτι που είναι κερδοφόρο για την ίδια, η οικονομία της αγοράς έμαθε, όπως και κάθε άλλο σύστημα κυρίαρχίας πριν από αυτήν, να προσθέτει υποκειμενικές, διανοητικές συνθήκες στις αντικειμενικές, υλικές συνθήκες φτώχειας, στο σημείο μαζικής κατασκευής υποκειμένων που στερούνται πλήρως την πιθανότητα να εξανθρωπίσουν τους εαυτούς τους, ακόμα και με την πιο ευρεία έννοια του όρου. Και ότι φαίνεται προφανές ότι το σύστημα που έχει παράγει αυτά τα νεο-ανθρώπινα όντα, θα αναγκαστεί να τα αντιμετωπίσει μια μέρα στους δρόμους του. Συνεπώς, αν το σύστημα δεν τους θέλει, ο μόνος που χρειάζεται να διώξει είναι ο εαυτός του. Παραδόξως, αυτό που πρέπει να συγκρατήσει κανείς, είναι μάλλον οι ιδέες με τις οποίες η αντικειμενική υποβάθμιση συνοδεύει μια υποκειμενική βελτίωση, όπως σε κάθε στιγμή ανοιχτής σύγκρουσης, κι αυτό -με τα πράγματα ως έχουν- σημαίνει ότι μόνο στην αμφισβήτηση της κυρίαρχης τάξης μπορούν αυτοί στους οποίους έχουν αρνηθεί κάθε δύναμη, κι ως εκ τούτου κάθε δύναμη να συγκροτηθούν ως υποκείμενα, να μπορέσουν να συγκροτηθούν ως άνθρωποι. Γινόμενοι αντάρτες ενάντια στην απουσία των ζωών τους, αυτό που δείχνουν οι νέοι κάτοικοι των προαστείων δεν είναι ότι αποτελούν ανθρώπινα σκουπίδα, αλλά, ότι αντιθέτως, δεν ανέχονται πλέον να υποβαθμίζονται έτσι.

Και, εν όψει μιας τέτοιας διαδικασίας και μιας τέτοιας αναγκαιότητας, μόνο οι ηλίθιοι θα καταπιαστούν με τα συντακτικά τους λάθη.

Αντίθετα με τα όσα προωθούν τα ΜΜΕ, αυτοί που στάθηκαν δίπλα σ’ αυτούς τους διάσημους “αλήτες των προαστείων” μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι πουθενά, σε οποιαδήποτε άλλη σφαίρα της κοινωνίας δεν μπορεί να συναντήσει κανείς -ανάμεσα στην νεολαία- μια τόσο διαυγή και συγκροτημένη κατανόηση της κοινωνίας, της προέλευσης των προβλημάτων, της πολιτικής εκμετάλλευσης που τους επιφυλάσσει η εξουσία, τη λειτουργία του ρατσισμού ως ένα αναπόσπαστο εργαλείο για την κοινωνική ειρήνη (τη δημιουργία εθνικών εστιών ταραχής ως αποπροσανατολισμό από τον ταξικό αγώνα).

Αυτό που επιβεβαιώνεται λοιπόν, κι αυτό στον υπέρτατο βαθμό, είναι το γεγονός ότι τέτοιες αναταραχές επιτρέπουν στον καθένα να κατανοήσει τι είναι το θέαμα, που όπως θα περίμενε κανείς, δίνει μια ανεστραμένη εικόνα αυτών των πληθυσμών, μεταμφιέζοντάς τους σε αποδιοπομπαίους τράγους για τον “φιλήσυχο πολίτη”, και προσπαθεί να αποφύγει με κάθε κόστος έναν διάλογο μεταξύ των δυο πλευρών (της πλευράς του γκέτο και της πλευράς της πόλης), δηλαδή, μια καλύτερη κατανόηση όχι της μόνο της συγκεκριμένης αθλιότητας που μαστίζει μερικούς ανθρώπους (φτώχεια, επιβίωση στερημένη από τα πάντα, μη-συμμετοχή στον οικονομικό κύκλο), αλλά η οικουμενική αθλιότητα που μαστίζει τους πάντες (η ανάγκη για εργασία, η υποταγή στην οικονομική δικτατορία), κάτι που θα αποτελούσε την πιο σοβαρή απειλή στο σύστημα σήμερα.

Πουθενά ή σχεδόν πουθενά ανάμεσα στους νέους ταραξίες δεν μπορεί να βρεθεί κανείς που να τον εξιτάρει η βία, οι άγριοι τρόποι, ή ένας μηδενισμός στερημένος από σκέψη, τα χαρακτηριστικά δηλαδή που η κυρίαρχη εικονογραφία αποδίδει σε κάθε ταραχή, και που επιμένει να προωθεί το εμπόρευμα σε καιρούς “κοινωνικής ειρήνης”, κι αυτοί οι άνθρωποι είναι ακριβώς οι υποτιθέμενοι “βάρβαροι” που έχουν εμμονή με τον σεβασμό, με αυτή την ποιοτική αξία των πολιτισμένων που δε συναντούν πουθενά, και την οποία βιώνουν ως θεμελιωδώς απούσα από μια “κοινωνία” συγκροτημένη από εργοστάσια, σούπερ-μάρκετ και αστυνομικά τμήματα. Συνολικά, δε θα έρθουν αντιμέτωποι μόνο με το παλιό μίσος των προνομιούχων για τις επικίνδυνες τάξεις που εκφράζεται παντού και το οποίο χάρη στα ΜΜΕ[15] συντηρείται για να εξηγήσει στο ολοένα και πιο προλεταριοποιημένο τμήμα του πληθυσμού (το οποίο δεν ζει ακόμα στα γκέττο) ότι, μπροστά σ αυτούς τους βαρβάρους, οι “απλοί άνθρωποι” -μαζί με τους “προνομιούχους”- έχουν έναν κοινό εχθρό, από τον οποίο, ευτυχώς υπάρχει για να τους προστατεύσει το Κράτος (μέσα σ αυτό το σχήμα, τα προάστεια παίζουν σε εθνικό επίπεδο τον ίδιο ρόλο που παίζει η τρομοκρατία σε διεθνές επίπεδο). Επιπλέον, όπως θα περίμενε κανείς, η ριζοσπαστικότητα του θυμού αυτού ταυτοποιήθηκε από τον Bush με το σχήμα του Bin Laden, κι από τον Putin με την τσετσενική “Πέμπτη Φάλαγγα”, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα την απόλυτη έλλειψη σοβαρότητας της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι διάφορες Εξουσίες. Η πλατεία Beauvau[16] θα ευχαριστιόταν επίσης αν μπορούσε να εμφυτεύσει την ψευδαίσθηση ότι οι ταραχές του 2005 ήταν προβλήματα που δημιούργησαν έμποροι ναρκωτικών ή ισλαμιστές εξτρεμιστές: στην πραγματικότητα, από κάθε στοιχείο που υπάρχει, αυτές οι δυο ομάδες, απαιχθάνονται πάνω απ όλα το να τραβούν την προσοχή της αστυνομίας και να εκθέτουν τα δίκτυά τους. Κανείς ανάμεσα στους ιδιοκτήτες του επίσημου ψεύδους δεν μπορεί να καταδεχτεί να κοιτάξει την αλήθεια: μια άρνηση προσδιορισμένη επακριβώς από την υπάρχουσα τάξη, η προφανής έκφραση του κοινωνικού αποκλεισμού που είναι έμφυτος στην κίνηση του κεφαλαίου.

Τα καταπιεστικά μέτρα, τα οποία απ’ ότι φαίνεται θα είναι εξαιρετικά σκληρά, όχι μόνο θα επιβεβαιώσουν την πολιτική της περιφρόνησης που ήταν ήδη στη ρίζα της σύγκρουσης, κι έτσι θα σιγουρέψουν τον επαναληπτικό χαρακτήρα του φαινομένου. Η ωμή αγριότητα της αστυνομίας έχει την μουχλιασμένη οσμή του 1905[17]: Απέδειξε ότι η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί τίποτα, και δεν μπορεί πλέον να κάνει κανένα συμβιβασμό με την αλήθεια. Παγιδευμένη ανάμεσα στην απειλή ενός αυξανόμενου εσωτερικού ανταγωνισμού, η άπληστη επιθυμία ανάπτυξης παρόλο το μέχρι τώρα κέρδος, και την υποχρεωτική διαχείριση του αποθέματος των μη-απασχολήσιμων προλεταρίων, η κυρίαρχη τάξη αποζητά κάθε ευκαιρία που θα της επιτρέψει να βγεί από τον κίνδυνο. Η απέλαση όλων τους μοιάζει πρακτικά αδύνατη, οπότε θα αναγκαστούν να ψάξουν για λιγότερο απάνθρωπες διαδικασίες. Μπορούμε όμως να είμαστε βέβαιοι: Δε θα υπάρξει ξανά ησυχία.

13 Νοεμβρίου 2005

—————————————————————————–

[1] Αναφορά στο έργο του Giordano Bruno’s Δείπνο Στάχτης της Τετάρτης (“La Cena de le Ceneri”), που τυπώθηκε το 1582. Στα 1600, ο Bruno κατηγορήθηκε για “Αθεϊσμό” και ρίχτηκε στην πυρά. Οι στάχτες του διασκορπίστηκαν ώστε να χαθεί κάθε ίχνος της ύπαρξής του. Σημειωτέον, η επιγραφή στο μνημείο του Bruno στην Piazzi dei Fiori της Ρώμης γράφει: “Αποχαιρέτισε τις στάχτες. Είναι σ’ αυτές τις στάχτες όμως που βρίσκεται ο σπόρος που ανανεώνει ολόκληρο τον κόσμο”.

[2] Στα γαλλικά: 2] “Plus de lendemain, / Braises de satin, / Votre ardeur / Est le devoir.”

[3] Αγγλικά στο αρχικό κείμενο.

[4] Μια “σοσιαλίστρια” πολιτικός.

[5] Ο Jacques Chirac θα έπαιρνε την ηγεσία αυτής της υπηρεσίας. Ο γαλλικός όρος που χρησιμοποιήθηκε εδώ (bidet) υπονοεί επίσης ότι ο Chirac θα καταλάμβανε αυτή την τουαλέτα.

[6] Δολιχοκέφαλος: αυτός που έχει ένα επίμηκες κρανίο.

[7] Ο οποίος είναι σκούρος και κοντός, κι έχει ένα μάλλον περίεργο κεφάλι.

[8] dechets humains: όχι απορρίματα αλλά “άχρηστοι” άνθρωποι.

[9] Σημείωση των συγγραφέων: Πέρα από τα όρια που σημειώνονται, είναι ανάγκη, από την άλλη, να τονίσουμε την αξιοσημείωση ικανότητα για υπερ-ταχεία επέκταση που επέδειξε αυτή η ανταρσία, στη Γαλλία, φυσικά αλλά και στην μετάδοσή της σε άλλες χώρες.

[10] Για παράδειγμα, σημειώστε τον στείρο ηθικισμό αυτών των σχολίων Guy Debord, αναφορικά με μια τέτοια ταραχή: “Πιστεύω ότι παρατήρησες έναν παράγοντα που αναφέρθηκε άμεσα, μερικές μέρες μετά την σύγκρουση στην Pont de l’Alma. Οι πυροσβέστες κλήθηκαν στο Montfermeil, μετά από παγίδα που τους στήθηκε για μια φωτιά που δεν υπήρχε, όπου τους περίμεναν με πέτρες απ’ το πεζοδρόμιο και σιδερένιες ράβδους. Τα εμπορικά τραγούδια μας μαρτυρούν πως είναι, στο κάτω κάτω, φυσικό -όταν κάποιον τον έχουμε πολύ ανάγκη- να “κάψουμε την κοιλιά και το σακίδιο” ενός οδηγού λεώφορείου. Αλλά το να επιτίθεσαι σε πυροσβέστες, αυτό δεν είχε γίνε ποτέ όσο υπήρχε το Παρίσι. Και δεν ξέρω καν αν έχει γίνει στην Ουάσιγκτον ή στην Μόσχα. Είναι η τελειοποιημένη έκφραση και η πρακτική της διάλυσης κάθε κοινωνικού ιστού”. (Γράμμα στον Jean-Francois Martos, με ημερομηνία 26 Δεκέμβρη 1990).

[11] Αναφέρεται στις αγροτικές εξεγέρσεις.

[12] Όπως μια υποτιθέμενη “τρομοκρατική” οργάνωση, σαν την Χεζμπολάχ στο Λίβανο, η εξουσία έχει “ενσωματωθεί” παντού, μέσα κι ανάμεσα στον “άμαχο” πληθυσμό, ως ασπίδα προστασίας.

[13] Αγγλικά στο αρχικό κείμενο.

[14] Αγγλικά στο αρχικό κείμενο (“There is no future in England’s dreaming”: των Sex Pistols, από το “God Save the Queen”, 1977).

[15] Δεν υπάρχει ακριβής όρος στα αγγλικά είτε στα ελληνικά για τη γαλλική λέξη που χρησιμοποιήθηκε εδώ, “mediatiquement”, που δε σημαίνει μόνο “χάρη στα μίντια”, ή “μέσω των μίντια” αλλά επίσης “θεαματικά”.

[16] Η τοποθεσία του γαλλικού Υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο είναι υπεύθυνο για την ασφάλεια της χώρας.

[17] Η χρονιά που απέτυχε η επανάσταση ενάντια στην τσαρική Ρωσία.

Γράφτηκε από τους Φίλους της Νέμεσης (Les Amis de Nemesis: http://www.geocities.com/nemesisite). Μεταφράστηκε από τα γαλλικά στα αγγλικά από το NOT BORED! (http://www.notbored.org) τον Ιούλη του 2007. Οι υποσημειώσεις είναι του μεταφραστή στα αγγλικά, εκτός από τα σημεία που σημειώνεται διαφορετικά. Ειλικρινείς ευχαριστίες από την αγγλική μετάφραση στους συγγραφείς για τη διόρθωση μερικών λαθών της πρώιμης όψης της μετάφρασης.
Η ελληνική μετάφραση έγινε τον Δεκέμβρη του 2007 από τις “εκδόσεις για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας” – www.geocities.com/anarcores.

Πηγή: http://occupiedlondon.org/supperofashes