Categories
Uncategorized

Προκήρυξη του αυτόνομου μπλοκ αγώνων της Araraquara για τους αγώνες στη Βραζιλία,4/7/2013

Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:

Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

araraquara1

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!

-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Η εξέλιξη των αγώνων για τις Ελεύθερες Μεταφορές, οι οποίοι ξεκινούν από το 2006, με αποκορύφωμα τις τρέχουσες νίκες (ακύρωση της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων σε πολλές πόλεις), δείχνει τη δύναμη των δρόμων και την εξέγερση. Οι διεκδικήσεις και οι κατακτήσεις μας αντανακλούν άμεσα τη συνείδηση της τάξης μέσα στον αγώνα, δυναμώνουν τη συζήτηση πάνω στο δικαίωμα στην πόλη και καταδεικνύουν την ανεπάρκεια του σημερινού μοντέλου, που περιορίζει τη χρήση του αστικού χώρου στη χρήση του από μερικές προνομιούχες κάστες, ευνοώντας αυτές τις ελίτ, μέσω της κερδοσκοπίας της αγοράς ακινήτων, της καταστροφής των χώρων κοινωνικοποίησης και των ιστορικών στοιχείων που νοηματοδοτούν τους διάφορους χώρους μέσα απ’ τους οποίους περνάμε.

Υπενθυμίζουμε ακόμα τις ιθαγενικές φυλές, απ’ τον Βορρά ως τον Νότο, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με το κράτος και τα αντιπεριβαλλοντικά προγράμματα όπως το PAC και τα έργα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που ποδοπατούνται κάτω απ’ τους εκσκαφείς και τα μηχανήματά προκειμένου λίγοι να συνεχίσουν να συσσωρεύουν χρήματα, καταστρέφοντας την εναπομείνασα άγρια φύση και τους ανθρώπους που ζουν απ’ αυτήν και αντιστέκονται γι αυτήν. Απ’ το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Belo Monte no Pará και τις συγκρούσεις γύρω απ’ τη δημιουργία ενός νέου τέτοιου στο Mato Grosso do Sul, οι αποδείξεις του καταπιεστικού χαρακτήρα των πολιτικών της κυβέρνησης απέναντι στις διάφορες φυλές που κατοικούν αυτά τα εδάφη, η γη των οποίων λεηλατείται και εξαντλείται για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς, μια διαδικασία που εξελίσσεται ως συνέχεια της αποικιακής γενοκτονίας μέσα από δολοφονίες αντιστεκόμενων, όπως έγινε στην πρόσφατη επίθεση που φονεύθηκε ο Oziel Gabriel, ινδιάνος Terena, η ευθύνη για την οποία βρίσκεται στα χέρια του βραζιλιάνικου Κράτους και των γαιοκτημόνων του. Έχοντας υπόψιν αυτά τα γεγονότα, αρνούμαστε να σηκώσουμε οποιαδήποτε εθνική σημαία, γιατί όλες τους είναι βαμμένες στο αίμα.

Στην επαρχία, η στρατιωτική αστυνομία προωθεί ατελείωτες δολοφονίες, εγκληματοποιώντας τους μαύρους και τους φτωχούς και υποβάλλοντάς τους καθημερινά στην τρομοκρατία των κοινωνικών αδικιών, του ρατσισμού και του σεξισμού. Η άβυσσος της ανισότητας που διατηρείται προς όφελος όσων βρίσκονται από πάνω, είναι εγγυημένη χάρις στους πολιτικούς θεσμούς που αντιπροσωπεύουν τον ένοπλο βραχίονα του Κράτους, του οποίου η μοναδική λειτουργία είναι η προστασία των συμφερόντων και της ιδιοκτησίας των τάξης των ισχυρών. Έτσι, αυτοί που θεωρούνται ένας κίνδυνος για την τάξη αυτή, την τάξη των καταπιεστών, εξοντώνονται βίαια πίσω απ’ την προστασία του εθνόσημου και της σημαίας. Το έθνος λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φαντασιακή κατασκευή που χρησιμοποιείται για να χωρίζει τους λαούς και να διευκολύνει την εκμετάλλευσή τους, η εξέλιξη της οποίας οδήγησε στην αποικιοκρατία στην Αμερική, την Αφρική και την Ωκεανία, διαχωρίζοντας τους ιθαγενείς σε ψεύτικες πατρίδες, τεχνητά σύνορα, καταστρέφοντας τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ποικιλομορφίες για την επιβολή μιας εθνικής ομογένειας. Η ιστορία των πολέμων είναι σύμφυτη με την ιστορία του Έθνους-Κράτους, του κατ’ εξοχήν συμβόλου του διαχωρισμού και της βίας, που μέσω αυτού διαχειρίζονται ενάντια στους λαούς: βασιλείς κι αριστοκράτες, γαιοκτήμονες και αστοί, πολιτικοί και εξουσιαστές. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά τα δεδομένα, ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός, που υπερασπίζονται οι δεξιοί στρατοκράτες που φρουρούν τις ελίτ, αποκαλύπτονται ως πραγματικές απειλές για κάθε ιδέα και πρακτική αγώνα που επιθυμεί να δημιουργήσει πράγματι έναν νέο κόσμο όπου να χωρούν όλοι οι κόσμοι, από τον ίδιο τον λαό και για τον λαό.

Είναι απαραίτητο τώρα να οργανωθεί η επαρχία για την αντιμετώπιση των δυνάμεων του κεφαλαίου και να τσακίσει τον φασισμό. Η ανατροπή της πυραμίδας της εξουσίας και της ανισότητας εξαρτάται άμεσα από την εξέγερση αυτών που βρίσκονται από κάτω. Να μπεί τώρα ο εργαζόμενος λαός στην μάχη!

Ούτε Βήμα πίσω.

Αυτόνομο μπλοκ αγώνων – Araraquara

araraquara2

Πηγή: http://www.midiaindependente.org/en/red/2013/07/521083.shtml

Σχετικά κείμενα: για τις τρέχουσες ταραχές στη Βραζιλία: Η δύναμη της επαναστατικής βίας – R. Mineiro. Για την καταστολή στις φαβέλες και στις φυλές του Αμαζονίου: Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες, 19/6/2011 & Εργατικές ταραχές στον Αμαζόνιο, 6/5/2012. Περισσότερα για τα γεγονότα στη Βραζιλία, στο blog της Κομμουνιστικοποίησης: Βραζιλία (όπως και Τουρκία): Οι ταραχές της “ανάπτυξης”.

Categories
Třídní válka

Δεν πρόκειται για μερικά δένδρα, αλλά ούτε για τη δημοκρατία – Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Δεν πρόκειται για μερικά δένδρα, αλλά ούτε για τη δημοκρατία – Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

isyanbul

Εδώ και πάνω από τρεις εβδομάδες, η Τουρκία σείεται από μια μαζική προλεταριακή εξέγερση, που στο κορύφωμά της κατέβασε στον δρόμο σχεδόν 5 εκατομμύρια διαδηλωτές σ’ όλη τη χώρα. Η αρχική σπίθα που οδήγησε στην ανάφλεξη του κινήματος ήταν η βάρβαρη κρατική καταστολή, όταν δηλαδή η αστυνομία τσάκισε μια διαδήλωση ενάντια στην καταστροφή και ανάπλαση του πάρκου Γκεζί, στην κεντρική Κωνσταντινούπολη (δίπλα ακριβώς στην πλατεία Ταξίμ, τον τόπο του διαβόητου μακελειού των εργατών του 1977 που κατέχει έκτοτε υψηλή συμβολική σημασία για το προλεταριακό κίνημα στην Τουρκία).

Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης κι έπειτα της Άγκυρας, της Σμύρνης, των Αδάνων, της Μερσίνας, της Αντιόχειας κι άλλων 50 μεγαλουπόλεων κι επαρχιών κατακλύσθηκαν από διαδηλωτές και ταραχοποιούς που απελευθέρωσαν τη συσσωρευμένη οργή τους ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος και τους μπάτσους του. Άγριοι ξυλοδαρμοί, υδροβόλες αύρες, πλαστικές σφαίρες και τόνοι δακρυγόνων εκ μέρους της αστυνομίας, απαντήθηκαν με οργανωμένη αντίασταση: έγερση οδοφραγμάτων και χρήση κάθε “όπλου” που μπορούσε να βρεθεί στους δρόμους. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ως τώρα έχουν στοιχήσει τη ζωή επτά διαδηλωτών και τουλάχιστον ενός μπάτσου. Με το μπλοκάρισμα ορισμένων λεωφόρων και λιμανιών, διακόπηκε επίσης εν μέρει η εμπορευματική κυκλοφορία. Σύμφωνα με τους επίσημους απολογισμούς των συνδικάτων, πάνω από 800.000 εργάτες έλαβαν μέρος στην απεργία της 17ης Ιούνη που καλυπτόταν από πολλά συνδικάτα (ενώ πιθανότατα αρκετοί ακόμη δεν πήγαν στη δουλειά, ή βρήκαν άλλους τρόπους να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις). Η εξέγερση επηρέασε ακόμη το χρηματιστήριο καθώς και διάφορους δείκτες της τουρκικής οικονομίας.

Σε μέρη απ’ όπου εκδιώχθηκαν οι μπάτσοι (όπως στην περιοχή της Ταξίμ), πολλοί ντόπιοι κάτοικοι συμμετείχαν, συζήτησαν και δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα αντίστασης. Ορισμένοι μεμονωμένοι στρατιώτες έδειξαν αλληλεγγύη με τους διαδηλωτές, διανέμοντας αντιασφυξιογόνες μάσκες (ενώ ο στρατός ως τέτοιος σε αρκετές περιπτώσεις συνέδραμε την αστυνομία στην καταστολή). Αρκετοί παλιοί διαχωρισμοί και ιδεολογικές περιχαρακώσεις που επιβάλλονταν από την κυρίαρχη ιδεολογική μηχανή του καπιταλιστικού κράτους και ενσωματώνονταν από το προλεταριάτο στην Τουρκία αρχίζουν να διαρρηγνύονται (μεταξύ αυτών, η διαίρεση σε “Τούρκους” εναντίον “Κούρδων”, “Αράβων”, “Αρμενίων”, “αριστερών” εναντίον “δεξιών”, “υποτακτικών γυναικών” εναντίον “συντηρητικών ανδρών”, και ως έναν βαθμό “κοσμικών” εναντίον “θρησκευομένων”). Τα αστικά ΜΜΕ, ως εργαλεία του ιδεολογικού μηχανισμού του Κράτους, δε θα μπορούσαν φυσικά να είναι ουδέτερα, στον βαθμό που αντιπροσωπεύουν συμφέροντα της άρχουσας τάξης, καθώς καλύπτουν την μαζική εξέγερση (αφού στην αρχή προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κρύψουν την κατάσταση αγνοώντας την) επικεντρώνουν στις συγκρούσεις, στα νέφη δακρυγόνου, σε μια αντίθεση “περιθωριακών ομάδων” ταραχοποιών εναντίον “ειρηνικών διαδηλωτών”, στις εθνικές σημαίες και τα πορτραίτα του Μουσταφά Κεμάλ, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το κίνημα εντός μιας διεκδίκησης για δημοκρατία, κατά της “αύξουσας ισλαμοποίησης” ή του αυταρχισμού του Ερντογάν, υπό την ταμπέλα της “τουρκικής άνοιξης” ή μιας ακόμα “πολύχρωμης επανάστασης” που υφίσταται χάρη και μόνο στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα.

Διάφοροι κοινωνιολόγοι κι αναλυτές από την Αριστερά, θολώνοντας τα νερά της προλεταριακής φύσης του κινήματος στην Τουρκία, φτάνουν στο σημείο να το κατηγοριοποιούν ως “ένα κίνημα της μεσαίας τάξης”, θέτοντας δημαγωγικού τύπου ερωτήσεις όπως πότε και αν “θα μπει στο παιχνίδι η εργατική τάξη”, λες και το προλεταριάτο ταυτίζεται με τα γαμημένα συνδικάτα τους, τα οποία σε κάθε μαζική διαδήλωση κύριο μέλημα έχουν το πώς θα διεξάγουν τον “διάλογο με την κυβέρνηση” για να εξασφαλιστεί η “ειρήνη και σταθερότητα” όπως δήλωσαν ξανά τα μεγαλύτερα τουρκικά συνδικάτα, “για την προστασία της εθνικής οικονομίας” που είναι “το μέλλον της Τουρκίας”! και τα οποία με τις τυπικές προανηγγειλμένες ψευτο-απεργίες τους αποδεικνύουν ότι δεν είναι παρά ένα ακόμη εμπόδιο για την πραγματική ταξική πάλη: μια πραγματική απεργία σημαίνει επίθεση στο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής, χωρίς προειδοποιήσεις και χρονικά όρια.

Θέλουμε να τονίσουμε ότι το κίνημα στην Τουρκία ξεπροβάλει μέσα από την πραγματική αθλιότητα της ταξικής κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου μόχθου, με την πανταχού παρούσα και πάντοτε αυξανόμενη ανάγκη της να καταπιέσει κάθε υποψία αδιαμεσολάβητης ανθρώπινης δραστηριότητας, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο της φυσικής εξόντωσης των δραστών της. Έτσι, για μας, η αρχική αντίσταση στο κόψιμο των δένδρων στο πάρκο Γκεζί δεν είναι παρά μια μικρή εκδήλωση του προλεταριακού αγώνα ενάντια σε μια απ’ τις όψεις του καπιταλισμού: την οικολογική καταστροφή που αναπόφευκτα φέρει μέσα στην ανάπτυξή του, που είναι αδιαχώριστο προϊόν της ανάπτυξης αυτής, και που στην Τουρκία ειδικά παίρνει την μορφή της τεχνητής πλημμύρας τεράστιων περιοχών, της αποψίλωσης δασών, μιας κρίσης αποβλήτων ανάλογης αυτής της Νότιας Ιταλίας, πετρελαιοκηλίδων κλπ. Μια καταστροφή που με τη σειρά της οδηγεί σε αυξήσεις των τιμών των τροφίμων τοπικά και συμβάλλει στην “κρίση των τροφίμων” παγκόσμια. Ταυτόχρονα, οι προλεταριακές γειτονιές των πόλεων όλης της χώρας κατεδαφίζονται για να ξαναχτιστούν ως κτίρια γραφείων και ακριβά διαμερίσματα. Με την ίδια λογική λοιπόν που ο πολύχρονος αγώνας ενάντια στα βασανιστήρια και τις δολοφονίες στα χέρια του κράτους, δεν ισοδυναμεί με ένα αίτημα για “μεταρρύθμιση της αστυνομίας”, έτσι και η οργή ενάντια στην επιβολή μιας “ισλαμιστικής” εκδοχής της καπιταλιστικής ηθικής δε σημαίνει απαραίτητα συμφωνία με τη “δυτική-φιλελεύθερη” εκδοχή.

Παρά την ηρωική αποφασιστικότητα των ταξικών αδελφών μας που αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή στους δρόμους, παρά τη χαρά της αντίστασης, κι όλα τα σπουδαία συναισθήματα της συλλογικότητας στον αγώνα, στα οδοφράγματα, στην αλληλοβοήθεια απέναντι στα δακρυγόνα, το μοίρασμα της τροφής, της συζήτησης, όλες αυτές τις εικόνες που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πριν, το κίνημα απέχει απ’ το να είναι “αυθεντικά” επαναστατικό. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε προλεταριακό κίνημα περιέχει εσωτερικές αντιφάσεις. Στην τρέχουσα εξέγερση στην Τουρκία αυτές εκδηλώνονται με την επιμονή στην εστίαση σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αστικής τάξης ως νούμερο ένα εχθρό (αυτό που εκπροσωπείται απ’ τον Ερντογάν και το κόμμα του, AKP), με τις διάφορες εκδηλώσεις της: “οικολογικές”, “κοσμικές”, “εθνικιστικές”, “ειρηνιστικές” ή των “θεαματικών οδομαχιών” με την μάταια ρίψη πετρών εναντίον αυρών.

Πρόσφαται φαίνετια ότι έχει ξεκινήσει ένας μετασχηματισμός της ενέργειας. Οι συγκεντρώσεις των “ανθρώπων που στέκονται” μετασχηματίζουν την προηγούμενη ηρωική και παθιασμένη αντίσταση σε ειρηνιστικά και υποτακτικά happenings, τα οποία καλωσορίζει το κράτος ως μια πιθανή αφετηρία ενός δια-ταξικού διαλόγου και ως μια ευκαιρία για τις κατασταλτικές δυνάμεις (την αστυνομία και ολόκληρο τον ιδεολογικό μηχανισμό) να ανασυνταχθούν και να επικεντρωθούν στην αντεπίθεσή τους εναντίον αγωνιστών (τώρα που τα γουρούνια δεν είναι απασχολημένα με τον πετροπόλεμο και την αποφυγή των μολότωφ που έπεφταν βροχή στα κεφάλια τους, μπόρεσε να οργανωθεί μια μαζική επιλεκτική κατασταλτική επιχείρηση συλλήψεων και φυλακίσεων).

Όπως κάθε προλεταριακό κίνημα, έτσι και το τρέχον κίνημα στην Τουρκία, πρέπει σε πρώτη φάση να απαλλαγεί από την επιρροή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και να ξεκόψει απ’ τη “δική του” αστική τάξη. Είναι πάντοτε το προλεταριάτο που χύνει το αίμα του και πληρώνει το τίμημα, τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη. Και το προλεταριάτο στην Τουρκία όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ κοινό με την άρχουσα τάξη και το Κράτος της!

Όμως έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ από κοινού με όλους τους άλλους προλεταρίους σε κάθε χώρα, κάθε εθνικότητα, φυλή και φύλο. Έτσι, όσον αφορά την Τουρκία και το Κράτος της, που επιχειρεί να αναβαθμιστεί από κοινού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πάνω από την εμφύλια σύγκρουση στη Συρία, αυτό σημαίνει: πρακτική αντίσταση στη στρατιωτική θητεία, διατάραξη της κυκλοφορίας των πολεμοφοδίων, αντιπολεμική προπαγάνδα μεταξύ των κληρωτών στρατιωτών, και τέλος, την αντιμετώπιση των άλλων κληρωτών “στρατιωτών” όχι ως εχθρών αλλά ως προλεταρίους ντυμένους στα χακί.

Μόνο όταν το κίνημα διευρυνθεί και βαθύνει, μόνο όταν γενικεύσει την αντίθεσή του σε όλες τις απόπειρες της τοπικής άρχουσας τάξης να το παγιδεύσει σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, θα έχει μια πιθανότητα να υπάρξει και να ευδοκιμήσει. Το κίνημα πρέπει τώρα να ξεπεράσει κάθε ξεχωριστό συμφέρον που αναπαράγει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, και πρέπει να εκφράσει τις ανάγκες ολόκληρης της τάξης. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να επικεντρωθεί στη διατήρηση και την επέκταση των οργανωτικών δομών που το προλεταριάτο παρήγαγε στις υψηλότερες στιγμές του τρέχοντος αγώνα του, να τις βαθύνει και να τις ενισχύσει εκτιμώντας τον τρέχοντα και τους προηγούμενους ιστορικούς αγώνες, να τις εισαγάγει στο νέο κύμα των κινημάτων ανοιχτού ταξικού πολέμου δυνατότερες, με σαφέστερο πρόγραμμα, ικανές να αντιπαρατεθούν με όλους όσους θέλουν να τις παγιδεύσουν, και να εφαρμόσει τα μέσα και τις μεθόδους που θα το κάνουν αυτό.

Ας μη ξεγελιόμαστε με φαντασιώσεις, η κανονικότητα ήταν ο λόγος που όλοι μας βγήκαμε στους δρόμους. Αυτή η κανονικότητα είναι η κατάσταση της εκμετάλλευσής μας, της φτώχειας μας, της καταστολής μας, των πολέμων και της εθνικιστικής αηδίας, της καταπίεσης και της βίας μεταξύ των φύλων, των φυλών, των εθνικοτήτων. Μπορούμε τώρα να καταστρέψουμε αυτό το καταστροφικό σύστημα. Μέσα σε κάθε μαζική και υψηλού επιπέδου αντιπαράθεση μπορούμε πια να δούμε την μέλλουσα κοινωνία να δρα μέσα στην παρούσα!

Σύντροφοι, προλετάριοι!
Εξεγερθείτε, Όλοι στους δρόμους!

Για πραγματικές απεργίες χωρίς εξαγγελίες και χρονικά όρια!
Στριμώξτε τα αφεντικά!

Ξεπεράστε τους επιβεβλημένους διαχωρισμούς εντός της τάξης μας!
Με αλληλεγγύη προς όσους υφίστανται την μεγαλύτερη καταπίεση κι εκμετάλλευση!

Δεν υποστηρίζουμε τη “δική μας” αστική τάξη, ούτε την εθνική οικονομία της!
Δε δίνουμε το αίμα μας για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους!

Ο μόνος πόλεμος που θα πολεμήσουμε είναι ο ταξικός πόλεμος!

Διεθνιστές Προλετάριοι/Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Πηγή: http://www.autistici.org/tridnivalka/we-received-publish-not-about-trees-but-not-about-democracy-either/

Categories
Daniele Pepino

Ο πόλεμος ενάντια στις πετρελαϊκές στην Νιγηρία

Το Δέλτα του Νίγηρα, απ’ τους κάποτε πλουσιότερους βιότοπους της γης, απολαμβάνει την ανάπτυξη

Όταν όλες οι ελπίδες για μια “δημοκρατική” ανάπτυξη και πλουτισμό που έφερε η ανεξαρτησία της Νιγηρίας και η ανακάλυψη τεράστιου ορυκτού πλούτου, βάλτωσαν στο γεμάτο πετρέλαιο υπέδαφος του Δέλτα του Νίγηρα, κατεστραμμένου πλέον από την άγρια εκμετάλλευση πολυεθνικών όπως η Shell, η Agip, η Chevron και της διεφθαρμένης κυβέρνησης. Κάτω απ’ τον μολυσμένο ουρανό και στις όχθες μιας θάλασσας που πλέον δε ζουν ψάρια, οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται ότι αν σκοπεύουν να επιβιώσουν, πρέπει πλέον να οπλιστούν. Η βία φέρνει βία. Κι όταν πέθανε κι η τελευταία ελπίδα, το “ή θα πολεμήσουμε ή θα πεθάνουμε” ήρθε στην ημερήσια διάταξη. Έτσι άρχιζαν να εμφανίζονται, καβάλα σε γρήγορα φουσκωτά, φορώντας μάσκες και κραδαίνοντας αυτόματα και καλάσνικωφ, οι αντάρτες του Δέλτα του Νίγηρα, σαμποτάροντας με κάθε τρόπο την πετρελαιοβιομηχανία. Αποτελούν την ένοπλη φωνή ενός ολόκληρου λαού εξαντλημένου από δεκαετίες περιβαλλοντικής καταστροφής και στρατιωτικοποιημένης καταστολής. Αγωνίζονται ενάντια στην μόλυνση της γης τους, για την αποζημίωση των ζημιών που έχουν υποστεί οι κοινότητές τους και την επιστροφή του πλούτου σ’ αυτές. Το βιβλίο αυτό αποτελεί έναν φόρο τιμής στον αγώνα τους.

Μέσα απ’ το σαπισμένο δάσος του Δέλτα, διέρχονται τα πλοιάρια των ανταρτών του MEND. Κουβαλούν τους νεκρούς συντρόφους τους που έχασαν τη ζωή τους σε μια ενέδρα του στρατού. Άνθρωποι βγαίνουν για το στερνό αντίο απ’ τις καλύβες, κάποιοι με τα όπλα στο χέρι. Ο πόλεμος ενάντια στη Shell, την Agip, τη Chevron είναι ο πόλεμος όλων τους, εδώ πέρα. Ένας μελανός ουρανός βαραίνει πάνω απ’ το μολυσμένο ποτάμι και την κατεστραμμένη γη. Ασπρα και κόκκινα πανιά κυματίζουν πάνω απ’ τις καλύβες και στα όπλα των ανταρτών, φόρος τιμής στον Εγκμπεσού, τον θεό του πολέμου. Να φυλάει τους μαχητές της ελευθερίας απ’ το μένος της καταστροφής. Ο πόλεμος του πετρελαίου μαίνεται. Από ποιά πλευρά θα σταθείς;

Στον Guido Ceraglioli (1968-2008)
…στην εξέγερση

Απόσπασμα από το βιβλίο Delta in rivolta (2009) του Daniele Pepino. Αγγλική μετάφραση της Barbara S. Ολόκληρο το βιβλίο μεταφράζεται και θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά.


Το Κίνημα Χειραφέτησης του Δέλτα του Νίγηρα (MEND)

Το MEND και οι άλλες ένοπλες ομάδες εμφανίστηκαν στο προσκήνιο στα τέλη του 2005, κι ενώ οι κινητοποιήσεις των λαών του Δέλτα του Νίγηρα είχαν ήδη πάρει χαρακτηριστικά ανοιχτού αντάρτικου. Το MEND παρουσίαζε εξαρχής ορισμένα ιδιαίτερα στοιχεία που το διαφοροποιούσαν απ’ τις υπόλοιπες ένοπλες ομάδες. Πρώτα απ’ όλα, ήταν σαφές απ’ το ξεκίνημά του ήδη, ότι στο MEND δεν μπορούσε να βρεθεί κάποια “ηγεσία”, κάτι που ήταν μια απάντηση στις προηγούμενες κινήσεις της καταστολής (στμ: που στόχευαν την εξουδετέρωση των ομάδων μέσω πληγμάτων στην ηγεσία τους). Το MEND πράγματι, δρα στη σκιά, αντίθετα με το NDPVF, που διαθέτει μια πολιτοφυλακή χτισμένη γύρω απ’ το πρόσωπο ενός χαρισματικού ηγέτη, που συνηθίζει να εμφανίζεται δημόσια, να μιλάει στα πλήθη και να δίνει συνεντεύξεις τύπου.

Η “ηγεσία” του MEND είναι αόρατη και παράνομη, ακόμα και ο υπεύθυνος τύπου του, ο Jomo Gbomo -δεν είναι παρά ένα ψευδώνυμο. Πρόκειται για μια μορφή “παρανομίας” που διαφοροποιείται επίσης απ’ την καταφυγή μιας οργάνωσης στην παρανομία για να αποφύγει την καταστολή αλλά την ίδια στιγμή η ταυτότητα των μελών της είναι καλά γνωστή. Τουναντίον, η ταυτότητα των μελών του MEND είναι κάτι το ρευστό, το αμφιλεγόμενο, γνωστό και άγνωστο ταυτόχρονα. Όπως γράφουν οι ίδιοι οι αντάρτες του MEND σε μια απ’ τις πρώτες προκηρύξεις τους: “Το κίνημά μας είναι ρευστό και ως τέτοιο μπορεί να ξεγλυστρά ανάμεσα απ’ τα διάφορα κρατίδια του Δέλτα του Νίγηρα”. Με άλλα λόγια, υπάρχει κάτι παραπάνω από μια απλή “παρανομία” για λόγους ασφαλείας.

Επιπλέον, δεν είναι πραγματικά σωστό να μιλάμε για “ηγεσία” όσον αφορά το MEND, τουλάχιστον όχι με την καθιερωμένη έννοια της λέξης, δηλαδή ενός κλειστού πυρήνα που δίνει στους αντάρτες τη στρατηγική γραμμή και τις τακτικές μεθόδους. Σ’ έναν ανταρτοπόλεμο, στην πράξη, η “ηγεσία” συνιστά την πολιτική ψυχή μιας ομάδας, την ταυτότητά της. Όσον αφορά το MEND, αντιθέτως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξεταστεί η θέση του κάθε ατόμου ξεχωριστά, ιδιαίτερα καθώς οι ίδιοι οι αντάρτες του MEND αρνούνται κάθε τέτοιον προσδιορισμό. Τελικά, το γεγονός ότι αποκαλούν τους εαυτούς τους “κίνημα” και όχι “στρατό”, “ταξιαρχία” ή κάτι τέτοιο, δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά πηγάζει από μια βαθειά πολιτική και στρατηγική επιλογή.

Το MEND δεν είναι μια οργάνωση όπως γίνεται συνήθως. Είναι περισσότερο μια ιδέα, ένα γενικό πνεύμα που αγκαλιάζει τα νεολαιΐστικα και κοινοτικά κινήματα που αναπτύσσονται στο Δέλτα του ποταμού Νίγηρα, και ιδιαίτερα στις περιοχές των Ijaw, σύμφωνα με τον Ike Okonta, έναν ερευνητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που έχει γεννηθεί στην περιοχή του Δέλτα. Όλοι οι αναλυτές που προσπαθούν να κατανοήσουν τη φύση του MEND συμφωνούν πάνω σ’ αυτό το συμπέρασμα.

ένας μαχητής του MEND

Μια συνέντευξη που πήρε ο Okonta από έναν νεαρό μαχητή εξηγεί κάπως καλύτερα τη φύση του MEND:

-Είσαι στην ηγεσία του MEND; ρωτάει ο Οκόντα. -Τί εννοείς ηγεσία του MEND; Δεν υπάρχει MEND. Το μόνο που ξέρω είναι ότι υπάρχουν νέοι στα κανάλια του Δέλτα που έχουν πει ως εδώ με τις πετρελαϊκές εταιρίες κι έχουν πάρει τα όπλα, κι είναι αποφασισμένοι να βάλουν ένα τέρμα στην εκμετάλλευση της Chevron, της Shell… και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Εάν η έκφραση “δεν υπάρχει MEND” είναι μια υπερβολή, ένας τρόπος του λέγειν, είναι ωστόσο μεστή νοήματος. Δεν βρίσκει κανείς εύκολα παραδείγματα ενόπλων ομάδων που εκμηδενίζουν ή αρνούνται τον πρότυπο ρόλο τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Οι δηλώσεις του νεαρού μαχητή, όπως και οι προκηρύξεις του MEND είναι ενδεικτικές μια πολύ ασυνήθιστης στρατηγικής για μια ένοπλη ομάδα. Είναι, με άλλα λόγια, κάτι εντελώς αντίθετο με μια πολιτική ομάδα, ακόμα και μια οριζόντιας δομής: είναι μια οργάνωση συνδεδεμένη με το κοινωνικό της περιβάλλον, που δρα σύμφωνα με τις τακτικές μάχης που αναπτύσσονται εντός της κοινωνίας αυτής, όχι σε αλληλεγγύη με τον λαό, αλλά ως μια άμεση εκδήλωση του λαού αυτού. Έχουν περιγραφεί ως συμμαχία, δίκτυο, συντονισμός ομάδων, ο πιο κατάλληλος προσδιορισμός όμως είναι το “κίνημα”, όπως οι ίδιοι αποκαλούν τον εαυτό τους. Είναι απλώς ασυνήθιστο ένα μικρό κίνημα να παίρνει τα όπλα και να διεξάγει έναν τόσο μακροχρόνιο, εκτεταμένο και αποτελεσματικό ανταρτοπόλεμο.

Πιο καλα οργανωμένοι από άλλες οργανώσεις, επιδεικνύοντας μιαν αξιοσημείωτη ικανότητα δράσης και αντίδρασης, εξοπλισμένοι με μηχανότρατες αποτελεσματικές για τα νερά της περιοχής και ικανό οπλισμό, είναι σε θέση να αναπτύσσουν τοπική όσο και διεθνή επικοινωνία, οι αντάρτες του MEND αναγκάζουν τις εταιρίες πετρελαίου και φυσικού αερίου σε έναν χαμηλής εμβέλειας ανταρτοπόλεμο, που τους έχει στοιχίσει το 1/4 των εξαγωγών πετρελαίου τα τελευταία τρία χρόνια. Οι δράσεις του MEND σε στεριά και νερό περιλαμβάνουν σαμποτάζ και επιθέσεις σε πετρελαιαγωγούς και λοιπές υποδομές, επιθέσεις σε πετρελαιοφόρα, εκρηκτικές επιθέσεις σε εργοτάξια εταιριών πετρελαίου και κρατικά κτίρια, καταστροφή σκαφών του στρατού και της αστυνομίας, εκτέλεση αξιωματούχων του στρατού και του ναυτικού, απαγωγές ξένων και ντόπιων επιχειρηματιών της πετρελαιοβιομηχανίας κλπ. Το μήνυμα που στέλνει το MEND είναι σαφές: “χωρίς δικαιοσύνη, ισότητα και μια δίκαιη ανάπτυξη του Δέλτα, δε θα υπάρξει ειρήνη, ασφάλεια και business as usual για το νιγηριανό κράτος και τις πετρελαϊκές”.

Ορίστε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για την αποτελεσματικότητα των τακτικών του MEND από την ιστοσελίδα αντιτρομοκρατίας Global Guerrillas: “Οι σημερινές επιθέσεις είναι πιο εξεζητημένες απ’ τις παλαιότερες, που ήταν βασικά η συνέχιση των κοινωνικών ταραχών, των διαδηλώσεων και του λησταντάρτικου. Οι νέες επιθέσεις περιλαμβάνουν: -Περιπολίες στα κανάλια του Νίγηρα. Οι αντάρτες χρησιμοποιούν μηχανότρατες για να χτυπήσουν σε επιλεγμένους στόχους τον έναν μετά τον άλλον. Οι εύκολες στον χειρισμό και γρήγορες μηχανότρατες καταφέρνουν να διαταράξουν το σύστημα ασφαλείας που έχουν επεξεργαστεί η κυβέρνηση και η Shell για να προστατεύσουν τα κανάλια τους. -Ταχύτατη αύξηση της ικανότητας στα όπλα και της εκπαίδευσης στο αντάρτικο. Έτσι έγινε εφικτή η νίκη επί των ιδιωτικών παραστρατιωτικών μονάδων της Shell που είναι εκπαιδευμένες στη Δύση, καθώς κι επί των επίλεκτων μονάδων του νιγηριανού στρατού σε αρκετές μάχες. -Αποτελεσματική χρήση τακτικών μπλοκαρίσματος του συστήματος. Οι στόχοι τους επιλέγονται προσεκτικά ως προς τον βαθμό που θα κατορθώσουν να μπλοκάρουν πλήρως την παραγωγή ή να την καθυστερήσουν ή να σταματήσουν τις εργασίες επιδιόρθωσης: πρόκειται για μια συστηματική επιχείρηση. Επιπλέον, οι αντάρτες χρησιμοποιούν τους ομήρους αποτελεσματικά προκειμένου να εκβιάσουν τόσο την κυβέρνηση όσο και τις εταιρίες”.

μαχητής του MEND, τα σχέδια στο σώμα του “για να τον προστατεύουν απ’ τις σφαίρες” μισοσοβαρά-μισοαστεία.

“Είμαστε ρευστοί…”

Η ευρεία υποστήριξη των λαών του Δέλτα προς τους “μαχητές της ελευθερίας”, εκτός του να καθιστά την ταυτοποίησή τους από τις αρχές εξαιρετικά δύσκολη, φέρνει και το ξέσπασμα της οργής του κράτους επί αμάχων πολιτών, κάτι που με τη σειρά του συνεισφέρει μιαν αύξηση στον αριθμό των νέων που εντάσσονται στον ένοπλο αγώνα. Δεν είναι εύκολο να υπολογίσουμε πόσοι ακριβώς συμμετέχουν στον ένοπλο αγώνα σήμερα, εν μέρει λόγω της δυσκολίας να εξατομικευτεί ο βαθμός συμμετοχής στο MEND, όμως οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις κάνουν λόγο για μερικές χιλιάδες, σε διαρκή άνοδο. Όπως συμβαίνει συχνά, είναι πράγματι η αδιάκριτη βία του στρατού που συμβάλει στη διεύρυνση της συμμετοχής στον ανταρτοπόλεμο. Η ευκολία με την οποία οι αντάρτες του MEND κινούνται τόσο στις μεγαλουπόλεις του Warri και του Port Harcourt όσο και στα χωριά, αποδεικνύει ότι πολλοί άνθρωποι όχι μόνο ταυτίζονται με τον σκοπό του MEND αλλά συμμετέχουν ενεργητικά στην παροχή προστασίας και ασφαλών καταφυγίων στους αντάρτες. Αυτό είναι κάτι που έχει αναφερθεί κι από πολλούς δημοσιογράφους που είχαν την τύχει να γνωρίσουν από κοντά αντάρτες του MEND, ιδιαίτερα όταν η πίεση του στρατού ήταν λιγότερο ασφυκτική.

Οι κινήσεις των ανταρτών ανταποκρίνονται πάντοτε στη διαρκή παρουσία των μονάδων του στρατού, που εξαναγκάζουν τους αντάρτες σε μια διαρκή συνθήκη εγρήγορσης τόσο όσον αφορά τη χρήση τεχνολογικών μέσων όσο και ως προς τις κλασσικές μεθόδους αντιπαρακολούθησης κι αποφυγής ενεδρών. Παρά την ασφυκτική παρουσία του στρατού, που κατά καιρούς παίρνει την μορφή πραγματικής στρατιωτικής κατοχής, η επιτυχία των επιχειρήσεων του MEND είναι εμφανείς και εντυπωσιακές. Σύμφωνα με τον Ike Okonta, η στρατηγική ανωτερότητα του MEND καθορίζεται από τέσσερεις παράγοντες-κλειδιά:

1. Το MEND έχει πλήρη κατανόηση του 50ετούς αγώνα των Ijaws για κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη στο Δέλτα. Δεν υπάρχει έτσι ούτε ένα χωριό στην περιοχή του Δέλτα που να μην έχει κατοίκους που να στηρίζουν το MEND. Ως συνέπεια, οι αντάρτες μπορούν να επιχειρούν εντός ενός πλήρως ευνοϊκού και συνεργάσιμου πεδίου που τους καθιστά ικανούς να καταφέρνουν γρήγορα χτυπήματα κι έπειτα να εξαφανίζονται άμεσα χωρίς να αφήνουν ίχνη.

2. Το MEND είναι μια ελεύθερη συμμαχία ενόπλων ανδρών με συλλογική ηγεσία. Αυτή, δεν παρεμβαίνει στις αποφάσεις που παίρνουν οι μεμονωμένες ομάδες, ούτε στον σχεδιασμό της δράσης τους. Οι διάφορες ομάδες, σχεδιάζουν τις δράσεις τους με τρόπο αυτόνομο, ωστόσο -όποτε είναι αναγκαίο- είναι έτοιμες να βρεθούν με άλλες ομάδες σε συλλογικές δράσεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν να είναι ενεργοί σε κάθε γωνία της περιοχής του Δέλτα, υιοθετώντας μια τακτική hit and run, που αποτρέπει τον στρατό απ’ το να τους αναγκάσει να εμπλακούν σε μια περιορισμένη περιοχή.

3. Οι μαχητές του MEND πολεμούν σε εδάφη που τους είναι εξαιρετικά οικεία, καθώς έχουν ζήσει, έχουν ψαρέψει, έχουν καλλιεργήσει στον λαβύρινθο των καναλιών και των βάλτων του Νίγηρα για πολλά χρόνια. Ακόμη κι αν ο νιγηριανός στρατός και το ναυτικό έχουν καλύτερο εξοπλισμό, δεν είναι λίγες οι φορές που χάνονται στα βαλτόνερα ενώ επιτίθενται ή καταδιώκουν τους αντάρτες, καταλήγοντας αβοήθητοι, εκτεθιμένοι σε αντεπιθέσεις. Ένας μεγάλος αριθμός πεζοναυτών έχουν χάσει έτσι τη ζωή τους.

4. Ικανοί χειριστές των ΜΜΕ, οι αντάρτες του MEND διασφάλιζαν πάντοτε ότι ο λόγος τους ενάντια στην κυβέρνηση και τις πετρελαϊκές θα βρει τον δρόμο του στον τύπο και στην τηλεόραση, τόσο στην Νιγηρία, όσο και διεθνώς.

Ο τρόπος που οι αντάρτες του MEND οργανώνονται δεν είναι απολύτως σαφής. Είναι βέβαιο  ότι υπάρχει ένα ευρύ φάσμα μαχητών που περιλαμβάνονται κάτω απ’ το όνομα αυτό, παλιοί μαχητές, νέοι που προέρχονται απ’ το περιβάλλον των μεσσιανικών θρησκειών της περιοχής, οργισμένη νεολαία απ’ τα προάστια των μεγαλουπόλεων, μεμονωμένοι λησταντάρτες που ασχολούνται με απαγωγές και ληστείες. Αρκετές ένοπλες ομάδες, άλλες σχηματισμένες από νέους ανθρώπους, άλλες από προϋπάρχουσες και ισχυρότερες συμμορίες, μοιράζονται ένα κοινό: ένα απύθμενο μίσος για την πετρελαιοβιομηχανία και τους τοπικούς λακέδες της, λειτουργούν ωστόσο με πλήρη αυτονομία. Αυτό αποδεικνύεται κι απ’ τον τρόπο που επικοινωνούν με τον κόσμο. Αναλήψεις ευθύνης για τις δράσεις τους, για παράδειγμα, βγαίνουν με μεγάλες χρονικές διαφορές. Ενώ για κάποιες δράσεις, ειδικά τις πιο περίπλοκες και ξεχωριστές, κυκλοφορεί η ανάληψη ευθύνης άμεσα ή ορισμένες φορές αναγγέλλονται κι από πριν, για άλλες κάτι τέτοιο καθυστερεί αρκετά. Αυτό φαίνεται να δείχνει ότι αυτοί που επεξεργάζονται και διανέμουν τις προκυρήξεις δεν έχουν άμεσο έλεγχο επί των ομάδων που διεξάγουν τις δράσεις, κι έτσι τους παίρνει κάποιον χρόνο να επικοινωνήσουν και να “υπογράψουν” τη δράση.

Αυτή η έλλειψη άμεσου ελέγχου επί των ομάδων έχει δηλωθεί αρκετά σε πολλές περιπτώσεις. Για παράδειγμα, κατά την απαγωγή ορισμένων ιταλών τεχνικών, κι ενώ η ENI κινητοποιήθηκε για να πληρώσει λύτρα, ο εκπρόσωπος τύπου του MEND δήλωσε: “Οι μαχητές μας θα ήθελαν να σκοτώσουν τους ομήρους και να δώσουν τα κορμιά τους πίσω στην AGIP προκειμένου να τους δώσουν να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν εδώ είναι λάθος”. Κανένας πραγματικός “διοικητής” δε θα αποκάλυπτε ποτέ την ανυπομονησία ή την απειθαρχία των ανδρών του στη διεξαγωγή ενός πολέμου, και πρόκειται τελικά για έναν πολύ ασυνήθιστο πόλεμο, που διαφοροποιείται από τον κλασσικό ανταρτοπόλεμο.

Όχι μόνο στο εσωτερικό του MEND αλλά επίσης στις σχέσεις του με τις άλλες ένοπλες ομάδες, κυριαρχεί η ρευστότητα. Υπάρχει μια πολλαπλότητα ονομάτων που χρησιμοποιούνται για τις αναλήψεις ευθύνης ή τη δημοσίευση προκηρύξεων, συχνά διαφόρων ομάδων από κοινού, επιδεικνύοντας ένα πλέγμα τακτικών συμμαχιών που δημιουργούνται βάσει της εκάστοτε “καμπάνιας”. Αυτές οι συμμαχίες παύουν να υφίστανται μόλις η κατάσταση εμπλοκής λήξει. Σ’ άλλες περιπτώσεις, οι συμμαχίες αυτές διαρκούν περισσότερο, ωστόσο η κάθε ομάδα διατηρεί την αυτονομία της. Αυτή είναι η κατάσταση, για παράδειγμα με την Ενιαία Επαναστατική Επιτροπή, που φαίνεται να έχει σχηματιστεί προκειμένου να αντιταθεί σε μια πιθανή απόβαση των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων κατά την πιο οξεία φάση της σύγκρουσης. Η απειλή της χρήσης πυραύλων ενάντια στην θαλάσσια πλατφόρμα της Shell στην Bonga, ήταν αρκετή για να σπείρει τον πανικό στις διεθνείς αγορές. Δυο χρόνια αργότερα, το 2008, η απειλή αυτή πραγματοποιήθηκε. Η καταστροφή της θαλάσσιας πλατφόρμας της Shell ανάγκασε την εταιρία να παραδεχθεί την προσωρινή ανικανότητά της να συμβαδίσει με τα συμβόλαια που είχε υπογράψει και την πιθανότητανα εγκαταλείψει την χώρα.

Η απελευθέρωση ενός διοικητή του MEND στο Port Harcourt βοηθά να ρίξουμε φως σε ορισμένες δυναμικές του τρόπου λειτουργίας του MEND. “Το MEND στρατολογεί τους άνδρες του από ήδη υπάρχουσες ομάδες και θρησκευτικές κοινότητες (…). Ο τοπικός διοικητής του MEND στην Πολιτεία του Rivers είναι ο Soboma George, ηγέτης επίσης της παραβατικής συμμορίας The Outlaws. Στις αρχές του 2007, ο Soboma George (που ήταν φυγόδικος από το 2005) συνελήφθη απ’ τις αρχές ασφαλείας στο Port Harcourt και φυλακίστηκε σ’ ένα αστυνομικό τμήμα. Το MEND σχεδίασε την απελευθέρωσή του και κατάφερε να τη διεκπεραιώσει, απελευθερώνοντας ακόμη 125 κρατουμένους, ενώ ολόκληρο το αστυνομικό τμήμα πυρπολήθηκε. Κι άλλες ομάδες, όπως η Niger Delta Strike Force (NDSF), με αρχηγό τον Πρίγκηπα Farah Ipalibo, συμμετείχαν στην ενέργεια αυτήν. Το περιστατικό αυτό δείχνει πώς οι ταυτότητες των μαχητών του MEND επικαλύπτουν η μία την άλλη, και πόσο δύσκολο είναι να ταυτοποιηθεί ποιός βρίσκεται πίσω από κάθε δράση (…). Το γεγονός ότι το MEND δρα σαν μια “ομπρέλλα” διαφορετικών ομάδων, μπερδεύει ακόμη περισσότερο την κυβέρνηση στις προσπάθειές της να το εξουδετερώσει. Η ίδια η δομή του, το καθιστά αδύνατο ακόμα και για τους διοικητές του MEND να έχουν τον απόλυτο έλεγχο επί των δράσων των ομάδων, κι έτσι αποφεύγονται και πιθανά σχίσματα και διαιρέσεις εντός της ίδιας της ομάδας (B. Wellington, MEND’s fluid leadership structure, in ‘Terrorism Focus’, June 2007).

Η σύγχυση αυτή είναι επίσης το αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά ποικιλόμορφης και συγκρουσιακής κοινωνικής κατάστασης. Η λέξη “αντάρτες” που χρησιμοποιείται εδώ, αναφέρεται στις ομάδες ενόπλων που προωθούν κάποιες πολιτικές διεκδικήσεις, όπως η απελευθέρωση κρατουμένων ηγετών, η αποζημίωση για περιβαλλοντικές καταστροφές, η αντικατάσταση απεχθών υποψηφίων στις εκλογές και μια πιο δίκαιη αναδιανομή των εσόδων απ’ το πετρέλαιο. Βασικά, αυτά τα πολιτικά αιτήματα διαφοροποιούν τους “αντάρτες” από τους απλούς παραβατικούς, που πραγματοποιούν απαγωγές κλπ απλώς για να βγάλουν κάποια χρήματα. Οι αντάρτες επίσης διαφοροποιούνται απ’ τις εμπόλεμες κοινότητες, κάτοικοι των οποίων μπορεί να καταφύγουν απλώς στις απαγωγές και σε επιθέσεις προκειμένου να εκβιάσουν για την απόσπαση χρημάτων ή για την κατασκευή νοσοκομείων και σχολείων, χωρίς όμως θα θέτουν κάποια πολιτικά κίνητρα στη δράση τους. Δεν είναι έτσι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τα όρια: μπορεί ένα άτομο να δραστηριοποιείται ως ακτιβιστής μιας κοινότητας σε μια δράση σήμερα, ως αντάρτης αύριο και ως παραβατικός μεθαύριο (J. Briggs, Guide to the armed groups operating in the Niger Delta, in ‘Terrorism Monitor’, April 2007).

ειρηνική κατάληψη διαμαρτυρίας από γυναίκες της κοινότητας

Στην πραγματικότητα, παράλληλα με το MEND και τις κοινοτικές πολιτοφυλακές, που επίσης έχουν τη δυνατότητα να εκδίδουν προκηρύξεις και να τις επικοινωνούν μέσω του διαδικτύου, υπάρχει ένα πολυσύνθετο και συγκρουσιακό αρχιπέλαγος υποκειμένων. Αν και αυτή η πολυπλοκότητα αγνοείται γενικά από τα ΜΜΕ, αποτελεί ωστόσο την υλική βάση των ένοπλων ομάδων και την καρδιά της κοινωνικής εξεγερτικότητας. Στους καθημερινούς αγώνες ενάντια στο κράτος και τις πολυεθνικές, όπου πρωταγωνιστούν οι τοπικές κοινότητες, οι φτωχοί νέοι και οι γυναίκες των χωρών, τα όρια μεταξύ ειρηνικής διαμαρτυρίας και ένοπλης βίας είναι πολύ συχνά δύσκολο να ξεδιαλυθούν. Ζημιές, σαμποτάζ και καταλήψεις εργοστασίων διεξάγονται επίσης από ένοπλους νεολαίους που δεν ανήκουν σε καμμία αντάρτικη ομάδα ή κοινοτική πολιτοφυλακή. Την ίδια στιγμή, ο πόλεμος των ανταρτών στηρίζεται ουσιαστικά πάνω σ’ αυτήν την πολλαπλότητα και τη λογιστική κάλυψη που παρέχουν οι τοπικές κοινότητες.

“Οι πειρατές των θαλάσσιων πολέμων και οι παρτιζάνοι των πολέμων της ξηράς” γράφει ο Carl Schmitt στη “Θεωρία του Αντάρτη” (1962), “μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους.. Ωστόσο, η βασική αντίθεση μεταξύ ξηράς και θάλασσας παραμένει μεγάλη. Είναι πιθανό ότι οι παραδοσιακές διακρίσεις που αναφέρονται στον πόλεμο, τον εχθρό και τη λεηλασία, που προσδίδουν μέχρι στιγμής τον χαρακτήρα της στη διαφορά μεταξύ θαλάσσιας διεθνούς νομιμότητας και νόμων της ξηράς, θα συμπτηχθούν μια μέρα στη χοάνη της τεχνο-βιομηχανικής προόδου”. Αυτή η πρόβλεψη είναι εξαιρετικά έγκυρη σήμερα στο Δέλτα του Νίγηρα, όπου ο θαλάσσιος πόλεμος και το αντάρτικο στη στεριά συμβιώνουν μέσα στην εξέγερση. Οι επιθέσεις εναντίον εχθρικών σκαφών συνδυάζονται με πιο παραδοσιακές αντάρτικες δράσεις, όπως εμπρησμοί οχημάτων, έφοδοι και ενέδρες, και όλα αυτά περιπλέκονται μαζί με μια διευρυμένη οικονομική παραβατικότητα. Αυτό το φαινόμενο σχετίζεται βέβαια με την ιδιομορφία του εδάφους, είναι όμως επίσης και μια συνέπεια της “χοάνης της τεχνο-βιομηχανικής προόδου” που προέβλεψε ο Schmitt, η οποία έχει μεταμορφώσει τις υποβαθμισμένες και μολυσμένες περιοχές του πλανήτη σ’ ένα είδος “προαστίου”-γκέττο της παγκόσμιας οικονομίας.

Παραγκουπόλεις και απρόσωπα προάστια-γκέττο συσσωρεύουν τους απόβλητους παρίες των πόλεων κι εξαπλώνονται ταχύτερα από ποτέ, πυροδοτώντας ταυτόχρονα συναγερμούς μπρος στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν. Το φυτίλι φτάνει στην κοινωνική βόμβα, καθώς οι παραγκουπόλεις που περικυκλώνουν την παγκόσμια οικονομία αντιπροσωπεύουν γι αυτήν ολοένα και περισσότερο μια μαύρη τρύπα που δεν μπορεί να ελέγξει και έτσι τίθεται ως ένα μείζον πρόβλημα για τις δυνάμεις της αντιεξέγερσης. “Το μέλλον του πολέμου” σύμφωνα με το στρατιωτικό περιοδικό War College “βρίσκεται στους δρόμους, στους υπονόμους, στα κτίρια και στις γειτονιές που απαρτίζουν τις αποστερημένες πόλεις του κόσμου”. “Η ραγδαία αστικοποίηση των υποανάπτυκτων χωρών” γράφει ο ειδικός αεροπλοϊας Troy Thomas στο “Aerospace Power Journal”, δημιουργεί ένα πεδίο μάχης που είναι εξαιρετικά δύσκολο να χαρτογραφηθεί γιατί στερείται σχεδιασμού”. Ο Thomas επιχειρεί μια σύγκριση μεταξύ σύγχρονων αστικών κέντρων, τα οποία είναι “ιεραρχικά” δομημένα και των οποίων οι κεντρομώλες δομές μπορούν εύκολα να παραλύσουν μέσω αεροπορικών επιδρομών (πχ. οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι) ή τρομοκρατικών επιθέσεων (τα μπόινγκ στο Μανχάτταν), και των παραγκουπόλεων στα προάστεια των υποανάπτυκτων χωρών, που αυξάνονται ραγδαία και οργανώνονται σε “αποκεντρωμένα και άτυπα υπο-δίκτυα των οποίων τα σημεία αναφοράς είναι δύσκολο να εντοπιστούν”. Παίρνοντας για παράδειγμα την “ανθρώπινη αθλιότητα” που περικυκλώνει την πόλη του Καράτσι στο Πακιστάν, ο Thomas σκιαγραφεί τις απίστευτες προκλήσεις που θέτει ένας “ασύμμετρος πόλεμος που διεξάγεται σε μη-ιεραρχικές πολεοδομικές ζώνες εναντίον ενόπλων ομάδων αποτελούμενων από συμμορίες και κινητοποιημένων απ’ την απόγνωση και την πείνα”. Αναφέρει τις εκτεταμένες παραγκουπόλεις του Λάγος στην Νιγηρία, και της Κινσάσα στο Κονγκό ως πιθανά επίγεια κολαστήρια τέτοιων ασύμμετρων πολέμων (Mike Davis, In the jungle of the cities, in Chronicles from the empire, Manifestolibri, Rome, 2004).

[…]

περίπολος του MEND

Categories
Uncategorized

Εργατικές ταραχές στον Αμαζόνιο, 6/5/2012

Στον Αμαζόνιο, το μόνο που φαινόταν να συγκρατεί κάπως τη συστηματική αποψίλωση του τελευταίου πνεύμονα του πλανήτη ήταν η οικονομική κρίση. Το μόνο; όχι.

ελεύθερη μετάφραση άρθρου του Simon Romero για τους NY times (link)

Image

Η αντίσταση των εργατών στην ανάπτυξη στη Βραζιλία

Η εξέγερση στις όχθες του Μαδέιρα, του μεγαλύτερου παραποτάμου του Αμαζονίου παίρνει φωτιά μετά από κάθε ηλιοβασίλεμα. Ένα κομμάτι των 17.000 εργατών που απεργούν εδώ και 26 μέρες, εξοργισμένο μπρος στους χαμηλούς μισθούς και τις συνθήκες διαβίωσης, πυρπόλησε το εργοτάξιο του φράγματος Χιράου.

Στη διάρκεια της νύχτας, μετέτρεψαν σε στάχτες πάνω από 30 κτίρια και λεηλάτησαν τις αποθήκες της εταιρίας, καταγράφοντας μάλιστα το σκηνικό χάους με τα ίδια τα κινητά τους και απολαμβάνοντας το θέαμα μέχρι την έλευση των πυροσβεστών.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=57qfd_5mYSA&w=580&h=415]

Οι αρχές της Βραζιλίας έστειλαν εκατοντάδες άνδρες των ειδικών δυνάμεων προκειμένου να καταστείλουν την εξέγερση.

Καμουφλαρισμένοι πράκτορες περιπολούν ακόμη γύρω απ’ το εργοτάξιο, αντανακλώντας ένα δίλημμα που μπαίνει μπροστά στη βραζιλιάνικη κυβέρνηση. Καθώς στοχεύουν να φράξουν τον τελευταίο και μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό κινητήρα του κόσμου, τον Αμαζόνιο, οι απεργίες και οι εργατικές ταραχές καθυστερούν το έργο και ανεβάζουν το κόστος υπέρμετρα.

“Κανείς δεν θα ‘καιγε κάτι άν ήταν ικανοποιημένος”, λέει ο Altair Donizete de Oliveira, συνδικαλιστής ηγέτης απ’ τη δυτική Βραζιλία. Διαμαρτύρεται για τους μισθούς, τις συνθήκες ζωής και ζητά περισσότερες επισκέψεις των εργατών στα σπίτια τους, μεταξύ των μέτρων που θα μπορούσαν να εκτονώσουν τον θυμό των εργατών, που συγκεντρώνονται κατά δεκάδες χιλιάδες στα εργοτάξια του Αμαζονίου.

Η Βραζιλία βρίσκεται επικεφαλής μιας τρεχάλας μεταξύ των νοτιοαμερικανικών κρατών για την κατασκευή ολοένα και περισσότερων φραγμάτων. Οι αρχές υπολογίζουν πως τουλάχιστον 20 μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, μεταξύ των οποίων το Χιράου και το Σάντο Αντόνιο στη δυτική επαρχία της Ροδόνια, θα ολοκληρωθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία. Στον Αμαζόνιο επίσης, χτίζεται το φράγμα του Μπέλο Μόντε, το μεγαλύτερο του κόσμου, κόστους 12 δισ. δολλαρίων.

Η εξέλιξη αυτών των έργων έχει δεχθεί την κριτική οικολογικών ομάδων, που υποστηρίζουν ότι το κόστος των έργων: ο εκτοπισμός των ιθαγενικών κοινοτήτων, το πλημμύρισμα του τροπικού δάσους, η πιθανή αποδέσμευση μεθανίου στην ατμόσφαιρα, ξεπερνούν το όφελος των έργων.

Οι αρχές όμως ισχυρίζονται πως η Βραζιλία χρειάζεται τα φράγματα για να καλύψει τις ανάγκες της για ηλεκτρικό ρεύμα, που υπολογίζεται να αυξηθούν κατά 56% μέχρι το 2021. Η πρόεδρος της χώρας Dilma Rousseff υπερασπίστηκε σθεναρά τα έργα τον Απρίλιο, κατηγορώντας τους επικριτές της ότι ζουν στον κόσμο τους, αν πιστεύουν ότι η Βραζιλία μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής χωρίς την εκμετάλλευση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

“Είμαι αναγκασμένη να εξηγώ στον κόσμο ότι έτσι θα έχει να φάει, θα έχει νερό να πιει, να έχει ρεύμα”, είπε η κυρία Rousseff.

Η ψύχωση της Βραζιλίας στην οικοδόμηση των φραγμάτων απεικονίζεται στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης με το οποίο οι υπεύθυνοι διαχειρίζονται τα προβλήματα των εργατών στο Χιράου, που ήταν επίσης το επίκεντρο μιας εξέγερσης το 2011, στην οποία οι εργάτες βάλανε φωτιά σε 35 κτίρια εγκαταστάσεων και 45 λεωφορεία. Ο κυβερνήτης της Ροντόνια συμφώνησε με τα κεντρικά στην Μπραζίλια να σταλθούν στρατεύματα προκειμένου να καταλάβουν και να περιφρουρήσουν τα έργα. Ο Gilberto Carvalho, κορυφαίος σύμβουλος της κυρίας Rousseff, δήλωσε πως οι ταραχές του Απριλίου ήταν “πράξεις κακοποιών στοιχείων” που απαιτούν μια “ισχυρή απάντηση”.

Συνολικά, οι ταραχές έχουν καθυστερήσει το φράγμα του Χιράου για αρκετούς μήνες. Οι απεργίες έχουν επίσης παραλύσει κάθε εργασία στο φράγμα του Σάντο Αντόνιο και του Μπέλο Μόντε, στην απομακρυσμένη πόλη της Αλταμίρα.

Ανησυχίες για ένα πιθανό φαινόμενο ντόμινο εργατικών αναταραχών που θα επεκταθούν και σε άλλες μεγάλες υποδομές ζώνουν τη Βραζιλία καθώς η ανεργία έχει αγγίξει το ιστορικό χαμηλό του 6,2%.

Συνδικαλιστές εκπρόσωποι περιγράφουν πως οι στρατηγικές για τη διεκδίκηση καλύτερων μισθών και παροχών κυκλοφορούν ταχύτατα με μηνύματα στα κινητά και e-mails μεταξύ των εργατών απ’ την μια άκρη του Αμαζονίου ως την άλλη, καθιστώντας τα συνδικάτα ικανά να ασκήσουν μεγάλη πίεση στους εργοδότες.

Παραπέρα απ’ τον Αμαζόνιο, οι απεργίες που ξέσπασαν πρόσφατα, πολλές απ’ αυτές ήταν μάλιστα βίαιες, έχουν επίσης διακόψει υπό κατασκευή έργα, όπως ο πετρελαϊκός γίγας Petrobras, που περιλαμβάνει την εταιρία πετροχημικών Comperj στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το λιμάνι Barra do Riacho, και τα ορυχεία του Abreu και της Λίμα.

Παρόλο που η Βραζιλία έχει μειώσει την εισοδηματική ανισότητα, οι μισθοί για τους χειρώνακτες εργάτες παραμένουν πολύ κατώτεροι των πλούσιων εκβιομηχανισμένων κρατών. Ο πρώτος μισθός στο φράγμα του Χιράου παραμένει στα 525 δολλάρια ΗΠΑ, σε μια χώρα που το κόστος ζωής ξεπερνάει αυτό των ΗΠΑ.

“Ο μισθός που παίρνω εδώ είναι εξευτελιστικός, τα μισά απ’ όσα έβγαζα στην Ανγκόλα”, λέει ο João Batista Barbosa Arce, 29 χρονών, οικοδόμος που ήρθε στο Χιράου μετά τη δουλειά του σ’ ένα φράγμα βραζιλιάνικης εταιρίας στην Αφρική. Λέει επίσης, ότι στις φωτιές του Απρίλη έχασε όλα τα υπάρχοντά του.

Τα εταιρικά στελέχη που επιβλέπουν τις εργασίες, δε συμφωνούν ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί για τα βραζιλιάνικα επίπεδα, ή οτι οι συνθήκες ζωής είναι τόσο χάλια, λέγοντας πως οι εργάτες έχουν πρόσβαση σε ίντερνετ καφέ, γυμναστήρια, πισίνες, κι ακόμα και κινηματογράφους με “πικάντικες” ταινίες…

“Παίρνουμε κάθε μέτρο για πιο ανθρώπινες συνθήκες για τους χιλιάδες ανδρών και γυναικών που εργάζονται εδώ”, λέει ο José Lucio de Arruda, ένας διευθύνων σύμβουλος του φράγματος του Χιράου, που ελέγχεται απ’ τον γαλλικό ενεργειακό κολοσσό GDF Suez σε συνεργασία με δύο βραζιλιανικές κρατικές εταιρίες ηλεκτρισμού, και την κατασκευαστική Camargo Corrêa.

Ωστόσο, τα νεύρα παραμένουν τεταμένα στο Χιράου, που σχεδιάζεται να αρχίσει να παράγει ηλεκτρισμό μέσα στο 2013. Η Βραζιλιανική Υπηρεσία Πληροφοριών, γνωστή ως ΑΒΙΝ, παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση, και εκατοντάδες μέλη των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας από την Εθνική Δύναμη Δημόσιας Ασφάλειας περιπολούν επί του εδάφους πάνω σε φορτηγάκια Mitsubishi.

“Είναι περίεργο να βλέπει κανείς την αστυνομία να περιπολεί εδώ μέσα, αλλά αποπνέει ασφάλεια”, λέει ο Gua Xiaoyi, ένας υπάλληλος της Dongfang Electric, της κινεζικής εταιρίας που φτιάχνει τις γεννήτριες για το Χιράου.

Έξω απ’ τις πύλες του Χιράου, το εγχείρημα και ο αντίκτυπός τους χαράζουν το τοπίο. Η οικονομία της Ροντόνια έχει αναπτυχθεί κατά 7,3% το 2011, ο ταχύτερος ρυθμός μεταξύ των 26 επαρχιών της Βραζιλίας. Οι Βραζιλιάνοι και οι Κινέζοι διευθυντές, κατοικούν στην άνετη περιοχή Nova Mutum Paraná, όπου μια πόλη εγέρθηκε από το μηδέν, δυο χρόνια πριν, για να εγκατασταθούν οικογένειες που θα εκτοπίζονταν απ’ το φράγμα.

Οι 6.000 περίπου κάτοικοί της, επωφελήθηκαν απ’ τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, τα δυο σουπερμάρκετ, το ελικοδρόμιο και τις επτά εκκλησίες της. Μόλις 10 λεπτά οδήγησης παρακάτω, βρίσκεται ένας άλλος οικισμός, to Jaci Paraná, που μοιάζει με δυστοπική αντανάκλαση της Nova Mutum Paraná.

Ο πληθυσμός του Jaci Paraná έχει ξεπεράσει τις 15.000, από τις 4.000 που είχε στην αρχή της κατασκευής του φράγματος το 2008. Κάθε μέρα, λεωφορεία ξεφορτώνουν εργάτες δίπλα στους χωματόδρομους που περιστοιχίζονται από μπουρδέλα. Η μυρωδιά των ανοιχτών βόθρων πλανάται στον αέρα.

Οι κάτοικοι αστειεύονται μεταξύ τους ότι η πόλη εκπροσωπεί επάξια το Βραζιλιανικό Far West, μια άγρια δύση με ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ καταληψιών και ανοιχτούς ομαδικούς τάφους να ανακαλύπτονται λίγο έξω από την πόλη, όπως μεταξύ άλλων κι ενός με 6 νεκρούς, ένας απ’ τους οποίους μόλις 5 ετών, που βρέθηκε τον Δεκέμβρη.

Παρολαυτά, μέσα στον ζόφο υπάρχει ακόμα η ελπίδα των ευκαιριών, και οι σχετικοί τυχοδιώκτες που τους φέρνει εδώ ο δρόμος τους είναι ευγνώμοντες για τα υδροηλεκτρικά έργα. “Τα φράγματα ήταν η σωτηρία μας”, λέει o Leude Amorim, ιδιοκτήτης ενός μπαρ στο Jaci Paraná.

Όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή, θα χρειάζονται μόλις 400 πλήρους απασχόλησης εργάτες για τη λειτουργία του Χιράου, απ’ τους 20.000 που απασχολούνταν εκεί από το 2011. Χιλιάδες εργατών έχουν ήδη αρχίσει να ψάχνουν για δουλειά αλλού στον Αμαζόνιο, βυθίζοντας τις πόλεις όπως το Jaci Paraná στην αναπόφευκτη εγκατάλειψη και την ύφεση.

“Φυσικά, δεν νιώθω απόλυτα ασφαλής εδώ”, λέει η Leonice Layanoya, 50 χρονών, υπάλληλος σ’ ένα μαγαζί στο Χιράου που λεηλατήθηκε στις ταραχές. Παρολαυτά, σχεδιάζει να μετακομίσει έπειτα στο Μπέλο Μόντε, ελπίζοντας να βρει δουλειά στο νέο μεγαλύτερο έργο του Αμαζονίου. “Είναι μέρη γεμάτα φόβο” λέει, “αλλά τί άλλο μπορώ να κάνω εκτός απ’ το να πάω εκεί που είναι τα λεφτά;”

Categories
Uncategorized

Αυτοκτονίες υψηλής ταχύτητας: Edoardo Massari – Soledad Rosas, Ιταλία 28/3/1998

A nosotros nos quieren muertos
porque somos sus enemigos
y no les servimos para nada
porque no somos sus esclavos

Ci vogliono morti
perché siamo i loro nemici
e non sanno che farsene di noi
perché non siamo i loro schiavi

Όσο για μας, μας θέλουν νεκρούς
γιατί είμαστε οι εχθροί τους
και δε ξέρουν τί άλλο να μας κάνουν
γιατί δεν είμαστε οι σκλάβοι τους

Soledad


Στις 5 Μαρτίου του 1998, συνελήφθησαν στο Τορίνο τρεις αναρχικοί που έμεναν στην κατάληψη Collegno. Η κατάληψη εκκενώθηκε απ’ τις αρχές ενώ ταυτόχρονες επιχειρήσεις διεξήχθησαν και σε δυο ακόμα καταλήψεις στέγης: την Asilo που εκκενώθηκε επίσης και στην Alcova που δεν κατάφεραν να την εκκενώσουν.

Οι τρεις συλληφθέντες ήταν ο Edoardo Massari (Baleno), η Maria Soledad Rosas (Sole) και ο Silvano Pelissero. Κατηγορούνται από τον εισαγγελέα Maurizio Laudi ως δράστες ορισμένων επιθέσεων στην Val Susa, ενάντια στην κατασκευή του σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας TAV.

Οι τρεις συλληφθέντες δεν αποδέχονται τις κατηγορίες. Αμέσως γεννιέται ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης ενάντια στη σκευωρία των δικαστών και της αστυνομίας, που επεκτείνεται σε πολλές πόλεις. Δεκάδες άνθρωποι απ’ αυτούς θα εκφοβιστούν, θα χτυπηθούν, θα διωχθούν δικαστικά και θα καταδικαστούν.

Τηλεοπτικά και έντυπα μέσα, δεξιά κι αριστερά, ως καλά σκυλιά της εξουσίας, θα ξεσαλώσουν καλώντας σε ποινικοποίηση των κοινωνικών κέντρων στο Τορίνο και των καταλήψεων. Οι καταλήψεις ειδικά γίνονται ο νέος εσωτερικός εχθρός που πρέπει να τσακιστεί.

Στις 28 Μαρτίου ο Edoardo Massari θα βρεθεί κρεμασμένος στο κελί του, ενώ στις 11 Ιουλίου η Soledad Rosas θα βρεθεί νεκρή με πανομοιότυπο τρόπο, ενώ βρισκόταν υπό κράτηση. Τον Ιανουάριο του 1999, ο Silvano, μόνος επιζών της δίωξης Laudi, θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια και 10 μήνες απ’ τον δικαστή Franco Giordana. Θα αφεθεί ελεύθερος τον Μάρτιο του 2002 μετά από τέσσερα χρόνια κράτησης, μετά από απόφαση του Εφετείου που αποδέχεται το αδόκιμο των κατηγοριών για “ένωση με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος” (άρθρο 270, ο ιταλικός τρομονόμος) με την οποία κατηγορούνταν οι τρεις σύντροφοι.

(στμ: για να δικαιολογηθεί η εφαρμογή του ιταλικού τρομονόμου που πρωτοχρησιμοποιήθηκε ενάντια στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, επινοήθηκε μάλιστα μια ανύπαρκτη “οικοτρομοκρατική” οργάνωση στην οποία δήθεν όλοι οι συλληφθέντες ανήκαν: οι “γκρίζοι λύκοι”. Ένα σενάριο που θα επαναληφθεί στο μέλλον πολλές φορές με πολλά διαφορετικά ονόματα φανταστικών οργανώσεων, με χαρακτηριστική περίπτωση την ORAI του θεωρήματος Marini. Το όνομα “γκρίζοι λύκοι” θα εμφανιστεί ξανά μετά την προφυλάκιση των συλληφθέντων, στην ανάληψη ευθύνης για την αποστολή παγιδευμένων πακέτων στον εισαγγελέα Laudi, και δυο πολιτικούς της αριστεράς και των οικολόγων, χωρίς να προκαλέσουν κάποια ζημιά πέρα απ’ τη σύγχυση στο ήδη καθηλωμένο απ’ την τρομοϋστερία κίνημα και τη διαίρεσή του σε “καλούς” και “κακούς”. Έτσι, όσο η καταστολή απομονώνει κι εξοντώνει μεθοδικά ανθρώπους και συντροφικές σχέσεις, οδηγώντας σ’ ακόμα δυο αυτοκτονίες, η επίσημη αριστερά με τις ιστορικές εφημερίδες της Il Manifesto, l’Unità, Liberazione, θα επιδοθεί σε ατελείωτες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και κατασυκοφάντησης των “προβοκατόρων-ακροδεξιών-παρακρατικών” συλληφθέντων. Απ’ την άλλη ο επίσημος αναρχισμός, μέσω της FAI, της Ιταλικής Ομοσπονδίας Αναρχικών θα προτιμήσει να περιμένει τί θα δείξει η δίκη, αν και τελικά δε θα μπορέσει να συγκρατήσει τη ψυχραιμία του μπρος στις δηλώσεις του κινηματοφίλ ζεύγους Ντάριο Φο-Φράνκα Ράμε περί “όχι αναρχικών συλληφθέντων αλλά αδαών και συγχυσμένων” και μέσω της εφημερίδας του Umanità Nova θα προτρέψει τον δραματουργό να ασχολείται με τη δουλειά του και όχι με το να ορίζει ποιός είναι αναρχικός και ποιός όχι, για το οποίο έργο άλλωστε υπάρχει και η κάθε FAI.)

Σήμερα, που “έχουν προχωρήσει οι διαβουλεύσεις με την τοπική κοινωνία της Val Susa”, το έργο του TAV προχωράει ξανά. Απέναντι στα προγράμματα δισεκατομμυρίων της εξουσίας και τις βλαβερές συνέπειές τους, όταν βρίσκονται μόνο οι παράτολμοι και οι ανατρεπτικοί, καταλήγουν άσχημα. Οι νεκροί στο χώμα, οι δολοφόνοι του κράτους θα ήθελαν να ξεχάσουμε…

Τα παπούτσια της αυτοκτονίας

Πηγή: Fenix! Osservatorio Astronomico Contro la Repressione

Σχετικά: Ένα χρονολόγιο της δίωξης Marini στην Ιταλία

Ενάντια στο νέο τραίνο υψηλής ταχύτητας (TAV), Val di Susa, Ιταλία – 30/07/2011

Edoardo Massari: δολοφονία του Κράτους: αναρχικό δελτίο νο1, Μάης 1998 και

Νεώτερα για τις δίκες των αναρχικών στην Ιταλία: αναρχικό δελτίο νο7, Σεπτέμβρης 2000

Τέλος, ένα ενδιαφέρον άρθρο στα αγγλικά: Giuliani, No Tav, Sole και Baleno.

Categories
Maximo Sandín

Ο αυτοκαταστροφικός πόλεμος ενάντια στα βακτήρια και τους ιούς – Maximo Sandín

Κι ένα κείμενο “εκτός ύλης”. Για έναν ευρύτερο πόλεμο που μαίνεται καθώς το κεφάλαιο αποικιοποιεί τη ζωή.

Ο Maximo Sandín είναι καθηγητής βιολογίας στο αυτόνομο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, σύμφωνα με τον οποίο η φύση είναι ένα ενιαίο και σύνθετο πλέγμα συστημάτων σε ισορροπία, κι όχι σε ανταγωνισμό, όπως δέχεται σα δεδομένο η δαρβινιστικής προέλευσης θέση πως τα βακτήρια και οι ιοί είναι ανταγωνιστικοί οργανισμοί που δεν μπορεί παρά να προκαλούν ασθένειες. Αντίθετα, τα βλεπει ως αδιαχώριστο συστατικό των έμβιων διεργασιών, η πιθανή και μειοψηφική σε σχέση με τον συνολικό τους αριθμό παθογόνος δραστηριότητά τους, σχετίζεται περισσότερο με την μεταφορά γονιδίων ως αντίδραση σε εξωτερικές απειλές. Εγείρει επίσης το ερώτημα του κατά πόσο η τεχνητή εισαγωγή εξασθενημένων μικροβίων στο σώμα, ή μέρους αυτών -μέσω του εμβολιασμού- διαταράσσει τους φυσικούς μηχανισμούς ισορροπίας με το περιβάλλον.

Ο Sandín είναι σήμερα απ’ τους λίγους επιστήμονες που στέκονται κριτικά απέναντι στον δαρβινισμό (την επιστημονική θεωρία του πολέμου όλων εναντίον όλων, που ας σημειωθεί ότι αναπτύχθηκε στις αγγλοσαξονικές χώρες όπου κυριαρχούσε ήδη η καλβινιστική αντίληψη του ανθρώπου ως εκ φύσεως εγωιστικού όντος, που αυτός ο εγωισμός του δεν μπορεί παρά να καθοδηγηθεί κάπως προς το κοινό καλό, εγχείρημα που στην πολιτική οικονομία θα εκφράσει λίγο νωρίτερα ο Άνταμ Σμιθ).

Θεωρεί λοιπόν τον δαρβινισμό επιστημονική έκφραση του καπιταλισμού, της θεωρίας της “ελεύθερης αγοράς”. Αντίθετα με την πλειοψηφία των συναδέλφων του, δε θεωρεί τη φύση ως πεδίο ανταγωνισμού για την επιβίωση του ικανότερου, αλλά κάνει λόγο για ανάγκη επινοητικής συνεργασίας με τη φύση. Απορρίπτει την απλουστευτική οπτική των μικροβίων, των ιών, των βακτηρίων ως “αόρατων εχθρών”, αλλά αντίθετα περιγράφει τα μικρόβια ως δομικές μονάδες της ζωής, που είναι ικανά να οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή της, εάν συνεχίσουμε να τα καταπολεμάμε με κάθε κόστος. Οι τελευταίες ανακαλύψεις για τους ιικούς μηχανισμούς μεταφοράς γενετικού υλικού, καθώς και η ανακάλυψη ιικών γεν. αλληλουχιών σε ζωϊκό και φυτικό γονιδίωμα δείχνει με σαφήνεια πως οι ιοί έχουν παίξει και παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη, ως πηγή γενετικής ποικιλομορφίας.

Περισσότερα (στα ισπανικά): http://www.somosbacteriasyvirus.com/index.html

Ο αυτοκαταστροφικός πόλεμος ενάντια στα βακτήρια και τους ιούς
του Maximo Sandín

Ο διαρκής πόλεμος ενάντια στις βιολογικές οντότητες που οικοδομούν, ρυθμίζουν και διατηρούν τη ζωή στον πλανήτη μας είναι το πιο σοβαρό σύμπτωμα, ενός παρανοϊκού πολιτισμού που κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα της ξέφρενης πορείας προς την ίδια την αυτοκαταστροφή του.

Τα δυο θεμελιώδη έργα που συνιστούν τη θεωρητική και φιλοσοφική βάση του σύγχρονου δυτικού τρόπου σκέψης, αντίληψης της πραγματικότητας, της κοινωνίας και της ζωής, αποφασιστικής σημασίας για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους αλλά και με τη Φύση, είναι “Ο Πλούτος των Εθνών” του Άνταμ Σμιθ και το έργο του Καρόλου Δαρβίνου “Για την καταγωγή των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής ή διατήρησης των ευνοούμενων φυλών στον αγώνα για ζωή”. Η αντίληψη της φύσης και της κοινωνίας ως πεδίο μάχης στο οποίο αφηρημένες δυνάμεις, η φυσική επιλογή και το αόρατο χέρι της αγοράς καθορίζουν την μοίρα των “ανταγωνιστών”, έχει καταλήξει σε μια υποβάθμιση όχι μόνον των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά επίσης αυτών του ανθρώπου με τη φύση, άνευ προηγουμένου στην ιστορία μας που ωθεί την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Το χάσμα μεταξύ χωρών που είχαν αποικιοποιηθεί και των Ευρωπαϊκών χωρών που τις είχαν αποικίσει αυξάνεται, δεκάδες διαρκείς πόλεμοι (οι οποίοι είναι αποτέλεσμα οικονομικών συμφερόντων που μένουν στο σκοτάδι), η ασταμάτητη καταστροφή του θαλάσσιου και του χερσαίου περιβάλλοντος… δεν μπορούν παρά να οδηγούν την ανθρωπότητα σ’ ένα αδιέξοδο.

Η τεράστια φαρμακευτική βιομηχανία πρέπει να θεωρηθεί, όσον αφορά αυτήν την καταστροφική διαδικασία, ένας καθαρός πολλαπλασιαστής στην εφαρμογή αυτών των αρχών και των καταστροφικών συνεπειών τους. Ο ανθρώπινος οργανισμός και η υγεία γίνονται αντιληπτά ως μια νέα αγορά, ένα πεδίο επιχειρηματικότητας. Αυτός ο παράγοντας, παράλληλα με την αναγωγική και ανταγωνιστική αντίληψη των φυσικών φαινομένων, έχει οδηγήσει σε μια διαστροφή της λειτουργίας που υποτίθεται ότι έχει αναλάβει, και που θα μπορούσε να συστήσει ένα επιπρόσθετο μέσο εκπυρσοκρότησης της καταστροφής. Ένα τραγικά διδακτικό παράδειγμα των κινδύνων που ελοχεύουν σ’ αυτήν την αντίληψη είναι η ανησυχητική αύξηση της αντίστασης των βακτηρίων στα αντιβιωτικά, κάτι που ίσως αποτελέσει μια σοβαρή απειλή για τον πληθυσμό παγκόσμια, αφήνοντάς τον δίχως άμυνες απέναντι σε λοιμώξεις (Alekshun M. N. και Levy S. B., 2007). Η ρίζα αυτού του προβλήματος μπορεί να εντοπιστεί στις προαναφερθείσες αντιλήψεις, όπως σκιαγραφούνται απ’ την μαζική κατάχρηση αντιβιωτικών για την καταπολέμηση του παραμικρού συμπτώματος, καθώς κι απ’ την εκτεταμένη χρήση τους σε εμπορικές δραστηριότητες, όπως για τη γρήγορη πάχυνση των βοοειδών, και το προφανές κερδοσκοπικό κίνητρό τους, αλλά γενικά, απ’ την αντίληψη των βακτηρίων ως παθογόνους “ανταγωνιστές” που πρέπει να εξαλειφθούν.

Αυτή η αντίληψη θα μπορούσε να δικαιολογηθεί βάσει του καινοφανούς τρόπου που τα βακτήρια ανακαλύφθηκαν. Το γεγονός ότι η είσοδός τους στο προσκήνιο έγινε χάρις στην παθογόνο όψη τους, συνδεδεμένη με τη Δαρβινιστική αντίληψη της φύσης για την οποία ο ανταγωνισμός είναι η γέφυρα που ξεπερνά τα χάσματα μεταξύ όλων των στοιχείων της, σημάδεψε για πάντα τους μικροοργανισμούς που παράγουν ασθένειες και που κατ’ επέκτασιν, έπρεπε να εξοντωθούν. Ωστόσο, πρόσφατες ανακαλύψεις για τον πραγματικό χαρακτήρα και την ουσιώδη λειτουργία τους στη ζωή του πλανήτη μας, έχουν μετασχηματίσει ριζικά τις παλιές ιδέες. Τα βακτήρια έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην εμφάνιση της ζωής στη Γη, δημιουργώντας μια κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη ζωή όπως τη ξέρουμε σήμερα, μέσω της φωτοσυνθετικής διαδικασίας (Margulis y Sagan, 1995). Ευθύνονται επίσης για την ίδια τη ζωή: τα κύτταρα που συνθέτουν κάθε οργανισμό, σχηματίζονται από διάφορα είδη βακτηριακών ενώσεων, γενετικές αλληλουχίες των οποίων μπορούν να εντοπιστούν στους σημερινούς οργανισμούς (Gupta, 2000). Σήμερα, αποτελούν το κύριο στοιχείο της εναέριας, θαλάσσιας και χθόνιας τροφικής αλυσίδας (Howard κ.α., 2006) και παίζουν θεμελιώδη ρόλο στην υποστήριξη της ζωής: “Καθαρίζουν το νερό, το αποτοξινούν από βλαβερές ουσίες κι ανακυκλώνουν τα απόβλητα προϊόντα. Αποκαθιστούν το διοξίδιο του άνθρακα στον αέρα και καθιστούν το άζωτο της ατμόσφαιρας διαθέσιμο στα φυτά. Χωρίς αυτά, οι ήπειροι θα ήταν έρημοι, αναπτύσσοντας το πολύ λειχήνες, και μάλιστα ελάχιστες (Gewin, 2006), ακόμα και μέσα ή έξω από οργανισμούς (στους ανθρώπους ο αριθμός τους είναι δέκα φορές μεγαλύτερος απ’ τα κύτταρα απ’ τα οποία αποτελούνται αυτοί). Οι περισσότεροι απ’ τους μικροοργανισμούς αυτούς παραμένουν άγνωστοι, και η συνολική βιομάζα τους έχει υπολογιστεί περισσότερη απ’ ολόκληρη τη φυτική βιομάζα της γης. Τα δεδομένα αυτά αποδεικνύουν τον μειοψηφικό παθογενή χαρακτήρα τους, που ως επί το πλείστον οφείλεται σε μεταλλάξεις της φυσικής λειτουργίας τους που προκαλούνται από κάποιου είδους περιβαλλοντικής απειλής στην οποία αντιδρούν μεταλάσσοντας αυτό που λέμε “παθογενείς νησίδες” ( Brzuszkiewicz κ.α., 2006), μια αντίδραση που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια εντατική αναπαραγωγή προκειμένου να αντιμετωπιστεί η περιβαλλοντική απειλή. Στην πραγματικότητα, έχει αποδειχτεί ότι τα αντιβιωτικά στην πραγματικότητα δε συνιστούν αντιβακτηριακά “όπλα” αλλά σήματα επικοινωνίας που, σε φυσιολογικές συνθήκες, χρησιμοποιούνται, μεταξύ άλλων, για τον έλεγχο του πληθυσμού τους. “Τα όσα γνωρίζουν οι ερευνητές για τα μικρόβια που παράγουν αντιβιωτικά προέρχονται κυρίως από την μελέτη τους σε υψηλούς αριθμούς ως καθαρές καλλιέργιες σε τεχνητές εργαστηριακές συνθήκες σε αντίθεση με τους αριθμούς και την ποικιλότητα με την οποία βρίσκονται φυσιολογικά στο χώμα” (Mlot, 2009). Παρολαυτά τα πραγματικά δεδομένα, αποδεικνύεται πως η φαρμακευτική βιομηχανία συνεχίζει να αναζητά “νέα όπλα” για να καταπολεμήσει τα βακτήρια (Pearson, 2006).

Οι ιοί ακολούθησαν την ίδια πορεία με τα βακτήρια, με κάποια καθυστέρηση λόγω του ότι η ανακάλυψή τους άργησε να γίνει, εξ αιτίας του μικρού μεγέθους τους. Απ’ τη στιγμή της πρώτης ανακάλυψης απ’ τον Stanley του Ιού του μωσαϊκού του καπνού (TMV), συμπεριλήφθηκαν -λογικά, σύμφωνα με μια ανταγωνιστική με τη φύση αντίληψη- στη λίστα των “εχθρών προς εξολόθρευση”. Είναι φανερό ότι κάποιοι απ’ αυτούς προκαλούν ασθένειες, ορισμένοι τους μάλιστα τρομερές, όμως η προέλευση αυτών δεν οφείλεται άραγε σε μια διαδικασία παρόμοια μ’ αυτήν που μοιάζει να ‘ναι βέβαια στα βακτήρια; Ας δούμε τα πιο πρόσφατα στοιχεία σχετικά μ’ αυτήν την άποψη: Ο αριθμός των ιών στη Γη υπολογίζεται στις εικοσιπέντε φορές μεγαλύτερος αυτού των βακτηρίων. Η εμφάνισή τους στη Γη ήταν ταυτόχρονη με των βακτηρίων (Woese, 2002) και το μερίδιο των χαρακτηριστικών ευκαρυωτικού κυττάρου που απουσιάζουν απ’ τα βακτήρια (αγγελιαφόρο RNA, γραμμικά χρωμοσώματα και διαχωρισμός της μεταγραφής απ’ την μετάφραση του γενετικού υλικού) έχει βρεθεί να έχει ιική καταγωγή (Bell, 2001). Η δραστηριότητα των ιών σε θαλάσσια και χερσαία περιβάλλοντα άλλωστε (Williamson, K. E., Wommack, K. E. και Radosevich, M., 2003; Suttle, C. A., 2005), είναι όπως και των βακτηρίων, θεμελιώδης. Στο έδαφος, λειτουργούν ως στοιχεία επικοινωνίας μεταξύ των βακτηρίων, μέσω οριζόντιας γενετικής μεταφοράς (Ben Jacob, E. κ.α., 2005). Στη θάλασσα, αναλαμβάνουν πραγματικά αξιοσημείωτες δραστηριότητες όπως οι εξής: στην επιφάνεια του νερού υπάρχουν περί τα 10 δισεκατομμύρια (κατά μέσο όρο) είδη ιών ανά λίτρο. Η πυκνότητά τους εξαρτάται απ’ τον πλούτο του νερού σε θρεπτικά συστατικά κι απ’ το βάθος, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν σε τεράστιες ποσότητες ακόμα και στις υδάτινες αβύσσους. Ο οικολογικός τους ρόλος συνίσταται στη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ των διαφορετικών ειδών που συνθέτουν το θαλάσσιο πλαγκτόν (και κατά συνέπεια, το υπόλοιπο της τροφικής αλυσίδας) και των διαφορετικών ειδών βακτηρίων, καταστρέφοντάς τα όταν ο αριθμός τους εξέχει. Καθώς οι ιοί είναι άβιοι, και εξαπλώνονται παθητικά, όταν οι ειδικοί “ξενιστές” τους είναι σε αφθονία, οι ιοί είναι πιο επιρρεπείς στο να τους προσβάλουν. Έτσι, αποτρέπουν την υπερσυσσώρευση βακτηρίων και άλγης, των οποίων η τεράστια αναπαραγωγική δυνατότητα θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρές οικολογικές ανισορροπίες, καταφέρνοντας να καλύψουν τεράστιες θαλάσσιες επιφάνειες. Την ίδια στιγμή, η οργανική ύλη που απελευθερώνεται με την καταστροφή των ξενιστών τους, εμπλουτίζει το νερό με θρεπτικά συστατικά. Ο βιοχημικός τους ρόλος είναι τέτοιος που, τα θειούχα παράγωγα που παράγονται απ’ τη δραστηριότητά τους συνεισφέρουν… στην πυρήνωση των συννέφων (στμ. τη ρευστοποίηση των σταγόνων που φέρνει τη βροχή)! Την ίδια στιγμή, οι ιοί ελέγχονται απ’ το ηλιακό φως (κυριώτερα την υπεριώδη ακτινοβολία) που τους βλάπτουν, και η ένταση των οποίων εξαρτάται απ’ το θαλάσσιο βάθος και την επιφανειακή πυκνότητα της οργανικής ύλης, κι έτσι ολόκληρο το σύστημα αυτο-ρυθμίζεται (Fuhrman, 1999).

Πάνω απ’ το 80% των γενετικών αλληλουχιών των ιών και των βακτηρίων δεν απαντούν σε κανέναν ζωικό είτε φυτικό οργανισμό (Villareal, 2004). Σύμφωνα με τη δραστηριότητά τους στους οργανισμούς, τα δεδομένα που ανακαλύπτονται τους καθιστούν θεμελιώδη στοιχεία για την οικοδόμηση της ζωής. Εκτός των ευκαρυωτικών χαρακτηριστικών που απουσιάζουν απ’ τα βακτήρια και η προέλευσή τους έχει εντοπιστεί στους ιούς, είναι ακόμη πιο σημαντικό το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ζωικού και φυτικού γονιδιώματος συνίσταται από ενδογενείς ιούς που εκφράζεται ως συστατικό στοιχείο αυτών (Britten, R.J., 2004) καθώς και κινητά στοιχεία και επαναλαμβανόμενες αλληλουχίες, τόσο ιικής προέλευσης, που έχουν λανθασμένα θεωρηθεί “γενετική σκόνη” (dust DNA) χάρις στην “επιστημονική συνεισφορά” του Richard Dawkins με το ολέθριο βιβλίο του “Το Εγωιστικό Γονίδιο”-“The Selfish Gene”, Sandín, M., 2001; Von Sternberg, R., 2002). Με τις συνεισφορές αυτές, τα θεμελιώδη ομοιωτικά γονίδια (στμ. γονίδια που καθορίζουν άμεσα ή έμμεσα τον σχηματισμό των μελών ενός οργανισμού), υπεύθυνα ήδη απ’ την εμβρυική ανάπτυξη, των οποίων η πληθώρα στα χρωμοσώματα όπως επαναλαμβάνεται συχνά, είναι αποκαλυπτική μιας συγκεκριμένης προέλευσης ρετροτρανσποζονίων (ικανών να διευρυνθούν με τη βοήθεια του γονιδιώματος, η οποία με τη σειρά της προέρχεται απ’ τους ρετροϊούς (Wagner, G.P. κ.α., 2003, García-Fernández, J., 2005). Μια απ’ τις πιο εντυπωσιακές λειτουργίες τους είναι η ανάπτυξη από ενδογενείς ιούς W, ο σκοπός της οποίας συνίσταται στην κατασκευή πλακούντα, της λεγόμενης “συγκυτιο-τροφοβλαστικής” σύντηξης, και της μητρικής ανοσοκαταστολής στη διάρκεια της εγγυμοσύνης (Venables κ.α., 1998, Harris, 1998; Mi κ.α., 2000, Muir κ.α., 2004). Όμως το πλήθος, όχι απλώς των γονιδίων αλλά και των απολύτως αναγκαίων πρωτεϊνών από τους ευκαρυωτικούς οργανισμούς (και ειδικά τους πολυκύτταρους) που απουσιάζουν απ’ τα βακτήρια και προσλαμβάνονται απ’ τους ιούς είναι αμέτρητο (Adams και Cory, 1998, Barry και McFadden, 1999; Markine-Goriaynoff κ.α., 2004, Gabus κ.α., 2001, Medstrand και Mag, 1998, Jamain κ.α., 2001), αν και συνήθως οι ίδιοι ερευνητές ακολουθούν μια δαρβινιστική ερμηνεία, θεωρώντας πως όλα αυτά προκύπτουν “αινιγματικά” ή “τυχαία” στους ευκαρυωτικούς οργανισμούς και προσλαμβάνονται απ’ τους ιούς στη συνέχεια (Hughes & Friedman, 2003). Οι ιοί λοιπόν κατηγορούνται για υπεξαίρεση, σαμποτάζ ή αντιγραφή (Markine-Goriaynoff κ.α., 2004) χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν ότι οι ιοί σε ελεύθερη κατάσταση είναι απολύτως άβιοι, και ότι είναι το κύτταρο που χρησιμοποιεί και ενεργοποιεί τα συστατικά των ιών (Cohen, 2008). Γι αυτόν τον λόγο, οι κατηγορίες που συνηθίζονταν να απευθύνονται στους ιούς που “μεταλλάσσονται προκειμένου να διεισδύσουν στις άμυνες του ξενιστή”, αποδεικνύονται αστειότητες. Οι μεταλλάξεις παράγονται στη διάρκεια των διαδικασιών ενσωμάτωσης στο DNA καθώς η ιική ρετρομεταγραφάση δεν είναι ικανή να διορθώσει τα “αντιγραφικά σφάλματα”.

Για να συνοψίσουμε, και ανεξάρτητα απ’ την ανικανότητα κατανόησης των σημαντικών λειτουργιών των ιών στις διαδικασίες της εξέλιξης και της ζωής, που ενθαρρύνεται απ’ τις αναγωγικές κι ανταγωνιστικές καταπιεστικές αντιλήψεις των κυρίαρχων ιδεών στη Βιολογία, τα διαθέσιμα δεδομένα από τις γονιδιακές αλληλουχίες μιλούν. Μεταξύ 90.000 και 300.000 αλληλουχιών που προκύπτουν από ιούς έχουν ταυτιστεί στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Το ευρύ φάσμα των αριθμών οφείλεται στην εξάρτησή τους απ’ το αν εξετάζουμε τις ολόκληρες ή καί τις μερικές αλληλουχίες που έχουν βρεθεί. Με άλλα λόγια, βρίσκονται επίσης εντός μας, και μεταφέρουν αναπόσπαστες λειτουργίες της ζωής. Όμως είναι επίσης γνωστό ότι οι ενδογενείς ιοί μπορούν να ενεργοποιηθούν και να μετατραπούν σε κακοήθεις εξαιτίας περιβαλλοντικών απειλών (Ter-Grigorov, κ.α., 1997, Gaunt, Ch. kai Tracy, S., 1995).

Έτσι, σε πείσμα της κυρίαρχης αντίληψης για τη φύση, που μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία γι αυτούς που εύχονται την επικράτησή της, απεικονίζοντάς την σαν ένα αισχρό πεδίο μάχης γεμάτο “ανταγωνιστές” που πρέπει να εξαλειφθούν, η πραγματικότητα αντίθετα, αναδεικνύει μια πραγματική πολυμορφία της φύσης, στην οποία όλα τα στοιχεία της είναι αλληλένδετα και αναπόσπαστα για τη διατήρηση της ζωής. Αυτές είναι οι φυσικές συνθήκες απ’ τις οποίες αποδρούμε, σ’ έναν βαθμό εξαιτίας αυτής της αναγωγικής και ανταγωνιστικής αντίληψης για το φαινόμενο της ζωής, που οδηγεί την διαταραγμένη φυσική ισορροπία σε έναν πραγματικό πόλεμο απ’ τον οποίο κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα.

Αυτό το επικίνδυνο βήμα απ’ την βακτηριακή αντίσταση στα αντιβιωτικά μπορεί να θεωρηθεί ως η πιο σαφής απόδειξη της υπαγωγής της φύσης στην αρμοδιότητα της εισβάλουσας αγοράς. Υπάρχει όμως κι άλλη μια συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς που θα μπορούσε να διαλευκάνει λίγο το που θα μπορούσαμε να φτάσουμε εάν συνεχίσουμε σ’ αυτόν τον δρόμο: Απ’ το 1992 μέχρι το 1999, ο δημοσιογράφος Edward Hooper ερεύνησε τα ίχνη της εμφάνισης του Aids σ’ ένα εργαστήριο στο Stanleyville του -Βελγικού, εκείνη την εποχή, Κονγκό, όπου μια επιστημονική ομάδα υπό τη διεύθυνση του Δρ. Hilary Koprowski, παρήγαγε ένα εμβόλιο ενάντια στην νόσο της πολιομυελίτιδας χρησιμοποιώντας ως υπόστρωμα νεφρά χιμπατζήδων και μακάκων. Τα πειράματα των ενεργών εμβολίων έλαβαν χώρα μεταξύ 1957 και 1960, μέσω μιας αρκετά κοινής μεθόδου “τον καιρό εκείνο”: τον μαζικό εμβολιασμό άνω του ενός εκατομμυρίου παιδιών στις αποικίες της περιοχής. Παιδιών των οποίων οι συνθήκες ζωής (και κατ’ επέκταση η υγεία) δεν ήταν βέβαια οι πιο κατάλληλες. Σε μια ομιλία όπου ο δημοσιογράφος εξέθεσε τα δεδομένα του, ο Hooper λυντσαρίστηκε δημόσια από μια επιστημονική επιτροπή που απέρριπτε κάθετα κάθε τέτοιο συσχετισμό, ωστόσο κάθε εμβολιακό δείγμα μπορεί να βρεθεί. Φαίνεται κατανοητό πως οι επιστήμονες δε θέλουν ούτε να διανοούνται μια τέτοια πιθανότητα. Έκτοτε, σοβαρές μελέτες έχουν δημοσιευτεί συσχετίζοντας την προέλευση του Aids με τις αφρικανικές αγορές όπου πωλούταν την εποχή εκείνη “κρέας” πιθήκων, ή, πιο πρόσφατα, “αναβάλλοντας” την εμφάνισή του μέχρι τον 19ο αιώνα όπου ένα υποτιθέμενο “μοριακό ρολόι” βασισμένο στις ιικές γενετικές αλληλουχίες ανέλαβε δράση. Ούτε ο Hooper ούτε ο Koprowski γνώριζαν ότι όλα τα θηλαστικά περιλαμβάνουν ενδογενείς ιούς που εκφράζονται στα λεμφοκύτταρα και που είναι υπεύθυνοι για την μητρική ανοσοκαταστολή κατά τη διάρκεια της εγγυμοσύνης. Σήμερα, η Koprowski είναι μεταξύ των επιστημόνων που έχουν τις περισσότερες επιστημονικές πατέντες στο όνομά τους.

Τα όρια μεταξύ των ειδών είναι ένα φυσικό εμπόδιο αποτρέποντας το πέρασμα των ιών απ’ το ένα είδος στο άλλο. Απαιτούνται ορισμένες ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες προκειμένου να συμβεί αυτό. Όλα αυτά θέτουν σε κριτικό φως πολλές ευρέως αποδεκτές έννοιες, τις οποίες όμως, καθώς επαγγελματικά απέχω απ’ το πεδίο της ιατρικής, θα τολμήσω να θέσω στους ειδικούς υπό μορφήν ερωτημάτων, ώστε να ερευνήσουν αυτοί την ισχύ τους.

Αν θεωρείται ότι οι γενετικές αλληλουχίες των ενδογενών ιών και τα παράγωγά τους συμμετέχουν στις διαδικασίες της εμβρυακής ανάπτυξης (Prabhakar κ.α., 2008), αν εκφράζονται σε όλους τους ιστούς και σε πάρα πολλές μεταβολικές διαδικασίες (Sen και Steiner, 2004), σε ανοσολογικές διαδικασίες (Medstrand και Mag, 1998), ποιά είναι η πραγματική σχέση μεταξύ ιών και καρκίνου ή και “αυτοανοσοποιητικών” ασθενειών; Είναι η αιτία ή αποτέλεσμά τους; Με άλλα λόγια, υπάρχει επιδημία καρκίνου ή αρθρίτιδας ή είναι οι προσβεβλημένοι ιστοί αυτοί που εκπέμπουν ιογενή σωματίδια;(Seifarth et al., 1995);

Αν θεωρήσουμε ότι η ανοσία είναι ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο έχει τις δικές του διαδικασίες προκειμένου να εξασφαλίσει την ισορροπία με τους μικροοργανισμούς του περιβάλλοντος (εντός κι εκτός του οργανισμού), η τεχνητή εισαγωγή εξασθενημένων μικροοργανισμών (ή στελεχών αυτών) στο κυκλοφορικό σύστημα, παρακάμπτοντας την πρώτη ανοσοποιητική αντίδραση, θα μπορούσε ή όχι να παράγει μια διαστροφή των φυσικών μηχανισμών περιλαμβάνοντας μια πιθανή εξασθένιση του ανοσοποιητικού συστήματος η οποία θα μπορούσε να ευνοήσει μια κατοπινή ευαισθησία σε διαφορετικές ασθένειες;

Και, τελικά, αν θεωρήσουμε ότι η ύπαρξη στη φύση “ανασυνδυασμένων ιών” από δυο διαφορετικά είδη είναι τόσο αλλόκοτη που πιθανώς να μην υφίσταται καν, λόγω της ακραίας εξειδίκευσης των ιών, από πού προέρχονται αυτοί οι περίεργοι ιοί με αλληλουχίες από χοίρους, πτηνά και ανθρώπους;

Στην υποθετική περίπτωση που τα πραγματικά συμφέροντα της φαρμακευτικής βιομηχανίας ήταν το οικονομικό κέρδος, η ασθένεια θα γινόταν απλά μια επιχείρηση, όμως τα εμβόλια θα γινόντουσαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, η καλύτερη επιχείρηση. Στη διατριβή αυτή, δείξαμε το βαθμό στον οποίο οι δυο βασικές βιομηχανίες, που μαζί με τη φαρμακευτική, συναποτελούν τις αγορές που “παράγουν” το περισσότερο χρήμα στον κόσμο: η πετρελαϊκή και η βιομηχανία όπλων. Θα ήταν ένα δυνατό σοκ για τους πολίτες (πεπεισμένοι καθώς είναι πως βρίσκονται “σε καλά χέρια”) να μάθουν ότι η βιομηχανία της υγείας, που φαινομενικά έχει στόχο να περιθάλπει την υγεία των πολιτών, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια ακόμα μηχανή υπερσυσσώρευσης χρήματος ικανή να πάρει μέρος στις σκοτεινές δολοπλοκίες των δυο άλλων συναγωνιστών της, όπως για παράδειγμα, στον έλεγχο και τη χειραγώγηση διεθνών οργανισμών ώστε να φωτογραφίζονται χαμογελαστοί για τα συμφέροντά της.

Η αντίληψη της φύσης που βασίζεται στα οικονομικά και κοινωνικά μοτίβα με την τυχαιότητα ως πηγή της ποικιλομορφίας (οι “ευκαιρίες”) και τον ανταγωνισμό ως την μηχανή της εξέλιξης (η “πρόοδος”) θέτει την αναγκαιότητα των “ανταγωνιστών” (φανταστικών είτε επιβεβλημένων από μας τους ίδιους) και ζημιώνει σοβαρά τη φυσική ισορροπία που συνδέει όλες τις έμβιες οντότητες. Όμως η φύση έχει τους δικούς της κανόνες, όπου τα πάντα, ακόμα και ο πιο ταπεινός μικροοργανισμός, και το πιο μικρό μόριο, συμπεριλαμβάνονται στη διατήρηση και ρύθμιση της ζωής στη Γη, κι έχουν μια τεράστια ικανότητα ανάνηψης, απέναντι και στις χειρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές. Η διαρκής επίθεση στα θεμελιώδη στοιχεία αυτής της ρύθμισης, η επίθεση στο “δίχτυ της ζωής”, θα έχει συνέπειες τις οποίες, λυπάμαι που το λέω, θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε μόνον όταν η φύση αποκαταστήσει ξανά την ισορροπία της.

Μετάφραση απ’ τα ισπανικά στα αγγλικά: Laura Medialdea Marcos

Αναφορές:

ADAMS, J.M. & CORY, S. 1998. The Bcl-2 protein family: arbiters of cell survival. Science, 28: 1322-1326.

ALEKSHUN M. N. and LEVY S. B. 2007. Molecular Mechanisms of Antibacterial Multidrug Resistance. Cell, doi:10.1016/j.cell.2007.03.004

BARRY, M. & McFadden, G. 1998. Apoptosis regulators from DNA viruses. Current Opinion Immunology 10: 422-430.

BELL, P. J. 2001. Viral eukaryogenesis: was the ancestor of the nucleus a complex DNA virus? Journal of Molecular Evolution 53(3): 251-256.

BEN JACOB, E, AHARONOV, Y. AND ASPIRA, Y. (2005). Bacteria harnessing complexity. Biofilms.1, 239- 263

BRITTEN, R. J. (2004). Coding sequences of functioning human genes derived entirely from mobile element sequences PNAS vol. 101 no. 48, 16825-16830.

BRZUSZKIEWICZ, E. et al., 2006. How to become a uropathogen: Comparative genomic analysis of extraintestinal pathogenic Escherichia coli strains. PNAS, vol. 103 no. 34 12879-12884

COHEN, J. (2008) HIV Gets By With a Lot of Help From Human Host. Science, Vol. 319. no. 5860, pp. 143 – 144

DAWKINS, R. 1993 : El gen egoísta. Biblioteca Científica Salvat.

FUHRMAN, J. A. 1999. Marine viruses and their biogeochemical and ecological effects. Nature,399:541-548.

GABUS, C., AUXILIEN, S., PECHOUX, C., DORMONT, D., SWIETNICKI, W., MORILLAS, M., SUREWICZ, W., NANDI, P. & DARLIX, J.L. 2001. The prion protein has DNA strand transfer properties similar to retroviral nucleocapsid protein. Journal of Molecular Biology 307 (4): 1011-1021.

GARCIA-FERNÀNDEZ, J. (2005). The genesis and evolution of homeobox gene clusters. Nature Reviews Genetics Volume 6, 881-892.

GAUNT, Ch. y TRACY, S. 1995. Deficient diet evokes nasty heart virus. Nature Medicine, 1 (5): 405-406.

GEWIN, V. 2006. Genomics: Discovery in the dirt. Nature .Published online: 25 January 2006; | doi:10.1038/439384a

GUPTA, R. S. 2000. The natural evolutionary relationships among prokaryotes.Crit. Rev. Microbiol. 26: 111-131.

HARRIS, J.R. 1998. Placental endogenous retrovirus (ERV): Structural, functional and evolutionary significance. BioEssays 20: 307-316.

HOWARD, E. C. et al., 2006. Bacterial Taxa That Limit Sulfur Flux from the Ocean. Science, Vol. 314. no. 5799, pp. 649 – 652.

HUGHES, A.L. & FRIEDMAN, R. 2003. Genome-Wide Survey for Genes Horizontaly Transferred from Cellular Organisms to Baculoviruses. Molecular Biology and Evolution 20 (6): 979-987.

JAMAIN, S., GIRONDOT, M., LEROY, P., CLERGUE, M., QUACH, H., FELLOUS, M. & BOURGERON, T. 2001. Transduction of the human gene FAM8A1 by endogenous retrovirus during primate evolution. Genomics 78: 38-45.

LAMBAIS, M. R. et al., 2006. Bacterial Diversity in Tree Canopies of the Atlantic Forest Science, Vol. 312. no. 5782, p. 1917

MARGULIS, L. y SAGAN, D. 1995. What is life?. Simon & Schuster. New York, London.

MARKINE-GORIAYNOFF, N. & al. 2004. Glycosiltransferases encoded by viruses. Journal of General Virology 85: 2741-2754.

MEDSTRAND, P. & MAG, D.L. 1998. Human-Specific Integrations of the HERV-K Endogenous Retrovirus Family. Journal of Virology 72 (12): 9782-9787.

MI, S., XINHUA LEE, XIANG-PING LI, GEERTRUIDA M. VELDMAN, HEATHER FINNERTY, LISA RACIE, EDWARD LAVALLIE, XIANG-YANG TANG, PHILIPPE EDOUARD, STEVE HOWES, JAMES C. KEITH & JOHN M. MCCOY 2000. Syncitin is a captive retroviral envelope protein involved in human placental morphogenesis. Nature 403: 785-789.

MLOT, C. 2009. Antibiotics in Nature: Beyond Biological Warfare. Science, Vol. 324. no. 5935, pp. 1637 – 1639

MUIR, A., LEVER, A. & MOFFETT, A. 2004. “Expression and functions of human endogenous retrovirus in the placenta: an update. Placenta 25 (A): 16-25.

PEARSON, H. 2006. Antibiotic faces uncertain future. Nature, Vol 441, 18, 260-261.

PRABHAKAR, S. AND VISEL, A. (2008). Human-Specific Gain of Function in a Developmental Enhancer. Science Vol. 321. no. 5894, pp. 1346 – 1350

SANDÍN, M. 2001. Las “sorpresas” del genoma. Bol. R. Soc. Hist. Nat. (Sec. Biol.), 96 (3-4), 345-352.

SEIFARTH, W. et al., 1995. Retrovirus-like particles released from the human breast cancer cell line T47-D display type B- and C- related endogenous viral sequences. J. Virol. Vol 69 Nº 10.

SEN, CH-H. & STEINER, L.A. 2004. Genome Structure and Thymic Expression of an Endogenous Retrovirus in Zebrafish. Journal of Virology 78 (2): 899-911.

SUTTLE, C. A. (2005). Viruses in the sea. Nature 437, 356-361

TER-GRIGOROV, S.V., et al., 1997. A new transmissible AIDS-like disease in mice induced by alloinmune stimuli. Nature Medicine, 3 (1): 37-41.

THE GENOME SEQUENCING CONSORTIUM 2001. Initial sequencing and analysis of the human genome. Nature.409, 860-921.

VENABLES, P. J. 1995. Abundance of an endogenous retroviral envelope protein in placental trophoblast suggests a biological function. Virology 211: 589-592.

VILLARREAL, L. P. (2004). Viruses and the Evolution of Life. ASM Press, Washington.

VON STERNBERG, R. (2002). On the Roles of Repetitive DNA Elements in the context of a Unified Genomic-Epigenetic System. Annals of the New York Academy of Sciences, 981: 154-188.

WAGNER, G. P., AMEMIYA, C. AND RUDDLE, F. (2003). Hox cluster duplications and the opportunity for evolutionary novelties. PNAS vol.100 no. 25, 14603-14606

WILLIAMSON, K.E., WOMMACK, K.E. AND RADOSEVICH, M. (2003). Sampling Natural Viral Communities from Soil for Culture-Independent Analyses. Applied and Environmental Microbiology, Vol. 69, No. 11, p. 6628-6633

WOESE, C. R. (2002). On the evolution of cells. PNAS vol. 99 no. 13, 8742-8747.

ZILLIG, W. y ARNOLD, P. 1999. Tras la pista de los virus primordiales. Mundo Científico. Nº 200.

Categories
Uncategorized

Ενάντια στο νέο τραίνο υψηλής ταχύτητας (TAV), Val di Susa, Ιταλία – 30/07/2011

Σύντομο ιστορικό του αγώνα ενάντια στο TAV (τρένο υψηλής ταχύτητας)

Το NO TAV είναι μια κινητοποίηση στη Val di Susa στο Πιεμόντε της Ιταλίας, ενάντια στην κατασκευή ενός νέου σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας που θα ενώνει το Τορίνο με τη Λυόν στη Γαλλία. Η γραμμή αυτή είναι μέρος ενός σχεδίου της Ε.Ε. για τη σιδηροδρομική ένωση της Λυόν με τη Βουδαπέστη κι έπειτα την Ουκρανία. Ανάλογες κινητοποιήσεις εμφανίστηκαν στις αρχές του ’90 στη Φλωρεντία, την Μπολόνια και τη Ρώμη, όμως η μαχητικότητα και η άγρια καταστολή με την οποία αντιμετωπίστηκε το κίνημα στη Val di Susa έκαναν τη συζήτηση να διαδοθεί παντού.

Η απλή λογική πίσω απ’ το κίνημα είναι ότι μια νέα σιδηροδρομική γραμμή μέσα απ’ την κοιλάδα είναι παντελώς άχρηστη και περιττή, και ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί είναι η κερδοφορία των διαφόρων ιδιωτικών εταιριών που έχουν μερίδιο στην κατασκευή και λειτουργία της. Το NO TAV θεωρεί πως η τρέχουσα σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Πιεμόντε και Γαλλίας είναι αποτελεσματική, δεδομένου ότι η κίνηση στην περιοχή δεν είναι ποτέ τόσο ψηλή. Ακόμα πιο σημαντικό, η κατασκευή μιας νέας γραμμής θα κατέστρεφε οριστικά και αμετάκλητα ένα τεράστιο μέρος της κοιλάδας Susa, προκαλώντας μια περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν και τα χωριά να χάνουν τον χαρακτήρα τους ή να εξαφανίζονται εντελώς.

Τα τρένα υψηλής ταχύτητας θεωρούνται στην Ιταλία “στρατηγικού ενδιαφέροντος” επενδύσεις, κάτι που σε μετάφραση απ’ την πολιτική παπαρολογία σημαίνει ότι η νομοθεσία επιτρέπει οποιοδήποτε έργο ΧΩΡΙΣ διαβούλευση με τον τοπικό πληθυσμό και οποιονδήποτε αρμόδιο θεσμό (στμ: συγκεκριμένα η περιοχή του TAV στη Val di Susa έχει κηρυχθεί στρατιωτικοποιημένη με συνέπεια μεταξύ άλλων οι γεωργοί να περνούν από αστυνομικό-στρατιωτικό έλεγχο για να πάνε στα χωράφια τους). Σε μια εποχή οικονομικής κατάρρευσης όπως αυτή που διέρχεται η Ιταλία, τα έργα αυτά αξιώνουν δισεκατομμύρια απ’ τα χρήματα των φορολογουμένων, εις βάρος των βασικών αναγκών τους, όπως η εκπαίδευση και η υγεία. Οι μόνοι κερδισμένοι δεν είναι παρά οι κατασκευαστικές και εκμεταλλεύτριες ιδιωτικές εταιρίες που κερδοσκοπούν, και που όταν λόγω της χαμηλής ζήτησης για τη γραμμή το έργο θα τους φανεί μη-βιώσιμο, οι φορολογούμενοι θα ξανακληθούν να φορτωθούν τη χασούρα. Όπως στο Rossport, στην Ιρλανδία, οι αντιρρήσεις και οι προτάσεις του τοπικού πληθυσμού αγνοούνται πλήρως μπροστά στην μόνη σύγχρονη θεότητα: το χρήμα.

Το NO TAV έχει δημιουργήσει τον δικό του σχεδιασμό για την περιοχή, που συμπεριλαμβάνει:
-Αναδιάρθρωση των διαδικασιών παραγωγής και διανομής προκειμένου να μειωθούν οι μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων, ειδικά οι μακρυνές.
-Υποστήριξη των τοπικών βιώσιμων ανταλλαγών αντί για τις μεγάλες επιχειρήσεις
-Δημιουργία ή βελτίωση των ήδη υπαρκτών μέσων βιώσιμης και πράσινης μεταφοράς για τους εργαζόμενους και τους φοιτητές
-Υποστήριξη της χρήσης της ήδη υπάρχουσας σιδηροδρομικής γραμμής

Πηγή: http://www.notavtorino.org/ μέσω http://italycalling.wordpress.com/2011/07/03/brief-history-of-the-no-tav-movement/

Μικρό χρονικό των τελευταίων ημερών:

24 Μάη: Πορεία και συγκρούσεις στην Maddalena του Chiomonte, μετά από επίθεση της αστυνομίας. Το ίδιο σκηνικό και 3 ημέρες μετά.

27 Ιούνη: Η νυχτερινή λαμπαδηδρομία εκατοντάδων διαδηλωτών έξω απ’ την πόλη Venaria δέχεται άγρια επίθεση 2.000 μπάτσων με πλήρη ανάρτηση. Στο κέντρο της πόλης, όχημα των ιταλικών ΜΑΤ επιταχείνοντας χτυπά και αφήνη νεκρή ηλικιωμένη γυναίκα. Διαδηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης οργανώνονται σε πολλές πόλεις ολόκληρης της χώρας. Ακτιβιστές που είχαν επισκεφτεί την Παλαιστίνη κάνουν λόγο για ομοιότητα στην κλίμακα και τις τακτικές της καταστολής. Μερικά βιντεάκια: video 1, video 2, video 3 . 30 διαδηλωτές και 30 αστυνομικοί τραυματίες.

3 Ιούλη: Οργανωμένες συγκρούσεις 6.000 (σύμφωνα με την αστυνομία) διαδηλωτών με την αστυνομία. Χρηση μολότωφ, μπουκαλιών με αμμωνία και κροτίδων από μεριάς των διαδηλωτών. Τουλάχιστον 188 αστυνομικοί τραυματίες και 15 διαδηλωτές. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για εισαγόμενους ακτιβιστές από Γαλλία, Ισπανία και Γερμανία… Σύλληψη τεσσάρων διαδηλωτών. Ντοκουμέντο αστυνομικής βίας (κακοποίηση διαδηλωτή και είσοδος μπουλντόζας μέσα από αρχαιολογικό χώρο καταστρέφοντας μέρος του). Αστυνομικοί, μπράβοι και πυροσβέστες συνεργάζονται αγαστά στους προπηλακισμούς διαδηλωτών.

Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για ακτιβιστές απ’ τον ανταγωνιστικό χώρο που διείσδυσαν στη διαδήλωση με κράνη και εργαλεία για πόλεμο, προκαλώντας την αντίδραση της αστυνομίας. Αν και αυτή η τακτική του “Διαίρει και βασίλευε” είχε φέρει αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης μετά τις συγκρούσεις στη Γένοβα, το δίκτυο των τοπικών επιτροπών NO TAV με συνέντευξη τύπου που θα δώσει την επόμενη μέρα θα πάρει μια αρκετά διαφορετική θέση: “Δεν ήταν το Black Block, ήταν απλοί άνθρωποι που συγκρούστηκαν, η πλειοψηφία των οποίων ντόπιοι. Ήρθαμε προετοιμασμένοι με κράνη και μάσκες μετά τα όσα συνέβησαν στις 27 Ιούνη, αλλά ήρθαμε με γυμνά χέρια. Μετά την επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα, πέτρες και κανόνια νερού, υπερασπιστήκαμε τους εαυτούς μας με όποιον τρόπο μπορούσαμε. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνουμε”. δήλωσε ο Maurizio Piccione ανοίγοντας την εκδήλωση. Ένας άλλος εκπρόσωπος δήλωσε “η λαϊκή αντίσταση είναι ο τρόπος μας να κάνουμε πράγματα. Η μόνη κατηγορία που θα δεχθούμε είναι ότι αντισταθήκαμε σε μια κατάσταση που δε δημιουργήσαμε εμείς. Το Black Block xρησιμοποιείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν το γεγονός ότι μια ολόκληρη περιοχή αντιστέκεται. Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους κατοίκους της Val di Susa που αντέξανε, και είμαστε περήφανοι γι αυτό.”

4 Ιούλη: Το τροχόσπιτο-στέκι του κινήματος NO TAV που είχε αγοραστεί με δωρεές των συμμετεχόντων στο κίνημα πυρπολήθηκε αργά την νύχτα, αποκαθιστώντας εν μέρει το πληγέν δέος της αστυνομίας.

5 Ιούλη: Κατάληψη των ταμείων στο σιδηροδρομικό σταθμό της Νάπολης από 70 αντιεξουσιαστές και αυτόνομους, σε αλληλεγγύη με το κίνημα NO TAV.

10 Ιούλη: Καθαρισμός του δάσους της κοιλάδας μετά από κάλεσμα του κινήματος NO TAV.

13 Ιούλη: Πορείες αλληλεγγύης στη Ρώμη και σε άλλες πόλεις.

14 Ιούλη: Τρία τάγματα αλπινιστών που επιστρέφουν από την Καμπούλ στρατοπεδεύουν στη Val di Susa. Φήμες ότι ο στρατός θα αντικαταστήσει την αστυνομία στην περιοχή.

15 Ιούλη: Δίκη και αποφυλάκιση των ως τώρα συλληφθέντων. Στρατιωτικο-αστυνομική φρουρά στις φυλακές του Τορίνο για πρόληψη αναταραχής.

16 Ιούλη: Λαϊκή γιορτή και συλλογικό δείπνο στο Τορίνο.

23 Ιούλη: Μετά από κάλεσμα του ανταγωνιστικού χώρου οργανώνονται πορείες που καταλήγουν σε πολύωρες οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής στο Μιλάνο και σε άλλες πόλεις. Διαμεσολαβούν διάφορες δράσεις, μπλοκαρίσματα τρένων, εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης, λαϊκές γιορτές, καταστροφές περιφράξεων, μηχανημάτων κοκ.

24 Ιούλη: Εμπρηστικό σαμποτάζ εναντίον συνεργάτιδος εταιρίες του TAV. Καταστράφηκαν τα γραφεία της εταιρίας και εκσκαφικά μηχανήματα. Έχουν προηγηθεί ανάλογες δράσεις, από τον ξυλοδαρμό του Ferdinando Lazzaro, ιδρυτικού μέλους της Italcoge που κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένο αγκόνα, μέχρι βανδαλισμούς σε σχετικούς στόχους (μηχανήματα, περιφράξεις, προσωπικά οχήματα διευθυντών εταιριών). Η ιστοσελίδα ΝΟ TAV πάντως θα καταδικάσει τις δράσεις αυτές που “δεν προάγουν τον ίδιο σκοπό με την μαζική αντίσταση”, συνεχίζοντας μια προβληματική παράδοση αποστασιοποίησης απ’ την μειοψηφική δράση που κρατά απ’ το ’70 στο ιταλικό κίνημα. Πηγή: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/

25 Ιούλη: Νέος γύρος συγκρούσεων στο Chiomonte. 5 αστυνομικοί στο νοσοκομείο.

28 Ιούλη: Πορεία και συγκρούσεις εκ νέου στο Chiomonte. Στο Τρέντο, πυρπολείται μια κεραία της Vodafone σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς κρατουμένους Costa, Billy, Silvia (it) και τον αγώνα ενάντια στο TAV.

29 Ioύλη: Επιθετική πορεία 300 αντιεξουσιαστών-αυτόνομων στον χώρο του TAV στο Τορίνο, με πέτρες, κροτίδες, καπνογόνα, κατάφεραν ζημίες σε μηχανήματα, ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα και αντλίες νερού. 6 αστυνομικοί τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις.

29-30 Iούλη: Επιχειρήσεις από τους Digos (εκαμ) εναντίον αγωνιστών του αντιεξουσιαστικού, αυτόνομου και του NO TAV κινήματος στο Chiomonte και στο Τορίνο. Τα εύρετρα (μάσκες, σφενδόνες κλπ) παρουσιάζονται στα ΜΜΕ με σοκαριστικό τρόπο. Στο μεταξύ, φαίνεται να έχουν εξαντληθεί οι αντιασφυξιογόνες μάσκες απ’ όλα τα καταστήματα της περιοχής. Πηγή-Φωτογραφίες: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/2011/07/la-stampa-29072011-digos-has-made.html

Περισσότερα: Indymedia Piemonte, contrainfo, finimondo

Categories
Uncategorized

Κίνα: Top Ten μαζικών ταραχών του 2010

10 απ’ τις -κυριολεκτικά- εκατοντάδες εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα στην Κίνα το 2010, όπως τις παρουσιάζει ο συντάκτης ειδήσεων της Κίνας των The Epoch Times (http://www.theepochtimes.com/n2/content/view/48458/):



10. Διαμαρτυρία 10.000 και πλέον ανθρώπων για τον θάνατο ενός αγοριού από νοσοκομειακή αμέλεια – Jiangsu

Το βράδυ της 28ης Νοέμβρη, ένα 5χρονο αγόρι πέθανε, συνδεδεμένο με ενδοφλέβιο ορό στο Λαϊκό Νοσοκομείο της επαρχίας Jiangsu στην πόλη Zhanjiagang. Ήταν ο δεύτερος τέτοιος θάνατος εντός 10 ημερών στο ίδιο νοσοκομείο. Ο γιατρός σε υπηρεσία δεν βρισκόταν εκεί την κρίσιμη στιγμή. Κόσμος απ’ τις οικογένειες των θυμάτων αλλά κι απ’ τον τοπικό πληθυσμό εξοργίστηκαν απ’ την υπεροψία και την αδιαφορία του νοσοκομειακού προσωπικού.  Την έβδομη μέρα μετά τον θάνατο του δευτέρου παιδιού, μέρα μεγάλης σημασίας για τα κινέζικα μνημόσυνα έθιμα, ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε αυθόρμητα μπροστά στο νοσοκομείο. Οι αρχές κινητοποίησαν τόσο τις κλασσικές αστυνομικές δυνάμεις, όσο και ειδικές αστυνομικές μονάδες απ’ το Suzhou και το Changzhou, κάτι που εξόργισε περαιτέρω τους χιλιάδες συγκεντρωμένους για να πενθήσουν. Ο θυμός έγινε γρήγορα οργή, και η οργή βία. Το νοσοκομείο σπάστηκε κι έμειναν πίσω μόνο συντρίμμια. Αστυνομικά καπέλα, ασπίδες, αλουμινένιες βέργες απ’ το νοσοκομείο ρίχτηκαν γύρω-γύρω σαν λάφυρα. Ήταν η πρώτη μαζική διαμαρτυρία στην Zhangjiagang ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

9. 1.000 επιτιθέμενοι στην αστυνομία ενάντια στις απαλλοτριώσεις γεωργικής γης – Guangxi

Το πρωί της 13ης Οκτώβρη, οι γεωργοί της πόλης Longyu της επαρχίας Guangxi παρεμπόδισαν τα κατασκευαστικά έργα, καθώς δεν είχαν λάβει ικανή αποζημίωση για τη γη τους που είχε απαλλοτριωθεί με το έτσι θέλω. Απαίτησαν την απελευθέρωση άλλων χωρικών που είχαν συλληφθεί σε συμπλοκές με την αστυνομία την προηγούμενη μέρα. Η τοπική κυβέρνηση αρνήθηκε το αίτημά τους, πυροδοτώντας μια έντονη αντιπαράθεση. Επτά αστυνομικά οχήματά κι ένα κυβερνητικό αυτοκίνητο αναποδογυρίστηκαν από οργισμένους χωρικούς, κι ένας αστυνομικός ξυλοκοπήθηκε μέχρι να ματώσει. Για τη διάλυση του πλήθους, κινητοποιήθηκαν η στρατιωτική αστυνομία, ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και προσωπικό της κρατικής ασφάλειας, κάνοντας χρήση δακρυγόνων και ξυλοδαρμών τραυματίζοντας αρκετούς χωρικούς. Η αστυνομία αποσύρθηκε απ’ τους δρόμους μόνο μετά τις 4 το απόγευμα.

8. Μαζικά κατά της ρύπανσης – Guangxi

Στις 11 Ιούλη, οι χωρικοί του Pangling της επαρχίας Guangxi διεξήγαγαν μια ευρεία διαμαρτυρία στο εργοστάσιο αλουμινίου Xinfa λόγω της ρύπανσης. Το εργοστάσιο έστειλε 300 υπαλλήλους του να επιτεθούν στους χωρικούς με σωλήνες και ξύλινα ραβδιά, τραυματίζοντας αρκετούς και ρίχνοντας 2 ηλικιωμένες στο ποτάμι. Οργισμένοι χωρικοί περικύκλωσαν το εργοστάσιο και του επιτέθηκαν με πέτρες και αυτοσχέδιες βόμβες. Σύμφωνα με χρήστες του διαδικτύου, δεκάδες εργάτες τραυματίστηκαν και υπήρξαν ακόμη νεκροί. Καταστράφηκε μέρος του εξοπλισμού. Το Κέντρο πληροφόρησης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία ανέφερε ότι οι αρχές κινητοποίησαν πάνω από 1.000 άτομα της στρατιωτικής αστυνομίας και ειδικών αστυνομικών μονάδων, καθώς και τεθωρακισμένα οχήματα. Οι αρχές αρνούνται την ύπαρξη νεκρών. Μετά το συμβάν, χιλιάδες χωρικών κατέθεσαν μηνύσεις στην τοπική κυβέρνηση, αλλά η διαδικασία μπλοκαρίστηκε από την στρατιωτική αστυνομία.

7. Διαμαρτυρία και καταστολή με δακρυγόνα – Ma’anshan

Το βράδυ της 11ης Ιούνη, ο Wang Guoqing, διευθυντής του γραφείου τουρισμού γιια την περιοχή Ma’anshan, της επαρχίας Anhui χτύπησε έναν φοιτητή οδηγώντας πάνω απ’ το όριο ταχύτητας. Αφού παρέσυρε τον φοιτητή, σταμάτησε το αμάξι του, κατέβηκε και τον χτύπησε σπάζοντάς του το οστό της οφθαλμικής κόγχης. Αφού συγκεντρώθηκε ένα πλήθος περαστικών απαιτώντας απ’ τον Wang να ζητήσει συγγνώμη, ο Wang κάλεσε την αστυνομία ζητώντας την προστασία της. Διέφυγε κρυμμένος μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας. Η τοπική κυβέρνηση της Ma’anshan φοβούμενη ταραχές, έστειλε τα κινεζικά ΜΑΤ και μονάδες της στρατιωτικής αστυνομίας για να διαλύσουν το πλήθος. Αρκετοί τραυματίστηκαν ενώ ο Wang κατάφερε να διαφύγει. Ο κόσμος αμύνθηκε με πέτρες και μπουκάλια νερού, ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα για να τους διαλύσει.

6. Χωρικοί εναντίον εργολάβων, μπράβων και κράτους – Yunnan

Στις 2 Νοέμβρη, γύρω στους 200 κατοίκους της Κοινότητας Phoenix της επαρχίας Yunnan συγκεντρώθηκαν σ’ ένα εργοτάξιο για να διαμαρτυρηθούν κατά του δημάρχου της γειτονικής πόλης Zhaotong που τους αφαίρεσε τη γη τους στο όνομα των κρατικών απαλλοτριώσεων γης. Ο δήμαρχος είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τους εργολάβους, ενώ επωφελούταν και προσωπικά απ’ το έργο. Οι αρχές της Zhaotong έστειλαν πάνω από 20 οχήματα, περιλαμβανομένων 2 ασθενοφόρων κι ενός πυροσβεστικού. Το απόγευμα, γύρω στα 1.000 διευθυντικά στελέχη μαζί με προφανώς πληρωμένους τραμπούκους εμφανίστηκαν με μαχαίρες και τσουγκράνες, χτυπώντας όσους χωρικούς βρήκαν εκεί. Ένας 30άρης άνδρας και μια 40άρα γυναίκα χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου, και δεκάδες ακόμη τραυματίστηκαν. Εξοργισμένοι χωρικοί αναποδογύρισαν το αυτοκίνητο ενός υπευθύνου και πυρπόλησαν άλλων. Στη συνέχεια, τα επίσημα μέσα έθαψαν το γεγονός ότι υπήρξαν νεκροί απ’ την μεριά των χωρικών και κατέκριναν τις διαμαρτυρίες τους.

5. Κρατικοί υπάλληλοι χτυπούν ηλικιωμένη μικροπωλήτρια, το πλήθος καίει μπατσικά οχήματα ως αντίποινα – Kunming

Το βράδυ της 26ης Μάρτη, μια ηλικιωμένη πλανώδια μικροπωλήτρια στην αγορά της περιοχής Beishi του Kunming, επαρχία Yunnan, συνελήφθη από υπαλλήλους της αστικής διαχείρισης (chengguan), που της επέβαλαν πρόστιμο 200 γιουάν (18 ευρώ). Εκείνη έπεσε στα γόνατα εκλιπαρώντας για έλεος, καθώς είχε μόνο 150 γιουάν, αλλά οι υπάλληλοι αναποδογύρισαν το κάρο της, τραυματίζοντας την ίδια. Εξοργισμένοι απ’ τη συμπεριφορά τους, μικροπωλητές και περαστικοί γρήγορα μαζεύτηκαν γύρω τους και τους έσπρωξαν μέσα σ’ ένα βανάκι για να μην μπορέσουν να ξεφύγουν. Το εξαγριωμένο πλήθος ανέτρεψε επτά οχήματα της αστυνομίας και πυρπόλησε δυο απ’ αυτά. Οι συγκρούσεις κράτησαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

4. Διαδηλωτές καταλαμβάνουν 22 κυβερνητικά οχήματα – Shandong

Στις 21 Ιούνη, η τοπική κυβέρνηση της Weizi στην πόλη Changyi της επαρχίας Shandong έστειλε ένα κομβόι 60 οχημάτων για μια υποχρεωτική κατεδάφιση μέρους του χωριού Taobu. Οι κάτοικοι ενημέρωσαν ο ένας τον άλλον για την έλευσή τους με αυτοσχέδια σινιάλα, και βγήκαν όλοι μαζί να υπερασπιστούν τα σπίτια τους. Η ομάδα κατεδάφισης εκφοβίστηκε απ’ το πλήθος των χωρικών και υποχώρησε αμέσως. Όμως ο χωρικός Song Wei δεν κατάφερε να φύγει απ’ την μέση. Χτυπήθηκε από ένα όχημα και έπεσε στο έδαφος, με τα πόδια και τα χέρια σπασμένα και το πρόσωπο να αιμορραγεί. Ο οδηγός προσπάθησε να διαφύγει, αλλά εξοργισμένοι χωρικοί έσπασαν το όχημα και έβγαλαν από μέσα τον οδηγό δέρνοντάς τον. Στο τέλος, οι χωρικοί έδιωξαν απ’ το χωριό τους απεσταλμένους της τοπικής κυβέρνησης παίρνοντας 22 απ’ τα κυβερνητικά οχήματα. Έσκασαν τα λάστιχα κι απαίτησαν απ’ τους αξιωματούχους του Κόμματος να δώσουν εξηγήσεις, όπως θα ‘ρχονται να τα πάρουν.

3. Διαδηλωτές σπάνε αστυνομικό τμήμα και δέρνουν τον διευθυντή του – Sichuan

Στις 3 Αυγούστου στην πόλη Neijiang της επαρχίας Sichuan, ένα ζευγάρι ξυλοκοπήθηκε βίαια και τραυματίστηκε σοβαρά από τοπικούς υπαλλήλους αστικής διαχείρισης (chengguan) και αστυνομικούς με αφορμή μια θέση πάρκινγκ μοτοσυκλέτας. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε αυθόρμητα μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα ζητώντας την παράδοση των υπεύθυνων για τη βιαιοπραγία εναντίον του ζευγαριού. Οι τοπικές αρχές έστειλαν πάνω από 1000 ΜΑΤ για να καταστείλουν το πλήθος, που αυξήθηκε σε πάνω από 10.000 συμμετέχοντες σε σφοδρές μάχες με την αστυνομία σ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Πάνω από 30 αστυνομικοί τραυματίστηκαν, συμπεριλαμβανομένου του αστυνομικού διευθυντή. Το επεισόδιο έλαβε τέλος όχι νωρίτερα απ’ τις 7 το επόμενο πρωί και μετά τις συλλήψεις δεκάδων πολιτών.

2. Χιλιάδες οργισμένων χωρικών επιτίθενται σε κυβερνητικό κτίριο – Jiangxi

Το απόγευμα της 5ης Ιούλη, η τοπική κυβέρνηση της Gangkou της επαρχίας Jiangxi, έστειλε αστυνομικά οχήματα και πάνω από 100 αστυνομικούς για να εμποδίσουν χωρικούς απ’ την Dongxia να κινηθούν προς το Πεκίνο όπου ήθελαν να διαμαρτυρηθούν εναντίον των υποχρεωτικών μετατοπίσεων πληθυσμών. Οδηγοί λεωφορείων δέχθηκαν απειλές για να μην επιβιβάσουν χωρικούς, κάτι που υποχρέωσε πάνω από 100 χωρικούς να κάνουν μια παράκαμψη περπατώντας 50 χιλιόμετρα μέσα απ’ την επαρχία Hubei προς το Πεκίνο. Η αστυνομία έστειλε 30 αστυνομικά οχήματα για να ανακόψει την πορεία των χωρικών και να τους γυρίσει στο κτίριο της τοπικής κυβέρνησης. Οι χωρικοί ζήτησαν να διαπραγματευθούν με τον δήμαρχο, αλλά διαλύθηκαν απ’ την αστυνομία. Δυο γυναίκες χτυπήθηκαν μέχρι αναισθησίας απ’ την αστυνομία και πάνω από είκοσι τραυματίστηκαν. Χιλιάδες οργισμένοι χωρικοί έσπασαν τα παράθυρα του κτιρίου της τοπικής κυβέρνησης ενώ 18 αστυνομικά οχήματα σπάστηκαν με πέτρες και τούβλα. Τρομαγμένοι, οι κρατικοί αξιωματούχοι τράπηκαν σε φυγή.

1. Μαζική διαμαρτυρία εξελίσσεται σε παρατεταμένο πόλεμο – Jiangsu

Πάνω από 1000 αγρότες από την περιοχή Tong’an της επαρχίας Jiangsu συγκεντρώθηκαν στην έδρα της τοπικής κυβέρνησης διαμαρτυρόμενοι για τις υποχρεωτικές μετατοπίσεις. Εξοργισμένοι απ’ τη στάση των αξιωματούχων, κατέλαβαν και λεηλάτησαν το κυβερνητικό κτίριο της Tong’an. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκατέλειψαν την πόλη, αφήνοντας τον κρατικό μηχανισμό παράλυτο. Χιλιάδες χωρικοί έμειναν καθηλωμένοι σε μια αντιπαράθεση μ’ έναν τεράστιο αριθμό ειδικών αστυνομικών δυνάμεων, ΜΑΤ, ασφαλίτες, κάθε βράδυ για δυο εβδομάδες. Στο τέλος, το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας της πόλης Suzhou καταχώρισε τα γεγονότα ως ένα πολιτικό συμβάν που κατευθυνόταν από “ξένα κέντρα” και κλιμάκωσε την ένταση μέχρι να επανακτήσει τον έλεγχο…

Categories
Translations

Update on the anti-dump construction struggle in Keratea, 11/12-15/1

A few info on the riots in Keratea ~ Act for Freedom

May be modified or updated as new information arrives

~

Part 1: Arcade Fires

“Tha mas fate to mouti” (we’ll make you eat our shit)

Keratea is a town of 16.000 residents, situated in eastern Attica, 40km from Athens, near Lavrion. The site has an ancient history that has left many remains, an amphitheater, parts of the ancient fortification… As many villages in Attica, it has also a strong arbanitic tradition, that highlights values such as extended family solidarity and social cohesion, against a usually alienated authority, as well as a sense of pride and putting head to a cause. Most residents are small farmers (wine, olives etc), workers and/or unemployed, retired. During the last decade, after the construction of the international airpot at Spata (2001), and also Lavrion and Rafina ports development to unburdain Piraeus’ heavy traffic, eastern Attica suffered a sort of gentrification with Athens recreational, turistic and construction firms moving eastern (this mouvement can be tracked by almost annual forest fires, taking care of what’s left of Attica’s “unexploited” space). Ofcourse, infrastructure and any kind of social services (even proper sewage systems) remain significantly unadequate. The suggested creation of a huge open dump would be the top of the iceberg -or the mountain of garbage- to the complete subjugation of the territory and the people to private profit, as a dangerous and typically illegal “solution” to the garbage disposal problem of all Attica is proclaimed against the will of those that will have to suffer it, and once they make clear their disagreement, they are violently repressed. No time for the old days’ “negotiations” in the socialist government’s “fast track” capitalism. The issue of dump constractions and garbage disposal in general has given birth to diverse militant struggles held in different parts of Greece these last years, with most significant the ones in Grammatiko (northern Attica), Neraida-Serres, Varnavas, Naxos island, Karvounari, Elliniko-Ioannina, and ofcourse Leukimmi, Corfu, where a small village manages to block the construction works and confront the police by all means for 3 years now, having one woman dead to the police violence, and many facing charges.

 

 

We are Arbanites here, right? We ‘ll take care of this on our own, they don’t get it. It’s gonna take an army to stop us, the riot cops are no match for us“. -A local resident to “Eleutherotypia” newspaper.

The residents are argueing that creating an open dump (a large hole where all garbage is simply burried, a practice even the EU officialy condemns) in Keratea is a major environmental crime threatening the residents health and well-being, as well as the nearby archaeological sites (Ovriokastro, submitted for UNESCO protected historical monuments and sites), the Mouzaki stream as well as underground waters and minerals. Its construction serves only certain private interests, while even a state jury has decided it should be outlawed. Instead of that, the state has responded to the residents challenge with heavy repression and media slander (Since most mass-media are typically bankrupt, they are now totally dependent on state funds and publications to survive, not to mention the “normal” state-media-contractors capitalist complex).

11/12: 4:30 am: More than 700 cops (riot cops, plain clothes ruffians, special forces) taking place inside the archaeological site and private properties, fields of the locals to scare them off. After a few hours, they decide to leave, once the district attorney suggests the work is typically illegal. On their way out, they managed to set a few fires (photo: http://4.bp.blogspot.com/_fJ81Ao4zT9M/TQO3l0r46hI/AAAAAAAABhc/zJthzmQKZJU/s1600/DSC00171.JPG) on the mountain and destroy the community’s festival site, as well as to harass elder people, women and schoolkids… Photos from athens.indymedia.org: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1235536

12/12: 5 arrestees at Lavrion, for a street blockade in solidarity. Hundreds of people in the blockade, force the cops to retreat (photo: http://1.bp.blogspot.com/_J4i5JXPz8p0/TQT3mYrl5tI/AAAAAAAAABY/vkn-LK5Sj-8/s320/P1050675.JPG). The riot cops are outrageous. Extensive, massive use of molotov cocktails by the residents. journalists speaking of “groups from Athens coming to Keratea for the riots” kicked out of the blockade by residents. Another journalist gets beaten by the cops. Video from the day’s clashes: http://www.youtube.com/watch?v=MTEZmG_zGko&feature=related

The minister of interior mr. Ragkouses, announces through the media that it is not about an open dump but a processed garbage disposal center (though the work’s permit clearly states it is an open dump), and that its purpose is to help with the area’s garbage (though the area produces around 350 tonnes of garbage a year and the dump is planned to hold 127.000 tonnes a year: They plan to turn Keratea-Lavrio into the garbage dump of the whole Attica). The residents had filed a plan to self-manage through their communities recycling etc the garbage of the whole Lavrion area, but while the government initialy accepted it, then declined it: apparently it is better to sub-contract the work to some of their contraction business mates and turn it into a money-dump. During the night, street lights are off where the residents stand and only work on the cops’ side. The helicopter is still on.

13/12: The local students occupy/shut down their school and join their families and friends in the blockades. (photo: http://2.bp.blogspot.com/_fJ81Ao4zT9M/TQaJYl9cDLI/AAAAAAAABi0/X5UQQ8z6hB4/s1600/162723_1783871840831_1360531010_2911131_4376699_n.jpg) Also anarchists and people of the movement gather from all over Athens. All day clashes with the cops. Massive use of molotov cocktails of local production. Urban guerilla by hundreds of small, friendly groups attacking the police forces and retreating to the village. A police bus set on fire. Many cops injured. Video: http://www.youtube.com/watch?v=4SfTd6DG6eE&feature=player_embedded & http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1236364. Photos from athens.indymedia.org: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1236662 & http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1236686

Hundreds of people in the blockades. 6 arrestees after the riot police attacks, 4 of them severely beaten, supported by a police helicopter tracking down the residents on their way back. A riot police brigade targeted, surrounded and beated the mayor of Keratea (photo: http://3.bp.blogspot.com/_fJ81Ao4zT9M/TQTf_evu46I/AAAAAAAABhs/Vx3YJSlnSRI/s320/P1050690.JPG). The cops only back up so that people and medics can take him once he’s beaten senseless on the ground. During the morning, the district attorney decided the work had to be temporarily stopped, but instead of ordering the police to do so, as it would be expected according to their laws, he handled the decision over, as a suggestion, to the police and the work contractor, claiming he need to get a political aprovement from the government! The media continue to slander the residents resistance as backwards and reactionary, claiming they “merely want the garbage to gather in some other town” while praising the work that would end the illegal status of 96 (a fictituous number repeated by many mass-media parrots) illegal dumps around western Attica. Athens district attorney Elene Raikou orders a police investigation on the “attempted murder” against police officers by resistant residents of Keratea, as use of firearms was reported by the cops.

We inform you that all citizens are in the streets against the riot police and we are at war!” -message from the town hall’s phone machine.

14/12: More than 50 people injured up to now. 2.000 riot cops mobilized in Keratea, according to the Panattican network of urban movements. The police helicopter uses a thermal camera to spot smaller groups attacking the police lines from the sides, during the night. A riot cop brigade is sent to arrest them, turns out it was a herd of sheep. Around 300 residents and solidarians remain at the blockades during the night. Cops take over the nearby fields. In their attacks, the cops yell “run, the junta is here!”. Later on the same day, the police union publish a complaint to the minister of environment, claiming they are made into boxing sacks for “irrational” reasons. Daily report from occupied london blog: http://www.occupiedlondon.org/blog/2010/12/14/444-third-day-of-rioting-in-keratea-attica-against-waste-burial-site-construction-sees-riot-police-van-and-policeman-set-alight-court-orders-temporary-halt-to-the-works-greece-counts-hours-to-it/
Report from contrainfo site: http://en.contrainfo.espiv.net/2010/12/13/keratea-atticagreece-no-more-trash-in-our-lives-residents-against-landfill-constructions/

Video: http://www.youtube.com/watch?v=3bOd-fiXT_w&feature=player_embedded. First use of a water canon in Greece, since the military junta of 1967-74: http://antixyta.blogspot.com/2010/12/blog-post_7714.html

We ‘re now heading towards the end of our lives, don’t make us go back to the battlefields in times of peace” -from the call of senior citizens of Keratea to the prime minister.

15/12: General strike throughout Greece, clashes in Athens and major cities. The police attack Keratea during the night. More than 1.500 residents and solidarians (Mainly people from the movement and also youth). 2 residents arrested and much more beaten. 3 taken to a hospital. The police chased down people inside the olive tree fields. Second night of water canon use.

Late at night a group of elders sit around and wonder: where are the anarchists to help us? -There in Athens grandpa, but they’ll come. Someone reassured them. It might be a myth born through the residents’ mobilizations. But dozens of residents affirm that a group of local women, of an advanced age, complained to the mayor and the city council, that they are running out of molotovs” -from an “Eleutherotypia” newspaper report

Quick note: no matter how “truth” such a journalistic report is (a fact is that portraying anarchists as specialists of violence is a tactic many medias used to alienate the residents from their own militancy and from authentic solidarity, even if here this tactic is repeated from a sympathetic view, the fact is that the use of militant tactics -molotovs, hit ‘n’ run, attacking and retreating/dispersing, combination of offensive and lawful tactics etc involving virtually the whole community,  is applied in a unprecedent (with the possible exception of Leukimmi) social level.

16/12: Larissa jury certifies the dump construction in Keratea is illegal and need to stop all works. The residents celebrate with a feast at the blockade. Daily report from occupied london blog: http://www.occupiedlondon.org/blog/2010/12/16/453-residents-of-keratea-attica-continue-their-struggle-with-riot-police-against-the-construction-of-a-landfill-for-a-sixth-consecutive-day/ Photos from athens.indymedia.org: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1239001

17/12: Early in the morning, policemen vandalise the local community vehicles, on the pretext of them being used in the blockades. The police also took over a community first aid office, causing damages to the space and taking fingerprints. On their way back, they burnt down the schoolkids christmas tree. Heavy police forces around the blockades, asking passerbyers to show their IDs and allowing only neighborhood residents to pass (http://antixyta.blogspot.com/2010/12/blog-post_1991.html). Photos: http://4.bp.blogspot.com/__rfxHwNHuSM/TQuhhgYHrrI/AAAAAAAAAJI/jQOKxQPM9Jc/s1600/keratea_xyta.jpg

An open call from Lavrion anarchists/antiauthoritarians to defend the blockades. Heavy rain and judicial procedures set many locals back.(http://antixyta.blogspot.com/2010/12/blog-post_1747.html)

The heroic resistance of the residents of Keratea, Lavrion and solidarians from all other places give the proper answer to all recipients. If they consider everything is for sale, we reply that a people’s dignity is not for sale” -from Lavrion anarchists/antiauthoritarians call.

18/12: Riot police and residents face to face at the blockade. Clashes errupt. The pigs are forced to retreat to Ovriokastro. the pigs beat to bleeding an elder resident. He appears shocked in a video: “Oh you guys, help me heal now and then we take the arms and show them” (http://antixyta.blogspot.com/2010/12/blog-post_1747.html)
The municipal council of nearby Kalyvia, together with many politicians (from Socialdemocratic SYN to neofascist LAOS) announces its support to Keratea residents struggle, and asks for the creation of a local committe to play an intermediate role.

Edit: an interesting post at athens.indymedia.org [link]: from “μπουρλοτιερης καναρης (privateer Kanaris): Around  100 solidarians from Athens and 50 from Keratea and nearby regions. 2-3 good offensives. Many cops injured. We made them come after us to the open area until their chemicals (lacrymogens etc) ended and when they were stopping we attacked them with lots of cocktails. It was there when they got hurt. Their chemicals didn’t do the work, because we were in an open space with an opposite wind. 2 of them also tried to hide in the field but we rummaged them out of their holes. Also 4-5 plain clothes were pelting us with rock behind the cops. Apparently plain cloth policemen. Some said it could be invertebrates (fascists) because they heard them chanting for “golden dawn” (a para-state neonazi organization). In any case, during our offensives they hid aback, as always.

19/12: Unprovoked police attack, one 65 year old woman and a girl beaten to the ground. The residents gather again and chase the cops, 2 arrests. Negotiations to let them free. Popular assembly in the main town square. The mayor and the town’s priest announce their support to the struggle… Note: When the priest gives a speach, the residents applaud his call to continue the struggle, but when he calls for peace and non-violence “so that everyone (residents and police) can spend christmas at their homes”, many residents boo in disapproval, some yell “we are at home”, and he is forced to stop. Daily report at occupied london blog: http://www.occupiedlondon.org/blog/2010/12/19/keratea-struggle-continues/

20/12: Gathering in solidarity in front of Athens jury, where the prosecuted residents will be presented Monday morning.

Photos: from the official community’s page: http://www.keratea.gr/dimos/index.php?option=com_content&task=view&id=483&Itemid=1 & http://www.keratea.gr/dimos/index.php?option=com_content&task=view&id=472&Itemid=1 From “for Keratea” blog: http://forkeratea.blogspot.com/2010/12/blog-post_3550.html “XYTA (open dump) means resistance” blog: http://xytasimaineiantistasi.blogspot.com/2010/12/blog-post_7843.html

Videos: http://xytasimaineiantistasi.blogspot.com/2010/12/blog-post_5359.html

Map of the blockade: http://athens.indymedia.org/local/webcast/uploads/untitled-1drdoel.jpg

Part 2: The development of the struggle

23/12: Huge solidarity concert at the blockades.

26/12: Local residents set a nazi flag on fire to provoke the police occupation of their town by the modern democracy. Video: http://forkeratea.blogspot.com/2010/12/blog-post_886.html

28/12: Lavrion workers’ center and the blockade of Lavrion denounce the union of municipalities of Attica that promotes the outsourcing of garbage management to private companies.

29/12: Official court resolution ordering police forces to move out of Keratea and cease all works. Municipal party and awards to the town’s freshmen students organized at the blockades.

30/12: Anarchist solidarity demonstration at Propylaia, central Athens.

31/12: PASOK (ruling party) secretary of Keratea leaves his position, as a side effect of the struggle’s pressure.

1/1: Hundreds of residents pass new year’s eve at the blockades, chanting and burning effigies of government official Th. Pangalos.

5/1: Night of tension on Lavrion Avenue. Street clashes, wide use of tear gas.

6/1: According to the religious tradition in Greece a day (Epiphany) to bless the waters and rivers, and the residents are eager to hold this ritual on a little stream just behind the police lines at the blockade, so they move there, with the priest, the town officials etc, asking the cops to respect the event and retreat. Many chant anti-police and anti-state slogans against the dump. Minor confrontations lead to a police offensive beating many residents and vandalizing most participants’ cars. Photoes-Video: http://forkeratea.blogspot.com/2011/01/blog-post_7173.html

Hundreds of local residents attack the police station and the Traffic Police department with molotovs and stones, after finding out that local policemen helped the anti-riot and undercover cops break and vandalize their cars at the blockade a few hours earlier. At least 50 locals’ cars were damaged, while tickets for “illegal parking” and removal of plates targeted the cars used at the blockades. The plates were taken back during the residents’ “visit” to the Traffic Police station, where the cops were locked in one room, tickets destroyed and police offices re-decorated.Three undercover police cars were turned upside down, when according to the police “the residents didn’t harm any civilian’s car, as they were apparently aware of which cars parked nearby belong to the police”.

Many residents were called to the local State Security in reference to their whereabouts during that night.

7/1: Local youth starts flaming blockades (using car tires) and attacks the riot-police with molotovs.

9/1: Residents and medics organize a voluntary blood donation at the blockade. During the night, (23:30) more than 700 local residents attack the riot-police around the blockades at Lavrion Avenue with molotovs and stones, and are repelled with tear gas and water-cannon. Street battles last for two hours.

According to the president of the local municipal workers’ union: “The force upon us solutions that have been surpassed in Europe. The don’t care to plan a total management of garbage, with selection from the source, recycling, but only want to dig another dump. Garbage is a commodity for the work contractors, that see profit at our own expense. No, we are not willing to take this”.

10/1: Police occupation of major streets around and inside Keratea. The residents speak of uncontrolled police violence that only by chance hasn’t cause any fatalities yet. The police during their offensives regularly vandalise residents’ cars and properties.

12/1: A joyous night at the blockade, with music and talks. Photoes-Video: http://forkeratea.blogspot.com/2011/01/blog-post_12.html

13/1: Another night of tension. Molotov cocktails and stones, police use of tear gas and water-cannon. No arrests.

15/1: A group of 40 locals climbed the mountain to reach the dump construction area and sabotage the equipment and works, while the police guards of the company’s property were having a little party. When they went after the cops, one of them pulled out his firearm and pointed it at a local’s head. The local man dared the policeman to “shoot if you have the guts, and take a look aroung you, what’s going to happen to you next”, so the cops retreated.

16/1: A solidarity demonstration from Keratea’s townhall is organized by many left-wing organizations and parties.

Videos: Police violence in Lavrion-Keratea (65′): http://forkeratea.blogspot.com/2011/01/police-violence-in-lavrion-greece.html

Categories
Uncategorized

Forza Napoli! Τα σκουπίδια, η μαφία και η εξέγερση του Terzigno

Κάτι σάπιο υπάρχει…

Το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών δεν είναι πρωτόγνωρο για την Καμπάνια, την επαρχία της Νάπολης. Τα τελευταία χρόνια οι σωροί σκουπιδιών στα πεζοδρόμια, στοιβάζονταν για εβδομάδες, μέχρι -όχι σπάνια- την πυρπόλησή τους από αγανακτισμένους κατοίκους. Εκτός από την ενοχλητική μυρωδιά, σοβαρότερες ανησυχίες αφορούν τον υγειονομικό κίνδυνο, λόγω της συσσώρευσης κάθε είδους τοξικής ουσίας μαζί με τα καθημερινά οικιακά απόβλητα. Τα ποσοστά λευχαιμίας, λεμφωμάτων, μυελώματος, είναι τοπικά σε έξαρση, περνώντας κατά πολύ τον μέσο όρο της χώρας. Συχνά οι παιδίατροι συμβουλεύουν τις οικογένειες παιδιών που εμφανίζουν αναπνευστικά προβλήματα να μετακομίσουν. Καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης έρχονται και πάνε απ’ το 1994, καθώς οι διάφορες κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, έχουν αποδειχθεί ανίκανες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Τον Μάρτη του 2008 η συσσώρευση των σκουπιδιών στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης (στους αυτοκινητοδρόμους χρησιμοποιούταν πλέον μόνο η μια λωρίδα, καθώς οι άλλες κατακλύονταν απ’ τους σωρούς σκουπιδιών), προκάλεσε τόση οργή στους κατοίκους, που συνέβαλε στην πτώση της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Ρομάνο Πρόντι. Ο μετέπειτα πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει το ζήτημα και να υπόσχεται στους Ναπολιτάνους ότι θα “λυσει μια και καλή” το πρόβλημα καίγοντας τα σκουπίδια σε κλίβανους, κάπου μακριά… Μακριά απ’ την κοινή θέα, μακριά απ’ τη συνείδηση, καθώς μια τέτοια καύση τοξικών και μή προϊόντων θα είχε αναμφίβολα ανεξέλεγκτες συνέπειες για το περιβάλλον. Τελικά η κυβέρνησή του έρχεται τώρα, στην αποκορύφωση του προβλήματος να “δώσει λύση” κατασκευάζοντας ακόμα μία μεικτή χωματερή-“χυτά”, 20 χιλιόμετρα απ’ την Νάπολη, στο Terzigno, μια πόλη 16.000 κατοίκων στους πρόποδες του Βεζούβιου. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται. Τα μμε -εκπλήσσεται κανεις;- στηρίζουν με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά σχέδια. Κατηγορούν τους κατοίκους για τοπικισμό, για ανευθυνότητα -θυμίζει κάτι;-, για υποκινούμενους απ’ την Καμόρρα, την τοπική μαφία, ότι προτιμούν να συσσωρεύονται τα σκουπίδια στους δρόμους… Κι όμως, οι πρωτοβουλίες των κατοίκων προτείνουν μια εναλλακτική διαχείριση. Το κράτος απ’ την άλλη φαίνεται αποφασισμένο να διατηρήσει και να επεκτείνει το καθεστώς των χωματερών, ενώ τη φύλαξή τους αναλαμβάνει πλέον ο στρατός.

Η Καμόρρα είναι πράγματι “από πίσω”. Αλλά από ποιά μεριά;

Η μαφία, ως ιδιαίτερος τρόπος οργάνωσης της εργασίας και της απόσπασης υπεραξίας, αναπτύσσεται υπό συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, όπως αυτές που διόλου τυχαία άνθισαν στην ταραγμένη νότιο Ιταλία τους τελευταίους αιώνες. Έτσι προέκυψαν η cosa nostra (δική μας υπόθεση) στη Σικελία, η ‘ndraghetta (“ανδραγαθία”) στην Καλαβρία, και τέλος η camorra στην περιοχή της Νάπολης, όπως σχηματικά ονομάζονται τα συγκεκριμένα τραστ της εγκληματικής οικονομίας. Αναπτύχθηκαν αρχικά χάρη στην ικανότητά τους -υποκαθιστώντας το κρατικό μονοπώλιο της βίας- να επιβάλλουν έναν προστατευτισμό στον τοπικό καπιταλισμό και κάποιου είδους προστασία στους κατοίκους απ’ τις κρατικές αυθαιρεσίες, αν και στη συνέχεια, ξεπλένοντας την “μαύρη” συσσώρευση και ανελισσόμενοι στην επίσημη οικονομία του κράτους -μέσω του ελέγχου της διακίνησης ναρκωτικών και της αγοράς ψήφων-, εγκατέλειψαν κάθε κοινωνική νομιμοποίηση. Μια διαμάχη μεταξύ της cosa nostra και κομματιών του επίσημου κράτους, έφτασε στο σημείο χωρίς επιστροφή με την εκτέλεση των εισαγγελέων Φαλκόνε και Μπορσελίνο και την ακόλουθη θεαματική ανάπτυξη 150.000 στρατιωτών στη Σικελία, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, εξελίξεις που οδήγησαν πάντως στην εξουδετέρωση μεγάλου μέρους της ισχύος της cosa nostra επί της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Μια ανάλογη διαδικασία δρομολογήθηκε και για την περίπτωση της ‘ndraghetta τη δεκαετία του 2000-’10. Απ’ αυτές τις διαμάχες, η Camorra έμεινε σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι, κι έτσι αλώβητη. Στα τέλη της δεκαετίας του 2010 έχει υποσκελίσει κάθε άλλο δίκτυο της εγκληματικής οικονομίας, με τζίρο που ξεπερνάει το 7% του ιταλικού ΑΕΠ, σύμφωνα με τους πιο συντηρητικούς, επίσημους υπολογισμούς (κάτι τέτοια βλέπουν οι μπίζνεσμεν της λίγκας του βορρά και βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους)…

τί σχέση έχουν όμως όλ’ αυτά, με τα σκουπίδια; Πολύ απλά, η συγκομιδή και μεταφορά των σκουπιδιών, ελεγχόμενη από την Καμόρρα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων, μετά τα ναρκωτικά, και πολύ ψηλότερα από τα παράνομα φάρμακα, την πορνεία-προστασία, τους εκβιασμούς… Καθώς οι ιδιωτικές εταιρίες συγκομιδής σκουπιδιών ελέγχονται απ’ την Καμόρρα, επικερδή συμβόλαια κλείνονται με δήμους και επιχειρήσεις ολόκληρης της Ιταλίας, και ιδιαίτερα του βιομηχανικού βορρά που επιθυμούν να ξεφορτωθούν τα απόβλητά τους με κάθε τρόπο. Τα σκουπιδιάρικα των καθ’ όλα νόμιμων εταιριών της Καμόρρα λοιπόν, συσσωρεύουν όλους αυτούς τους τόνους απορριμάτων στην πόλη που έχουν υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχό τους, την Νάπολη. Στην περιοχή του Terzigno λοιπόν, κι εντός του εθνικού δρυμού του Βεζουβίου, υπάρχουν μια σειρά από φρέατα και σπήλαια, τα οποία χρησιμοποιεί η Καμόρρα ως χωματερές σκουπιδιών, ενώ τίτλους ιδιοκτησίας για τα περισσότερα απ’ αυτά, εμφανίζονται να έχουν συλληφθέντες μέλη συμμοριών, μεταξύ των οποίων κάποιος Salvatore La Marca. Ο συγκεκριμένος κύριος, κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός για τη δολοφονία ενός δημοτικού συμβούλου (του σοσιαλιστή Pascuale Cappuccio) που προωθούσε μέτρα ενάντια στην μαύρη οικονομία, ενώ τον ίδιο καιρό βρέθηκε νεκρός και ο Mimo Benevento του ιταλικού ΚΚ, γνωστός για τις ενοχλητικές οικολογικές του ανησυχίες. Ο La Marca από την Καμόρρα έκανε τελικά το πέρασμα στην “καθωσπρέπει” ζωή, κι έκτοτε η τύχη του αγνοείται. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ενασχόληση των κληρονόμων του με επενδύσεις αιολικής ενέργειας στο νησί της Σαρδηνίας (http://napoli.indymedia.org/node/13909). Η μαφία έχει ανοίξει και στη συνέχεια εγκαταλείψει στην τύχη τους ακόμα 4 χωματερές γύρω απ’ τον Bεζούβιο, συγκεντρώνοντας ανεξέλεγκτα κάθε είδους χημικών και τοξικών ουσιών. Η κατάσταση είναι αφόρητη για τους κατοίκους της περιοχής που βλέπουν τη γη τους να γίνεται ο σκουπιδότοπος της μαφίας, του βορρά, του Κεφαλαίου…

Όλο το καλοκαίρι έλαβαν χώρα διάφορες πρωτοβουλίες, με έμφαση κυρίως σε μια νομική υπεράσπιση της άρνησης των κατοίκων να υποδεχθούν τη χωματερή και συμβολικούς αποκλεισμούς, που προσέκρουσαν στην αδιαλλαξία και την καταστολή του κράτους.

22 Σεπτέμβρη: Πυρπόληση οχτώ σκουπιδιάρικων στο Terzigno.

24 Σεπτέμβρη: Συγκρούσεις στο Terzigno μεταξύ κατοίκων και ματ. Ένας μπάτσος τραυματίας και μια σύλληψη απ’ την μεριά των κατοίκων. Μπλόκα στους δρόμους γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.

26 Σεπτέμβρη: απρόκληση επίθεση των μπάτσων σε διαδηλωτές κοντά στη χωματερή.

28 Σεπτέμβρη: Νύχτα ταραχών στο Terzigno. Διαδηλωτές μπλοκάρουν σκουπιδιάρικα και αντιμετωπίζουν αστυνομικές διμοιρίες. Τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι συμμετέχουν.

16 Οκτώβρη: Μπλόκο διαδηλωτών έξω απ’ τη χωματερή.

Φωτογραφίες: http://www.wasteemergency.com/

17 Οκτώβρη: Συμπλοκές με τους μπάτσους και πυρπόληση οχημάτων της χωματερής…

Φωτογραφίες: http://www.wasteemergency.com/

18 Οκτώβρη: Εκδήλωση ενάντια στην μαφία και την υποβάθμιση του ιταλικού νότου. Ολονύχτιες συγκρούσεις γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.

19 Οκτώβρη: Δεύτερη συνεχόμενη νύχτα συγκρούσεων. Πέντε συλληφθέντες, τέσσερεις 19χρονοι κι ένας 57χρονος κάτοικος, μετά από επίθεση της αστυνομίας στις 3 την νύχτα, κατά του συγκεντρωμένου πλήθους που περιφρουρούσε τον αποκλεισμό της χωματερής. Αρκετοί κάτοικοι οχυρώνονται στη ψηλότερη περιοχή της πόλης, και κυκλοφορεί μια ανακοίνωση που υπογράφουν η “Κίνηση πολιτών του Terzigno” και η “Κίνηση για την υπεράσπιση της γης του Βεζουβίου”, ζητώντας: άμεσο κλείσιμο της χωματερής των φρεάτων λόγω ρύπανσης των υπογείων υδάτων, και δράσης για την αποκατάστασή τους, αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής, ριζική αναμόρφωση του περιφερειακού σχεδίου διαχείρισης απορριμάτων, σε συμφωνία με τις τοπικές κοινότητες.

20 Οκτώβρη: Τρίτη συνεχόμενη νύχτα ταραχών, με επιθέσεις εκατοντάδων νέων κυρίως, ενάντια στους αστυνομικούς, μετά την επίθεση της αστυνομίας στην περιφρούρηση. Ένα λεωφορείο πυρπολείται. Αυθόρμητη πορεία ξεκινάει το πρωί. Ο Santi Giuffrè, αστυνομικός διοικητής της Νάπολης προειδοποιεί σε συνέντευξή του: “η εξέγερση του Terzigno θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα νέο και ευρύτερο κύμα διαμαρτυρίας, ικανό να ενοποιήσει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες που εναντιώνονται στις δυσχαίριες της Καμπάνιας. Χρειαζόμαστε επαγρύπνηση για να εξασφαλίσουμε ότι άλλες ομάδες, οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτές, δε θα ενσωματωθούν και δε θα χειριστούν αυτήν την κατάσταση”.

Φωτογραφίες: http://www.wasteemergency.com/

21 Οκτώβρη: Επίθεση των μπάτσων μετά από ήρεμη διαδήλωση των κατοίκων, με το που αποχωρούν οι δημοσιογράφοι της RAI3 που την κάλυπταν: σοβαροί τραυματισμοί 2 ανήλικων αγοριών κι ενός άνδρα, οι μπάτσοι κατάσχουν κάμερες από ανεξάρτητους δημοσιογράφους, κάποιοι βρίσκουν άσυλο σε σπίτια κατοίκων, που περικυκλώνονται για ώρα. Ένα αγόρι τραυματίζεται σοβαρά όταν παρασύρεται από αστυνομικό όχημα. Ξεσπούν άγριες συγκρούσεις, με 20 αστυνομικούς τραυματίες και έναν διαδηλωτή. Δράσεις αλληλεγγύης στην Νάπολη. Η τοπική κίνηση πολιτών αναφέρει στο δελτίο τύπου της: “έχοντας χάσει κάθε ελπίδα σε όλους τους θεσμούς, καλούμε κάθε τοπική κοινότητα να μας στηρίξει σ’ αυτόν τον αγώνα που θα είναι μακρύς”.

Φωτογραφίες:http://www.wasteemergency.com, http://www.flickr.com/photos/chiaianodiscarica/sets/72157625087642999/

22 Οκτώβρη: Νέες ενισχύσεις για την αστυνομική φρουρά. Επιθέσεις κατά διαδηλωτών που περιφρουρούσαν τη ροτόντα, μέρος όπου διεξάγονται οι γενικές συνελεύσεις, η αντιπληροφόρηση, με σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών. Γράμμα ενός μπάτσου που “απολογείται” για την σπασμένη μύτη μιας διαδηλώτριας 15αριά φορές, πριν επιστρέψει στο έργο του. Ένταση κατά την βίαια απομάκρυνση διαδηλωτών απ’ το χωριό Sant’Arcangelo από δρόμο που οδηγεί στη χωματερή για να περάσουν φορτηγά.

23 Οκτώβρη: Νέα νύχτα ταραχών, στην πυρά παραδίδεται ένα μεταφορικό φορτηγό. Οι συγκρούσεις κρατούν μέχρι το πρωί. Εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων CS.

Φωτογραφίες: http://berthoalain.wordpress.com/2010/10/24/conflit-des-ordures-emeute-a-terzigno-23-octobre-2010/

24 Οκτώβρη: Πάνω από 10.000 κάτοικοι του Terzigno, του γειτονικού Boscoreale και Ναπολιτάνοι διαδηλώνουν ενάντια στην κατασκευή χωματερής. Γενική συνέλευση και δράσεις αντιπληροφόρησης. Τα μμε “ανακαλύπτουν” πίσω απ’ τους διαδηλωτές είτε τη CGIL ή την μαφία… Ένας 49χρονος τεχνικός, ο Silvano Di Bonito σκοτώνεται σε δυστύχημα κατά την εργασία του στη χωματερή Stir, στο βωμό της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

25 Οκτώβρη: απαγορεύεται η είσοδος σε ιατρική ομάδα στην υπό κατασκευή χωματερή. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης συνεχίζεται ενώ δεκάδες διμοιρίες της ιταλικής αστυνομίας περικυκλώνουν τους εξεγερμένους κατοίκους του Terzigno…

 

Πηγές:
http://vesuvioinlotta.blogspot.com
http://napoli.indymedia.org

Φωτογραφίες:
http://www.facebook.com/album.php?aid=2092049&id=1378984864&l=d0321b30eb
http://www.facebook.com/album.php?aid=2091955&id=1378984864&l=c0f579543d
http://napoli.indymedia.org/node/13874

Ένα τραγούδι (tammurriata) για τον αγώνα κατά της χωματερής:
http://napoli.indymedia.org/node/13877

Blog της κίνησης για την υπεράσπιση της γης του Βεζουβίου:

http://vesuvioinlotta.blogspot.com/

Categories
Translations

The case of the 27 activists of Parnitha (Athens, 2007)

The case of the 27 activists of Parnitha (Athens, 2007)

Ok, This isn’t exactly news. It is a report on the case of the 27 activists prosecuted for an eco-action in Parnitha mountain, near Athens, back at 2007. They are all free without charges, though I thought since this contact wasn’t active at the time, there should be a report on that even now, for archive use.

***


Sunday, July 29 2007, one month after the destructive sprawl arson at Parnitha mountain, Athens, 27 activists got arrested near the mountain, accused for a symbolic attack with paintbombs against the “Mont Parnes” casino, earlier that day.
The casino is built within the natural forest of Parnitha, and remained untouched during the arsons that destroyed a large part of Greece’s forests and wildlife and costed more than 67 people their lives, since the local firemen were sent to protect the casino’s infrastructure and not the forest. The casino is even planning its expansion inside the damaged forest area, a part of wich (around 20.000 acres) was donated to the casino by the Greek government, right after the arsons, so as to “protect” it. The casino belongs by 51% to a Greek state’s agency, and by 49% to private companies, mainly “Regency Entertainment-BC Partners”.
Two days before that, an “Open Assembly from Strefis hill” organised a march in the forest and blockaded the casino’s teleferik, facing intense police pressure.
On the 29th, the police mobilised riot-policemen, police cars, helicopters and special police squads. This operation resulted in the arrest of 27 activists, who were beaten while hand-cuffed. Inside GADA (Athens police headquarters), they were tortured and deprived of any phone calls, even to their lawyers. After their strong dissent inside GADA, and the gathering of supporters outside the building, those injured heavily were sent to a hospital, and the police announced the accusations against the 27.
On Monday 30, the 27 activists appeared before a district attorney. The riot police, outside the jury, attacked supporters gathered but was repelled succesfully.
The activists, in a communique they circulated on August 5, signed “The deers of Parnitha” state they decided to act against the casino “recognising the fact that its presence is irrelative and totally competitive to the natural forest, and that it is needed to kick it out and prevent its expansion. That’s why this paint attack was a symbolic, fair and posetive action aiming to contribute in the awakeningof an equal social justice”. They also mention that “The day we climbed up the mountain was when a provocative declaration of a goofy celebrity of the ruling class named Aris Spiliotopoulos, parliament member of New Democracy, accusing the anarchists for the forest arsons” and that “as friends of the forest and the mountain of Parnitha we couldn’t limitate to the protests that took part in the city, we went up to the place of the crime, where the forest was burnt and the monstrous casino raised among thousands of burnt trees. Thus, the morning of Sunday, June 29 we realised an intervention outside Regency Casino at Parnitha, lifting a banner writing “Kick the casino out of Parnitha” and chanting slogans as “Our rage won’t be put out – kick the casino out”, “Either a casino or a forest, take your roulettes and go home”, while the security guards run away inside the casino from where they kept watching us, once they realised they ‘re not in danger. During the intervention, red paint (symbolizing the blood of innumerable animals lost during the last fire) was thrown at the entrance and the front walls of the casino, and slogans were spray painted on them, against the presence of the casino in the forest. Then, after our intervention and the symbolic attack against this church of gambling, and after we passed through the burnt zones, we continued our route through passages inside the forest zones and the streams of our beloved mountain, while above us two police helicopters were looking for us, and police units with buses, jeaps and motorbikes, riot policemen, crime units, special police forces, frontier patrols and undercover policemen where hunting us. We are also aware of the fact that the chief leaders of the Greek police went up the mountain and settled outside a refuge at “Bafi” where they headed the whole operation asking desperately for the arrest of all those that “dared to hit the casino”.
According to witnesses, local municipality officers but also a few residents helped the police spot them.
On Monday, January 7, around 30 persons occupied a radio station in Athens and transmitted messages of solidarity to the 27 arrestees. Meanwhile, many groups around Greece circulated posters and communiques in solidarity to the 27 activists.
On January 10, the 27 activists faced a jury in Athens, where more than a hundred supporters attended. All 27 were found not guilty for the accusations concerning throwing paint at the casino, while two of them were found guilty for “dissobedience” and set on parole because they denied to give their identity while they were under arrest. After the trial, while they were leaving the jury, the cops tried to stop the two claiming they had to pay around 70 euros for extra jury expenses, though supporters from the audience intervened so they managed to leave without paying anything.
The 27 are set free, without charges.

***

Also check out some photos of the marches at Parnitha:
at athens IMC
Of the paint attack against the casino:
at indy.gr
Of a march, at the site of the Open Assembly at Strefis hill:


Earth Liberation Prisoners Support! – Greece

Categories
Fredy Perlman

Πρόοδος και πυρηνική ενέργεια – Fredy Perlman

Πρόοδος και Πυρηνική Ενέργεια:

Η καταστροφή της ηπείρου και των ανθρώπων της

Του Fredy Perlman

Το παρακάτω κείμενο πρωτοεμφανίστηκε σε ένα ειδικό αντι-πυρηνικό τεύχος του αντιεξουσιαστικού περιοδικού Fifth Estate στις 8 Απρίλη 1979. Είχε γραφτεί έναν χρόνο νωρίτερα, μετά από ένα ατύχημα στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Three Mile Island στην ανατολική Pennsylvania. Καθώς τα νέα για το ατύχημα γίνονταν γνωστά, οι επίσημες αρχές επέμεναν: «Δεν υπάρχει λόγος υπερβολής, η κατάσταση είναι σταθερή, οι αρχές έχουν τον πλήρη έλεγχο», όμως τελικά οι άνθρωποι που ζούσαν κοντά στο εργοστάσιο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους. Εδώ ο Fredy Perlman μας υπενθυμίζει πώς επέδρασαν στους κατοίκους οι καταστροφές, οι υποσχέσεις και η αστυνομική παρέμβαση που πάντοτε συνοδεύουν το Κεφάλαιο.

Η συνειδητή δηλητηρίαση των ανθρώπινων όντων, του εδάφους και των άλλων ζωικών ειδών μπορεί μόνο επιστρατεύοντας την πιο χονδροειδή υποκρισία να ονομαστεί «ατύχημα». Μόνον όποιος κλείνει τα μάτια του μπροστά στην πραγματικότητα μπορεί να ισχυρίζεται ότι αυτή η συνέπεια της Τεχνικής Προόδου δεν είχε «προβλεφθεί».

Η μόλυνση και η εξάλειψη κάθε ζωής που κατοικούσε την ήπειρο στο όνομα «ανωτέρων όντων» μπορεί να ξεκίνησε στην Ανατολική Pennsylvania, αλλά όχι στις τελευταίες βδομάδες.

Δυο αιώνες πριν, στην περιοχή που τελευταία δηλητηριάστηκε από τη ραδιενέργεια του Three Mile Island, κερδοσκόποι με ονόματα όπως Franklin, Morris, Washington και Hale αναγκάζονταν να κρυφτούν πίσω από ταμπέλες όπως η εταιρία Vandalia και η εταιρία Ohio. Οι εταιρίες αυτές είχαν έναν σκοπό: να πουλήσουν τη γη για το κέρδος. Τα υποκείμενα πίσω από τις εταιρίες αυτές είχαν έναν στόχο: να απομακρύνουν κάθε εμπόδιο που έμπαινε στο δρόμο της ελεύθερης ανάπτυξης της κερδοφορίας, είτε τα εμπόδια αυτά ήταν ανθρώπινα είτε χιλιετείς πολιτισμοί είτε δάση, ζώα ή ακόμα χείμαρροι και βουνά. Ο στόχος τους ήταν να Εκπολιτίσουν την ήπειρο, να την εισάγουν σε έναν κύκλο δραστηριοτήτων που ποτέ πριν δεν εφαρμόζονταν εδώ: Εργασία, Αποταμίευση, Επένδυση, Αγοραπωλησίες – ο κύκλος της αναπαραγωγής και της επέκτασης του Κεφαλαίου.

Το κύριο εμπόδιο σ αυτή τη διαδικασία συνίστατο στα ανθρώπινα όντα που είχαν ζήσει σ αυτήν την ήπειρο για χιλιετίες και οι οποίοι, χωρίς Νομοθεσίες ή Κυβερνήσεις ή Εκκλησίες, απολάμβαναν τον ήλιο, τα ρυάκια, τους δασότοπους, τα διάφορα είδη φυτών και ζώων, και ο ένας τον άλλον. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούσαν τη ζωή αυτοσκοπό, κι όχι ένα μέσο που οφείλει να τεθεί στην υπηρεσία «ανώτερων» σκοπιμοτήτων. Δεν προσέγγισαν τον Πολιτισμό, όπως τα περίεργα παιδιά ένα βάζο με μαρμελάδα, όπως θα περίμεναν οι Φρανκλίνοι και οι Ουάσιγκτον. Αντιθέτως -Δεν ήθελαν σχεδόν τίποτα από όσα είχε να τους δώσει ο Πολιτισμός. Ήθελαν ίσως κάποια από τα όπλα, κι αυτά μόνο για να υπερασπιστούν την ελευθερία τους ενάντια στην περαιτέρω εξάπλωση του Πολιτισμού. Προτιμούσαν τον θάνατο από μια ζωή περιορισμένη στην Εργασία, την Αποταμίευση, τις Επενδύσεις και τις Αγοραπωλησίες. Σε μια τελική απεγνωσμένη απόπειρα να εκδιώξουν τον Πολιτισμό και τα Πλεονεκτήματά του πέρα από τη θάλασσα, σε μια εξέγερση που πλέον τη θυμόμαστε σαν όνομα ενός αυτοκινήτου, οι πολεμιστές τους αντιστάθηκαν στους άρπαγες της γης και τους μισθοφόρους τους από το Ontario, το Michigan, το Ohio και τη δυτική Pennsylvania. Γι αυτήν την αδιάλλακτη αντίστασή τους κέρδισαν από τους Πολιτισμένους τον τίτλο του ’γριου. Η ονομασία αυτή έδωσε στους Εκπολιτιστές το άλλοθι να τους εξολοθρεύσουν χωρίς δισταγμούς ή τύψεις: «Στείλτε τους κουβέρτες με ευλογιά», διέταξε ένας από τους διοικητές της εξολόθρευσης.

Τα πρόσφατα εορτασμένα 200 χρόνια της αμερικανικής ανεξαρτησίας μνημονεύουν την ημέρα που, δέκα χρόνια νωρίτερα, οι άρπαγες της γης, οι κερδοσκόποι και οι σύμμαχοί τους, αποφάσισαν να επιταχύνουν την εξολόθρευση της ανεξαρτησίας της περιοχής δυτικά του Three Mile Island. Ο βασιλική εξουσία ήταν πολύ μακριά για να προστατεύει κατάλληλα τις επενδύσεις, και σε κάθε περίπτωση φεουδαρχική, και δεν συμφωνούσε πάντα με τις επιδιώξεις των κερδοσκόπων. Αποτραβήχτηκε ακόμα περισσότερο, σε βαθμό να ενισχύσει τα σύνορα που συμφωνήθηκαν κατόπιν συνθηκών με τους ’γριους. Αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα αποτελεσματικό όργανο κάτω από τον άμεσο έλεγχο των αρπάγων της γης και αφιερωμένο αποκλειστικά στην ευημερία των επιχειρήσεών τους. ’τυπες οργανώσεις της συνοριακής αστυνομίας όπως οι Paxton Boys ήταν πάντα ικανές για να σφάζουν ιθαγενείς κατοίκους απομονωμένων χωριών όπως η Conestoga. Τέτοιοι όμως σχηματισμοί των συνόρων ήταν πολύ μικροί και προσωρινοί, και σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι από την ενεργή συναίνεση κάθε συμμετέχοντα, όπως και από τους ίδιους τους ιθαγενείς μαχητές. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν αποτελούσαν ούτε καν κατάλληλες αστυνομικές οργανώσεις. Οι κερδοσκόποι συμμάχησαν με τους ιδεαλιστές και τους ονειροπόλους, και πίσω από συνθήματα για Ελευθερία, Ανεξαρτησία και Ευτυχία, πήραν την κυβερνητική, στρατιωτική και αστυνομική εξουσία στα χέρια τους.

Ενάμιση αιώνα πριν, ένα πιο αποτελεσματικό όργανο για την ανάπτυξη του Κεφαλαίου, ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Οι στρατιωτικές και αστυνομικές οργανώσεις βασισμένες στην υπακοή και την υποταγή, κι όχι στην ενεργή συναίνεση, ήταν έτοιμες πλέον να δράσουν εναντίον των ανθρώπων που αντιστέκονταν σε ένα τέτοιο καθεστώς για 20.000 χρόνια, αν όχι για περισσότερα. Το Κογκρέσο πέρασε μια από τις πιο επιδεικτικές νομοθεσίες του: τον Νόμο Απομάκρυνσης των Ινδιάνων. Μέσα σε μερικά χρόνια, κάθε αντίσταση, κάθε δραστηριότητα που δεν ήταν μια δραστηριότητα του Κεφαλαίου, εξορίστηκε από ολόκληρη την περιοχή από το Three Mile Island μέχρι τον Μισισιπή, κι από τα νότια του Michigan μέχρι τη Georgia. Η Κυβέρνηση, που γρήγορα έγινε μια από τις πιο ισχυρές του κόσμου, δεν είχε διστάσει ως τώρα να δηλητηριάσει με ευλογιά ή να κατασφάξει τους χωρικούς. Η Απομάκρυνσή τους συνδυάστηκε με έναν συνδυασμό από καταστροφές, εξαγγελίες και αστυνομικές παρεμβάσεις. Οι εναπομείναντες ελεύθεροι ιθαγενείς δεν μπόρεσαν να αντισταθούν σε αυτόν τον συνδυασμό χωρίς να τον αποδεχτούν, αλλά δεν μπορούσαν και να τον αποδεχτούν χωρίς να πάψουν να είναι ελεύθεροι. Επέλεξαν να παραμείνουν ελεύθεροι, να παραμείνουν οι τελευταίοι άνθρωποι μεταξύ του Three Mile Island και του Μισισιπή, και ως τέτοιοι «Απομακρύνθηκαν».

Καθώς οι έποικοι προχώρησαν στα απελευθερωμένα εκκενωμένα εδάφη όπου ακόμα κι ο αέρας που ανέπνεαν τους έδινε μια γεύση της πρόσφατα εξολοθρευμένης ελευθερίας, μεταμόρφωσαν τους απέραντους δασότοπους σε μεγεθυσμένες αντιγραφές της κόλασης την οποία είχαν αφήσει πίσω τους. Η απόλαυση των μονοπατιών και των δασών σταμάτησε: τα δάση κάηκαν, τα μονοπάτια έδωσαν τη θέση τους σε λεωφόρους που θα διασχίζονταν όσο γρηγορότερα επίτασσε η κυκλοφορία του Κεφαλαίου. Η ευτυχία έπαυσε να αποτελεί το σκοπό της ζωής: η ίδια η ζωή έγινε απλά το μέσο, ο σκοπός έγινε το κέρδος. Η ποικιλία εκατοντάδων κουλτούρων μειώθηκε στην ομοιομορφία μιας μοναδικής ρουτίνας: Εργασία, Αποταμίευση, Επενδύσεις, Αγοραπωλησίες, κάθε μέρα, από την αυγή ως τη δύση, και μετά τη δύση μέτρημα του χρήματος. Κάθε προηγούμενη δραστηριότητα, και κάθε ίχνος νέας, μετασχηματίστηκε από πηγή ευτυχίας σε πηγή κέρδους. Το καλαμπόκι, τα φασόλια, ο χυλός, οι «τρεις αδερφές» που σέβονταν και αγαπούσαν οι προηγούμενοι κάτοικοι της περιοχής, έγιναν απλά εμπορεύματα προς πώληση στις αγορές τροφίμων. Οι σπορείς και οι συλλέκτες τους δεν τα καλλιεργούσαν πια για να τους ευχαριστούν στα γεύματά τους, τις γιορτές και τις τελετές τους, αλλά για να τα πουλήσουν για κέρδος. Η ευχάριστη τεμπελιά της κηπουρικής αντικαταστάθηκε με τη σκληρή δουλειά του γεωργού, τα μονοπάτια έδωσαν τη θέση τους στις ράγες του σιδηροδρόμου, το περπάτημα περιορίστηκε από την κυκλοφορία γιγαντιαίων τροχοφόρων που κινούνταν με κάρβουνο, τα κανό παραμερίστηκαν από πλωτές πόλεις που δε σταματούσαν πουθενά προκειμένου να γεμίσουν τον αέρα με τα προϊόντα των καύσεών τους, και τους μαύρους καπνούς τους. Οι «τρεις αδερφές», μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια, υποβαθμίστηκαν σε απλά εμπορεύματα, όπως επίσης τα δένδρα που έγιναν ξυλεία, τα ζώα που έγιναν κρέας, κι ακόμα τα ταξίδια, τα τραγούδια, οι μύθοι και οι ιστορίες των νέων κατοίκων της ηπείρου.

Και οι νέοι κάτοικοι ήταν εκεί: στην αρχή εκατοντάδες, έπειτα χιλιάδες, τελικά εκατομμύρια. Όταν η εισαγωγή σκλάβων πήρε τέλος, εισήχθηκε το πλεόνασμα πληθυσμού από τις παρακμάζουσες δυνάμεις της μετα-φεουδαρχικής Ευρώπης. Οι πρόγονοί τους αγνοούσαν την ελευθερία για τόσο πολλές γενιές, που ακόμα και η ανάμνησή της είχε εξαλειφθεί από την μνήμη τους. Οι έποικοι, πρώην εργάτες γης ή εργαζόμενοι σε ιδιοκτησίες που ολοένα και ταχύτερα μετατρέπονταν σε εταιρίες, κατέφταναν εκπαιδευμένοι ήδη ώστε να αποζητούν αυτά ακριβώς που μπορούσε να τους παρέχει το Κεφάλαιο, κι έτσι η υποβάθμιση της ζωής που επέβαλλε το Κεφάλαιο τους φάνηκε ως ελευθερία συγκρινόμενη με τα δεδομένα των προηγούμενων περιορισμένων εμπειριών τους.

Πούλησαν τις ιδιοκτησίες τους σε επενδυτές γης, μεταφέρονταν σ’ αυτές χάρη στους επενδυτές του σιδηροδρόμου, εξόπλιζαν τα αγροκτήματά τους χάρη στους τραπεζικούς επενδυτές, επίπλωση και ένδυση παρείχαν τα ίδια συμφέροντα, συχνά οι ίδιοι επιχειρηματικοί Οίκοι που τους εξασφάλιζαν το οτιδήποτε, σε μια κλίμακα κέρδους που καμιά προηγούμενη εποχή δε θα θεωρούσε «δίκαιο», κι όμως έγραφαν περήφανοι στους συγγενείς τους στον παλιό κόσμο ότι είχαν γίνει κύριοι του εαυτού τους, ότι ήταν πια ελεύθεροι καλλιεργητές, όμως στο άδειο τους στομάχι και στον ασθενικό χτύπο της καρδιάς τους αισθάνονταν την αλήθεια: ήταν υποδουλωμένοι σε ένα αφεντικό ακόμα πιο δυσδιάκριτο, απάνθρωπο και αφηρημένο απ’ ότι οι παλιοί τους αφέντες, ένα αφεντικό που η δολοφονική του εξουσία, όπως η ραδιενέργεια, μπορούσε ίσως να γίνει αισθητή αλλά όχι άμεσα ορατή. Είχαν μετατραπεί σε δουλοπάροικους του Κεφαλαίου. (Κι όσο για κείνους που ωθούνταν ως «ανειδίκευτοι βοηθοί» ή «εργατικά χέρια» στις φάμπρικες που παρήγαγαν τα μέσα και τους σιδηροδρόμους: αυτοί δεν είχαν και πολλά για να καυχηθούν στα γράμματά τους, απ’ όπου κι αν είχαν ξεκινήσει ανέπνεαν τουλάχιστον καθαρότερο αέρα).

Έναν αιώνα μετά την εξέγερση που συνδέθηκε με το όνομα Pontiac, ένας αιώνας γεμάτες με απεγνωσμένη αντίσταση από του επιγόνους του Pontiac ενάντια στην περαιτέρω διείσδυση του Κεφαλαίου, και κάποιοι από τους εποίκους καλλιεργητές ξεκίνησαν να μάχονται ενάντια στον περιορισμό τους σε υπηρέτες του σιδηροδρόμου, των υποδομών και του πιστωτικού Κεφαλαίου. Κάποιοι λαϊκιστές αγρότες, βάλθηκαν να συλλάβουν και να φυλακίσουν τους Rockefellers, τους Morgans, και τους Goulds που ευθύνονται άμεσα για την υποβάθμισή τους, αλλά η εξέγερσή τους ήταν μόνο μια αποδυναμωμένη ηχώ της πρότερης ανταρσίας των Ottowas, Chippewas, Delawares και Potawatomies. Οι αγρότες στράφηκαν ενάντια στις προσωπικότητες αλλά εξακολούθησαν να συμμερίζονται την κουλτούρα που ευθυνόταν για την υποβάθμισή τους. Συνεπώς, απέτυχαν να ενωθούν, αλλά ακόμα και να αναγνωρίσουν ως δική τους, την ένοπλη αντίσταση των ανθρώπων των πεδιάδων, των τελευταίων που υπερασπίστηκαν εξ’ ολοκλήρου την ήπειρο ενάντια στην μετατροπή της σε ένα νησί του Κεφαλαίου – ένας αγώνας που τσακίστηκε βάσει της μεθοδολογίας των αρχαίων Ασσυρίων (αλλά και των σύγχρονων σοβιετικών) των μαζικών εκτοπισμών, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των σφαγών αμάχων και μιας ακατάπαυστης πλύσης εγκεφάλου μέσω στρατιωτικών και ιεραποστολικών οργάνων.

Όσο μαχητικοί και θαρραλέοι κι αν υπήρξαν μερικοί από αυτούς, οι αγωνιζόμενοι καλλιεργητές σπάνια έθεταν την απόλαυση και τη ζωή πάνω από την εργασία, την αποταμίευση και το κέρδος, και το κίνημά τους εκτροχιάστηκε όταν ριζοσπάστες πολιτικοί διείσδυσαν σ αυτό και εξίσωσαν την επιθυμία για μια νέα ζωή με μια επιθυμία για έναν νέο Ηγέτη. Η μορφή της εκτροχίασης του Λαϊκιστικού κινήματος έγινε η μορφή που πήρε το εργατικό κίνημα στον αιώνα που ακολούθησε. Οι πολιτικοί που έσκαψαν το λάκκο του λαϊκισμού ήταν οι πρωτεργάτες της ατελείωτης διάσπασης σε ιεραποστολικές σέχτες, βασισμένες οργανωτικά στα πρότυπα της Ιησουσίτικης Τάξης αλλά υιοθετώντας τα δόγματα του ενός ή του άλλου κομμουνιστικού, σοσιαλιστικού ή αναρχικού Βιβλίου. Έτοιμοι να μεταπηδήσουν ανά πάσα στιγμή οπουδήποτε βρίσκονταν άνθρωποι που πάλευαν για ν ανακτήσουν την ίδια την ανθρωπιά τους, καπέλωναν την μια μετά την άλλη εξέγερση με τα δόγματά τους, τις οργανώσεις τους και την ηγεσία τους που επιβάλλονταν στους ανθρώπους που μάχονταν για τη ζωή. Αυτοί οι παλιάτσοι, για τους οποίους αυτό που έλειπε ήταν οι φωτογραφίες και οι ομιλίες τους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, έγιναν τελικά καπιταλιστές που βγάλαν στην αγορά το μόνο εμπόρευμα που είχαν στήσει στη γωνία: την εργασία.

Λίγο πριν τον ερχομό του αιώνα μας (20ου), καθώς η δυναμική αντίσταση απομακρυνόταν για πάντα, με μια ψευδο-αντίσταση που ήταν στην πραγματικότητα το εργαλείο για την τελική υποβάθμιση της ανθρώπινης δραστηριότητας σε μια ποικιλία εναλλακτικών του Κεφαλαίου, το πιο ενδεδειγμένο όργανο για την δημιουργία του κέρδους απαλλάχθηκε από κάθε εξωτερικό εμπόδιο. Είχε πάντοτε τα εσωτερικά του εμπόδια: τις διάφορες φράξιες του Κεφαλαίου, τους Vanderbilts, τους Goulds και τους Morgans, που συνεχώς έστρεφαν τα όπλα τους ο ένας προς τον άλλον έτσι ώστε ολόκληρη η οικονομική δομή να απειλείται να τιναχθεί στον αέρα από τα μέσα. Ο Rockefeller και ο Morgan πρωτοστάτησαν στη συγχώνευση, συνενώνοντας τις διάφορες φράξιες: οι εύποροι επενδυτές διαμοίραζαν τους πόρους τους ο ένας στην επιχείρηση του άλλου, οι διευθυντές άλλαζαν μεταξύ τους θέσεις, και όλοι μαζί μοιράζονταν το συμφέρον στην ανεμπόδιστη πορεία του νέου οργάνου. Με την σπάνια εξαίρεση της επιβίωσης μεμονωμένων και οικογενειακών επιχειρήσεων, οι υπόλοιπες διευθύνονταν από επενδυτικά γραφεία που διαφοροποιούνταν από τα υπόλοιπα κυρίως από το μέγεθος των επενδύσεών τους. Το καθήκον των διευθυντών ήταν να υπερπηδήσουν κάθε εμπόδιο, ανθρώπινο ή φυσικό, με έναν μόνο περιορισμό: την αποτελεσματική λειτουργία των άλλων επιχειρήσεων που συλλογικά συνιστούσαν το Κεφάλαιο.

Δυο αιώνες πριν, οι έρευνες των φυσικών και χημικών επιστημόνων στη διάθεση του Κεφαλαίου, οδήγησαν στην ανακάλυψη ότι οι πρώτες ύλες πάνω και κάτω από το έδαφος δεν ήταν και τα μόνα υλικά προς εκμετάλλευση. Φάνηκε ότι ακόμα και οι «απελευθερωμένοι» πυρήνες συγκεκριμένων ουσιών ήταν ακόμα πιο εκμεταλλεύσιμοι από το Κεφάλαιο. Η καταστροφή της ύλης σε ατομικό επίπεδο, αρχικά βρήκε την εφαρμογή της ως το πιο χυδαίο όπλο που είχαν ποτέ στη διάθεσή τους ανθρώπινα χέρια, έγινε τελικά το τελευταίο εμπορευματικό αγαθό. Την ίδια στιγμή οι τόκοι, τα γραμμάτια και οι αγορές εξοπλισμών από τους καλλιεργητές, καθώς και τα υπό εξαφάνιση δένδρα και ζώα του δάσους, είχαν πάψει να θεωρούνται ενδιαφέροντα ως πηγές σημαντικών κερδών. Οι εταιρίες ενέργειας που είχαν ήδη αναμειχθεί στα μονοπώλια ουρανίου και πετρελαίου έγιναν αυτοκρατορίες ισχυρότερες από κάθε κράτος το οποίο τους βοηθούσε να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους. Στο εσωτερικό των αυτοκρατοριών αυτών, η υγεία και η διαβίωση ενός «αποδεκτού» αριθμού κατοίκων της υπαίθρου και της πόλης ισορροπούσε απέναντι σε μια «αποδεκτή» αύξηση ή απώλεια κερδών. Κάθε πιθανή λαϊκή απάντηση στους υπολογισμούς αυτούς χειραγωγήθηκε από συνετό συνδυασμό καταστροφής, υποσχέσεων και αστυνομικής βίας.

Η δηλητηρίαση των ανθρώπων στην Ανατολική Pennsylvania με καρκινογόνο ραδιενέργεια από ένα σύστημα που αφιερώνει μια γενναία μερίδα της δραστηριότητάς του στην «υπεράσπισή» του ενάντια στην πυρηνική απειλή από το εξωτερικό…

Η μόλυνση του φαγητού το οποίο καταναλώνεται από τους εναπομείναντες κατοίκους της ηπείρου, και η καταστροφή της παραγωγής των καλλιεργητών που είχαν αφιερώσει στωικά τις ζωές τους στην ανάπτυξη αυτού του εμπορεύματος που αποτελούσε βασικό ενδιαφέρον του Κεφαλαίου μισό αιώνα πριν.

Η μετατροπή της ηπείρου σε ένα κυριολεκτικό ναρκοπέδιο, με την άνευ προηγουμένου χρήση φονικών όπλων και εκρηκτικών, μιας ηπείρου που κάποτε κατοικούνταν από ανθρώπινα όντα που ζούσαν για να απολαμβάνουν τον αέρα, τον ήλιο, τα δένδρα, τα ζώα και κάθε τι…

Η δυστοπία μιας ηπείρου που καλύπτεται από καπνίζοντα ηφαίστεια, με τα εκκωφαντικά ηχεία τους να επαναλαμβάνουν το ίδιο ηχογραφημένο μήνυμα πάνω από την απανθρακωμένη γη: «Δεν υπάρχει λόγος υπερβολής, η κατάσταση παραμένει σταθερή, οι αρχές έχουν τα πάντα υπό έλεγχο»…

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ατύχημα. Είναι η παρούσα φάση της προόδου της Τεχνολογίας, δηλαδή του Κεφαλαίου, του Φρανκενστάιν της Mary Wollstonecraft Shelley, που θεωρείται «φυσική» από τους επίδοξους διευθυντές που ανυπομονούν να πάρουν την κατάσταση στα «επαναστατικά» χέρια τους. Για διακόσια χρόνια το Κεφάλαιο αναπτύχθηκε καταστρέφοντας τη φύση, απομακρύνοντας και εξολοθρεύοντας τους ανθρώπους. Το Κεφάλαιο κήρυξε πλέον μια νέα μετωπική επίθεση εναντίον στους ίδιους τους υπηκόους τους. Οι υπολογιστές του έχουν ξεκινήσει ήδη να λογαριάζουν την αξία χρήσης αυτών που είχαν εκπαιδευτεί να θεωρούν εαυτούς τους προνομιούχους του.

Αν τα πνεύματα των νεκρών μπορούσαν να αναβιώσουν ανάμεσα στους ζωντανούς. Οι πολεμιστές Ottawa, Chippewa και Potawatomi θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον αγώνα από κει που τον άφησαν δυο αιώνες πριν, ενισχυμένοι από τις δυνάμεις των Sioux, των Dakota, των Nez Perce, των Yana και των Medoc και των αμέτρητων φυλών που οι γλώσσες τους έχουν σιγήσει πια. Μια τέτοια δύναμη θα μπορούσε να σταματήσει τους εγκληματίες που φυσικά δεν πρόκειται να έρθουν ενώπιον κανενός δικαστηρίου. Οι πολυάριθμοι πράκτορες του Κεφαλαίου θα αφήνονταν τότε να εξασκήσουν την αγαπημένη τους ρουτίνα της εργασίας- αποταμίευσης- επένδυσης- αγοραπωλησίας, βασανίζοντας ίσως ο ένας τον άλλον με καταστροφές, υποσχέσεις και αστυνομική βία, μέσα στα ανενεργά και αποσυνδεδεμένα εργοστάσιά τους, αμπαρωμένοι στους θαλάμους πλουτωνίου.

Fredy Perlman – 1979

μετάφραση στα ελληνικά: Αύγουστος 2007

Categories
Uncategorized

Επιστήμη ίσον Κεφάλαιο – Dot Matrix

Επιστήμη ίσον Κεφάλαιο – Dot Matrix

[Πηγή: Anarchy magazine]

Η Επανάσταση δεν μπορεί πλέον να σημαίνει απλά την καταστροφή κάθε τι παλιού και συντηρητικού, καθώς το κεφάλαιο το έχει ήδη κάνει αυτό για τον εαυτό του. Μάλλον θα φαίνεται σαν η επιστροφή σε κάτι (μια επανάσταση με την μαθηματική έννοια του όρου – σ.τ.μ. revolution=περιστροφή), μια επιστροφή στην κοινότητα, όμως όχι σε κάποια από τις μορφές τις οποίες έχει πάρει ιστορικά. Η Επανάσταση θα γίνει αισθητή μέσα από την καταστροφή κάθε τι που είναι ότι πιο «σύγχρονο» και «προδευτικό» (μιας και επιστήμη ίσον κεφάλαιο). Jacques Camatte [1]

Η επιστήμη είναι ένα σύστημα συσσώρευσης γνώσης βασισμένο στον εμπειρισμό, τον πειραματισμό, την εξατομίκευση, την εκλογίκευση, την αιτιολόγηση και τον μεθοδολογικό νατουραλισμό, με στόχο την εξεύρεση της αλήθειας. Οι θεωρίες -υποθέσεις πρόβλεψης- είναι η βασική γνωστική μονάδα του συστήματος αυτού. Η επιστήμη επίσης αναφέρεται στο σώμα της γνώσης που έχει βρεθεί μέσα από την έρευνα.

«Οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν πως η επιστημονική έρευνα πρέπει να ενταχθεί στην επιστημονική μέθοδο, μια διαδικασία αξιολόγησης εμπειρικών γνώσεων κάτω από την λειτουργική υπόθεση του μεθοδολογικού υλισμού, ο οποίος εξηγεί τα υπό παρατήρηση γεγονότα στην φύση υπό φυσικές συνθήκες χωρίς να υποθέτει την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του υπερφυσικού. Ειδικά εξειδικευμένες μελέτες που κάνουν χρήση εμπειρικών μεθόδων αναφέρονται επίσης ως επιστήμες…[2]

Συζητήσεις σχετικά με την επιστήμη περιπλέκονται ακόμα περισσότερο μιας και η λέξη αναφέρεται σε διακριτά κι όμως συνδεδεμένα αντικείμενα. Για παράδειγμα, η φυσική είναι μια επιστήμη (ένα πεδίο εξειδικευμένης μελέτης) που δεν είναι πάντοτε επιστημονική (σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό), μιας και η κβαντική φυσική διαφεύγει της διαφοροποίησης μεταξύ παρατηρητή και αντικειμένου που είναι θεμελιώδης σ ένα πείραμα. Ωστόσο, στο βαθμό που οι φυσικοί απορρίπτουν αυτούς τους υπαινιγμούς, η φυσική συνεχίζει στα βήματα που η επιστήμη (ως τρόπος σκέψης) έχει βαδίσει.

Η κριτική που πρέπει να ασκηθεί στην επιστήμη θα είναι ως η σύγχρονη τεχνική επίλυσης των προβλημάτων. Η επιστήμη είναι τόσο ευρέως αποδεκτή που για πολλούς ανθρώπους έχει γίνει συνώνυμο της επίλυσης προβλημάτων. Ακόμα και άνθρωποι που προσεγγίζουν κριτικά την κουλτούρα στην οποία ζούμε, βρίσκονται να καταφεύγουν στην επιστήμη όταν πιέζονται να υπερασπιστούν τις ιδέες τους. Για παράδειγμα ορισμένοι αντι-πολιτισμικοί αναρχικοί που αναφέρονται στη βιολογία προκειμένου να πείσουν κάποιον για μια συγκεκριμένη διατροφή, ή στην ανθρωπολογία για να αποδείξουν την ανωτερότητα του προτύπου τους για την μελλοντική κοινωνία.

Από τους πολλούς τρόπους που έχει κανείς να ασκήσει κριτική στην επιστήμη, ο πιο βασικός απευθύνεται στην επιστημονική μέθοδο, η οποία δίνει έμφαση α) στην αναπαραγωγικότητα, β) την αιτιότητα (ότι δηλαδή κάτι προκαλεί κάτι άλλο), και γ) τη σχετικότητα των αντικειμένων (υλική πραγματικότητα) πάνω από κάθε τι άλλο. Πιο συγκεκριμένα δίνει έμφαση σε μια συγκεκριμένη προοπτική αντιμετώπιση της υλικής πραγματικότητας, την μόνη προοπτική που οι επιστήμονες αναγνωρίζουν ως έγκυρη. Ένα πρόβλημα του επιστημονικού μοντέλου είναι το πώς διατηρείται και βασίζεται σε μια προοπτική του κόσμου σαν ένα παγωμένο (στατικό) σύμπαν. Επίσης προβληματική είναι η ιδέα ότι τα πάντα μπορούν να κατατμηθούν σε ξεχωριστά, μετρήσιμα μέρη, όπου το όλο δεν είναι ποτέ περισσότερο από τα μερικά. Πίσω από τις δυο αυτές προοπτικές βρίσκεται η πεποίθηση ότι ο καλύτερος ή ακόμα, ο μοναδικός τρόπος να γνωρίσεις τον κόσμο είναι να απομακρυνθείς από αυτόν, να είσαι έξω από αυτόν. Ότι είναι η αποστασιοποίηση που μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον κόσμο, κι ότι αυτή η χρησιμοποίηση είναι στην πραγματικότητα η πλέον αρμοστή σχέση που μπορούμε να αναπτύξουμε με τον κόσμο.

Σε ένα πρακτικό επίπεδο καταλαβαίνουμε ότι οι επιστήμονες λειτουργούν μέσα σ ένα σύστημα το οποίο βασίζεται τόσο (αν όχι περισσότερο) στην ιεραρχία και τις χορηγίες, όσο στην προσοχή στο τι συμβαίνει γύρω μας. Υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές (ακόμα κι από καθεστωτικές πηγές) που δείχνουν ότι αυτός που χρηματοδοτεί μια έρευνα, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και το αποτέλεσμά της, από την επίπτωση του καπνού στην υγεία, ως την δυνατότητα περιορισμού της εξάπλωσης των Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ), αλλά αυτά τα παραδείγματα δεν είναι παρά τα πιο προφανή. Για να πάρει κάποιος μια ιδέα αρκεί να υποψιαστεί ανάλογα, το ρόλο που παίζει ο τρόπος με τον οποίον κάνουμε μια ερώτηση (Πότε σταματήσατε να χτυπάτε το παιδί σας;), το πρόσωπο στο οποίο απευθύνουμε την ερώτηση (πως σχετίζεται με την ικανότητα του ερωτώντα, τον τρόπο, τις λέξεις κλπ), τι ερωτήσεις θέλουμε να κάνουμε και πως θα επεξεργαστούμε τις απαντήσεις που θα πάρουμε, καθώς και τα συμφέροντα που θα εξυπηρετήσουν αυτές.

«Η δυτική εκπαίδευση μας προδιαθέτει να σκεφτόμαστε τη γνώση με όρους πραγματικής πληροφορίας, πληροφορίας που μπορεί να κατασκευαστεί και να τοποθετηθεί σε βιβλία, διαλέξεις και μαθήματα. Η γνώση είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί και να συσσωρευτεί, όπως οι μετοχές ή τα ομόλογα. Αντιθέτως, για τον κόσμο των ιθαγενών, η πράξη της κατανόησης κάποιου πράγματος περιλαμβάνει μια προσωπική μεταμόρφωση. Το υποκείμενο και το αντικείμενο της γνώσης δένονται αδιάρρηκτα και μεταλλάσσονται με έναν θεμελιώδη τρόπο. Έτσι οι γνώσεις των ιθαγενών δεν μπορούν ποτέ να περιοριστούν σε μια βάση δεδομένων μέσα σε έναν υπερ-υπολογιστή, καθώς είναι μια δυναμική και ζώσα διαδικασία, μια όψη της αέναης μεταμόρφωσης, της αέναης αναγέννησης της φύσης».[3]

Και σ ένα φιλοσοφικό επίπεδο, η γνώση δημιουργείται από θεσμούς που την περιορίζουν και την κατασκευάζουν με συγκεκριμένους τρόπους. Ενώ από την μια μεριά, η επιστήμη είναι μα απάντηση στην προκατάληψη και την ιεραρχία που σχετίζεται με τη θρησκεία, συνεχίζει επίσης το μοτίβο του χριστιανισμού, αυτό μιας καθαρής αφηρημένης και παγκόσμιας αλήθειας, διαχωρισμένης από την εμπειρία της καθημερινής ζωής, με τους επιστήμονες και τους γιατρούς στη θέση του ιερατείου, δηλαδή των ανθρώπων που γνωρίζουν περισσότερα απ όσα εμείς.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στην επιστήμη με τρόπους παρόμοιους με αυτούς που άλλοι πιστεύουν στο θεό (σαν κάτι που δεν καταλαβαίνουν αλλά μπορεί να λύσει τα προβλήματά τους). Κάποιοι καταφεύγουν σε επιστημονικά συμπεράσματα, όπως άλλοι καταφεύγουν στις «γραφές».

Παραδοσιακά, η επιστήμη παρουσιάζεται ως έναν ουδέτερος αντικειμενικός παρατηρητής, ένα φανταστικό ον, όπως οι άγγελοι ή οι δαίμονες. Ως αντικειμενικός παρατηρητής λοιπόν, δεν οφείλει να έχει άλλο συμφέρον από την αλήθεια, η οποία αποκαλύπτεται μέσα από την πληροφορία, και η πληροφορία φτάνει σε μας μέσα από τα εργαστήρια, όπου πολύ προσεκτικά επιλέγεται, διαχειρίζεται και ελέγχεται. (Η μυστικοποίηση αυτού του φανταστικού παρατηρητή μονάχα μεγεθύνεται, και δε βελτιώνεται, με την προσθήκη μιας επιπλέον έρευνας, στην οποία ένα σώμα από γνώστες συναδέλφους εξετάζει το πείραμα και τα δεδομένα ώστε να επιβεβαιώσει την εγκυρότητά τους). [4]

Η επιστήμη παίρνει παράδειγμα την τάση της κουλτούρας για εξειδίκευση, και κατά συνέπεια δημιουργεί ειδικούς, ανθρώπους που γνωρίζουν την παραμικρή λεπτομέρεια για ένα τομέα, που όμως, αυτοί οι μικροί τομείς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ως αποτέλεσμα της αντίληψης ότι τα πάντα βασίζονται σε αντικείμενα (κι όχι για παράδειγμα σε σχέσεις). Έτσι, για παράδειγμα, οι πρακτικοί της αλλοπαθητικής ιατρικής γράφουν πολλαπλές συνταγές σε ανθρώπους, συχνά μην έχοντας ιδέα για το πώς αυτά τα συγκεκριμένα φάρμακα θα επιδράσουν το ένα σε συνδυασμό με το άλλο, κι ακόμα περισσότερη άγνοια σχετικά με το πώς σχετίζονται τα συναισθήματα του ανθρώπου με την φυσική υγεία του.

Στο «Η Προέλευση του Ολοκληρωτισμού», η Hanna Arendt χρησιμοποιεί τη λέξη επιστημονισμός για να εκφράσει την λογική προέκταση της επιστημονικής σκέψης, η οποία κάνει δέχεται ηθικά ή κοινωνικά ζητήματα που ειδάλλως δε θα είχαν υπόσταση. (Για παράδειγμα: «Γίνεται κάποιος να μην αξίζει τίποτα; Κι αν ναι, μπορούμε να του κάνουμε ευθανασία;»). Με άλλα λόγια η απάνθρωπες όψεις των ολοκληρωτικών καθεστώτων σχετίζονται με την εξάρτησή τους από την επιστήμη ως απόλυτο ορισμό της αξίας: πράγματι, η ιδέα ότι τα πάντα πρέπει να αξιολογηθούν είναι μέρος του επιστημονικούς μοντέλου.



Γιατί η ανθρωπολογία δεν μπορεί να είναι αναρχική

Εξ ορισμού, οι ανθρωπολόγοι μελετούν επιστημονικά ανθρώπινες ομάδες, τις σχέσεις, τα ήθη, τις συμπεριφορές και τα κοινωνικά πρότυπά τους. (Αυτό το «επιστημονικά» είναι που τους ξεχωρίζει από τους, ας πούμε, καλλιτέχνες, κωμικούς ή απλά τους περίεργους). Η ιστορία της ανθρωπολογίας είναι αυτή του πολιτισμένου ανθρώπου που επισκέπτεται κουλτούρες ξένες προς αυτόν και γυρνώντας πίσω, δίνει αναφορά στους χρηματοδότες του. Ως επιστήμονες, με όλους τους ποσοτικούς και λογικούς υπαινιγμούς της λέξης, οι ανθρωπολόγοι είναι υπεύθυνοι για την ενσωμάτωση των πρωτόγονων και άλλων λαών στον πολιτισμό. Στο βαθμό που οι ανθρωπολόγοι αποτελούν διαμεσολαβητές ανάμεσα στο πολιτισμένο και στο άγριο, είναι μέρος μιας πολιτισμικής κληρονομιάς που παράγει ιεραποστόλους.

Οι ανθρωπολόγοι, καθώς επίσης κι άλλοι κοινωνικοί επιστήμονες, επεκτείνουν την επιστημονική πραγματικότητα μετατρέποντας τα σπίτια ων ανθρώπων σε εργαστήρια πειραμάτων, υποθέτοντας ότι είναι εφικτό και κατάλληλο να παρατηρήσεις αντικειμενικά ανθρώπους με πολύ διαφορετική κουλτούρα από την δική σου (η ακόμα και ανθρώπους με τη δική σου κουλτούρα), για τους σκοπούς της απόκτησης των πιο σημαντικών πληροφοριών. Και, όπως και με όλες τις επιστήμες, το πιο σημαντικό μέρος εδώ (καλύπτοντας πολλά ανεξερεύνητα ερωτήματα), μέρος μιας συζήτησης που μπλοκάρεται από τους χορηγούς, τόσο από τους ιδιώτες όσο κι από τα μεγάλα πανεπιστήμια, είναι Γιατί μερικοί άνθρωποι πληρώνονται για να μελετήσουν άλλους ανθρώπους; Τι κερδίζουν οι χρηματοδότες για τα λεφτά που δίνουν; Αυτό που κερδίζουν είναι επέκταση της αγοράς (στους πληθυσμούς της μελέτης), επέκταση του ελέγχου στην υπάρχουσα αγορά (περισσότερες πληροφορίες για το τι κινητοποιεί τους ανθρώπους, δηλαδή πως μπορείς να τους πουλήσεις κάτι πιο αποτελεσματικά), και περισσότερα προϊόντα (από τον τουρισμό μέχρι τα βιβλία ή τα ναρκωτικά).

Σαν εργαλείο, η ανθρωπολογία χρησιμοποιείται για έναν αριθμό αρκετά φανερών λόγων, όπως το ότι παρέχει μια περισσότερο ολιστική άποψη της ανθρωπότητας, απ ότι αυτή της οικονομίας, της πολιτικής επιστήμης, της κοινωνιολογίας κλπ. Πιο σημαντικό, παρέχει αποδείξεις ότι οι επιλογές μας σαν είδος, είναι πιο εκτεταμένες απ ότι διδαχτήκαμε να πιστεύουμε. Κι αυτό, μιας και η ανθρωπολογία επιτρέπει στους ανθρώπους (σε όσους τουλάχιστον από αυτούς γίνουν ανθρωπολόγοι) να πληρώνονται για να κάνουν ενδιαφέρονται πράγματα, και να έχουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις, παρέχει επίσης ανθρώπους που μαθαίνουν για άλλες κουλτούρες κι άρα είναι ενδιαφέροντες, καθώς μπαίνεις στον πειρασμό να μπερδεύεις τους ανθρώπους και τις εμπειρίες τους με την ανθρωπολογία την ίδια. Όμως η επιστημονική μελέτη των ανθρώπων, η δημιουργία των ειδικών αυτών, το πλαίσιο της εύρεσης και της γνώσης γύρω από τους ανθρώπους και πάνω σε μια χρηματοδότηση εταιριών, είναι αναπόφευκτα προβληματικό και χειραγωγικό, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις ή ο χαρακτήρας των ανθρώπων που εμπλέκονται σ αυτό.

Στο «Anthropologists and Other Friends», ο αξιόλογος ινδιάνος συγγραφέας Deloria Jr. καταρρίπτει έξυπνα την προοπτική της ουδέτερης μελέτης των ανθρώπων, περιγράφοντας το τι συνέβη όταν οι φορείς της διαμεσολάβησης (στην περίπτωσή μας, οι ανθρωπολόγοι) και το αντικείμενό της (στην περίπτωσή μας, οι ινδιάνοι), συναντήθηκαν. Ο Deloria εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο οι ανθρωπολόγοι, έχοντας μια συμπαγή εικόνα στο μυαλό τους για το πώς είναι έπρεπε να είναι οι ινδιάνοι (π.χ. αυθεντικοί) και μελετώντας μονάχα εκείνους τους ινδιάνους που δέχονταν να συμπεριφερθούν με τον τρόπο που περίμεναν οι ανθρωπολόγοι, ενθάρρυναν ουσιαστικά τους ινδιάνους αυτούς να συμπεριφέρονται «αυθεντικά», πράγμα που τελικά εξέλαβαν ως επιβεβαίωση των εκτιμήσεών και των ορισμών τους οι ανθρωπολόγοι.

Αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, ένα κλειστό χάσμα όπου οι άνθρωποι δυο ομάδων δημιουργούν και υποστηρίζουν αμοιβαίες κρίσεις (τις οποίες μάλιστα λαμβάνουν ως δεδομένες) ο ένας για τον άλλο. Δυο από τις κρίσεις αυτές είναι εδώ: «οι πραγματικοί ινδιάνοι έχουν συγκεκριμένο τελετουργικό» και «οι πραγματικοί ανθρωπολόγοι είναι ειδικοί στην κουλτούρα που μελετούν». Είναι ακριβώς η πεποίθηση της καθαρότητας, μιας στατικής ταυτότητας (μια πεποίθηση της επιστήμης), που είναι τόσο παραμορφωτική στις εμπειρίες και τόσο περιοριστική στο είδος των πληροφοριών που οι ερευνητές μπορούν να συλλέξουν από το αντικείμενο της μελέτης τους.

Αυτό το μοντέλο γνώσης δημιουργεί επίσης μια παρόμοια δυναμική ανάμεσα στους ακτιβιστές και τους στόχους του ακτιβισμού τους, καλώντας τους ανθρώπους να αποδεχτούν έννοιες όπως «αληθινή γυναίκα», «αληθινή εργατική τάξη» ή «αληθινή φύση». Στο βαθμό που ένας ακτιβιστής διαμεσολαβείται, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, από αφαιρετικές έννοιες κι όχι από πραγματικές σχέσεις, τόσο απομακρύνονται από αυτούς ή αυτά που προσπαθούν να «σώσουν». Και η διαμεσολάβηση από αφαιρέσεις (κι όχι από πραγματικές σχέσεις) είναι αυτό που δίνει αξία σε πράγματα όπως η χορηγίες και η σχολές. Είναι αυτό που κάνει μια δουλειά επιστημονική.

Οι ανθρωπολόγοι θα δίνουν πάντα έμφαση στη διαφορά ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο της μελέτης. Η τάση αυτή αποδεικνύεται και σε όλους τους ανθρώπους που επιζητούν (για λόγους πλουτισμού ή κοινωνικής αναρρίχησης, ή και τα δύο) να γίνουν ειδικοί της μιας ή της άλλης ομάδας ανθρώπων, και συνήθως σημαίνει την υποταγή, ή έστω το πάγωμα, του αντικειμένου της μελέτης, ώστε να διατηρηθεί, καθαρό, αυθεντικό.

Στο αποσπάσματα από μια Αναρχική Ανθρωπολογία, ο David Graeber μας προτρέπει να «γκρεμίσουμε τα τείχη» μεταξύ των κουλτούρων που μελετούν οι ανθρωπολόγοι (κουλτούρες που συχνά περιγράφονται με τις λέξεις «πρωτόγονες» ή ιθαγενικές) και στις πολιτισμένες κοινωνίες. Βλέπει τον τοίχο αυτόν σαν την πεποίθηση πως κάποια έμφυτη, ουσιαστική αλλαγή συνέβη ώστε να δημιουργηθεί η σύγχρονη κουλτούρα ως θεμελιωδώς διαφορετική από τις προηγούμενες κουλτούρες. Ισχυρίζεται ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και χρήσιμο να δούμε με ποιους τρόπους μοιάζουμε με τους ανθρώπους που μελετάμε. Ενώ η θέση του για την αχρηστία του «τείχους» είναι αναντίρρητη, το θέμα είναι ότι η δημιουργία και η συντήρηση του τείχους αυτού είναι το κύριο έργο της ανθρωπολογίας. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Graeber, έχουμε να κάνουμε με την ανθρωπολογία όταν οι άνθρωποι μιλούν για τους «πρωτόγονους», αλλά με την κοινωνιολογία, τις πολιτικές επιστήμες, την οικονομία, την αρχιτεκτονική, την ψυχολογία κλπ όταν μιλάμε γι αυτούς που τους μελετούν. Η επιστήμη επιμένει ότι πρέπει να διαχωριζόμαστε -τόσο ως ομάδες, όσο και ως υποκείμενα- από τον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να τον χρησιμοποιήσουμε πιο αποτελεσματικά. Ο κοινωνικός ρόλος των ανθρωπολόγων είναι αυτό ακριβώς το έργο της αποστασιοποίησης που περιλαμβάνει κουλτούρες που είναι ’λλες, όπως αυτές των «πρωτόγονων» ή των ιθαγενών.

Ενώ πολλά μοντέλα αναπτύσσουν πάντοτε τάσεις που φυτρώνουν αντίθετα προς τη λειτουργία τους, αυτοί οι κλάδοι αναπτύσσονται μόνο στο βαθμό που είναι απαραίτητοι στο κυρίως σώμα. Ενδιαφέροντες άνθρωποι που ίσως θέλουν να κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα με τις παραδόσεις, αλλά στο βαθμό που αυτοί οι άνθρωποι εργάζονται για την αναγνώριση στο πεδίο τους, στο βαθμό που αξιολογούνται από τα δεδομένα του τομέα τους, στο βαθμό που το έργο τους το διαχειρίζονται οι εταιρίες, θα είναι πάντοτε κομμάτι της επιστημονικής κληρονομιάς και όλων όσων συνεπάγεται αυτή.

Ο μόνος λόγος να αποστασιοποιηθούμε από το ’Aλλο, την όλη σύλληψη ενός ’Αλλου, είναι ο έλεγχος και η χειραγώγηση, τόσο του ’Αλλου, όσο και του Εαυτού. Πολύ απλά, είναι ευκολότερο να σκοτώσεις έναν ’Αλλο (όπως κι αν αντιμετωπίζεται ένας φόνος), κι όσο πιο εύκολο είναι να τον σκοτώσεις, τόσο και οι δυο πλευρές του διαχωρισμένου Εαυτού/’Αλλου νιώθουν περισσότερη πίεση να συμβιβαστούν.

Η Ανθρωπολογία, όπως οι άλλες επιστήμες, είναι χρήσιμη στην παρούσα τάξη πραγμάτων ώστε να μετατρέπει τα αντικείμενα της μελέτης σε αντικείμενα διαχείρισης, χειραγώγησης και κατανάλωσης από το κυρίαρχο σύστημα, και στην επέκταση του ελέγχου του πάνω στα υποκείμενα της μελέτης.

Σημειώσεις:
[1] Camatte, Against Domestication, This World We Must Leave, 113
[2] http://en.wikipedia.org/wiki/Science, 1/4/2006
[3] βλ. F. David Peat (ένας αξιοσημείωτος φυσικός) – Blackfoot Physics, 2. «Understanding knowledge as an individual thing, a matter of a relationship and personal transformation, and not something that an expert can use to fill up empty containers (a.k.a. students), is a fundamental challenge to the over-emphasis on Mass that currently effects our lives so intensely – from questions of democracy and social change, to industrialization and how work is structured, to our sense of our own personal relevance in the world».
[4] http://www.aip.org/tip/INPHFA/vol-8/iss-6/p12.html

Categories
Feral Faun

Η μηχανή του ελέγχου: μια κριτική ματιά στην τεχνολογία

Η μηχανή του ελέγχου: μια κριτική ματιά στην τεχνολογία

«Να ασκείς κριτική στην τεχνολογία […] σημαίνει να λαμβάνεις υπόψη το γενικότερο πλαίσιό της, να την αντιμετωπίζεις όχι ως ένα απλό άθροισμα μηχανημάτων, αλλά σαν μια κοινωνική σχέση, ένα ολοκληρωμένο σύστημα. Σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι ότι ένα τεχνολογικό επίτευγμα αντανακλά την κοινωνία που το παράγει, και ότι η εισαγωγή του αλλάζει τις σχέσεις μεταξύ των υποκειμένων. Να ασκείς κριτική στην τεχνολογία σημαίνει να αρνείσαι να υποτάξεις την ανθρώπινη δραστηριότητα στο κέρδος». – At Daggers Drawn

Η τεχνολογία δεν αναπτύσσεται από το μηδέν, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές σχέσεις και τις συνθήκες στις οποίες αναπτύσσεται. Είναι προϊόν ενός συγκεκριμένου πλαισίου, κι έτσι αναπόφευκτα αντανακλά το πλαίσιο αυτό. Έτσι, ο ισχυρισμός ότι η τεχνολογία είναι ουδέτερη δεν έχει καμία βάση. Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι πιο ουδέτερη από κάθε άλλο σύστημα που αναπτύσσεται ώστε να εγγυηθεί την αναπαραγωγή της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης – της εξουσίας, της ανταλλακτικής αξίας, του γάμου και της οικογένειας, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας κλπ. Συνεπώς μια σοβαρή επαναστατική ανάλυση χρειάζεται απαραίτητα να περιλαμβάνει μια κριτική αποτίμηση της τεχνολογίας.

Με τον όρο τεχνολογία, δεν εννοώ απλά τα εργαλεία, τις μηχανές ή ακόμα ένα «σύνολο τεχνικών μέσων» ως εξειδικευμένες οντότητες, αλλά ένα ολοκληρωτικό σύστημα τεχνικών, μηχανημάτων, ανθρώπων και υλικών σχεδιασμένων να αναπαράγουν τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις που επιτείνουν και προωθούν την ύπαρξή του. Για να γίνω ξεκάθαρος, δεν ισχυρίζομαι ότι η τεχνολογία παράγει κοινωνικές σχέσεις, αλλά μάλλον ότι είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να τις αναπαράγει σε συμφωνία με τις ανάγκες του κυρίαρχου συστήματος.

Πριν ο καπιταλισμός επεκτείνει την κυριαρχία του στις κοινωνικές σχέσεις, εργαλεία, τεχνικές κι ακόμα μια σειρά μηχανημάτων είχαν δημιουργηθεί και εφαρμοστεί σε συγκεκριμένες εργασίες. Υπήρχαν ακόμη κάποιες συστηματικές εφαρμογές των τεχνικών και των μηχανημάτων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν τεχνολογικές με την πληρέστερη έννοια του όρου. Είναι ενδιαφέρον να κρατήσουμε κατά νου ότι αυτές οι τελευταίες εφαρμόστηκαν ιδιαίτερα εκεί όπου η εξουσία απαιτούσε τον μέγιστο έλεγχο – σε μοναστήρια, στις αίθουσες βασανιστηρίων της ιεράς εξέτασης, στις γαλέρες, στην κατασκευή μνημείων της εξουσίας, στις γραφειοκρατικές, στρατιωτικές και αστυνομικές δομές πανίσχυρων αυτοκρατοριών όπως η Κίνα των δυναστειών. Όμως παρέμειναν κατά κανόνα στην περιφέρεια της καθημερινής ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν εργαλεία και τεχνικές που δημιουργούσαν οι ίδιοι ως άτομα, ή μέσα στις μικρές κοινότητες που ανήκαν.

Με την άνοδο του καπιταλισμού, η αναγκαιότητα για μια ευρείας κλίμακας συσσώρευση και ανάπτυξη των αγαθών και των μέσων, οδήγησε στην αιματηρή και βίαιη απαλλοτρίωση όλων αυτών που προηγουμένως μοιράζονταν οι κοινότητες, από την ανερχόμενη καπιταλιστική άρχουσα τάξη (μια διαδικασία που επεκτάθηκε παγκόσμια μέσα από την οικοδόμηση αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών) και την ανάπτυξη ενός ολοένα και πιο ολοκληρωτικού τεχνολογικού συστήματος που επέτρεπε την μέγιστη αποτελεσματικότητα στη χρήση των μέσων περιλαμβανομένης της εργατικής δύναμης. Σκοπός αυτού του συστήματος ήταν η αύξηση της αποτελεσματικότητας στη συσσώρευση και ανάπτυξη των αγαθών και των μέσων, αλλά και ο αυξημένος έλεγχος πάνω στους εκμεταλλευομένους.

Οι αρχικές εφαρμογές των βιομηχανικών τεχνικών συνέβησαν εν πλω: σε εμπορικά και πολεμικά πλοία, αλλά και στη γεωργία. Η τελευταία αποτέλεσε πραγματικά ένα πεδίο δράσης, όπου ένα νέο σύστημα μεγάλης έκτασης καλλιεργειών με σκοπό το κέρδος στάθηκε ικανό να αναπτυχθεί με τον καιρό χάρη στην μεγάλη ανέχεια των χωρικών στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Βρετανία, που εξασφάλιζε ένα πλήθος πιθανών σκλάβων, μαζί με όσους παρανόμους καταδικάζονταν σε καταναγκαστική εργασία αλλά και το αφρικανικό δουλεμπόριο που ξερίζωνε ανθρώπους από τα σπίτια τους αναγκάζοντάς τους στην υποδούλωση. Το βιομηχανικό σύστημα που επιβλήθηκε μέσα στα πλαίσια αυτά δεν είχε μια βάση θεμελιωμένη πάνω σε ένα σύνολο κατασκευασμένων μηχανημάτων παρά στην μέθοδο της διαχείρισης της εργασίας όπου οι εργάτες ήταν τα γρανάζια μιας μηχανής στην οποία αν έστω ένας αποτύγχανε να φέρει εις πέρας το έργο του, εξέθετε σε κίνδυνο ολόκληρη τη δομή της εργασίας.

Όμως εκεί βρίσκονταν συγκεκριμένες όψεις του συστήματος που το έθεταν σε κίνδυνο. Η ανάπτυξη του συστήματος ύδρευσης, φέρνοντας κοντά διάφορες ομάδες φτωχών με διαφορετικές γνώσεις κι εμπειρίες, άνοιγε το δρόμο για αλληλο-επιρροές που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για παράνομες ενώσεις και κοινές εξεγέρσεις. Οι ναυτικοί που ταξίδευαν σε συνθήκες δούλων στα πλοία παρείχαν επίσης τα μέσα για την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών τόπων δημιουργώντας ένα είδος διεθνισμού των καταπιεσμένων. Οι καταγραφές παράνομων ενώσεων και εξεγέρσεων στα παράλια του βόρειου Ατλαντικού στα 1600 και στα 1700 περιλαμβάνουν κάθε φυλή καταπιεσμένων ενώ παράλληλα έχουν ελάχιστα σημάδια ρατσισμού, όμως ταυτόχρονα πίεσαν τον καπιταλισμό να αναπτύξει περαιτέρω τις τεχνικές του. Ένας συνδυασμός της ρατσιστικής ιδεολογίας και διαχωρισμού της εργασίας επιστρατεύτηκαν προκειμένου να δημιουργηθούν χάσματα μεταξύ των μαύρων σκλάβων και των ευρωπαϊκής καταγωγής δουλοπάροικων. Επιπρόσθετα, ενώ το κεφάλαιο δε θα ήταν ποτέ ικανό να επιβιώσει χωρίς την μεταφορά αγαθών και υλικών, για οικονομικούς καθώς και κοινωνικούς λόγους έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην μετατροπή των αγαθών σε εμπορευματικά είδη σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ότι πριν.

Η εξάρτηση από τους μικρό-τεχνίτες για την παρασκευή αγαθών ήταν επικίνδυνη για το κεφάλαιο με αρκετούς τρόπους. Οικονομικά, ήταν αργοκίνητο κι αναποτελεσματικό και δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια για παραγωγή υπεραξίας προς όφελος της άρχουσας τάξης. Αλλά το πιο σημαντικό, ήταν η σχετική ανεξαρτησία των τεχνιτών που τους καθιστούσε έναν δύσκολα ελεγχόμενο πληθυσμό. Καθόριζαν οι ίδιοι τα νοικοκυριά τους, τις εργασίες τους κ.ο.κ.. Έτσι το βιομηχανικό σύστημα που είχε ήδη αποδειχτεί αρκετά αποτελεσματικό στην ναυτιλία και στη γεωργία θα μπορούσε να επεκταθεί και στην παραγωγή αγαθών.

Βλέπουμε ότι το βιομηχανικό σύστημα δεν ήταν απλά (ή δεν ήταν πρωταρχικά) αναπτυγμένο γιατί συνιστούσε έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να παράγονται αγαθά. Οι καπιταλιστές δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την παραγωγή αγαθών ως τέτοια. Μάλλον η παραγωγή αγαθών είναι ένα αναγκαίο κομμάτι της διαδικασίας ανάπτυξης του κεφαλαίου, της δημιουργίας υπεραξίας και διατήρησης του ελέγχου του πλούτου και της εξουσίας. Έτσι το βιομηχανικό σύστημα – το σύνολο των τεχνικών, των μηχανημάτων, των εργαλείων, των ανθρώπων και των αγαθών που είναι η τεχνολογία όπως τη γνωρίζουμε – αναπτύχθηκε σαν ένα μέσο ελέγχου του πιο ασταθούς παράγοντα της παραγωγικής διαδικασίας: του ανθρώπου-εργάτη. Το ίδιο το εργοστάσιο είναι στην πραγματικότητα χτισμένο σαν μια τεράστια μηχανή όπου το κάθε μέρος – περιλαμβανομένου του ανθρώπινου – είναι σε πλήρη συνάρτηση με κάθε άλλο μέρος. Παρόλο που η τελειοποίηση αυτής της διαδικασίας έλαβε χώρα στον χρόνο καθώς η ταξική πάλη έδειχνε τις αδυναμίες του συστήματος, αυτή η κεντρική στόχευση ήταν έμφυτη στη βιομηχανική τεχνολογία από τις απαρχές της, μιας και συμπεριλαμβανόταν στη λόγο ύπαρξής της. Η αναγνώριση του ζητήματος αυτού από τους λουδδίτες το μετέτρεψε στην κύρια πηγή του αγώνα τους.

Αν αναγνωρίσουμε ότι η τεχνολογία που αναπτύχθηκε από τον καπιταλισμό, αναπτύχθηκε ακριβώς για να διατηρήσει και να αυξήσει τον έλεγχο της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης πάνω στις ζωές μας, δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο σχετικά με το γεγονός ότι το κομμάτι αυτής της τεχνικής προόδου που δεν ήρθε ως άμεση απάντηση στους ταξικούς αγώνες, στο πεδίο της εργασίας, ήταν σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένο σε ζητήματα αστυνομικών και στρατιωτικών τεχνικών. Η κυβερνητική (cybernetics) και η πληροφορική παρέχουν τα μέσα συσσώρευσης και αποθήκευσης πληροφοριών σε πρωτόγνωρα επίπεδα, επιτρέποντας την ανάπτυξη εκτενέστερης επίβλεψης ενός πληθυσμού που ωθείται όλο και περισσότερο σε έναν κόσμο φτώχειας, και ενδεχομένως εξέγερσης. Επιτρέπουν την αποκέντρωση της εξουσίας χωρίς κάποια απώλεια του ελέγχου από τους κυριάρχους. Ο έλεγχος βασίζεται σαφώς στο τεχνολογικό σύστημα που αναπτύσσεται. Φυσικά, αυτή η επέκταση του ιστού του ελέγχου πάνω από ολόκληρη την κοινωνική σφαίρα σημαίνει επίσης ότι καθίσταται και εξαιρετικά εύθραυστος. Αδύναμοι σύνδεσμοι βρίσκονται παντού, και οι δημιουργικοί εξεγερμένοι τους ανακαλύπτουν. Όμως η αναγκαιότητα ελέγχου που είναι όσο πιο ολική γίνεται, παρακινεί τους κυριάρχους αυτού του κόσμου στο να δεχτούν τα ρίσκα, ελπίζοντας ότι θα είναι σε θέση να αποκαταστήσουν τους ελαττωματικούς συνδέσμους όσο πιο γρήγορα.

Η τεχνολογία, λοιπόν, όπως τη ξέρουμε, αυτό το βιομηχανικό σύστημα ολοκληρωμένων τεχνικών, μηχανημάτων, ανθρώπων και υλικών, δεν είναι ουδέτερο. Είναι ένα συγκεκριμένο εργαλείο, που δημιουργείται κατά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που ποτέ δε σκόπευε να υπηρετήσει ή να συμβιβαστεί με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, αλλά μάλλον να προφυλάξει και να επεκτείνει τον έλεγχο της κυρίαρχης τάξης. Οι περισσότεροι αναρχικοί αναγνωρίζουν ότι το Κράτος, η ιδιωτική ιδιοκτησία, το εμπορευματικό σύστημα, η πατριαρχική οικογένεια και η οργανωμένη θρησκεία είναι οπωσδήποτε εξουσιαστικοί θεσμοί που πρέπει να καταστραφούν προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα κόσμο στον οποίο θα είμαστε όλοι ελεύθεροι να ορίσουμε τις ζωές μας όπως θεωρούμε οι ίδιοι.

Έτσι, φαίνεται περίεργο που η ίδια αντίληψη δεν εφαρμόζεται όταν έχουμε να κάνουμε με το βιομηχανικό τεχνολογικό σύστημα. Ακόμα και στην εποχή μας που το βιομηχανικό σύμπλεγμα δεν αφήνει περιθώριο για κάθε είδους ατομική εναλλακτική, που η επικοινωνία κυριαρχείται από ανεξέλεγκτα συστήματα και δίκτυα προσβάσιμα από κάθε αστυνομική υπηρεσία, και που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα τα χρησιμοποιήσει ο καθένας, όταν το τεχνολογικό σύστημα σαν ολότητα απαιτεί από τους ανθρώπους πολλά παραπάνω από «την εργατική τους δύναμη», εργάτες για τη συντήρησή του, και επιστάτες για την ποιότητά του, υπάρχουν ακόμα αναρχικοί που προτάσσουν «να πάρουμε τα μέσα παραγωγής στα χέρια μας». Όμως το τεχνολογικό σύστημα που έχουμε απέναντί μας είναι το ίδιο μέρος της δομής της κυριαρχίας. Δημιουργήθηκε για περισσότερο αποτελεσματικό έλεγχο των εκμεταλλευομένων από το κεφάλαιο.

Όπως το Κράτος, όπως ακριβώς το κεφάλαιο, το τεχνολογικό σύστημα αυτό είναι ανάγκη να καταστραφεί προκειμένου να πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Το τι ακριβώς συνεπάγεται αυτό, όσον αφορά το κάθε συγκεκριμένο εργαλείο ή τεχνική, είναι κάτι που θα προσδιοριστεί στην πορεία του αγώνα ενάντια στον κόσμο της κυριαρχίας. Όμως ακριβώς για να ανοίξουμε το δρόμο σε κάθε πιθανότητα ώστε να δημιουργήσουμε ό,τι επιθυμούμε ελεύθερα, η μηχανή του ελέγχου πρέπει να καταστραφεί!

Το κείμενο προέρχεται από το δελτίο Willful Disobedience Τόμος 3, Τεύχος 2:(http://www.geocities.com/kk_abacus/vbutterfly.html)

Μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Ιούνης 2007

Categories
Ecotopia

Τεχνολογία και Πάλη των Τάξεων – Ecotopia

Τεχνολογία και Πάλη των Τάξεων

(Πηγή: το ισπανόφωνο φανζίν Ecotopia #2, Μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2007)

Η ανάπτυξη της τεχνολογία στα τελευταία 40 χρόνια, η πυρηνική βιομηχανία, η κυβερνητική, η πληροφορική, η βιοτεχνολογία και η γενετική μηχανική, έχουν καταφέρει βαθιές αλλαγές στο κοινωνικό πεδίο. Οι μέθοδοι εκμετάλλευσης και κυριαρχίας έχουν μετασχηματιστεί, και για τον λόγο αυτό οι παλιές ιδέες πάνω στη φύση της πάλης των τάξεων δεν μπορεί να αποτελούν ακόμη ικανά εργαλεία ανάλυσης της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί. Ο μαρξιστικός και συνδικαλιστικός εργατισμός δεν μπορούν πια να χρησιμεύουν ως φόρμες μιας επαναστατικής πρακτικής. Αυτό δε σημαίνει κι ότι η ανίχνευση του σύγχρονου περιεχομένου της τάξης δεν είναι μια αναγκαιότητα απέναντι στην κατάσταση αυτή, μιας και έτσι θα χάναμε τη βάση μιας συνεκτικής κατανόησης της παρούσας πραγματικότητας και άρα του τρόπου να της επιτεθούμε.

Η εκμετάλλευση σήμερα, όχι μόνο συνεχίζεται ακάθεκτη, αλλά έχει εντατικοποιηθεί ακριβώς χάρη στην νέα τεχνολογία. Η κυβερνητική έχει κάνει εφικτή την αποκέντρωση της παραγωγικής διαδικασίας, διασπείροντας τις διάφορες παραγωγικές μονάδες στο κοινωνικό πεδίο. Ο αυτοματισμός έχει μειώσει δραστικά τον αριθμό των εργαζομένων που είναι απαραίτητοι για μια οποιαδήποτε εργασία. Η κυβερνητική επίσης δημιουργεί τις μεθόδους για να επιτευχθεί κέρδος χωρίς πραγματική παραγωγή προϊόντων, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στο κεφάλαιο να αναπαραχθεί παρακάμπτοντας τη κόστος της συντήρησης μιας εργατικής δύναμης.

Επιπλέον, οι νέες τεχνολογίες απαιτούν μια εξειδικευμένη γνώση που δεν μπορεί να την έχει ο πολύς κόσμος. Αυτή η γνώση τείνει να γίνει και ο πραγματικός πλούτος της κυρίαρχης τάξης της εποχής μας. Μέσα στο βιομηχανικό σύστημα, μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την πάλη των τάξεων σαν τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων και των κατόχων των μέσων παραγωγής. Αυτό δεν επαρκεί πλέον. Όσο η νέες τεχνολογίες προχωρούν, οι εκμεταλλευόμενοι θα πέφτουν σε θέσεις ολοένα και πιο επισφαλείς. Το παλιό εξασφαλισμένο πόστο στη φάμπρικα εφ’ όρου ζωής, θα αντικαθίσταται με τα ευκαιριακά μεροκάματα, την παροχή υπηρεσιών, την προσωρινή εργασία, την ανεργία, την μαύρη εργασία, την παράνομη εργασία, την παρανομία, την φυλακή… Αυτή η επισφάλεια εξασφαλίζεται από τον τοίχο που υψώνουν οι νέες τεχνολογίες ανάμεσα στους εκμεταλλευομένους και τους εκμεταλλευτές διαρκώς και αδιάλειπτα.

Ωστόσο η ουδετερότητα της τεχνολογίας φαίνεται να στοιχειώνει τα μυαλά πολλών από τους εκμεταλλευομένους. Αν η πιο πρόσφαφτη βιομηχανική ανάπτυξη επικεντρώθηκε στην επινόηση τεχνικών για την μαζική παραγωγή αγαθών τυποποιημένων και χαμηλού κόστους με αντάλλαγμα πολλές ώρες εργασίας, οι νέα τεχνολογική ανάπτυξη δεν θα επιμείνει τόσο στην παραγωγή αγαθών όσο στην ανάπτυξη των μέσων κοινωνικού ελέγχου, σε βαθμό ολοκληρωτικό. Η πυρηνική βιομηχανία, εκτός από τις εξειδικευμένες γνώσεις, απαιτεί υψηλά επίπεδα ασφάλειας που αναδεικνύουν ως αρμόδιο για την ανάπτυξή της απ’ ευθείας το κράτος που βασίζεται σε μια στρατιωτική υποδομή για την διατήρησή της, μιας και είναι τόσο απαραίτητη για τον ίδιο τον στρατό. Η ικανότητα της κυβερνητικής να επεξεργάζεται, να συλλέγει, να διαχωρίζει, και να διοχετεύει τις πληροφορίες στη στιγμή, εξυπηρετεί στις αναγκαιότητες του κράτους να καταγράφει και να παρακολουθεί τους υπηκόους του, όσο και της ανάγκης του να καταπολεμά την πραγματική επικοινωνία αυτών τους οποίους κυβερνά, επιτρέποντας μια ψηφιακή αναπαράστασή της, στερώντας τους όμως την ουσιαστική συνενόηση. Η βιοτεχνολογία προσφέρει στο κράτος τον βασικό έλεγχο πάνω σε μια από τις κυριότερες διαδικασίες της ζωής μας, να επιλέγει το είδος των φυτών, των ζώων, και με τον καιρό, των ανθρώπων που θα επιτρέπεται να υπάρχουν.

Δεδομένου του ότι οι τεχνολογίες αυτές απαιτούν μια εξειδικευμένη γνώση για να αναπτυχθούν, και ότι σκοπός της ανάπτυξής τους αυτής είναι η ένταση του ελέγχου πάνω στις ζωές μας, η εκμεταλλευόμενη τάξη μπορεί τώρα να καταλάβει ποιοι θα είναι αυτοί που θα εξοριστούν από την εξειδικευμένη γνώση και από τη συμμετοχη σε αυτή τη δομή εξουσίας. Η κυρίαρχη τάξη είναι, σε ότι την αφορά, ενιαία με όσους βρίσκονται σε αυτό το οικοδόμημα της εξουσίας αν και αυτό δεν σημαίνει κι ότι τα όρια ανάμεσα σε αυτούς που θα συμπεριλαμβάνονται και σ αυτούς που θα εξορίζονται είναι σαφή, κι έτσι σε πολλές περιπτώσεις θα έχουμε πολυάριθμα κομμάτια του πληθυσμού που θα προλεταριοποιούνται, καθώς θα χάνουν την ικανότητα να επιλέγουν οι ίδιοι για τις συνθήκες της δικής τους ύπαρξης.

Έχει σημασία να σημειώσουμε πως καθώς αυτές οι νέες τεχνολογίες έχουν δημιουργηθεί με σκοπό να δώσουν στους κατόχους τους εξουσία πάνω στους εκμεταλλευομένους και στο φυσικό πλούτο της Γης, δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για το “καλό της ανθρωπότητας”. Η πολυπλοκότητα και η εξειδίκευση συνδυαζόμενες με την μη-προβλεψιμότητα των δομικών υλικών τους-ιδιαίτερα όσον αφορά ατομικά ή υπο-ατομικά μεγέθη- κύματα φωτός, γονίδια και χρωμοσώματα, κλπ μπορούν να εγγυηθούν ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να προβλέψει ακριβώς πως λειτουργούν. Εδώ αναδύεται μια τεχνολογική προοπτική στην υπάρχουσα οικονομική δυσχέρεια που μαστίζει τους περισσότερους από μας. Χωρίς υπερβολή, αυτή η υποδομή τεχνολογικής καταστροφής και ελέγχου στοχεύει ρητά στον έλεγχο των εκμεταλλευμένων από την εξουσία, κι όταν που και που θα γεννάει κι άλλα Chernobil, κι άλλα γεννετικά τερατουργήματα και αποτυχημένα εργαστηριακά πειράματα, θα καθησυχάζει τον ανίδεο κόσμο μέσω των λεγόμενων ειδικών. Επιπλέον, το κράτος, που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών για την στρατιωτική δύναμή του, ενδέχεται να παρουσιάζει τον εαυτό του σαν ένα καταφύγιο ενάντια στην αχαλίνωτη ανάπτυξη των τεχνολογιών αυτών. Έτσι, αυτό το τερατώδες, εγκληματικό και ανεξέλεγκτο έκτρωμα θα παρουσιάζεται στην υπηρεσία των εκμεταλλευομένων προσπαθώντας να διατηρήσει τα προσχήματα στην ανάπτυξη των τεχνολογιών, ελέγχοντας τις εναντίον τους αντιδράσεις. Και τί μπορούν να κάνουν οι εκμεταλλευόμενοι για να προφυλαχθούν από τις επερχόμενες καταστροφές, όταν ο πλούτος και η εξουσία έχουν αποκλείσει κάθε έξοδο κινδύνου;

Η νέα τεχνολογία και οι σύγχρονες συνθήκες περιθωριοποίησης και επισφάλειας που επιφυλάσσει στους εκμεταλλευομένους, θέτουν υπό αμφισβήτηση το παλιό όραμα του “να πάρουμε τα μέσα”. Αυτή η τεχνολογία -ανεξέλεγκτη και πηγή ελέγχου η ίδια- δεν μπορεί να εξυπηρετήσει κανέναν “ανθρώπινο σκοπό” και δεν έχει καμία θέση σε έναν κόσμο ελευθερων υποκειμένων που δημιουργούν τις ζωές τους σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Έτσι οι παραληρηματικές ουτοπίες των συνδικαλιστών και των μαρξιστών δεν μας χρησιμεύουν πια (Σ.τ.Μ. έχει πάντως ενδιαφέρον η σχεδόν θρησκευτική πίστη ορισμένων μαρξιστών πως η μετάβαση στο σοσιαλισμό θα είναι προϊόν της ολοένα αυξανόμενης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, που (…κατά τας γραφάς) θα σπάσουν τα δεσμά των καπιταλιστικών συνθηκών παραγωγής! Κάπως ανάλογα ο σοσιαλισμός αντικαταστάθηκε από τους μπολσεβίκους όπως-όπως με τον εξηλεκτρισμό, ενώ ακόμα και σήμερα σταλινικά απολιθώματα παραληρούν που ο Πατερούλης μετέτρεψε την αγροτική ρωσία σε μια εκβιομηχανισμένη υπερδύναμη, με τα πυρηνικά της και τα όλα της… Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι και κάποιοι αναρχικοί είναι λιγότερο αξιοθρήνητοι όταν καμαρώνουν για την ανάκαμψη της παραγωγής ή της αυτοκινητοβιομηχανίας υπό τη διοίκηση της “δικής μας” CNT). Γιατί να επαναλάβουμε το ίδιο λάθος; Οι νέες τεχνολογίες στοχεύουν συγκεκριμένα στον έλεγχο, ενώ ολόκληρη η τεχνολογική ανάπτυξη βασίστηκε πάνω στην αναγκαιότητα του ελέγχου των εκμεταλλευομένων. Το εργοστάσιο δημιουργήθηκε για να ρυθμίζονται καλύτερα οι εργασίες των παραγωγών. Η γραμμή παραγωγής για την εκμηχάνιση αυτής της ρύθμισης. Κάθε νέα τεχνολογική πρόοδος της βιομηχανίας θέτει το χρόνο και τις κινήσεις του εργαζόμενου κάτω από ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο. Συνεπώς, η ιδέα που ήθελε τους εργαζόμενους να μπορούν να χειραφετηθούν οι ίδιοι, παίρνοντας τα παραγωγικά μέσα υπό τον έλεγχό τους, ήταν πάντοτε μια αυταπάτη. Μια αυταπάτη κατανοητή, όσο ο τεχνολογικός σχεδιασμός είχε σαν πρώτη του προτεραιότητα των παραγωγή αγαθών. Πλέον, που ο αντικειμενικός σκοπός του είναι ξεκάθαρα ο κοινωνικός έλεγχος, η φύση του αγώνα μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη: η καταστροφή κάθε συστήματος ελέγχου – του κράτους, του κεφαλαίου και του τεχνολογικού συστήματος, το τέλος της προλεταριακής συνθήκης και η ελεύθερη δημιουργία των ζωών μας, ως υποκείμενα ικανά να καθορίσουμε το πως θα ζήσουμε. Ενάντια στην τεχνολογία αυτή, το μεγαλύτερο όπλο που έχουν οι εκμεταλλευομένοι είναι κι αυτό που χρησιμοποιούν από την βιομηχανική εποχή: Το Σαμποτάζ!

1

Categories
Green Anarchy

Οικονομικό Σαμποτάζ και Επαναστατική Βία – Green Anarchy

Οικονομικό Σαμποτάζ και Επαναστατική Βία – Green Anarchy

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ

Από το “Σημειώσεις πάνω στην Πράσινη Αναρχία και τον Πρωτογονισμό”

Συγγραφείς: John Zerzan, Eric Blair, και συλλογικότητα “Green Anarchy”

Είναι απίθανο πόσο πολλοί εξεγερσιακοί αναρχικοί επιτρέπουν στον εαυτό τους να ξεπέσει σε αυτή τη σπατάλη ενέργειας, το θεωρητικό διάλογο με φιλελεύθερους που προσπαθούν να μετατρέψουν τα ζητήματα τακτικής σε ηθικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα στην προσπάθειά τους να επαναπροσδιορίσουν την φθορά ιδιοκτησίας και το οικονομικό σαμποτάζ ώς “βία”, κι έτσι να κοντρολλάρουν την οργή όσων δεν τρέφουν αυταπάτες για τους καταπιεστές τους και εξεγείρονται ενάντια στην κυριαρχία τους. Ο σεβασμός στην ιδιοκτησία είναι υποταγή στον καπιταλισμό και τις αξίες ενός συστήματος το οποίο πολλοί από μας σοβαρολογούν όταν λένε ότι θέλουν να το καταστρέψουν, κι όχι να το μετασχηματίσουν (reform). Γνωρίζουμε ότι ο εχθρός μας έχει καταστήσει την ιδιοκτησία αντικείμενο λατρείας, κι ότι η εξουσία του πηγάζει, στον κόσμο που έχει δημιουργήσει αυτός, από την ιδιοκτησία και τον πλούτο που μας έχει κλέψει και δεν τρέφουμε αποδοχή για τίποτα απ’ όσα χρησιμοποιεί το σύστημα εναντίον μας.

Αν επιχειρούμε μια αυθεντική δραπέτευση από τη φυλακή που αποτελεί αυτή η κοινωνία, αν είναι έτοιμοι να κινηθούμε ενάντια στους καταπιεστές μας όσο υπάρχει ακόμη χρόνος, τότε πρέπει να τους χτυπήσουμε εκεί που τους πονάει, και κάτι τέτοιο δε θα γίνει ούτε μέσα από ψηφοφορίες ούτε από ειρηνικές διαμαρτυρίες. Ο εχθρός μας, η βιομηχανική μεγα-μηχανή, πρέπει να αποδυναμωθεί πριν μπορέσει να καταστραφεί εντελώς, κι αυτό μπορεί να γίνει πολύ αποτελεσματικά, αν χτυπήσουμε δίχως οίκτο, στη καρδιά του συστήματος, σε στρατηγικά σημεία πίεσης, με την πρόθεση να σταματήσουμε την αναπαραγωγική διάδοση του βιομηχανικού καρκινώματος. Κινήματα σαν το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης, έχουν δείξει ότι το οικονομικό σαμποτάζ μπορεί να είναι αποτελεσματικό στο να οδηγήσει ορισμένες εταιρίες στη χρεοκοπία. Το καθήκον μας τώρα είναι να σπρώξουμε ολόκληρο το σύστημα στη χρεοκοπία.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ

Αν και οι περισσότεροι από μας, αγωνιούμε για μια ειρηνική ύπαρξη σε αρμονία με τις άλλες μορφές της ζωής, είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία ζούμε σήμερα. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του κόσμου ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, όχι γιατί δεν έχουν «εκπολιτιστεί» ή «εκσυγχρονιστεί», αλλά αντίθετα γιατί εξαναγκάζονται να παίξουν το ρόλο της εργατικής δύναμης των «πρωτοκοσμικών» κρατών. Εμείς που ζούμε στον «πρώτο κόσμο» επίσης υποφέρουμε από αυτό το σάπιο σκηνικό. Με την ακραία αλλοτρίωση, τους φυσικούς καταναγκασμούς, τη ψυχολογική αθλιότητα και την πνευματική κενότητα, δεν τίθεται θέμα πως βαδίζουμε βιαστικά προς τον γκρεμό. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε, και δε γίνεται να αρνηθούμε ότι ζούμε υπό τη σκιά της οικολογικής καταστροφής. Δεδομένων αυτών είναι σημαντικό για μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για την κατάσταση αυτή και να αναλάβουμε δράση τώρα’ όπως καταλαβαίνετε, ο χρόνος τελειώνει!

Κληρονομιά του αναρχικού επαναστάτη είναι η έννοια της εξέγερσης, ή της διάδοσης και δημιουργίας εξεγέρσεων για τους σκοπούς της απελευθέρωσης. Αυτό μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά ο μετασχηματισμός (reform) του συστήματος της κυριαρχίας δεν μπορεί να περνιέται για επαναστατικός. Αν και οι περισσότερες δράσεις που πραγματοποιούν οι αναρχικοί θεωρούνται μη-βίαιες, δεν μπορεί να τεθεί περιορισμός στην αντίστασή μας. Ως αναρχικοί, πρέπει να αρνηθούμε απόλυτα κάθε ιδεολογικό ή φιλοσοφικό πρότυπο αντίστασης. Η φυσική αλληλεπίδραση με την εξουσία πρέπει να ξεπεράσει την παθητικότητα και το συμβολικό. Στην πραγματικότητα, πολλοί αναρχικοί αγκαλιάζουν την επαναστατική βία σαν μια αναγκαία αντίδραση στην καταπίεση. Όπου κι αν κοιτάξουμε στο φυσικό κόσμο θα δούμε ότι η αυτό-άμυνα είναι ενστικτώδης. Αυτό δεν μπορεί να ξεπεραστεί με υποθετικά ιδεώδη. Είναι σημαντικό να αμφισβητούμε τους ιδεολογικούς περιορισμούς που προκύπτουν από μια ακραία προνομιούχο θέση. Οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη δεν έχουν την άνεση να αποφασίσουν για την πιο «ορθολογική» απάντηση στην κυριαρχία, και συχνά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν είναι ζήτημα ατομικής προτίμησης ή ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι ζήτημα DO OR DIE. Με αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι ο καθένας είναι αναγκασμένος να εμπλακεί στη βίαιη αντίσταση, παρά μάλλον, να παραδεχτεί ότι υπάρχει, ότι είναι δίκαιη (σε πολλές περιπτώσεις), και δε θα ‘πρεπε να καταδικάζεται. Η πολύμορφη επαναστατική βία, είναι μια αναγκαία απάντηση στη θεσμοθετημένη βία του συστήματος, και απαραίτητη για τη συνέχιση της ζωής. Και ναι, θέλουμε να γλύψουμε τις πληγές που μας προκάλεσε αυτό το ταξίδι θανάτου που αποκαλούμε πολιτισμό, αλλά δε θα κλείσουν μέχρι να σταματήσουμε την μόλυνση της καταπίεσης. Όπως πρότεινε ο Franz Fannon, υπάρχει κι ένα είδος κάθαρσης που βαθαίνει τη σύνδεση ανάμεσά μας, στη πράξη της εξέγερσης και τη φυσική αφαίρεση του καταπιεστή μας. Όσο κι αν κάποιοι δε θέλουν να δουν μαζί μας τι υπάρχει στο πάτο της κάνης ενός όπλου, αυτό, δεν παύει να είναι εκεί, κι εμείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε, αγωνιζόμενοι για την αυτό-άμυνα και την απελευθέρωση.

1

Categories
John Zerzan

Τι είναι η Πρόοδος – John Zerzan

Τι είναι η Πρόοδος – John Zerzan

Ίσως καμιά άλλη ιδέα δεν υπήρξε τόσο καταλυτική για τον δυτικό πολιτισμό όσο η αντίληψη της προόδου. Είναι επίσης φανερό ότι, όπως το έθεσε ο Robert Nisbet: «Τα πάντα τώρα μας υποδεικνύουν ότι η δυτική πίστη στο δόγμα της προόδου καταρρέει βαθμιαία σε κάθε επίπεδο και κάθε σφαίρα, στα τέλη του 20ου αιώνα. Στον αντιεξουσιαστικό χώρο επίσης, η ιδέα της προόδου έχει περάσει διάφορα στάδια. Πάει καιρός από τότε που οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες, όπως ακριβώς και οι συγγενικοί τους μαρξιστές, μπορούσαν να καταδικάσουν στην περιθωριοποίηση και την ανυπαρξία όποιον δεν ενδιαφερόταν να οργανώσει την αλλοτρίωσή του μέσα από τα συνδικάτα, τις ενώσεις και τα συναφή. Αντί για τον παλιό καλό σεβασμό στην εργατικότητα και την παραγωγή (τα θεμέλια της προόδου), μια λουδίτικη αντίληψη για τα εργοστάσια διαδόθηκε γρήγορα και η αντίσταση στην εργασία έγινε μια αφετηρία του ριζοσπαστικού λόγου. Τότε βλέπουμε και κάμποσες γερασμένες λεοπαρδάλεις να προσπαθούν να καλύψουν τις κηλίδες τους: οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW-Wobblies), ντροπιασμένοι για την πρώτη λεξούλα της ονομασίας τους, προσπαθούν αδέξια να αποποιηθούν τη δεύτερη (αν και φυσικά όχι ως οργάνωση). Η οικολογική κρίση θα αποτελέσει σαφώς ένα σημείο ρήξης με την αξία της προόδου, ωστόσο το πώς αυτή παρέμεινε ένα ζήτημα τυφλής πίστης για τόσο πολύ κόσμο είναι σίγουρα ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Τι σήμαινε τελικά η πρόοδος; Η υπόσχεση της προόδου ακολουθούσε την ανθρωπότητα από τα πρώτα ιστορικά της βήματα.

Με την εμφάνιση της γεωργίας και του πολιτισμού, για παράδειγμα, επήλθε η προοδευτική καταστροφή του περιβάλλοντος. Τεράστιες περιοχές της εγγύς ανατολής, της Αφρικής και της Ελλάδας γρήγορα μετατράπηκαν σε αφιλόξενες ερήμους. Όσον αφορά τη βία, ο μετασχηματισμός ενός βασικά ειρηνικού και εξισωτικού κοινοτικού συστήματος στη βίαιη αγροτική/πολιτισμένη κοινωνία ήταν γοργός. «Η εκδίκηση, οι ηγέτες, οι πολεμιστές και οι μάχες φαίνεται να πηγάζουν από, και να προσδιορίζουν, τους πολιτισμένους ανθρώπους», σύμφωνα με τον Peter Wilson. Και η βία έχει κάνει σίγουρα τη δική της πρόοδο, από τα όπλα μαζικής καταστροφής των σύγχρονων Κρατών μέχρι και την έξαρση των ανθρωποκτονιών και των μανιακών δολοφόνων…

Η ίδια η ασθένεια αποτελεί σχεδόν μια εφεύρεση της ζωής στον πολιτισμό. Κάθε γνωστή κληρονομική ασθένεια είναι ένα μέρος του φόρου της ιστορικής αναβάθμισης. Από την ολότητα και την αισθαντική ζωή της προϊστορίας, στη σημερινή εποχή των επιδημιών και της γενικευμένης ψυχικής μιζέριας, έχουμε περισσότερη πρόοδο. Το αποκορύφωμα λοιπόν της προόδου είναι η σημερινή εποχή της πληροφορίας, που ενσαρκώνει την πρόοδο στο διαχωρισμό της εργασίας, από την μεγαλύτερη πιθανότητα αδιαμεσολάβητης αντίληψης στο τωρινό επίπεδο όπου η γνώση μετατρέπεται σε ένα εργαλείο για την ολοκληρωτική καταπίεση, στην εποχή της κυβερνητικής (cybernetics) όπου τα δεδομένα είναι όλα όσα μας έχουν πραγματικά μείνει. Η ίδια η πρόοδος έχει οδηγηθεί στην αμφισβήτηση της έννοιάς της.

Η επιστήμη, το πρότυπο της προόδου, αιχμαλωτίζει και ανακρίνει τη φύση, τη στιγμή που η τεχνολογία την καταδικάζει (και την ανθρωπότητα μαζί) σε καταναγκαστική εργασία. Από την πρωταρχική διαίρεση του εαυτού που σημαίνει ο πολιτισμός στη καρτεσιανή διαίρεση του πνεύματος από τα υπόλοιπα αντικείμενα (συμπεριλαμβανομένου του σώματος), στο άγονο hi-tech παρόν μας, υπήρξε όντως μια τρομερή απόσταση. Δυο αιώνες πριν οι πρώτοι εφευρέτες των βιομηχανικών μηχανών απολάμβαναν την περιφρόνηση και το μίσος των εργατών της αγγλικής υφαντουργίας που υπόκειντο σε αυτές και πάνω κάτω του καθένα, εκτός ίσως από τους καπιταλιστές εργοδότες τους. Οι σχεδιαστές της ηλεκτρονικής σκλαβιάς του σήμερα λατρεύονται σαν πνευματικά είδωλα, αν και η αντίσταση εγείρεται ξανά. Απουσία ισχυρής αντίστασης, η εσωτερική λογική της ταξικής κοινωνίας θα διαμορφωθεί σε μια ολοκληρωτικά τεχνολογικοποιημένη ζωή ως τελικό της στάδιο.

Ο αντίκτυπος της προόδου στην τεχνολογία και την κοινωνία θα γίνει όλο και περισσότερο αντιληπτός χάρη στις τεράστιες καταστροφές. (Θέσεις πάνω στη Φιλοσοφία και την Ιστορία) Ο Walter Benjamin στο τελευταίο και ωραιότερό του έργο, καταγράφει αυτό το λυρικά εκφρασμένο συναίσθημα: «¨Ενας πίνακας του Klee με το όνομα Angelus Novus δείχνει έναν άγγελο να κοιτάζει σαν να πρόκειται να φύγει μακριά από κάτι στο οποίο ήταν ακλόνητα προσδεμένος. Τα μάτια του λαμπυρίζουν, το στόμα του είναι ανοιχτό, τα φτερά του ανοιχτά. Έτσι απεικονίζεις τον άγγελο της ιστορίας, με το πρόσωπο γυρισμένο στο παρελθόν. Αν έχουμε υπόψη μας μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μια μοναδική καταστροφή που συσσωρεύει ερείπια και ουρλιάζει μπροστά στα πόδια του. Ο άγγελος θα ήθελε ίσως να μείνει, να ξυπνήσει τους νεκρούς, και να ξαναενώσει όσα έχουν διαλυθεί. Αλλά μια καταιγίδα εξαπολύεται από τον Παράδεισο. Κεραυνοβολεί τα φτερά του με τόση βία που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τα κλείσει. Η καταιγίδα τον καλεί αναντίρρητα στο μέλλον όπου έχει γυρισμένη την πλάτη, ενώ ο σωρός των ερειπίων μπροστά του απλώνεται προς τον ουρανό. Η καταιγίδα αυτή, είναι αυτό που ονομάζουμε πρόοδος.

Μεταφράστηκε τον Οκτώβρη του 2006 στη Σαλονίκη

Categories
Ted Kaczynski (Unabomber)

Συνέντευξη του Ted Kaczynski (Unabomber) για το φανζίν Veganarsi – 12/08/2003

Συνέντευξη του Ted Kaczynski (Unabomber) για το φανζίν Veganarsi – 12/08/2003

Γειά σου Ted!

Καταρχήν, ας συστηθώ κάπως. Με λένε Kara… Σου γράφω από την Τουρκία (πιστεύω θα έχεις λάβει κι άλλα γράμματα από την Τουρκία…). Ζώ στην Istanbul, την μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, που εξαπλώνεται σαν ιός. Είμαι 24 ετών. Είναι πολύ βαρετό και αηδιαστικό να είσαι εξαρτημένος από την μεγαλούπολη και τη ζωή της. Όμως κάθε μέρα που περνά αγωνίζομαι για να αλλάξω την κάθε μέρα της ζωής μου ώστε να βρω μια αρμονία με την Μητέρα Γη. Προσπαθώ να δραπετεύω και να αντιστέκομαι στα δεσμά των πόλεων, της τεχνολογίας και ολόκληρου του συστήματος του πολιτισμού. Όπως κι εσύ… Ίσως όχι τόσο ενεργά όσο εσύ…

Στην Τουρκία, βγάζω ένα anti-copyright φανζίν με το όνομα “Veganarsi” (Σ.τ.μ: λογοπαίγνιο με το vegan=αυστηρή φυτοφαγία και το anarsi=αναρχία). Στο φανζίν περιλαμβάνονται ζητήματα φυτοφαγίας, αναρχισμού, πρωτογονισμού και κινηματικά θέματα. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο τέταρτο τεύχος, και όπου να’ ναι βγαίνει και το πέμπτο. Όπως μπορείς να αντιληφθείς, δεν είμαι σε καμία οργάνωση, αλλά διατηρώ επαφές με αναρχικούς στην Τουρκία. Νιώθω πως είμαι ένας απ’ αυτούς. Όμως δεν πιστεύω στις οργανώσεις όπως τα εργατικά συνδικάτα ή οι ομοσπονδίες (federations), καθώς αυτή η οργάνωση αναγεννά και αναπαράγει την ιεραρχία, την εξουσία και την εξάρτηση από την κοινωνική μαζοποίηση. Πιστεύω στα αντιεξουσιαστικά δίκτυα που δεν επιβάλλονται στα υποκείμενα και τις τοπικές συλλογικότητες. Με αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία που επιθυμούμε, μπορεί να πραγματοποιηθεί αργά-αργά.

Σκεφτόμουν συνεχώς να σου γράψω ένα γράμμα τα τελευταία 4 χρόνια, αλλά δνε τα κατάφερνα. Τελικά το έκανα. Οπότε μπορείς κι εσύ να αναρωτηθείς το γιατί… Επειδή συμφωνώ με τις σκέψεις και τις δράσεις σου. Η σκέψη σου επιστρέφει τον άνθρωπο στη Γη, για το μέλλον του πλανήτη μας. Καταδεικνύει ολόκληρο το πρόβλημα ξεκάθαρα και ρητά. Πάντοτε ήθελα να σε ευχαριστήσω γι αυτό μ’ ένα γράμμα. Μόνο μ’ ένα γράμμα μπορώ να σε ευχαριστήσω τώρα. Μιας και εγώ είμαι στην Τουρκία κι εσύ στις ΗΠΑ. Είμαστε βλέπεις αρκετά μακριά…

Αν σε ενδιαφέρει πως προσδιορίζω τον εαυτό μου, μπορώ να πω ότι είμαι ένας αναρχικός-vegan-πρωτογονιστής. Όμως δεν έχει σημασία πως εσύ κι εγώ προσδιορίζουμε τους εαυτούς μας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε ανθρώπινα όντα που κατοικούμε αυτόν τον πλανήτη και υποφέρουμε από το βάναυσο σύστημα που ονομάζεται πολιτισμός. Οι προσδιορισμοί δείχνουν μόνο τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι αυτό το σύστημα. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το μόνο που πάει στραβά είναι ο καπιταλισμός, κάποιοι απ’ αυτούς θεωρούν την τεχνολογία πρόβλημα, κάποιοι άλλοι το κεφάλαιο… Δεν αισθάνομαι ότι είμαι ένας απ’ αυτούς, μιας και θεωρώ σαν αναρχο-πρωτογονιστής, πως ο πολιτισμός είναι στην ολότητά του το πρόβλημα, από το οποίο υποφέρουμε εμείς κι ο πλανήτης μας.

Όσον αφορά την άμεση δράση μου για την αλλαγή της καθημερινής ζωής μου, και ιδιαίτερα τη διατροφή μου, αποκαλούμαι και είμαι ένας vegan αναρχικός. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι το να μην είσαι vegan σημαίνει ένα τεράστιο κόστος σε πόνο και καταστροφή για τον πλανήτη μας. Το να είσαι vegan είναι μια μορφή άμεσης δράσης της ζωής μου ενάντια στον πόνο που σημαίνει για μένα ο πολιτισμός. Δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα λύνεται με το να μην τρώμε και να μην εκμεταλλευόμαστε τα ζώα. Δεν είναι μόνο η συμπάθειά μου γι αυτά το κίνητρο των πράξεών μου. Στη φύση επίσης τα ζώα τρώνε άλλα ζώα. Είναι κάτι αναγκαίο γι αυτά. Όχι όμως και για μας, όχι όταν έχουμε άλλη επιλογή.

Νομίζω το πρόβλημα είναι η ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ. Πρέπει ακόμα να καταστραφούν τα σύνορα ανάμεσα στα είδη του οικο-συστήματος. Ο εκπολιτισμός μας (των ανθρώπων), σήμανε την αποξένωσή μας από τη φύση. Κι έτσι ξεκινήσαμε να καταστρέφουμε τον πλανήτη μας, μόνοι μας… Η άρνηση να φας ή να χρησιμοποιήσεις ένα ζώο είναι μια ακόμα έκφραση ενάντια σε αυτό το οδυνηρό σύστημα, στην καθημερινή ζωή.

Ήθελα λοιπόν να σου απευθύνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με σένα και τις σκέψεις σου, αν έχω την άδειά σου. Θα ήθελα μια συνέντευξη για το πέμπτο τεύχος του Veganarsi. Αν συμφωνείς, μπορείς να απαντήσεις στις ερωτήσεις που βρίσκονται στο τέλος του γράμματος. Πιστεύω θα ήταν αρκετά χρήσιμο για τους τούρκους αναγνώστες να διαβάσουν κάτι δικό σου, μιας και “η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της” (Σ.τ.μ: ο τίτλος του βιβλίου του Kaczynski), έχει ήδη εκδωθεί από την Kaos Publishing πριν λίγα χρόνια και έχει αγαπηθεί από πολλούς ανθρώπους, κι έχει επιρρεάσει πολλούς ακόμη. Και θα ήταν χρήσιμο για όσους αναρωτιούνται για σένα.

Οκ… πρέπει κάπου να κλείσω το γράμμα μου. Πρέπει να άρχισες να βαριέσαι κι εσύ. Μη νιώθεις σε παρακαλώ μόνος στη φυλακή. Υπάρχει, να ξέρεις, ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που σκέφτονται όπως εμείς. Εύχομαι μια μέρα να βγεις έξω, να δείς. Θα περιμένω απάντηση σου…

Μαύρο-Πράσινους χαιρετισμούς.

Οι ερωτήσεις:

1. Μπορείς να μας πεις λίγα για σένα; Ποιος είσαι;

2. Πότε και πού γεννήθηκες;

3. Σε ποιά σχολεία/σχολές έχεις φοιτήσει;

4. Τί δουλειά έκανες;

5. Έχεις κάνει κάποιο γάμο; Έχεις παιδιά;

6. Απ’ όσο ξέρω ήσουν ένας μαθηματικός, που δεν είχε τις σημερινές σου ιδέες. Τί ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάξεις;

7. Πότε ξεκίνησες να εντοπίζεις το πρόβλημα στον πολιτισμό;

8. Μπορείς να γράψεις με λίγα λόγια για ποιό λόγο απορρίπτεις τον πολιτισμό;

9. Πότε και πώς αποφάσισες να ζήσεις στο δάσος; Να στείλεις τις βόμβες;

10. Για ποιό λόγο αποφάσισες να στείλεις τις βόμβες εναντίον των τεχνολογικών ιδρυμάτων;

11. Δεν νομίζεις ότι η βία είναι βίαια;

12. Τί πιστεύεις για τους αναρχικούς; τους πράσινους αναρχικούς; τους αναρχο-πρωτογονιστές; Συμφωνείς μαζί τους;

13. Τί πιστεύεις για τη φυτοφαγία; για τον veganισμό; Την άρνηση να φας ή να χρησιμοποιήσεις ένα ζώο;

14. Τί πιστεύεις για την Απελευθέρωση της Γης/των Ζώων;

15. Τί γνώμη έχεις για ομάδες όπως η Earth First!, το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης (Earth Liberation Front) και οι Gardening Guerillas?

16. Πιστεύεις στην Επανάσταση ή στη Διαρκή Εξέγερση;

17. Πώς θεωρείς ότι μπορούμε να καταστρέψουμε τον πολιτισμό; πώς μπορούμε να κινηθούμε προς τα εκεί;

18. Έχεις ζήσει μόνος σου στο δάσος. Τί έχεις αποκομίσει από αυτό; Είναι εύκολη η ζωή του πρωτόγονου και ποιές είναι οι βασικές δυσκολίες της;

19. Είναι εφικτό σήμερα, αν το θελήσει κάποιος να ζήσει στο δάσος; Δεν θα υποφέρει από πείνα κλπ;

20. Πως είναι να ζεις στη φυλακή; Σου έχουν κάνει βασανιστήρια; Ποια είναι η κατάστασή σου; Έχεις δικαίωμα να επικοινωνείς με άλλους μέσα ή έξω από την φυλακή;

21. Ποιά είναι η κατάσταση με τη δίκη σου; Έχει τελειώσει η διαδικασία ή όχι;

22. Έχεις κάποια ουτοπία για τη ζωή στο μέλλον; Πως αντικρίζεις το μέλλον; Έχεις κάποια εναλλακτική ουτοπία γι αυτήν την κοινωνία;

23. Έχεις κάποια υποστήριξη από τα κινήματα στις ΗΠΑ; ποιές ομάδες σε στηρίζουν; ποιές σε κατηγορούν;

24. Τέλος, θα ήθελες να πείς ή να ζητήσεις κάτι από τους τούρκους αναγνώστες σου; κάν’ το ελέυθερα…

Με κάθε υποστήριξη από πλευράς μου.

***

Αγαπητέ Kara,

Ζητώ συγγνώμη που μου πήρε τόσο καιρό να απαντήσω στο γράμμα σου της 12ης Αυγούστου. Είμαι ως συνήθως απασχολημένος, κυρίως με το να απαντώ στην αλληλογραφία, και το γράμμα σου δε θα μπορούσε να απαντηθεί βιαστικά, μιας και κάποιες από τις ερωτήσεις σου απαιτούν μακροσκελείς, περίπλοκες και προσεκτικές απαντήσεις. Για τον λόγο αυτό, θα χρειαζόμουν ένα παράλογο χρονικό διάστημα για να σου δώσω εξαντλητικές απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που μου απευθύνεις. Θα απαντήσω λοιπόν μόνο σε μερικές από αυτές, αυτές που θεωρώ πιο επείγουσας σημασίας, καθώς και κάποιες που μπορούν να απαντηθούν εύκολα και με συντομία.

2. Γεννήθηκα στο Chicago, στο Illinois των ΗΠΑ, στις 22 Μαΐου 1942.

3. Αποφοίτησα από το δημοτικό και το γυμνάσιο του Evergreen Park, στο Illinois. Απέκτησα μπάτσελορ του πανεπιστημίου του Harvard και μάστερ και ντοκτορά, στα μαθηματικά στο πανεπιστήμιο του Michigan.

4. Μετά το ντοκτορά μου στο πανεπιστήμιο του Michigan, έγινα βοηθός καθηγητή των μαθηματικών για δυο χρόνια στο πανεπιστήμιο της California.

5. Δεν έχω κάνει κάποιο γάμο, ούτε έχω παιδιά.

6-7-8-9. Μια πλήρης απάντηση στις ερωτήσεις αυτές θα ήταν απελπιστικά μεγάλη και περίπλοκη, οπότε θα αρκεστώ στα παρακάτω: Η διαδικασία μέσω της οποίας κατέληξα να απορίψω τις σύγχρονες συνθήκες ζωής και τον πολιτισμό ξεκίνησε όταν ήμουν έντεκα ετών. Στην ηλικία αυτή άρχισε να ασκεί πάνω μου μια έλξη ο πρωτόγονος τρόπος ζωής, σαν αποτέλεσμα αναγνωσμάτων για τη ζωή του πρωτόγονου ανθρώπου. Στα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι την εποχή που μπήκα στο πανεπιστήμιο του Harvard στα δεκαέξι μου, συνήθιζα να δραπετεύω με το μυαλό μου από τον πολιτισμό, σε κάποιο άγριο μέρος. Την ίδια περίοδο, η αηδία μου για την σύγχρονη ζωή αυξανόταν καθώς συνειδητοποιούσα ολοένα και περισσότερο την υποβάθμιση των ανθρώπων μέσα στη βιομηχανική κοινωνία, σε γρανάζια μιας μηχανής, στερημένα από κάθε ελευθερία και παρατημένα στο έλεος των μεγάλων οργανώσεων που ήλεγχαν τις συνθήκες της ζωής τους. Αφού μπήκα στο πανεπιστήμιο του Harvard πήρα μερικά μαθήματα ανθρωπολογίας, που μου έμαθαν περισσότερα πράγματα για τους πρωτόγονους ανθρώπους και μου άνοιξαν την όρεξη να αποκτήσω κάποια από τη γνώση που τους επέτρεπε να ζούν στη φύση. Για παράδειγμα, ήθελα να έχω τις γνώσεις τους πάνω στα φαγώσιμα φυτά. Όμως δεν είχα ιδέα πού μπορούσα να βρω τη γνώση αυτή, μέχρις ότου ένα-δυο χρόνια αργότερα, ανακάλυψα έκπληκτος ότι υπήρχαν ολόκληρα βιβλία πάνω στα άγρια φαγώσιμα φυτά. Το πρώτο τέτοιο βιβλίο που απέκτησα ήταν το Stalking the Wild Asparagus, του Euell Gibbons, και μετά απ’ αυτό καθώς ήμουν στο σπίτι για το καλοκαίρι, επισκέφτηκα αρκετές φορές το φυσικό καταφύγιο Cook County Forest κοντά στο Chicago, ώστε να ψάξω για φαγώσιμα φυτά. Στην αρχή έμοιαζε περίεργο να χάνομαι μόνος μου στο δάσος, μακριά από τις διαδρομές και τα μονοπάτια. Όμως, όσο περισσότερο γνώριζα το δάσος και πολλά από τα φυτά και τα ζώα που κατοικούσαν μέσα του, η αίσθηση της αμηχανίας εξαφανιζόταν και ένιωθα όλο και μεγαλύτερη άνεση στο δάσος. Ταυτόχρονα, ήμουν όλο και πιο πεπεισμένος ότι δεν ήθελα να χαραμίσω ολόκληρη τη ζωή μου στον πολιτισμό, κι ότι ήθελα να πάω να ζήσω κοντά στη φύση.

Εντωμεταξύ, τα πήγαινα καλά με τα μαθηματικά. Ήταν ευχάριστο να λύνεις μαθηματικά προβλήματα, αλλά με μια βαθύτερη έννοια τα μαθηματικά ήταν ανιαρά και άδεια, καθώς για μένα δεν είχαν κάποιο σκοπό. Αν είχα εργαστεί στα εφαρμοσμένα μαθηματικά, θα συντελούσα στην ανάπτυξη της τεχνολογικής κοινωνίας την οποία απαιχθανόμουν, κι έτσι επέλεξα να δουλέψω στα θεωρητικά μαθηματικά. Όμως τα μαθηματικά ήταν απλά ένα παιχνίδι. Δεν καταλάβαινα ποτέ, κι ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί οι μαθηματικοί είναι τόσο χαρούμενοι που σπαταλούν τις ζωές τους σε ένα απλό παιχνίδι. Εγώ ένιωθα απόλυτα απογοητευμένος με μια τέτοια προοπτική. Ήξερα τί ήθελα: Να πάω να ζήσω κάπου κοντά στη φύση. Στην άγρια φύση. Όμως δεν ήξερα πως θα τα κατάφερνα. Εκείνες τις μέρες δεν υπήρχαν ούτε πρωτογονιστικά κινήματα, ούτε αναχωρητές, κι οποιοσδήποτε παρατούσε μια υποσχόμενη καρριέρα μαθηματικού για να πάει να ζήσει στα βουνά ή στα λαγκάδια θα τον κοίταζαν σαν ηλίθιο ή τρελό. Δεν ήξερα ούτε ένα άτομο που θα μπορούσε να κατανοήσει για ποιό λόγο ήθελα κάτι τέτοιο. Κι έτσι, βαθιά μες στην καρδιά μου, βεβαίωσα τον εαυτό μου ότι δε θα μπορούσα ποτέ να δραπετεύσω από τον πολιτισμό. Μιας και έβρισκα τη σύγχρονη ζωή απολύτως απαράδεκτη, σταδιακά απελπίστικα, μέχρι την ηλικία των 24 μου, οπότε έφτασα σε ένα είδος κρίσης: Ένιωθα τόσο εξαθλιωμένος που δεν με ενδιέφερε αν θα ζήσω ή αν θα πεθάνω. Όμως καθώς έφτανα στο σημείο αυτό, μια αιφνίδια αλλαγή έλαβε χώρα: Αντιλήφθηκα ότι εφόσον δεν με νιάζει αν θα ζήσω ή αν θα πεθάνω, μπορώ επίσης να μη φοβάμαι για τις συνέπειες των πράξεών μου. Συνεπώς, θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε θελήσω. Ήμουν ελεύθερος! Αυτό ήταν το σημείο καμπής της ζωής μου μιας και ήταν τότε που πήρα το κουράγιο, το οποίο δεν με εγκατέλειψε μέχρι και σήμερα. Ήταν εκείνη τη στιγμή, που είπα στον εαυτό μου ότι θα ζούσα στην άγρια φύση, όποιες κι αν ήταν οι συνέπειες. Ξόδεψα δύο χρόνια διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια ώστε να βγάλω κάποια χρήματα, έπειτα υπέβαλλα την παραίτησή μου και έψαξα να βρώ ένα μέρος στο δάσος για να μείνω.

9. Θα έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο για να δώσω μια εκτεταμένη απάντηση στο τελευταίο μέρος της ερώτησής σου, αλλά θα προσπαθήσω να δώσω μια επιμέρους απάντηση ανατρέχοντας σε κάτι που έγραψα στο ημερολόγιό μου στις 14 Αυγούστου 1983: “Την 5η Αυγούστη, ξεκίνησα την πορεία μου προς την Ανατολή. Έφτασα στην κρυφή μου κατασκήνωση που έχω στήσει λίγο μετά από αυτό που ονομάζω Diagonal Gulch. Έμεινα εκεί ως το πέρας της επόμενης μέρας, της 6ης Αυγούστου. Ένιωσα τη γαλήνη του δάσους εκεί πέρα. Έχει πάντως εκεί μερικά μούρα και παρόλο που έχει ελάφια, δεν υπάρχει πολύ κυνήγι. Επιπλέον, έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που είδα το πανέμορφο κι απομονωμένο οροπέδιο απ’ όπου προέρχονται οι διάφορες ποικιλίες των πεστροφών του κολπίσκου. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω για την περιοχή εκείνη στις 7 Αυγούστου. Λίγο μετά το σταυροδρόμι της περιοχής του Crater Mountain άρχισα να ακούω αλυσίδες. Ο ήχος έμοιαζε να προέρχεται από τις άνω άκρες του Roaster Bill Creek. Υπέθεσα ότι κόβανε δένδρα. Δεν μου άρεσε κάτι τέτοιο αλλά σκέφτηκα ότι θα απέφευγα ανάλογα πράγματα μόλις έφτανα στο οροπέδιο. Περπατώντας στις άκρες των βράχων εκεί, πρόσεξα από κάτω μου έναν νέο δρόμο που δεν υπήρχε προηγουμένως, και περνούσε εμφανώς πάνω από τα φράγματα που έκλειναν το Stemple Creek. Αισθάνθηκα μια αηδία. Παρόλα αυτά, έφτασα στο οροπέδιο. Αυτό που έμελλε να βρώ εκεί, μου ράγισε την καρδιά. Το οροπέδιο διασχιζόταν από νέους δρόμους, αρκετά φαρδείς και καλοφτιαγμένους για τέτοιου είδους δρόμους. Είχε καταστραφεί για πάντα. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να το σώσει πλέον θα ήταν η κατέρρευση της τεχνολογικής κοινωνίας. Δεν μπορούσα να το ανεχτώ. Ήταν το ομορφότερο και πιο απομονωμένο μέρος της περιοχής από το οποίο είχα πανέμορφες αναμνήσεις. “Ο ένας δρόμος διέσχιζε για διακοσαριά πόδια το υπέροχο σημείο όπου είχα κατασκηνώσει μερικά χρόνια πριν και είχα περάσει πολλές χαρούμενες στιγμές. Γεμάτος θλίψη και οργή επέστρεψα πίσψ και κατασκήνωσα στο South Fork Humburg Creek…” Την επόμενη μέρα ξεκίνησα για το καταφύγιό μου. Ο δρόμος μ έβγαλε μέσω ενός πολύ όμορφου σημείου, ενός αγαπημένου μου μέρους όπου υπήρχε μια πηγή με καθαρό νερό που μπορούσες να πιείς χωρίς να χρειαστεί να το βράσεις. Σταμάτησα και είπα κάτι σαν προσευχή στο πνεύμα της πηγής. Ήταν μια προσευχή στην οποία ορκίστηκα ότι θα πάρω εκδίκηση για όσα είχαν κάνει στο δάσος. Το ημερολόγιό μου συνεχίζεται: “Κι έπειτα επέστρεψα στο σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα – Είχα κάτι να κάνω!” Μπορείς να υποθέσεις λοιπόν, τί ήταν αυτό το κάτι.

10-17. Και πάλι, κάθε τι που να προσεγγίζει μια πλήρη απάντηση θα έπαιρνε αδικαιολόγητα πολύ χρόνο. Όμως οι ακόλουθες παρατηρήσεις είναι κάπως σχετικές: Το πρόβλημα του πολιτισμού ταυτίζεται με το πρόβλημα της τεχνολογίας. Ας εξηγήσω πρώτα ότι όταν μιλάω για τεχνολογία δεν αναφέρομαι μόνο στις υλικές συσκευές όπως τα εργαλεία ή οι μηχανές. Περιλαμβάνω επίσης τις τεχνικές, όπως η χημεία, η πολεοδομία ή η βιοτεχνολογία. Επίσης περιλαμβάνονται οι ανθρώπινες τεχνικές όπως οι μέθοδοι προπαγάνδας ή η εκπαιδευτική ψυχολογία, καθώς οι τεχνικές οργάνωσης δε θα μπορούσαν να υπάρξουν σε ένα ανεπτυγμένο επίπεδο χωρίς τις υλικές συσκευές – τα εργαλεία, τις μηχανές, τις υποδομές – στις οποίες βασίζεται ολόκληρο το τεχνολογικό σύστημα. Ωστόσο, η τεχνολογία με την ευρύτερη έννοια της λέξης περιλαμβάνει όχι μόνο την σύγχρονη τεχνολογία αλλά επίσης τις τεχνικές και τις υλικές συσκευές που υπήρχαν στα παλαιότερα στάδια της κοινωνίας. Για παράδειγμα, τα φτερά των ζώων, τα εργαλεία του μαραγκού, η εξημέρωση των φυτών και των ζώων, και οι τεχνικές της γεωργίας, της διασταύρωσης των ζώων, ή της μεταλλουργίας. Οι πρώιμοι πολιτισμοί εξαρτώνταν από τις τεχνολογίες αυτές, καθώς επίσης στις ανθρώπινες και οργανωτικές τεχνικές που ήταν απαραίτητες προκειμένου να κυβερνηθούν μεγάλα πλήθη ανθρώπων. Οι πολιτισμοί δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την τεχνολογία στην οποία βασίζονται. Αντιστρόφως, όπου υπάρχει τεχνολογία, αργά ή γρήγορα θα αναπτυχθεί ο πολιτισμός. Έτσι, το πρόβλημα του πολιτισμού μπορεί να εξισωθεί με το πρόβλημα της τεχνολογίας. Όσο πιο πολύ διώχνουμε την τεχνολογία, τόσο πιο πολύ διώχνουμε και τον πολιτισμό. Αν μπορούσαμε να σπρώξουμε την τεχνολογία πίσω στην λίθινη εποχή, δε θα υπήρχε πια πολιτισμός.

11. Σχετικά με τις δράσεις για τις οποίες κατηγορούμαι, γράφεις “Δεν νομίζεις ότι η βία είναι βίαια;” Μα φυσικά, η βία είναι βίαια. Επίσης, η βία είναι ένα αναγκαίο μέρος της φύσης. Αν τα αρπαχτικά δεν θανάτωναν ένα ικανό μέρος των κοπαδιών, τότε αυτά θα πολλαπλασιάζονταν σε βαθμό που θα κατέστρεφε το περιβάλλον τους, καταναλώνοντας οτιδήποτε τρώγεται. Πολλά είδη ζώων είναι βίαια ακόμη κι εναντίον μελών του ίδιου του είδους τους. Για παράδειγμα, είναι αρκετά γνωστό ότι οι άγριοι χιμπατζήδες συχνά σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Δες για παράδειγμα το περιοδικό Time της 19ης Αυγούστου, τεύχος 202, σελίδα 56. Σε μερικές περιοχές, είναι επίσης συχνοί οι καυγάδες μεταξύ αρκούδων. Το περιοδικό “Bear and other top predators”, τόμος 1, τεύχος 2, σελίδες 28-29, δείχνει μια φωτογραφία αρκούδων που παλεύουν και μια ακόμα, αρκούδας τραυματισμένης από τέτοιο καυγά, και αναφέρει πως ανάλογες πληγές μπορούν να αποβούν θανατηφόρες. Ανάμεσα στα θαλασσοπούλια, τα *****brown boobies*****, αφήνουν δύο αυγά σε κάθε φωλιά. Μετά την επώαση των αυγών, το ένα από τα νεαρά πουλιά επιτίθεται στο άλλο εξαναγκάζοντάς το να εγκαταλείψει τη φωλιά, οπότε αυτό πεθαίνει. Δες το άρθρο “Sibling Desperado”, Science News, Τεύχος 163, 15 Φεβρουαρίου 2003. Τα ανθρώπινα όντα, στην άγρια φύση συνιστούν ένα από τα πιο βίαια είδη. Μια καλή γενική έρευνα των κουλτούρων των κυνηγών-και-τροφοσυλλεκτικών λαών είναι το “The Hunting Peoples”, του Carleton S. Coon, έκδοση: Little, Brown and Company, Boston and Toronto, 1971. Στο βιβλίο αυτό μπορείς να βρεις άπειρα παραδείγματα στις κοινωνίες κυνηγών και τροφοσυλλεκτών, βίας ανθρώπων εναντίον άλλων ανθρώπων. Ο καθηγητής Coon καθιστά σαφές (σελίδες XIX, 3, 4, 9, 10) ότι θαυμάζει τους κυνηγούς και τροφοσυλλεκτικούς λαούς και τους θεωρεί ως πιο προνομιούχους από τους πολιτισμένους. Όμως είναι ένας έντιμος άνθρωπος και δεν λογοκρίνει τις όψεις εκείνες της πρωτόγονης ζωής, όπως η βία, που φαντάζουν δυσάρεστες στον σύγχρονο άνθρωπο.

Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο ότι ένα σημαντικό ποσοστό βίας είναι φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης ζωής. Δεν υπάρχει κάτι το στραβό με τη βία ως τέτοια. Σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, αν η βία είναι κάτι καλό ή κακό εξαρτάται από το πως χρησιμοποιείται και τους σκοπούς που εξυπηρετεί. Οπότε γιατί οι σύγχρονοι άνθρωποι βλέπουν τη βία σαν κάτι το κατ’ εξοχήν κακό; Έχουν υποστεί μια τεράστια πλύση εγκεφάλου. Οι σύγχρονες κοινωνίες χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους προπαγάνδας ώστε να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους να τρομοκρατούνται και να φρικιούν μπροστά στη βία επειδή το τεχνοβιομηχανικό σύστημα έχει ανάγκη από έναν πληθυσμό καθυποταγμένο, φοβισμένο, υπάκουο, δειλό, έναν πληθυσμό που δε θα δημιουργεί προβλήματα και δε θα διαταράσσει την ομαλή λειτουργία του συστήματος. Η εξουσία εξαρτάται άμεσα από την επιβολή της φυσικής ισχύος. Εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους πως η βία είναι λάθος (εκτός φυσικά από τη βία που ασκεί το σύστημα μέσω της αστυνομίας ή του στρατού), το σύστημα διατηρεί το μονοπώλιο της φυσικής ισχύος και έτσι κρατά τους ανθρώπους ομήρους του. Οποιαδήποτε φιλοσοφική ή ηθική αιτιολόγηση προβάλουν οι άνθρωποι για να εξηγήσουν την πεποίθησή τους ότι η βία είναι λάθος, ο μόνος λόγος για την πεποίθησή τους αυτή είναι έχουν ασυνείδητα εσωτερικεύσει την προπαγάνδα του συστήματος.

12-13-14-15. Όλες οι ομάδες που ανέφερες αποτελούν εδώ πέρα μέρος του ίδιου κινήματος. Ας το ονομάσουμε GA (Green Anarchist – Πράσινο Αναρχικό) Κίνημα. Φυσικά, αυτοί οι άνθρωποι έχουν δίκιο στο βαθμό που αντιτίθενται στον πολιτισμό και την τεχνολογία στην οποία βασίζεται. Όμως, εξαιτίας της δομής με την οποία αναπτύσσεται το κίνημα αυτό, μπορεί στην πραγματικότητα να συντελέσει στην άμυνα του τεχνοβιομηχανικού συστήματος, και να αποτελέσει ένα εμπόδιο για την επανάσταση. Θα εξηγηθώ: Είναι δύσκολο να καταστείλεις την εξέγερση άμεσα. Όταν μια εξέγερση καταστέλλεται με τη βία, συχνά διασκορπίζεται και αργότερα ξεσπά σε μια μορφή στην οποία οι αρχές θα δυσκολευτούν πολύ περισσότερο να ελέγξουν. Για παράδειγμα, στα 1878 το γερμανικό ράιχσταγκ επικύρωσε σκληρούς και καταπιεστικούς νόμους ενάντια στο σοσιαλ-δημοκρατικό κίνημα, ως αποτέλεσμα των οποίων το κίνημα τσακίστηκε και τα μέλη του τρομοκρατήθηκαν, αποθαρρύνθηκαν. Όμως μόνο για λίγο. Το κίνημα σύντομα ενώθηκε και πάλι, έγινε πιο δραστήριο, και βρήκε νέους τρόπους να διαδίδει τις ιδέες του, έτσι ώστε στα 1884 να εμφανίζεται πιο δυνατό από ποτέ. (Βλ. G.A. Zimmermann, Das Neunzehnte Jahrhundert: Geshichtlicher und kulturhistorischer Rόckblick, Druck und Verlag von Geo. Brumder, Milwaukee, 1902, σελίδα 23). Έτσι, ένας προσεκτικός παρατηρητής των ανθρώπινων ζητημάτων γνωρίζει πως οι ισχυρές τάξεις μιας κοινωνίας μπορούν να προστατευτούν αποτελεσματικά από μια εξέγερση χρησιμοποιώντας τη βία και την ωμή καταστολή μόνο σε έναν περιορισμένο βαθμό, και είναι αναγκασμένες να βασίζονται στη χειραγώγηση για να αποτρέψουν την εξέγερση. Μια από τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους τους είναι το να παρέσουν κανάλια μέσα από τα οποία οι εξεγερσιακές τάσεις να μπορούν να εκφραστούν με τρόπους ανώδυνους για το σύστημα. Για παράδειγμα, είναι αρκετά γνωστό ότι στη Σοβιετική Ένωση το σατιρικό περιοδικό Krokodil είχε σχεδιαστεί ώστε να παρέχει ένα άσυλο για διαμαρτυρίες και κριτικές προς τις αρχές με έναν τρόπο ωστόσο που δε θα οδηγούσε κανέναν στο να αμφισβητήσει την νομιμότητα του σοβιετικού συστήματος ή να εξεγερθεί εναντίον του με οποιοδήποτε αξιόλογο τρόπο.

Όμως το “δημοκρατικό” σύστημα της Δύσης έχει πολύ πιο ανεπτυγμένους μηχανισμούς για να αποτρέπει την εξέγερση, μηχανισμούς πολύ πιο εκλεπτυσμένους και αποτελεσματικούς από οποιονδήποτε είχε στη διάθεσή της η Σοβιετική Ένωση. Είναι ένα πραγματικά αξιοσημείωτο γεγονός ότι στη σύγχρονη δυτική κοινωνία οι άνθρωποι “εξεγείρονται” υπέρ των αξιών του ίδιου του συστήματος ενάντια στο οποίο φαντάζονται πως εξεγείρονται. Η αριστερά “εξεγείρεται” υπέρ της φυλετικής και θρησκευτικής ισότητας, της ισότητας των γυναικών και των ομοφυλοφίλων, της ανθρωπιστικής μεταχείρισης των ζώων και ούτω καθεξής. Αυτές όμως είναι και οι αξίες που τα αμερικανικά ΜΜΕ μας διδάσκουν ξανά και ξανά, κάθε μέρα. Οι αριστεριστές έχουν διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό από την μιντιακή προπαγάνδα που είναι ικανοί να “εξεγερθούν” μόνο με τους όρους τέτοιων αξιών, αξιών του ίδιου του τεχνοβιομηχανικού συστήματος. Με τον τρόπο αυτό, το σύστημα αποτρέπει επιτυχώς τις εξεγερσιακές ορμές της αριστεράς, οδηγώντας τες σε κανάλια που είναι ακίνδυνα για το ίδιο το σύστημα.

Η εξέγερση ενάντια στην τεχνολογία και τον πολιτικσμό είναι μια αυθεντική ανταρσία, μια πραγματική επίθεση στις αξίες του υπάρχοντος συστήματος. Όμως οι πράσινοι αναρχικοί, οι αναρχο-πρωτογονιστές κ.ο.κ. (το GA κίνημα) έχουν επιρρεαστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό από την αριστερά που η εξέγερσή τους ενάντια στον πολιτισμό έχει σε μεγάλο βαθμό εξουδετερωθεί. Αντί να εξεγείρονται ενάντια στις αξίες του πολιτισμού, έχουν υιοθετήσει πολλές από αυτές, κι έχουν κατασκευάσει μια φαντασιακή εικόνα των πρωτόγονων κοινωνιών ώστε να ενσωματώνει τις αξίες αυτές. Υποκρίνονται, λέγοντας πως οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες εργάζονταν μόνο δυο ή τρεις ώρες την ημέρα (που σημαίνει 14-21 ώρες την εβδομάδα), ότι είχαν ισότητα των φύλων, ότι σέβονταν τα δικαιώματα των ζώων, ότι φρόντιζαν να μη βλάπτουν το περιβάλλον τους και πάει λέγοντας. Όλα αυτά όμως είναι παραμύθια. Αν διαβάσεις αρκετές αναφορές ανθρώπων που προσωπικά μελέτησαν κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών σε μια εποχή που αυτές ήταν σχετικά ανεξάρτητες από τον πολιτισμό, θα δείς ότι:

α) Όλες τους έτρωγαν κάποιου είδους ζωικής τροφής, καμία δεν ήταν vegan.
β) Οι περισσότερες, αν όχι όλες, ήταν βίαιες προς τα ζώα.
γ) Η πλειοψηφία τους δεν είχε ισότητα ανάμεσα στα φύλα.
δ) Η εκτίμηση για 2-3 ώρες εργασίας την ημέρα, ή 14-21 την εβδομάδα, βασίζεται σε έναν παραφρασμένο ορισμό της “εργασίας”. Μια πιο ρεαλιστική ελάχιστη εκτίμηση για μια πλήρως νομαδική τροφοσυλλεκτική-κυνηγητική κοινωνία θα ήταν περίπου 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα, και μερικές εργάζονταν πολύ περισσότερο.
ε) Οι περισσότερές τους δεν ήταν μη-βίαιες.
στ) Στις περισσότερες από αυτές τις κοινωνίες, συνήθως υπήρχε ανταγωνισμός. Σε μερικές περιπτώσεις μπορούσε να πάρει βίαιες μορφές.
ζ) Οι κοινωνίες αυτές διέφεραν σημαντικά ως προς τον βαθμό στον οποίο ενδιαφέρονταν για να μην καταστρέψουν το περιβάλλον. Μερικές το διατηρούσαν εξαιρετικά, άλλες πάλι το ζημίωναν είτε με το υπερβολικό κυνήγι, τη χρήση φωτιάς ή με άλλους τρόπους.
Θα μπορούσα να παραθέσω πολυάριθμες αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης που να ενισχύουν τα λεγόμενά μου, αλλά τότε αυτό το γράμμα δε θα τελείωνε ποτέ. Έτσι θα κρατήσω τα αποδεικτικά στοιχεία για μια πιο κατάλληλη περίσταση. Παρακάτω, θα παραθέσω μερικά μόνο παραδείγματα.

Βία προς τα ζώα:

Πυγμαίοι Mbuti: “ο νέος το είχε χωρίσει στα δυό με την πρώτη, καρφώνοντας το ζώο στο έδαφος μέσω του σαρκώδους μέρους του στομαχιού. Όμως το ζώο ήταν ακόμη ζωντανό, πάλευε για την ελευθερία του. …Ο Maipe κάρφωσε ένα ακόντιο ακόμη στον λαιμό του, αυτό όμως ακόμη γρύλλιζε και αντιστεκόταν. Μόνο αφού πέρασε ένα τρίτο ακόντιο από την καρδιά του εγκατέλειψε τον αγώνα”. …”Οι Πυγμαίοι σχημάτισαν ενθουσιασμένοι έναν κύκλο, δείχνοντας το ζώο που πεθαίνει και γελώντας”… “’λλες φορές είδα Πυγμαίους να ξεπουπουλιάζουν πουλιά ενώ αυτά ήταν ακόμη ζωντανά, εξηγώντας ότι το κρέας γινόταν πιο τρυφερό αν ο θάνατος επέλθει αργά. Και τα κυνηγόσκυλα, όσο πολύτιμα κι αν ήταν, τα κλωτσούσαν ανελέητα από την μέρα που γεννιούνταν μέχρι την μέρα που πέθαιναν”. – Colin Turnbull, The Forest People, Simon and Schuster, 1962, σελίδα 101.

Εσκιμώοι: “Οι Εσκιμώοι με τους οποίους έζησε ο Gontran de Poncins κλωτσούσαν και χτυπούσαν βίαια τα σκυλιά τους. Πηγή: Gontran de Poncins, Kabloona, Time-Life Books, Alexandria, Virginia, 1980, Σελίδες 29, 30, 49, 189, 196, 198-99, 212, 216.

Σιριόνο: Οι Σιριόνο μερικές φορές αιχμαλώτιζαν νεαρά ζώα και τα έφερναν ζωντανά πίσω στον καταυλισμό, αλλά δεν τα τάιζαν καθόλου, και τα παιδιά τους φέρονταν τόσο άσχημα στα ζώα που αυτά σύντομα πέθαιναν. Πηγή: Allan R. Holmberg, Nomads of the Long Bow: The Siriono of Eastern Bolivia, The Natural History Press, Garden City, New York, 1969, Σελίδες 69-70, 208 (Οι Σιριόνο δεν ήταν κανονικοί κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, μιας και φύτευαν καρπούς για περιορισμένα χρονικά διαστήματα, ωστόσο ζούσαν κυρίως από το κυνήγι και τη συλλογή τροφής. Βλέπε και: Holmber, Σελίδες 51, 63, 67, 76-77, 82-83, 265.)

Απουσία ισότητας των φύλων: Ο Turnbull γράφει ότι ανάμεσα στους Mbuti “μια γυναίκα δεν είναι κατά κανένα τρόπο κατώτερη ενός άνδρα” (Colin Turnbull, Wayward Servants, The Natural History Press, Garden City, New York, 1965, σελίδα 270), και ότι “δεν γίνονται διακρίσεις εις βάρος των γυναικών” (Turnbull, Forest People, σελίδα 154), στο ίδιο όμως βιβλίο ο Turnbull καταθέτει ένα πλήθος περιστατικών που δείχνουν ότι οι Mbuti δεν είχαν καμιά φυλετική ισότητα, με την έννοια που έχει ο όρος σήμερα. “Ένα χέρι ξύλο στις γυναίκες τους, θεωρούνταν καλό, και η γυναίκα αναμενόταν να αντεπιτεθεί” (Wayward Servants, σελίδα 287). “Είπε ότι ήταν πολύ ευχαριστημένος με τη γυναίκα του, και δεν το θεώρησε απαραίτητο να τη δείρει καθόλου” (Forest People, σελίδα 205). “Ο άνδρας έριξε τη γυναίκα του κάτω και τη χαστούκισε” (Wayward Servants, σελίδα 211). “Ο σύζυγός της την χτύπησε” (Wayward Servants, σελίδα 192). Οι Mbuti εφαρμόζουν αυτό που οι αμερικάνοι αποκαλούν “date rape”(σ.τ.μ. ο βιασμός που δεν διαπράττεται από κάποιον ξένο αλλά αντίθετα από ένα οικείο πρόσωπο, ως εξαναγκασμός στην ερωτική πράξη μετά από απόρριψη του θύματος) (Wayward Servants, σελίδα 137). Ο Turnbull αναφέρει δυο περιπτώσεις ανδρών να “δίνουν διαταγές στις συζύγους τους” (Wayward Servants, σελίδα 288-89 και Forest People, σελίδα 265). Δεν κατόρθωσα να βρώ στα βιβλία του κάποιο παράδειγμα γυναικών να δίνουν διαταγές στους συζύγους τους.

Σιριόνο: “Οι Σιριόνο δε χτυπούσαν τις γυναίκες τους” (Holmberg, σελίδα 128), όμως “μια γυναίκα πρέπει να υπηρετεί τον σύζυγό της” (Holmsberg, σελίδα 125). Η εκτεταμένη οικογένεια κυριαρχείται γενικά από το γηραιότερο ενεργό αρσενικό (σελίδα 129). “Οι γυναίκες…είναι υποταγμένες στους άνδρες” (σελίδα 147). “Η σεξουαλική πρωτοβουλία ανήκει στον άνδρα… Αν ένας άνδρας βρίσκεται στο δάσος μόνος με μια γυναία… μπορεί ακόμα να τη ρίξει βίαια στο έδαφος και να πάρει το βραβείο του χωρίς να πεί κουβέντα” (σελίδα 163). Οι γονείς προτιμούν πάντοτε τους αρσενικούς απογόνους (σελίδα 202) Δες επίσης τις σελίδες 148, 156, 168-69, 210, 224.

Αβορίγινες της Αυστραλίας: “Ακόμα πιο βόρεια και δυτικά (στην Αυστραλία) η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των ώριμων, δυναμικών και συνήθως πολύγαμων ανδρών της ηλικιακής ομάδας 30-50, και ο έλεγχος πάνω στις γυναίκες και τους νεώτερους άνδρες διαμοιράζεται μεταξύ τους (Carleton S. Coon, The Hunting Peoples, έγινε λόγος και νωρίτερα γι αυτό, σελίδα 255). Σε μερικές αυστραλιανές φυλές, οι νεαρές γυναίκες εξαναγκάζονται να παντρευτούν γέρους άνδρες, κυρίως για να δουλεύουν για λογαριασμό τους. Γυναίκες που αρνούνται μια τέτοια μοίρα ξυλοκοπούνται μέχρι να ενδώσουν. Βλέπε: Aldo Massola, The Aborigines of South-Eastern Australia: As They Were, The Griffin Press, Adelaide, Australis, 1971, δεν θυμάμαι ποιά ακριβώς είναι η σελίδα, αλλά κοίτα κάπου ανάμεσα στις 70-80.

Χρόνος εργασίας:

Μια καλή μελέτη είναι αυτή της Elizabeth Cashdan, �Hunters and Gatherers: Economic Behaviour in Bands�, εκδόσεις Stuart Plattner, Economic Anthropology, Stanford University Press, 1989, σελίδες 21-48. Η Cashdan καταπιάνεται με μια έρευνα του Richard Lee, που ανακάλυψε ότι μια συγκεκριμένη ομάδα Kung Bushmen εργαζόταν λίγο περισσότερο από σαράντα ώρες την εβδομάδα. Και δείχνει στις σελίδες 24-25 ότι υπάρχουν αποδείξεις πως η έρευνα του Lee έγινε σε μια περίοδο που οι Κung εργάζονταν ελάχιστα, και ενδέχεται να δουλεύουν πολύ περισσότερο τις άλλες εποχές του έτους. Στη σελίδα 26 δείχνει ότι η έρευνα του Lee δεν περιλάμβανε το χρόνο που δαπανούσαν στην ανατροφή των παιδιών. Και στις σελίδες 24-25 αναφέρει ότι άλλοι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες εργάζονται αρκετά παραπάνω απ’ όσο αυτοί που μελέτησε ο Lee. Οι σαράντα ώρες την εβδομάδα είναι ίσως ένα ελάχιστο όριο του χρόνου εργασίας των πλήρω νομαδικών κυνηγών-τροφοσυλλεκτών. Ο Gontran de Poncins, (Kabloona, έγινε λόγος παραπάνω, σελίδα 111), δήλωσε ότι οι Εσκιμώοι με τους οποίους έζησε εργάζονταν δεκαπέντε ώρες την ημέρα. Πιθανότατα δεν εννοούσε ότι εργάζονταν για δεκαπέντε ώρες κάθε μία ημέρα, όμως γίνεται σαφές μέσα από το βιβλίο του ότι εργάζονταν πολύ σκληρά. Για τους Πυγμαίους Mbuti που χρησιμοποιούσαν δίχτυα για το κυνήγι ο Turnbull αναφέρει: “Τα δίχτυα είναι μια πλήρης απασχόληση… στην οποία τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες εντρυφούν αν είχαν χρόνο και την κλίση γι αυτό” (Turnbull, Forest People, σελίδα 131). Στους Σιριόνο, οι άνδρες κυνηγούσαν, κατά μέσο όρο, κάθε δεύτερη μέρα (Holmberg, σελίδες 75-76) , ξεκινούσαν το χάραμα και επέστρεφαν στον καταυλισμό συνήθως μεταξύ των 4-6 το απόγευμα (Holmberg, σελίδες 100-101). Αυτό σημαίνει μέσος όρος έντεκα ώρες κυνηγιού, για τρεισίμισι μέρες την εβδομάδα, μας κάνει 38 ώρες κυνηγιού την εβδομάδα, τουλάχιστον. Κι αυτό γιατί οι άνδρες έφερναν σε πέρας κάποια άλλη εργασία τις μέρες που δεν κυνηγούσαν (σελίδες 76, 100), οπότε σ’ ολόκληρο το έτος πρέπει να δούλευαν τουλάχιστον 40 ώρες την εβδομάδα. Στην πραγματικότητα, ο Holmberg εκτιμά πως οι Σιριόνο περνούσαν τον μισό περίπου από το χρόνο που ήταν “στο πόδι” στο κυνήγι ή τη συλλογή καρπών (σελίδα 222), το οποίο σημαίνει κάπου 56 ώρες την εβδομάδα μόνο γι αυτές τις δραστηριότητες. Αν συμπεριλάβουμε και κάθε άλλη εργασία, ο μέσος όρος πρέπει να ξεπερνούσε κατά πολύ τις 60 ώρες ανά εβδομάδα. Οι γυναίκες Σιριόνο “απολαμβάνουν ακόμα λιγότερη αποχή από τον μόχθο απ’ ότι οι σύζυγοί τους”, και “η υποχρέωση να αναθρέψουν τα παιδιά τους τους άφηνε ελάχιστο χρόνο για ξεκούραση” (Holmberg, σελίδα 224). Για άλλες πληροφορίες που να δείχνουν πόσο σκληρά εργάζονταν οι Σιριόνο, δες τις σελίδες 87, 107, 157, 213, 220, 223, 246, 248-49, 254, 268.

Βία:

Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, πολυάριθμα παραδείγματα βίας μπορούν να βρεθούν στο έργο του Coon “The Hunting Peoples”. Σύμφωνα πάλι με τον Gontran de Poncins (Kabloona) σελίδες 116-120,125, 162-165, 237-238, 244, οι ανθρωποκτονίες, συνήθως πισώπλατα μαχαιρώματα, ήταν αρκετά κοινές μεταξύ των εσκιμώων. Οι Πυγμαίοι Mbuti ίσως είναι από τους λιγότερο βίαιους λαούς που έχω υπόψη μου, μιας και ο Turnbull δεν αναφέρει καμιά ανθρωποκτονία ανάμεσά τους (εκτός από βρεφοκτονίες, για τις οποίες δες στο Wayward Servants, σελίδα 130) Ωστόσο στα The Forest People και Wayward Servants, ο Turnbull αναφέρει πολλά περιστατικά καυγάδων με τις γροθιές ή με ραβδιά. Ο Paul Schebesta (Die Bambuti-Pygδen vom Ituri, Τόμος I, Institut Royal Colonial Belge, Brussels, 1938, σελίδες 81-84) αναφέρει αποδείξεις ότι κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα οι Mbuti είχαν αιματηρές συγκρούσεις με τους γειτονικούς εγκατεστημένους λαούς της αφρικής που ζούσαν επίσης στο δάσος τους (για τη βρεφοκτονία, βλ. Schebesta, σελίδα 138).

Ανταγωνισμός:

Η ύπαρξη του ανταγωνισμού στις τροφοσυλλεκτικές και τις κοινωνίες των κυνηγών εκδηλώνεται στις συγκρούσεις που συνέβησαν σε κάποιους από αυτούς. Δες για παράδειγμα τον Coon (Hunting Peoples, σελίδες 238, 252, 257-58). Αν μια φυσική σύγκρουση δεν είναι μορφή ανταγωνισμού, τότε τίποτα δεν είναι. Συγκρούσεις ίσως εκτυλίσσονταν στον ανταγωνισμό για την αναπαραγωγή. Για παράδειγμα ο Turnbull (Wayward Servants, σελίδα 206) αναφέρει μια γυναίκα που είχε χάσει τρία από τα δόντια της στον καυγά με μια άλλη γυναίκα για έναν άνδρα. Ο Coon, στη σελίδα 206, αναφέρει έναν καυγά για γυναίκες μεταξύ αβοριγίνων ανδρών της Αυστραλίας. Ο ανταγωνισμός για την τροφή μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε καυγάδες. “Δεν μπορούμε να πούμε πως η μοιρασιά (του κρέατος) γίνεται χωρίς κάποια λογομαχία ή χειρονομία. Αντιθέτως, οι τσακωμοί που ξεκινούν με την επιστροφή του κυνηγού στον καταυλισμί είναι συνήθως μακριοί και βοηροί…” (Turnbull, Wayward Servants, σελίδα 158). Ο Coon αναφέρεται σε “ηχηρές λογομαχίες” πάνω στην μοιρασιά του κρέατος φάλαινας ανάμεσα σε κάποιους Εσκιμώους (Hunting Peoples, σελίδα 125)

Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ αόριστον παραθέτοντας στοιχεία, δείχνοντας πόσο γελοία είναι η εικόνα των πρωτόγονων λαών ως μη-ανταγωνιστικών, χορτοφαγικών που προσέχουν το περιβάλλον και έχουν ισότητα των φύλων, σέβονται τα δικαιώματα των ζώων, και δεν είναι αναγκασμένοι να μοχθούν για να ζήσουν. Όμως αυτό το γράμμα έγινε ήδη πολύ μεγάλο, κι έτσι τα παραπάνω παραδείγματα πρέπει να είναι αρκετά. Αυτό που θέλω να πώ δεν είναι ότι η ζωή των κυνηγών και τροφοσυλλεκτών δεν ήταν καλύτερη από τη σύγχρονη ζωή. Αντιθέτως, πιστεύω ότι δε χωράει καν σύγκριση. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι ερευνητές που έχουν μελετήσει τον τρόπο ζωής των κυνηγών και τροφοσυλλεκτών έχουν εκφράσει το σεβασμό, την εκτίμησή τους, ή ακόμα και τη ζήλια τους, γι αυτούς. Για παράδειγμα ο Cashdan, στη σελίδα 21 αναφέρεται στους κυνηγούς και τροφοσυλλέκτες ως “αρκετά αποτελεσματικούς”. Ο Coon, στη σελίδα ΧΙΧ, αναφέρεται στις “μεστές και ικανοποιητικές ζωές” των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών. Ο Turnbull, στο Forest People, σελίδα 26, γράφει: “Οι Mbuti ήταν ένας λαός που βρήκε στο δάσος κάτι που έκανε τις ζωές τους παραπάνω από άξιες να τις ζήσει κανείς, κάτι που τις έκανε, με όλες τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τις τραγωδίες τους, ένα υπέροχο γεγονός γεμάτο χαρά και ευτυχία, και ελέυθερο από κάθε έγνοια”. Ο Schebesta γράφει (σελίδα 73): “Πόσο πολλοί είναι οι κίνδυνοι, αλλά επίσης πόσο χαρούμενες οι εμπειρίες αυτών των κυνηγητικών εκδρομών και των αμέτρητων ταξειδιών μέσα στο πρωτόγονο δάσος! Εμείς που ζούμε σε μια μη-ποιητική, μηχανική εποχή δεν μπορούμε να νιώσουμε παρά μια ανατριχίλα, μπρος στο βάθος της επαφής των ανθρώπων του δάσους με την μυστική-μαγική σκέψη που διαμορφώνει τη συμπεριφορά τους”, και στη σελίδα 205: “Οι Πυγμαίοι στέκονται μπροστά μας σαν μια από τις πιο φυσικές ανθρώπινες φυλές, σαν άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά σε αρμονία με τη φύση και χωρίς να παραβιάζουν τους φυσικούς οργανισμούς της. Ανάμεσα στις αρχές τους είναι μια ασυνήθιστη φυσικότητα και ζωντάνια, και μια απαράμιλη ευτυχία και ξεγνοιασιά. Είναι άνθρωποι που περνούν τις ζωές τους σε συμφωνία με τους νόμους της φύσης”.

Προφανώς όμως, οι λόγοι για τους οποίους η πρωτόγονη ζωή ήταν ανώτερη της πολιτισμένης δεν έχουν να κάνουν με την ισότητα των φύλων, την καλοσύνη προς τα ζώα, την απουσία κάθε ανταγωνισμού ή βίας. Αυτές οι αξίες είναι οι μαλθακές αξίες του σύγχρονου πολιτισμού. Προβάλλοντάς τες στις κοινωνίες των κυνηγών και τροφοσυλλεκτών, το GA κίνημα έχει δημιουργήσει τον μύθο μιας πρωτόγονης ουτοπίας που ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά. Έτσι, ακόμα κι αν το κίνημα GA ισχυρίζεται ότι αρνείται τον πολιτισμό και τη σύγχρονη κουλτούρα, παραμένει δέσμιο μερικών από τις πιο θεμελιώδεις αξίες της σύγχρονης κοινωνίας. Για τον λόγο αυτό το κίνημα GA δεν μπορεί να είναι ένα αποτελεσματικό επαναστατικό κίνημα.

Πρώτα απ’ όλα μέρος της ενέργειας του κινήματος GA χάνεται από τον πραγματικό επαναστατικό σκοπό – την εξολόθρευση της σύγχρονης τεχνολογίας και του πολιτισμού εν γένει, για να υπερασπιστεί τα ψευτο-επαναστατικά ζητήματα περί του ρατσισμού, του σεξισμού, των δικαιωμάτων των ζώων, των ομοφυλοφίλων, κ.ο.κ.

Δεύτερον, λόγω της δέσμευσής του σε τέτοια ψευτο-επαναστατικά ζητήματα, το κίνημα GA μπορεί να προσελκύσει πολλούς αριστεριστές, ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να απαλλαγούν από τον σύγχρονο πολιτισμό, όσο το να προωθήσουν τις αριστερίστικες απόψεις περί ρατσισμού, σεξισμού κλπ. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει μια ακόμα μεγαλύτερη σπατάλη της ενέργειας του κινήματος, τραβώντας το από τα ζητήματα της τεχνολογίας και του πολιτισμού.

Τρίτον, το ζήτημα της διασφάλισης των δικαιωμάτων των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των ζώων, κλπ, είναι ασύμβατο με το σκοπό της εκμηδένισης του πολιτισμού, μιας και οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι στις πρωτόγονες κοινωνίες συχνά δεν απολαμβάνουν καμιά ισότητα, και τέτοιες κοινωνίες είναι επίσης βίαιες προς τα ζώα. Αν κάποιος θέλει να διασφαλίσει τα δικαιώματα των ομάδων αυτών, τότε καλά θα κάνει να επιμείνει στον σύγχρονο πολιτισμό.

Τέταρτον, το κίνημα GA έχει υιοθετήσει πολλές από τις μαλθακές αξίες του σύγχρονου πολιτισμού, καθώς και τους μύθους του περί μιας μαλθακής πρωτόγονης ουτοπίας, προσελκύοντας έτσι υπερβολικά πολλούς μαλθακούς, ονειροπώλους, αργόσχολους, μη-πρακτικούς ανθρώπους που τείνουν περισσότερο να κρύβονται σε ουτοπικές φαντασιώσεις παρά να αναλαμβάνουν αποτελεσματική, ρεαλιστική δράση για να απαλλαγούν από το τεχνοβιομηχανικό σύστημα.

Υπάρχει πράγματι, ένας σοβαρός κίνδυνος για το κίνημα GA, να πάρει τον ίδιο δρόμο με το χριστιανισμό. Αρχικά, κάτω από την προσωπική ηγεσία του Ιησού Χριστού, ο χριστιανισμός δεν ήταν απλά ένα θρησκευτικό κίνημα αλλά επίσης ένα κοινωνικό επαναστατικό κίνημα. Ο χριστιανισμός αποδείχτηκε αποτελεσματικός σαν καθαρά θρησκευτικό κίνημα, αλλά ως επαναστατικό κίνημα ήταν μια απόλυτη αποτυχία. Δεν έκανε τίποτα για να διορθώσει τις κοινωνικές ανισότητες της εποχής, και μόλις οι χριστιανοί βρήκαν μια ευκαιρία να διαπραγματευτούν με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ξεπουλήθηκαν και έγιναν μέρος της δομής εξουσίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Φαίνεται να υπάρχουν μερικές ομοιότητες μεταξύ της ψυχολογίας του GA κινήματος και του πρώιμου χριστιανικού. Οι αναλογίες μεταξύ των δυο κινημάτων είναι εκπληκτικές: πρωτογονιστική ουτοπία – κήπως της Εδέμ. Ανάπτυξη του καπιταλισμού – Η πτώση, η πρωταρχική αμαρτία, το φάγωμα του μήλου από το Δένδρο της Γνώσης. Η Επανάσταση – Η Μέρα της Κρίσεως. Επιστροφή στην πρωτόγονη ουτοπία – Έλευση της βασιλείας του θεού. Ο Veganισμός μάλλον παίζει τον ίδιο ψυχολογικό ρόλο που έπαιζαν οι περιορισμοί της νηστείας στον χριστιανισμό και σε άλλες θρησκείες. Τα ρίσκα που παίρνουν οι ακτιβιστές χρησιμοποιώντας το σώμα τους για να μπλοκάρουν μηχανές κλπ μπορεί να συγκριθεί με τα μαρτύρια των πρώτων χριστιανών που πέθαιναν για τα πιστεύω τους (αν εξαιρέσουμε ότι εκείνα απαιτούσαν πολύ περισσότερο θάρρος απ’ ότι οι τακτικές των σημερινών ακτιβιστών). Αν το κίνημα GA πάρει τον ίδιο δρόμο με το χριστιανισμό, θα αποτύχει ως επαναστατικό κίνημα κι αυτό. Το κίνημα GA μπορεί να είναι λοιπόν, όχι απλά άχρηστο, αλλά χειρότερα ακόμη, καθώς αποτελεί ενδεχομένως ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού επαναστατικού κινήματος. Μιας και η αντίθεση στην τεχνολογία και τον πολιτισμό είναι ένα σημαντικό μέρος του προγράμματος του κινήματος GA, νέοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το τί κάνει ο τεχνολογικός πολιτισμός στον κόσμο, έλκονται από το κίνημα αυτό. Φυσικά, δεν είναι όλοι τους αριστεριστές ή μαλθακοί, ονειροπώλοι κι αναποτελεσματικοί τύποι. Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν πραγματικές δυνατότητες να γίνουν επαναστάτες. Όμως μέσα στο κίνημα GA περικυκλώνονται από ένα πλήθος αριστεριστών κι άλλων άχρηστων ανθρώπων, οπότε εξουδετερώνονται, διαφθείρονται, και το επαναστατικό δυναμικό τους χάνεται. Με την έννοια αυτή, το κίνημα GA μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί μια καταβόθρα επαναστατικού δυναμικού.

Θα είναι απαραίτητο να χτιστεί ένα νέο επαναστατικό κίνημα που θα κρατηθεί μακριά από το κίνημα GA και τις μαλθακές, πολιτισμένες αξίες του. Δεν εννοώ μ’ αυτό ότι υπάρχει κάτι στραβό με την ισότητα των φύλων, την καλοσύνη προς τα ζώα, την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας και τα τοιαύτα. Όμως αυτές οι αξίες δεν έχουν καμμιά συνάφεια με την προσπάθεια να εξολοθρεύσουμε τον τεχνολογικό πολιτισμό. Δεν είναι επαναστατικές αξίες. Ένα αποτελεσματικό επαναστατικό κίνημα θα πρέπει να υιοθετήσει αντιθέτως, τις σκληρές αξίες των πρωτόγονων κοινωνιών, όπως η ικανότητα, η αυτο-πειθαρχία, η ειλικρίνια, η φυσική και πνευματική αντοχή, το μίσος για τους εξωτερικούς επιβεβλημένους περιορισμούς, η ικανότητα αντοχής του φυσικού πόνου, και πάνω απ’ όλα το θάρρος.

Υ.Γ. Γράμματα που μου αποστέλλονται, μερικές φορές δεν φτάνουν ποτέ σε μένα, οπότε αν μου γράψεις κάτι και δεν λάβεις απάντηση, μπορείς να υποθέσεις ότι δεν έλαβα το γράμμα σου. – TJK

Με ειλικρίνια.

Εσωκλείονται:

1. Φωτοτυπίες των σελίδων 28 και 29 του περιοδικού Bears and Other Top Predators, Volume 1, Issue 2.

2. Φωτοτυπία του άρθρου �Sibling Desperado�, Science News, Volume 163, February 15, 2003

Categories
Uncategorized

Για τη βιοτεχνολογία – Αναρχικός πυρήνας Χαλκίδας

Η ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΩΣ ΦΟΡΕΑΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΙ ΕΠΙΒΟΛΗΣ

Ως μια σύγχρονη τεχνολογία εξουσίας αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια με ταχείς ρυθμούς η βιοτεχνολογία. Αποτελώντας μέρος των αποκαλούμενων τεχνολογιών εξουσίας και συνδεόμενη άμεσα με τους τομείς επιτήρησης κι ελέγχου προσθέτει ακόμα ένα είδος καταστολής, την βιο-καταστολή. Αυτό πραγματοποιείται μέσω της διατροφής και συγκεκριμένα μέσω των μεταλλαγμένων τροφίμων, όπου εταιρείες όπως οι Syngenta, Aventis, Monsanto, επιδιώκουν να ελέγξουν παραγωγούς και καταναλωτές αποκτώντας τον πλήρη έλεγχο της αγοράς τροφίμων. Επιπλέον προσπαθούν να πείσουν ότι με την καλλιέργεια Γ.Τ.Ο. (Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών) αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά το ζήτημα της πείνας (κι εμείς νομίζαμε ότι για την πείνα έφταιγε η απληστία των λίγων, οι πόλεμοι, η αφαίμαξη πρώτων υλών κι αγαθών και τόσα άλλα). Αρωγοί τους, φυσικά, σε αυτή την προσπάθεια είναι βεβαίως και τα κράτη επιτρέποντας οι αποστολές τροφίμων υπό τον μανδύα της «ανθρωπιστικής βοήθειας» να γίνονται με την χρήση Γ.Τ.Ο.. Οι πεινασμένοι αποτελούν – γι ακόμη μια φορά � τα σύγχρονα πειραματόζωα των δοκιμών τους. ’λλωστε όταν πριν από λίγο καιρό η Ζάμπια αρνήθηκε την εισαγωγή Γ.Τ.Ο. της επιβλήθηκε ως κύρωση η μη αποστολή βοήθειας. Όμως, η κυριότερη μορφή αιχμαλωσίας κι εξάρτησης των αγροτών από τις εταιρείες βρίσκεται στην διανομή των σπόρων. Ανατρέποντας την αποκτημένη εμπειρία αιώνων του ανθρώπου που του επιτρέπει να αναπτύσσει κατάλληλους για το φυσικό περιβάλλον σπόρους (π.χ. σπόροι που επιβιώνουν στη ξηρασία), οι εταιρείες βιοτεχνολογίας απαγορεύουν στον καλλιεργητή να κρατά σπόρους για την επόμενη καλλιεργητική περίοδο ή να δίνει σπόρους σε τρίτους υποχρεώνοντάς τον να αγοράζει σπόρους κάθε φορά. Σαν ένας σύγχρονος μεταλλαγμένος μπάτσος μπορεί να εισβάλει και να ψάχνει στους χώρους του καλλιεργητή για να βεβαιωθεί ότι δεν έχει κρατήσει σπόρους ενώ ταυτόχρονα δεν επιτρέπει την χρήση φυτοφαρμάκων άλλης εταιρείας (σε πολλές περιπτώσεις οι Γ.Τ.Ο μιας εταιρίας είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να δέχονται χημικά μόνο της εταιρίας που τα δημιούργησε). Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι, με τον έναν ή άλλο τρόπο, οι σπόροι είναι μονής καλλιεργητικής διάρκειας και μόνο. Παράλληλα, επίθεση δέχονται και ομάδες πληθυσμού με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα οι ιθαγενείς της Βραζιλίας, όπου η άγνωστη σε αυτούς � ως έννοια � ατομική ιδιοκτησία προσπερνιέται κι επιβάλλονται οι «νόμοι για τα πνευματικά δικαιώματα που σχετίζονται με το εμπόριο» – TRIPS. Με τα trips εταιρείες κατοχυρώνουν την ιδιοκτησία και πατεντάρουν φυτικές ποικιλίες, φυλές ζώων, γονίδια, βακτήρια κλπ. Για παράδειγμα στη Βραζιλία δύο μεγάλες εταιρείες έχουν πατεντάρει 55.000 φυτικά είδη της χώρας, ενώ μια άλλη έχει πάρει ευρεσιτεχνία για ένα πανάρχαιο δένδρο στην Ινδία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι αγρότες είναι υποχρεωμένοι να αγοράσουν σπόρους από την εταιρεία αν θέλουν να συνεχίσουν να καλλιεργούν. Η εξάρτηση, δηλαδή, του καλλιεργητή από τις εταιρείες είναι απόλυτη κι ολοκληρωτική δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες επιβίωσης. Στον ελλαδικό χώρο, τώρα, οι κριτικές που ακούγονται συνήθως περιορίζονται στο πόσο βλαβεροί είναι οι Γ.Τ.Ο. για την υγεία του ανθρώπου και το περιβάλλον, ενώ αναφέρονται ελάχιστα στις συνθήκες επιβολής κι αιχμαλωσίας που διαμορφώνουν οι εταιρείες με την σύμπραξη του κράτους.

Γεγονός είναι ότι στο όνομα της «προόδου» και της «καταπολέμησης της πείνας» προσπαθούν να ελέγξουν απόλυτα τις διατροφικές συνήθειες κι επιλογές μέσω της επιβολής μεγαλύτερου ελέγχου και δημιουργώντας εξάρτηση στους καλλιεργητές. Αιτήματα του στιλ «υποχρεωτική σήμανση στα μεταλλαγμένα τρόφιμα» και οι θεαματικές τηλε-παρεμβάσεις αναδεικνύουν μόνο ένα μερικό � και πολλές φορές ανώδυνο – ζήτημα του προβλήματος. Απέναντι σε αυτή την κοινή στάση εταιρειών και κράτους η αντίσταση προέχει να έχει χαρακτηριστικά ολικής αντιπαράθεσης με τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και το πλέγμα σχέσεων που τους περιβάλλει.

Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται διάφορες ομάδες όπως το ELF στις ΗΠΑ ή οι Rezende Hazen στην Ολλανδία, πραγματοποιώντας δυναμικές ενέργειες � σαμποτάζ � όπως κάψιμο καλλιεργημένων με Γ.Τ.Ο. εκτάσεων, καταστροφή μεταλλαγμένων προϊόντων κ.α., αντιστεκόμενοι έμπρακτα στην εξουσιαστική/καπιταλιστική φαυλότητα. Εμμονές σε αποσπασματικά αιτήματα (π.χ. σήμανση προϊόντων Γ.Τ.Ο.), χωρίς το πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης μπορούν, ίσως, να κερδίσουν μάχες αλλά όχι τον πόλεμο.

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Πηγές:

Περιοδικό ξ5

Η άλλη Αμερική, εκδόσεις Νησίδες

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομή Ελευθερίας (Αριθμός φύλλου 26 – Ιούνιος 2004)απ’ όπου και αναπαράχθηκε εδώ.

//

<img src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1251030618″ mce_src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1251030618″ alt=”setstats” border=”0″ width=”1″ height=”1″>1

Categories
Uncategorized

Για τον Ted Kaczynski

Για τον Ted Kaczynski

Ο Theodore John Kaczynski (γεννημένος στις 22 Μαΐου 1942 από γονείς πολωνικής καταγωγής στις ΗΠΑ), επίσης γνωστός ως Unabomber (παρωνύμιο που του έδωσε το FBI και τα παπαγαλάκια που διατηρεί αυτή η “υπηρεσία” στα αμερικανικά ΜΜΕ, από το UΝiversities & Airline Bomber), εκτίει ισόβια ποινή φυλάκισης για μια καμπάνια που κράτησε από τα τέλη του 1970 μέχρι τις αρχές του 1990, κατά την οποία έστελνε παγιδευμένα δέματα σε υπεύθυνους τεχνολογικών ινστιτούτων και άλλων θεσμών, ώστε να εφιστήσει με αυτόν τον τρόπο “απαραίτητο αν και μάλλον ακραίο, κατά τον ίδιο”, την προσοχή στους κινδύνους της σύγχρονης τεχνολογίας.

Το FBI κίνησε μια τεράστια εκστρατεία προκειμένου να τον συλλάβει. Για τη δράση του, ο Ted φυλακίστηκε ισόβια, μετά από μια τραγελαφική δήλωσή του “αποκύρηξης της τρομοκρατίας”, την οποία αν δεν έκανε, θα αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή.

Συνολικά έστειλε 16 βόμβες, που τραυμάτισαν 23 ανθρώπους και σκότωσαν άλλους 3. Το 1995 εστειλε μια σειρά από γράμματα με την υπογραφή FC (Freedom Club), μερικά από αυτά σε πρώην θύματά του, λέγοντας πως θα σταματήσει την καμπάνια του, αν μια μεγάλη εφημερίδα δεχόταν να τυπώσει και να διανέμει το μανιφέστο του, το βιβλίο “η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της”. Τελικά μετά από παρέμβαση του FBI που ήθελε να λάβει τέλος η ιστορία αυτή, το βιβλίο εκδόθηκε από τους New York Times και την Washington Post, ενώ προθυμοποιήθηκε να το εκδόσει ακόμα και το Playboy, αλλά απορρίφθηκε.

Ο Ted τελικά συνελήφθη στις 3 Απριλίου 1996 στο καταφύγιο που είχε χτίσει μόνος του στο δάσος της Montana, μετά από πληροφορίες που έδωσε γι αυτόν ο ίδιος ο αδερφός του David στο FBI, με την υπόσχεση να παραμείνει ανώνυμος. Τελικά το όνομα του καταδότη γνωστοποιήθηκε (μάλλον κάποιοι στο FBI δεν μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό…), και ο ίδιος τελικά έδωσε τα χρήματα από την αμοιβή του (εκτός από όσα είχε ήδη ξοδέψει) στις οικογένειες των θυμάτων. Στη δίκη του παρέστη ο ως μάρτυρας υπεράσπισης ο John Zerzan ενώ η συλλογικότητα Green Anarchy του Eugene τον υπερασπίστηκε -κριτικά- δημόσια. Το 2006 ο δικαστής Garland Burrell επέβαλε τη δημοπράτηση των προσωπικών αντικειμένων του Ted προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό των αποζημιώσεων. Από τα χειρόγραφά του ωστόσο επιβλήθηκε η διαγραφή κάθε αναφοράς στα θύματά του. Ο Kaczynski απάντησε πως είναι συνταγματικά κατωχυρομένο δικαίωμα η ελευθερία του λόγου κι έτσι έπρεπε να μείνουν τα ονόματα, για να γίνει ευρύτερα γνωστό το σκεπτικό της κάθε κίνησης του.

Ο Ted Kaczynski κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας (Administrative Maximum Facility – ADX) της Florence στο Colorado.

Μια μορφή του μανιφέστου υπάρχει στο: http://en.wikisource.org/wiki/Industrial_Society_and_Its_Future