Categories
Wu Ming

Για την ευρωπαϊκή απεργία και τους αγώνες στην Ιταλία – Wu Ming

Για τους αγώνες στην Ιταλία, αρχής γενομένης απ’ την ευρωπαϊκή απεργία – σημείωση στη λευτεριά #14Ν #14nit

Σε ποιό σημείο είναι η νύχτα; Κανείς δεν μπορεί να το πεί. Δε ξέρουμε πόσες ώρες σκοτάδι έχουμε αφήσει πίσω μας, ούτε πόσες έχουμε μπροστά μας. Όλα τα ρολόγια είναι χαλασμένα και τ’ άστρα φαίνονται πολύ μακρυνά. Απ’ τα υψίπεδα μπορείτε να δείτε το λιβάδι, κατάστικτο με μικρές φωτιές προς τα δυτικά, τα νότια, τα νοτιοανατολικά… μικρούλες σπίθες. Κάθε μία αναζωπυρώνεται μόνη της, επειδή η νύχτα είναι υγρή και το ψηλό χορτάρι δεν πιάνει εύκολα φωτιά. Παρολαυτά, η πυρκαγιά θα μπορούσε να ξεσπάσει, εάν η αυγή δεν καθυστερούσε κι ο πρώτος ήλιος ξέραινε το χώμα. Τις στερνές ώρες οι σπινθήρες πολλαπλασιάζονται. Καθένας τους λάμπει και σβήνει χωρίς να ενώνεται με τους υπόλοιπους, μα οι μικρές αναλαμπές βρίσκονται τώρα πιο κοντά, ποιός ξέρει…

Το ερώτημα είναι: τί μπορεί να διαλύσει -ή έστω να μειώσει- την υγρασία που εμποδίζει τη φωτιά; Τί μπορεί να βοηθήσει τη φωτιά να δυναμώσει και να επεκταθεί;

Η ευρωπαϊκή γενική απεργία χτύπησε την Ιταλία, συνδέοντάς την επιτέλους με τα άλλα PIIGS της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα), τη στιγμή που νέοι αγώνες ξεκινούν, και ορισμένοι “ιστορικοί” άλλοι επιστρέφουν και εξατμίζονται οι μπλόφες των αφεντικών όπως της FIAT, που χάνει την μία μάχη μετά την άλλη στα εργατικά δικαστήρια της χερσονήσου. Οι πικετοφορίες των αχθοφόρων της Ikea στην Πιατσέντζα, αυτές των συναδέλφων τους στην Coop Adriatica της Μπολόνιας, η οργή των εργαζομένων της Sulcis, των εργατών που κατέλαβαν το εργοστάσιο Sertubi Jindall της Τεργέστης, οι ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες του Τάραντα που αγωνίζονται ενάντια στην ILVA, η Val di Susa που δεν τα παρατά και περνά ξανά στην επίθεση ενάντια στο TAV, οι φοιτητές που επιστρέφουν στις πλατείες, οι νέες καταλήψεις και οι συγκρούσεις -ακόμα και ταραχές- σε πολλές πόλεις, οπουδήποτε κι αν εμφανίζονται οι υπουργοί αυτής της “τεχνοκρατικής” κυβέρνησης, της πιο ιδεολογικά φανατικής δουλικής στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και στιγματισμένης απ’ το κοινωνικό μίσος, σ’όλην την ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Πώς είπατε; Και ο Μπερλουσκόνι; Παρακαλώ, μην πετάμε μαλακίες. Ο κλόουν της “κεντροδεξιάς” (συνεχίζουμε να μισούμε αυτόν τον ευφημισμό) ήταν κακός και διεφθαρμένος, και έκανε μεγάλη ζημιά, αλλά δε βρέθηκε ποτέ σε θέση να περάσει μια τέτοια αντιμεταρρύθμιση και ανοιχτή καταστολή, σαν κι αυτήν που έχουμε βιώσει τους τελευταίους δώδεκα μήνες, στη διάρκεια του διαβόητου “μήνα του μέλιτος” του Μάριο Μόντι, με μια κοινή γνώμη ντοπαρισμένη στα αναλγητικά, που ακόμα δεν έχει νιώσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, κοιτάζοντας ενοχλημένη αφ’ υψηλού τους αγώνες αυτών που το νιώθουν ήδη, ευχόμενη να περάσουν γρήγορα τις χειροπέδες στους ταραξίες.

Το πιο βαθύ πρόβλημα σ’ αυτην τη χώρα, ιστορικά, είναι η δειλία της μικροαστικής τάξης, που είναι η πιο χυδαία της Ευρώπης και ταλαντεύεται διαρκώς μεταξύ της αδιαφορά για όλα και της διαθεσιμότητας για κάθε αυταρχική εκτροπή. Εκτροπή “κοινοβουλευτική” φυσικά, μετά την κραυγαλέα εμπειρία του Ντούτσε. Δεν είμαστε για τόσο μεγάλες συγκινήσεις, από λίγο κάθε φορά, ίσα να σπάει η ρουτίνα, να απολαμβάνουμε την ενδορφίνη και ξανά πίσω στις θέσεις μας.

Όσο δεν αισθάνονται πόνο, οι ιταλοί μικρομεσαίοι παραμένουν απαθείς. Μόλις αρχίσουν να τον νιώθουν, δεν έχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που τους συνέβη, φλυαρούν ασυνάρτητα, εκτοξεύουν κατηγορίες στους πρώτους ψευδο-εχθρούς που τους ρίχνουν μπροστά τους (κατά σειρά: στους μετανάστες, τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, όσους απεργούν, τους εβραίους…) και ψάχνουν τον Στιβαρό Άνδρα που θα τους καταπολεμήσει. Στην Ιταλία, όσο σε λίγες άλλες χώρες, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ’ το να ωθήσει κανείς τους εξαθλιωμένους να μισούν τους άλλους φτωχούς.

Τώρα που ο “μήνας του μέλιτος” τελειώνει απότομα, η επίδραση των αναλγητικών εξαφανίζεται, κι ακόμα και η μικροαστική τάξη αγανακτεί ξανά, αλλά τυφλά. Το βλέπετε; Κοιτάζουν γύρω τους ξανά αναζητώντας κάποιον νέο ντούτσε. Πάρτε με το χέρι σας έναν καλό αντιπερισπασμό, λίγη εθνικιστική ρητορική της πεντάρας και επικεντρώστε την προσοχή σ’ έναν δήθεν εχθρό, καλλιεργήστε μια “ψευδο-σύγκρουση”. Έναν ψεύτικο αγώνα, για να συνεννοούμαστε. Όπως η Χρυσή Αυγή, που μετατοπίζει την προσοχή στους μετανάστες ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού μάχεται ενάντια στις πολιτικές της Τρόικας, στήνει παράπλευρα μια ψεύτικη σύγκρουση. Όμως έχουμε και στην Ιταλία ανάλογους, πάντα διαθέσιμους για κάτι τέτοιο.

Όμως δεν είναι ένα “ψεύτικο γεγονός” ακόμα και οι επικεφαλής της “κεντροαριστεράς” (αυτό αντιθέτως δεν είναι ευφημισμός αλλά δυσφήμιση) που μεταξύ ανέσεων, ενός ψευδο-πανθέου χριστιανοδημοκρατών και κλακαδόρων των χειρότερων τηλε-σκουπιδιών, κάλεσε τη βάση του Δημοκρατικού Κόμματος να επιλέξει τον υποψήφιο για την πρωθυπουργία; Να κάνει τί ο υποψήφιος για την πρωθυπουργία; Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να εφαρμόσει το Μνημόνιο της ΕΕ (το λεγόμενο “Δημοσιονομικό Σύμφωνο”), δηλαδή να περικόψει 50 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, κι αυτό το στοίχημα θα πρέπει να το παίζει κάθε κυβέρνηση για τα επόμενα είκοσι χρόνια! Το Σύμφωνο επικυρώθηκε στο κοινοβούλιο, χωρίς συζήτηση, από όλες τις δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Μόντι, το Δημοκρατικό Κόμμα πριν απ’ όλα. Το ΔΚ ψήφισε επίσης με τα δυο τα χέρια τη συμπερίληψη ενός ισοσκελισμένου προϋπολογισμού στο Σύνταγμα. Στην Ιταλία, ισοσκελισμένο προϋπολογισμό πέτυχε ο Quintino Sella, και ξέρετε πώς; Πυροβολώντας στον κόσμο που διαμαρτυρόταν για τον φόρο στα άλευρα. Το θυμάστε; Το έχουμε διδαχθεί στο σχολείο, ήδη από το δημοτικό. Υποσημείωση της Historia magistra, σωστά; Εκλογή υποψηφίου πρωθυπουργού. Μα σας παρακαλώ… για τί πράγμα μιλάμε; Σαν να ζητάει κανείς απ’ τις αγελάδες να εκλέξουν πιο συμπαθητικό χασάπη. Το ΔΚ θα έπρεπε να είχε δει τί συνέβη στο ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα.

Μόνο οι αγώνες μπορούν να διαλύσουν αυτές τις φάρσες. Και στην Ιταλία υπάρχουν πραγματικοί αγώνες. Το πρόβλημα -ένα πρόβλημα κάθε άλλο παρά νέο, τέτοιο που έχουμε βαρεθεί και οι ίδιοι να αντιμετωπίζουμε για την νιοστή φορά σ’ αυτό το θέμα- είναι ότι εξακολουθούν να διαχωρίζονται μεταξύ τους.

Τί μπορεί να τους συνενώσει;

Η οργάνωση.

“Οργάνωση” πρώτα ως διαδικασία (να οργανωθούμε) κι έπειτα ως υποκείμενο (η οργανωτική μορφή). Και είναι εδώ που, κάθε φορά, οι διαθέσεις, οι παραδόσεις και τα πρότυπα διαχωρίζονται: ποιά πρέπει να είναι η φύση αυτής της οργάνωσης; τί μορφή θα πρέπει να πάρει; είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε με νέους τρόπους και να βελτιώσουμε τις ήδη υπάρχουσες μορφές, να δημιουργήσουμε ριζικά νέες και διαφορετικές ή κάτι ενδιάμεσο; Μπορούν να “εξαχθούν” οι αρετές τοπικών δυναμικών ή λειτουργούν επειδή ενεργούν πάνω στην ιδιομορφία ενός εδάφους, μιας κατάστασης;

Φυσικά μπορούν να λειτουργήσουν παραδειγματικά, και να αντηχήσουν αλλού, όπως ο αγώνας της Val Susa αναπαράχθηκε στις συγκρούσεις και στις πρακτικές των κατοίκων και των εργατών του Τάραντα. Αυτό αποτελεί ήδη ένα σημείο αφετηρίας.

Και ποιά μπορεί να είναι η συνεισφορά του καθενός από μας, ξεκινώντας απ’ αυτά που κάνουμε κάθε μέρα; Είναι αρκετό να δίνουμε την κατάλληλη σημασία στα κοινωνικά δίκτυα, στην ανταλλαγή, να κάνουμε ρητουήτ, να μεταφέρουμε καλέσματα και συλλογές υπογραφών; Που βρίσκεται το σημείο πέρα απ’ το οποίο η ενημέρωση στο διαδίκτυο γίνεται απλός “κλικ-τιβισμός”, ένα παρήγορο υποκατάστατο δράσης; Βοηθούν σε τίποτα οι υπογραφές στο διαδίκτυο, ή είναι απλά και μόνο ένα υποχρεωτικό και αρτηριοσκληρωτικό βήμα των αγώνων; Σύμφωνα με την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει, οι καλύτερες κινητοποιήσεις ήταν αυτές που περιείχαν τα λιγότερα υποχρεωτικά βήματα, κι εκεί όπου αφέθηκε χώρος στη φαντασία των ατόμων, που μ’ αυτόν τον τρόπο παρήγαγαν μια πληροφόρηση κι ένα επικοινωνιακό αντάρτικο πολύ καλύτερο. Εάν δεν σου δώσω μια φόρμα να υπογράψεις, δε συμφωνήσω στο να παρακαλάω να υπογράψουν, κι αυτή η απογοήτευση μπορεί να οδηγήσει στο να εφεύρουμε κάτι άλλο.

Παρατηρήσεις για τον όγκο, ή ακόμη και για το ύφος δεκτές. Δεν μπορούμε να επεκταθούμε, αν μη τι άλλο σ’ αυτόν τον χώρο διαλόγου. Πείτε μας τη γνώμη σας στο Giap: http://www.wumingfoundation.com/giap/?p=10221

Prosit [WM1]

Categories
Uncategorized Wu Ming

Αναφορές και χρονολόγιο από το #OccupyRome, 15/10/2011

Πηγή: Itallycalling.wordpress.com

Μια περίληψη των γεγονότων της 15ης Οκτώβρη θα ήταν μάλλον άχρηστη, καθώς είμαι σίγουρος ότι μέχρι τώρα θα ‘χετε όλοι διαβάσει τα πρωτοσέλιδα για τις ταραχές και τις συγκρούσεις με την αστυνομία στη διαδήλωση του Occupy Rome. Αν όχι, αυτό το βίντεο (ιταλικά) είναι μια καλή αφετηρία. Για πληροφορίες στα αγγλικά, δείτε τις αναφορές του Al Jazeera (κανένα απ’ τα δυο δεν είναι πλήρως αμερόληπτο, μην περιμένετε πολλά…)

Όπως ακριβώς στις 14 Δεκέμβρη 2010*, οι διαδηλώσεις έγιναν “βίαιες”. Το τεράστιο ζήτημα στο οποίο φαίνεται να ‘χει κολλήσει το κίνημα στην Ιταλία, ιδιαίτερα μετά τη G8 στη Γένουα, είναι η ατέρμονη διαμάχη μεταξύ “βίας και μη-βίας”. Δεν πρόκειται να εμβαθύνω σ’ αυτό το θέμα εδώ, δεν είναι ο κατάλληλος χώρος. Προς το παρόν, έχω μεταφράσει μερικά αποσπάσματα και σχόλια που με βρίσκουν λίγο-πολύ σύμφωνο. Τα ξαναλέμε σύντομα.

Καθώς γράφουμε αυτό το κείμενο, τα ελικόπτερα ακόμη πετούν από πάνω μας και ο καπνός απ’ τα οδοφράγματα είναι ορατός ανάμεσα απ’ τα κτίρια του κέντρου της πόλης. Η Ρώμη καίγεται! Η μέρα των αγανακτισμένων δεν τέλειωσε ακόμα, συγκρούσεις συνεχίζονται σ’ όλη την πόλη. Εντωμεταξύ, η πολιτική ελιτ – που δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από των εξοργισμένο λαό της Ρώμη – είναι απασχολημένη με την εγκληματοποίηση μιας ολόκληρης μέρας εξαιρετικού αγώνα, υποβοηθούμενο στο έργο της αυτό από τα ΜΜΕ, πάντα πρόθυμα να της δίνουν βήμα.

Για μια ακόμα φορά, ακούσαμε την καραμέλα του Μπλακ Μπλοκ, που έχει γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος μέσω του οποίου ξορκίζεται το φάντασμα της κοινωνικής σύγκρουσης που τους τελευταίους μήνες κρέμεται πάνω από τις ιταλικές πλατείες, τους δρόμους, τις κοιλάδες και τα πανεπιστήμια, κερδίζοντας δύναμη και συνοχή. Για ποιό Μπλακ Μπλοκ μιλάτε λοιπόν; Στην Piazza San Giovanni ο λαός που αντιστάθηκε στα ανεξέλεγκτα και δολοφονικά χτυπήματα της αστυνομίας ήταν μέρος των ιταλών “αγανακτισμένων”, μέρος του παγκόσμιου κινήματος που στη χερσόνησό μας επιλέγει να εκφραστεί καί με αυτόν τον τρόπο, ενώνοντας διαφορετικές γενιές φοιτητών, επισφαλών κι άλλων εργαζομένων σ’ έναν κοινό αγώνα ενάντια στην κρίση και το χρέος. Εκτός απ’ τις κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας, το κίνημα αρνείται να αφήσει το Υπουργείο να το εμποδίζει να διαδηλώσει, και διεκδικεί την ελευθερία να εκφράζει την ανυπακοή του, στοχεύοντας τα παλάτια που συμβολίζουν την κρίση και την πολιτική της. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της κατασκήνωσης και της φυσικής αντεπίθεσης στην piazza San Giovani, είναι και τα δυο εκφράσεις του ίδιου κινήματος!

Όπως γνωρίζουμε, στην Τυνησία ή την Αίγυπτο, όπου ξεκίνησαν όλα, τα τοπικά καθεστώτα υποχώρησαν μπρος στη δύναμη του κινήματος, μετά από αιματοχυσίες και καταστολή των εξεγέρσεων μέχρι και το τελευταίο λεπτό, μόνο όταν η πλατεία Ταχρίρ και η τυνησιακή Κάσμπαχ έγιναν χώροι αγώνα, εξέγερσης, οργής και οικοδόμησης εναλλακτικών – πραγματικών εναλλακτικών, έξω κι ενάντια στα παλάτια της πολιτικής. Αυτό όμως ίσως να είναι και το πρόβλημα: στην Ιταλία, οι σημερινές διαδηλώσεις ήταν παιχνιδάκι στα χέρια του παλιού και κουρασμένου πολιτικού κατεστημένου, που αντιπροσωπεύει παλιούς αγώνες και ήττες. Προσποιούμενοι ότι δεν ακούν αυτό που το κίνημα φωνάζει εδώ και χρόνια – “κανείς δεν μας εκπροσωπεί” – και παίζοντας τα γνωστά τους παιχνίδια, έπιασαν και για τους εαυτούς τους μια θέση στη διαδήλωση (αλλά με τί τίμημα, ε;). Ο Γραμματέας του PD (αριστερός συνασπισμός) ακόμα κι αυτές τις στιγμές, μιλά εκ μέρους των διαδηλωτών της Ρώμης, ακόμα κι αν η 15η Οκτώβρη οργανώθηκε σ’ όλον τον κόσμο ακριβώς σαν ένας αγώνας ενάντια σ’ αυτού του είδους την πολιτική που αντιπροσωπεύει το Κόμμα του.

Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να επεξεργαστούμε τις πολλές εικόνες που μας άφησε αυτή η απέραντη μέρα αγώνα: μεταξύ άλλων, αυτή της Piazza San Giovanni γεμάτη διαδηλωτές, απρόθυμους να εκκενώσουν την πλατεία και μαχόμενους για ώρες με την αστυνομία, που δε δίστασε να περάσει από μέσα τους με τα βανάκια της. Μια μαζική εικόνα, που η φλυαρία των πολιτικών και η δαινομοποίηση του Μπλακ Μπλοκ δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν στα μάτια των νέων της εργατικής τάξης και των τάξεων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Σίγουρα, η αντιπαράθεση και η κοινωνική σύγκρουση πρέπει να τροφοδοτηθούν, αλλά πρέπει να αποφύγουμε μια ρομαντική επαναληπτικότητα μαχών όπως αυτή.

Από σήμερα, η ελίτ των τραπεζών και των πολιτικών κομμάτων δε θα μπορεί πια να δει κανέναν από κάτω της, γιατί απ’ τις 14 Δεκέμβρη κι από σήμερα, ο λαός έχει ξεσηκωθεί και κοιτάζει τους εχθρούς του στα μάτια…

Μετάφραση από ανάλυση του InfoAut.

Ας το παραδεχτούμε, αν υπήρχε μία χώρα όπου η “αγανάκτιση” θα μπορούσε να μετατραπεί σε μαζική οργή, ήταν ακριβώς η Ιταλία, η οποία ζει ένα αρκετά οδυνηρό παρόν. Σήμερα στην Piazza San Giovani ιδιαίτερα, μετατράπηκε σε ώρες μαζικής αντίστασης ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις, που κλήθηκαν να εξαφανίσουν μια δίκαια οργή ενάντια σε μια ζωή φτώχειας. Ίσως δεν μπορούν να το καταλάβουν όλοι, αλλά σήμερα στη Ρώμη γράφτηκε ανεξίτηλα με την αντίστασή της ότι η εξέγερση ενάντια στο χρέος, τις θυσίες, τις ελίτ και τη λιτότητα είναι εφικτή, και μπορεί να ενοποιηθεί.

Απόσπασμα από άλλη ανάλυση του InfoAut.

Υπάρχει επίσης μια διηνεκής συζήτηση στο μπλογκ των Wu Ming (ιταλικά), με πολύ ενδιαφέρον. Μερικά απ’ τα σχόλια μετεφρασμένα:

Για να ξεριζωθεί μια πεποίθηση πρέπει να ξεκινήσεις να συνειδητοποιείς ότι πολλοί άνθρωποι έχουν δυαδικά εννοιολογικά μυαλά, όπου δεν υπάρχει χώρος παρά για μια έννοια και το αντίθετό της. Πολλοί άνθρωποι που σήμερα μπερδεύτηκαν στους μαιάνδρους της συζήτησης περί “βίας και μη-βίας” είναι οι ίδιοι που χειροκροτούσαν τις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της πλατείας Ταχρίρ, χωρίς να εξετάζουν τη συμπεριφορά των διαδηλωτών εκεί ως “βίαια” ή “μη-βίαια”. Ίσως αν εργαζόμασταν πάνω σ’ αυτήν την αντίθεση, κάποιοι απ’ τους ανθρώπους αυτούς ίσως άλλαζαν οπτική.

Παρολαυτά, είναι λυπηρό η πολιτική σημασία μιας διαδήλωσης ενάντια στις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – που κατέβασαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους – να περιοριστεί σε μια εκτίμηση για το αν “όλα ξεκίνησαν” από “τον όχλο” ή από “τις δυνάμεις της τάξης”. (Wu Ming 2)

Σκεφτήκαμε ότι αυτό που συνέβηη σήμερα ήταν αναπόφευκτο, λόγω των επιλογών της Ιταλίας σχετικά με το πώς θα συμμετάσχει στην παγκόσμια μέρα της 15ης Οκτώβρη: με μια Μεγάλη Εθνική Διαδήλωση δηλαδή, αντί για μια πανταχού παρουσία (“Occupy Everything”), όπως έκαναν τα υπόλοιπα κινήματα παγκόσμια και σήμερα. “962 πόλεις σε 85 χώρες” σημαίνει κατά μέσο όρο 11 πόλεις σε κάθε χώρα, ενώ εδώ επιλέξαμε να συναντηθούμε σε ένα μέρος, το σύνηθες, με όλες τις συνέπειές του. Είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο φτάσαμε αρκετές φορές στο παρελθόν, φέρνοντας βαρεμάρα στον εαυτό μας και στους άλλους. Πριν την “15Oct” υπήρχε μια “14Dec”, πριν απ’ αυτήν η G8, και ούτω καθεξής…

Σήμερα, δεν έχουμε όρεξη να επαναλάβουμε την κριτική μας σ’ αυτό, γιατι όταν οι άνθρωποι παίζουν τις ζωές τους στον δρόμο, αυτό που προέχει είναι η αλληλεγγύη. Το να λέει κανείς “εγώ σας τα ‘λεγα” είναι αντιδραστικό και μικροπρεπές. Το “να τα λες” είναι άχρηστο αν δεν είναι πειστικό. Σήμερα μπορούμε μόνο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς που υπέστησαν την καταστολή, και σ’ όσους υπέφεραν απ’ αυτήν την κατάσταση. Ακόμα και στα tweets που συνεχίζουν να ανεβαίνουν εδώ πέρα υπάρχει πολύ έντονη η επιθυμία να φορτωθεί η κατηγορία σε κάποιους ανθρώπους μόνο, να κριθεί ποιός είναι μέσα και ποιος έξω, να κατηγορηθούν για τα πάντα προβοκάτορες, πραγματικοί, ψεύτικοι ή σε εισαγωγικά. Δεν μας ψήνει, μας συγχωρείτε. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού για τους ανθρώπους που είναι στους δρόμους σήμερα, στην Piazza San Giovanni κλπ… (Wu Ming 1)

* για τις διαδηλώσεις της 14 Δεκέμβρη βλ. εδώ.

Και ένα χρονολόγιο από το Struggles in Italy:

– 13:00 Χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώνονται στην Piazzale Aldo Moro, έξω απ’ το πανεπιστήμιο Sapienza

– 13:00 Μαζί τους ενώνονται οι καταληψίες του Valle Occupato, του θεάτρου που εδώ και μήνες τελεί υπό κατάληψη ενάντια στις περικοπές στις τέχνες

– 13:15 Πολλοί απ’ τους φοιτητές μπροστά απ’ το πανεπιστήμιο Sapienza φέρνουν σκηνές μαζί τους

– 13:30 Στοπ στα παιχνίδια με το δέρμα μας! Αυτοοργανωμένοι μετανάστες http://twitpic.com/70lz0o

– 13:30 Συνθήματα από τους αυτοοργανωμένους μετανάστες “Διώξαμε τον Μουμπάρακ και τον Αλή, τώρα να επαναστατήσουμε εδώ”

– 13:40 Η πλατεία Repubblica είναι μικρή για να χωρέσει όλον τον κόσμο. Η κεφαλή είναι ήδη μισό χιλιόμετρο μακρυά ενώ οι φοιτητές δεν έχουν φτάσει ακόμα.

– 13:45 Η πορεία ξεκινά νωρίτερα, από την Piazza Esedra. Πολύς κόσμος

– 13:45 Μια τεράστια κόκκινη σημαία κυματίζει μέσα στη διαδήλωση http://twitpic.com/70m78u

– 13:45 Το πανώ “λαοί της ευρώπης ξεσηκωθείτε” βρίσκεται επικεφαλής της πορείας http://yfrog.com/nueostfj

– 13:50 Πανώ αλληλεγγύης στους Σύρους διαδηλωτές http://p.twimg.com/Aby3fAjCQAA0-7T.jpg

– 13:55 Περίπου 2.500 μπάτσοι στους δρόμους γύρω απ’ τη διαδήλωση

– 14:00 Το μπλοκ του No TAV, απευθείας απ’ την κοιλάδα Susa στη Ρώμη http://p.twimg.com/Aby5K8qCIAEjSHZ.jpg

– 14:00 Η οδός Cavour έχει γεμίσει ενώ η ουρά της πορείας δεν έχει ξεκινήσει ακόμη

– 14:05 Φόρος τιμής στον Steve Jobs από τους διαδηλωτές: Eat the Rich http://yfrog.com/z/nw7gbrbj

– 14:15 Συνθήματα ενάντια στην ΕΚΤ και τον νεοφιλελευθερισμό, και υπέρ της απελευθέρωσης από το χρέος

– 14:20 Yes we camp http://t.co/f7KCGxww

– 14:30 Ας αλλάξουμε την Ευρώπη, ας αλλάξουμε την Ιταλία! http://t.co/MJ744pl4

– 14:30 Από τον σιδηροδρομικό σταθμό, ξεκινά μια άλλη πορεία με σκοπό την κατάληψη της Τράπεζας της Ιταλίας

– 15:00 Μαύροι καπνοί δίπλα στην οδό Cavour http://twitpic.com/70n6i3

– 15:15 Χιλιάδες διαδηλωτές δίπλα στο Κολοσσαίο, μαζί και πολλοί μπάτσοι επίσης

– 15:20 Στις ειδήσεις της RAI γίνεται λόγος για 200-300 χιλιάδες κόσμο στη Ρώμη

– 15:30 2 αυτοκίνηται καίγονται, όμως η πορεία συνεχίζεται ειρηνικά. Η ιταλική δημόσια τηλεόραση προσπαθεί να εξάψει τις αντιδράσεις

– 15:40 ένας διαδηλωτής “στον άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι είναι ο καλύτερος πρόεδρος τα τελευταία 150 χρόνια της ιταλικής ιστορίας, απαντάμε με την καλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 150 χρόνων”

– 15:40 Το μπλοκ των εργατών της FIAT ενώνεται με την πορεία

– 15:50 Ένταση δίπλα στο Κολοσσαίο. Τα συνδικάτα βάσης κάνουν έκκληση για ηρεμία

– 16:00 Η κεφαλή της πορείας έφτασε στον προορισμό της (την Piazza San Giovanni), αν και μερικοί ξεκινούν τώρα από την Piazza della Repubblica

– 16:05 Έχει αποκατασταθεί η ηρεμία δίπλα στο Κολοσσαίο και στα Fori Imperiali

– 16:10 Ένα μπλοκ κουκουλοφόρων έχει περικυκλωθεί από άλλους διαδηλωτές που τους φωνάζουν να αποχωρήσουν

– 16:15 Ένα κτίριο του Υπουργείο Άμυνας πυρπολείται

– 16:20 Via Labicana, δίπλα στο Κολοσσαίο. Συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας http://twitpic.com/70omh7

– 16:30 Δακρυγόνα από την αστυνομία στην Piazza San Giovanni, όπου έχει καταλήξει η πορεία

– 16:45 Στη Via Merulana, Η αστυνομία κόβει την πορεία στα δυο. Οι διαδηλωτές καλούν σε ηρεμία κι αυτοσυγκράτηση.

– 17:15 Στο τέλος της πορείας, στην πλατεία San Giovanni η κατάσταση οξύνεται, ενώ στη Via Emanuele Filiberto η αστυνομία ετοιμάζεται να επιτεθεί

– 17:38 Η αστυνομία κάνει χρήση υδροβόλων οχημάτων (αύρες) για να εκκενώσει την Piazza San Giovanni, ειρηνικοί διαδηλωτές που βγάζουν φωτογραφίες ψεκάζονται με δακρυγόνα.

– 17:39 Αύρες της αστυνομίας γκαζώνουν ανάμεσα στους διαδηλωτές στην Piazza San Giovanni

– 18:00 Αύρες κατευθύνονται προς το Circo Massimo όπου η διαδήλωση τώρα αλλάζει ρότα.

– 18:05 Επίθεση των αστυνομικών με γυάλινα μπουκάλια, πέτρες και δακρυγόνα εναντίον διαδηλωτών στη Via Castrense

– 18:21 Μπροστά απ’ το Circo Massimo, στην ουρά της διαδήλωσης, παρά τις αύρες της αστυνομίας, η κατάσταση φαίνεται ήσυχη.

– 18:25 Οι ιερείς της Basilica di San Giovanni αποφασίζουν να ανοίξουν τις θύρες της εκκλησίας προσφέροντας καταφύγιο στους ειρηνικούς διαδηλωτές, από τα δακρυγόνα και τη βία. http://strugglesinitaly.files.wordpress.com/2011/10/immagine-20.png?w=570&h=428

– 18:31 Πλατεία San Giovanni: μια αύρα καίγεται http://strugglesinitaly.files.wordpress.com/2011/10/immagine-18.png?w=574&h=430

– 18:42 Οι διαδηλωτές στη Basilica di San Giovanni (στην εκκλησία) είναι κυρίως μαθητές και νέοι φοιτητές, που δεν μπορούν να βγουν λόγω του αποκλεισμού τους από την αστυνομία.

– 19:02 Οι περισσότεροι απ’ τους διαδηλωτές βρίσκονται τώρα μεταξύ Piramide και Circo Massimo, ενώ η διαδήλωση άλλαξε ξανά κατεύθυνση.

– 19:11 Οι συγκρούσεις συνεχίζονται τώρα στη Via Merulana

– 19:28 Πηγές απ’ το νοσοκομείο San Camillo αναφέρουν ότι η αστυνομία ακολουθεί τα ασθενοφόρα και απομονώνει τους τραυματίες που φτάνουν πραγματοποιώντας εξακριβώσεις στοιχείων πριν τους αφήσει να ζητήσουν ιατρική φροντίδα. Οι γιατροί αρνούνται να συνεργαστούν με την αστυνομία και μιλούν για παρενόχληση της ιατρικής περίθαλψης απ’ την αστυνομία.

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”