Categories
Melancholic Troglodytes

Πακιστάν: Μουμιοποίηση του ταξικού αγώνα;

Πακιστάν: Μουμιοποίηση του ταξικού αγώνα; -Μελαγχολικοί Τρωγλοδύτες

Η υψηλότερη προσπάθεια ηρωισμού για την οποία είναι ακόμα ικανή η παλιά κοινωνία είναι αυτή του εθνικού πολέμου, κι αυτή ακόμα αποδεικνύεται πλέον πως δεν είναι παρά μια χίμαιρα, που σκοπεύει να υποσκάψει την πάλη των τάξεων, και τίθεται στο περιθώριο με το που η ταξική σύγκρουση ξεσπάει σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο“. -Καρλ Μαρξ, Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία.

Η “παρανομοποίηση” της οικονομίας

Για να χει νόημα μια ανάλυση του Πακιστάν, “πρέπει να αντιμετωπίζει το Πακιστάν και το ελεγχόμενο από τους Ταλιμπάν κομμάτι του Αφγανιστάν ως μια οικονομική ζώνη” (B. Raman). Διαφορετικά, δε θα μπορούσε να καταλάβει κανείς πώς μια οικονομία σε βαθιά κρίση, στερημένη από πιστωτικά δάνεια και με μια γιγαντωνόμενη εργατική σύγκρουση δεν συρρικνώνεται.

Υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια από την προηγούμενη κυβέρνηση του Nawaz Sharif να μεταφέρει όλη τη σχετιζόμενη με την ηρωίνη υποδομή στο έδαφος υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν, μια διαδικασία που επιταχύνθηκε από την τωρινή κυβέρνηση του Perviz Musharraf. Αξιοσημείωτο είναι ότι, “ενώ η καλλιέργια οπίου στο Αφγανιστάν είναι εν πολλοίς στα χέρια των αφγανών αγροτών, ολόκληρη η επεξεργασία του στην περιοχή των Ταλιμπάν είναι ιδιοκτησίας πακιστανών βαρόνων των ναρκωτικών, που απολαμβάνουν της προστασίας του πακιστανικού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών (όπως παραπάνω). Τα δισεκατομμύρια που αποφέρει κάθε χρόνο το εμπόριο ναρκωτικών συν μια αύξηση της εισφοράς φόρων γύρω στο 20% είναι που έχουν προφυλάξει την οικονομία αυτή από μια κατάρρευση.

Η επιστροφή της μούμιας

Μετά από πολύ καιρό, η ταξική σύγκρουση πήρε τα πάνω της στη δεκαετία του ’90 και κατέληξε σε “στασιμοπληθωρισμό” (stagflation). Η μετανάστευση πακιστανών προλεταρίων στην μέση ανατολή (και τα ωφέλη της) κάμφθηκε εξαιτίας του πολέμου του κόλπου και της παγκόσμιας ύφεσης. Συγκρούσεις, απεργίες, ταραχές απαντήθηκαν με μια πρωτοφανούς σκληρότητας λήψη μέτρων με υπόδειξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το ζήτημα της παιδικής εργασίας έπαιξε έναν κύριο ρόλο στις εξελίξεις αυτές. Γύρω στα 6 εκατομμύρια παιδιά είναι αναγκασμένα να δουλεύουν στο Πακιστάν, και υπάρχουν περίπου 20 εκατομμύρια εργάζονται μέσω εργολαβιών σε ένα καθεστώς σχεδόν απαγωγής (bonded workers). Και για να κρατήσουν ακόμα κι αυτή την άθλια απασχόληση είναι αναγκασμένοι να δωροδοκούν τακτικά την αστυνομία. 50.000 παιδιά, ακόμα και 5 χρονών, εργάζονται στα εργοστάσια κατασκευής μπαλών ποδοσφαίρου, ράβοντας το σκληρό δέρμα με τα χέρια τους. Ένας μαχητικός εργάτης που οργάνωσε με επιτυχία μια απεργία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, και για την κατάργηση των εργολαβιών και της παιδικής εργασίας δολοφονήθηκε το 1995 ως αντίποινα. Δυο χρόνια αργότερα, γύρω στους 20.000 εργάτες στα χαλιά της Λαχώρης κατέβηκαν σε απεργία ζητώντας αυξήσεις μισθών, καταβολή συντάξεων, και το τέλος της παιδικής εργασίας.

Το 1997 το Πακιστάν είδε μια άνοδο της σύγκρουσης στον τραπεζικό τομέα, όπου εκατοντάδες μαχητικών εργαζομένων απολύθηκαν σιωπηλά, ως ένα μέσο να διασπαστεί η οργάνωσή τους ενώ ποινές επιβλήθηκαν στις απεργίες. Οι συχνές οδηγίες του ΔΝΤ για την επιβολή ενός γενικού φόρου 15% στα εισαγόμενα και τα κατεργασμένα τρόφιμα, το αέριο και το πετρέλαιο, φαίνονται εξίσου δυσάρεστα όσο και μη-λειτουργικά, καθώς “το σύστημα συλλογής φόρων υποφέρει ακόμα από ευρύτατη διαφθορά και αναποτελεσματικότητα” (Financial Times, 2/Σεπ/1999). Προκειμένου να ξεφύγει απ’ αυτή τη δύσκολη ατζέντα, η πακιστανική αστική τάξη ξεκίνησε μια επίθεση στους εργάτες στον ηλεκτρισμό και την ύδρευση, με περικοπές και “ιδιωτικοποιήσεις”. Για παράδειγμα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση “μετέθεσε” 30-35.000 χαμηλόβαθμους αξιωματούχους και 250 αξιωματικούς του πακιστανικού στρατού στην Αρχή Ανάπτυξης του Νερού και του Ρεύματος” (Green Left Weekly, 27/Γεν/1999). Οι “ιδιωτικοποιήσεις” συνάντησαν αντίσταση από τους εργαζόμενους στην Τράπεζα Habib μέσω μιας επιτυχημένης απεργίας τριών εβδομάδων, και από τους σιδηροδρομικούς που οργάνωσαν μια πανεθνική εκστρατεία που περιελάμβανε μαζικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις και απεργίες πείνας. Οι γυναίκες έπαιξαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στις εκστρατίες ενάντια στην εισαγωγή παιδικών τροφών ως υποκατάστατο του μητρικού γάλακτος και στις εταιρίες καπνού που στοχεύουν τις χώρες του “τρίτου κόσμου”. Το κράτος αντεπιτέθηκε ενισχύοντας την επιβολή του ισλαμικού ηθικισμού. “Ανά πάσα στιγμή εκατοντάδες γυναικών φυλακίζονταν με πρόσχημα την Zina, έναν νόμο που απαγορεύει τις εξωγαμιαίες επαφές… Η Zina επίσης αναφέρεται στο βιασμό. Για τον νόμο αυτόν… πρέπει να κατατεθούν ειδικές αποδείξεις για έναν βιασμό στις οποίες δεν περιλαμβάνεται η κατάθεση της ίδιας ή άλλης γυναίκας. Για να καταγγείλει έναν βιασμό, μια γυναίκα πρέπει να παραδεχτεί ότι κάποιου τύπου εξωγαμιαία επαφή έλαβε χώρα. Κατά συνέπεια, το θύμα ενός βιασμού μπορεί άνετα να τιμωρηθεί σε μια δίκη στην οποία δεν της δόθηκε καν το δικαίωμα να καταθέσει” (Διεθνής Αμνηστεία). Στην πραγματικότητα, γύρω στο 15% των γυναικών που καταγγέλουν μια υπόθεση βιασμού κατηγορούνται και φυλακίζονται οι ίδιες! Εδώ το κράτος, η ισλαμική δικαιοσύνη και οι βιαστές σχηματίζουν ένα ενιαίο τρομοκρατικό μέτωπο ενάντια στις γυναίκες (και ιδίως τις προλετάριες) προκειμένου να αποδυναμώσουν ολόκληρο το κίνημα.

Ο εθνικισμός ως ρευστοποίηση

Εδώ και δεκαετίες ολόκληρες η διαίρεση των προλεταρίων σε ινδουιστές ή μουσουλμάνους, ινδούς ή πακιστανού και πιο πρόσφατα η διχοτόμηση του ίδιου του Πακιστάν σε Ανατολικό (Μπαγκλαντές) και δυτικό (Πακιστάν), βοήθησε τους αστούς στη στρατηγική τους: “διαίρει και βασίλευε”. Για παράδειγμα, η υποβαθμισμένη θέση των γραφειοκρατών και των στρατιωτικών της Βεγγάλης ήταν “μια κατευθυντήρια δύναμη πίσω απ’ τον βεγγαλέζικο εθνικισμό στο Πακιστάν που οδήγησε τελικά στην απελευθέρωση (sic) του Μπαγκλαντές” (Hamza Alavi). Μόλις τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε το σταδιακό ξεπέρασμα τέτοιων ταυτοτήτων καθώς το προλεταριάτου της υποηπείρου αυτής δημιουργεί συνειδητά οριζόντιους δεσμούς ανεξαρτήτως υπηκοότητας, εθνικότητας και θρησκευτικής ταυτότητας. Ένας βασικός παράγοντας ήταν ότι μιας και πλέον τόσο το Πακιστάν όσο και η Ινδία διαθέτουν εξίσου πυρηνικά όπλα, μια συνοριακή διαμάχη στο Κασμίρ θα μπορούσε να οδηγήσει σε αμοιβαία εξόντωση. Το Πακιστάν είναι μια από τις λιγοστές κοινωνίες όπου συνυπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι απόσπασης υπεραξίας: Η άτυπη μορφή που είναι μια επιστροφή όλων εκείνων των μεθόδων που εξαφανίστηκαν από αλλού ως υπερβολικά απαρχαιωμένη για την καπιταλιστική ανάπτυξη (πχ. η παιδική και η εργολαβική εργασία στο βαθμό καθαρής σκλαβιάς), η τυπική μορφή απόσπασης υπεραξίας (που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του Πακιστάν) και η πραγματική μέθοδος απόσπασης υπεραξίας (που έχει εφαρμοστεί κυρίως στην πυρηνική βιομηχανία και σε άλλους ανεπτυγμένους τομείς της οικονομίας). Αυτή η τελευταία τάση δεν καθορίζει απλά το βαθμό της εκμετάλλευσης στο υπόλοιπο της κοινωνίας, αλλά επίσης απορροφά επιθετικά υπεραξία από τους κατώτερους κλάδους.

Η ιστορία της πυρηνικής ανάπτυξης της Ινδίας και του Πακιστάν δείχνει πώς κάθε μεγάλη καπιταλιστική δύναμη είναι εμπλεγμένη στην εξοπλιστική κούρσα της υποηπείρου. Όσον αφορά την Ινδία, ο πρόεδρος Άιζενχάουερ, της προσέφερε ατομική τεχνολογία στα 1953 “για κοινωνική χρήση”. Τρία χρόνια αργότερα, οι ΗΠΑ προμήθευσαν την Ινδία με βαρύ ύδωρ, που χρησιμεύει στην παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Το 1959 οι ΗΠΑ εκπαιδεύσαν ινδούς επιστήμονες στην κατεργασία του, και μια δεκαετία αργότερα η Γαλλία συμφώνησε να βοηθήσει την Ινδία να αναπτύξει πυρηνικούς αντιδραστήρες. Η ΕΣΣΔ έγινε ο κύριος προμηθευτής βαρέου ύδατος το 1976 και ένα χρόνο αργότερα η Ινδία ανέπτυξε υπερυπολογιστές ικανούς για τη δοκιμή πυρηνικών εκκρήξεων. Το 1998 η Ινδία διεξήγαγε πέντε υπόγειες πυρηνικές δομικές, ανακηρύσσοντας τον εαυτό της “πυρηνική δύναμη” (Νew York Times, 28/Μαι/1998).

Το Πακιστάν ξεκίνησε το πρόγραμμά του λίγο αργότερα, αντανακλώντας τη λιγότερο “ανεπτυγμένη” οικονομία του. Το 1972, μετά τον τρίτο πόλεμό του με την Ινδία, ξεκινά τα προγράμματα με τη βοήθεια του Καναδικού “ιμπεριαλισμού”. Πέντε χρόνια αργότερα, η Βρετανία του πουλάει 30 υψηλής συχνότητας μετατροπείς για τον έλεγχο φυγόκεντρων ταχυτήτων. Το 1981 η αμερικανική κυβέρνηση Ρήγκαν ξεκινά μια “γενναιόδωρη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια εξαιτίας της πακιστανικής αρωγής στους αφγανούς αντάρτες που μάχονται τους Σοβιετικούς” (οπ.π). Δυο χρόνια αργότερα, η Κίνα προμηθεύει στο Πακιστάν σχέδια για κατασκευή βομβών. Το πακιστάν ανακυρήσσεται πυρηνική δύναμη την ίδια χρονιά με την Ινδία, το 1998. Κοιτάζοντας το ιστορικά, φαίνεται πως η αμερικανική, βρετανική και καναδική άρχουσα τάξη προσπάθησαν να επεκτείνουν την επιρροή τους τόσο στην Ινδία όσο και στο Πακιστάν, ενώ η Ρωσσία και η Γαλλία συγκεντρώθηκαν περισσότερο στην Ινδία, και η Κίνα προτίμησε το Πακιστάν. Περιμένουμε πως αυτές οι αντιπαλότητες θα οξυνθούν.

Μπαγκλαντές: η άλλη όψη του νομίσματος

Αν το Αφγανιστάν θα πρεπε να γίνεται αντιληπτό ως μια ζώνη ενσωματωμένη οικονομικά στο Πακιστάν, τότε το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν θα πρεπε να τα βλέπουμε ως μια ενιαία πολιτική ζώνη. Γιατί οτιδήποτε συμβαίνει στην μία κοινωνία, έχει ένα άμεσο πολιτικό αντίκτυπο στην άλλη. Ας ρίξουμε λοιπόν μια κοντινή ματιά στο Μπαγκλαντές.

Οι φυσικές καταστροφές (πχ. πλημμύρες) κατηγορούνται συνήθως ως για την οικονομική δυσφορία του Μπαγκλαντές. Όμως στα 90es έλαβε χώρα μια μαζική αναβάθμιση της ταξικής σύγκρουσης στη χώρα αυτή. Το 1990 βίαιες ταραχές ξέσπασαν στην πρωτεύουσα Ντάκκα (International Communist Group, Communism, no 12). Δυο χρόνια αργότερα χιλιάδες απεργοί προλετάριοι καταστάλθηκαν βίαια στην Ντάκκα, κι ένα χρόνο αργότερα οι εργάτες της υφαντουργίας μπήκαν στο στόχαστρο. Την ίδια χρονια, έκλεισαν τέσσερα πανεπιστήμια, καθώς περιγράφονταν από τις αρχές ως “κέντρα συνωμοσίας και τρομοκρατίας” (οπ.π). Το 1994 παρά τις προσπάθειες των συνδικάτων να σαμποτάρουν τον αγώνα των λιμενεργατών στο λιμάνι του Chittagong, κάθε αποβίβαση/κάθε εκφόρτωση μπλοκαρίστηκε αποτελεσματικά. Σοδιές πυρπολήθηκαν ως διαμαρτυρία ενάντια στις περικοπές μισθών την ίδια χρονιά. Το 1995 οι εργάτες στην υφαντουργία μπλόκαραν πολλούς δρόμους και σιδηροδρόμους ως διαμαρτυρία ενάντια στις συνθήκες εργασίας τους. Το πακιστανικό και ινδικό προλεταριάτο παρακολούθησαν αυτά τα γεγονότα με ενδιαφέρον, αλλά απ’ όσο μπορούμε να ξέρουμε, χωρίς ενεργό συμμετοχή.

Ο Βοναπάρτης ξανάρχεται: άφεση αμαρτιών!

Ο Στρατηγός Perviz Musharraf προήχθη σε Πρόεδρο της Επιτροπής Μελών στις αρχές του Οκτώβρη 1999 από την πολιτική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Nawaz Sharif. Μόλις μια βδομάδα αργότερα οργάνωσε πραξικόπημα ενάντια στο αφεντικό του. Ορίστε ευγνωμοσύνη!

Οι λόγοι για το πραξικόπημα είναι πολυάριθμοι αλλά οι κυριότεροι απ’΄αυτούς είναι οι εξής: Οι προλεταριακές απεργίες των βαμβακοκαλλιεργητών σε όλη τη χώρα, μπλοκάροντας τους δρόμους και οργανώνοντας μαζικές διαδηλώσεις (το βαμβάκι αποτελεί το 70% των συνολικών “νόμιμων” εξαγωγών), η απόπειρα της κυβέρνησης να εισάγει έναν δυσάρεστο φόρο κάμφθηκε από την επιτυχημένη αντίσταση των μικρεμπόρων, η αισθητική αντίληψη του Sharif για την κατασκευή παντού αυτοκινητοδρόμων γκρεμίζοντας πολυάριθμα ιστορικά κτήρια είχε δημιουργήσει μια έντονη δυσαρέσκεια μεταξύ του αστικού πληθυσμού, τα σχέδια του ΔΝΤ για “ιδιωτικοποίηση” δεν μπορούσαν να προχωρήσουν δεδομένης της σθεναρής αντίστασης ιδιαίτερα των σιδηροδρομικών, των εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και στον ηλεκτρισμό, η προσπάθεια του Sharif για απεμπλοκή του Πακιστάν απ’ το Αφγανιστάν κατηγορώντας το Αφγανιστάν για τρομοκρατικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό των πακιστανικών συνόρων δεν άρεσε και πολύ στο εσωτερικό των “υπηρεσιών πληροφοριών” και των σχετικών “υπηρεσιών”, και τέλος: έχοντας αντιληφθεί ότι ο Στρατηγός ήταν τόσο φιλόδοξος όσο και αδίστακτος, η κυβέρνηση προσπάθησε -εις μάτην- να τον ξεφορτωθεί μόλις μια βδομάδα μετά την προαγωγή του. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το πραξικόπημα ήταν  αναπόφευτκο.

Σήμερα (2001), ο Στρατηγός δείχνει πιο σίγουρος απ’ ότι ο προκάτοχός του. Οι διαδηλώσεις στο Πακιστάν έχουν περιοριστεί, προς το παρόν, στις εθνικές μειονότητες. Οι ΗΠΑ τον χρειάζονται, τουλάχιστον προς το παρόν. Το ΔΝΤ έχει γίνει πολύ πιο γενναιόδωρο, παραχωρώντας μακροχρόνια άτοκα δάνεια, μέχρι ενός σημείου. Και, το πακιστανικό προλεταριάτου, σε αντίθεση με τους αφγανούς προλετάριους στο εσωτερικό του Πακιστάν, φαίνεται ως τώρα σχετικά σιωπηλό. Και ο Στρατηγός προσπαθεί προσεκτικά να μην αποξενωθεί από τους πλούσιους γαιοκτήμονες που φορολογήθηκαν βαριά από την κυβέρνηση τους Bhutto (παρά το γεγονός ότι και η ίδια η Bhutto προερχόταν απ’ αυτό το περιβάλλον!). Εν κατακλείδι, ο πόλεμος που διεξάγεται εδώ είναι λιγότερο προβλέψιμος απ’ αυτόν του Κοσσυφοπεδίου ή του Κόλπου. Αν τα πράγματα δεν παν σύμφωνα με το σενάριο, ποιος ξέρει, τα πάντα μπορεί να συμβούν!

(Afghan Series, Number 4)

8.11.2001

Για επικοινωνία με τους συγγραφείς (στα αγγλικά): Melancholic Troglodytes, Box no. 44, 136-138 Kingsland High Street, London E8 2NS, United Kingdom

Email: meltrogs1(παπάκι)hotmail.com

Σημειώσεις της μετάφρασης: Για μια καλύτερη κατανόηση μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στους παρακάτω χάρτες σχετικού ενδιαφέροντος: Η Παράνοια του Πακιστάν από τη Repubblica, με σημείωση “σε περίπτωση ινδικής εισβολής, οι πακιστανικές δυνάμεις θα μπορούν να υπαναχωρήσουν στο δύσβατο ορεινό έδαφος προς τα αφγανικά σύνορα”. Χάρτης του Πακιστάν όπου εμφανίζονται τα πυρηνικά εργοστάσια και οι περιοχές υπό ομοσπονδιακό φυλεκτικό έλεγχο. Χάρτης του Κασμίρ.

 

Categories
Melancholic Troglodytes

Αφγανιστάν: μια οπιούχα κοινωνική ιστορία

Αφγανιστάν: μια οπιούχα κοινωνική ιστορία

Αν η ιστορία του Αφγανιστάν ήταν ιστορία ενός πράγματος, αυτό θα ήταν η τέχνη του να κάνεις το δύσκολο όταν το κεφάλαιο προσπαθεί να σε ρίξει: Ένας πληθυσμός κατά κύριο λόγο αγροτών και βιοτεχνών μικροϊδιοκτητών που περιγελά τις χαρές της μισθωτής σκλαβιάς. Επιδρομές και βομβαρδισμοί εξωτερικών εχθρών (ενίοτε με την αρωγή της αφγανικής κυβέρνησης) που αποτυγχάνουν να πατάξουν το λαθρεμπόριο που διεξάγεται απ’ τους ανθρώπους των βουνών. Εμφύλιοι πόλεμοι και ο περιορισμένος φυσικός πλούτος της σοδειάς καθιστούν την (μη σχετική με ναρκωτικά) βιομηχανική γεωργεία αδύνατη. Συμμορίες των βουνών που συλλέγουν φόρους από όλες τις πλευρές σε αντάλλαγμα για την προστασία τους, κάνουν τους φοροεισπράκτορες του κράτους να πρασινίζουν από ζήλεια. Λεπτομερείς σχεδιασμοί κοινωνικής μηχανικής για τη διαίρεση της χώρας σε βόρεια (πετρέλαιο, αέριο και ορυκτά) και νότια (φθηνή εργασία) ζώνη επιρροής, πατούν στο έδαφος εθνικών/φυλετικών/θρησκευτικών διαφορών. Παρόμοια με τα κολομβιανά Communeros (κοινά αγροκτήματα), τα Minga (γιορτές της γης όπου οι αγρότες καλλιεργούσαν όλοι τα κτήματα όλων), και τη Ρωσσική Ομπσίνα (αγροτική κοινότητα/κομμούνα), τα αυτόνομα από άποψη επάρκειας τοπικά αφγανικά Τζίργκα (πλέον στερημέν από κάθε συλλογική κοινοτική δομή) αποδεικνύονται ως ένα εξαιρετικό ανάχωμα στην “πρόοδο”. Η δύναμή τους είναι αντιστρόφως ανάλογη της ισχύος της κεντρικής κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, η μικρή υπεραξία που είναι σε θέση να εξασφαλίζει το κράτος κάνει την κατάκτηση της εξουσίας μια πύρρειο νίκη. Το κεφάλαιο σχεδον τα χει παρατήσει με τη δημιουργία σύγχρονων υποδομών κυριαρχίας στο Αφγανιστάν, ενώ αντίθετα προσπαθεί να διεισδύσει στις “κοινοτικές” παραδόσεις.

Αν η ιστορία του Αφγανιστάν ήταν ιστορία ενός πράγματος, αυτό θα ήταν το αντεπαναστατικό ξεπούλημα που έγινε γνωστό ως “Κογκρέσσο των Λαών της Ανατολής” (Σεπτέμβρης 1920, Μπακού). Μέσω του Κογκρέσσου αυτού, η υπαγωγή των συμφερόντων του προλεταριάτου στο μπολσεβικικό-καπιταλιστικό κράτος εξασφαλίστηκε. Στην ουσία, το συνέδριο αυτό σκόπευε να εξασφαλίσει υποστήριξη (διατροφική καθώς και στρατιωτική), μεταξύ του προλεταριάτου της εποχής, για το πατρικό ρωσσικό κράτος. Οι μπολσεβίκοι επέδειξαν αβυσσαλέο οππορτουνισμό στη διάρκεια του Κογκρέσσου, καλώντας σε μια Ιερή Τζιχάντ για τη σωτηρία της ΕΣΣΔ, ενώ αποδέχθηκαν το Κοράνι ως πολιτική πλατφόρμα. Η Σάρια (ο ισλαμικός νόμος) πιστοποιήθηκε ως υποστηρικτικός της κοινοκτημοσύνης της γης και η Ουάκφα (κουλτούρα της φιλανθρωπίας/δωρεάς, στην καλύτερη ένας διαταξικός μηχανισμός αναδιανομής πλούτου μεταξύ της ισλαμικής “εκκλησίας” και του κράτους) χαιρετίστηκε ως μια αυθεντική κατάκτηση για τους φτωχούς. Οι λιγοστοί διαφωνούντες αυτής της πολιτικής ταξικής συνεργασίας πολέμησαν για μια μάχη ήδη χαμένη. Ο Narbutabekov αποχώρησε αποκαλώντας τους Λένιν, Τρότσκυ, Ζηνόβιεβ και Ράντεκ ανόητους, και ο John Reed άσκησε κριτική στην μπολσεβικική δημαγωγία. Όμως η στάση του Μ. Ν. Roy μάλλον ήταν η πιο διαυγής. Είδε το συνέδριο ως αυτό που ήταν και πολύ απλά αρνήθηκε να συμμετάσχει.

Αν η ιστορία του Αφγανιστάν ήταν ιστορία ενός πράγματος, θα ήταν η ιστορία της διάκρισης του Ιμπν-Χαλντούν μεταξύ της Ασαμπίγια (η παραδοσιακή αλληλεγγύη των φυλών) και της Ούμμα (η πλαστή ισλαμική ιδεατή κοινότητα). Σταδιακά, ένα κύμα μουσουλμάνων αγροτών ενσωματωνόταν στα αστικά κέντρα της εξουσίας, που είχε στο μεταξύ γίνει “αδύναμη” λόγω διαφθοράς, στατικότητας και της απώλειας του παλιού πολεμικού πνεύματος. Καθώς ο κρατικός πλούτος χωρίστηκε μεταξύ των νικητών, οι αφέντες των πόλεων μπήκαν σ έναν νέο κύκλο παρακμής μέχρι που με τη σειρά τους ανατράπηκαν από το επόμενο κύμα πουριτανών “αδιάφθορων”. Μέχρι να φανεί στον ορίζοντα μια νίκη επί ενός κοινού εχθρού (της ΕΣΣΔ είτε της αριστοκρατίας της Καμπούλ), όλες οι φυλετικές, εθνικές και θρησκευτικές επιπλοκές αναδύονται στην επιφάνεια. Επικρατεί ένας κατακερματισμός και επανεγκαθιδρύεται η ισορροπία. Οι ταλιμπάν είναι σήμερα (2001) ακριβώς σ’ αυτή τη φάση αποσύνθεσης.

Αν η ιστορία του Αφγανιστάν ήταν η ιστορία ενός πράγματος, αυτό θα ήταν το όνειρο του Σουλτάν Γκαλίεβ, ενός μουσουλμάνου Τάταρου που ενώθηκε με τους μπολσεβίκους τον Νοέμβρη του 1917, και δούλεψε στην “Λαϊκή Επιτροπή για τις Εθνικότητες” του Στάλιν. Για τον Γκαλίεβ, οι “μουσουλμανικές κοινωνίες” ήταν συλλογικά καταπιεσμένες (με την εξαίρεση ελάχιστων μεγαλοϊδιοκτητών και κάποιων αστικών στοιχείων). Κατά συνέπεια, οραματίστηκε μια μικροαστική ηγεσία για το νέο Μουσουλμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα του. Πίστευε ότι η έμφαση της Κομιντέρν στη Δύση ως ατμομηχανή της παγκόσμιας επανάστασης ήταν λανθασμένη. Αργότερα προωθούσε μια Αποικιακή Κομμουνιστική Διεθνή για τις μη-βιομηχανοποιημένες χώρες σε αντιπαράθεση τόσο με τη “Δύση” όσο και με το ρωσσικό σωβινισμό. Πολλοί από τους σημερινούς Μοτζαχεντίν δεν είναι παρά πιο αντιδραστικές εκδοχές του Σουλτάν Γκαλίεβ. Από τη στιγμή που οι μπολσεβίκοι έπαψαν να τον χρησιμοποιούν ενάντια στον Κόλτζακ, οι ανορθόδοξες απόψεις του έγιναν ενοχλητικές. Δολοφονήθηκε στα 1940 πιθανότατα με εντολή του Στάλιν.

Αν η ιστορία του Αφγανιστάν ήταν η ιστορία ενός πράγματος, θα ήταν το γεγονός ότι στα 1980 οι αφγανοί μουλλάδες μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να έρθουν σε μια συνθηκολόγηση με την άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ (στην πραγματικότητα πολλοί απ’ αυτούς το έκαναν!). Όσο κι αν αρκετοί πίστευαν στον “αντι-αποικιακό” αγώνα, η πλοκή του έφερε τρία άμεσα αποτελέσματα: Καταρχήν, ο πόλεμος κατέστρεψε τους τεχνίτες, τους υφαντουργούς, τους βοσκούς και τους αγρότες. Η παραδοσιακή βάση της ισχύος των μουλλάδων συρρικνωνόταν και πεταγόταν στο περιθώριο. Νέες κοινωνικές συμμαχίες έπρεπε να σχηματιστούν για να εξασφαλίσουν τα ταξικά προνόμια των μουλλάδων. Επίσης, το αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα παρείχε την τέλεια κάλυψη για την ρευστοποίηση των ανταγωνιστών. Το ιερατείο των σούφι (γερουσία) με την μασωνική ιεραρχία του, καθοδήγησης και μέσα από “χάρες” μεταξύ πιστών, γαιοκτημόνων, προεστών χωριών, και κυβερνητικών στελεχών αποτέλεσαν τα σιωπηλά θύματα διαφόρων κυμάτων ισλαμικής ενσωμάτωσης. Η αριστοκρατία Παστούν, άρχισε να χάνει την ηγεμονία τους προς την νέα ελίτ “πνευματικών ισλαμιστών, μουλλάδων, και μικρο-πολέμαρχων του Αφγανιστάν”, και στα 1990 αυτή η ομάδα με τη σειρά της περιθωρειοποιήθηκε από τους (κυρίως Παστούν) νεο-φονταμενταλιστές διανοούμενους μεταξύ των μεταναστών στο Πακιστάν. Το κίνημα των Ταλιμπάν, σηματοδοτούσε την νίκη του άξονα ΗΠΑ-Πακιστάν -μέσω των μεταναστών-, επί του άξονα ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας -εκφρασμένου μέσω των αστών ισλαμιστών διανοουμένων. Η πρόσφατη δολοφονία του Αχμάντ Σαχ Μασούντ συμπληρώνει αυτή την φάση. Τέλος, η αντι-αποικιακή τζιχάντ κατάφερε να αποφύγει το ρίσκο μιας αγροτικής μεταρρύθμισης και να αποπροσανατολίσει την προλεταριακή δυσαρέσκεια προς πιο ασφαλείς εναλλακτικές. Το ιερατείο βγήκε από την νίκη επί της ΕΣΣΔ ενισχυμένο και πιο ικανό να επιβάλει τη σύγχυση επί των προλεταριακών/αγροτικών διεκδικήσεων.

Αν η ιστορία του Αφγανιστάν είναι η ιστορία ενός πράγματος, αυτό είναι η προτίμηση του κεφαλαίου στα ναρκοπέδια για τη περίφραξη παρά στο πιο παραδοσιακό συρματόπλεγμα (20/25 αφγανοί σκοτώνονται/τραυματίζονται καθημερινά περνώντας από ναρκοπέδια). Οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής χρησιμοποίησαν τον τεράστιο πλούτο τους για μια ταχύτατη αστικοποίηση. Σύντομα μηχανεύτηκαν δυο τρόπους καπιταλιστικής κυριαρχίας: μια τυπική κυριαρχία στις αγροτικές περιοχές και μια πραγματική κυριαρχία στις πόλεις. Στερημένο από εύκολα “πετρο-δολλάρια” και αντιμέτωπο με μια πιο σκληρή αντίσταση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, το αφγανικό κράτος μπόρεσε να διαχειριστεί μια επισφαλή τυπική κυριαρχία σε ορισμένες αστικές ζώνες, ενώ οι μη προσβάσιμες αγροτικές περιοχές συντηρούν “προ-καπιταλιστικές” κοινωνικές σχέσεις. Ο πόλεμος ενάντια στην ΕΣΣΔ οδήγησε σε μια νέα επιχειρηματική ελιτ στην επαρχία, που κατά ειρωνικό τρόπο είναι πιο “προχωρημένη” απ’ την ανταγωνιστική της των πόλεων (Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι ένα τέτοιο παράδειγμα). Αυτή η “Γερουσία των βουνών” είναι χωμένη μέσα στο διεθνές κύκλωμα του κεφαλαίου που σχετίζεται με τη διανομή των όπλων, των εφοδίων, της ανθρωπιστικής βοήθειας και των ναρκωτικών. Επιπλέον, σε περιόδους ειρήνης, η προσοχή τους είναι στραμένη στην κερδοσκοπία του real estate (παρόμοιες δραστηριότητες με των πολέμαρχων κατά την ανοικοδόμηση της Βηρυττού).

Αν η ιστορία του Αφγανιστάν είναι ένα και μόνο πράγμα, αυτό είναι συνδυαζόμενα μοντέλα πολεμικών επιχειρήσεων: φυλετικός πόλεμος, Τζιχάντ και μοντέρνος πόλεμος (και τώρα πια μετα-μοντέρνος πόλεμος;). Ο φυλετικός πόλεμος σηματοδοτείται από μια ενότητα (εκ των πραγμάτων ιεραρχική συνήθως), που κατευθύνεται ενάντια στον κρατικό σχηματισμό (την πολιτική κοινωνία). Οι στρατιώτες παρουσιάζονται και παρελαύνουν, αναμετρήσεις και υποχωρήσεις διεξάγονται μέσα σε κάποια όρια, τις περισσότερες φορές η μάχη αποφεύγεται εξ ολοκλήρου, ενώ αν δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, τότε διεξάγεται σ ένα συγκεκριμένο χρόνο και με τις ελάχιστες απώλειες. Η Τζιχάντ από την άλλη, είναι η έκφραση μιας αστικής κοινωνίας (καλυμένης πίσω από μια κίβδηλη θρησκευτική ενότητα) σε αναζήτηση πολιτικής εξουσίας. Η Ασαμπίγια (η φυλετική αλληλεγύη) σπάει για το συμφέρον της Ούμμα (Ιδεατή ψευτο-κοινότητα όλου του Ισλάμ). Οι φυλετικές εμμονές με τη συμμετρία και την ισορροπία δυνάμεων δεν ισχύουν πια. Η Σάρια και η πειθαρχία επιβάλλονται μέσω της Τζιχάντ. Στον μοντέρνο πόλεμο, η αστική κοινωνία καταπιέζεται προσωινά (πχ η AFL-CIO αποφάσισε να αναβάλει τις διαδηλώσεις της στις ΗΠΑ, ενώ ο Bush επιτέθηκε στις ΜΚΟ χαρακτηρίζοντάς τες μέτωπα τρομοκρατών), για χάρη μιας ολοκληρωτικής κινητοποίησης της πολιτικής κοινωνίας. Ο ολικός πόλεμος δεν αναγνωρίζει σύνορα, είτε στον χώρο, είτε στο χρόνο, είτε μεταξύ ομάδων του πληθυσμού. Το Αφγανιστάν έχει αποδειχτεί να είναι καταβόθρα τέτοιων επαγγελματικών, πειθαρχημένων στρατών, όπως θα μπορούσαν να διαβεβαιώσουν το ρωσσικό και το βρετανικό κράτος. Οι στρατηγοί του πενταγώνουν το γνωρίζουν αυτό, κι αυτός είναι ο λόγος που πιέζουν προς ένα νέο μοντέλο πολέμου: το μετα-μοντέρνο, συνδυάζοντας μεθόδους αστυνόμευσης και επιδρομές κομάντο με υψηλής τεχνολογίας συστήματα πληροφοριών και δημόσιες σχέσεις. Το σύγχρονο πρόσωπο του αμερικανικού στρατού βρήκε την αιχμή του ενάντια στους ταλιμπάν, ενώ οι οπιούχεχς παρενέργειές του κατευθύνονταν εναντίον όλων μας σε έναν κυβερνο-πόλεμο που περιλάμβανε τα πιο σύγχρονα εργαλεία προπαγάνδας.

(Afghan Series, Number 1)

20.9.2001

Μελαγχολικοί Τρωγλοδύτες

πηγή: Revolt Against An Age Of Plenty

***

Βλ. ακόμα:

Πακιστάν: Μουμιοποίηση του ταξικού αγώνα; – Melancholic Troglodytes

Η Κρίση του Αφγανιστάν και ο μετασχηματισμός του αστικού δικαίου – Melancholic Troglodytes

Categories
Melancholic Troglodytes

Η Κρίση του Αφγανιστάν και ο μετασχηματισμός του αστικού δικαίου

Η Κρίση του Αφγανιστάν και ο μετασχηματισμός του αστικού δικαίου


Μελαγχολικοί Τρωγλοδύτες

“Ένα ξεπέρασμα των ηθικών φετιχισμών μπορεί να εκπληρωθεί πρακτικά ταυτόχρονα με το ξεπέρασμα του εμπορευματικού και του νομικού φετιχισμού” – Pashukanis, Marxism & Law, 1929.

Η σφαγή της 11ης Σεπτέμβρη, ο “Πόλεμος” του Αφγανιστάν και η φαινομενικά αναπόφευκτη οικονομική ύφεση έχουν καταλυτικό ρόλο σε διάφορες δυναμικές σχέσεις που ήδη ωθούσαν το κεφάλαιο προς μια  “αλλαγή παραδείγματος”. Παρακάτω θα αναλύσουμε μέρος της επίδρασής τους στο προλεταριάτο της Βρετανίας και της Ευρώπης (σχετικά με την Μέση Ανατολή και τις ΗΠΑ θα αναφερθούμε σε μελλοντικά κείμενα).

Νόμος και Δικαιοσύνη

Ως προλετάριοι άθεοι ίσως να νιώθουμε συχνά μια απόγνωση μέσα σ’ έναν κόσμο όπου ο αστικός θρησκευτικός κρετινισμός προσβάλει την νοημοσύνη μας και χρησιμοποιεί κάθε κόλπο του εμπορίου προκειμένου να αναβάλει μια αταξική παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα. Για παράδειγμα, όλη αυτή η κουβέντα περί “εκδίκησης” και “τιμωρίας”, που εκπηγάζει από τον Λευκό Οίκο, ίσως μας φαίνεται πολύ περίεργη. Ενόψει αυτής, φαίνεται ότι ο πολιτικός διάλογος έχει καταληφθεί από “Φονταμενταλιστές” με μια δίψα για θάνατο και αίμα. Ο “θεός τιμωρός” της παλαιάς διαθήκης έχει συμμαχήσει προσωρινά με τον “θεό της αγάπης” της καινής διαθήκης, προκειμένου να εξαπολύσουν μια σταυροφορία ενάντια στον κορανικό “θεό του μίσους”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο εγγύς μέλλον, όλο και κάποια χολυγουντιανή υπερπαραγωγή θα απεικονίσει τον ανταγωνισμό ακριβώς με αυτούς τους όρους. Μια πιο προσεχτική εξέταση του θέματος, ωστόσο, θα προέτεινε ένα πιο εξεζητημένο μοντέλο που δημιουργείται με την εγκληματοποίηση νέων τομέων προλεταριακής δραστηριότητας και μίνι-ηθικών σταυροφοριών που εξαπολύονται προκειμένου να δημιουργηθεί μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, διαποτισμένη με μια αίσθηση φόβου και παράνοιας.

Η κατάτμηση της έννοιας της δικαιοσύνης από τον Paul Lafargue σε ιστορικούς χρόνους, είναι ένα καλό εφαλτήριο. Στον προ-καπιταλιστικό κόσμο, το δίκαιο της άσκησης αντιποίνων κυριαρχούσε απόλυτα. Στην Έξοδο (ΧΧΙ, 23, 25) τίθεται χαρακτηριστικά: “Ζωήν αντί ζωής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος”… Ο Lafargue υποστηρίζει πως μόνο αυτό “θα μπορούσε να ικανοποιήσει πλήρως το αίσθημα ισότητας των πρωτόγονων κομμουνιστκών φυλών, τα μέλη των οποίων ήταν όλα ίσα. Ωστόσο, απ’ τη στιγμή που επικράτησε η ατομική ιδιοκτησία, το αίμα δεν απαιτούσε πια αίμα, το δίκιο της ανταπόδοσης μετασχηματίστηκε, και η ιδέα της δικαιοσύνης -η οποία στις απαρχές της δεν είναι παρά μια εκδήλωση του εξισωτικού πνεύματος- τείνει, υπό την επίδραση της ιδιοκτησίας, την ανάπτυξη της οποίας υποστηρίζει, να επιτρέπει τις ανισότητες αυτές που επιφυλάσσει η ιδιοκτησία μεταξύ των ανθρώπων. Ο Lafargue ονομάζει αυτή την νέα έννοια δικαίου, κατανεμητική δικαιοσύνη.

Ίσως πλησιάζουμε λοιπόν σε μια περίοδο που η κατανεμητική δικαιοσύνη χάνει την ηγεμονία της και ίσως χρειάζεται να ενισχυεί από μια “μεταμοντέρνα” εκδοχή της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Αυτός ο υβριδισμός θα παρέχει στο κράτος περισσότερη ευελιξία να διαχειριστεί την προλεταριακή απειθαρχία. Αν είναι έτσι, αυτό θα ήταν κομμάτι μιας ευρύτερης στρατηγικής επαναπροσδιορισμού της έννοιας του πολίτη με όρους περισσότερων υποχρεώσεων και λιγότερων ουσιαστικών “δικαιωμάτων”. Σταδιακά και σε μικρά αυξητικά στάδια έχουμε γίνει όλοι υπήκοοι. Στις “παλιές καλές μέρες” της καπιταλιστικής βαρβαρότητες, ήμασταν όλοι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Ακόμα κι όταν βρισκόμασταν ένοχοι, μπορούσαμε να επικαλεστούμε ελαφρυντικά στοιχεία και να σχετικοποιήσουμε τις “αμαρτίες” μας. Σήμερα, μια διογκούμενη απολυταρχική απρόσωπη μηχανή παίρνει ως δεδομένη την ενοχή μας μέχρι να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας προκειμένου να νομιμοποιήσουμε την ύπαρξή μας. Οι τεράστιες οθόνες που σχεδιάζονται για να συνδεθούν με το λογισμικό αναγνώρισης προσώπου που θα χρησιμοποιεί το λονδρέζικο μετρό, είναι μια εκδήλωση αυτής της νέας φάσης του αστικού δικαίου.

Οι συμπολίτες μας που έχουν καταδικαστεί για κάτι στο παρελθόν, συνεπώς, θα είναι ενεργά στοχοποιημένοι σε δημόσιους χώρους, η “ντροπή” τους θα προβάλεται στους πάντες. Το ενσωματωμένο θεαματικό επανεισάγει το μεσαιωνικό σταμπάρισμα (πυροσφραγίδα). Αναλόγως, οι συνειδητοί “αλήτες” που βρέθηκαν σε μια αντικαπιταλιστική/αντιπολεμική πορεία του Εργατικού Κόμματος στο Brighton, περικυκλώθηκαν και “πετάχτηκαν έξω” πριν καν η πορεία ξεκινήσει. Σημειωτέον, αυτό έγινε με την ανοχή των αριστεριστών διοργανωτών. Ακόμα δε γνωρίζουμε ποιος ακριβώς ήταν υπεύθυνος γι’ αυτόν τον αντεπαναστατικό χειρισμό. Αν η περιφρούρηση αποτελούταν βασικά από τα ζόμπι του “Σοσιαλιστικού” “Εργατικού” Κόμματος (SWP), τότε έχουμε να κάνουμε με μια τακτική της στιγμής. Μπορούμε να εκθέσουμε τη συνεργασία του SWP με το κράτος με τον ίδιο τρόπο που η “Militant Tendency” δέχθηκε επίθεση προκειμένου να “κατονομάσει” και να “ερευνήσει” τους υπεύθυνους για τις συγκρούσεις ενάντια στα νέα φορολογικά μέτρα (anti poll tax riots). Ωστόσο, αν οι “συνεργαζόμενοι” ήταν ένας συνδυασμός γραφειοκρατών του SWP και του TUC, τότε θα πρέπει να είμαστε πιο προσεχτικοί. Το TUC ίσως να μην καλεί συχνά σε γενικές απεργίες και την ανατροπή του καπιταλισμού στις μέρες μας (!) αλλά αντίθετα με τις “χάρτινες τίγρεις” του SWP αντιπροσωπεύει ακόμα μια σημαντική κοινωνική βάση. Δεν θα επιτρέψουμε στα φιλελεύθερα-προοδευτικά σκουπίδια (είτε προκειται για το SWP, το TUC, ή κάθε βδέλλα γύρω από την Naomi Klein και τον George Monbiot) να περιθωριοποιήσουν τους επαναστάτες.

Προλεταριακό δίκαιο ή Ξεπέρασμα του νόμου;

Ο Pashukanis γράφει: “Το ξεθώριασμα ορισμένων κατηγοριών του αστικού δικαίου σε καμία περίπτωση δεν υπαινίσσεται την αντικατάστασή τους από νέες κατηγορίες προλεταριακού δικαίου, όπως και το ξεθώριασμα κατηγοριών αξίας, κεφαλαίου, κέρδους κ.ο.κ, στην μετάβαση προς τον ανεπτυγμένο σοσιαλισμό δε σημαίνει την εμφάνιση νέων προλεταριακών κατηγοριών αξίας, κεφαλαίου κ.ο.κ.” Κι έχει δίκιο. Δεν επιθυμούμε την αντικατάσταση της αστικής δικαιοσύνης με μια προλεταριακή δικαιοσύνη, ή στον ίδιο βαθμό της αστικής ηθικής, ισότητας, δικαιωμάτων και δικαίου με τα αντίστοιχά τους της εργατικής τάξης. Ένας τέτοιος δικονομικός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τη ζωή δεν είναι παρά ένα υποκατάστατο του θεολογικού, για τον οποίο “η ανθρώπινη δικαιοσύνη παίρνει τη θέση του δόγματος και του θεϊκού δικαίου, και το κράτος τη θέση της εκκλησίας” (Engels). Ο άγιος Αντώνιος της Rebibbia (ή αλλιώς ο Antonio Negri) μπορεί να καλωσορίζει αυτή την αλλαγή από το “μοντέλο της υπερβατικότητας” στο “μοντέλο της πανταχού παρουσίας” σαν μια νίκη του προλεταριάτου (στο “Η Αυτοκρατορία” των Negri & Hardt, 2000), εμείς ξέρουμε καλύτερα όμως!

Ο νόμος λειτουργεί σε συνάρτηση με την ηθική. Στην πραγματικότητα, το ένα είναι ο καθρέπτης του άλλου. Για όσο καιρό νομικά δημιουργείται ένας τεχνικός διαχωρισμός μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού δικαίου, η ηθική στην Καντιανή της έκφραση των κατηγορηματικών προστακτικών, επανασυνδέει τη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα, αποσοβώντας ένα μεταξύ τους χάσμα. Ο νόμος ενισχύει αυτόν τον δυισμό γιατί προκειμένου να γίνονται αποτελεσματικές οι προστακτικές του χρειάζεται να διαχειρίζεται τους προλετάριους, τον καθέναν ξεχωριστά ως άτομο-υπήκοο. Η ηθική επιτίθεται στους προλεταρίους με το να τους ενώνει κάτω από ψεύτικα προσχήματα (πχ. ο εθνικισμός, η θρησκεία κλπ). Οι πρόσφατες ηθικές κρίσεις πανικού που εκπορεύτηκαν από την βρετανική αστική τάξη στόχευαν όλες τους υποσύνολα του προλεταριάτου. Ο πανικός του AIDS επιβάρυνε τους ομοφυλόφιλους, τις πόρνες, τους τοξικοεξαρτημένους και (στις ΗΠΑ) τους λατινόφωνους. Η καμπάνιες ενάντια στους καταυλισμούς στόχευαν του “ανέγγιχτους” της Δύσης: τους τσιγγάνους. Η καμπάνιες ενάντια στις ληστείες στο δρόμο στόχευαν τους αφρο-καραϊβικανούς προλετάριους, ενώ η υστερία για την παιδοφιλία επικεντρώθηκε στους λευκούς βρετανούς προλετάριους. Η πρόσφατη απειλή του “άνθρακα” έχει στο μάτι τους “ασιάτες” προλετάριους. Ωστόσο, το σημαντικό σχετικά με όλες αυτές τις ηθικές σταυροφορίες είναι το πόσο γρήγορα γενικεύονται προκειμένου να συμπεριλάβουν τους πάντες. Δεν πρέπει να αφήνουμε τα αφεντικά να μας στοχοποιούν έναν έναν, όπως έκαναν τόσο επιτυχημένα με τους ανθρακωρύχους, τους τυπογράφους και τους μεταλλεργάτες στα 80es.

Κατά μια έννοια, το αν οι υποχρεωτικές ταυτότητες εισηχθούν από την κυβέρνηση (στμ: στη Βρετανία μέχρι πέρισι δεν ήταν υποχρεωτικό να φέρει κάποιος δελτίο ταυτότητας πάνω του, έτσι πχ σε έναν επιτόπιο έλεγχο στο δρόμο, η αστυνομία μπορούσε να ψάξει αλλά όχι και να ρωτήσει όνομα/προσωπικά στοιχεία κλπ) ή όχι, είναι δευτερεύον. Ο πραγματικός στόχος σ’ αυτή την περίπτωση μάλλον δεν είναι η αυξανόμενη επιτήρηση (που μπορεί να επιτευχθεί ούτως ή άλλως με πολύ πιο εξεζητημένους μηχανισμούς απ’ τα απαρχαιωμένα δελτία ταυτότητας) αλλά μια υποτίμηση του προλεταριακού κοινωνικού μισθού, με την περιορισμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, και η εμπέδωση ενός κράτους φόβου/καχυποψίας. Έτσι, ξεκινόντας απ’ τους αιτούντες άσυλο θα φτάσουν γρήγορα στον καθένα μας. Η προτεινόμενη “εθελοντική” χρήση των ταυτοτήτων θα δώσει γρήγορα χώρο στην υποχρεωτική. Όταν αυτές οι επιθέσεις συνδυάζονται με νέους περιορισμούς όπως στην ελευθερία μας να κριτικάρουμε αντιδραστικούς μυστικισμούς όπως η θρησκεία, η ηλεκτρονική αδιακρισία και η περιθωριοποίηση των νομικών/δικαστικών διαδικασιών, το πλαίσιο του νέου κοινωνικού συμβολαίου γίνετια εμφανές. Περισσότερες υποχρεώσεις, λιγότερα “δικαώματα”. Στα επόμενα χρόνια, η δικαστική εξουσία ενδέχεται να γιγαντωθεί (δεδομένου του μετασχηματισμού της εθνικής κυριαρχής σε μια Ευρωπαϊκή κυριαρχία με νέους θεσμούς και όργανα) αλλά μακροπρόθεσμα είναι ο εκτελεστικός βραχίονας του κράτους που θα δει τις εξουσίες του να φτάνουν το απόλυτο.

Καθώς η σχέση μας με τον νόμο μεταμορφώνεται, χρειάζεται να επανεκτιμήσουμε τη λειτουργία των δικαστών, των δικηγόρων, του αυξανόμενου αριθμού συλλήψεων και την απάντησή μας. Οι δικηγόροι αυτοί (και μεγάλος μέρος των δικηγόρων θα προλεταριοποιείται σταδιακά) που έρχονται στο πλευρό μας δεν το κάνουν ως ειδικοί που “ξέρουν καλύτερα” αλλά ως σύντροφοι πρόθυμοι να βοηθήσουν να βγούμε απ’ τη φάκα και όπου είναι πιθανό να αντιστρέψουν τις κατηγορίες κάνοντας τη δίκη μια επίθεση στον καπιταλισμό. Εν συντομία πρέπει να απορρίψουμε τις δυο πρώτες τάσεις που αναφέρονται παρακάτω, προς χάρη μιας νέας προσέγγισής μας απέναντι στον νόμο:

Η πρώτη τάση, η “αντι-Perry Mason” [στμ: από το όνομα λογοτεχνικής δικηγόρου υπεράσπισης, που συνήθιζε να αθωώνει τους πελάτες της αποκαλύπτοντας την ενοχή κάποιου άλλου από τους χαρακτήρες του έργου] θεωρεί ότι δεν πρέπει να έχουμε καμιά συναλλαγή με τον νόμο. Κατά θλιβερή σύμπτωση, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα από τα μέλη της εισέρχεται στη φυλακές της αυτής μεγαλειότητας, ενώ τα υπόλοιπα φαίνεται να τα έχουν χάσει μπροστά στη δικαστική αίγλη. Έπειτα υπάρχει η τάση «Ally McBeal» [τηλεοπτική δικηγόρος στις ΗΠΑ, γνωστή μάλλον για την ασχετοσύνη της στα νομικά και τις κοντές φούστες] που βλέπουν τους εαυτούς τους ως ήρωες των δικαστηρίων, και που βραχυπρόθεσμα ίσως βοηθήσουν μερικά άτομα να τη γλυτώσουν. Ωστόσο, στην πορεία, η αστική νομιμότητα ενισχύεται, καθώς κανένα από τα πολιτικά θεμέλιά της δεν τίθεται σε αμφισβήτηση. Τελικά, η «πολύ-πολύ-έξυπνη» τάση, αντιλαμβάνεται ότι όσο συλλαμβάνονται διαδηλωτές, η εργατική τάξη υποβάλλεται στην κυριαρχία της αστικής νομιμότητας, είτε της αρέσει είτε όχι. Ωστόσο, η τάση αυτή καταλαβαίνει επίσης ότι η νομική υπεράσπιση των συντρόφων μας δεν πρέπει ΠΟΤΕ να επισκιάζει τον συνολικό αγώνα, αλλά μόνο να γίνεται μια επέκτασή του. Μέχρι τώρα, έχουμε επιτεθεί μόνο στα εκτελεστικά και νομικά όργανα του κράτους. Αν το κράτος αποφασίσει να μας διασπάσει μέσω μακροχρόνιων και ενεργοβόρων νομικών μαχών, τότε το δικαστικό σύστημα θα πρέπει επίσης να τεθεί στο στόχαστρο της οργής μας. Αυτό πρέπει να γίνει με το ξεγύμνωμα των μηχανισμών της δημοκρατικής «δικαιοσύνης» χωρίς να ρισκάρουμε συλλήψεις συντρόφων. Η προσέγγισή μας πρέπει να δείχνει την αντεργατική ταξική φύση της «Πολιτικής Μηδενικής Ανοχής», και τον τρόπο με τον οποίο αυτό που ξεκίνησε ως μια επίθεση στους μετανάστες τώρα επεκτείνεται σε ολόκληρη την τάξη. Εν συντομία, η στάση μας απέναντι στον νόμο, δεν πρέπει να είναι ούτε συμβιβαστική, ούτε αντιδραστική, αλλά δια-δραστική. Οι «κανόνες του παιχνιδιού» πρέπει να αλλάξουν, ακόμα και μέσα στα δικαστήρια.

(Afghan Series, Number 2) 18.10.01

Διεύθυνση για αλληλογραφία: Melancholic Troglodytes, c/o 56a Infoshop. 56 Crampton Street, Walworth, London SE17 3AE, United Kingdom

Email: meltrogs1(at)hotmail.com .

[σημείωση της μετάφρασης: ας έχουμε υπόψη μας ότι το κείμενο αναφέρεται στη βρετανική κοινωνική πραγματικότητα] Αντλήθηκε από το libcom.org. Βλ. ακόμα: Αφγανιστάν: μια οπιούχος κοινωνική ιστορία & Πακιστάν: μουμιοποίηση του ταξικού αγώνα; επίσης από του Melancholic Troglodytes.