Συνέντευξη με σύντροφο απ’ τις διαδηλώσεις του Wisconsin, ΗΠΑ – Modesto Anarcho

Με το βλέμμα στο Wisconsin: Συνέντευξη μ’ έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee

Η συνέντευξη που ακολουθεί δώθηκε στο περιοδικό Modesto Anarcho από έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee του Wisconsin, για τα πρόσφατα γεγονότα στο Madison [Στμ: Όπου δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μπήκαν στον χορό της άγριας απεργίας των εκπαιδευτικών, που δήλωναν μαζικά αδυναμία προσέλευσης σε σχολεία και σχολές λόγω ασθένειας, πράξη που χαιρετίστηκε απ’ τους μαθητές με μαζική αποχή από σχολεία και σχολές, ενώ στη συνέχεια η αναταραχή μεταφέρθηκε στον χώρο των ατόμων με αναπηρία και των δημοσίων υπαλλήλων, ενάντια στις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα που εξαπόλυσε η κυβέρνηση της πολιτείας στα πλαίσια της χρεωκοπίας της -το έλλειμα για το τρέχον έτος υπολογίζεται στα 137 δισ. δολλάρια, κι ενώ οι ΗΠΑ διατηρούν το δικαίωμα να “κόβουν” ανυπολόγιστο χρήμα, η κάθε πολιτεία δε χρηματοδοτείται άμεσα απ’ αυτό αλλά βάσει της δικής της διετούς νομισματικής πολιτικής]. Για περισσότερες πληροφορίες για τα γεγονότα στο Wisconsin, ρίξτε μια ματιά στο Burnt Bookmobile. Ταξικός πόλεμος λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά.
MA: Ποιά είναι η κατάσταση στο Madison αυτή τη στιγμή;

Προσωπικά βρέθηκα στο Madison μόνο για μια μέρα απ’ το ξεκίνημα των καταλήψεων και των διαδηλώσεων. Γνωρίζω ανθρώπους που πέρασαν πολλές μέρες εκεί, που κοιμήθηκαν μέσα στο Καπιτώλιο (κοινοβούλιο) και που πηγαινοέρχονται μεταξύ Milwaukee και Madison συνεχώς. Γενικά οι άνθρωποι μιλούν για την κατάσταση αυτή καθημερινά, κι έτσι έχω μια ιδέα ακόμα και με καθυστέρηση μερικές φορές. Συνήθως μαθαίνω για τα τελευταία νέα τη στιγμή που συμβαίνουν, μέσω φίλων, καθώς η συζήτηση ταξιδεύει πολύ πιο γρήγορα απ’ τα ρεπορτάζ.

Μπορώ λοιπόν να περιγράψω σύμφωνα με τις εμπειρίες μου τί έγινε εκείνη την ημέρα. Κατέβηκα το πρώτο Σάββατο, την ημέρα που το Tea Party [στμ: το Tea Party είναι ένα “κίνημα πολιτών” γύρω από Ρεπουμπλικανούς βουλευτές όπως η Sarah Palin, που παίζει έναν ρόλο “λα.ο.ς”-μίκυ: από τα δεξιά κριτικής στην επίσημη ρεπουμπλικανική δεξιά, συσπειρώνοντας ένα κοινό “άνω των 45, λευκών, ανδρών, συντηρητικών” σε διαδηλώσεις υπέρ της διαγραφής του εθνικού χρέους, κατά της φορολογίας μεσοαστικών κομματιών, κατά των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων κλπ λειτουργώντας ως ομάδα πίεσης στο εσωτερικό της αμερικανικής δεξιάς με την επίφαση της χρήσης φετιχοποιημένων μορφών προλεταριακής κινητοποίησης, συγκεντρώσεις-πορείες-προκηρύξεις κλπ] του Wisconsin είχε επίσης καλέσει για αντιδιαδήλωση ενάντια στους απεργούς. Γύρω στα δυο χιλιάδες μέλη του Tea Party έκαναν την εμφάνισή τους, αλλά κρύφτηκαν κι εξαφανίστηκαν στην ουσία απ’ τους δρόμους απ’ το πλημμύρισμα κάπου πενήντα με εκατό χιλιάδων διαδηλωτών που κατέβηκαν σε πορείες, μπλοκάραν την κίνηση εκτοπίζοντάς την απ’ το κέντρο της πόλης στην περιφέρεια, και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου του Καπιτωλίου. Οι αντιδιαδηλωτές εν πολλοίς αγνοήθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν, στριμώχθηκαν σε μια γωνιά πίσω απ’ το Καπιτώλιο. Περίμενα πως η εμφάνιση του Tea Party θα ανάψει τα αίματα προκαλώντας εντάσεις μεταξύ των δυο διαδηλώσεων, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Ο κόσμος που μπήκε στο Καπιτώλιο άρχισε να κρεμάει πανώ και να φωνάζει συνθήματα και τραγούδια. Όπως θα περίμενε κανείς, υπήρχαν άνθρωποι που τραγουδούσαν και χτυπούσαν πράγματα αριστερά και δεξιά σαν τύμπανα. Ακούγοντας το “This is what democracy looks like”, συνήθως με πιάνει μια αποστροφή να ‘μαι ανάμεσα σ’ αυτούς που το τραγουδάνε, σε βαθμό ναυτίας, αλλά σε μια τέτοια ατμόσφαιρα με ηλέκτρισε μια ανατριχίλα. Παρά τα εκφραστικά μέσα που επιστρατεύθηκαν, είχα την αίσθηση ότι το πραγματικό περιεχόμενο παρέμενε κρυμμένο, ωστόσο διαφαινόταν από τη συλλογική δύναμη της δραστηριότητας όλων αυτών των ανθρώπων. Ήταν έντονη μια αίσθηση, ότι είσαι μαζί με δικούς σου ανθρώπους, τους οποίους δε θα μπορούσε κανείς να κοροϊδέψει, ακόμα κι αν οι παράμετροι της έκφρασης αυτής της συλλογικής αίσθησης ήταν και παραμένουν αξιοθρήνητες μέχρι στιγμής. Δήλωνε ότι είναι η δραστηριότητά μας που μας προσδιορίζει. Διαφορετικά, η αντίφαση ενός κινήματος που είναι ταυτόχρονα υπέρ και κατά της δημοκρατίας δεν μπορεί να εξηγηθεί, τη στιγμή που εμποδίζει σωματικά τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η δημοκρατία εξευμενίζει και αποκρύπτει τους συσχετισμούς ισχύος περιορίζοντάς τους στις κατεστημένες διαδικασίες κι από κει και πέρα στην απλή εκφορά μιας άποψης. Είναι η εξουδετέρωση της ισχύος και κατά συνέπεια της σύγκρουσης που αποτελεί προϋπόθεσει για τη συμμετοχή στον πολιτικό διάλογο, στο να πάρει κάποιος θέση. Οπότε, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τί φωνάζει ή τραγουδά ο καθένας, αλλά το κατά πόσον προσδιορίζουν ολοένα και περισσότερο τη θέση τους σε μια εσωτερική σύγκρουση με τη λογική της δημοκρατίας.

Τα όσα συνέβησαν στο σημείο αυτό έχουν χιλιοειπωθεί εδώ και μέρες, κι έχουν πιά πάρει μια οσμή ρουτίνας. Οπότε, αφότου πήρα μια γεύση, δεν είχε μείνει κάτι άλλο να κάνω, παρά μια βόλτα, να βρώ κόσμο να μιλήσω, να φάω κάτι, να αράξω και να συμμετάσχω στην κατάληψη του χώρου αυτού της πόλης, μαζί με τους χιλιάδες άλλους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί.

Όσον αφορά την κατάσταση στο Madison τώρα, άκουσα πως το Σάββατο 26/2 ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες αριθμητικά διαδηλώσεις. Ωστόσο, δεν άκουσα πολλά πράγματα για την κατάσταση τη συγκεκριμένη μέρα. Υπήρξε μια έντονη φημολογία πως επίκειται έξωση ήδη απ’ την πρώτη στιγμή, αλλά ο αστυνομικός διευθυντής του Madison έκανε μια επίσημη δήλωση, που μάλλον του πάσαρε ο Κυβερνήτης, δηλώνοντας πως το κτίριο του Καπιτωλίου έπρεπε να “εκκενωθεί” ώστε να καθαριστεί, κάτι που συνηγορούσε υπέρ της πιθανότητας έξωσης. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση αυτή, το σωματείο των αστυνομικών έκανε μια συνέντευξη τύπου, μαζεύοντας πλήθος γύρω του, λέγοντας πως συμπαραστέκονται στους καταληψίες του Καπιτωλίου και στους διαδηλωτές, διαφωνόντας με τον Scott Walker (στμ: τον κυβερνήτη της πολιτείας) και τα νομοσχέδιά του, κι ότι δεν επρόκειτο να συμμετάσχουν σε καμμιά επιχείρηση εκκένωσης, αλλά αντίθετα θα συμμετείχαν στις ολονυχτίες κοιμώμενοι μαζί με τους διαδηλωτές στα πατώματα του Καπιτωλίου. Όλο αυτό φαίνεται πολύ περίεργο, και αναμφίβολα αφήνει έδαφος για πάρα πολλές αυταπάτες, που όμως δεν μπορούν να κρατήσουν πολύ. Φαίνεται πως η στιγμή που οι διαχωριστικές γραμμές θα γίνουν πολύ πιο σαφείς πλησιάζει γρήγορα, συνδέοντας άμεσα αυτό το γεγονός, την ισορροπία δυνάμεων που είναι απαραίτητη ώστε να διατηρηθεί η καθημερινότητα και ο ρόλος της αστυνομίας ως εργαλείο της λεηλασίας. Ας μην εκπλαγούμε όταν η αστυνομία αναγκαστεί να δράσει με τρόπο ώστε να επανακτήσει τον ρόλο της ως το όργανο της απειλής.

Το Σάββατο, κυκλοφόρησε σε διάφορα πηγαδάκια ότι το Καπιτώλιο θα  έκλεινε την Κυριακή στις 4 μμ. κι ότι θα έπρεπε να αποχωρήσουμε όλοι. Γύρω στα διακόσια άτομα αποφάσισαν να φύγουν αμέσως προκειμένουν να μη ρισκάρουν μια σύλληψη, αλλά αρκετές εκατοντάδες παρέμειναν συγκεντρωμένοι κι ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν τον χώρο ακόμα και ρισκάροντας να συλληφθούν. Έτσι, προκειμένου να μη χρειαστεί να καταφύγουν σε εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών στο Καπιτώλιο, κάτι που θα έριχνε κατά πολύ την εικόνα της αστυνομίας στα μάτια πολλών χιλιάδων ανθρώπων που ήρθαν στο Καπιτώλιο τις προηγούμενες μέρες, η αστυνομία αποφάσισε πως δε θα συνελάμβανε κανέναν. Παρότρυναν τον κόσμο να αποχωρήσει ήσυχα με τη θέλησή του, ώστε να αποκλιμακωθεί η κατάσταση “μέρα με την μέρα”. Όλα αυτά σήμαιναν όμως, πως όσο οι άνθρωποι παρέμεναν, η κατάληψη θα κρατούσε. Και κρατάει ακόμη.

MA: Μπορείς να μας πεις ποιά ήταν κάποια απ’ τα πρώτα γεγονότα; Τα Sick outs (στμ: οι “λευκές” απεργίες, αποχή απ’ τη δουλειά με πρόφαση κάποια προσωπική ασθένεια) για παράδειγμα;

Άκουσα τα πρώτα νέα για το Madison σ’ ένα κομπιουτεράδικο, όπου κανείς δεν πίστευε ότι θα κρατούσε πάνω από μια-δυο μέρες και για πολλούς ανθρώπους δεν είχε κάποια ποιοτικά στοιχεία. Νωρίτερα την ίδια μέρα είχε γίνει μια μικρή διαδήλωση από καθηγητές, βοηθητικό προσωπικό και άλλους, αλλά τίποτα το εκπληκτικό, ή έξω απ’ τα συνηθισμένα. Μόνο αργότερα την ίδια βδομάδα, μετά από ένα κάλεσμα για walk out (μαζική αποχώρηση απ’ τον χώρο εργασίας) στο οποίο ανταποκρίθηκαν πάνω από 3.000 άνθρωποι, άρχισε να γίνεται φανερή η εξωπραγματικότητα της κατάστασης, ότι δηλαδή δε θα ήτανε τόσο εύκολο να ξεθωριάσει και να επιστρέψει στην κανονικότητα. Μετά απ’ αυτό, υπήρξαν φυσικά παντού κουβέντες και σχόλια. Υπήρξε όλη η παραζάλη μεταξύ ανθρώπων, που δε θα περίμεναν ποτέ να μοιραστούν κάτι κοινό. Ανθρώπων που ποτέ πριν δεν ήταν μέρος του πλήθους που περνούσε έξω απ’ τις δουλειές, τα σχολειά και τα σπίτια τους, και ξαφνικά ένιωθαν να πάλλονται στη δόνησή του. Τα αόρατα σημεία που μας συνδέουν έγιναν πιο ορατά.

Ξέρω ορισμένους απ’ τους καθηγητές των MPS (Milwaukee Public Schools) κι έναν αριθμό φοιτητών που είναι βοηθοί καθηγητών στο UW-Milwaukee campus. Δεν έχω ακριβή γνώση όλων των περιοχών και των σχολείων που έκλεισαν χάρι στα sick outs, πάντως όλα τα δημόσια σχολεία του Madison έκλεισαν για τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Έπειτα ακολούθησαν οι πόλεις Racine, Milwaukee κι αρκετές άλλες που δε γνωρίζω τόσο καλά. Χιλιάδες συμμετείχαν στα sick outs. Μερικοί απ’ τους βοηθούς και τους καθηγητές δεν εμφανίστηκαν ούτε σε ένα μάθημα απ’ το ξεκίνημα των sick outs, παρά τις απειλές της διεύθυνσης. Πολλοί απ’ τους καθηγητές των δημόσιων σχολείων επέστρεψαν στη δουλειά τους, αισθανόμενοι κάποια υποχρέωση προς τους μαθητές τους και καθότι φαινόταν ότι δεν είχε τόσο νόημα να διατηρηθούν τα sick outs αυτή τη στιγμή. Φαίνεται πάντως αρκετά πιθανό πως θα επιστρατευθούν ξανά με στρατηγικό τρόπο, σε σχέση με ορισμένες ημερομηνίες: σαν άτυπες γενικές απεργίες, την ημέρα που τα συμβόλαια πολλών δημοσιοϋπαλληλικών συνδικάτων λήξουν, ή σε άλλα σχετικά γεγονότα.

MA: Ποιά είναι η έκταση των μαθητικών walk outs; των καταλήψεων;

Τα Sick outs συνοδεύτηκαν απ’ την πρώτη στιγμή με διάσπαρτα και αυθόρμητα walk outs, κυρίως από μαθητές γυμνασίων. Αυτά υπήρξαν απίστευτα αυτο-καθοριζόμενα. Μάθαμε ότι συνέβησαν παντού, απ’ τα σχολεία των αγροτικών κωμοπόλεων του Wisconsin, τα σχολεία των προαστείων του Madison, μέχρι αυτά του αστικού κέντρου του Milwaukee. Ο αριθμός και το μέγεθος αυτής της δραστηριότητας υποτιμήθηκε σοβαρά από τα ΜΜΕ, οπότε είναι δύσκολο να ξέρουμε τί ακριβώς συνέβη. Τυχαία συναντηθήκαμε με ένα πλήθος 200-300 παιδιών που μόλις την είχαν κοπανήσει απ’ το σχολείο Rufus King, και έτυχε να περνούν απ’ την πανεπιστημιούπολη του UW-Milwaukee την ίδια στιγμή που οι φοιτητές έβγαιναν στα δικά τους walk-outs εκεί. Έτσι, ήρθαν μαζί μας στην κατάληψη του Bolton Hall στα πανεπιστήμια ως μια βραχύβια ένδειξη της αλληλεγγύης τους, καθώς δεν ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν σε συνελεύσεις ή συζητήσεις. Περισσότερο αυτό που ήθελαν ήταν να δείξουν την οργή τους, και ο τρόπος που το εξέφραζαν ήταν να περπατήσουν για μίλια μέσα στην πόλη, τραγουδώντας συνθήματα, φωνάζοντας κι έχοντας μια εμφανώς άνεξέλεγκτη συμπεριφορά. Καμμιά απ’ τις δραστηριότητες που είδαμε ως τότε δεν είχε την ενέργεια που είχαν τα παιδιά.

Οι καταλήψεις του χώρου έξω απ’ το Καπιτώλιο υπήρξαν μέχρι τη στιγμή αυτή μειοψηφικές. Ωστόσο, αρκετοί φοιτητές ήταν διαρκώς παρόντες στο Madison και πολλοί μάλιστα έμεναν και την νύχτα εκεί, κοιμώμενοι στα πατώματα του Καπιτωλίου, παίρνοντας μέρος σε συζητήσεις και συγκεντρώσεις που συνέβαιναν εκεί. Επίσης, τα γραφεία των Ρεπουμπλικανών του Madison είχαν καταληφθεί από μέλη μιας ομάδας για τα δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες που ονομάζεται ADAPT, κι απ’ ότι λέγεται συμμετείχαν, τουλάχιστον προσωρινά, κι ένας αριθμός μεταλλεργατών. Έτσι άρχισαν πάρα πολλές κουβέντες για κατάληψη του Καπιτωλίου, ώστε να συμπέσει ή να έρθει ως απάντηση στην ανακοίνωση του νέου προϋπολογισμού που ήταν προγραμματισμένη για τις 1 Μάρτη, είτε το επόμενο πανεκπαιδευτικό της 2 Μάρτη που ήταν και η μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου.

MA: Τί πιστεύεις θα γίνει σε περίπτωση που ξεσπάσει μια γενική απεργία;

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ δε γνωρίζουν καν τί είναι η γενική απεργία [στμ: η τελευταία γενική απεργία στις ΗΠΑ ήταν στο Oakland της Καλιφόρνιας το 1946 με 100.000 συμμετέχοντες, μετά την οποία πέρασε ο νόμος Taft-Hartley καθιστώντας αυτόματα παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες αλληλεγγύης και σταδιακά κάθε επίσημη συνδικαλιστική απεργία σ’ έναν βαθμό απαγορεύτηκε] Δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι μια ολόκληρη πόλη να “κατεβάσει διακόπτες” με τη χιονοθύελλα στο Wisconsin να παραμονεύει. Ίσως οι εργαζόμενοι του δήμου να αρνηθούν να ανοίξουν τους δρόμους απ’ το χιόνι. Πιο πιθανό, όχι. Τα συνδικαλιστικά στελέχη λέγεται ότι είπαν πως στα πλαίσια μιας γενικής απεργίας οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης δε θα πρεπε να επιρρεαστούν. Κάθε τί άλλο, απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες ως τις ιδιωτικές επιχειρήσεις θα έρθει σε τέλμα. Μπορούμε να φανταστούμε ότι θα υπάρχουν διαδηλώσεις και πολύς κόσμος στους δρόμους, καθώς οι χώροι εργασίας θα αδειάζουν μεμιάς από το κοινωνικό σώμα τους, αλλά δεν είναι σαφές το τί ακριβώς θα κάνει αυτό το σώμα απελευθερωμένο και με ακανόνιστη λειτουργία. Με τη γενική απεργία να αναβάλλεται για το ψήφισμα του νομοσχεδίου και το ψήφισμα αυτό να αναβάλλεται επ’ αόριστον, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς μια αύξηση στη στιγμιαία ορμή ικανή να αλλάξει τους συσχετισμούς και το αποτέλεσμα της απεργίας.

Γενικά πολλοί άνθρωποι κάνουν σχέδια. Δε θέλουν να κάτσουν και να περιμένουν τη ψήφιση του νομοσχεδίου για να προσδιορίουν τη δραστηριότητα που θ’ αναλάβουν. Εντωμεταξύ τα απλά μέλη των συνδικάτων εκπαιδεύονται στο τί και πώς μιας γενικής απεργίας. Είναι δύσκολο να προεικονίσει κανείς το πώς θα μοιάζει αυτή, χωρίς να βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα των γενικών απεργιών όπως συνέβαιναν στο παρελθόν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, το παρελθόν είναι καινοτόμο στο να απαντά στο τίποτα με το οποίο έχουμε εξοικειωθεί τόσο, αλλά μέχρι εκεί. Η κατάσταση πρέπει να διευρυνθεί σε πιο δημιουργικές και κριτικές προσεγγίσεις προκειμένου να ανταποκριθούμε στους συγκεκριμένους τρόπους καπιταλιστικής παραγωγής κι αναπαραγωγής στο Wisconsin σε πρώτο πλάνο, ώστε να πλουτίσει το όπλο της γενικής απεργίας, της απειλής με μια δύναμη που -αρνούμενη να δουλέψει- κάνει τα πάντα να σταματήσουν. Δεν έχω υπόψιν μου κάποιες δημιουργικές ή κριτικές προσεγγίσεις, αλλά έχω εκπλαγεί ήδη αρκετές φορές τις περασμένες βδομάδες.

MA: Σε πιο βαθμό το κλίμα της Αιγυπτιακής εξέγερσης επιρρέασε τους διαδηλωτές;

Στο βαθμό που κάποιοι απ’ τους ανθρώπους που συμμετέχουν εδώ, έδωσαν προσοχή στα γεγονότα της Αιγύπτου και εμπνεύστηκαν απ’ αυτά, κάτι που τους δημιούργησε μια αίσθηση ότι κι εδώ όλα είναι πιθανά. Είναι αμφίβολο πάντως ότι είχαν μια πιο ευρεία επιρροή. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ταυτίζονται με τον αριστερό και ριζοσπαστικό λόγο, που παρακολουθούν το τί συνέβαινε και τί συμβαίνει στην Αίγυπτο, αλλά η πλειοψηφία είναι “καθημερινοί” άνθρωποι που πιθανότατα μαθαίνουν τα διάφορα νέα απ’ την τηλεόραση και τα άλλα “mainstream” media. Θα μπορούσα φυσικά και να κάνω λάθος, καθώς δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τίποτα από τα δύο.

MA: Ποιά είναι κάποια από τα όρια των γεγονότων του Wisconsin; Σε ποιο βαθμό τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί ελέγχουν την κατάσταση;

Η κατάσταση είναι κατατεμαχισμένη από όρια. Θα έμοιαζε πως η οποιαδήποτε πιθανή ρήξη ή ευρείας κλίμακας αντίδραση στην κρίση, και κατ’ επέκταση γινόμενη η ίδια η κρίση, θα εκφραζόταν αρχικά ως μια κίνηση για επιστροφή στην ομαλότητα. Πιθανότατα θα μπλεκόταν στα όργανα και τη συζήτηση που την περικλείουν, αλλά θα ήταν αναγκασμένη να τα υπερβεί μέσω της δραστηριότητάς της. Υπάρχουν προφανή συγκεκριμένα όρια εδώ. Υπάρχουν τα συνδικάτα τα ίδια, τα οποία παίζουν δομικά έναν ρόλο στην αποτροπή και τον περιορισμό της αυτο-καθοριζόμενης δραστηριότητας των εργαζομένων. Υπάρχει ο κυρίαρχος λόγος όσον αφορά το τί συνιστά πολιτική και διάλογο, κάτι που αποτρέπει και περιορίζει την πρακτική και τη σκέψη της αντίστασης και της σύγκρουσης. Υπάρχει ολόκληρη η σημερινή μας κατάσταση στην εργασία που ο εργαζόμενος πρέπει να αντιπαλέψει. Είναι αφηρημένο, αλλά αληθινό, πως το αλλοτριωμένο ον, ως άτομο που ζει στο Wisconsin πρέπει να παλέψει παντού. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας ειδικός αγώνας εδώ. Σ’ αυτό το σημείο, όπου μόλις έχει ξεκινήσει, ο πόλεμος είναι μάλλον ακήρυχτος, στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο πόλεμος ενάντια στο κάθε τί που διατηρεί την ομαλή ανάπτυξη του Κεφαλαίου. Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα εδώ, πρέπει να συναντήσει τα όριά του συγκρουόμενος με τις συνθήκες που αντιμετωπίζει: δημιουργώντας μια γλώσσα, μια κουλτούρα και μια πρακτική κοινού αγώνα.

Φαίνεται ξεκάθαρο πως τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί δρουν ως απάντηση σε μια λαϊκή οργή και σε μια συλλογική δύναμη που τους αναγκάζει να δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, που διατηρεί έναν βαθμό νομιμοποίησης. Το ότι αυτές οι δομές εκπροσώπησης δε διαθέτουν καμμιά ικανότητα που να ανταποκρίνεται στην αυθεντική ακανόνιστη δραστηριότητα του κόσμου εδώ, δε σημαίνει κι ότι δεν έχουν καμμιά επιρροή στην όλη κατάσταση [στμ: ακριβώς, η δομική φύση της ανικανότητας αυτών των δομών να λειτουργήσουν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης σε συνθήκες ταξικής σύγκρουσης είναι πιο εμφανής στην Ευρώπη, όπου είναι άλλωστε πολύ πιο μαζικά και ισχυρά, για παράδειγμα οι πρόσφατες γενικές απεργίες σε Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα]. Καναλιζάρουν την οργή στο πεδίο της κατεστημένης πολιτικής, των οργανώσεων, της πολιτικής ταυτότητας, του διαλόγου, που όλα τους εγγενώς ανταποκρίνονται ελλειπτικά στην κατάσταση, ακριβώς επειδή είναι όλα τους μέρος του αδιεξόδου που βιώνουμε, αυτής της ολοένα και μεγαλύτερης απώλειας κάθε ελέγχου μας πάνω στις ίδιες τις ζωές μας.

MA: Άκουσες ή συνάντησες ανθρώπους που ενοχλούνται απ’ τον έλεγχο που προσπαθεί να ανακτήσει πάνω στα γεγονότα η Αριστερά;

Συναναστρέφομαι μ’ ανθρώπους που πάντοτε είναι κάτι παραπάνω από ενοχλημένοι με την Αριστερά. Δεν έχω άμεση επαφή με την οργάνωση στο Καπιτώλιο, την οργάνωση των πορειών κλπ. Η παρουσία της Αριστεράς είναι κάτι που πάντα δρα αποξενωτικά. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι γίνεται ένα κομμάτι μιας μάζας που θα παράγει μια αναπαράσταση για χρήση μιας εξουσίας ξένης από σένα ή το συμφέρον σου. Υπάρχει μια διαρκής σκηνοθεσία, ένας προσδιορισμός του τί είναι αποδεκτό και τί όχι, τρόπων συμπεριφοράς, μια αισθητικοποίηση του ίδιου του γεγονότος που βρίσκεται υπό την άμεση επιρροή εκείνου που μπορεί να προμηθεύσει τον περισσότερο κόσμο με το ίδιο πλακάτ, το ίδιο t-shirt με στάμπα, που παίρνουν και φτιάχνουν την εικόνα, αναλαμβάνοντας έναν ρόλο σκηνοθέτη του γεγονότος. Όμως έξω απ’ αυτό υπάρχει αρκετή αυτο-καθορισμένη και δημιουργική δραστηριότητα που είναι σε αντίφαση με την παραπάνω τάση, και που τελικά θα έρθει σε ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση μαζί της.

Κατανοούμε ότι αυτή η δραστηριότητα η ίδια έχει τη δυνατότητα να διαλύει ορισμένα απ’ τα υποκειμενικά φράγματα και να επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι κάτι παραπάνω από απλά μέλη ενός συγκεκριμένου συνδικάτου, από εργαζομένους μιας συγκεκριμένης εργασίας, μαθητές ενός σχολείου κλπ. Μπορούμε να ευελπιστούμε ότι αυτό το γεγονός, σ’ οποιονδήποτε βαθμό τα καταφέρνει, δημιουργεί μια επιπρόσθετη κρίση υποκειμενικότητας -που προεικονίζει για την κατάργηση όχι απλά της τάξης, αλλά κι ολόκληρων των συνθηκών της εργασίας και της επιβολής τους στον σημερινό εργαζόμενο.

MA: Κατάφεραν οι επαναστάτες να παρέμβουν ή να επεκτείνουν την εξέγερση με κάποιο τρόπο;

Βρισκόμαστε σε πολύ πρώιμο και πειραματικό στάδιο για να κάνουμε έναν απολογισμό της αποτελεσματικότητας της δραστηριότητάς μας. Άνθρωποι με πολύ ευρύτερους στόχους και προθέσεις συμμετέχουν στα γεγονότα αυτά και τρέχουν σε αναμμένα κάρβουνα για να προλάβουν, ωστόσο μάλλον δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να αναφερθούμε εδώ πιο συγκεκριμένα. Αρκετές αφίσσες έχουν παραχθεί και κυκλοφορήσαν ευρέως. Έχουν γραφτεί κείμενα ανάλυσης, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουν όσο περισσότερα εμπόδια γίνεται, με την κριτική τους. Όμως, πάνω απ’ όλα, σ’ αυτές τις στιγμές δεν είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις που έχουν αλλάξει και θ’ αλλάξουν τα πάντα, ανταποκρινόμενες σ’ έναν κόσμο που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως κομμουνισμό ή αναρχία.

MA: κάποια τελευταία σκέψη;

Κοιτάξτε στο Wisconsin και δείτε τους εαυτούς σας. Διαδώστε το. Ετοιμαστείτε για την κρίση και για να γίνετε η κρίση.

~

Πηγή: Modesto Anarcho, δωρεάν τριμηνιαίο περιοδικό με μάχιμη εργατική ταξική προοπτική, απ’ το Modesto της Καλιφόρνιας.

Περισσότερες πληροφορίες: Infoshop, Madison IWW